| Gepost op zondag 15 juni 2014 - 02:37 pm: | 
|
|
Een snelheidsovertreding met grote gevolgen
Het is licht en helder, maar nog wel erg vroeg, zo vroeg dat er behalve ikzelf nog niemand op de weg is. Zo kan ik in alle rust genieten van de mooie morgen en de slingerende dijkweggetjes. Volledig geconcentreerd stuur ik de motor langs de kronkelingen van de dijk, het voelt alsof ik vlieg. Ik draai het gas vol open en de motor schiet brullend vooruit, op de grens van wat verantwoord is, op de grens, niet erover, dat zou ik nooit doen. Ineens zie ik achter me een auto de weg opdraaien. Zo’n bekende, witte auto met blauwe zwaailichten.
Shit, denk ik en meteen kijk ik op mijn snelheidsmeter. Die wijst 120 aan, veel te hard. Ik laat het gas los en knijp in mijn remmen. Ik durf nog niet naar de agenten te kijken, want ik vrees hun oordeel. Waarschijnlijk mag je hier 80, dan heb ik dus ruim 40 kilometer te snel gereden. Dat is veel, maar gelukkig net te weinig om mijn rijbewijs kwijt te raken. En misschien valt het ook wel mee als de agenten zien dat ik een vrouw ben, of zouden ze dat al gezien hebben aan de vlecht die onder mijn helm vandaan komt. En als ze het nog niet gezien hebben, dan zullen ze het zo wel ontdekken aan mijn rondingen in het strakke motorpak. Ik stop op een vluchthaven aan de rand van de weg, wacht totdat de politieauto achter me gestopt is en de agenten uitgestapt zijn. Dan stap ik langzaam af. Ik voel dat de agenten naar mijn billen kijken. Lekker kontje, denken ze hopelijk.
Maar ook al heb ik nog zulke goede billen, de agenten zijn professioneel en hun oordeel is hard.
“Nee mevrouw, u mag hier geen 80 maar 50. En u reed gecorrigeerd 110 kilometer per uur, dat is 60 kilometer per uur te snel.”
Rijbewijs inleveren en motor later staan dus. Ik probeer met mijn liefste gezicht en de nodige tranen de agenten op andere gedachten te brengen, maar tevergeefs. Het enige dat ik nog weet te bereiken is dat ze mij en mijn motor naar het eerstvolgende dorp brengen.
Zo sta ik even later in een nog volkomen verlaten dorpje, met mijn motor naast me. Het is even over half acht ‘s morgens. Er is maar een persoon die ik op dit tijdstip kan bellen en dat is Pieter. Pieter zal dit probleem zeker voor me oplossen, maar zal ook zeker met me in gesprek willen over verantwoordelijkheid en consequenties van bepaald gedrag en daar heb ik helemaal geen zin in. Ik blijf nog een tijdje om me heen staan kijken en ik weeg mijn opties tegen elkaar af, maar steeds kom ik weer tot dezelfde conclusie: Pieter. Ik haal mijn mobiel uit de tanktas van mijn motor en toets Pieter zijn nummer in.
Pieter was ooit mijn eerste echte vriendje. Met hem heb ik voor het eerst gezoend, achter de kleedhokjes bij het zwembad. En met hem heb ik “het” ook voor het eerst gedaan, op mijn vijftiende verjaardag. Dat gebeurde in mijn eigen bed met het slaapkamerraam open, terwijl de verjaarsvisite daar vlak onder in de tuin zat. Behoorlijk gewaagd, moet ik toegeven, maar ik ben altijd een beetje een waaghals geweest. Inmiddels is Pieter al lang mijn vriendje niet meer, maar ook al doen we “het” niet meer met elkaar, hij is nog steeds een soort baken in mijn leven. Zonder Pieter ben ik wild en losgeslagen, met hem ben ik nog steeds wild, maar niet meer losgeslagen.
Pieter neemt niet meteen op. Het is ook nog wel erg vroeg. Na een paar keer proberen wordt er toch opgenomen, ik krijg alleen niet Pieter, maar zijn vrouw Jamie aan de telefoon.
