| Gepost op zondag 20 november 2016 - 06:31 pm: | 
|
|
Een klein foutje met grote gevolgen
Dit verhaal is eerder verschenen op de site www.billenkoek.org onder het pseudoniem Lisa.
De wekker gaat om 06:00, zoals altijd en zoals altijd sta ik meteen op. Ik ben echt een ochtendmens. Frank niet, Frank slaapt nog heel even verder. Hij heeft zich ook wel erg ingespannen gisteravond, denk ik met een glimlach. Ik gun hem de slaap die hij nodig heeft om weer op krachten te komen, hij heeft het verdiend, dus sluip ik voorzichtig naar de badkamer. Daar til ik m”n nachtpon op en bestudeer ik mijn billen in de spiegel. Ze zijn rozerood gekleurd en als ik ze aanraak tintelen ze nog wel een beetje, maar eigenlijk valt de schade nogal mee.
Gisteravond vond ik het niet meevallen. Het klonk niet als een hele erge straf: vijf minuten in de hoek, vijf minuten over de knie voor een pak op mijn blote billen, daarna weer vijf minuten in de hoek. Hoe lang is nu vijf minuten, dacht ik. Net genoeg tijd om je tanden te poetsen en je lippen te stiften, de lengte van een liedje op de radio. Terwijl ik billenkoek kreeg kon ik op de wekkerradio zien hoeveel minuten ik nog te gaan had en toen duurden die vijf minuten ineens een eeuwigheid. Frank sloeg snel en hard, alsof hij de tijd die hij had zo efficiënt mogelijk wilde benutten. En ik lag te blazen, te piepen en te kronkelen op zijn schoot om al die slagen zo goed mogelijk te verwerken.
Ik wrijf nog een keer over mijn kleine gespierde kontje. Vanavond zal het er weer aan moeten geloven, want de straf zal zich een week lang elke avond herhalen, dat heeft Frank belooft. Zou het vervolg dat mijn straf gisteravond kreeg zich ook elke avond herhalen? Ik zie in de spiegel dat ik vanzelf ben gaan glimlachen door die vrolijke gedachte.
Ik douche iets langer dan normaal om de geur van seks van mijn lichaam spoelen. Doordat ik zo vroeg op ben gestaan heb ik alle tijd. Ik kleed me rustig aan, doe mijn haar en make-up, loop naar beneden en en zet voor mezelf een kop slappe koffie met veel melk. Een heerlijk ontspannen begin van mijn dag, even helemaal voor mijzelf.
Om 07:00 komt Frank naar beneden. Hij gaat eerst een paar baantjes zwemmen -jazeker, we hebben een eigen zwembad in de tuin- en daarna wil hij sterke, zwarte koffie. Ik pak alvast een kopje voor hem. Zodra Frank de keuken weer in komt lopen, zet ik het espresso apparaat aan. Het pruttelt en sist en vult de keuken met een lekkere geur.
“Ah, koffie!” roept Frank.
Hij droogt zijn haren met een handdoek en legt de handdoek daarna om zijn nek. Zijn haren zitten in de war, zoals altijd. Wat Frank ook probeert, zijn haren hebben een eigen wil, dat hoort nou eenmaal bij hem. Frank drinkt zijn koffie met grote, gulzige slokken. Ik kijk naar hem, naar zijn sterke lichaam. Op de handdoek om zijn nek na is hij naakt, Frank zwemt altijd in zijn blootje. Ik ga achter hem staan en leg mijn hand op zijn brede schouder. Dromerig laat ik mijn vinger over zijn ruggengraat glijden. Dan zie ik hoe laat het alweer is.
“Schiet op en ga je aankleden. Straks komen de meiden beneden en die hebben vast geen zin om hun papa in zijn blootje tegen te komen.”
Ik geef Frank een klap op zijn blote billen en duw hem richting de keukendeur.
“Alsof die op dit tijdstip helemaal uit zichzelf hun bed uit komen,” moppert hij.
Een kwartier later staat Frank alweer beneden, aangekleed, geschoren, laptop tas onder de arm, klaar om de deur uit te gaan.
“Zie je wel, nog geen spoor van de meiden te bekennen,” zegt hij.
“Heb je ze nog niet gewekt dan?”
“Daar begin ik niet meer aan. Ze weten hoe laat ze op school moeten zijn en ze weten ook hoe laat ze op moeten staan om dat te halen. En als ze dat dan niet doen, is dat toch echt hun probleem. Wie haar billen brandt....”
Frank maakt zijn zin niet af. Hij kijkt me aan met een grote glimlach, geeft me een flinke zoen op mijn mond en een tikje op de achterkant van mijn rok.
"Nou ja, daar weet jij alles van," zegt hij pesterig.
Ik wacht totdat Frank de deur achter zich dicht heeft gedaan, dan ren ik meteen naar boven. De kamers van de kinderen zijn nog donker. Ik trommel mijn dochters hardhandig uit hun bed, trek de gordijnen open en meldt dat ik ze over een kwartier beneden verwacht, aangekleed en wel. Mopperend en met chagrijnige gezichten bewegen ze zich richting de badkamer.
