| Gepost op vrijdag 12 november 2004 - 09:45 pm: | 
|
|
Ik herinner me nog hoe de dozen overal opgestapeld stonden, in alle kamers, met de naam van de internationale verhuizer erop en een trots vlaggetje van mijn geboorteland in het logo. Ik hing er maar een beetje tussen, me afvragend hoe dit ooit allemaal in dit huisje op de krijtrotsen zou moeten passen. Misschien konden we er een paar over de klif gooien, suggereerde ik mijn ouders vriendelijk.
“Als je dan niet van plan bent mee te helpen met uitpakken, kun je dan tenminste even een lijstje maken van wat we nog moeten inkopen voor de nieuwe school,” zei mijn moeder getergd.
Ik besloot dat dit niet het tijdstip was voor meer puberale teisteringen en volgde haar raad dan maar op.
De grote perkamentkleurige envelop had op wonderbaarlijke wijze haar weg gevonden naar dit verste uitsteeksel van de melkweg, en was op nog onverklaarbaarder wijze bovenop de debris van uitgebroken tussenmuur en behangflinters blijven drijven, zodat ik haar onmiddelijk kon vinden (iets wat van de briefopener bijvoorbeeld niet gezegd kon worden).
“Saint Catherine’s School for Girls”, stond er gedrapeerd rond een merkwaardig monster waarvan ik pas later leerde dat het een griffioen was. De afstand van dit huisje tot praktisch gezien elke geciviliseerde aktiviteit, het feit dat mijn vader regelmatig een hele week op een boorplatform zou doorbrengen; en niet in het minst, het feit dat het hen beter leek mij niet te lang met mijn moeder alleen te laten, had mijn ouders tot het wijze inzicht gebracht mij naar een boarding school ver, ver weg te sturen. Voila Saint Catherine’s. De Koninklijke/Shell betaalde de rekening, vermoedde ik.
“Namens het team van leraren (blabla) van harte welkom (blabla) investering in de toekomst van uw dochter”.
Het gebruikelijke. Saint Cath bleek ooit een trotse, ietwat deftige public school voor jonge dames in wording te zijn geweest. De terugval in het aantal leerlingen in de post-babyboomgeneratie had hen gedwongen tot fusie met de St Thomas’ jongensschool. Voorlopig waren de namen en de sexen nog gescheiden, maar de leraren en gebouwen dezelfde. Ik bladerde door de pagina’s met literatuur naar de huisregels. Het eerste wat me overviel was het schooluniform; een fenomeen nagenoeg onbekend in mijn herkomstland. De nauwkeurige beschrijving van de voorgeschreven roklengte, type en kleur ondergoed, ja zelfs wanneer en welk soort pantyhose passend geacht werd, gaf me een merkwaardige kriebel in de onderbuik.
Dat werd bepaald niet minder toen ik las dat de ouders ‘instemden met onder daartoe aanleiding gevend gedrag, de oplegging van fysieke straf, waaronder slagen met de cane, door het onderwijskundig team van de school tenzij met de ouders of wettelijke gezaghebbers vooraf nadrukkelijk anders overeengekomen was’. Het was een raar gevoel, het leken vlinders in de buik, mijn hart zal wel iets sneller geklopt hebben. Ik kan me niet herinneren dat ik op dat moment al nat werd. Het klinkt naïef, maar hoe moest ik als vijftienjarige met een ietwat laat ingezette sexuele ontwikkeling de associatie leggen tussen straf, de vreemde gewaarwording die de dreiging met straf me gaf, en seksuele voorkeur?
En zeg nou zelf, hoeveel voorlichtingspraatjes eindigen met: “Dus onthoud, altijd zèlf een paar kondooms op zak houden. En een fiks pak voor de billen maakt het pas echt af.” Juist.
Het raakte een beetje op de achtergrond doordat de rest van de zomervakantie goeddeels gevuld was met het op schoolniveau brengen van mijn Engels, bij een oudere lerares in het dorp, samen met een stuk of vier andere kinderen van expats. Het kwam pas weer terug toen ik mijn schooluniform moest gaan passen, maar door omstandigheden hadden we nogal haast dus toen gebleken was dat jasje en rok niet direkt zouden barsten of afzakken, reden we direkt weer naar huis.