“Jezus, Sara, weet je hoe vroeg het nog is? Is het dringend, je stoort nogal,” zegt ze.
Ik kan wel raden wat ze aan het doen zijn en onlangs dat het al lang over en uit is tussen Pieter en mij voel ik toch een lichte jaloezie.
Pieter blijft opvallend kalm als ik hem vertel wat er gebeurd is. Misschien bewaart hij zijn donderpreek wel voor als hij me straks in levende lijve ziet. Of misschien heeft hij wel iets anders in gedachten, iets met een blank gelakte houten paddle en mijn billen. Ik wrijf even voorzichtig over mijn achterwerk bij de gedachte.
Als kind was ik al een behoorlijke wildebras. Ik sprong van dingen die daar te hoog voor waren, stookte vuurtjes en zwom in mijn blootje op plaatsen waar dat streng verboden was. Mijn ouders zaten regelmatig met me op de eerste hulp of op het politiebureau. En wat ze ook zeiden of deden, ik bleef mijn eigen gang gaan. Als ze met me probeerden te praten, dan luisterde ik niet en als ze me huisarrest gaven, dan ontsnapte ik via het balkon. Mijn ouders werden er zo af en toe wanhopig van.
“Wat moet ik nou met jou?” riep mijn moeder op een dag nadat ik weer eens wat uitgehaald had.
De buurvrouw hoorde het toevallig en gaf mijn moeder ongevraagd advies: “Als ze echt niet naar je wil luisteren dan geef je haar toch gewoon een flink pak voor haar blote billen.”
Ik luisterde ernaar met ingehouden adem. Met samengeknepen bips vroeg ik me af hoe het zou zijn om een pak voor mijn blote billen te krijgen. Die gedachte hield me nog dagen bezig. Het is uiteindelijk nooit gebeurd, maar de woorden van de buurvrouw zijn altijd ergens in m’n achterhoofd blijven hangen.
Jaren later zouden diezelfde woorden nog een hele bijzondere betekenis krijgen. Dat gebeurde tijdens een reis door Australië. Pieter en ik hadden na ons eindexamen een jaar gewerkt en met het gespaarde geld een tijd door Australië getrokken. Aan het einde van de reis kwamen we aan de kust en kregen we contact met een groepje surfers. Een paar weken lang leefden we alleen maar op het strand en in zee. Overdag surfen, ‘s Avonds drank, wiet en “sex on the beach”. Een stukje van “ons” strand vandaan lag Death Beach, een plek met hele hoge golven, waarvan gezegd werd dat je er de ultieme wave kon vinden, iets waar elke surfer altijd naar opzoek is.
Maar het werd niet voor niets Death Beach genoemd. Er stonden hele gevaarlijke stromingen en als je die wist te ontwijken, dan was er ook nog een grote kans dat de golven je niet op het strand brachten, maar tegen de rotsen te pletter sloegen. Surfen was dan ook streng verboden rond Death Beach, maar veel surfers trokken zich daar niets van aan en wij natuurlijk ook niet. Maar toen we met onze boards op het strand stonden, leek het toch niet zo’n goed idee om daar in zee te gaan.
“Dit gaan we niet doen,” zei Pieter.
Jij misschien niet, maar ik wel, dacht ik. De volgende morgen ging ik, in alle vroegte, in mijn eentje. Ik ben een zeer ervaren surfer, maar Death Beach was toch wel een verhaal apart. De stroming was inderdaad verraderlijk, maar de golven waren geweldig en ze waren me gunstig gezind, want ze brachten me twee keer veilig op het strand. Het was fenomenaal, misschien wel de grootste kick die ik ooit gevoeld heb. De adrenaline gierde door m’n lijf en ik wilde nog een keer, maar ineens stond Pieter voor me. Ik wilde mijn enthousiaste met hem delen, hem om de hals vliegen, maar in plaats daarvan gaf hij me een keiharde oorvijg.
“Wat moet ik nou met jou?” riep hij met overslaande stem.