Ik wacht beneden op de kinderen, ongeduldig. Onze dochters, Lieke en Veerle, zijn een eeneiige tweeling van dertien. Brugklassers alweer, pubers, met alles wat daarbij hoort. Ze zijn lief, aanhankelijk, vrolijk, wereldwijs, onzeker, chagrijnig, brutaal, onuitstaanbaar en dat allemaal tegelijk en door elkaar. Al het goede komt in tweevoud, zeggen ze wel eens, maar ik vraag me wel eens af of twee gelijktijdig puberende meiden niet iets teveel van het goede is.
Pas twintig minuten later zijn ze er eindelijk. Lieke haalt haar handen met een ontevreden gezicht door haar lange blonde krullen. De meiden hebben het eigenwijze haar van hun vader geërfd en Lieke doet elke morgen weer een vergeefse poging om het onder controle te krijgen. Veerle heeft een paar maanden geleden radicaal de schaar in haar krullen laten zetten en houdt haar korte koppie nu met gel onder controle. Voor het eerst in hun leven lijken ze niet meer sprekend op elkaar en ik denk stiekem dat dat ook precies Veerle haar bedoeling was.
Ik heb al brood gesmeerd en thee ingeschonken. Veerle valt meteen aan, terwijl ze haar ontbijt naar binnen werken, is ze al druk in de weer met haar mobieltje.
“Geen mobieltjes aan tafel,” roep ik meteen.
“Maar ik heb zo proefwerk Frans,” protesteert Veerle.
Ik begrijp niet waarom ze daarom per se moet sms’en tijdens het eten en zeg dat ook. Veerle zucht diep.
“Jij begrijpt wel meer niet.”
“Je mag je telefoon ook inleveren hoor.”
Veerle klapt haar telefoon dicht. Met een boos gezicht eet ze haar brood. Lieke treuzelt alsof ze nog alle tijd heeft.
“Schiet nou op!” roep ik geïrriteerd.
“Ik ben het eerste uur vrij hoor,” zegt Lieke kalm, “Tijd zat dus.”
Waarom zeg je dat niet meteen, denk ik boos. En even vraag ik me af of het wel waar is. Ik neem me voor om dat straks toch maar even te controleren.
“Kun je mij niet even brengen mam, dan kan ik mijn Frans nog doorkijken,” zeurt Veerle.
Ik kijk zuchtend op mijn horloge. Als ik omrijd langs de school kom ik zelf te laat op mijn werk.
“Nee, jij gaat maar lekker op de fiets en wel nu,” zeg ik streng.
Veerle pakt haar tas.
“Dan krijg ik een onvoldoende en dat is jouw schuld.”
Ze beent weg en slaat de deur hard dicht. Ik ren achter Veerle aan en weet haar nog net te achterhalen voor een snelle knuffel.
Ik pak snel mijn spullen bij elkaar. Ondanks het vroege opstaan moet ik nu nog opschieten ook. Verbaasd kijk ik naar het kleine Fordje dat voor de deur op me staat te wachten. Dat is ook zo, mijn eigen auto staat bij de garage. Ik stap in, gooi mijn tas op de passagiersstoel en rijd weg. Een beetje onwennig nog, want ik ben niet gewend om zelf te schakelen. De verkeersinformatie meldt dat er op de snelweg een lange file staat. Gelukkig ken ik een sluiproute door de polder. Het is een route over allemaal kleine achteraf weggetjes, met veel geslinger en gekronkel. Ik vraag me elke keer weer af of het echt sneller is dan in de file staan, maar je kunt tenminste doorrijden.
Ineens realiseer ik me dat ik vergeten ben om Veerle succes te wensen met haar proefwerk. Nog even snel een sms-je dan maar, dat leest ze misschien nog net voordat ze aan het proefwerk begint. Ik vis mijn telefoon uit mijn tas, tik met een hand “succes” en selecteer Veerle haar nummer. Dan voel ik dat de auto een beetje begint te slingeren. Ik probeer bij te sturen, maar toch raken de wielen aan de rechterkant in de berm. De sloot komt snel dichterbij. Ik geef een ruk aan het stuur. Eerst gebeurt er niets, maar dan schiet de auto ineens de weg over. En voor ik nog iets kan doen duikt er ineens een boom voor me op. Ik sluit mijn ogen en knijp hard in het stuur. Om me heen is het een hels kabaal, metaal dat onder luid protest wordt verbogen, brekend glas, scheurend plastic, de airbag die met een knal uit het stuur komt. Dan is het ineens stil om me heen, de vogels fluiten rustig verder. Ik heb niet echt pijn, maar ik voel wel dat ik vast zit en er zit een soort mist in mijn hoofd, waardoor het me haast niet meer lukt om helder te denken. Ik moet mijn telefoon vinden, denk ik, maar het lukt me niet om te bewegen. Gelukkig dat ik Veerle niet meegenomen heb, denk ik daarna. Wat jammer dat ik haar niet meer kan vragen hoe het proefwerk geweest is, is mijn laatste gedachte. Daarna is er niets meer.
“Mevrouw, mevrouw,” hoor ik naast me.
Iemand knijpt hard in mijn arm. Ik probeer mijn ogen te openen en met een beetje moeite lukt dat. Door het zijraampje zie ik een meisjesgezicht. Ze heeft peenhaar, een beugeltje en een grote zwarte bril, maar toch weet ik zeker dat ik een engel zie. Dan knijpt die engel hard in mijn bovenarm. Ze praat ook tegen me, hard, smekend bijna: “word nou wakker!”
Ik probeer mijn hoofd te draaien, zodat ik het meisje beter kan zien.