Het begin van mijn loopbaan op Saint Catherine’s werd meer in beslag genomen door alle andere nieuwe dingen dan door mijn pasgeboren fascinatie. De eerste weken voelde het raar aan, allemaal dezelfde kleding, die blote benen onder een gevoerde rok waar ik gewend was in spijker te lopen. Maar dat went snel, zeker ook omdat het ècht voor alle meiden hetzelfde is. Ook het feit dat we een dankbare prooi leken voor het mannelijk deel van de school bleek wel mee te vallen. Dat was niet in de laatste plaats te danken aan het feit dat alle behalve de oudste groepen jongens een soort Bermuda hadden die, net als onze rok, tot boven de knie kwam. Achteraf ben ik ervan overtuigd dat het gedwongen tentoonstellen van voldoende harig, knokig onderbeen er in belangrijke mate toe kan bijdragen dat het mannetjesbeest in de kooi blijft. Maar misschien ook waren de meeste gewoon te jong.
Nee, onze koncentratie werd geheel opgeëist door belangrijker zaken als het uitstippelen van de juiste strategie voor de behandeling van elke docent, of (mijn persoonlijke specialiteit) het halen van redelijke-maar-niet-te-hoge cijfers voor alle proefwerken, uitgezonderd lichamelijke oefening dan. Zoals ieder pubermeisje weet heeft het halen van negens voor scheikunde een uitwerking op de knappe, coole jongens als een boze skunk op een vos.
Er werd trouwens zeker niet bovenmatig op los gemept door de staf van Cath’s en Thom’s. Kennismaking met de cane was eerder uitzondering dan regel en vond nooit publiekelijk plaats. Pas nadat ik meer gesettled was (in een klas die elkaar al een paar jaar kende) en mijn slang bij de tijd was kon ik wat meer van de heldenverhalen horen die rondgingen. Want àls je het klaarspeelde aan het verkeerde eind van de cane terecht te komen, was je reputatie voorgoed gevestigd. Langzamerhand leerde ik de namen en uitwerking van alle soorten canes, van de lichte ‘prep’ tot de heftige ‘senior boys’, ontzagvol Swishing Willy genoemd (een woordspeling die ik toen nog niet vatte). Ik leerde de posities: over het bureau voor de jongsten zodat ze rand konden vasthouden (en niet per ongeluk een hand tussen de cane en haar target area steken); maar staand voorovergebogen, de enkels vasthoudend, voor de ouderen.
Ik leerde full swing, short stroke en andere namen voor technieken om het instrument met gepaste snelheid en kracht op de ‘gewenste’ plaats neer te laten komen. Een wise guy, eigenlijk een meisje uit de hogere groep, wist te vertellen dat de cane een Victoriaanse inventie was, vrijwel even effektief op de onderbroek als op het blote vlees, welke laatste optie rond 1900 beslist ondenkbaar was.
Op St Cath’s bleef de onderbroek altijd keurig omhoog, nu niet omdat Victoria het wilde, maar omdat geen leraar zat te wachten op een aanklacht wegens voyeurisme of seksueel molest.
Het was vooral de oudere generatie leraren waarvan een dreiging (of moest ik het kans noemen?) uitging, maar sommige van de nieuwere lichting wisten er blijkbaar ook raad mee. Vreemd genoeg waren juist die jonge de meest gevreesde. Toch was de ongekroond koning de Headmaster, aan het uitspreken van wiens naam alleen al je kon merken dat er ontzag heerste. Met zijn vaardige handtering van alle soorten canes was hij allround kampioen in het onbezitbaar maken van zowel herenbibsen als damesderrières. Een vaardigheid die hem de erenaam Citizen Cane verschafte.
Naarmate het schoolleven meer routine werd en ik meer te weten kwam over de schaduwkultuur van de lijfstraf, deed ook dat vreemde gevoel weer zijn intrede, maar nu om niet meer weg te gaan. Het groeide en broeide, en toen we een Close Encounter of the Second Kind kregen (i.e. een gecane’d klasgenootje), wist ik ik het zeker. Dit moest ik een keer zelf ervaren.
