Waarin er grenzen worden opgezocht
Sessie 7
Het is onze eerste sessie sinds 19 juli, en het lijkt ook alweer een eeuwigheid geleden. Ik zat al dagen van tevoren af te tellen, want ik had weer gigantische behoefte aan een sessie. Niet per se voor discipline, maar vooral voor het plezier en de ontspanning. Nu mijn studie en werk weer begonnen waren, begon alles in mijn lijf weer te kriebelen en erom te smeken.
Deze keer zou weer extra spannend worden. Ik moest van tevoren wat nieuwe dingen bestellen: een lak bh, een latex string en een nieuw oogmasker. Ze waren net op tijd binnen gekomen met de post, en het zag er allemaal fantastisch uit. Ik was een beetje teleurgesteld dat de string te klein was en niet kon worden gedragen vandaag, maar helaas. Ik heb vervangend ondergoed aangetrokken, en daarover mijn uniform. Een witte blouse, een zwart leren rok, een panty en zwarte enkellaarsjes.
Strafboekje, oogmasker en houten haarborstel in mijn tas. Ik fietste rustig naar het station, en kwam in een drukke trein terecht.
Bij aankomst loop ik naar je auto en stap in. We babbelen zoals gewoonlijk een beetje. Je had een leuke vakantie gehad, en was nu weer druk aan het werk.
Binnen 5 minuten rijden we de garage weer in en we wandelen de 4 trappen op.
Je had van tevoren gezegd dat de sessie direct bij binnenkomst zou beginnen dus daar vertrouwde ik op.
Met bonzend hart loop ik de kamer in, zet mijn tas op de grond en trek mijn jas uit. Ik wandel een beetje door de kamer, wachtend op je teken.
Buiten schijnt de avondzon en er valt een oranje gloed de kamer in. Ik kijk om naar je. Je tuurt nog wat naar je telefoon maar richt dan je aandacht op mij.
‘Positie 1 graag.’
Ik neem mijn houding aan. Schud mijn haren los, zet mijn handen op mijn hoofd. Ik wacht altijd gespannen op wat er gaat komen.
Maar je gaat eerst nog eens rustig wat uit je slaapkamer halen, wat heen en weer lopen.
Ik laat mijn ogen over de woonkamer rollen ondertussen. Ik zie allemaal dingen me eigenlijk nog nooit opgevallen waren hier, terwijl ik er toch regelmatig kom nu. Grappig dat ik nog nooit zo bewust naar de omgeving heb gekeken.
Je komt terug de kamer in. Je hebt een halsband en een rijzweep in je handen. Al snel moet ik mijn haren omhoog houden en gesp je de halsband strak om mijn nek.
Dan hijs je mijn rok een stuk omhoog.
‘Oh, je hebt dus wel ondergoed aangetrokken?’
Hoezo, mocht dat niet? Je had er niks over gezegd toen ik zei dat de nieuwe string te klein was en dat ik die niet aan zou doen.
Al had ik zelf niet gezegd dat ik iets vervangends aan zou trekken, dus misschien verwachtte je wel dat ik dan maar niks aan zou trekken. Ach, het was nu toch al te laat om iets te veranderen.
Je loopt naar voren en kijkt in mijn shirt.
‘Heb je de nieuwe bh wel aan?’ vraag je.
Ik knik.
Je kijkt goedkeurend en loopt weer weg.
‘Zoals je weet, gaan we vandaag een lesje in onderdanigheid doen.’
Je had inderdaad van tevoren gezegd dat dat de bedoeling zou zijn vandaag. Ik gluur voorzichtig jouw kant op maar ik kan je niet zien.
‘Laten we beginnen met dat je een glas water voor me gaat halen.’
Oh, makkie. Ik loop vol zelfvertrouwen naar de keuken. Vanbinnen vraag ik me direct af of er geen addertje onder het gras zit. Of ik niet moet kruipen. Of dat ik iets anders overduidelijks vergeet.
Maar ik pak rustig een glas en draai de kraan open. In de gootsteen staat een vaas gevuld met water. Daarin staan beiden canes.