“Nee, niet bewegen!” schreeuwt ze meteen, “u moet zo stil mogelijk blijven zitten.”
Ik begrijp niet helemaal wat er aan de hand is en waarom het meisje zich zo druk maakt, ik kan gewoon uitstappen als ik dat wil. Toch voel ik ook wel dat dat niet gaat lukken, maar hoe en waarom begrijp ik niet helemaal. Die verdomde mist in mijn hoofd ook.
“U heeft een ongeluk gehad”, zegt het meisje luid en duidelijk, “u bent heel hard tegen een boom gebotst.”
Oei, denk ik, da’s niet zo best, maar verder dringt het toch niet echt tot me door.
“Ik heb 112 gebeld en de ambulance komt eraan, maar nu moet u echt zo stil mogelijk blijven zitten, dat is heel belangrijk.”
Waarom schreeuwt ze toch zo hard? Ik ben niet doof.
Ik begin ineens te lachen. Wat dom van mij om zomaar tegen een boom te rijden. En wat aardig van dat meisje dat ze voor mij wil zorgen. Ik bedank haar uitgebreid. Daarbij wil ik haar toch ook wel even aankijken, dus ik probeer mijn hoofd weer te draaien.
“Blijf nou toch eindelijk eens stil zitten!” schreeuwt het meisje meteen.
Ze huilt bijna. Ik ®9 ®9 px/ 0ÈQ h®9 ®9 @ ®9 oor me uit en zie dat de voorruit gebroken is. Dat zal Frank niet leuk vinden, denk ik.
De ernst van de situatie dringt pas goed tot me door als ik in het ziekenhuis in de traumakamer lig. Ik lig op mijn rug op een harde plank, stevig vastgesnoerd, zodat ik mij niet kan bewegen. Onder mijn neus zit een slangetje waar zuurstof uit komt. Er wordt aan me gevoeld, in me geprikt, iemand is bezig om met een schaar mijn kleren los knippen. Ik kan alleen omhoog naar het plafond kijken en heb geen idee meer wat er allemaal met me gebeurt. Ik ril over mijn hele lichaam.
“Heeft u het koud?” hoor ik iemand vragen.
“Wil iemand mij alsjeblieft vertellen wat er allemaal aan de hand is?” roep ik wanhopig.
De tranen rollen over mijn wangen. Het gezicht van een oudere vrouw verschijnt boven het mijne. Met haar vingers strijkt ze heel voorzichtig over mijn gezicht.
“U bent in het ziekenhuis, u heeft een flink auto-ongeluk gehad, maar dat heb ik u net ook al verteld, weet u dat niet meer?
Ik heb geen idee.
“We gaan u op uw zijde draaien om uw rug te onderzoeken,” zegt een stem.
Er wordt tot drie geteld en dan lig ik ineens op mijn zijde. Ik voel een hand die voorzichtig tussen mijn schouderbladen voelt en daarna langs mijn ruggengraat.
“Doet dit pijn?” vraagt de stem die bij de hand hoort.
Ik wil mijn hoofd schudden, maar iemand houdt mijn hoofd stevig vast, zodat ik niet kan bewegen.
“Niet bewegen, alleen maar ja of nee zeggen graag,” zegt dezelfde stem achter mij.
De hand voelt en duwt op nog een aantal plekken onderaan mijn rug. Ineens dringt het tot me door dat ze echt al mijn kleren uit hebben getrokken en dat iedereen nu naar mijn blote kont staat te kijken, zich daarbij afvragend hoe het komt dat die billetjes zo mooi roze gekleurd zijn. Om het allemaal nog erger te maken kondigt de stem aan dat hij nu even tussen mijn billen gaat voelen en meteen voegt hij de daad bij het woord. Ik schaam me dood en kreun van ellende.
“Pijn?” vraagt de stem meteen.
Ik gun hem geen antwoord.
Ik word wakker in het donker. Om me heen hoor ik gepiep en zie ik groene en rode lampjes knipperen. Ik voel me gedesoriënteerd, heb geen idee waar ik ben of wat er aan de hand is. In paniek begin ik hard te schreeuwen. Meteen komt er een verpleegster in een wit uniform binnengerend. Ze gaat met een bil op de rand van mijn bed zitten en begint tegen me te praten, geruststellende woorden. Ze verteld over een ongeluk, een operatie die goed gegaan is. Ik hoef me geen zorgen te maken. Ik begrijp het allemaal niet zo goed, maar de zachte, rustig pratende stem stelt me wel gerust. Dan hoor ik haar vragen of ze Frank even moet roepen. Is Frank hier dan? Natuurlijk moet die komen, meteen.
Frank ziet er moe uit en zijn haar zit nog meer in de war dan normaal. Hij blijft aarzelend staan bij mijn voeteneind. De verpleegster duwt hem voorzichtig mijn kant op. Ik glimlach opgelucht, eindelijk weer een bekend gezicht. Frank verteld nog een keer hetzelfde als de verpleegkundige net ook al gedaan heeft, maar het interesseert me niet. Ik wil hem alleen maar vasthouden en omdat dat niet gaat, pak ik zijn hand.
“Waar zijn de meisjes?” vraag ik.
“Thuis in bed, het is midden in de nacht. Ze waren heel boos op me omdat ze niet mee mochten, maar dat leek me toch even beter. Morgen neem ik ze wel mee.”
