| Gepost op vrijdag 09 mei 2014 - 01:11 pm: | 
|
| Het laatste puzzelstukje
De Vlucht deel 21 Waarin Sandra haar meest ervaren lotgenote te spreken krijgt
"Ha die Sandra. Ik heb niemand om mee naar de sauna te gaan. Heb jij zin om met me mee te gaan?"
Ik keek verbaasd naar Jeanny. Achter haar rug zag ik Monique en Nathalie zitten, en ik wist dat Jeanny regelmatig met hen naar de sauna ging. Ze knipoogde heel eventjes, en schouderophalend antwoordde ik, dat ik de sauna ook wel eens een keertje wilde zien.
In de kleedruimte trokken we onze kleren uit, en in enorme witte handdoeken liepen we over gladde tegeltjes de damp en de warmte tegemoet.
"Zullen we eerst het stoombad proberen. Dat is heerlijk warm."
Ik vond het best. We sloegen het kamertje met de hete dampen over, waar je rustig kon gaan zitten om na te denken, volgens Jeanny. Als je de rondcirkelende camera's aan de muren tenminste kon vergeten, dacht ik. Voorbij een nauw gangetje, links liepen we langs het koude zwembad, kwamen we in de zaal met drie bassins: koud, heet en gloeiend heet. Tot mijn verrassing trok Jeanny in het gangetje plotseling aan mijn handdoek. Zelf dook ze tegen de muur aan, en snel wenkte ze me om naast haar te komen staan. Toen ik dat had gedaan, aarzelend en twijfelend, wees ze op de camera's. De camera links overzag het zwembad, de camera rechts blikte de badzaal in.
"Die camera boven het stoombad draait net langs deze hoek," fluisterde Jeanny naast me. "Als we zachtjes praten, dan hoort de microfoon ons ook niet. Niemand kan ons zien en niemand kan ons horen. We kunnen hier uren blijven als we willen."
"Als die kerels die naar die schermen kijken ons niet in het gangetje hebben zien lopen. Op een gegeven moment gaan ze zich afvragen waarom we nooit meer naar buiten komen."
"Ik kom hier al jaren en ik heb hier al met heel wat meiden gestaan," zei Jeanny. "Ze doen alleen maar of ze opletten, daar in de controlekamer. Alleen als Jaroslaw langskomt, doen ze net alsof ze ijverig zijn."
"Heb je het bandje gekregen?" vroeg ik iets te hard. Ik knikte toen Jeanny haar wijsvinger op haar lippen zette.
"Ik heb geen microfoon op mijn cassetterecorder. Wat een giller dat ze niet aan zoiets denken."
"Zijn ze echt zo nonchalant, die bewakers? Ik krijg altijd de indruk dat ze behoorlijk goed opletten."
"Ze letten goed op als ze je ergens heen brengen. Daar worden ze voor betaald. Maar ze haten het om naar die schermen te moeten turen. Er is hier al zolang niemand meer ontsnapt dat ze daar niet bang voor zijn."
"Is er ooit iemand ontsnapt?"
"Het is twee keer gebeurd dat er een meisje zomaar is verdwenen. En dat waren geen meisjes die niet genoeg geld meer opleverden. Ik denk dat ze weggekocht zijn door één van de klanten. Er is een Fransman bij, Maillac, en die heeft een kasteel in de bergen, helemaal afgelegen. Hij heeft wel eens een opmerking tegen me gemaakt. Hij leek te suggereren dat hij daar ook meisjes had. Gevangenen, dus."
Ik rilde naast Jeanny. Ze stond rustig tegen de muur geleund, een voortdurende, steelse glimlach rondom haar rozerode lippen. Ze zag er absoluut niet uit als iemand die al meer dan vijf jaar een gevangene was.
"En Esther Kriele," vroeg ik. "Wat weet je van haar?"
"Waarom wil je iets over haar weten? Ze is van ver voor jouw tijd."
De harde trek rondom Jeanny's mond ontging me niet. Zachtjes fluisterend vertelde ik in het kort hoe ik in huize Zoetedroom terechtgekomen was, met haar naam in mijn paspoort.
