| Gepost op vrijdag 22 augustus 2014 - 02:05 pm: | 
|
|
Denises eerste stap om ècht te kunnen ontsnappen
Vroeg op de ochtend kreeg Denise bezoek van Aisha, Adilah en Kayla.
Denise was blij hen weer te zien, maar iets in hun manier van binnenkomen vertelde haar dat ze alleen even ‘op bezoek’ kwamen en haar niet zouden verzorgen. Geen gelegenheid dus om hen nog wat meer uit te vragen over het reilen en zeilen in de harem.
“Ik heb gehoord dat je het gisteren heel goed gedaan hebt,” begon Adilah meteen.
Denises gezicht betrok bij de herinnering.
“Ik weet wel dat onze Meester niet de meest liefdevolle minnaar is als hij je neukt.”
Dat was nou eens met recht een understatement. Er was niets maar dan ook niets liefdevols bij hem te bespeuren geweest. Gelukkig dat Aisha en Kayla haar hadden geholpen het te doorstaan. Nou ja, eigenlijk wel meer dan dat.
Maar wat Adilah zei, dat de Sheikh niet een liefdevolle minnaar was als hij je neukte, betekende ook dat hij zich zo niet alleen gedroeg om haar te testen. Zo neukte hij blijkbaar zijn slavinnen. En dat moest haar Meester worden. Ze rilde er van.
Iets wat Aisha opmerkte.
“Nou meisje, nou niet doen alsof het alleen maar een verschrikking was. Volgens mij hadden we op meerdere momenten moeite om je van klaarkomen te weerhouden.”
‘Mijn god,’ dacht Denise vol afschuw, ‘het is waar. Ik ben dus echt een slet. Ik geniet er van verkracht te worden.’
Nu was het Kayla die haar gemoedsverandering goed peilde.
“Je voelde je verkracht. Dat voelen wij ons ook hoor. Het kan zijn dat verkracht worden voor ons een stuk gewoner is als voor jullie in het Westen. Maar vergeet niet dat echt verkracht worden hier een heel grote schande is. Verkracht worden zonder toestemming van je man of Meester: dat is altijd jouw schuld. In beide gevallen word je gestraft en je moet maar hopen dat niemand anders het te weten komt.
En toch fantaseren we er over, en worden we geil als onze Meester ons verkracht. En als ik Joanneke mag geloven geldt dat ook voor vrouwen in het Westen.”
Natuurlijk had Kayla gelijk. Dat was nou juist haar probleem.
“Voor jullie mag het dan een schande zijn als je verkracht wordt,” antwoordde Denise, “maar voor ons is het een schande als je er over fantaseert.”
“Nou, in beide gevallen is dat dan knap stom,” vond Kayla: “Mijn vader zei altijd: als je je verkrachter niet kunt ontlopen kun je je maar beter aan hem overgeven. En er van genieten.”
“En daarna je mond houden, behalve dan tegen je vader en moeder. Mijn vader was een wijs man,” besloot Kayla trots.
‘Zo,’ dacht Denise, ‘niet elke vader wordt hier dus veracht.’
En ze zag dat niet alleen zij verrast was, maar ook de andere meisjes. En dat zij Kayla graag daarover wilden bevragen.
“We kunnen je vanochtend niet verzorgen. Alle slavinnen worden vanochtend verwacht op een ehh”
Het was duidelijk dat Adilah naar de juiste woorden zocht zonder iets prijs te geven wat verboden was.
Als gebruikelijk vulde Aisha haar aan met: “een bijzondere bijeenkomst.”
“Waar jij niet bij mag zijn omdat je nog geen slavin bent,” vulde Adilah nu aan.
Zodra de meisje verdwenen, viel haar op hoe stil het was. Normaal hoorde je altijd wel ergens in de verte meisjes kwebbelen. Nu niet. Zelfs de drie meisjes die bij haar ‘op bezoek’ waren geweest spraken amper meer zodra ze de kamer verlaten hadden. Daarna hoorde ze nog wat geloop en een deur die gesloten werd. Toen werd het doodstil in de harem.
Denise was echt alleen.
Tijd om plannen te gaan maken.
Nu had ze eindelijk de gelegenheid om op verkenning te gaan. Voorzichtig, zeer voorzichtig natuurlijk: ze was de waarschuwing van Ghizlan nog niet vergeten.
Maar eerst nadenken.
Het paleis bestond dus uit een grote ring rondom de binnentuin.
De buitenste muur had allemaal deuren. Deuren die altijd gesloten waren. Deuren waaraan zonder uitzondering een grote spiegel bevestigd was. Iedere kamer had zo’n deur, zover zij kon beoordelen.