Ik luister tevreden naar Frank zijn stem. Er komt een soort rust over me heen. Eventjes mijn ogen dicht, want ik ben ineens zoooo moe.
De volgende morgen komt de dokter langs. Hij onderzoekt me en vertelt me wat er met me aan de hand is.
Het interesseert me niet echt. Ik vang nog wel op dat ik minstens een week in het ziekenhuis moet blijven van de dokter. Erg lang, lijkt het, maar dat is van later zorg. Zolang ik de meisjes nog niet gezien heb, kan de rest me niet zoveel schelen.
Een uurtje later staan Veerle en Lieke eindelijk voor me. Op het eerste gezicht zien ze er net zo uit als anders. De een in hotpants met daaronder een legging en uggs, de ander in een ultrakort rokje dat ik nooit goed zou keuren, maar dat Frank blijkbaar gedoogd heeft. Ze hebben vrolijke ballonnen bij zich, waarschijnlijk gekocht in het winkeltje beneden, maar ze kijken niet vrolijk. Aan de witte gezichtjes en de kringen rond hun ogen kun je zien dat ze de schrik van hun leven hebben gehad. Mijn hart breekt zodra ik ze zo zie staan en het liefst zou ik meteen opstaan en ze allebei in mijn armen nemen om ze te troosten en gerust te stellen. Maar dat kan natuurlijk niet, want ik zit vast aan allerlei slangen en draden.
“Mama!” roept Veerle op klagelijke toon en voordat Frank er nog iets aan kan doen staat ze al naast me.
Ze ziet er wanhopig en verloren uit, ze moet iets doen, maar ze weet niet wat. De verpleegkundige, die ik nog niet eens had opgemerkt, komt nauwelijks merkbaar naar voren. Het is dezelfde verpleegkundige die mij vanmorgen heeft geholpen om er een beetje toonbaar uit te zien. Sindsdien is ze mijn vriendin en ook nu biedt ze uitkomst.
“Willen jullie je mama even lekker vasthouden?” vraagt ze aan Lieke en Veerle.
“Kan dat dan?” vraagt Lieke angstig. “Gaat er niets los of zo?”
“Dan maak ik het gewoon weer vast. En als je mama ‘au’ roept, dan moet je haar misschien iets minder hard knuffelen.”
Het volgende moment hangt Veerle al om mijn nek. Het doet ontzettend zeer, want al mijn spieren protesteren, maar het voelt ook geweldig. Lieke aarzelt nog een beetje, maar geeft zich uiteindelijk toch ook over. Het is heerlijk om mijn meisjes weer vast te kunnen houden. Lieke huilt met zachte piepgeluidjes en Veerle fluistert dat ze haar Frans helemaal verprutst heeft. Het geeft allemaal niets.
Een week later mag ik weer naar huis, precies zoals de dokter beloofd had. Hij spreekt me nog even streng toe in het bijzijn van Frank: ik moet rustig aan doen, mag voorlopig nog niet werken en moet elke dag terugkomen voor fysiotherapie. Frank belooft de dokter dat hij me goed in de gaten zal houden en knipoogt nauwelijks zichtbaar naar mij. Ik denk dat ik begrijp wat hij met die knipoog bedoelt.
Het huis is feestelijk versierd en het staat vol bloemen. Er is zelfs een boeketje van de garage. En dat terwijl ik hun leenauto plat gereden heb. Het welkomstcomité bestaat gelukkig alleen uit Frank en de kinderen. We eten taart en daarna moet ik naar bed, rusten. Ik voel me inderdaad moe en laat me gedwee door Frank in bed stoppen.
De dagen daarna staan ook in het teken van rust. Er komt zo af en toe iemand langs en ik ga elke dag braaf naar het ziekenhuis, maar verder slaap ik vooral veel. Op een middag komt er een agent langs, die uit moet zoeken hoe het ongeluk heeft kunnen gebeuren. Ik kan hem niet veel verder helpen. De tijd tussen het moment waarop ik thuis in de auto stapte en het moment waarop ik weer bijkwam is uit mijn geheugen verdwenen. Volgens de artsen is dat volkomen normaal en niets om me zorgen over te maken. Toch houdt het me wel bezig. Ook omdat ik merk dat Frank geïrriteerd raakt en het gesprek afkapt zodra het onderwerp ter sprake komt.
Langzaam maar zeker keert het normale leven weer terug. Ik hoef nog maar zo af en toe naar het ziekenhuis en ga weer halve dagen aan het werk. De meisjes zijn allang gestopt me te ontzien en kibbelen en bekvechten weer als vanouds. Alleen Frank moet er nog aan wennen, hij beschouwt me nog steeds een beetje als een patiënt. Hij is erg aanhankelijk en we knuffelen veel, maar daar blijft het heel lang ook bij. Misschien komt het ook doordat ik tijdelijk de pil niet mag gebruiken. Uiteindelijk neem ik zelf het initiatief. Ik koop een pakje condooms en leg het demonstratief op Frank zijn nachtkastje. Frank begrijpt de hint. Het is in het begin een beetje raar en onwennig, condooms hebben we al heel lang niet meer gebruikt, maar daarna is het fijn. We doen het lepeltje lepeltje, een standje waar Frank eigenlijk niet zo van houdt, omdat hij vindt dat hij onvoldoende grip heeft. Ik merk er dit keer niets van.
