| Gepost op woensdag 17 september 2014 - 07:18 pm: | 
|
|
Deel I: Wakker worden met een kater
Een verhaal, ...een fantasie. Of toch niet helemaal? Laten we zeggen, de spanking heb ik erbij verzonnen. 
*
Lisa is wakker. Soort van. Moeizaam opent ze haar ogen. Het felle zonlicht dat door het raam van haar appartement naar binnen schijnt is onverbiddelijk.
Holy shit. Een kater. Niet zomaar één, maar een echte. Knallende koppijn, pijn in haar hele lende. Alsof er een trein over haar heen gedenderd is, zo voelt het. Ze moet plassen, misschien wel overgeven, maar de tocht naar het toilet lijkt onhaalbaar.
Hoe laat is het eigenlijk? Ze tuurt op het schermpje van haar telefoon. 10.40 uur. Langzaam laat ze haar hoofd weer in het kussen zakken en slaakt een zucht. Tot meer is ze even niet in staat.
Terwijl de pijn zich bonkend een weg door haar hoofd baant, dringen de eerste beelden van de vorige avond zich op.
Zoals gebruikelijk hier op het eiland was er van zes tot zeven happy hour geweest. Twee drankjes halen, één betalen. Daar moet je natuurlijk goed gebruik van maken, dat spreekt voor zich. Daarna was ze een hapje gaan eten met Marcel. Daar hoort dan een wijntje bij, toch? Het was laat geworden. Maar niet te laat voor een afzakkertje. Whiskey..., nee, Drambuie, dat hadden ze gedronken. Waarom in hemelsnaam? Daar was het waarschijnlijk mis gegaan. Deed ze nooit, normaal hield ze het bij bier en wijn.
Hoe was ze eigenlijk thuis gekomen?
Ze ligt in haar spijkerbroekje en shirt onder het dekbedovertrek ('s nachts is het bloedheet op het eiland, dus niemand slaapt onder een dekbed). Alleen haar slippers zijn uit. Goddank.
Ze weet het weer. Ze was achterop de scooter gestapt bij Marcel. Die had net zoveel gedronken als zij, maar hij kon er altijd beter tegen. Hij had lacherig nog iets geroepen over haar afspraak met...
"O nee!" Met een ruk schiet ze omhoog.
Haar afspraak met Rob! Ze heeft vanmiddag een afspraak met Rob!
Hij werkt als docent op de middelbare school van het eiland. Al een paar keer waren ze elkaar tegen het lijf gelopen. Steeds toevallig. Een paar dagen geleden nog, toen hij haar een lift gaf naar het vliegveld waar ze moest zijn om een auto te huren. Ze vond hem meteen aardig. Rob liep dan tegen de zestig, maar hij was innemend, charmant, aantrekkelijk. Hij had, ...iets. Iets dat haar aantrok. Keek haar soms net iets langer en intenser aan dan nodig, alsof hij haar gedachten wilde raden. Haar probeerde te peilen.
"Ja ja, Lisa", zei hij dan, zijn ogen licht samengeknepen. "Pas jij een beetje op jezelf, meisje?"
In het korte ritje naar het vliegveld vertelde zij hem over haar afstudeerproject op het eiland en hij praatte over zijn werk als docent op dit tropische stukje Nederland. Voordat ze uitstapte nodigde hij haar uit voor een rondleiding door de school. Ze was meteen enthousiast geweest.
"Donderdag, 13.00 uur?"
"Prima, Rob! Zie ik je dan!"
Met een speelse knipoog was ze uitgestapt en licht heupwiegend naar het autoverhuurloket gelopen. Zo was ze, daar genoot ze van. Ze hoorde hem lachen. Hij floot even, speels en goedkeurend.
Missie geslaagd.
Eén uur. Nog tijd zat dus.
Na deze geruststellende constatering valt ze weer in een diepe slaap.