Dat was eenvoudiger gedacht dan uitgevoerd. Ik mocht dan wel een paar puberale trekjes hebben, door de bank genomen was ik een redelijk ingetogen meisje, en in feite had ik zelfs nooit na hoeven blijven. Ik was gedwongen zwaardere middelen in de strijd te werpen, en hoe verachtelijk ik het ook vond, het doel heiligde alle middelen. Meteen ook besloot ik dat ik, als ik dan toch mijn zaligheid ging opofferen, het beste een leraar uit kon kiezen die mijn ster stevig aan het firmanent zou prikken.
De keus viel op Thistlewaite, de biologieleraar. Hij was ergens in de dertig, leuk (al dan niet knap) om te zien, zachtmoedig maar met een natuurlijk gezag over de klas. Hij wist op een of andere manier het woord ‘vulva’ uit te spreken zonder dat vijfentwintig tienermeisjes gezamenlijk giechelend onder de bankjes schoven. Het was niet bekend dat hij ooit iemand gecaned had. Als het me bij hem lukte voorover te mogen buigen, zouden mijn vreemde accent en afkomst niet meer tellen. Mijn komende jaren op St Cath’s zouden één grote triomftocht worden.
Nu moest ik een strategie uitstippelen. Ik verwierp het plan om in één klap iets werkelijk smerigs uit te vreten, want niemand zou dat verwachten of begrijpen, en dat zou me direkt bij de headmaster kunnen brengen. In plaats daarvan begon ik een kampagne. Briefjes schrijven en doorgeven. Af en toe een iets te grappige opmerking plaatsen, wat me aanvankelijk niet populairder maakte bij mijn klasgenoten. Mijn manipulaties welden ongewild de golven in de groep op, en de klas die normaal als één aan Thistlewaite’s lip hing toonde vage tekenen van desintegratie. Ik geloof niet dat ik het zelf eigenlijk in de gaten had, maar Big T ongetwijfeld wel. Hoe gemakkelijk is het om een groep tienermeiden tot rebellie aan te zetten. En als de Kriegsmaschine van een groep pubermeisjes eenmaal in beweging is, kun je als leraar beter uit de weg gaan.
Uiteindelijk merkte ik dat een kombinatie van te laat binnenkomen en iets te luidruchtig plaatsnemen het gewenste effekt leek te sorteren. Ik nam notie van Thistle’s stijgende stekeligheid wanneer ik zo zijn fraaie betoog interrumpeerde. Ik herinner me zelfs nog dat het een dinsdag was toen de doorbraak kwam. Ik kwam te laat, liep kauwgom kauwend door de klas en zei hardop tegen een onpopulair meisje met rood haar en sproetjes: “Hi hon, spraypaint accident?”. Bijna onmiddelijk had ik al het gevoel dat ik te ver gegaan was, maar nu was de teerling geworpen. Thistle ontplofte.
“Miss - “ (ik zal niet herhalen hoe hij mijn vreemde achternaam rondhutselde), “ik zie U vanmiddag om vier uur in mijn kamer! En neem nu zover mogelijk naar achteren plaats zodat ik niet met uw aanwezigheid gekonfronteerd word!”
Hij was pissed off. De hele klas viel er stil van.
Maar de aanvankelijke ontzetting over mijn eigen optreden werd spoedig weer ingenomen door dat duiveltje van verlangen. Het kriebelde rond en liet me de verdere dag niet met rust. Het was nu 1 pm, direkt na de pauze, en na deze biologieles kwamen nog wiskunde, een korte pauze en Engels. Ik was erop voorbereid dat ik mijn bekomst direkt na de lessen zou krijgen, en ik had inderdaad maar goed twintig minuten over. Omdat ik op een of andere manier veronderstelde, dat hij nooit erg hard zou slaan, had ik een dun nylon broekje met zo goed als doorzichtig achterpand uitverkoren als bufferlaag. Nu ik hem zo kwaad zag begon ik deze keus te betwijfelen, maar het duiveltje hield me gaande. Ik glipte de bioklas uit pogend de blik van Thistle te vermijden. De volgende twee uren vertelde het duiveltje me precies hoe ik ging staan, hoe de cane door de lucht zou zwoesjen, hoe ik een eindje mee zou deinen op de kracht van diens inslag, hoe T me zou bevelen weer in positie te gaan staan. Na twee uren volkomen verloren voor alle edukatieve doelen, werkte ik me zo snel mogelijk door de menigte heen om lastige gesprekken te vermijden. Het was goed dat ik nu niet eerst naar de dorm hoefde.