Ruim twee maanden na het ongeluk wordt ik volledig genezen verklaard. Geen medicijnen, bezoekjes aan het ziekenhuis of fysiotherapie meer. De verzekering vergoedt de vernielde auto en als dat eindelijk ook geregeld is, lijkt het allemaal achter de rug. Ons leven gaat weer verder zoals het was voor het ongeluk. Op een ding na: sinds het ongeluk heb ik nog niet een keer een pak voor mijn billen gehad. We hebben er niet over gesproken, het gebeurt gewoon niet meer. Misschien is het wel voorbij, zijn we zodanig gegroeid in onze relatie dat we het niet meer nodig hebben. Aan de ene kant vind ik dat wel fijn, want het is toch raar om op mijn leeftijd nog als een klein meisje over de knie te gaan, maar aan de andere kant mis ik het ook wel een beetje, alleen niet genoeg om er zelf over te beginnen.
Op een avond, de meisjes zijn naar een klassenavond en we zijn samen thuis, brengt Frank het ongeluk ineens ter sprake. Hij vraagt zich hardop af hoe het ongeluk toch heeft kunnen gebeuren. Het verbaast me dat hij er ineens over begint, want tot nu toe wilde hij er nooit over praten en het irriteert me ook een beetje. Ik weet er echt niets meer van, dus kan ik er toch niets zinnigs over zeggen. Frank staat op en pakt een grote witte envelop uit de kast. Ik heb die envelop nog niet eerder gezien. Er blijken foto's in te zitten, foto's van de plek van het ongeluk. Frank legt ze één voor één op de salontafel. Ik heb de foto's nog niet eerder gezien en ik schrik behoorlijk. Zat die auto echt zo in elkaar? Dan heb ik wel heel veel geluk gehad. Frank legt de laatste foto neer. Het is een foto van het interieur van de Ford. Je ziet gebroken glas, een gebarsten dashboard en op de vloer bij de passagiersstoel ligt een mobieltje. Ineens weet ik het weer: het sms’je. Ik kijk Frank geschrokken aan.
“Een sms’je hè,” zegt Frank op zijn bekende, ijzig kalme toon.
“Je was er bijna niet meer geweest vanwege een dom sms’je. Wat was er nou zo belangrijk dat je zo’n risico moest nemen?”
De foto”s en Frank zijn woorden komen hard aan. Ik had het allemaal zo goed bedoeld. Ik wilde Veerle gewoon nog even een hart onder de riem steken, ik wilde het goed doen, maar ik heb het juist helemaal verkeerd gedaan.
“Ik had dood kunnen zijn,” stamel ik en ik begin heel hard te huilen.
Frank houdt me vast en troost me.
“Dat is allemaal niet gebeurd, het is gelukkig weer goed gekomen en we gaan gewoon weer verder met ons leven. Maar voordat het zover is, krijg je natuurlijk wel straf.”
Frank loopt naar de kast, opent een lade en pakt de haarborstel.
Ik zit met ingehouden adem op de bank. Frank staat voor me. Hij tikt met de haarborstel in de palm van zijn hand.
“Dit soort onverantwoord gedrag lijkt mij een goede reden voor een paar dieprode billen, vind je niet?”
Ik vind even helemaal niets, dit had ik niet aan zien komen.
“Hier en nu?” stamel ik als ik een beetje van de schrik bekomen ben.
“Ja natuurlijk hier en nu, wat had je dan gedacht. Dat we onze agenda’s gingen trekken om een goed moment te plannen. Nee dame, jij gaat nu over de knie.”
Ik slik. De gordijnen zijn dicht en de meiden zijn niet thuis, maar toch... Een pak slaag midden in de woonkamer is wel iets anders dan ik gewend ben. Ergens krijg ik het idee dat Frank dit al lang gepland heeft.
Het volgende moment wissel ik onvrijwillig van plek met Frank. Hij zit nu midden op de bank en ik sta voor hem met mijn gezicht naar hem toe. De haarborstel ligt op de leuning van de bank, Frank zijn handen liggen op mijn heupen. Hij kijkt me aan. Ik probeer Frank zijn blik te ontwijken, maar dat staat hij niet toe.
“Kijk me aan als ik tegen je praat,” zegt hij streng.
“Ik ga je lang en hard voor je billen geven, maar voordat ik dat doe wil ik dat je goed begrijpt waarom. Zijn we het erover eens dat jij straf verdient?”
Het kost me wat moeite om het toe te geven, maar het klopt inderdaad. Ik ben heel stom geweest en daar moet ik nu voor boeten. Ik knik instemmend.
Daarmee is het lot van mijn arme billen bezegeld. Frank glijdt met zijn vingers tussen de band van mijn broek en schuift die omlaag tot aan mijn knieholten. Mijn onderbroek volgt meteen daarna. Ik slik nog maar een keer, dit zijn geen halve maatregelen. Frank legt een paar kussens op zijn schoot en dan moet ik over zijn knie, met de kussens onder mijn buik. Mijn billen liggen er bij als op een presenteerblaadje, klaar voor de haarborstel. Ik zie de borstel voor me op de leuning van de bank liggen. Frank pakt mijn rechterarm stevig vast en legt die op mijn rug, zodat ik mijn billen niet kan beschermen tegen de slagen, mocht ik op dat idee komen. Frank kent me langer dan vandaag.
