| Gepost op dinsdag 01 november 2016 - 07:49 pm: | 
|
|
Een ongeremde romance
Proloog
De fors gebouwde man voelde zich geheel op zijn gemak in de luxe ingerichte woonkamer. Hij trok enigszins moeizaam het jasje van zijn donkere maatpak weer aan en schonk zichzelf nog een stevige whisky in. Met een neutrale blik bekeek hij vervolgens vluchtig de verschillende familiekiekjes op de schoorsteenmantel naast de stalen dranktafel. Zijn ademhaling werd geleidelijk weer wat rustiger. Hij registreerde vaag het gebonk beneden uit de kelder in de hal, maar het geluid stoorde hem niet.
Eerder op de avond had zijn onaangekondigde thuiskomst in de grote, vrijstaande villa onmiddellijk geleid tot verwarring en ongewone bedrijvigheid.
De jonge vrouw had overduidelijk, maar vruchteloos geprobeerd hem te verleiden met restanten eten en drank, maar hij had eerder op de avond elders voorlopig al meer dan genoeg gehad. Door haar tastbare onderdanige houding en angst werden zijn zinnen echter wel extra geprikkeld. Met gretige ogen nam hij haar vertrouwde tengere gestalte en nerveuze bewegingen in zich op. Haar weelderige, krullende haar leek geen moment tot rust te komen.
Na zijn binnenkomst had de vrouw met een korte hoofdbeweging het voor de haard spelende kind onopvallend naar boven gedirigeerd. Zonder iets te zeggen pakte het meisje haar poppen op en verdween op blote voeten in de richting van de wenteltrap. Voorzichtig gluurde ze nog even tussen de traptreden door naar de man in de bruinlederen fauteuil. Niet lang nadat ze zachtjes de deur van de slaapkamer had gesloten, slaakte de vrouw beneden een eerste gesmoorde kreet. Daarna viel er iets zwaars op de grond en klonk het geluid van brekend glas.
Met ingehouden adem wierp het kind zich snel op het bed en nestelde zich angstig onder de dekens. Maar zelfs met het kussen over haar hoofd waren de onheilspellende geluiden beneden nog lange tijd hoorbaar. Toen keerde eindelijk de rust weer terug.
In elkaar gedoken in haar houten kinderbed luisterde ze ingespannen naar de plotselinge, ongewone stilte van het huis. Ze wachtte met smart op het geluid van een startende auto buiten.
Op het moment dat het kussen plotseling van haar betraande gezicht werd weggetrokken, slaakte ze slechts een korte, angstige gil. Het iele geluid van haar kinderstem viel samen met het zware timbre van de kerkklokken, die uitnodigend over de besneeuwde daken van het kleine dorp galmden. Het was de avond voor Kerstmis.
Hoofdstuk 1
Een ontmoeting met gevolgen
De Amsterdamse binnenstad wentelde zich wederom wellustig en loom in een opvallend zwoele zomeravond.
Café-restaurant De Branie in de Albert Cuypstraat was zoals gebruikelijk op vrijdagavond gezellig, rumoerig en weer overvol. De bevallige studentes in de bediening, gehuld in lange wijnkleurige schorten, kwamen handen tekort om alle bestellingen in een acceptabel tempo te verwerken. Achter de klapdeuren draaide de strak gedirigeerde keuken met enige extra weekendkrachten en een sporadische korte uitbarsting van de chef-kok geroutineerd op topsnelheid.
Ik zat verveeld aan de grote, ovale bar en liet het dynamische schouwspel gelaten over me heen komen.
Voor velen rondom mij betekende De Branie een vaste wekelijkse tussenhalte op weg naar het verlossende vrije weekend. Voor mezelf constateerde ik echter dat ik het liefst al lang thuis had gezeten. Ik zou mezelf een veel groter plezier gedaan hebben met het vooruitzicht van een nieuwe paperback of een interessante vrijdagavondfilm op tv.
Mijn collega’s van de zaak dachten er duidelijk heel anders over na deze zoveelste hectische werkweek. En ik kon hun herhaalde uitnodiging om nu eindelijk weer eens mee te gaan ook niet met goed fatsoen iedere week blijven weigeren.
Vreemd eigenlijk, omdat juist zij in meerderheid thuis vrouw en kinderen hadden wachten. Ongetwijfeld was het avondeten daar in huis rond deze tijd al klaargemaakt en gereed voor opdiening. Ik was er redelijk zeker van dat ik in mijn groepje een van de weinigen was zonder al te veel sociale verplichtingen.
