sm & spanking verhalen & forum

Spanking Forum » Verhalen Forum » verhalen van Elisa » Over de drempel stappen
« Vorig verhaal	Volgend verhaal »

Een verhaal van:
Elisa

Beginnend lid

Beoordeling:

Vind je dit verhaal erg goed
of juist niet
geef dan hier je waardering:

(Waardeer!)
Aantal waarderingen tot nu toe: 3

Gepost op donderdag 21 augustus 2014 - 12:10 am:

Over de drempel stappen Mf2

mate van instemming: samen besloten - rollenspel

Een verhaal over een een diep gekoesterd verlangen, de zoektocht en de allereerste kennismaking met zijn rechterhand

4 augustus 2009. Met de zenuwen in mijn lijf loop ik de lobby van het hotel binnen. Vandaag gaat het gebeuren. Het gaat nu eindelijk echt gebeuren. Ik draag een kort rokje en een blouse, eronder een bh en een wit slipje. Precies zoals hij het wil.
“Ga er niks voor kopen. Kijk maar hoe ver je me tegemoet kan komen”, had hij in de laatste mail geschreven.

Rolf zit achterin de lobby. In pak, zonder stropdas, met zijn Blackberry in de hand. Ik haal een diepe teug adem en loop met knikkende knieën en schijnbaar zelfverzekerde tred naar hem toe. Hij heeft me al gezien - staat op om me een zoen te geven.
“Ik ben blij je te zien, meisje!”
“Dat is wederzijds”, zeg ik met een glimlach. Mijn stem klinkt schor.
Hij is in een goed humeur. Ontspannen. Bruin van zijn vakantie. Ik niet. Althans, wel bruin van mijn vakantie, maar zeker niet ontspannen. Hoe kan het ook anders? Al zolang ik me kan herinneren ben ik gefascineerd - geobsedeerd - door alles wat met spanking, straf en discipline te maken heeft. Met de komst van internet ging er een wereld voor me open. En toen, na wederom een studieochtend te hebben 'verspild' met het kijken naar, en lezen over, andermans pak slaag, ging de knop op. Ik plaatste mijn eerste serieuze contactadvertentie.

12 mei 2009
“Ik kan en wil deze droom niet langer onderdrukken. Het verlangen groeit met de dag en hiermee het besef dat ik mezelf te kort doe door er geen gehoor aan te geven. (…) Ben jij die man die mij over de drempel kan helpen en mij mijn eerste pak slaag kan geven, mij klein weet te krijgen en me groot doet voelen? Dan kom ik graag met jou in contact.”

Al na een paar uur stond mijn mailbox vol reacties. Sommigen heel kort, anderen juist ellenlang. Variërend van 'ik ben een dominant, maar vind het allemaal net zo spannend als jij' tot 'kom jij je maar snel bij mij melden, jongedame'. Zijn reactie sprong er uit. Nee, niet alleen omdat hij me complimenteerde met mijn moedige stap en me tevens op het hart drukte vooral mijn vrouwelijke intuïtie te volgen. Het was in de eerste plaats door wat hij over zichzelf schreef.

“Zoek je een 100% dominante man die weet wat er in je omgaat en wat je nodig hebt, dan moeten wij zeker verder mailen met elkaar.”

Nu schreven meer mannen iets in die trant, maar bij hem was het anders geweest.
Ik neem plaats op de fauteuil naast hem en bestel een kop thee. Ondanks dat dit onze tweede ontmoeting is, voelt het nieuw. Onwennig. Drie weken eerder troffen we elkaar in een café in de binnenstad. Rolf drong aan op een etentje. Ik stelde voor om eerst alleen een kop koffie te drinken.
“Ik twijfel er niet aan dat wij drie gangen door kunnen komen samen”, had hij gezegd.
Hij kreeg gelijk. Hoewel ik met knikkende knieën naar het café liep, was het ijs gebroken toen we aan het tafeltje zaten. Niet gelijk. Eerlijk gezegd schrok ik van zijn imponerende verschijning, de zware stem waarmee hij mijn naam uitsprak. Maar opvallend snel voelde ik me op mijn gemak bij hem. De klik was enorm. De spanning mogelijk nog groter. We hadden gepraat, gelachen. Gedeeld. De nodige wijntjes namen mijn laatste zenuwen weg.