Snel pak ik het glas en loop ervan weg. Ik zie je op de bank zitten en ik reik je het glas aan. Ik blijf er wat ongemakkelijk naast staan.
‘Positie 2.’
Ik zak op mijn knieën en breng mijn handen weer naar mijn hoofd. Benen een klein stukje uit elkaar. Ik durf je niet aan te kijken. Waarom weet ik eigenlijk ook niet.
‘Heb je eigenlijk nog leuke reacties gehad op het eerste verhaal dat je plaatste?’ vraag je dan.
‘Ja niet veel, maar wel positief’, zeg ik.
Het valt even stil. Je zet je glas neer.
‘Zit het oogmasker in je tas?’ vraag je dan.
Ik knik weer. Ik ben tot nu toe niet zo spraakzaam. Even kijken wat je ermee doet.
Maar je lijkt je er weinig van aan te trekken.
‘Heb je hem thuis al uitgeprobeerd?’
Weer knik ik.
Dan zie ik het masker voor m’n gezicht dansen. Je trekt de gesp erg strak aan.
‘Kan je nog iets zien?’
‘Een heel klein randje aan de onderkant nog,’ zeg ik eerlijk. Ik trek het masker ietsjes naar beneden.
‘Hij is misschien net iets te groot,’ mompel je. Je laat hem verder voor wat het is. Ik mag weer in positie 1 gaan staan een stuk bij de bank vandaan.
‘We gaan eerst eens kijken of je alle posities nog weet. Weet je ze nog?’
Ik knik weer.
‘Sorry wat zeg je?’ hoor ik nu.
‘Ja, ik weet ze nog,’ zeg ik snel.
Dan hoor ik snelle voetstappen mijn kant op. Een keiharde tik van de rijzweep op mijn linkerbil.
Ik schrik zo erg dat ik meteen met mijn hand naar beneden wil en een gil slaak.
‘Wat zeg je dan?’
‘Ja meneer’, zeg ik nu braaf.
De overhoring doorsta ik goed. Alleen positie drie moest een beetje aangepast worden, maar verder wist ik alles nog.
De laatste is positie 6. Je tilt mijn rok omhoog, en panty en ondergoed een heel stuk naar beneden. Ik slik, mijn mond wordt droog.
Je begint met de rijzweep. En best hard ook nog. Snelle, felle tikken achter elkaar eerst op mijn linkerbil, dan op mijn rechterbil.
Ik ben verbaasd dat ik geen echte warming up krijg met de hand. Die heb je nog nooit eerder overgeslagen.
Ondertussen krijg ik het erg moeilijk met het vasthouden van mijn enkels. Mijn benen beginnen echt pijn te doen van het voorover staan en ik steun en kreun. Ondertussen onderga ik de rijzweep, die keer op keer neerknalt.
Dan voel ik je hand. Die slaat een stukje harder, en klinkt ook veel harder.
Ik bijt op mijn lip en kreun een paar keer. Ik wil zo graag overeind komen. Ik wiebel op m’n benen.
Dan loop je weg.
‘Je blijft zo lang staan als dat ik het zeg,’ hoor ik je zeggen.
Ik ga met mijn gewicht van links naar rechts, zet mijn knieën op slot, haal ze er weer af. Niets helpt. Het gaat alleen maar meer zeer doen.
Gelukkig kom je snel terug en mag ik overeind komen.
‘Mond open’.
Ik doe hem een stukje open.
‘Verder open,’ zeg je dan streng. Nadat ik hem open gesperd heb, voel ik de gag in mijn mond. Je duwt hem goed naar binnen en klikt hem vast op mijn achterhoofd.
Door mijn droge mond heb ik al moeite met slikken, en met die gag in al helemaal. Het lijkt wel alsof ik helemaal geen speeksel meer heb en mijn keel voelt als schuurpapier.
Je knoopt mijn blouse los, en trekt mijn hemdje over mijn hoofd.
‘Wat vind je van je nieuwe bh?’