12.20 uur. Weer schiet ze wakker. De kater is nog onverminderd aanwezig. Ze rent naar het toilet en haar maag keert zich om. De misselijkheid neemt af, maar de koppijn lijkt verergerd. Als een gammel oud vrouwtje haalt ze twee paracetamol uit haar tas en neemt ze in met een paar slokken water. Met een kreun belandt ze terug in bed.
Rob verwacht haar over veertig minuten. Ze kan het nog halen. Het is een kwestie van onder de douche springen, tanden poetsen, snel wat eten naar binnen werken en in de auto stappen.
Nee, het kan niet. Moet ze Rob bellen? Zijn visitekaartje zit in haar tas. Maar wat moet ze dan zeggen?
“Rob, sorry, maar ik kan niet komen. Ik heb namelijk een kater omdat ik gisteravond weer eens leefde alsof er nooit een morgen zou komen. Omdat ik van god los ben op dit door god verlaten eiland.”
Kan ze überhaupt nog wel praten?
Een zorg voor later. Ze moet echt weer gaan slapen.
*
Het loopt inmiddels tegen vijf uur. Rob sluit zijn lokaal af. Hij heeft het nog gecheckt in zijn agenda, was even gaan twijfelen aan zichzelf, maar de afspraak met Lisa stond echt voor vandaag gepland.
Maar ze is niet gekomen. Hij had haar nog wat tijd gegeven. Soms kreeg het vakantiegevoel de overhand op het eiland, zeker bij jonge mensen die hier tijdelijk verbleven. Maar toen ze er om 14.00 uur nog niet was, had hij de hoop verloren.
Het verbaast hem. Ze was zo enthousiast geweest over het voorstel. Zou er iets gebeurd zijn? Hij had gehoord dat ze tot na tweeën in het centrum was, met die kale snuiter, ...Marco, ...Marcel, of zoiets. Op dit eiland wist iedereen alles van elkaar.
Of is ze het vergeten?
Hij vindt het jammer. Meer dan jammer zelfs. Net als veel anderen is hij erg gesteld geraakt op Lisa. Ze is pas een maand op het eiland, maar heeft haar weg goed gevonden. Ze kent veel mensen, is sociaal, goedlachs. Aardig tegen iedereen. Een ongelooflijke flirt ook. Trekt meer op met mannen dan met vrouwen.
Ja, ze is mooi. Een 'lekker ding', zoals mannen zeggen. En dat weet ze heel goed. Slank, maar rond. Volle borsten, ronde billen, een grote bos donkerbruin haar en groene ogen. Hij kan niet ontkennen dat ze een zeker effect op hem heeft. Hij had alleen ruimschoots haar vader kunnen zijn. Hij wordt dit jaar 57, zij is 26.
Hij krijgt zijn vinger er niet achter. Achter haar voorkomen schuilt iets anders. Iets ongrijpbaars, iets kwetsbaars. Alsof ze op zoek is, naar een stukje erkenning. Bevestiging. Misschien wel naar sturing.
Ze lijkt de wereld aan te kunnen, heeft mannen in haar zak zitten en weet met haar charme elke situatie naar haar hand te zetten. Gelijktijdig schuilt daar een zekere naïviteit in. Hij woont inmiddels twintig jaar op het eiland, kent de mannen hier, de mentaliteit. Zij niet. Ze is zich goed bewust van haar effect op mannen, maar lijkt gelijktijdig niet te beseffen wat de gevolgen kunnen zijn.
Door de verlaten gangen van het schoolgebouw loopt Rob naar buiten. De hete middagzon schijnt hem tegemoet. Hij moest maar eens uitzoeken waarom ze er niet was. Misschien moet hij eens met haar gaan praten.
*
18.00 uur. De paracetamol heeft zijn werk gedaan. Tot 15.00 uur had ze geslapen en na een douche en een verfrissende duik in de zee was alleen de honger nog overgebleven. Die zit ze nu te stillen, achter een pizza.
“Ik heb Rob laten zitten”, zegt ze tegen James, die zojuist op de barkruk naast haar is komen zitten.