“Denk je dat je mij aankunt?”, vroeg ik uitdagend.
Dat was natuurlijk een rare vraag, dat begrijp ik achteraf zelf ook wel. Rolf had me alleen gefronst aangekeken, waarop ik mijn blik als vanzelf afgewend had.
Tijdens het voorgerecht vertelde hij me over, wat hij noemt, de power switch. Dat ene woord, dat ene gebaar, die ene blik, waarmee de dominant de macht pakt, onderdanigheid afdwingt. Eist. Neemt. Het fascineerde me.
“Sla je ogen eens neer.” De opdracht kwam een uurtje later, plotseling, net na het hoofdgerecht. Ik keek weg. Pas na drie keer lukte het me. Heel kort.
“Daar moeten we nog wel aan werken...”, zei Rolf, terwijl hij mijn glas bijschonk. “Ik wil geen aarzeling zien.”

Rolf praat over zijn vakantie. Vraagt naar de mijne. Ik kan het me nauwelijks nog voor de geest halen. Na wat een eeuwigheid duurt komt hij ter zake.
“Ben je zenuwachtig?”
Ik knik.
“Second thoughts?”
"Nee."
“Mooi. Dit gaat er straks gebeuren. We stappen de lift in, gaan naar boven. Ik open de deur van de kamer. Zodra je de drempel overstapt, ben je van mij.”
Zijn laatste woorden bezorgen me kippenvel.
“Ben je er klaar voor, Lisa?”
“Ja.”
Hij staat op. De regie is – als het dat niet al was – nu volledig bij hem. Tot mijn eigen verbazing zijn mijn zenuwen verdwenen. Nu ik me overgegeven heb aan hem, en daarmee aan mijn eigen verlangens, kan ik berusten. Ontspannen. Wachten op wat komen gaat.
Rolf opent de deur. Zijn ogen zijn strak op me gericht als ik de hotelkamer binnenstap. Er is iets veranderd. Zijn blik is donker, doordringender. Zijn stem lager. Wat verwacht hij van me? Even weet ik me geen houding te geven. Ik loop naar het raam, geniet quasi geïnteresseerd van het uitzicht. Geen opdracht. Ik neem plaats op de bank. Wacht af.
Hij trekt zijn colbert uit en hangt 'm over de stoel.
“Vertel me eens waarom jij vandaag op je billen krijgt?”
Ik kijk hoe hij de rechtermouw van zijn overhemd opstroopt. Het is één van de spannendste, misschien wel de geilste dingen, die ik een man tot dusver heb zien doen.
Ik weet wat hij wil horen.

“Het is nu een aantal weken geleden dat ik je laatste mail kreeg. In één van mijn eerdere mails heb ik je een eenvoudige escape geboden, simpelweg door het contact te verbreken door een mailtje te sturen met als header 'einde contact'. Je hebt dat niet gedaan en eerlijk gezegd vind ik dat knap onbeleefd. Ik verzoek je dat alsnog te doen, of...”

Ik had het gedaan. Het contact verbroken. Het aantal reacties op mijn oproep had me geduizeld. Ik had ervoor gekozen om anderen te ontmoeten. Jonger. Minder ervaren. Minder streng. Dat leek veiliger, gaf me een idee van controle. De waarheid is, dat ik Rolf nooit uit mijn hoofd kreeg.
Hij is begonnen aan zijn linkermouw. Wacht nog steeds op antwoord.
“Omdat ik een oproep heb geplaatst, ...omdat ik het wil.”
Het leek even grappig, maar waarom zei ik dat nou? Het waren vast de zenuwen.
“Dat is niet wat ik wil horen, Lisa...”

De waarheid is, dat als hij niet al zijn zinnen op mij had gezet, we hier samen misschien wel nooit waren geweest...

Rolf neemt plaats op het bed. Wenkt met zijn vinger dat ik naar hem toe moet komen. Een klein moment geniet ik van het beeld, van het idee, van het besef. Niet te lang, want zijn blik maakt duidelijk dat ik op moet schieten.
Ik strek me uit over zijn knie. Als vanzelf. Nog nooit heb ik over de knie gelegen. Het voelt vertrouwd, en natuurlijk, zo met mijn bovenlichaam op het bed, mijn benen tussen de zijne.
Hij trekt mijn rokje glad. Zijn grote, sterke hand glijdt vastberaden over mijn rug, mijn billen, mijn benen.
Dan de eerste klap. De allereerste klap. Het doet geen pijn, het voelt, ...stevig. Een zware, doffe klap. Hij slaat door. In een iets hoger tempo. Nog steeds geen pijn, wel een fijne warme gloed. Een tinteling in mijn buik, tussen mijn benen...
Ik leg mijn hoofd op het matras, maar een stevige hand om mijn lange haren dwingt me vooruit te kijken. Een andere hand schuift mijn rokje omhoog.
“Dat is nog eens een mooi wit slipje...”
Ik voel een vlaag van trots.
En dan eindelijk zijn hand op mijn blote billen.