"Hoe ziet het eruit dan? Buiten?"
"Het is een groot wit huis, blinkend in de zon. Het gazon eromheen is netjes gemaaid, en de grindpaden zijn van witte schelpjes en ze zijn netjes aangeharkt."
"Ik heb nooit geweten hoe het er hierboven uitzag," zei Jeanny.
"Hoe ben jij hier gekomen?"
"Ik ben van de straat geplukt. Zomaar opeens. Bam, daar was ik een auto ingesleurd, en wham, daar had ik een zakdoek op mijn neus. Ik was in het begin net zo depressief als iedereen."
"Hoe heb je het zolang volgehouden?"
Jeanny's glimlach speelde heimelijker rond haar lippen dan ooit tevoren. Ze keek opzij en haar ogen stonden zacht.
"Ik huil met de wolven mee," zei ze, zonder schaamte. "Het is de enige manier. Zorgen dat je het leert. Volgens mij ga jij het hier ook heel lang uithouden."
"Waarom denk je dat?"
"Waarom kijk je zo ontsteld? Ik ben hier al jaren. Ik kan slachtoffers en meehuilers uit elkaar houden."
Er viel een stilte. Ik dacht na, maar het was onzin om me beledigd te voelen, doorzien en verraden. Ik was inderdaad een meehuiler, want alleen maar slachtoffer zijn hield ik niet vol. Maar ik huilde mee om het juiste moment mee te maken om toe te kunnen slaan.
"Wat weet je van Esther?"
Jeanny keek opzij. "Ze heeft hier een paar keer met mij gestaan. We lagen elkaar. Ze leek op jou, weet je dat? Niet alleen dat rode haar, maar ook... Ze had ook van die hoge cijfers, net als jij. Net als ik, trouwens. Je hoeft je voor mij niet te schamen. Ik ben door en door verdorven. Als ik hier ooit nog uitkom, dan begin ik een bordeel."
Ze lachte wat spottend, voordat ze plotseling haar hand uitstrekte om een slordige lok van mijn haren uit mijn gezicht te verwijderen. Ik keek Jeanny wat verward aan, maar ze lachte met prettige, guitige ogen.
"Ach, ze wilde ook ontsnappen. Ze stelde ook massa's vragen, net als jij. Ze verzon allerlei plannen. En toen werd ze ziek. Ik weet niet precies wat ze had, maar zodra ze ziek werd, was het binnen een week gebeurd. Toen bestond ze niet meer. Dat is het erge hier, weet je. Je mag geen afscheid nemen."
Jeanny's ogen staarden naar de muur tegenover haar, en ik voelde haar verdriet in haar stramme lichaam. Ik voelde dat ze veel om Esther Kriele had gegeven. Ik pakte voorzichtig haar schouder, maar ze bewoog zich niet. Haar schouder was hard.
"Jullie waren dik met elkaar, nietwaar?" Haar lippen barstten open en haar ogen glansden vochtig.
"Als we hier stonden hadden we die handdoeken niet om," zei Jeanny schor. "Is dat genoeg antwoord?"
"Ja," mompelde ik, terwijl de verwarring mijn lichaam koortsachtig deed rillen. Ergens leek het zo onwerkelijk dat je als seksslavin in je vrije tijd met hetzelfde bezig was als in je onvrije tijd. Ergens leek het ook net zo begrijpelijk als sigaretten en joints roken.
"Het is verwarrend om hier met jou te staan. Je lijkt op haar, teveel om... niet aan haar te denken. Het roept gedachten en beelden op."
Haar stem brak. Ik legde mijn hand op haar schouder. Ze kneep haar ogen dicht, maar er ontsnapte toch een traan.
"Sorry," zei ik schuchter.
"Wat kan jij eraan doen dat ze dood is?" Ze snoof heftig door haar neus.
"Wat wil je vragen? Ik geef je weinig kans om te ontsnappen, maar ik wil je best helpen."