Me een goed pak voor mijn blote billen geven, dacht ik meteen en als ik iets denk, dan heb ik het ook al gezegd, zo werkt dat nou eenmaal bij mij. Pieter pakte mijn lifeline en sleepte me het hele stuk mee terug. Op de achterbank van een oude Volkswagen bus, die surfers nou eenmaal altijd lijken te hebben, stroopte hij mijn wetsuit en mijn bikinibroekje omlaag. Voor het eerst in mijn leven kreeg ik een klinkend pak voor mijn blote billen. Ik was te overweldigd door alle gebeurtenissen om het echt tot me door te laten dringen. Het leek alsof ik het niet zelf was die over Pieter zijn knie lag, maar iemand anders, en ik keek vanuit een hoekje toe hoe dat gebeurde. Ik zag hoe mijn eigen billen op en neer veerden onder Pieter zijn hand en ik zag hoe ze van kleur veranderden, van bruinverbrand naar rood.
Hi, hi, dacht ik, Saartje krijgt billenkoek. Nadat het pak slaag voorbij was, deden we het op de vloer van het busje. Ik zat bovenop en deed wat ik voelde. Pas veel later, toen we tegen elkaar aan in een slaapzak lagen, begon ik mijn billen te voelen. Het leek wel alsof ze veel te lang in de zon hadden gelegen.
Het dorpje begint heel langzaam wakker te worden, de eerste mensen lopen over het pleintje waar ik sta te wachten. Ik ga naast mijn motor op de grond zitten. Een bakkerijtje opent haar deuren en de geur van versgebakken brood komt naar buiten. Ik ben gewoon in Nederland, maar het is net een vredig vakantie tafereeltje in een Zuid-Europees land. Het lijkt een mooie zorgeloze dag te worden, maar zo voel ik mij helemaal niet. Ik voel me alleen en ongelukkig in dit vreemde dorpje. Wat doe ik hier en waarom moet ik toch altijd van die vreemde stunts uithalen?
“Heb je pech meisje?” hoor ik naast me.
Een krom oud mannetje met een verweerd gezicht kijkt me aan met zijn vriendelijke ogen. Ik schud mismoedig mijn hoofd. Gelaten vertel ik wat er gebeurd is, waarom zou ik erom heen draaien tenslotte, en ik zie de sympathie uit het gezicht van het mannetje verdwijnen.
“Meisje toch,” valt hij tegen me uit, “waarom doe je zo gevaarlijk? Heb je enig idee hoeveel mensen van jou leeftijd ik al heb zien sterven hier op de dijk?”
“Maar, er was helemaal niemand,” stamel ik. “En jijzelf dan, denk eens aan iedereen die jij achterlaat!”
Die woorden komen keihard aan en een ijskoud gevoel begint tot me door te dringen. Als ik hier vandaag om het leven zou zijn gekomen, wie zou mij dan echt missen? Ik heb een heleboel bekenden over de hele wereld, maar daaronder is niemand wiens leven stil zou staan als ik weg zou vallen. Ik kijk het mannetje aan met betraande ogen.
“Ja, zo denken jullie niet hè, jullie denken alleen aan jezelf.”
Het mannetje sloft verder en keurt me verder geen blik meer waardig. Ik neem een slokje water en probeer de sombere gedachte van me af te zetten. Ik heb toch een leuk leven? Ik kan gaan en staan waar ik wil, ben niemand verantwoording verschuldigd en heb op mijn vijfentwintigste al meer van de wereld gezien dan de meeste mensen in een heel leven. Maar toch, ouders, broers of zussen heb ik niet en een serieuze opleiding heb ik ook niet, alleen atheneum. Ik heb wel een paar keer geprobeerd om een studie op te pakken, maar het is me nooit gelukt om dat vol te houden en nu is het misschien al wel te laat.
Om me heen begint het drukker te worden, ik merk dat er steeds meer mensen naar me kijken. Een blonde meid met een grote motor valt natuurlijk op, zeker in een dorp als dit. ‘Kom op,’ zeg ik tegen mezelf, ‘niet zo somber. Misschien wordt het tijd om weer eens ergens anders te gaan kijken. Een simpel kantoorbaantje kan je overal ter wereld krijgen, er is dus niets of niemand dat je nog aan Nederland bindt.’ Niets of niemand, denk ik meteen, en Pieter dan?
