| Gepost op zondag 01 mei 2016 - 05:33 pm: | 
|
|
Hoe een enkel tikje vertrekkende gevolgen kan hebben.
1. Het incident
“Emiel, kan ik jou even spreken?”
Ze zei het op een manier die mij enigszins enerveerde. De intonatie had net wat anders geklonken dan gebruikelijk. Het was kennelijk ook zo persoonlijk, dat haar dochter Anita er niet bij mocht zijn; die moest maar even naar de keuken. Misschien kon ze haar tijd daar nuttig besteden aan die laatste opgave die ik als huiswerkbegeleider met haar besproken had. Mevrouw van Dijk ging op een fauteuil zitten, en nodigde mij uit om hetzelfde te doen.
“Ik moet even iets van jou weten …”
Ook hier hoorde ik een serieuze ondertoon. Een korte blik in haar ogen bevestigde dit beeld.
“Heb jij aan mijn dochter gezeten?”
Het was even alsof er een bom ontploft was.
“Nee natuurlijk niet,” antwoordde ik direct, als in een reflex.
Dit klonk te erg om waar te zijn.
“Dat is niet wat Anita mij verteld heeft … daarom wil ik nu jouw lezing van het voorval horen.”
“Welk voorval?” reageerde ik wederom heel snel.
Maar er begon mij iets te dagen … Er viel even een stilte.
“Ik denk dat jij wel weet waar ik op doel. Anita heeft jouw hand op haar billen gevoeld.”
Ging het dus toch daarover! Ik moest mij even herpakken. Technisch gezien had ze gelijk, maar …
“Oh bedoelde u DAT? … maar dat had toch niet zoveel om het lijf?”
“WAT had niet zoveel om het lijf, jongeman?” klonk het nu verontwaardigd.
Het begon tot mij door te dringen dat ik ergens te gemakkelijk over had gedacht.
“Nou, dat ik haar even een tik gegeven heb, omdat ze strontvervelend was”.
Om een of andere reden lukte het mij niet om dit met overtuiging uit te spreken. Die had ik vreemd genoeg eerder wel gehad, toen ik mijn hand op haar broek had laten neerkomen. Mijn toevoeging dat het maar een enkel tikje was geweest, dat nauwelijks pijn kon hebben gedaan, maakte evenmin indruk.
“Mijn dochter is 18 jaar … achttien jaar! … en dan geef JIJ haar een tik op haar billen?”
“Ik had gehoord dat zij dat wel eens vaker gekregen had …”
Ojee, wat had ik nu weer gezegd? Het was niet dat ik het helemaal verzonnen had. Ik had mevrouw van Dijk nota bene zelf wel eens een toespeling in die richting horen maken.
“Jij luistert niet echt naar wat ik zeg, he? Het gaat erom dat JIJ aan haar hebt gezeten!”
Schaakmat. Hier wist ik niets meer op te zeggen. Want er viel ook niets meer te zeggen. Behalve dat ik de fout was ingegaan. Maar dat kwam er bij mij altijd heel moeilijk uit. Mijn hoofd begon rood aan te lopen, en mijn stem stokte in mijn keel.
“Sorry mevrouw van Dijk … dat had ik niet moeten doen,” kon ik slechts heel zachtjes uitbrengen.
Met als gevolg dat ik het van haar nog een keer moest zeggen, maar dan harder.
“Sorry? … is dat alles wat je kunt zeggen … sorry?”
“Het zal niet meer gebeuren … NOOIT meer”.
Ik durfde haar inmiddels niet meer aan te kijken. Maar zij dwong mij om dat toch te doen. Misschien wilde ze in mijn ogen lezen hoe ik er echt over dacht. En ze zag mijn zwakheid.
“Ik zal er voor wel zorgen dat het nooit meer zal gebeuren, want dit soort gedrag vind ik volkomen onacceptabel”.
Dit klonk alsof ze een beslissing had genomen. Maar welke?