"Zijn er wel eens bewakers verdwenen omdat ze zich aan een slavinnetje vergrepen."
"Er is er wel eens één verdwenen omdat hij zich aan mij vergreep," zei Jeanny. "Ik geloof dat het in totaal twee keer gebeurd is. Die kerels verdwenen net zo spoorloos als de meisjes."
"Worden ze gechanteerd door Höberger?"
Jeanny keek opzij met verbaasde ogen.
"Je hebt niet stilgezeten in dat maandje," zei ze met iets van bewondering.
"Ik wil ontsnappen," zei ik, kalmer en zekerder dan ik me voelde. Jeanny glimlachte, maar niet spottend of meewarig.
"De harde kern bestaat uit Jaroslaw, Broth, Novodny, Kharg en Josip, en... eens even denken, Zadro. Zij kennen Höberger al uit de tijd dat ze nog droomden van hun droompaleis. Ik weet vrij zeker dat ze hebben meegeholpen bij de bouw, bij het opbouwen van een klantenkring en bij het ontvoeren van slavinnen. Het zou best kunnen dat ze compagnons of aandeelhouders zijn. De rest van de bewakers is later gekomen, toen het hier vol werd, en die krijgen heel dik betaald om hun bek te houden over wat hier allemaal gaande is. In ieder geval een gedeelte van die kerels, zeker de helft, zit hier omdat Höberger ergens in een laatje een foto van hen heeft, waarop ze een meisje verkrachten of met een hoertje liggen rollebollen."
"Hoe was het hier vroeger? Waren er toen ook al die CD's en die boeken en dat lekkere eten?"
"In het begin zat ik een nauw hok, met één lampje aan het plafond en een matras op de vloer. Dan zat je de hele dag krankzinnig te worden, voordat je 's avonds gesloopt werd voor de volgende dag. We moesten toen veel vaker dan nu, zeker vier of vijf keer in de week. En we werden ook nog door de bewakers gepest, en door Höberger zelf. In de eerste paar maanden gingen er iets van zes meiden aan, en dat bleef zo totdat die cellen werden verbouwd tot iets wat op een kamer lijkt. Een tijdje later kwam er een dagverblijf, en ongeveer om die tijd zijn er ook wat regels gekomen voor die bewakers. Vroeger martelden die kerels ons ook nog wel eens, als ze zin hadden. Kun je je dat voorstellen. Je ligt op de pijnbank, en die klant is vertrokken, en dan komt Jaroslaw nog even langs en die heeft nog geen slaap?"
"Het lijkt me afschuwelijk," mompelde ik.
"Ze gingen er bij bosjes aan, in het begin. Tegenwoordig houdt zelfs de grootste huilebalk het nog wel een paar jaar uit. Toen kregen sommige meisjes na een maand al een injectie, want er was niks meer van hen over. Dat heb ik later allemaal pas gehoord, want je kreeg je medegevangenen nooit te zien. Niet als er geen klant was, die wel lesbische spelletjes wilde zien. Ik weet wel iets van lesbische spelletjes."
Jeanny grinnikte spottend, hard en ongevoelig.
"Ben je lesbisch of ben je biseksueel?"
"Ik weet vier jaar niet meer wat ik ben. Ik ben volledig allround," zei Jeanny, zonder schaamte of trots. Ze zei het omdat ze wist dat het zo was.
"Dus toen Höberger schatrijk was geworden met zijn sekspaleis, besloot hij dat hij de meisjes ook nog wel een heel klein beetje in de winst kon laten delen."
"Ja. Maar niet omdat hij medelijden had, hoor. Het was natuurlijk gevaarlijk om zoveel meisjes te ontvoeren. Door voor wat comfort te zorgen, hoeft hij wat minder vaak de straat op voor een vers smoeltje."
Behalve het zachtjes ruisende water uit de badkranen in de badzaal naast ons was het stil. Het was vredig. Ik realiseerde me plotseling dat we hier straffeloos de rest van de dag konden staan om te praten over alles waarover we wilden praten.