Pieter arriveert een uurtje later, samen met een kennis die hij kennelijk heeft opgetrommeld om mijn motor terug te brengen. Daar had ik nog niet eens aan gedacht, altijd praktisch, die Pieter. Ik heb behoefte aan een knuffel en Pieter beantwoordt die behoefte zonder problemen. Zijn kennis kijkt verbaasd toe. Na een paar minuutjes in Pieter zijn armen voel ik me weer wat beter, klaar om de terugtocht te aanvaarden. Pieter en ik klimmen samen op mijn motor, de kennis volgt in de auto. Even buiten het dorp stopt Pieter ineens, hij gebaart naar zijn kennis dat hij door moet rijden en als hij uit beeld verdwenen is, stapt Pieter af. We staan op de dijk langs de rivier, vlak onder ons in een weiland staat een klein houten huisje. Pieter gebaart dat ik mee moet komen. Het huisje is open aan de kant van de rivier, vroeger toen hier nog een pont voer was het waarschijnlijk een wachthuisje, en er is een houten bankje.
Ik kijk Pieter verbaasd aan. Ik kan wel ongeveer bedenken wat hij van plan is, maar ik vraag me wel af hoe hij deze plek kent. Pieter glimlacht even, maar dan zet hij zijn serieuze gezicht op.
“Volgens mij hoeven we maar weinig woorden vuil te maken aan deze stunt. Ik ga jou een paar gloeiende billen bezorgen, zodat je er tijdens de terugreis eens goed over na kunt denken waarom je steeds dit soort dingen doet.”
Pieter gaat op het bankje zitten en neemt mij over zijn knie. Hij duwt mijn billen met zijn been omhoog, zodat ik met mijn handen op de vloer moet steunen om niet van zijn schoot te glijden. Dan begint hij mij te spanken, in een strak, staccato tempo, links, rechts, links, rechts. Het soepele leer van mijn motorpak zit als gegoten rond mijn billen en biedt weinig bescherming. Ik doe mijn best om geen geluid te maken, want ik wil niet de aandacht trekken van mensen op de weg vlakbij. Maar Pieter lijkt juist op zoek naar een reactie. Hij slaat me net zo lang achter elkaar op een bil tot die helemaal gloeit en ik wel “au!” moet roepen, daarna is mijn andere bil aan de beurt.
“Houd op!” roep ik, “je wilt toch niet dat iemand ons hoort.”
“Wees blij dat je niet voor je blote billen krijgt,” zegt Pieter alleen maar.
Ik zucht, want ik weet dat Pieter dat nooit zou doen. Blote billen zijn al lang niet meer aan de orde, dat is de afspraak die we met Jamie gemaakt hebben. Pieter gaat weer verder. Ik probeer op een hand te steunen, zodat ik de andere vrij heb om in te bijten. Zo houd ik het een tijdje vol, maar uiteindelijk kan ik toch niet anders dan weer “au” roepen. Meteen hoor ik dat er iemand door het gras naar ons toe komt lopen.
“Hallo!” roept een mannenstem.
Pieter zet me vliegensvlug op mijn benen, net op tijd, want meteen verschijnt een wat oudere man, die bezorgd vraagt of het goed gaat.
“Ja hoor, mijn vriendin heeft last van zadelpijn, daarom rusten we even uit, hè lieverd?” zegt Pieter op luchtige toon.
Ik knik en wrijf demonstratief over mijn pijnlijke billen. De man kijkt ons achterdochtig aan, hij lijkt het niet helemaal te vertrouwen. Dan haalt hij zijn schouders op.
“Oké,” zegt hij, “goede reis dan maar en veel succes met je zadelpijn.”
De man loopt terug naar de weg. Ik begin zenuwachtig te giechelen, maar Pieter blijft serieus.
“Je had helemaal gelijk,” zegt hij, “dus gaan we het anders doen.”