Dat betekende dat er zich buiten de ring nog een gedeelte van het paleis bevond. Een gedeelte waar slavinnen niet konden komen, want ze mochten niet zelfstandig een geloten deur door.
En dan had je ook nog het merkwaardige feit van de spiegel in zo’n deur. Waarom daar? Het stikte hier immers van de spiegels. Zelfs de kleedkamer met zijn spiegelwand had nog zo’n deur gehad. Vrij nutteloos goedbeschouwd.
Een gedeelte waarin slavinnen niet konden komen, gecombineerd met deuren daar naar toe met niet nuttige spiegels. Wat moest ze daar nu uit concluderen? Er knaagde iets in haar geheugen.
De meisjes hadden haar nog iets verteld. Iets wat hier mee te maken had. Maar wat?
Ineens wist ze het.
Aisha en Adilah hadden haar verteld over de werksters, die door hen eerbiedig de Ouvrières genoemd werden. Als ze het goed begreep waren dat slavinnen die niet langer haremslavin waren. Ze waren te oud geworden in de ogen van de Sheikh.
De Ouvrières en de slavinnen ontmoeten elkaar alleen in de slavinnenkamer. Het waren verder gescheiden werelden. Maar de Ouvrières maakten wel de vertrekken van de slavinnen schoon. En daar draaide het om: ze mochten dat alleen als er niemand in een vertrek was. Hoe konden ze dat weten? Hoe kwamen ze dan binnen en gingen ze weer weg als er iemand aankwam? Natuurlijk: de deuren met de spiegels. Die verbonden het paleis met de ruimtes van de Ouvrières. Als er een manier was om te ontsnappen moest het langs die weg gebeuren.
Ze was opgetogen door haar eigen scherpzinnigheid.
Nu was het moment om dat te gaan onderzoeken. Het was doodstil, ze kon van verre horen of er iemand aankwam. Perfect.
Ze voegde meteen de daad bij het woord.
Ze liep naar de deur in haar kamer. Legde haar hand op de deurkruk. De zenuwen gierden door haar keel. Wat had Ghizlan ook al weer gezegd? Zelfs het aanraken van een deur werd zeer streng bestraft. Dan was ze nu dus al zwaar in overtreding. Langzaam duwde ze de deurkruk naar beneden. Gelukkig, dat ging zonder kraken. Voorzichtig voelde ze of de deur op slot was. Dat was niet het geval.
Ze haalde heel diep adem. Voor het zelfde geld konden er nu allemaal alarmbellen afgaan. Heel voorzichtig trok ze de deur naar zich toe. Zonder problemen en zonder piepen ging hij open.
Ze luisterde heel aandachtig. Niets te horen. Niet in de harem, niet achter de deur.
Met de angst in de keel stak ze haar hoofd voorzichtig door de deuropening. Ze zag een gang. Verder niets. Ze opende de deur verder en stapte er door. Ze bevond zich in een brede zwarte gang. Minstens twee meter breed schatte ze. Een gang die langs de hele muur liep. In beide richtingen zag ze het einde niet. Ze had dus gelijk gehad met haar veronderstelling dat de muur rond liep: het paleis had een cirkel- of ovaalvorm. De gang zag er heel strak uit. Aan de binnenkant veel deuren, aan de buitenkant een stuk minder. De deuren aan de buitenkant hadden geen ramen, die aan de binnenkant wel.
Ramen?
Ze deed haar eigen deur voorzichtig dicht. Inderdaad een raam. Wat aan de paleiskant een spiegel was, bleek hier een raam. Voorzichtig sloot ze de deur. Ze keek door het glas. Ze zag alles in haar kamer. Doordat de muur gebogen was, had ze zelfs zicht op alle hoeken van de kamer. Ook op de open badkamer. En door de plek waar in de badkamer spiegels bevestigd waren, zelfs ìn de badkamer. Natuurlijk zou je je achter de meubels kunnen verschuilen, maar dan nog: via de spiegels die aan de muren hingen had je ook vanaf de gang zicht op alles achter het meubilair. Daardoor zou het juist opvallen als je je ergens achter verborg. Belangrijke informatie als ze zich wilde verstoppen.
Goed, tijd om de gang zelf beter te bekijken. Nu ze de deur gesloten had, was het enige licht in de gang het licht dat door het raam scheen. En daar het alleen aan deze kant doorzichtig was, dus geen normaal glas, was de gang heel zwak verlicht. Zo was je absoluut onzichtbaar voor wie zich in het paleis bevond.