Eventjes besteedde ze geen aandacht aan mij, want het was nu Anita die in de kamer werd uitgenodigd. Zag ik daar nu een kortstondige glimlach op het gezicht van mijn ‘leerling’? Zij had natuurlijk al geraden waar mijn gesprekje met haar moeder over zou gaan. En enig triomfalisme was haar niet vreemd, dat had ze al eens laten blijken toen zij een bij hoge uitzondering een foutje in mijn huiswerkopgaves had gevonden.
“Emiel heeft zojuist toegegeven dat hij jou inderdaad een tik op je billen gegeven heeft. Hij had dit nooit mogen doen, en wil daar zijn excuses voor maken. Niet waar, Emiel?”
“Ja, natuurlijk,” was mijn enige mogelijke reactie. Ik probeerde te laten doorklinken dat het mij echt speet, maar eerlijk gezegd was ik meer bezorgd over hoe dit verder zou aflopen.
“Ok, Anita dan wil ik je nu even vragen om de kamer weer te verlaten, want voor Emiel is de kous hiermee nog niet af”.
2. Het gesprek.
De deur werd weer gesloten, en mevrouw van Dijk nam weer plaats op de fauteuil tegenover mij. Er volgde een ongemakkelijke stilte, waarin zij leek na te denken.
“Ik zie eigenlijk geen andere mogelijkheid dan je te ontslaan,” klonk het opeens.
Ik was geschokt. Was het zó erg wat ik had gedaan? Meer dan twee jaar lang had ik mijn bijbaantje als huiswerkbegeleider altijd tot ieders tevredenheid vervuld; Anita’s cijfers waren omhoog geschoten en hoog gebleven. Maar mijn vermelding van deze prestaties leek niet echt gewicht in de schaal te leggen. Mevrouw van Dijk maakte duidelijk dat zij dit al in haar overwegingen had meegenomen. Haar slotsom was dat zelfs een perfecte ondersteuning van Anita’s studie activiteiten, onmogelijk kon worden gezien als ‘verzachtende omstandigheid’ bij wat ik had gedaan. En evenmin kon een eventueel vervelend gedrag van Anita enige rechtvaardiging vormen. Zij was hier heel duidelijk in. En ze had gelijk.
“Als U mij hierom ontslaat dan krijg ik zeker ook geen goed getuigschrift mee?”.
Ook deze vraag was overbodige moeite van mijn kant.
“Is er dan echt geen enkele andere manier waarop ik boete kan doen voor mijn wangedrag”?
Het was het laatste wat ik nog kon zeggen. Mevrouw van Dijk was gelovig, het idee van schuld en boete zou haar misschien nog aanspreken. Heel even zag ik een moment van aarzeling in haar blik. Ik keek haar vragend aan: waar dacht ze aan?
“Als jij echt wilt boeten dan weet ik wel een andere manier … maar ik denk niet dat jij de ruggengraat hebt om daar mee in te stemmen.“
“O, maar ik heb er veel voor over om mijn baan te houden, mevrouw … en ik zou deze affaire het liefst zo snel mogelijk achter mij willen laten.”
Zij keek mij aan alsof ze nu toch weer licht zag in de affaire. Ik begon weer wat hoop te krijgen. Na een korte pauze hernam zij het woord.
“De enige maatregel die meer op zijn plaats is dan ontslag, is dat jij van mij een pak op je billen krijgt.”
Mevrouw van Dijk zag mij schrikken. En ik zag aan haar dat ze dit serieus bedoeld had. Moest ik dit accepteren?
“Een pak op m’n billen?”
Ik wist al dat ze dit bevestigend zou beantwoorden, maar om een of andere manier moest ik het toch vragen. Al was het maar om aan te geven dat het niet zo vanzelfsprekend was. Een pak op mijn billen … op mijn leeftijd? … van haar?
“Ja dat heb je goed gehoord. En ik zeg er nog bij: dit is op geen enkele wijze onderhandelbaar”.