‘Mooi,’ breng ik half kwijlend en moeizaam uit.
‘Wat vind je er mooi aan?’
Wat is dat nou weer voor vraag?
‘Gewoon, mooi’, breng ik half uit.
‘Ja maar wat precies is er mooi aan?’
Ik blijf stil. Weet niet zo goed wat ik moet antwoorden, of wat hij wil horen.
‘Het lak is mooi’, zeg ik uiteindelijk.
Dat antwoord wordt goedgekeurd. De ketting wordt aan mijn halsband gedaan en ik zak op mijn knieën. Je trekt me mee en ik kruip achter je aan. Alleen nog maar in bh en rok.
Op gevoel kruip ik vooruit. Heerlijk dit.
‘Vind je het fijn om dit te doen?’ vraag je ook. Ik knik hevig.
Na een tijd mag ik weer opstaan en haal je de ketting van de halsband. Ik mag nu op mijn rug op de grond gaan liggen. Ik ben benieuwd wat er nu komen gaat want dit heb ik nog nooit hoeven doen.
Je vraagt me mijn benen in de lucht te doen, en ik strek ze uit. Zo te voelen krijg ik enkel boeien om.
‘Strek je rechterarm uit.’
Ik snap al wat er gaat gebeuren.
Je maakt mijn polsen aan elkaar vast, en vervolgens maak je die aan mijn enkels vast. Ik word gedwongen allevier mijn ledematen in de lucht te houden. Best een oncomfortabele positie, en ook nog eens een kwetsbare positie. Ik probeer te ontspannen maar het lukt me niet goed.
Op de een of andere manier kom ik sowieso moeilijk in de sessie. Niet dat ik er niet van genoot, maar het lukte me gewoon slecht. Ik heb ervaringen gehad dat ik helemaal wegzweefde, duizelig werd, alles om me heen vergat, en vooral ook de onderdanigheid zelve werd.
Nu is dat ver te zoeken. Er is verder geen echt specifieke reden voor. Misschien gewoon de spanning?
‘Weet je eigenlijk waarom ik je straf?’ vraag je dan.
Dat was eigenlijk best een goede vraag. Het strafboekje dat we hanteren was leeg. Al mijn straffen waren voor de vakantie al ingelost. En er was niks bijgekomen.
Ik schud nee.
‘Ik heb een hele goede reden namelijk,’ vervolg je. ‘… Namelijk omdat ik dat leuk vind.’
Ik vind dat eigenlijk best een hele slechte reden, en ik krijg ook heel veel zin om dit te laten merken. Maar ik krijg er nog niet echt de ruimte voor, want je begint met de flogger keihard tegen mijn billen te slaan. Ik gil het uit en buig direct mijn knieën, in een poging ze te beschermen, maar je draagt me direct op ze omhoog te houden. Met tegenzin strek ik ze weer.
Ik voel nu ook de cane en die knalt ook aardig gemeen neer. Ik hou me echt niet stil en buig in een reflex weer mijn knieën. Dan loop je weg.
In een domme poging rammel ik aan de boeien, harder en harder. Ik voel eraan met mijn duimen en het lijkt wel alsof het gewoon gespen zijn… Zou ik ze gewoon los kunnen krijgen? Dan voel ik dat er kleine slotjes op zitten. Oh.
Precies op dat moment kom je terug. ‘Probeer je los te komen?’
Ik ontken.
‘Nou volgens mij wel. Probeer maar.’
‘Nee,’ kaats ik direct terug.
‘Oh jawel, probeer maar.’
‘Lukt toch niet,’ breng ik uit, nog steeds met gag in.
‘Wat zeg je?’
‘Lukt. Toch. Niet.’ Duidelijk articuleren lukt sowieso niet maar ik doe m’n best.
‘Hoezo niet?’
‘Slotjes,’ repliceer ik.
‘En wie heeft de sleutels denk je?’
Ik snuif arrogant. Ik heb echt zo geen zin in deze discussie. Ik voel me met de seconde brutaler worden.