Wat verder opviel aan de gang was het zware hoogpolige tapijt dat er lag. Dat verwacht je niet in een gang alleen bedoeld voor werksters. Maar het dempte natuurlijk wel je voetstappen. Vandaar dus hoogpolig. Nu zag ze ook dat de wanden een bijzondere structuur hadden. Ze raakte het even aan. Het voelde aan als geluiddempend materiaal.
Het plafond had dezelfde structuur. Je kon hier een dienblad vol met glazen laten vallen, en niemand die het in het paleis zou horen.
Niemand die je kon zien, niemand die je kon horen.
Goed. What’s next.
Ze had drie keuzes.
Teruggaan.
Een deur in de tegenoverliggende muur uitproberen.
Of de gang verder verkennen.
Het eerste was uitgesloten, vond ze.
De tweede optie was wel erg riskant. Ze wist immers absoluut niet wat zich achter zo’n deur zou kunnen bevinden.
De derde mogelijkheid leek zo gek nog niet. Als ze maar heel voorzichtig zou zijn. Wat kon er nou mis gaan? Nou ja, iemand kon de gang binnenkomen. Maar dan kon ze als een haas teruggaan. De kromming van de gang was tenslotte vrij sterk: ze zou snel uit het zicht zijn. Groter was risico het dat iemand haar in haar kamer kon komen opzoeken. Het was haar uitdrukkelijk verboden haar kamer te verlaten. Maar hoe groot was die kans: alle slavinnen waren naar die ‘bijzondere bijeenkomst’. Hoewel, Achad en haar Meester waren geen slavin. En Nadira had een bijzondere positie binnen de harem. Dus zij zouden haar wellicht met een bezoek kunnen verrassen. Zonder slavinnen hadden ze niets te doen...
Maar ontsnappen zonder risico’s te nemen bestond niet. Als je betrapt werd riskeerde je zwaar te worden gestraft. De doodstraf was er niets bij, als je Nadira moest geloven. Ehhh
Niet aan denken. Ze wilde ontsnappen, dus ...
ze waagde het erop.
Eerst een snelle verkenning, besloot Denise. Gewoon een rondje maken. Ze wierp nog even een blik door het raam. De hemelsblauwe jurk van gisteren lag nog over een kruk. Daar moest ze haar kamer aan kunnen herkennen wanneer ze terugkeerde.
Behoedzaam begon ze aan haar tocht door de eindeloze gang. Ze wierp snelle blikken op de vertrekken en open ruimtes. Wat waren het er veel en wat waren ze allemaal verschillend. Het viel haar op hoe stil het was. Ze hoorde zelfs haar eigen voetstappen niet.
Des te meer gealarmeerd was ze toen ze na een meter of dertig toch iets meende te horen. Wat was het? Ze liep nog een stukje verder. Het konden stemmen zijn. Ze was nu heel erg op haar hoede.
Toch liep ze door. Ja zeker, het waren onmiskenbaar stemmen, maar ze kwamen niet uit de gang, maar uit een kamer. Waarom ze dat dacht, wist ze niet. Het zou nu heel verstandig zijn om terug te gaan, zeker omdat ze een mannenstem meende te horen.
Maar ze was niet verstandig. Ze was op ontdekkingstocht gegaan en dus zou ze ontdekken. En ze was heel erg voorzichtig, wat kon er gebeuren? Niemand die haar zag, niemand die haar hoorde.
Zo maskeerde ze voor zichzelf dat ze eigenlijk verdomd nieuwsgierig was. Niet alleen maar een verkenning van het paleis om een ontsnappingsplan te bedenken dus. Waren er hier meer mannen dan Achad en de Sheikh? En als zij het waren, wat deden ze dan...
En dus liep ze verder. Stap voor stap werden de stemmen luider. Ze herkende ze nu ook: Achad en de Sheikh. Het was duidelijk Achad die aan het woord was, en de Sheikh die vragen stelde. Maar wat ze zeiden kon ze niet verst`@K`@Kðy:ÐcFÈ@K€@K@€@Ke, en bevroor. Het bleef stil. Het klamme zweet brak haar uit. Ze was betrapt! Ze voelde zich heel erg naakt. Haar hart bonkte als een gek.
Maar er gebeurde niets. Ze had het gevoel dat ze uren stilstond, maar het kon niet veel langer dan een paar minuten zijn geweest. Het zweet droogde op, haar hartslag werd weer normaal. Ze wilde verder, tegen beter weten in. Ze begon weer te lopen, nu op haar tenen, langzaam, stap voor stap.