Het nieuw bestelde bier kwam door. Tegelijkertijd werd een grote schaal met snacks op de overvolle bar bijgeschoven. Ik luisterde maar met een half oor naar de brallerige verhalen, waarvan ik de meeste trouwens al wel vaker had gehoord. Kennelijk vonden die uitgekauwde en opgeklopte amoureuze heldendaden nog steeds gretig aftrek in de al behoorlijk benevelde hersenen van mijn uitgelaten ‘happy hour’ groepje.
Voorzichtig blazend werkte ik een nog net iets te hete bitterbal naar binnen. Onopvallend keek ik eigenlijk geboeider naar de activiteiten om me heen. Aan de verschillende tafeltjes met het zware beukenhouten bovenblad hadden gaandeweg de eetgasten een eigen plekje gevonden. Ter afleiding probeerde ik me spelenderwijs een voorstelling te maken van de onderlinge relatie per tafel. Sommige connecties leken vrij gemakkelijk herkenbaar, maar bij andere had ik wat meer fantasie nodig.
Vier vrouwelijke studenten, waarvan er slechts één continu aan het woord was en de anderen overwegend deemoedig mochten luisteren en knikken. Onmiskenbaar een arrogante ouderejaars, die helaas tijdens haar colleges nog weinig had opgestoken van communicatietechniek en sociale vaardigheden.
Verder in de hoek van het restaurant een koppel op leeftijd, dat zichtbaar moeite had met het toenemend lawaai en alle drukte om hen heen. Vermoedelijk hadden ze een klein uur eerder een fatale restaurantkeuze gemaakt, hoewel op het eten en de bediening niets aan te merken zou zijn.
Daarnaast was een oudere man in een geanimeerd gesprek gewikkeld met een veel jongere vrouw, waar ik nog niet direct iets zinnigs van kon maken. Wellicht een werk- of familieband.
Wat dichterbij aan een der tafels langs de muur zaten twee al kalende jonge mannen, die in een geanimeerd gesprek waren verwikkeld, waarbij de ene op de rug gezien regelmatig driftige gebaartjes maakte. Hun voeten lagen onder tafel opvallend dicht tegen elkaar aan. Dan een viertal uitgelaten Franstalige jongeren, waarschijnlijk toeristen, die het vooralsnog bij Heineken bier en Hollandse bitterballen hielden.
Weer iets verder naar het raam een stel van middelbare leeftijd, beiden in het zwart gekleed, dat zwijgzaam at en elkaar kennelijk niet echt veel te vertellen had. Een geopende laptop fungeerde voor de mannelijke helft als aangenaam concurrerend tafelgezelschap. Mogelijk iemand die het werk mee naar huis nam. Het zoveelste saaie echtelijke etentje buiten de deur, schatte ik in.
De vrouw keek verveeld weg over de schouder van de man in de richting van de bar en haar lichte ogen bleven als bij toeval een moment op de mijne gericht. We onderdrukten beiden de natuurlijke neiging om onmiddellijk weg te kijken. Ik registreerde op mijn netvlies een lang, regelmatig gezicht met een sensuele, brede mond en roestbruin krullend haar, dat tot ruim over de schouders viel.
Ik schatte haar leeftijd ergens eind dertig, begin veertig. Een min of meer leeftijdgenote dus, als ik wat smokkelde. Ik werd op dat moment echter het meest aangetrokken door haar opvallend levendige ogen.
Ze keerde met haar blik weer terug naar haar bord en het geroezemoes om me heen werd weer hoorbaar. Ik moest onwillekeurig even glimlachen. Het voorval deed me denken aan die voor wat oudere filmfreaks bekende scène uit West Side Story, waarbij Tony tijdens een dansfeest voor het eerst door een tunnelblik zijn Maria zag.
Voordat ik mijn aandacht zou kunnen verliezen aan een volgend tafeltje, keek ze me onverwachts wederom duidelijk bewust aan. Ze staarde over de schouder van haar partner, die op dat moment geheel verdiept was in de inhoud van zijn oplichtende laptop. Ik beantwoordde haar nogal vrijmoedige blik met groeiende belangstelling en meende zelfs een vage glimlach achter haar glanzende ogen te bespeuren. Er kriebelde plotseling iets onder mijn huid dat ik niet zo gauw kon thuisbrengen. Maar het was geen onaangenaam gevoel en ik liet het voor wat het waard was.