“Hoe bedoelt u dat?”
“IK bepaal hoe je het krijgt, en wanneer het genoeg is geweest”
“En anders?”
“En anders ga ik jouw ontslagbrief uittypen”.
Ik bevond me even in een emotionele rollercoaster. Ja, ik wilde mijn bijbaan behouden, en ja ik was ook bereid om een strafmaatregel te ondergaan. Maar een pak op mijn billen, moest ik mij dat laten welgevallen? Zonder precies te weten hoe en wat? Een minuut lang gebeurde er niets.
“Emiel ik wil het nu weten. Zal ik de computer maar vast opstarten of kan ik de gordijnen dicht doen?”
“De gordijnen dan maar …”
3. De straf.
Mevrouw van Dijk wilde er kennelijk geen gras over laten groeien. Zelf wilde ik deze nare droom waarin ik mij waande, zo snel mogelijk weer achter mij laten. En daarna snel vergeten. Maar op dit moment was er nog niets om aan de vergetelheid toe te vertrouwen; het stond allemaal nog te gebeuren! En ik kon alleen maar hopen dat zij mild zou zijn.
De voortekenen leken daar echter niet op te wijzen. Nerveus als ik was, wilde ik opstaan, maar op strenge toon werd mij verteld dat ik moest blijven zitten terwijl zij de noodzakelijke voorbereidingen trof. Als onderdeel daarvan verliet zij kortstondig de kamer, om terug te keren met haar handtas.
Toen kwam ze voor mij staan, en moest ik de blik omhoog wenden om haar aan te kijken. Mevrouw van Dijk leek imposanter dan ooit te voren. Ze waarschuwde mij dat als ik niet volledig meewerkte aan mijn bestraffing, dat de ontslagbrief alsnog zou volgen. Een kort knikje van mijn kant was voldoende om te bevestigen dat wij elkaar begrepen.
“Goed. Dan krijg jij nu van mij een flink pak op je blote billen.”
Ik huiverde. Op mijn BLOTE billen? En dan ook nog een FLINK pak? Ik begon weer te twijfelen. Maar haar geduld was op.
“Schiet op, als IK jou moet uitkleden dan krijg je nog meer straf.”
Mijn broek moest uit, en mijn onderbroekje naar beneden. Nooit eerder had ik in een dergelijke setting mijn billen moeten laten zien aan een vrouw, en vreemd genoeg gaf het mij een kortstondig gevoel van opwinding. Ik vond zelf dat ik wel een lekker kontje had; zou zij dat ook vinden? Ze liet er in ieder geval niets van blijken. Op haar commando moest ik met mijn knieën op de fauteuil gaan zitten, met mijn handen op de rugleuning, gezicht naar de muur en mijn billen naar haar gericht. Een streng uitgesproken:
“Zo, dus jij dacht dat je aan mijn dochter kon zitten?” was afdoende om mij voor te bereiden op de klappen die weldra zouden komen.
Ik wilde nogmaals mijn spijt betuigen, maar zover kwam ik niet, want de eerste klets was al op mijn billen neergekomen. Het was een van stevige tik die mij (vooral van schrik) even deed opveren. Mevrouw van Dijk beschikte over een harde hand! Gelukkig ebde de pijn snel weer weg. Maar de wachttijd tot de volgende klap was ook heel kort. En de volgende kwam alweer. En nog een! Op een of andere manier wist zij heel goed welke kracht en tempo nodig waren om het mij goed te laten voelen. Gelukkig kon ik mijn pijnkreten onderdrukken, en zodoende nog iets behouden van mijn waardigheid. Voor zover daar nog sprake van kon zijn natuurlijk. En maar goed dat de gordijnen dicht waren …
“Zo, begin je al een beetje spijt te krijgen, Emiel? Je billen zijn al aardig rood geworden.”