Elke keer als ze nu een raam tegenkwam, stak ze voorzichtig eerst haar hoofd voorbij een raam, wierp snel een blik naar binnen, liep vervolgens naar het volgende raam. Ze wist dat dat irrationeel was, immers, het raam was vanaf de andere kant een spiegel, maar toch kon ze het niet laten.
Zo passeerde ze een hele rij vertrekken. Zodra ze zag dat er zich niemand in bevond ging ze verder. Ze had niet langer oog voor de inrichting. Ze wilde weten waar Achad en de Sheikh waren, en wat ze daar deden. Ze waren met iets belangrijks bezig, dat voelde ze. Of hield ze zich zelf voor de gek, en was het alleen haar nieuwsgierigheid die haar dreef?
Ineens was er het raam met beweging daarachter. Ze zag mensen. Haar eerste reactie was een stap terug. Ze drukte zich stijf tegen de muur. Weer die paniek. Ondanks dat ze had gevonden wat ze had gezocht. Heel irrationeel. Maar haar reactie gaf haar de gelegenheid haar angst te bedwingen. Ze ademde diep in. Zette weer een stap richting raam. Ademde uit. Weer keek ze door de raam, heel voorzichtig om het hoekje. Ze zag een meisje staan. Naakt. Ze stond tegen de muur met haar handen in haar nek. Het was Ghizlan.
Ze deed nog een stap en keek nu de hele kamer in. Vlak voor haar stond een bank, met de rugleuning naar haar toe gekeerd. Ze zag de achterhoofden van de Sheikh en Nadira. Ze onderzocht de kamer met haar ogen: ze miste Achad nog. Ze vond hem in de hoek van de kamer aan de gangkant. De bijna onzichtbare hoek. Hij schonk drankjes in, dacht ze.
Ze zag dat hij om de bank heen liep met glazen in zijn hand. Dat van die drankjes had ze goed gezien dus. Hij bood ze de Sheikh en Nadira aan. Haalde daarna een drankje voor zichzelf. Liep weer achterlangs en draaide om de bank heen. Keek haar toen recht in haar gezicht.
Ze bevroor van angst. Als ze wat in haar handen had gehad, had ze het laten vallen. Hij had haar gezien. Ze was betrapt. Hij keek recht in haar ogen. Heel onderzoekend. Toen glimlachte hij. Omdat hij haar had betrapt?
Maar zijn glimlach werd breder. Zelf voldaan. Nu pas begreep ze wat hij aan het doen was. Hij bekeek zichzelf in de spiegel. En bewonderde zijn eigen spiegelbeeld.
Zodra ze ontdooid was, wilde ze weghollen. Dit was veel te gevaarlijk. Maar haar nieuwsgierigheid won het weer van haar angst. Wat deden ze daar. Wat wilden ze met Ghizlan?
Ook Achad was nu op de bank gaan zitten. Alle drie keken ze naar Ghizlan. Ghizlan stond doodstil. Er hing een gespannen lading in de lucht. Dat beloofde weinig goeds voor Ghizlan. Ghizlan die zo lief voor haar was geweest.
Denise zag nu pas hoe mooi en rank ze was. Geen onsje vet, zonder dat ze mager was. Prachtige smalle billen zonder dat ze jongensachtig waren.
De Sheikh, die in het midden zat, klapte in zijn handen.
Onmiddellijk draaide Ghizlan zich om en liep langzaam naar het drietal toe. Zag ze angst in haar gezicht? Nee, eerder berusting, aanvaarding van het onvermijdelijke. Een metertje voor de Sheikh stond ze stil en legde haar handen op haar rug, haar gezicht op haar voeten gericht. Omdat de bank een beetje scheef stond, belemmerde de Sheikh net niet haar zicht op Ghizlan. Ook nu werd ze door haar betoverd. Haar smalle taille, precies hoe die zijn moest. Haar prachtig naakte venusheuvel. Haar kleine borsten, zo mooi van vorm...
Met zachte stem begon Ghizlan te praten. Toch was ze voor Denise duidelijk verstaanbaar. Het was alsof er zich geen deur tussen haar en Ghizlan bevond. Ergens moest daarvoor een voorziening zijn aangelegd. Logisch natuurlijk, omdat het ook belangrijk was dat de Ouvrières konden horen of er iemand in een kamer was, niet alleen zien.
“Achad dwong me gisteren om een vreselijke overtreding op te biechten.”
‘Waarom geloofden de meisjes nou niet dat Achad wreed was?’ dacht Denise.
Ze slikte en vervolgde: “Ik ben hem daarvoor dankbaar.”