Automatisch ging ik wat meer rechtop zitten in de vage hoop daardoor wellicht nog iets mannelijker en zelfbewuster over te komen.
Ze glimlachte nadrukkelijker en ik bleef geboeid in haar richting kijken.
Onopvallend verschoof ze haar stoel met korte bewegingen enigszins naar de doorloop tussen de rij tafeltjes, waardoor ze me vanuit haar nieuwe positie wat directer kon zien.
Met een vrije hand schoof ze onder het tafeltje ogenschijnlijk haar korte zomerrok weer recht. Die corrigerende handeling zorgde eigenlijk alleen maar voor toenemende aandacht ter plaatse, mede omdat ze tegelijkertijd haar lange benen opende. Ik vroeg me nog af of dat toeval was, tot ze haar benen nadrukkelijk nog verder uit elkaar deed. Iets verder onder haar gladgestreken rokje stopte mijn onbeschaamde waarneming bij een donkerkleurige slip.
Haar ogen bleven onafgebroken op de mijne gericht en ze peilde kennelijk mijn reactie op haar ‘argeloze’ actie.
Op dat cruciale moment werd ik echter hinderlijk afgeleid, doordat een jonge medewerker van mijn afdeling me amicaal op mijn rug sloeg en op luide toon een vraag aan me stelde. Ik draaide in verwarring terug naar de bar en probeerde hem en de andere geïnteresseerde collega’s zo kort en bondig mogelijk te antwoorden. Na voor mijn gevoel enige eindeloze minuten verslapte hun aandacht naar mij eindelijk wat en keerde ik me zo onopvallend mogelijk op mijn barkruk weer om naar het meer intigrerende gedeelte van het etablissement.
Maar mijn vrijmoedige blikvangster bleek onverwachts verdwenen. De man in het zwarte overhemd zat nu alleen aan tafel, nog steeds gebogen over zijn laptop. Met een plotseling luid kloppend hart speurde ik rond waar zij, wier naam helaas nog niet genoemd kon worden, intussen gebleven kon zijn.
Ik rekte mezelf uit om over een paar forse figuren aan de bar heen te kunnen kijken en meende nog net een krullende haardos te zien verdwijnen achter de dichtvallende deur naar de toiletten. Ik twijfelde plotseling wat ik moest doen. Tegelijkertijd verbaasde ik me erover, dat ik in mijn onderbewustzijn kennelijk verondersteld werd onder de gegeven omstandigheden überhaupt iets te moeten doen. Verdwaasd staarde ik naar de deur, waarachter ze als een snel vervagend droombeeld was verdwenen.
Zonder dat ik me kon herinneren dat ik mijn hersenen enige opdracht had gegeven, stond ik na een korte periode van weifelen toch op van mijn kruk. Ik mompelde een onverstaanbaar excuus in de richting van mijn dichtstbijzijnde collega en manoeuvreerde behoedzaam langs de tafeltjes en de bargasten zonder enig concreet plan, maar wel met een doel.
Op het moment dat ik de deur van het gangetje opende, botste ik bijna tegen een grote en ook nog zwaarlijvige tegenligger op. Hij ontweek me slechts met grote moeite en laveerde vervolgens enthousiast terug in de richting van de bar.
Ik deed zachtjes de deur achter me dicht en onmiddellijk verstomde het doordringende geroezemoes van het restaurant. Met wat toegeknepen ogen tuurde ik het matig verlichte, langwerpige gangetje in.
Ze kwam net achter uit de damestoiletten tevoorschijn, keek in mijn richting en glimlachte duidelijk weer heel even. Vervolgens draaide ze een slag en bleef met haar handen op haar rug afwachtend tegen de muur geleund staan. Ze hield haar hoofd wat schuin, maar uit haar neutrale blik kon ik niet echt veel opmaken.
Ik liep als in trance langzaam op haar af en stond pas stil toen ik niet meer verder kon. Wat onwennig keek ik in een paar wijd geopende grijsgroene ogen. Haar mond hing een beetje open.
Ze zei niets en ook ik bleef stil. Ik registreerde automatisch haar hoge ademhaling en een mij onbekend, aangenaam ruikend parfum.
Als op een geheim commando gingen onze hoofden tegelijkertijd langzaam naar voren. Op het moment dat onze lippen elkaar even raakten, trok ze niet terug. Hierdoor aangemoedigd legde ik mijn handen lichtjes op haar heupen.
We kusten elkaar voorzichtig aftastend en na een kort moment maakten twee aarzelende tongen geleidelijk onderzoekend nader kennis met elkaar.