Mevrouw van Dijk had mij waar zij wilde. Terugtrekken uit deze bestraffing zou ik niet meer. En zij was zij nog steeds degene die bepaalde wanneer het genoeg was geweest. En dat liet ze me ook duidelijk merken. Want nu haalde ze iets uit haar handtas. Het bleek haar haarborstel te zijn! De eerste tik vertelde mij meteen dat het een gemeen ding was, vanwege het kleine slag oppervlak.
“Ja, deze borstel doet zeer he? Ik bewaar hem dan ook speciaal voor dit soort gelegenheden.”
Voor een seconde probeerde ik mij voor te stellen bij welke andere gelegenheden hij kon zijn gebruikt. Daarna eiste de haarborstel, of beter gezegd mijn getroffen billen, mijn volledige aandacht weer op. Een regen van klappen deed mij kreunen van pijn en happen naar adem. En ze bleef er maar mee slaan! De tranen stonden in mijn ogen toen ze me overeind liet komen. Ze zag het.
“Ach deed het zoveel pijn? Ik wist niet dat jij zo kleinzerig was.”
Mijn antwoord dat ik een dergelijke bestraffing niet gewend was, ontlokte bijna een opmerking bij haar. Maar ze liet het bij een flauwe glimlach. Afijn, ze liet tenminste weer een glimlach zien nu. Deze verdween echter weer als sneeuw voor de zon, toen ik vroeg of ik me weer mocht aankleden. Had ik dan ECHT niet begrepen dat ZIJ bepaalde wanneer het genoeg was? Of had ik haar horen zeggen dat het klaar was? Retorische vragen natuurlijk.
“Ik denk dat ik jou nog maar eens een extra portie straf moet geven.”
Ik was nu echt in een nachtmerrie beland. Nu moest ik op de sofa gaan liggen, met mijn buik rustend op de arm van de sofa, en met mijn handen op de grond. Het was op zich een comfortabele positie, maar mijn billen staken nu wel extra hoog in de lucht, wat meer kwetsbaar voelde. Om nog maar te zwijgen over het feit dat ze al zo geteisterd waren.
Maar mevrouw van Dijk kende geen medelijden. Want ik werd ook nog even afgeranseld met mijn eigen broekriem. Zodat ik elke keer dat ik de riem zou dragen, kon terugdenken aan vandaag. Doordat ze voor elke slag haar arm hoog moest heffen, duurde de tijd tussen twee slagen langer. Maar allemachtig, wat deed elke klap zeer.
Tegen de tijd dat ook die kastijding voorbij was, was ik geen schim meer van de trotse en keurige huiswerk begeleider die ik een half uur eerder nog was geweest. Naar de aanblik van mijn billen kon ik alleen maar raden, maar dat zou ik thuis wel nader inspecteren. Ze waren in ieder geval zoveel gezwollen dat het aantrekken van mijn spijkerbroek grote moeite kostte. Hetzelfde gold voor activiteiten waarbij ik moest gaan zitten, zoals het aantrekken van de schoenen.
Het liefst wilde ik me zo snel mogelijk uit de voeten maken, maar mevrouw van Dijk had tot slot dan toch nog een vriendelijk woord:
“Emiel, ik ben blij dat je de keuze hebt gemaakt om je verdiende straf in ontvangst te nemen. Want ondanks sommige dwalingen zoals vandaag, mag ik jou erg graag. Ik kijk er dan ook met plezier naar uit om je bij de volgende huiswerk sessie met Anita weer te zien”.
Ik kreeg zowaar ook nog even een ‘hug’ van haar, waarmee ze nog eens onderstreepte dat ik weer een schone lei had.
Anita kwam ik nog even tegen op weg naar buiten. Zij glimlachte; ik heb maar niet gevraagd waarom. Net voordat ik de deur achter mij dicht trok hoorde ik haar nog wel iets tegen haar moeder zeggen:
“De gordijnen waren lang dicht, mam.”
“Ja soms is dat langer nodig, schat.”
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?