Ze zocht zichtbaar naar de juiste woorden.
“Ik heb Denise verteld, zonder dat zij er om vroeg, zonder dat er aanleiding voor was, dat u ...”
Nu kwam het moeilijke gedeelte voor haar.
“...dat u Denise altijd in het gezicht zou hebben geslagen, ook als ze niet geweigerd had zich te laten likken.”
“Ik zei dat om haar gerust te stellen. Dat was een domme gedachte: ik bereikte precies het omgekeerde. Bovendien: het is niet waar.
Ik schaam mij voor die leugen. Schaam mij zelfs dat ik die gedachte had.”
Ze haalde diep adem: “Wilt u mij ook voor die misdaden streng straffen?”
De Sheikh klonk vergenoegd toen hij antwoordde: “Daar zal ik zeker voor zorgen, Ghizlan. Alleen zal ik je niet straffen, maar Achad. Maar dat wist je al.”
Hij pauzeerde even.
“Maar in één ding vergis je je, Ghizlan. Je had wel degelijk gelijk toen je veronderstelde dat ik Denise altijd zou hebben geslagen, ook als ze je niet geweigerd had. Jij was de perfecte aanleiding. Maar anders had ik een andere aanleiding gezocht. Geen probleem. Driemaal wilde ik haar slaan, vol in haar gezicht. Dat had ik mij voorgenomen, en dat voornemen heb ik uitgevoerd.”
‘Maar Ghizlan heeft me wèl gerustgesteld doordat te vertellen’ dacht ze, ‘en dat wist ze. Waarom dat dan bekennen? Vast omdat dat van haar verwacht werd.
En dan dat andere. De Sheikh zegt zelf dat ze gelijk had. Dat hij haar sowieso driemaal zou hebben geslagen. Wat was de echte reden dat Ghizlan gestraft moest worden?’
“Slavinnen die nog geen slavin zijn hebben dat nodig. Het leert ze wie ze zijn. Mijn bezit. Aan mij gehoorzamen is het enige dat telt. Jij weet dat, zij nog niet.
Maar wat veel erger is, Ghizlan, is dat jij meent mij te kennen. Dat je daar zelfs bij andere slavinnen prat op meent te moeten gaat. Dat is ongehoord, Ghizlan en onbetamelijk. En een leugen. Je gehoorzaamt je Meester, maar je zult hem nooit kennen.”
Ghizlan keek beschaamd naar de grond.
“Ja meester. Het spijt me Meester. Wilt u me ook voor die dwaasheid straffen?”
De Sheikh lachte maar gaf haar geen antwoord.
Hij wendde zich daarentegen tot Achad: “Wil je haar eerst nemen, of haar eerst straffen?”
“Eerst straffen, Heer. Ik mag altijd graag een paar geslagen billen nemen, Heer.”
“Goed. Ghizlan, je krijgt dertig slagen met de Martinet. En je telt ze zelf en snel.”
En tegen Achad: “Ga je gang.”
“Heb je je grondig gereinigd voor je hier ontboden werd?” vroeg Achad aan Ghizlan.
Ghizlan aarzelde: “Ik...”
“Als je zegt van niet, krijg je straf. Ik controleer je en heb je ook nog gelogen, dan verdubbel ik die straf. Maar als je zegt dat je schoon bent en je bent dat niet, dan krijg je een driedubbele straf.”
Met hoorbare tegenzin antwoordde ze: “Ik ben gereinigd, Heer.”
Blijkbaar wist ze waarom Achad de waarheid wilde weten.
Toch wilde ze eigenlijk niet erkennen dat ze zich gereinigd had. Maar waarom?
“Mooi zo,” sprak Achad goedkeurend.
Tevreden dat ze zich gereinigd had? Of tevreden omdat hij haar niet extra hoefde te straffen? Blijkbaar hadden de meisjes gelijk dat hij zelf niet uit was op het straffen van hen.
Achad schoof een laag bankje een meter achter Ghizlan. Het was een centimeter of vijftig hoog, en met leer overdekt. Het deed Denise denken aan een pianokruk, maar dan niet verstelbaar.
“In positie.”
Ghizlan draaide zich om en ging voor het bankje staan, aan de smalle kant. Ze zette haar voeten naast de poten van het bankje en boog zich voorover. Ze legde beide ellebogen op de zitting. Het maakte dat haar billen de lucht in wezen en haar kutje en kontje open lagen.
Achad haalde ondertussen de Martinet.