Dan neemt Frank de borstel ter hand. Hij legt hem klaar op mijn rechterbil. Ik voel hoe de borstel weer omhoog gaat en dan “knal”, een gloeiend harde slag midden op mijn bil. Mijn been schiet in een reflex naar achteren en ik sis tussen mijn tanden. De haarborstel wisselt van bil, wordt weer klaargelegd en dan “pats”. Zo gaat het door, van links naar rechts en van rechts naar links. De slagen worden als het ware op elkaar gestapeld, want de borstel landt steeds op ongeveer dezelfde plek. Ik kerm van pijn. Mijn billen branden en ik voel de huid kneuzen bij elke slag. Wanhopig probeer ik mijn achterwerk iets omhoog te duwen, zodat de slagen in elk geval op een andere plek terecht komen, maar Frank duwt me meteen terug tegen de kussens. Hij “beloont” mijn actie met twee extra harde slagen. Ik trommel wanhopig met mijn vrije hand op de leuning van de bank.
“Het doet zo zeer!” gil ik huilerig.
Frank reageert er niet eens op, hij kent nog geen genade. Ik hoor de slagen knallen en ik hoor mezelf steeds wanhopiger gillen. Dan wordt het eindelijk stil in de kamer. Door mijn tranen heen zie ik dat de haarborstel weer voor me wordt neergelegd. Frank helpt me overeind. Het leek een eeuwigheid, maar in totaal heeft mijn straf misschien vijf minuten geduurd.
Op mijn billen is een aardig slagveld aangericht. Ik zie dieprode vlekken met daarbinnen twee witte kringen, de plekken waar de borstel het meest is neergekomen. Er stonden al tranen in mijn ogen, maar nu ik mijn billen zo aanschouw moet ik even vreselijk janken. Frank houdt me vast en troost me.
“Dit was deel één van je straf,” zegt Frank als ik mezelf opgefrist heb en met een heel zacht kussen onder mijn billen op de bank zit.
“We gaan nu verder waar we voor het ongeluk gebleven waren, een week lang elke dag billenkoek. Vijf minuten in de hoek, vijf minuten over de knie en weer vijf minuten in de hoek. En aan het einde van de week heb ik nog een speciale verrassing.”
Bij dit vooruitzicht zakt de moed me even helemaal in de schoenen en ik krijg een nieuwe huilbui.
“Ben ik nog niet voldoende gestraft dan?” snik ik.
“Vind ik niet. Je had veel beter aan onze meiden moeten denken voordat je zo’n onverantwoorde actie uithaalde. Je hebt hun tekort gedaan en daarom verdien je het eigenlijk om gestraft te worden waar zij bij zijn. Maar omdat dat natuurlijk niet kan krijg je een extra lange straf.”
Ik snik en staar zwijgend naar de tv.
“Over de meiden gesproken, haal jij ze zo even op?” vraagt Frank.
Ik staat hem stomverbaasd aan. Dat kan hij toch niet menen? Maar Frank meent het wel en dus zit ik even later met een van pijn vertrokken gezicht in de auto. Ik wacht buiten voor de school op de meisjes. Er staan meer ouders te wachten en we raken in gesprek. Even vergeet ik wat er net gebeurd is en voor ik het weet leun ik met mijn billen tegen de motorkap van de auto. Meteen schiet ik weer overeind met een van pijn vertrokken gezicht.
“Heb je nog pijn van het ongeluk?” vragen de omstanders bezorgd.
“Soms een beetje,” zeg ik snel.
Het is niet eens helemaal onwaar, de pijn die ik voel heeft zeker met het ongeluk te maken.
De volgende avond sta ik in de hoek met mijn handen in mijn nek en mijn broek op mijn knieën. Frank zit achter me te wachten, hij kijkt naar mijn blote billen. Als de vijf minuten voorbij zijn, legt Frank me over de knie. Ik krijg billenkoek met de vlakke hand, waarbij het lijkt of Frank zijn hand elk plekje op mijn billen weet te vinden. Soms raakt hij de plaatsen waar de haarborstel ook neergekomen is en die nog extra gevoelig zijn. Dan krimp ik ineen van de pijn. Maar Frank besteedt ook veel aandacht aan de huid rond mijn bilnaad en aan de overgangen tussen mijn billen en mijn dijen. Aan de kracht van de slagen kan ik goed voelen dat hij nog behoorlijk kwaad op me is. Na precies vijf minuten sta ik weer op mijn benen en terug in de hoek. Ik wil met mijn handen over mijn gekwetste billen wrijven. Meteen wordt ik hardhandig vastgepakt en terug over de knie gelegd. Ik heb zojuist vijf extra minuten billenkoek verdiend.
De rest van de week verloopt op ongeveer dezelfde manier, al maak ik niet meer de fout om over mijn billen te wrijven. In de loop van de week lijkt het ook alsof de kracht van Frank zijn slagen wat afneemt, kennelijk begint zijn boosheid weg te zakken. De slaag wordt daarmee ook iets dragelijker en ik krijg vertrouwen in een goede afloop, al maak ik me nog wel wat zorgen over de “verrassing” die Frank in petto heeft voor de laatste avond.