Hij pakt zijn rugzak en haalt een kleine houten haarborstel tevoorschijn. Ik kijk Pieter met grote ogen aan. Dit kan hij toch niet menen? Ik haat de haarborstel, vooral deze haarborstel. Klein genoeg om me bil voor bil te kunnen bestraffen en de pijn op een klein oppervlak te concentreren. Groot en zwaar genoeg om flink diep door te kunnen dringen.
“We gaan het anders doen,” zegt Pieter. “Ik ga jou met de haarborstel geven en jij gaat je mond houden.”
Hij pakt het sjaaltje dat ik om mijn hals draag, knoopt het los en maakt er een prop van.
“Mondje open,” zegt hij.
Als ik niet snel genoeg reageer trekt hij hard aan mijn vlecht. Ik gil het uit en meteen duwt hij de sjaal diep in mijn mond, zodat ik alleen nog maar een gesmoord gemurmel kan uitbrengen. De tranen staan in mijn ogen en ik voel verzet, de neiging om hard weg te rennen.
Eikel, denk ik. Maar ik voel ook opwinding, een kloppend hart en een stoot adrenaline die me dwingt om dit helemaal tot het einde mee te maken. Ik laat me weer over Pieter zijn knie leggen, in precies dezelfde positie, met mijn billen omhoog en mijn handen op de grond.
“Hoeveel heb je te hard gereden?” vraagt Pieter.
Ik murmel verontwaardigd, hij weet toch dat ik zo niet kan antwoorden.
“Zestig kilometer per uur was het toch,” vraagt Pieter.
Ik knik.
“Mooi, dat worden dan zestig tikken in drie ronden van twintig,” zegt Pieter.
Met ingehouden adem wacht ik af welke strategie hij zal gaan volgen, om en om of tien voor elke bil. Pieter grijpt me heel stevig vast en telt de klappen van één tot twintig, hij verspreidt ze keurig om en om over mijn billen. De eerste tien zijn nog te doen, maar bij de tweede tien wordt het al onmogelijk om stil te blijven liggen, omdat de borstel op plekken begint te landen die al behoorlijk beurs zijn. Ik vind het bijna jammer dat ik hier niet in mijn blote billen lig, want dan zijn de klappen veel beter te verdelen. Pieter helpt me overeind en haalt het sjaaltje uit mijn mond.
“Vijf minuten pauze, loop maar even een rondje, dat is goed voor de doorbloeding.”
Ik wandel een stukje over de dijk, ik ben al bijna in tranen. Wat doen mijn billen verschrikkelijk zeer! En we zijn nog niet eens op de helft. Weer voel ik de neiging om gewoon weg te lopen, maar een onzichtbaar lijntje houdt me tegen, ik wil dit gewoon volhouden.
‘En dat kun je ook,’ zeg ik tegen mezelf. Ik plaats mezelf weer over Pieter zijn schoot. Het sjaaltje wordt weer in mijn mond geduwd en we gaan weer verder.
‘Probeer de klappen op te vangen, veer mee als een boom in de wind en probeer de klappen om te zetten in iets anders. Denk aan iets anders. DENK AAN IETS ANDERS!’ zeg ik in gedachten tegen mezelf.
Maar er is niets anders. Elke keer weer knalt die afschuwelijke borstel keihard tegen mijn billen. Ik hoor Pieter tot tien tellen. Tien keer achter elkaar heeft hij dezelfde plek geraakt. Opgelucht wacht ik tot nummer elf op mijn andere bil zal landen, maar dat gebeurt niet. Dit kan toch niet, denk ik.
Maar Pieter vindt blijkbaar dat hij prima twintig klappen achter elkaar op precies dezelfde plek kan geven. Hij doet het zonder problemen en helpt me dan weer overeind. Het doet zo’n zeer dat de tranen al over mijn wangen rollen. Ik durf de dijk niet meer op te lopen, stel je voor dat ik iemand tegen kom. Wanhopig over mijn billen wrijvend breng ik de vijf minuten pauze door. De laatste twintig klappen zijn niet eens de ergste. Het einde is in zicht en ik kan beginnen met aftellen. Ook heb ik me een beetje neergelegd bij mijn lot. Ja, ik krijg billenkoek en ja, dat doet hartstikke zeer, maar dat is goed voor me, daar word ik een grote meid van. Als ik eindelijk weer op mijn benen sta, gebruikt Pieter het sjaaltje om mijn tranen te drogen. Daarna mag ik vijf hele minuten in zijn armen bijkomen. Ondanks de pijn ben ik hem dankbaar.