Denise wist van haar Franse lessen dat het een tuchtigingsinstrument was voor huiselijke bestraffingen. Het werd ook wel “fouet d'enfant” genoemd, zweep voor kinderen.
Ze zag dat de Martinet een houten handvat had met een aantal dunne stroken daaraan vast, een stuk of tien dacht ze. De stroken hadden vrolijke kleurtjes. Toch dacht ze dat ze van leer waren. Elk een centimeter of dertig lang, schatte ze, en een halve centimeter breed.
Achad nam schuin achter haar plaats. Zo had Denise het volle gezicht op haar billen. Jammer dat ze niet goed naar haar gezicht kon kijken. Ze zag het wel via een spiegel, maar zo was het ver weg. Misschien maar beter ook: ze wist niet of ze de pijn in Ghizlans ogen zou kunnen verdragen.
Achad rechtte zijn rug, mat de afstand tot Ghizlans billen en sloeg hard. Heel hard. Het leer kraakte op haar billen.
Ghizlan hapte naar adem en trok haar billen samen. Ontspande ze weer en zei: “één.”
Meteen sloeg Achad weer.
Nu blies Ghizlan een zucht lucht uit. Ademde weer in en zei: “twee.”
Meteen volgde Achad met een nieuwe slag.
Ghizlan verkrampte nog heftiger en probeerde een kreun binnen te houden. Het was duidelijk dat ze moeite had om de slagen van Achad in dit tempo op te vangen. Toch zei ze: “drie.”
Onverbiddelijk gevolgd door een nieuwe slag van Achad.
‘Meisje, alsjeblieft,’ dacht Denise, ‘roep het aantal slagen niet zo snel af. Hoe sneller jij roept, hoe sneller hij slaat.’
Ghizlan kreunde nu hoorbaar. Haalde diep adem, aarzelde even en zei: “vier.”
Natuurlijk liet Achad geen seconde op zich wachten en haalde weer uit.
Ghizlan jammerde zachtjes. Het was of Denises boodschap nu pas tot haar doordrong want ze ademde een paar keer diep in en uit, voordat ze riep: “vijf.”
Direct gevolgd door Achads nieuwe slag. Even meedogenloos en even hard als de vorige.
Ghizlan gooide nu haar hoofd in haar nek en maakte een grimas.
Er nu van overtuigd dat ze beter net zolang kon wachten totdat ze zich hersteld had, wachtte ze weer wat langer met het afroepen van het aantal.
Achad haalde echter hard uit. Hij wachtte niet op Ghizlans afroepen.
Ghizlan schreeuwde het uit. Zo onverwacht kwam de slag. Ze huilde. Maar in haar tranen riep ze: “zes.”
Ze wist dat ze de laatste slag niet mocht tellen.
Ghizlan durfde nu geen risico meer te nemen. Na elke slag riep ze, nee, schreeuwde ze het aantal slagen. Maar bij elke volgende slag viel het haar moeilijker die op te vangen. Als snel schoot na elke slag ook haar voet omhoog. Maar ze bleef voorovergebogen leunen op het bankje.
Bij slag twintig wist zich echt geen raad meer: ze verborg haar gezicht in haar handen. Gesmoord riep ze: “twintig.”
Natuurlijk volgde direct de volgende slag. Maar nu vroeg Achad:
“Wat zeg je?”
Ghizlan schreeuwde: “twintig.”
Denise was geschokt. Ook deze slag had niet geteld. Ze had al tweeëntwintig slagen ontvangen in plaats van twintig.
Toch was het alsof dit Ghizlan moed had gegeven.
Ze schreeuwde nu voluit. Maar ze gaf zichzelf geen gelegenheid meer om te herstellen. Wachtte niet langer om op adem te komen. Laat staan tot de pijn was weggezakt. Ze schreeuwde het aantal direct nadat de Achad haar had geslagen.
En het wonderlijke was: nu vielen zijn slagen niet zo snel meer. Nadat Ghizlan het aantal geroepen had, wachtte hij even. Ook hij wilde niet voorbij haar grenzen gaan. Of wilde hij gewoon zijn eigen tempo bepalen en werd hij door Ghizlans afroepen alleen maar daarin gehinderd?
In ieder geval werd het na slag vierentwintig Denise duidelijk dat hij niet wilde dat haar pijn zó erg werd dat ze niet langer in positie kon blijven. Hij wachtte net zolang totdat Ghizlans onwillekeurige bewegingen gestopt waren.
En dat waren er veel. Haar billen trilden. Ze stampte nu met haar voeten. Ze rilde over haar hele lijf. Wierp haar hoofd op en neer: van diep in het kussen, tot achter in haar nek.