James, met zijn lange rastahaar en Bob Marley-shirt, was haar eerste echte vriend op het eiland. Haar maatje. En haar geweten.
“Huh? Wat?”
“Rob, zeg ik. Ik had vandaag toch een afspraak met hem, maar ik had een kater.”
James schudt zijn hoofd. “Dat is echt heel asociaal van je, Lisa...”
Ze knikt. “Ik weet het...”
"Héél erg asociaal." Hij kijkt haar nog steeds verontwaardigd aan.
Ze rolt met haar ogen naar hem. Alsof hij zo heilig is.
“Ja-haa! Ik weet het, zeg ik toch. Je hebt gelijk.”
James port haar in haar zij. “Je bent onmogelijk, Lisa... Wil je een biertje? Amstel Bright?”
“Doe maar een cola. Ik heb gisteravond genoeg gedronken voor de rest van de maand."
Ze moet wat verzinnen om Rob weer onder ogen te kunnen komen. Het is juist zo'n aardige man.
En ineens heeft ze het.
Morgenmiddag, stipt om 13.00 uur, zal ze zich melden. Dan staat ze ineens voor zijn neus, in het klaslokaal. Alsof er niets aan de hand is, alsof ze niet donderdag maar vrijdag hebben afgesproken.
Ja, dat gaat werken. Opgelucht met deze geniale vondst neemt ze de laatste hap van haar pizza.
(wordt vervolgd)
What you need is a big strong hand
To lift you to your higher ground
|
|
    
F.A.W. Malach
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 121
Aangemeld: 08-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 18 september 2014 - 09:59 am: |
|
Vol belofte |
Ik vind het mooi hoe je de personages Lisa en Rob neerzet. Vooral de alinea's waar ze hun gedachten de vrije loop laten gaan en aan elkaar denken, vond ik prachtig. Er volgt ongetwijfeld nog veel meer, maar de start was bijzonder geslaagd; ik zat daar mee op dat eiland en pikte de sfeer die er hangt meteen op.
En nu is het dus wachten op meer. Ik kan niet geloven dat Rob daar in gaat trappen, hahaha! En de titel belooft nog heel wat leuks ook...
Groetjes,
Malach
|
Elisa
Lid
Bericht Nummer: 16
Aangemeld: 08-2014
Beoordeling: 
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 18 september 2014 - 12:48 pm: |
|
De lat... hoog! |
Hoi Malach,
Dank voor je reactie! Je mooie woorden motiveren zeker om hier een scherp vervolg aan te geven.  Het zou natuurlijk wel een anticlimax zijn als Rob erin zou trappen... ;-) Eind goed al goed, of eigenlijk dan juist helemaal niet... ;-)
Leuk dat je de sfeer van het Caribische eiland zo oppikt, ik waan mezelf ook even terug in de tijd, terug in de zon!
groetjes,
Lisa
What you need is a big strong hand
To lift you to your higher ground
| |
Jack
Beginnend lid
Bericht Nummer: 8
Aangemeld: 11-2010
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 19 september 2014 - 05:48 pm: |
|
wat een heerlijke sfeer op dat tropische eiland |
Ik verheug me op deel twee, er wordt een heerlijke spanning opgebouwd! Ik zou wel weten hoe ik zou reageren op zo'n actie...
|
Elisa
Lid
Bericht Nummer: 17
Aangemeld: 08-2014
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 19 september 2014 - 06:26 pm: |
|
Jack! |
Hoi Jack,
Ik heb natuurlijk gelijk eveneens een blik geworpen op jouw verhalen, ... leuk! Een aantal verhalen had ik al eens gelezen op een andere site (bill en anne), en ze spreken me altijd erg aan (!). Vooral het verhaal over de billen van Claire is enorm leuk. Actie, serieuze spanking en humor: garantie voor groot leesvermaak!
Het verbaast me niet dat dit verhaal jouw aanspreekt, ook mede door het stukje Caribbean erin. ;-)
Deel 2 volgt, ...snel!
liefs, Lisa
What you need is a big strong hand
To lift you to your higher ground
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?