Bedankt Pieter dat je zo goed voor me zorgt, ik houd van je. Ik schrik zelf van die laatste gedachte, maar sta mezelf toch even toe om dit te voelen en ik kruip nog wat dichter tegen Pieter aan.
De weg terug naar huis is een echte hel. Een tijd lang zitten met een paar gloeiende billen is al geen pretje, maar achterop een motor moet je ook nog eens meebewegen en glijd je dus voortdurend heen en weer over het zadel. Nooit eerder heb ik zo goed gevoeld dat ik een paar billen heb.
Pieter zet me voor de deur af. Ik heb het warm, wil mijn motorpak uittrekken en douchen, maar ik wil Pieter ook niet zomaar wegsturen na alles wat hij voor me gedaan heb. Het is misschien onverstandig, maar toch vraag ik hem even mee naar boven. Mijn studiootje is klein, er past net een tafel, een bed en een bank in. Ik bied Pieter een biertje aan en schuif onhandig langs hem heen naar de keuken. Dan voel ik zijn hand heel nadrukkelijk op mijn billen. Dat is natuurlijk net ook gebeurd, maar dat was min of meer zakelijk en dit voelt alles behalve zakelijk.
Ik geef Pieter zijn biertje en verdwijn snel in de badkamer. Motorpak uit, ondergoed uit en snel onder de douche. Een koude douche lijkt me wel een goed idee. Ik droog me voorzichtig af, smeer een beetje olie op mijn billen en trek iets makkelijks aan, een shirt en een legging. Voor Pieter hoef ik de schijn toch niet op te houden. Ik open de deur van de badkamer, die ik voor de zekerheid toch maar op slot gedaan heb, en loop de kamer in. Pieter staat meteen voor me.
Ik wil achteruit stappen, maar daar is geen ruimte voor, ik kan alleen maar vooruit, richting Pieter. En Pieter laat nu geen enkel misverstand meer bestaan over zijn bedoelingen. Hij pakt me bij mijn heupen en trekt me naar zich toe. We zoenen, niet als vrienden, maar echt. Mijn gedachten kunnen mijn gevoelens even niet meer volgen en mijn handen lijken ook hun eigen gang te gaan, want die beginnen de kleren die ik net heb aangetrokken weer uit te trekken. Nog geen minuut later sta ik naakt in mijn woonkamer en Pieter ook. De ramen staan open en beneden lopen mensen, maar dat kan ons niet schelen. Mijn billen doen even pijn als ze het bed raken, maar dat is maar heel even.
Ik sla mijn benen om zijn middel en dan doen we het, voor het eerst in heel wat jaren. We vrijen puur op gevoel, zonder ergens aan te denken en alsof het het laatste is wat we ooit zullen doen. Na afloop kruipen we heel dicht tegen elkaar aan, zodat we elkaars ademhaling kunnen voelen. Ik zou het niet erg vinden om nu in zijn armen te sterven, maar als we nog even verder mogen, is dit een mooi nieuw begin.
Die avond krijg ik een sms-je van Pieter:
“Jamie mag nooit te weten komen wat er vanmiddag gebeurd is.”
‘Natuurlijk,’ denk ik, ‘hoe heb ik zo stom kunnen zijn.’ Nog voordat mijn tranen gedroogd zijn, ben ik al bezig om de meest noodzakelijke spullen bij elkaar te zoeken. Even later stap ik op mijn motor, ondanks het rijverbod, en rijd ik over de snelweg richting de grens. Het is inderdaad tijd voor een nieuw begin, maar zonder Pieter.
|
|
    
Grey Spanker
Actief lid
Bericht Nummer: 25
Aangemeld: 03-2010
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 15 juni 2014 - 11:20 pm: |
|
Gaaf |
Hallo Jip,
Voor mij is het een gaaf verhaal, juist omdat je het voorspelbare niet laat gebeuren en het onvoorspelbare wel :-)
Ik hoop niet dat ze onderweg naar het buitenland opnieuw gepakt is :-) want hoe ze zich er dan uit moet redden... dat wordt wel heel ingewikkeld!