Zo liet slag achtentwintig lang op zich wachten en negenentwintig nog langer.
Maar bij het schreeuwen van “negenentwintig” volgde dertig onmiddellijk.
Ghizlan kon zich niet langer inhouden, en sprong omhoog, met haar handen haar billen beschermend. Amper hoorbaar jammerde Ghizlan “dertig”
Even was Denise bang dat dat afgestraft zou worden en dat ook deze tweeëndertigste slag werd afgekeurd, maar Achad draaide haar de rug toe en legde de Martinet weg.
Toen hij terugkeerde boog Ghizlan zich direct weer voorover en nam ze haar oude positie aan. Ze spreidde zelfs haar benen nog een beetje wijder als daarvoor. Ze wist blijkbaar wat haar te wachten stond.
Denise niet.
Maar het werd haar snel duidelijk toen Achad met zijn rechterwijsvinger langs haar kontje streek en zijn vinger er zelfs even instak. Zo soepel als dat ging moest hij zijn wijsvinger van vet hebben voorzien.
‘Nee toch, laat het alsjeblieft niet waar zijn. Niet dat!’ dacht Denise met afschuw.
Maar het was wel waar. Achad ging Ghizlan in haar kont neuken.
Arme Ghizlan, zij die helemaal niet van mannen hield, en dan dit.
Of was het juist voor iemand als Ghizlan minder erg om in haar kont geneukt te worden dan in haar kut?
Denise wist het niet.
Maar Achad aarzelde in ieder geval niet. Hij opende zijn broek en haalde zijn al stijve lid te voorschijn. Hij stond nog steeds een beetje zijdelings van Ghizlan -daarom had ze ook zo goed kunnen zien wat Achad met zijn wijsvinger deed- en keek even richting spiegel.
Zijn uitdrukking verbaasde Denise. Ze had wellust verwacht, gretigheid of in ieder geval een glinstering in zijn ogen omdat hij het frêle meisje in haar kont ging neuken. Wreedheid desnoods. Maar niets van dat alles. Hoogstens een zekere berusting dat hij na een vermoeiende afstraffing ook dit nog voor zijn Meester moest doen.
Hij bracht zijn lid langzaam bij Ghizlan naar binnen en leek niet meteen diep in haar door te dringen. Ghizlan kreunde van pijn en hij liet hij haar even bijkomen voordat hij opnieuw bewoog.
Ghizlan bleef kreunen. Maar na enige tijd veranderde haar kreunen van toon, het klonk dieper, zeker naarmate Achad feller bewoog en dieper stootte.
Na zijn eerste stoten boog hij zich over Ghizlan heen. Hij pakte haar voorzichtig bij haar schouders. Boog later nog verder voorover en steunde op zijn handen. Zo bewoog zijn lijf over dat van Ghizlan.
Het leek Denise dat dit Ghizlan erg veel pijn moest doen. Niet alleen omdat hij haar kontje binnendrong, maar ook omdat hij op haar leunde en hij bij elke stoot haar pijnlijk roodgeslagen billen raakte. Maar Ghizlan schreeuwde niet. Ze bleef kreunen, zelfs intenser nu. Ze zocht met haar handen de armen van Achad. Achad beantwoordde dat en greep haar bij haar polsen.
Achad legde zijn voorhoofd op Ghizlans nek in een intiem gebaar. En toen ze daar met nog meer gekreun op reageerde, beet hij haar in haar nek. Eerst voorzichtig, maar toen hij met een laatste stoot klaarkwam, hard. Ghizlan schreeuwde het uit. Maar nu had Denise het gevoel dat het niet van pijn was.
Denise had gedacht dat ze had geweten wie Ghizlan was, maar was daar nu niet meer zo zeker van. Net zomin als van Achad, overigens.
Even bleef Achad op Ghizlan liggen en beet haar nog een paar keer zacht. Toen kwam hij overeind, trok zich terug, maakte zijn broek dicht en verdween. Zonder iets te zeggen.
Ook Ghizlan kwam overeind, zei het heel moeizaam.
Dat was tegen de zin van de Sheikh.
“Voorover.”
‘Nee,’ dacht Denise, ‘dit is niet eerlijk.’
Alsof het daarvoor wel eerlijk was geweest.
Ghizlan nam gehoorzaam haar oude positie weer in. De Sheikh liep naar haar toe en streek tot Denises verbazing alleen met zijn hand over de donkerrood geslagen billen.
“Uitstekend werk,” zei hij tegen een niet meer aanwezige Achad.