Ik posteerde me vlak bij, maar nog net buiten zicht van Thistlewaite’s kamerdeur. De vlinders in de buik waren een paringsdans aangegaan. Ik keek op mijn horloge, besloot nog even van het toilet gebruik te maken. Gelukkig was er een kleiner, minder bezocht toilet in deze uithoek van het gebouw. Ik sloot de deur, deed mijn rok omhoog, en kreeg de schrik van mijn leven: kletsnat was ik, en ik had het niet eens in de gaten gehad. De voering en de dikke rok hadden het nog weten op te vangen, maar mijn niksniemendal nylon broekje was aan de voorkant doorweekt. Ik had geen tijd om vrede te sluiten met de gedachte dat dreiging met straf me geil maakte, ik moest nu ingrijpen. Ik keek op mijn horloge; nog juist genoeg tijd om even een schoon broekje uit de dorm op te pikken, een regulation model dan maar meteen. Ik stormde het toilet uit en recht in de armen van de Headmaster.
Ik had hem natuurlijk al eerder gezien, maar hij leek nog meer indrukwekkend nu ik hem van dichtbij zag. In mijn herinnering torende hij twee meter hoog boven de grond uit, maar zelf was ik één vijfenzestig of zo, dus die schatting kan bedrieglijk zijn. Stekelig grijs haar en dito ruige baard en snor. Ik wist toen nog niet eens dat Citizen Kane een film was, of wie Orson Welles, laat staan dat ik besefte dat de gelijkenis tussen Welles en onze hoofdmeester vrij treffend was. Midden vijftig, vrijgezel, vroeger geschiedenisleraar; dat was de hoofdmeester in het kort.
Vandaar ging het bergafwaarts.
“Mejuffrouw Benthe is het niet? Ben maar niet bang, ik zal niet proberen uw... achternaam uit te spreken”, voegde hij er met een knipoog aan toe.
“Ja, ik hoorde dat U een afspraak met de heer Thistlewaite had. Helaas is die... verhinderd, dus ik zal voor hem de honneurs waarnemen.”
Hij glimlachte niet onvriendelijk, maar mijn maag draaide om. Ik kon moeilijk beweren dat ik even van de ‘rest room’ gebruik wilde maken, want daar kwam ik net uit. Ik had achteraf moeten zeggen dat ik me even moest gaan verschonen, je weet wel, maar ten eerste was ik te verbouwereerd om daar aan te denken en ten tweede, de gedachte om als vijftienjarige aan deze pilaar van het gezag te moeten bekennen dat ik mijn maandelijkse ongemak had was, al was het een leugen, bijna net zo angstaanjagend als mijn natte broekje.
Ik volgde hem iets verder de gang door, naar de Headmaster’s Office. Daar liet hij me voor zijn enorme eiken bureau plaatsnemen, staand, terwijl hij even de ramen sloot. “Zo, we zouden geen kou willen vatten nu, met de vakantie in het vooruitzicht, wel.” Mijn hoofd was niet bij de vakantie. Hij nam plaats in zijn leren werkfauteuil, nog zo’n monumentaal geval.
“Ja, Benthe, dat was gedrag buiten alle aanvaardbare... proporties, ben je het daar niet mee eens?”
Ik ging nu in een berouwmodus die ik nog niet eerder had meegemaakt, met gebogen hoofd, handen op de rug omdat ik anders niet wist waar ze te laten.
“Ja, meneer”.
“En heb je daar nog iets bij aan te merken?”
“Nee, meneer”.
“Dan denk ik dat ik je maar eens geef wat je rechtens... toekomt. Ja, ga maar hier midden in de kamer staan, en buig voorover. Juist, met de handen om de enkels. Ik... zie dat je de routine al ergens opgepikt hebt”. Voor de stabiliteit was ik gedwongen iets wijdbeens te gaan staan. Ik was er niet gerust op dat hij in deze positie niet tussen mijn benen kon zien in welke staat ik verkeerde. Hij rommelde even in een bak met stokken en kwam tenslotte met een ervan aan. Ik kon niet beoordelen welke het was.