"Waarom heb jij het overleefd en al die anderen niet?"
Jeanny keek opzij.
"Dat weet ik niet. Ik weet alleen dat ik goed in pijn lijden ben. Ik kon het uren volhouden."
Ik keek haar verward aan.
"Het stoort je dat ik er niet omheen draai," zei ze.
"Het verbaast me een beetje," zei ik. "Nou ja, eigenlijk ook weer niet. Je kunt denken als een sadist."
Jeanny's ogen glommen stiekem.
"Ik ben een sadist," zei ze. "Als ze willen dat ik de zweep hanteer, dan doe ik dat met overgave. Al die stakkers die billenkoek willen, vragen naar mij. Het is goed voor mijn cijfers als ik mag uitdelen in plaats van incasseren."
"Waarom interesseer je je nog steeds voor die cijfers."
"Ik weet niet meer of ik nog wat waard ben zonder cijfers," zei Jeanny snel en emotieloos. Haar ogen glommen guitig.
"Waarom maak je je elke ochtend op?"
"Waarom loop jij erbij als een voddenbaal?"
"Omdat ik in voddenbalen niet ben wat ik 's avonds moet zijn."
"Tja, zo kun je het ook bekijken," zei Jeanny en ze liet haar lichaam loom golven. Ze had een nog altijd soepel, een nog altijd glanzend, een nog altijd weelderig lichaam. Ze was nog altijd een bijzonder mooie vrouw.
"Zij liep ook altijd in voddenbalen. Esther, bedoel ik. Ze was niet zo praktisch als jij. Ze droomde meer dan dat ze echt iets bereikte. Maar God, wat hadden we hier mooie momenten. Vind je het erg als ik erover praat? Ik mag er nooit met iemand over praten."
Jeanny's ogen keken verder dan de muur, naar een andere dimensie die ik niet kon zien.
"Ze wilde altijd dat ik de ceintuur van haar badjas meenam uit de kleedkamer. Als we eenmaal hier waren dan trok ze die ceintuur uit mijn hand en dan keek ze me aan met die grote blauwe ogen en dan gaf ze me de ceintuur terug. We huilden met de wolven mee, maar dit keer deden we het niet voor Höberger."
"Bond je haar vast met die ceintuur?" fluisterde ik, terwijl ik mijn wangen voelde blozen.
"Oh, ik was zacht," antwoordde Jeanny. "Ik gaf haar wat die schoften haar maar steeds niet wilden geven. Ik gaf haar een grens. Ik gaf haar de mogelijkheid om nee te zeggen. Snap je daar iets van?"
"Ja," zei ik schor. Jeanny's ogen flonkerden rustig als donkere diamanten. Ze bekeek me oplettend en onderzoekend, als een moederkloek die een lam vleugeltje bij één van haar kuikentjes meent te zien.
"Er is iemand met wie ik al twee keer een special date heb gehad. Het is iemand, maar het is ook niemand, want hij laat me geblinddoekt op me wachten. Hij wil zijn naam niet zeggen en verder zegt hij ook niets. Maar hij geeft me datzelfde gevoel, geloof ik."
Ik keek opzij. Jeanny's ogen staarden me aan, plotseling alsof ze water zag branden.
"Wat is er?" vroeg ik onzeker. Ze kon toch niet gechoqueerd zijn van mijn truttige bekentenisje, truttig vergeleken bij alles wat ze me zonder een spoortje van schroom verteld had.
"Diezelfde kerel deed het ook met Esther," zei ze zacht. "Lig je op een tafel?"
"Ja," zei ik, voordat het bloed plotseling kokend door mijn hoofd stroomde. Dit kon geen toeval zijn. Dit moest belangrijk zijn.
"Vertelde hij ook aan haar zijn naam niet?"
"Nee. Ze wilde heel graag weten wie het was. Ze hoopte dat ze door hem uitgekocht zou worden, geloof ik. Ik hoopte dat hij het niet zou doen, maar dat is eigenbelang."
"Wacht even. Laat me denken. Dokter Broth, wat weet je van hem. Doet hij wel eens plastische chirurgie?"