Dan is het zover, de laatste avond van mijn strafperiode. We zijn samen thuis, daar heeft Frank voor gezorgd. Om 19:45 gaat hij naar boven, ik moet beneden blijven tot ik geroepen wordt. Nerveus kijk ik tv, ik ben er niet gerust op en ik vermoed dat ik de verrassing niet erg leuk ga vinden. Dan word ik geroepen. Langzaam en aarzelend klim ik naar boven. Frank staat in de slaapkamer op me te wachten en als ik zie wat hij voor me klaar heeft liggen, zakt de moed me nog verder in de schoenen. De tranen springen nu al in mijn ogen. Midden op ons bed liggen twee kussens, twee riemen en het ergste van alles: een lange dunne cane.
“Nee!” huil ik.
Frank legt zijn hand op mijn schouder als teken van ondersteuning, maar verder is hij genadeloos.
“Ik wil dat je je helemaal uitkleedt,” zegt hij.
“Frank, alsjeblieft....,” piep ik.
“Wil je eerst nog vijf minuutjes over mijn knie?” vraagt Frank dreigend.
Met trillende vingers trek ik mijn shirt en mijn broek uit, daarna mijn bh en onderbroek. Frank maakt de riemen vast, de ene om mijn middel, de andere om mijn bovenbenen. Het is alweer even geleden dat dit gebeurt is, maar ik ken het ritueel maar al te goed. De riemen geven de grenzen aan waarbinnen de cane zak blijven. Aan de bovenkant zit die altijd op dezelfde plaats, maar aan de onderkant kunnen dijen en bovenbenen ook meegenomen worden, als de riem dat toelaat. Tot mijn opluchting wordt de riem nu vlak onder mijn billen bevestigd.
Ik lig over de kussens met mijn achterwerk hoog in de lucht. Frank laat de cane een paar keer door de lucht zoeven, mijn billen knijpen automatisch samen. Dan volgt de eerste slag, midden over mijn billen. Het duurt even voordat de pijn doorkomt, maar dan komt ie ook goed. Au, wat brandt dat. De tweede en derde slag volgen snel daarna, vlak boven en vlak onder de eerste. Frank wacht even voor het effect, daarna komt de cane nog drie keer op mijn billen neer. Het eindresultaat zijn zes rode striemen, dwars over mijn billen. Ik huil lang en hard in Frank zijn armen. Hij kust me.
“Dappere meid,” fluistert hij. “Je hebt je straf uitstekend ondergaan. Ik ben trots op je.”
Ik glimlach door mijn tranen heen, nu pas is alles weer echt normaal.
|
|
    
LeerMeester
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 65
Aangemeld: 05-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 25 november 2016 - 12:09 am: |
|
Dubbel gestraft. |
Wat vindt ik van je schrijven.
Het is goed, een mooi inhoudelijk verhaal.
Wat vindt ik van het verhaal zelf?
Het gaat over spanking, de rest van het verhaal is aankleding.
De aankleding is ruim, eigenlijk voor mij iets te ruim.
Wat ik graag zou willen lezen is waarvoor is de straf.
Dat de hoofdpersoon het gezinsleven in gevaar heeft gebracht door een handeling die niet goed te keuren is, is overduidelijk.
Maar de spanking is voor straf, straf om de overduidelijke reden, maar ook omdat de spanker boos is.
Boos en gefrustreerd.
gefrustreerd om dat hij bang was, bang om zijn vrouw te verliezen, het leven wat hij heeft en de wetenschap dat het totaal anders had kunnen aflopen.
Dit alles is tussen de regels door te lezen.
Het is ook de moraal van het verhaal en dat vindt ik jammer.
Wat ik graag had willen lezen is waarom de spanking nu zo goed zou zijn voor de spankee....
Dat ze fout is geweest heeft ze echt wel door.
Dat ze alles op het spel heeft gezet en ook de sociale veiligheid van man en kinderen ook.
Maar daar heeft ze voor betaald, de operatie, de verwijten, het gemis van kinderen...
Ook de revalidatie zal niet eenvoudig zijn geweest en de pijn die ze heeft gehad...
Die hele weg heeft haar bewust gemaakt en ze zal echt niet meer zo stom zijn om onder het autorijden andere dingen te gaan doen.
Dus waarom dubbel straffen?
Is dat om nogmaals te betalen voor die kapitale fout?
Is dat voor haar man om zo zijn frustratie en boosheid te bekoelen?
Of is er nog een reden?
Heeft ze het nodig?
Wil ze op deze manier betalen omdat het bij de levensstijl hoort en ze pas rust kan vinden na een flink pak op haar blote billen?
Is het een betaling zodat ze haar schuld gevoel kwijt kan raken, rust in het hoofd....
Ik haal het niet uit het verhaal, ik haal de meerwaarde voor de vrouw niet uit het verhaal, zelfs niet dat ze blij is, het prettig vindt dat haar man nu rust heeft gekregen..
Ik lees dat ze billenkoek krijgt terwijl ze het niet wenst, het is wel vrijwillig en niet gedwongen maar niet van uit een diepere overtuiging...
Ik mis de motivatie om het te ondergaan, en daarom is het eigenlijk niet een verhaal wat mij kan bekoren.
De entourage is mooi beschreven maar dat is eigenlijk niet wat ik zoek in een spanking verhaal...
LeerMeester,
Voorheen bekend onder Leergierig.
Ik heb een heerlijke slavin en kan genieten van andere D/s stellen.
| |
Artie
Beginnend lid
Bericht Nummer: 6
Aangemeld: 10-2011
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 25 november 2016 - 01:03 am: |
|
Het Ongeluk |
Hallo Jip,
Niet zo ongeduldig. Op je vorige verhaal heb je, weliswaar sneller, 8 reacties gehad.