‘Ik niet,’ zeg ik dan.
Direct voel ik de flogger weer tegen mijn billen. Ik krimp ineen.
‘Wie is de baas,’ vraag je streng.
Zonder erbij na te denken antwoord ik ‘Jij’. Natuurlijk had ik beter moeten weten en ik word er direct keihard voor afgestraft. Ik gil en kreun. Probeer te trappelen met mijn voeten.
‘U, meneer,’ breng ik uit.
Als het eruit is, worden de slotjes van mijn boeien gehaald. Ik mag ze vervolgens zelf losgespen. Heerlijk gevoel als de boeien af gaan, ze knellen altijd een beetje op m’n huid, al helemaal als ik er aan ga zitten trekken.
Ik word nu volledig uitgekleed door je, ondanks dat m’n nieuwe bh nog wel zo mooi is. Masker en gag blijven nog altijd in. Als ik op sta mag ik over je knieën komen liggen.
Een hele fijne positie. Kan wel de hele dag zo blijven liggen. Ik probeer te ontspannen, maar je klappen komen redelijk hard aan. Je wisselt wel af in hard en zacht maar mijn billen zijn nog te gevoelig van de flogger en de cane van net.
‘Op de een of andere manier gaat het er maar niet in bij jou,’ zeg je dan. ‘Je hebt een veel te brutale mond en je weigert je aanspreekvorm te gebruiken. Ga je je gedragen vanaf nu?’
‘Ja meneer,’ mompel ik.
Dit was niet overtuigend genoeg en je gaat door. Harder en sneller. Ik trappel onrustig met mijn benen.
‘Nog een keer: ga je je gedragen?’
‘Ja meneer,’ zeg ik nu duidelijker.
Blijkbaar nog steeds niet voldoende want er komen nog wat slagen bij. Je hand slaat flink door en het doet nu echt echt zeer. Ik trappel met mijn benen.
Dan mag mijn gag eindelijk uit. Ik merk nu pas hoe droog mijn mond is, en ik moet echt een paar keer smakken voor ik mijn speeksel terug heb.
Ik mag opstaan, en de ketting wordt terug aan mijn halsband geklikt. De druk van de band wordt wel steeds minder en ik merk eigenlijk nog amper dat ik hem om heb.
Ik mag weer kruipen. Voor mijn idee gaan we richting de keuken. Of richting de slaapkamer? Ik probeer onder mijn masker vandaan te gluren. Gaan we serieus naar de slaapkamer? Daar ben ik nog nooit geweest. Zou niet weten wat we daar nu ineens te zoeken hebben. Mijn gedachten maken alweer overuren maar dan vraag je me om op m’n knieën te wachten. Je wandelt even ergens naar binnen en dan trek je me direct mee terug naar de woonkamer.
Het lukt me, eenmaal terug bij de bank, een klein stukje onder mijn masker vandaan te gluren. Ik zie een doos met heel veel verschillende onderdeeltjes staan. Geen idee waar het allemaal voor moet dienen.
Maar dan voel ik een hand bij mijn tepel en direct krimp ik ineen. Bescherm mijn borst met mijn handen en armen en ik deins achteruit.
‘Hier komen, armen naar beneden,’ zeg je me.
Ik doe het toch maar. Maar ik kijk allerminst uit naar die rot tepelklemmen. De vorige keer deden ze zoveel zeer, al helemaal toen er eentje aan de bank bleef steken.
Maar je klikt ze toch weer vast. Dit keer met belletjes. Ze staan me echt niet aan.
Ik zak weer op mijn knieën. Ik kruip langzaam achter je aan maar ik kan me alleen maar focussen op de klemmen. Het zit me zo ongelooflijk ongemakkelijk, ik kan wel janken.
Vol zelfmedelijden kruip ik verder, en dan voel ik de cane tegen mijn billen. En hij is nat dit keer.
‘Wat doet meer zeer?’ vraag je geduldig.