“Ja, voor een eerste vergrijp zal ik het op vier houden”, zei hij, “maar dat zou in vervolgsituaties gemakkelijk kunnen oplopen”. Hij sloeg nu het achterpand van mijn ruitjesrok over mijn rug, en bijna meteen weer terug.
“Ja, dat is niet helemaal de... voorgeschreven onderkleding, kan men wel zeggen. Als de situatie zo ligt... Het lijkt me beter dat U even over het bureau plaatsneemt.”
Oeff. Blijkbaar had hij alleen opgemerkt hoe doorzichtig dit broekje was, en hij wilde voorkomen met een expliciete manifestatie van mijn vrouwelijkheid gekonfronteerd te worden. Op het bureau zou mijn natheid in elk geval verborgen blijven. Een lichtpuntje in de zaak.
“Het lijkt me niet meer dan... redelijk dat het aantal daarmee op zes komt.”
Dag lichtpuntje.
Ik kon met mijn lengte net over het bureau reiken en mijn vingers over de andere rand krullen. Daarmee kwamen kwam ik hoog genoeg te liggen om niet wijdbeens te hoeven gaan staan. Opnieuw ging mijn rokpand omhoog, dit maal om in de band gestoken te worden.
“Maar het lijkt me aan de andere kant niet dat we nu al te hard van start hoeven te gaan, deze... eerste keer”. Hij mat de afstand uit en Z...wiesj, PETS. Oh, dat viel best m... pijn! Een bliksemschicht die een wilgeboom in één klap splijt. Een tram die uit de rails loopt en pas na het vergruizen van een drietal fietsen op een bankgebouw te pletter slaat. Een formika plaat die vlak naast je oor met de hand in tweeën gebroken wordt. En twee sekonden later, iemand die een mangelrol omwonden met prikkeldraad op je kont heeft laten liggen.
Dit was het. Dit ging ik nooit overleven. Eigenlijk was het alleen door pure ontzetting dat ik over het bureau bleef liggen. Na een korte pauze volgde de tweede slag, en de derde. Het leek me dat deze iets minder hard neerkwamen dan de eerste. Was dat nu omdat mijn lichaam erop reageerde, of was het verbeelding? Of was de eerste slag vooral bedoeld to instill fear in the hearts of the unbelievers? In elk geval overleefde ik de zesde slag zonder dat ik eigenlijk besefte dat het over was. Ik had mijn nagels zowat in het eikenhout begraven maar was in elk geval in positie gebleven. Om een of andere reden was ik niet eens gaan huilen.
De hoofdmeester hielp me overeind en hielp me in zijn grote bureaufauteuil te gaan zitten. Het koele leer was niet eens onwelkom. Toen toverde hij een pot krème en een doosje tissues tevoorschijn die hij me overhandigde. “Doe maar wat U doen moet,” zei hij eenvoudig en verliet de kamer. Ik zat daar verdwaasd te kijken, niet helemaal begrijpend wat ik met die tissues aanmoest, toen mijn blik op de grote, overduidelijke natte plek op de glazen dekplaat van het bureau viel.
De vernedering was volmaakt. Het kan nooit toeval zijn dat woorden als embarrassment en bewilderment in Engeland bedacht zijn. Ieder moment nu zou Beëlzebub de aarde onder mij openrijten en mij in zijn allesverterend vuur verzwelgen (sorry van de stoel, Headmaster). Ik had ooit gehoord dat verdwaalde tropische stormen nog even de oostkust van Engeland aandoen, de daken van de huizen tillen en alles wat zich daarin bevindt opzuigen om het in de Noordelijke IJszee weer neer te werpen. Ik wachtte. Toen al deze gebeurtenissen voortdurend weigerden plaats te vinden stond ik mechanisch op en deed het bureau af, ervoor zorgend dat de tissues zo klein mogelijk opgefrommeld, zo diep mogelijk in de prullenbak verdwenen. Daarna smeerde ik de krème op mijn brandende achterdelen, schopte mijn Mary Jane-schoenen uit, en ging met mijn benen onder mij getrokken weer in de stoel zitten. Daar vestigde ik, nog steeds half verdoofd, mijn blik op een punt ergens achter Queen Elizabeth II die minzaam lachend aan de muur hing.