Onverwachts trok ze me iets meer naar haar toe. Ik voelde haar handen als magneten langs mijn lichaam glijden als vooruitgeschoven verkenners op een missie over onbekend terrein. Plotseling greep ze een van mijn handen vast en begeleidde die langzaam over haar buik naar beneden en vervolgens kort tussen haar benen.
Mijn tastende vingers zochten onder haar rok de stof van haar slip, maar ik voelde tot mijn verbazing alleen maar zachte, gladde, warme huid. Ze keek even op, zag de verwarring op mijn gezicht en oogde zichtbaar voldaan over het bereikte effect. Ze had onbetwistbaar een zeer aanstekelijke glimlach.
Haar andere hand gleed intussen vederlicht over de duidelijke bolvorm in mijn broek en bleef er heel even rusten. Ik kreeg ongewild bijna de indruk dat ze me via haar gebarentaal iets probeerde duidelijk te maken.
Even onverwacht begeleidde ze mijn hand weer terug en maakte zich daarna met een snelle draaibeweging geheel los uit mijn armen.
Ze kuste me nog een keer vluchtig plagend op mijn kin en schoof toen snel langs me heen. Zonder om te kijken liep ze bevallig wiegend terug in de richting van het restaurant. De vreemde ontmoeting had volgens mij nog geen minuut geduurd.
Sprakeloos en besluiteloos staarde ik naar de dichtvallende deur. Pas na enige diepe inademingen durfde ik weer aanstalten te maken om mijn plaats aan de bar op te zoeken. Niemand had me ogenschijnlijk gemist, maar ik zag wel dat mijn halflege bierglas inmiddels opnieuw was omgewisseld voor een schuimend vol glas.
Nadat ik me weer op mijn plekje had geïnstalleerd, keek ik behoedzaam in de richting van haar tafeltje. Ze ontweek echter bewust mijn blikken en hield onder tafel haar benen zorgvuldig schuin tegen elkaar aan. Als in trance staarde ze enige tijd opzij naar de andere kant van het eetgedeelte met de hoge rood beklede banken.
Plotseling pakte ze haar handtas, die aan de stoelleuning hing. Ze zei iets tegen haar partner, kreeg van hem een pen aangereikt en krabbelde vervolgens iets in een roze zakagenda. Haar tafelgenoot vroeg intussen nadrukkelijk om de rekening bij een passerende ober en sloeg gelijktijdig de laptop dicht.
De schaal met snacks kwam plotseling weer uitnodigend voor mijn neus langs en ik koos ditmaal met zorg een mini loempia uit. Voorzichtig draaide ik me weer om op mijn kruk.
De man en vrouw spraken glimlachend met elkaar totdat de rekening werd gebracht. Na betaling legde hij het zwartleren etui terug op tafel, waarna beiden opstonden en onverwachts de richting van de bar uit kwamen. Ze passeerden me beiden rakelings. Hij keek me in het voorbij gaan even kort aan, maar haar blik was nog steeds bewust van me af gericht. Ik volgde hen visueel en vroeg me desperaat af waarom ze plotseling elk heimelijk contact probeerde te vermijden.
Haar begeleider worstelde zich naar een van de staande kapstokken achter in de zaak en hielp haar galant in een strak gesneden roodleren jasje. Terwijl hij zich voor haar uit opnieuw een weg langs de rumoerige bargasten baande in de richting van de uitgang, keek ze me voor het eerst weer even kort aan. Tijdens het passeren voelde ik haar hand onopvallend langs de mijne glijden en werd er heimelijk iets tussen mijn vingers gestopt.
Slechts met de grootste moeite bedwong ik mijn natuurlijke nieuwsgierigheid en wachtte ongeduldig tot beiden het restaurant hadden verlaten. Ik zag hen buiten in het laatste zomeravondlicht gearmd langs het raam verdwijnen. Even leek haar blik nog zoekend door het spiegelend glas naar binnen te gaan, maar misschien was dat slechts mijn verbeelding.
Pas nadat het schelle geluid van de ouderwetse koperen deurbel helemaal was weggeëbd, opende ik langzaam mijn samengeknepen vingers en tuurde naar het zorgvuldig opgevouwen agendablaadje in de palm van mijn hand.
Licht trillend opende ik het rechthoekige gele velletje papier en als gehypnotiseerd staarde ik naar de inhoud van de korte tekst.
In kleine sierlijke letters had ze geschreven: Morgen, 20.00 u, De Taveerne. Anna.
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?