‘De klemmen,’ antwoord ik direct. Maar vervolgens sla je zo hard dat ik snel van gedachten verander. Maar als dat stopt, en ik moet weer verder kruipen, begint de pijn op mijn tepels weer snel op te lopen. Zo erg… Dat ik echt niet trek.
En dus is het misschien echt tijd om voor het eerst het oranje stopwoord te gebruiken.
Ik denk er nog eens goed over na. Heb ik het ervoor over?
Ja. Absoluut.
De gedachten dat ik die klemmen nog langer om moet houden maakt me zo mismoedig en zorgt ervoor dat al mijn enthousiasme voor de sessie in één keer weg is.
Dus ik stop.
‘Oranje!’ roep ik in paniek. ‘Sorry, echt, ik trek het niet,’ vul ik vervolgens aan.
Je blijft verbazingwekkend genoeg in de sessie en je buigt je naar me toe.
‘Ik tel vanaf 3 en dan trek ik ze af, goed?’ Ik knik. En na 3 geef je er een flinke ruk aan. Ik gil en schiet direct met mijn handen naar mijn borsten.
Maar ik ben zo opgelucht dat ik het gedaan heb. Wat een ontzettende verademing.
Je vraagt me naar de bank te komen, en daar ga je zitten. Met mijn knieën aan beide kanten mag ik tegen je aan op schoot zitten. Daar rusten we even uit.
Ik ben er in ieder geval erg trots op dat ik een stopwoord durfde te zeggen en volgens mij vind jij dat ook wel.
Na een poosje mag ik opstaan.
‘Je mag in positie 5 met je zijkant tegen de bank aan komen zitten. Dan kunnen we allebei even bijkomen.’
Je laat je voeten op mijn rug rusten en ik adem hoorbaar uit. Het was inderdaad even nodig om tot mezelf te komen.
‘Wat ik me eigenlijk afvroeg…’ begin je dan, ‘wat doe jij eigenlijk als je thuis komt?’
Zodra je die vraag stelt weet ik precies waar je op doelt. Maar ik doe alsof ik het nog niet snap.
‘Nou, ik moet eigenlijk best wel een eind reizen voordat ik eindelijk eens thuis ben, dus ik ben vaak doodmoe als ik thuis kom. Nog steeds een beetje loom van de sessie ook dus ik ga meestal direct naar bed. Of ik typ meteen een stukje voor in m’n dagboek,’ zeg ik. Er is geen woord van gelogen.
‘En in bed? Wat doe je dan? Direct slapen?’
Nu kan ik niet meer doen alsof ik nog niet snap waar je op doelt. Ik moet wel even glimlachen.
Nee, ik masturbeer niet nadat we een sessie hebben gehad. De voornaamste reden daarvoor is dat ik echt te moe ben. Ik heb de puf niet meer. Het is jou natuurlijk ook heus wel opgevallen dat ik tijdens een sessie erg opgewonden raak. Wat ook niet gek is.
Maar omdat wij zelf geen seksueel contact hebben, snap ik je vraag wel.
‘Niks. Ik ga inderdaad direct slapen,’ antwoord ik dus.
‘Ja? Geen ontlading?’
‘Nee daar ben ik vaak te moe voor.’
‘Oké, begrijpelijk.’
Dan blijft het weer eventjes stil. Ik zie een kans om het terug te vragen, want ik ben daar eigenlijk ook wel benieuwd naar. Hoe doe jij dat eigenlijk?
Maar ik besluit dat ik het niet heel gepast vind om dit nu in de sessie te vragen dus ik houd mijn mond.
Je staat op. We zijn wel genoeg bijgekomen nu inderdaad, en we gaan verder.
‘Positie 5, op de bank, kont naar mij toe.’
Ik gehoorzaam en duw mijn billen naar achter als ik op handen en knieën sta.
‘Je telt mee. En na elke slag bedank je me, begrepen?’
‘Ja meneer,’ antwoord ik ook weer heel gehoorzaam.
We gaan tot 40. 40 met die rotcane. Hij doet me erg zeer. Maar ik tel netjes mee en bedank ook na afloop. Het gaat eigenlijk prima.