De headmaster klopte aan en bleef beleefd op mijn ‘come in’ wachten voor hij weer de kamer in kwam. Hij trok een eenvoudige rechte stoel naast mijn fauteuil en nam plaats.
“Ja, men zou bijna zeggen... dat U deze sessie speciaal uitgelokt heeft.”
Ik knikte alleen kort, bang dat elke heftiger beweging mijn laatste weerstand zou breken.
“Begrijpelijk, maar het is niet zo mooi dat U daarvoor die brave Mr Thistlewaite enneh, dat meisje, op de kast moest jagen.”
Iets in me brak. De ingehouden tranen kwamen ineens naar buiten.
“Het spijt me zo verschrikkelijk!” huilde ik met vertrokken gezicht.
“Ja, dat.. weet ik,” zei hij.
Des schools oudste vrijgezel legde een tikje onbeholpen een arm om mijn schouders. Ik begroef mijn gezicht links van zijn borst en huilde, huilde alle tranen die ik als teenager in drie jaar niet had kunnen of durven huilen, terwijl de hoofdmeester mij zachtjes over mijn bol aaide en me zwijgend mijn gang liet gaan. Na een in mijn herinnering eindeloze huilbui kwam ik sniffend overeind. Hij reikte me een van de overgebleven tissues aan waarmee ik dankbaar mijn tranen opdepte en tenslotte mijn neus snoot.
“Ja, er zijn meer meisjes en... jongens die dit soort gevoelens koesteren dan je misschien vermoedt,” ging hij ineens met zachte stem verder.
“Dat is niets om je zorgen over te maken of je... voor te schamen.”
En hij praatte tegen me. Praatte, langer dan de hele straf geduurd had. Over dat het wel moeilijker zou zijn een geschikte levenspartner te vinden. Over hoe gemakkelijk het was om dit soort gevoelens te exploiteren, en dat ik goed op mezelf moest passen. In zijn bedekte, bijna Victoriaanse bewoordingen vertelde hij mij meer dan mijn ouders die de flower-power hadden doorgemaakt ooit hadden durven vertellen. En ik, ik zat in kleermakerszit in die veel te grote fauteuil, mijn blote knieën lief aan weerszijden onder mijn uniformrok uitstekend, een paar makeup-vegen op mijn wangen, en hing aan zijn lip, lachte om zijn grapjes, vroeg wat ik durfde vragen.
Bij het afscheid hielp hij me opstaan, mijn bilspieren koud en stijf van de kastijding, en bracht me naar de deur.
Bij de deur hield hij mijn hand nèt iets te lang vast, gaf me een innemende glimlach en zei met glimmende oogjes: “Ja, ik verwacht eigenlijk niet je hier nog vóór het eindexamen terug te zien, Benthe.”
De paar keer dat ik hem later nog gezien heb gaf hij me alleen een glimlach en een kort, minzaam knikje. Niemand anders hoefde te weten dat wij iets speciaals deelden. Het jaar erop trad hij af ‘om gezondheidsredenen’, hoewel ik achteraf denk dat zijn in wezen zachtaardige inborst gewoon niet opgewassen was geweest tegen het brutale dog-eat-dog van het Engelse onderwijsestablishment. Zijn gezag onder de leerlingen noch de sympathie van veel leraren zouden hem daarvan hebben kunnen redden.
De cane ben ik in mijn drie verdere jaren op St Cath’s nooit meer tegengekomen. Maar Citizen Cane is al die tijd bij me gebleven, van de eerste felle pijn tot het laatste handenschudden. Citizen Cane heeft me geleerd in vrede met mezelf te leven, hij heeft tot op zekere hoogte de relatie tot mijn moeder verzacht, en hij heeft me voor veel pijnlijke fouten behoed. Het was door Citizen Cane’s toedoen dat ik pas achter in de twintig mezelf ècht aan Iemand gaf, na me ervan verzekerd te hebben dat alle seinen veilig stonden. Pas op dat moment heb ik zijn hand losgelaten en die Andere vastgepakt.