En tegen Ghizlan: “Niets kapotgeslagen. De Martinet doet haar bijnaam weer eer aan.”
“Echt een kinderzweep,” zei hij schertsend, “over een paar dagen is er niets meer van te zien.”
Hij trok zijn hand terug.
“En jij gaat een uurtje in de wacht staan. Denk nog maar eens na over wat ik tegen je gezegd heb.”
Met tegenzin stond Ghizlan op.
Te langzaam, in de ogen van de Sheikh.
Hij gaf klap op beide billen van Ghizlan. Niet echt hard, maar voldoende om Ghizlan omhoog te laten schieten. Waarop ze moeizaam naar de muur schuifelde. Denise zag vanaf haar plek het sperma van Achad langs haar dijen naar beneden lopen. Nog een uur moest zij daar staan. In de wacht, met betraande wangen, bezweet en vies van Achads sperma dat uit haar liep. Een uur lang.
Dat deed Denise zich realiseren dat zij hier al veel te lang stond.
Wegwezen dus.
En maar hopen dat niemand haar had gemist. .
© Paul Gérard
 | | Haremslavin | | | | incl. verzendkosten Erobird Boekwinkel | | paperback editie: € 15,00 | | hardcover de luxe: € 17,50 |
|
 verhalen maken dromen waar 
nu te bestellen: “Haremslavin” als paperback, gebonden de luxe en eReader
reeds verschenen: “In de ban van zijn wil” als paperback, gebonden de luxe en eReader
te bestellen bij: Erobird Boekenwinkel
|
|
    
F.A.W. Malach
Bevlogen lid
Inlognaam: malach
Bericht Nummer: 115
Aangemeld: 08-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 25 augustus 2014 - 08:04 pm: |
|
Prikkelend... |
Heel mooi vind ik hoe de scene met Ghyzlan aanvangt, door de ogen van het hoofdpersonage, bijna voyeuristisch en dan betrapt worden terwijl die kijkt ook. Wat daarna volgt is gewoon schitterend beschreven, tot en met de straf met de Martinet. Ik kende dat niet, maar het is een prachtig ding!
Eigenlijk had je me dus al te pakken op het moment dat Denise Ghyzlan daar naakt ziet staan, waar ze aan de kant gezet werd met haar armen in haar nek.
Zodra ik er de tijd voor vind, nu schrijf ik teveel want de muze lacht me toe, ga ik eens aan het boek beginnen. Het prikkelende verhaal dat ik hier lees, maakt me nieuwsgierig naar meer.
Groetjes,
Malach
|
Paul Gérard
Oppasser
Bericht Nummer: 261
Aangemeld: 04-2003
Beoordeling: 
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 26 augustus 2014 - 03:20 pm: |
|
zien en gezien worden |
Hallo Malach,
Mooi dat je juist dit moment beschrijft - Denise en Achad die elkaar aankijken (tenminste: ik denk dat je dat met name bedoeld) - terwijl er iets heel anders gebeurt dan Denise denkt (ik vertel niet wàt: lezen dus lezers...)
Dat fragment is precies datgene waar ik een diabolisch genoegen bij voelde toen ik het opschreef.
De hoop dat ook de lezer schrikt.
Zicht betrapt voelt.
Denkt dat het allemaal voorbij is...
Net zoals het voyeuristische van wat daarna volgt. Bespieden en je tegelijkertijd buitengesloten weten.
En dat beeld van Ghizlan die daar staat, naakt, kwetsbaar. Fijn dat dat beeld je te pakken had. Ook mijn favoriete beeld...
Terwijl juist net daarvoor de spanning en angst de boventoon voerden.
Eigenlijk hoor je jezelf niet te citeren, but what the hack
"ik schreef::Ze zag mensen. Haar eerste reactie was een stap terug. Ze drukte zich stijf tegen de muur. Weer die paniek. Ondanks dat ze had gevonden wat ze had gezocht. Heel irrationeel. Maar haar reactie gaf haar de gelegenheid haar angst te bedwingen. Ze ademde diep in. Zette weer een stap richting raam. Ademde uit. Weer keek ze door de raam, heel voorzichtig om het hoekje. Ze zag een meisje staan. Naakt. Ze stond tegen de muur met haar handen in haar nek. Het was Ghizlan.
Bedankt, ik weet weer even waarom ik schrijf,
groet
Paul
verhalen maken dromen waar
nu te bestellen: “Haremslavin” als paperback, gebonden de luxe en eReader
reeds verschenen: “In de ban van zijn wil” als paperback, gebonden de luxe en eReader
te bestellen bij: Erobird Boekenwinkel
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?