"W... waar denk je aan?"
"Geef antwoord, alsjeblieft," siste ik, terwijl ik stukjes van een puzzel zag liggen, maar er leek nog iets, één sleutel, te ontbreken om de stukjes in elkaar te passen.
"Hij heeft mijn neus weer helemaal gerepareerd toen de één of andere schoft hem een keer gebroken heeft," zei Jeanny.
"Doet hij ook borstvergrotingen?"
"Zou best kunnen," zei Jeanny. "Vroeger gebeurde het nog wel eens dat een meisje echt helemaal tot moes werd geslagen. Broth repareerde dat soms zo goed, dat ze een paar dagen later al weer dienst konden doen. Maar wat is er. Waar denk je aan?"
"Aan iets ongelooflijks," mompelde ik. "Aan..."
Het bloed schoot nog sneller, nog heter, naar mijn hoofd. Nee, dit kon niet. Dit kon niet waar zijn.
"Hoe lang is Esther hier precies geweest. Weet je het precieze aantal dagen?"
"Volgens mij is ze hier minder dan een maand geweest. Of was het toch wat langer? Sorry. Waar denk je aan? Je ziet bleek."
Ja, dat zal best wel zo geweest zijn, want ik voelde me ook duizelig worden. Want... Plotseling had ik geen benen meer om op te staan. Het was dat Jeanny me opving, want anders was ik plompverloren in elkaar gestort. Ik legde mijn hoofd op haar borst. Ik kneep mijn ogen dicht. Een paar loslopende tranen werden verbannen naar Jeanny's handdoek. Ik rook de eau de cologne waarmee hij zijn lichaam besprenkelde. Ik voelde zijn handen. Ik voelde zijn handen opnieuw, nu ergens anders, een andere plaats en een andere tijd. Het waren dezelfde handen. Ik wist het niet zeker, maar ik voelde dat het zo was. Het verklaarde alles. Het was ongelooflijk, maar het verklaarde alles.
"Ik kan je niks meer vertellen," zei ik gesmoord.
"Wat heb je toch?" vroeg Jeanny, die er natuurlijk helemaal niets meer van begreep.
"Ik... ik... ik kan niks vertellen. Vraag me niets, alsjeblieft. Laat me teruggaan. Laten we weggaan. Ik moet nadenken. Ik moet iets doen, want anders..."
Vervolgens begon ik te snikken. Jeanny hield me op de been, terwijl ze mijn schokkende schouders probeerde te troosten, maar ze stond er verloren bij, opgescheept met mij, want ze begreep niets van mijn verdriet. Ik kon het haar niet vertellen. Ze had teveel van Esther gehouden. Het zou een enorme schok voor haar zijn als ik haar zou vertellen, dat haar vroegere liefde al dertien maanden in haar buurt rondliep, zonder dat ze haar zelfs ooit herkend had. En ik mocht alleen maar zachtjes snikken. Het was teveel. Het was veel te veel.
Ik slaagde erin om te bedaren en ik slaagde erin om op eigen kracht tegen de muur te leunen. Jeanny keek me vragend, nieuwsgierig aan, maar godzijdank slikte ze haar vragen in.
"Ik kan de bom laten barsten," mompelde ik met een vreemde schorre stem, alsof ik het zelf niet kon geloven. Het was ook nog wat te vroeg om het te geloven, want er waren nog een paar haken en ogen.
"Sorry," zei ik zachtjes, bedachtzaam. "Maar er is een reden waarom ik je niks vertel. Het is een goede reden, dat moet je van me geloven."
"Jij denkt echt dat je de boel hier kunt opblazen," fluisterde Jeanny naast me en toen ik opzij keek, zag ik haar staren met vreemde, onwerkelijke ogen, alsof ze zich voor het eerst sinds jaren afvroeg hoe het was om vrij te zijn.
"Ik denk dat we hier vandaan moeten," fluisterde ik. Ik pakte haar handdoek en trok haar voorzichtig met me mee.
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?