(C) Ghostwriter, november 2004
Uitgegeven onder de Creative Commons Licence,
https://creativecommons.org/licenses/by-nd/2.0/
|
|
    
anima
Productief lid
Inlognaam: Anima
Bericht Nummer: 40
Aangemeld: 08-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 12 november 2004 - 10:29 pm: |
|
Flabbergasted |
Prachtig gestructureerde tekst, een precieze dosering details die nodig zijn ter inkleuring van het beeld, momenten van tederheid en schoonheid, levendige vergelijkingen, een héleboel humor... Diepe zucht.
Bezielde ambacht, is hoe ik het wil omschrijven.
De nieuwsgierigheid naar Ghostwriter neemt toe, mijn ontzag ook.
Vriendelijke en respectvolle groeten,
anima.
"Sta op", sprak Hij, "opdat je voor Me kan knielen."
| |
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 85
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 13 november 2004 - 08:12 pm: |
|
Grandioos |
Nog nooit, werkelijk nog nooit heb ik ooit eerder het verhaal van een meisje dat ontdekt dat ze iets met spanking heeft zo prachtig mooi, zo integer en zo ingetogen gelezen. Ik ben werkelijk heel diep onder de indruk.
Doorspekt met humor maar met o zulke scherpe observaties wordt een verhaal verteld dat je meesleept, maar dat ook ontroert, al was het alleen al door de headmaster die ten tonele wordt gevoerd. Dat ieder die voor het eerst met zulke intense gevoelens wordt geconfronteerd zo'n man moge tegenkomen.
Dat ik bij het eerste verhaal het idee had dat Ghostwriter een man was verbaast me nu zelf eigenlijk nog het meest. Niet dat het er iets toe doet. Ghostwriter is een grootmeester.
Ghostwriter is ons midden te hebben is een grote eer. Dat ze nog lang moge blijven.
Janneman
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein 
| |
Ghostwriter
Nieuw lid
Inlognaam: Ghostwriter
Bericht Nummer: 3
Aangemeld: 11-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 13 november 2004 - 09:17 pm: |
|
Hij is... |
..dan ook een manspersoon, Janneman.
Scary aye?
Maar jij was het die me uitdaagde nog wat meer onder vrouwenschedels te graven. Dus ben ik er maar meteen helemaal ingekropen.
|
anima
Bevlogen lid
Inlognaam: Anima
Bericht Nummer: 41
Aangemeld: 08-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 13 november 2004 - 11:11 pm: |
|
Scary indeed |
Ik zeg helemaal niks en geniet gewoon fijntjes glimlachend van die heerlijke, absolute stilte...
(Ik zeg ook niet 'I told you so...', lief he?)
"Sta op", sprak Hij, "opdat je voor Me kan knielen."
| |
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 86
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 14 november 2004 - 06:12 am: |
|
Scary? Not at all.... |
Knap wel. Ik had gewoon naar mijn goede Vlaamse vriendin moeten luisteren die zei: 'Laat je niet van de wijs brengen, jongen, lees verhaal 1 nog eens.' Zoals altijd had ze gelijk. Nou ja altijd.... ze mocht eens kapsones krijgen.
Maar goed, hiermee wordt de prestatie nog behoorlijk groter. Laat me eerlijk zijn, ik had er zelfs iets autobiografisch in gelezen. Weet je, dát is pas scary! Hahaha.
Hmmmm, dus dit was jouw reactie op mijn uitdaging? Veel te veel eer natuurlijk, maar laat me dan eens gaan nadenken of ik er nog meer kan verzinnen. Als dat zulke mooie verhalen oplevert?
Janneman
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein
| |
Rein
Lid
Inlognaam: Rein
Bericht Nummer: 12
Aangemeld: 05-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 15 november 2004 - 09:27 am: |
|
mooie opbouw verhaal |
"er werd niet bovenmatig gemept"; maar uiteindelijk bedient de bovenmeester zich van een goede swing.
De hoofdpersoon start als een braaf lijkend meisje, maar verandert in een pestkop.
Ze wordt voortgedreven door een opkomend verlangen.
Prachtig opgebouwd verhaal!