Groet, Grey Spanker
|
Simcor Devray
Nieuw lid
Bericht Nummer: 2
Aangemeld: 12-2013
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 16 juni 2014 - 09:55 am: |
|
Mooi verhaal |
Een goed geschreven stuk, met een mooie opbouw en gedosseerde spanningsboog. Het idee van een vrouwelijke motorrijder in een strak lerenpak die een stevig pak voor haar kont verdient, spreekt mij erg aan.
|
Stef
Productief lid
Bericht Nummer: 33
Aangemeld: 03-2014
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 16 juni 2014 - 01:24 pm: |
|
Stoer wijf! |
Wat een goed verhaal! Fijn dat de hoofdpersoon zo'n leuk stoer mens is en dat het hele verhaal door blijft, zelfs als ze op het einde een ingrijpende beslissing neemt. Dank je wel, Jip, ik heb genoten!
Groet, Stef
|
Grey Spanker
Actief lid
Bericht Nummer: 26
Aangemeld: 03-2010
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 17 juni 2014 - 09:04 pm: |
|
Glimlach |
Hallo Jip,
De dag nadat ik dit gelezen had, werd ik onderweg ingehaald door een motor... ik zag een vlecht onder de helm uitkomen.
Je begrijpt het vast wel, gelijk op dat moment was ik geprikkeld door de herinnering aan je verhaal
Met een glimlach ben ik verder gereden, een warm gevoel in mij
Grey Spanker
|
Jip
Nieuw lid
Bericht Nummer: 3
Aangemeld: 06-2014
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 18 juni 2014 - 09:08 pm: |
|
jip |
Bedankt allemaal voor de leuke reacties. Ik ben blij dat mijn verhaal bij jullie in de smaak valt.
En Grey Spanker: jouw vraag levert misschien nog een ideetje voor een vervolg op. Ik zal er eens over nadenken.
Groeten,
Jip.
|
F.A.W. Malach
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 100
Aangemeld: 08-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 18 juni 2014 - 09:53 pm: |
|
Lekker verhaal |
Dit vind ik dus een mooi uitgeschreven verhaal. Er spreekt gevoel uit en bij de zin "Het soepele leer van mijn motorpak zit als gegoten rond mijn billen en biedt weinig bescherming." had je mij helemaal te pakken. Hier en daar roep je een beeld op dat zich in de gedachten vasthecht. Die vlecht. Dat sjaaltje. Een legging. Shit, joh, ik ben een kind van de jaren tachtig, ik ben dol op leggings en ze zijn weer helemaal terug (grijns).
Mooi hoor!
Groetjes,
Malach
|
Jip
Beginnend lid
Bericht Nummer: 6
Aangemeld: 06-2014
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 20 juni 2014 - 11:53 pm: |
|
80-er |
Bedankt Malach,
En laat ik nou ook een kind van de 80er jaren zijn....
Snap je meteen waar ik het vandaan haal.
Groetjes,
Jip.
|
Kythana
Lid
Bericht Nummer: 17
Aangemeld: 05-2013
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 12 oktober 2017 - 01:09 pm: |
|
Prettig om lezen... |
Hoi Jip...
Dit is een héél fijn verhaal om te lezen.
Een meisje zou op slag een motor willen kopen, om dan lekker (TE) hard te gaan rijden... 
Ik droom heerlijk verder over dit verhaal.
Dank om het hier te delen.
Groetjes,
kythana.
Good girls need spanking too!
| |
Jip
Actief lid
Bericht Nummer: 30
Aangemeld: 06-2014
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 14 oktober 2017 - 09:52 pm: |
|
Motorrijden |
Hi Kythana,
Superleuk om ruim 3 jaar na het verschijnen nog een reactie op mijn verhaal te krijgen. En motorrijden kan ik je natuurlijk van harte aanbevelen 
Groetjes,
Jip
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?