Even later stopt hij. Het slaan gaat over in aaien en ik voel een vlaag van teleurstelling.
“Is het al klaar?”, vraag ik.
Hij lacht.
“Dat weet ik niet, lieverd. Ga maar bij het raam staan. Benen een stukje uit elkaar, handen op je rug.”
Daar sta ik weer, datzelfde uitzicht. Weggezet, in de hoek, soort van. Zou hij naar me kijken? Ik hoor niks, wat erop duidt dat hij gewoon is blijven zitten waar hij zat. Ik draai mijn hoofd een klein stukje..
“Voor je kijken, Lisa...” Hij fluistert het bijna.
Ik voel me week worden bij het horen van zijn stem. Week van verlangen, verlangen om terug over de knie te mogen, verlangen naar meer. Meer, van alles. Van hem. Mijn kutje is nat. Schandalig nat.
“Wil je meer, Lisa?” Hij leest mijn gedachten.
Ik knik.
Stilte.
“Draai je maar om.”
Ik draai me om, nog altijd met mijn handen op mijn rug, en kijk naar hem.
Hij leunt met zijn ellebogen op zijn knieën, een hand om zijn kin gevouwen.
“Trek je rokje en slipje uit.”
Ik doe onmiddellijk wat hij zegt. Half ontkleed sta ik nu voor hem. Ongemakkelijk, met zijn ogen die me doorboren.
“En nu je blouse.”

Ik denk terug aan de mailwisseling. De kaders die ik had willen stellen voor dit eerste pak slaag. “Geen cane”, had ik bijvoorbeeld geschreven. “En ook geen diaper-position.” Hij had er hartelijk om moeten lachen, gezegd dat hij geen caner was en dat ik teveel filmpjes had gekeken.
Ik wilde mijn bh graag aanhouden. Hij hoefde me toch niet gelijk helemaal naakt te zien, was de gedachte.
“Dat zullen we nog wel eens zien”, was zijn reactie geweest. “Ik neem vrouwen altijd naakt over de knie, maar jij mag de eerste keer je bh aanhouden.”

Ik knoop mijn blouse open en laat hem op de grond vallen. Nog steeds houdt Rolf mijn blik vast. Hij zegt niets. Daar sta ik. Vertwijfeld.
Met het besef wat hij wil groeit de opwinding. Dan gaan mijn handen als vanzelf naar de sluiting van mijn bh. Ik geef me over. Aan hem. Aan zijn wil. Daarmee aan mijn eigen verlangen. Het verlangen om terug over de knie te mogen. Het verlangen naar zijn rechterhand. De slagen. Het verlangen naar overgave.
“Je bent gemeen...”, fluister ik, als ik helemaal naakt voor hem sta.
Bijna onzichtbaar knikt hij, een klein lachje speelt om zijn mond.
Ik mag terug over zijn knie. Nu zit Rolf op de stoel. Mijn tenen raken de grond en mijn handen vinden steun tegen de stoelpoten. De klappen zijn harder dan daarnet. Landen nu ook op de onderkant van mijn billen, soms op mijn benen. Het is nog steeds goed vol te houden, maar het wordt me duidelijk hoe hij kan doseren, hoe hij de intensiteit van de klappen op kan voeren. Het wordt me duidelijk waar deze rechterhand toe in staat is. Als het echt zou moeten.
“Ga maar even in de spiegel kijken”, zegt hij als ik weer met twee benen op de grond sta. Ik klim op de rand van het bad en draai mijn billen naar de spiegel boven de wastafel. Mijn billen zijn vuurrood, glimmend.
Ik haal mijn hand langs mijn kutje. Nog steeds schandalig nat.