Rein
|
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 106
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 02 maart 2005 - 11:58 am: |
|
Het is wat stil....... |
Zeg Ghostwriter,
Het is wat stil de laatste tijd. Hoe komt dat? Geen inspiratie meer? Of werk je aan een nieuw meesterwerk?
Laat ons nog eens genieten van je kunsten.....
Janneman
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein
| |
anima
Bevlogen lid
Inlognaam: Anima
Bericht Nummer: 73
Aangemeld: 08-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 03 maart 2005 - 04:11 pm: |
|
ik dan ook maar |
Ook ik vraag me al een poosje af waar deze tekstuele kunstenaar naartoe is. Ghostwriter, lezen we nog wat van je alsjeblieft?
'Graaf' naar hartenlust onder die vrouwenschedels, geen gezeur, da's beloofd!
Mvg,
Anima.
"Sta op", sprak Hij, "opdat je voor Me kan knielen."
| |
Marny
Bevlogen lid
Inlognaam: Marny
Bericht Nummer: 113
Aangemeld: 06-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 03 maart 2005 - 04:15 pm: |
|
achterblijven? |
Nee natuurlijk niet, dan kan ik ook niet achterblijven. Ghostwriter, waar ben je? Anima en ik willen naar hartelust als pestkopje fungeren hoor.
knuffie
Marny
Soms mag een fantasie een fantasie blijven.
| |
Ghostwriter
Beginnend lid
Inlognaam: Ghostwriter
Bericht Nummer: 10
Aangemeld: 11-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 03 maart 2005 - 11:46 pm: |
|
Zzzz... hè wat? |
Ghostwriter was juist in een soort winterslaap gegaan, maar werd wakker van het geschraap van sneeuwschuivers en de kreten van hongerige lezers.
Behalve dat ik het ietwat druk heb gehad (gawd wat een verschrikkelijk wanexkuus), moet ik ook toegeven dat de goede ideeën niet als, ehh, sneeuw kwamen aandwarrelen. Wel stukken en brokken van ideeën, maar Citizen Cane kwam als een bijna kant en klaar blok binnen vierentwintig uur uit de hemel zeilen. Nou ja, misschien mag ik er niet op rekenen dat zoiets al te vaak gebeurt.
Maar ik heb Marny een verhaal voor haar site beloofd, dus die heeft privilege op het eerste verhaal dat Asgård's goden me doen toekomen.
|
Marny
Bevlogen lid
Inlognaam: Marny
Bericht Nummer: 114
Aangemeld: 06-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 03 maart 2005 - 11:53 pm: |
|
kriebelen |
Anima en Zofia,
Weet je wat Ghostwriter nodig heeft?: een beetje stimulatie van een paar ondeugende subjes. Een kaboutertje heeft me zojuist verteld dat hij daar op zit te wachten.
Een aanmoedigend knuffie voor Ghostwriter,
Marny
Soms mag een fantasie een fantasie blijven.
| |
anima
Bevlogen lid
Inlognaam: Anima
Bericht Nummer: 75
Aangemeld: 08-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 04 maart 2005 - 02:47 pm: |
|
ondeugende subjes? waar dan??? |
Marny, ik heb werkelijk geen flauw idee waarover je het hebt! 
Ghostwriter, dan bid ik in stilte mee opdat we binnenkort (op welke site dan ook) weer kunnen meegenieten van een verhaal. (Jaja, het volk wordt onrustig)
Anima
"Sta op", sprak Hij, "opdat je voor Me kan knielen."
| |
Nieuwsgierig
Lid
Inlognaam: Nieuwsgierig
Bericht Nummer: 20
Aangemeld: 01-2007
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 10 juni 2008 - 12:39 pm: |
|
Bewilderment? |
Ondanks het feit dat dit verhaal al enkele jaren geleden is geplaatst (en zelfs de reacties erop al aardig gedateerd zijn), wil ik toch nog even mijn oprechte complimenten geven (en mijn net zo oprechte verbazing uiten): echt een schitterend verhaal.
Heel mooi geschreven, beschreven... Wow.
Ik heb er eigenlijk geen woorden voor. Maar misschien is juist een stilzwijgen, als in complete solicitude, meer op zijn plaats hier.
|
|
om mee te beginnen
Verhalen 
Verhalen
»
Citizen Cane 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?