Waarom ik nog niet gereageerd heb? Ik wil het eerst nog een keer lezen. Nu ik dat gedaan heb vind ik dit verhaal beter als bij eerste lezing. Je haalt wel bijna het hoge niveau van je vorige verhalen. Anders dan Leermeester denk ik te weten waarom ze dubbel gestraft wordt. Frank is zich rot geschrokken van het ongeluk en wat had kunnen gebeuren, er had ook nog een tegenligger kunnen zijn geweest. En nog meer toen hij wist wat de oorzaak was, het mobieltje. Daarom heeft hij haar alsnog gestraft. Anders blijft de oorzaak van dit ongeluk tussen hen staan. Nu pas is alles weer echt normaal, is ook de laatste zin.
Intussen heb ik geconstateerd dat mijn reactie op benzine pech in de "cloud" is blijven steken.
Van daar nu alsnog:
Verheugd na twee jaar weer een verhaal van je te lezen en wederom goed tot heel goed. Echter, ik denk dat er wel een deel 2 moet komen, waarbij je in kunt ingaan op het verschil tussen fantasie en werkelijkheid. In deel 1 is alleen de fantasie aan de orde gekomen. Ik ben heel benieuwd hoe je Suus de werkelijkheid laat ervaren. Dit verhaal schrijven door mijzelf of iemand anders lijkt mij niet verstandig. Jij kan dat veel beter. Bovendien is de figuur Suus een creatie van jou. Geduld heb ik wel, ik hoop op het zelfde hoge niveau, maar laat ons er niet al te lang op wachten. Zeker als je een cliff hanger in je verhaal "benzinepech" heb gestopt.
Artie
|
Jip
Actief lid
Bericht Nummer: 26
Aangemeld: 06-2014
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 25 november 2016 - 05:29 pm: |
|
Dubbel gestraft? |
Hallo Leermeerster,
Jij maakt er wel meteen werk van zeg! Heel leuk om je uitgebreide commentaar te lezen. Als ik jouw interpretatie van het verhaal lees, dan lijkt het alsof een aantal dingen die ik wil zeggen niet overkomen. Meestal wordt een verhaal niet sterker als je het uit gaat leggen, maar toch een kleine poging.
Een kern gegeven in het verhaal is dat de hoofdpersoon zich niets meer herinnert van het ongeluk. Ze weet dus ook niet meer hoe het precies gebeurd is en dat ze het sms'je de oorzaak is. Dus van schuldgevoel of verwijten is niet zoveel sprake, ze wordt juist omringd door medelijden en medeleven. Haar man kent de oorzaak wel, maar houdt dit een tijd voor zich om haar er niet extra mee te belasten tijdens het herstel, kun je je voorstellen. Maar het houdt hem wel bezig en frustreert hem ook. Daarom confronteert hij haar er wel mee als de tijd daar rijp voor is en hij geeft haar ook meteen lik op stuk, voor zichzelf, maar misschien ook voor haar. Zodat ze het meteen een plek kan geven en niet met de schuld blijft rondlopen. Dat vindt ze heftig, want ze houdt niet per se van pijn, maar het lucht haar ook op. Dat probeer ik uit te drukken met de laatste zin van het verhaal.
Maar ik lees dat dit in elk geval bij jou heel anders overkomt. En dat is voor mij super interessant om te lezen. En om te denken waar dat aan ligt natuurlijk.
Bedankt!
Groetjes,
Jip.
|
Jip
Actief lid
Bericht Nummer: 27
Aangemeld: 06-2014
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 25 november 2016 - 06:03 pm: |
|
Benzinepech |
Hoi Artie,
Het was geen ongeduld hoor, eerder onzekerheid. Dat is nou eenmaal de aard van het beestje. Ik snap dat ik misschien drammerig overkom, maar zo is het echt niet bedoeld.
Ik realiseer me nu ook dat Benzinepech inmiddels een half jaar geleden is en dat ik nog niet met een vervolg ben gekomen. Ik ben er wel mee bezig geweest, maar merkte dat het me erg veel moeite kostte om met een goed vervolg te komen. Ik heb het verhaal zelf nooit als vervolgverhaal bedoeld en daarom kost is het lastig om er iets van te maken dat ik goed genoeg vind. Maar ik geloof dat ik nu een insteek gevonden heb die kan gaan werken. Ik geef mezelf nog maximaal een paar weken om daar iets van te maken. Of om te besluiten dat het em niet gaat worden. Nog even geduld dus.
Groetjes,
Jip
|
LeerMeester
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 66
Aangemeld: 05-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 25 november 2016 - 09:58 pm: |
|
Duidelijk |
\
Beste Jip,
Ik had inderdaad niet opgepikt dat het wel eens zo zou kunnen zijn dat de hoofd persoon totaal geen schuld gevoel had.
Al had ik wel mee gekregen dat ze een blackout had en niet meer van de telefoon (oorzaak) wist.
Als betaling en aflossing van schuld gevoel is de spanking wel op zijn plaats en niet zo zeer een tweede straf..
De diepere overtuiging had ik dus gemist..
Ik wil ook geen discussies maken over verhalen, maar wel leuk dat je het toelicht..
Veel inspiratie en schrijf plezier...
LeerMeester,
Voorheen bekend onder Leergierig.
Ik heb een heerlijke slavin en kan genieten van andere D/s stellen.
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?