Tot je me weer vragen gaat stellen en ik het niet op kan brengen om de aanspreekvorm te gebruiken.
‘Wat moet ik doen om het je goed te laten zeggen?’ krijg ik zuchtend te horen. Het blijft stil.
‘Moet ik het gewoon met watervaste stift op je billen schrijven?’
Direct sta ik op scherp. Dat zou hij nooit doen. Toch? Rotmindplay.
Ik neem mezelf voor dat hij dat echt nooit zou doen.
Tot ik iets wat voelt als een stift op mijn billen voel. Ik schrik me rot en deins direct van je weg.
Als ik terug in positie ben krijg ik ervan langs met de cane.
‘Wat zeg je dan?’
‘Dankuwel meneer.’
Je slaat harder door. ‘Wat zeg je dan?’
‘Dankuwel meneer.’
Net zo lang tot ik het zo’n 10 keer gezegd heb. Daarna blaas ik opgelucht uit.
Ik word naar het beroemde krukje geleid, wat nu middenin de kamer staat in plaats van tegen de muur. Ik mag er alsnog met mijn knieën op, waardoor ik ontzettend veel balans moet houden. Wat niet gemakkelijk is als je al aardig wat te verduren hebt gehad.
Maar ik houd mijn evenwicht prima (mede dankzij mijn dansskills) en ik balanceer rustig op de kruk. Ik krijg de gag weer in.
Met mijn handen op mijn hoofd krijg ik weer met de cane. Het is wel echt bij uitstek je favoriete instrument van vandaag. Die van mij absoluut niet.
Vervolgens ook nog de strap. Die me ook zo ongelooflijk veel zeer doet. Het lijkt alsof mijn pijngrens een stuk lager ligt sinds vorige keer. Dit is de hele sessie al zo.
Maar het einde van de sessie nadert. Ik mag met mijn knieën op de bank en met mijn hoofd tussen je benen 10 minuten blijven liggen.
Ik heb moeite met adem halen. Ik zit met mijn gezicht in de bank geduwd en er komt te weinig zuurstof bij.
Gelukkig mag mijn masker af, en daarna al snel de gag uit. En ook mijn halsband mag af. Ik kan gelijk een stuk beter ontspannen. Ik kom daarna tegen je aan liggen en sluit m’n ogen. Weer even landen op aarde.
Ik ontwaak al snel uit m’n subspace, sneller dan normaal, en dat bevalt me wel. In de roes blijven kan ook wel lekker zijn maar nu voel ik me meer op m’n gemak. Vooral omdat ik niet als een hersendood schaap voor me uit zit te staren de hele tijd dat ik bij je ben.
We kletsen heel leuk na en we rijden snel naar het station.
De treinreis duurt gelukkig niet zo lang want ik ben erg druk met werk. Maar als ik eenmaal de trap op loop van mijn gebouw voel ik hoe moe ik ben. Mijn blouse zit scheef, mijn make-up is weer uitgelopen en die hakken doen zeer.
Zodra ik mijn voordeur open doe, zie ik ineens 8 (onbekende) mensen, heel veel flessen bier en wijn en er liggen pannenkoeken op de grond. Ik schrik me rot. Mijn buurgang had besloten hun pannenkoekenfeestje te verplaatsen naar onze kamer want bij hun paste het niet meer. Ik werd dus vrolijk ontvangen.
Ik voelde me eerlijk gezegd nogal opgelaten in m’n outfit en m’n uitgelopen make-up gezicht dus ik ben zo snel mogelijk mijn kamer ingevlucht.
Eenmaal daar ben ik dus ongelooflijk snel mijn bed ingekropen. Mijn wekker stond om 6.00 uur. Veel tijd om te reflecteren op de sessie had ik helaas niet.
Gelukkig bleek de volgende dag dat ik nog erg veel wist en heb alles op een rijtje gezet.
Ik kon weer terugkijken op een heerlijke sessie, en laat de volgende alsjeblieft snel volgen.
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?