Terwijl Rolf plaats neemt op de bank, mag ik me weer aankleden. Hij strekt zijn arm uit en ik kruip tegen hem aan. Tussen de muren van deze hotelkamer zijn we samen. Hij streelt mijn haar terwijl we praten. Over reizen, over nieuwe restaurantjes in de stad. Over Italië. Ik vertel over een leuke pizzeria in het centrum en we besluiten om daar vanavond te gaan eten.
“Open de bovenste knoopjes van je blouse eens.”
Bijna schiet ik in de lach om de plotselinge wending, maar ik weet het om te buigen tot een glimlach.
“Waarom?”, vraag ik. Ik probeer er uitdagend bij te kijken, er een spelletje van te maken, maar ik voel allang dat het mis is.
“Omdat ik het zeg.”
Zijn blik staat weer scherp.
Fuck.
Ik bijt op mijn onderlip, voel me een klein meisje worden. Ik maak de bovenste knoopjes van mijn blouse één voor één los. Wacht af wat er nu gaat gebeuren.
“Waarom aarzelde je, Lisa?” Hij spreekt 'aarzelde' nadrukkelijk uit.
“Ik, ...ik weet het niet. Het kwam zo onverwachts, ik wist niet of je het echt meende.”
Met zijn hand pakt hij mijn gezicht beet. Zijn blik dwingt me de waarheid te vertellen.
“Ik had er geen zin in...” Mijn stem piept.
“Als ik je een opdracht geef, meisje, dan wil ik dat jij precies doet wat ik zeg. En wel meteen.” Zijn stem klinkt kalm en vastberaden. “Nooit aarzelen. Nooit. Hoe raar of moeilijk een opdracht ook lijkt.”
Ik knik, zachtjes – bijna onzichtbaar. Zijn vingers strelen mijn wang. Kort.
“Daar ga ik je nu voor straffen.”
In één beweging trekt hij me weer over zijn knie. Nu pint hij mijn benen stevig tussen de zijne. Mijn rokje gaat omhoog, mijn slipje omlaag. Een serie harde klappen landt dwars over mijn billen.
Nu kerm en piep ik wel. Deze klappen doen pijn. Echt pijn. Ik probeer uit alle macht stil te blijven liggen, maar het is bijna niet te doen.
“Wat doe je de volgende keer als ik je zeg je blouse open te knopen, Lisa?”
“Dan doe ik het, dan doe ik het”, roep ik tussen de klappen door.
“Of als je zeg je ogen neer te slaan?”
“Dan doe ik het ook, meteen!”
Ik probeer te draaien om onder de klappen uit te komen, maar ik kan geen kant op.
“Of als ik je opdraag je slipje uit te trekken?”
“OOK! Dan ook! Dat doe ik ook... Ik snap het nu, ECHT...”
Het klinkt als een jammerklacht.
“Zonder te aarzelen, Lisa”, vult hij me aan. “Ik wil NOOIT een aarzeling zien. Nooit. Wat ik je ook opdraag, waar ik het je ook opdraag, wanneer ik het je ook opdraag.”
Bij wat, waar en wanneer haalt hij extra uit, waardoor ik telkens in een ruk omhoog schiet.
“Heb je me begrepen?”
“Ik begrijp het, Rolf... Ik begrijp het echt.”
“Als je aarzelt, zal ik je straffen, meisje. Elke keer weer. Dit pak slaag is er dan niks bij.”
De laatste tien klappen moet ik meetellen.

Met mijn slipje op mijn enkels en mijn rokje omhoog sta ik weer bij het raam. Mijn billen gloeien. Oké, dit was andere koek. Ik wist best nog wat Rolf gezegd had over die power switch, over het moeten gehoorzamen, over het niet mogen aarzelen, maar ik wilde me niet gelijk gewonnen geven. Ik geloof dat ik een beetje begrijp hoe dit werkt. Ik geloof dat ik nu begrijp wat het betekent om de regie kwijt te zijn. Overgeleverd te zijn aan de wil van een echte dominante man. Gestraft te worden. Hoe het voelt om te verliezen, en daarmee alles te winnen. Hoe het is om klein gemaakt te worden. En me groot te voelen.
Ik voel me rijk, gelukkig en voldaan. Dit ben ik.
Ik hoor Rolf rommelen in de kamer.
“Trek alles maar weer aan.”
Ik trek mijn kleding recht en kijk Rolf voor het eerst sinds mijn blunder weer aan. Voorzichtig. Hij kijkt niet boos. Integendeel. Hij lacht naar me, met zijn hoofd een tikje schuin. Zijn blik is vol warmte en bewondering. Ik voel me trots. Trots aan zijn zijde.
Hij reikt me zijn hand.
“Ga je mee eten, kleine? Ik heb trek gekregen!”

naar het vorige hoofdstuk/verhaal

naar het volgende hoofdstuk/verhaal

Grey Spanker
Bevlogen lid

Bericht Nummer: 43
Aangemeld: 03-2010