| Gepost op zondag 27 mei 2007 - 12:09 pm: | 
|
|
een Miriam verhaal en min of meer een vervolg op
“Onopvallend”
Ze was zijn eigendom geworden.
Hij had haar opgevoed.
Hij had haar geleerd zich mooi te voelen.
Hij had haar geleerd zich te tonen.
Wanneer hij dat wenste.
Niet alleen hij zag haar schoonheid, iedereen om haar heen zag dat nu.
Ze was niet langer onopvallend.
Natuurlijk, ze bleef verlegen, ze bleef zich schuw gedragen in een gezelschap.
Maar thuis, bij hem, durfde ze veel meer dan hij ooit voor mogelijk had gehouden.
Zonder protest kleedde ze zich voor hem uit, toonde ze hem haar lichaam, liet ze zich gaan. Zelfs waar anderen bij waren. Had ze gezegd. Maar uitgeprobeerd had hij dat nog niet.
Want het was niet vanzelf gegaan. Hij had streng moeten zijn. Heel streng.
Ze wilde hem wel gehoorzamen, maar had dat maar al te vaak niet gekund. Het enige wat hem dan restte was haar te straffen. Over de knie met haar billen bloot. Hij had haar hard geslagen, haar billen rood. Ze had geschreeuwd en ze had gehuild. Maar nooit had ze geprotesteerd. En altijd was ze hem er dankbaar voor geweest. Achteraf.
Zo had ze dan toch geleerd.
Maar één ding had ze niet geleerd.
Hoe streng hij ook was, hoe hard hij haar ook strafte, hoe hard ze ook huilde, na afloop, als hij even niet keek, deed ze het weer.
Dan gingen haar handen weer naar waar ze niet naar toe mochten. Naar haar tepels.
Het was het eerste gebod dat hij haar opgelegd had toen ze zijn eigendom werd.
Ze mocht haar tepels niet langer zelf aanraken.
Niet zonder zijn toestemming.
Of hij nu zelf aanwezig was of niet.
Of ze alleen was of niet.
Naakt of gekleed.
Nooit.
Nooit had ze zich daar aan kunnen houden.
Niet dat ze dat niet wilde.
Ze kon het niet.
Zei ze...
Hij betwijfelde dat zelf.
Niet dat hij haar niet geloofde. Ze geloofde ongetwijfeld zelf dat ze de waarheid sprak. Dat ze haar best deed. Dat ze hem wilde gehoorzamen.
En natuurlijk deed ze ook haar best. Maar dat ‘haar best doen’ was maar een dun schilletje zolang het om haar tepels ging. Haar hele leven had ze slechts één zekerheid gehad: haar tepels waren genot. Weliswaar een heimelijk genot, maar zeer zeker ook een genot waaraan ze van zichzelf had mogen toegeven.
Nu had ze alles aan hem gegeven en hij had alles van haar genomen. Maar niet dat. Niet haar tepels. Niet het genot dat zij haar brachten.
Wat was er dan gemakkelijker dan te bekennen dat ze dat niet kon, nog nooit gekund had. Dat haar handen, in verenigd verbond met haar tepels, een eigen leven leiden, een eigen wil hadden. Hij had het immers gezien, daar op de receptie, toen zij hem voor het eerst was opgevallen. Ook toen waren haar bewegingen onwillekeurig en onbedwingbaar geweest. Het was buiten haar om gebeurd, ze had het zelf niet geweten, niemand anders had het gezien.
Zelfs aan dat laatste twijfelde hij. Hij geloofde niet dat het waar was. Oh, zeker, daar op die receptie, daar zouden weinigen van de de aanwezigen er weet van hebben gehad. Maar hij kon zich niet voorstellen dat degenen die haar kenden het niet van haar wisten: dat ze niet van haar tepels af kon blijven. Vrouwen zagen gewoon dat soort dingen. En mannen keken altijd naar borsten, zeker als ze zo mooi waren als de hare. Het bestond gewoon niet dat die haar vlinderende handen niet bezig hadden gezien. Maar gezegd hadden ze dat niet, daarvoor waren ze te beleefd geweest. En zij te schuw en verlegen om het ook werkelijk te horen als het wèl gezegd zou zijn.
En toen op de receptie, toen hij haar apart had genomen, toen had ze geweten wat haar handen hadden gedaan. Niet dat ze dat had toegegeven. Maar hij had het gevoeld. Ze was gewoon te bedreven in het wegstoppen van die wetenschap.
Ze wist precies wat haar tepels van haar verlangden en haar handen uitvoerden. Het gebeurde niet buiten haar om en ze wist welk genot ze er van kreeg. Ze wilde het alleen niet weten. Ze wilde dat het buiten haar om ging. Hoe kon ze anders mensen blijven ontmoeten, hoe kon ze anders hem recht in de ogen kijken en hem zeggen dat ze hem in alles zou gehoorzamen?
Nee, ze had een prachtige geest, maar bovenal een buitengewoon vindingrijke geest.
Hij bewonderde haar daar om. Benijdde haar zelfs.
Wat zou het heerlijk zijn niet verantwoordelijk te hoeven zijn.
Ze had hem alles gegeven en dat wat ze hem niet kon geven, daar kon ze niet verantwoordelijk voor zijn.
Maar hij had toen, daar op de receptie, een beslissing genomen.
Haar tepels zouden van hem zijn. En alleen hij zou beslissen of en wanneer ze stijf zouden mogen zijn.
Aan dat besluit had hij zich te houden: zo zat hij nu eenmaal in elkaar.
zijn vrienden
Daarom had hij haar gezegd dat een belangrijk moment in het ‘van hem zijn’ was gekomen. Hij zou haar tonen aan zijn beste vrienden: twee stellen. Hij zou ze uitnodigen voor een dineetje thuis. Natuurlijk zou zij niet aan haar tepels mogen zitten, dat sprak voor zich. Ze knikte instemmend. Hij zag haar denken ‘dat moet wel lukken, immers, in gezelschap kan ik me wel beheersen’.
En dat was gek genoeg ook zo, dat wist hij. Want doordat hij haar geleerd had mooi te zijn en zich te laten zien, durfde ze dat ook veel meer. In plaats van altijd alle contact te vermijden, durfde ze mensen te ontmoeten. Hoe meer ze in dat contact legde, des te meer het al haar aandacht opeiste. Zodat zelfs haar handen haar tepels -voor even- vergaten.
Hij vertelde Miriam wie hij had uitgenodigd.
Aj, dat had ze niet verwacht. Hij zag haar onzekerheid weer de kop op steken.
Magda, dat was zijn ex. Nee, niet ex zoals in ex-vriendin. Maar ex als in ex-slavin. Want Magda was vóór haar zijn eigendom geweest: hij had haar verkocht aan zijn vriend, Peter. Zo had hij het haar verteld, en zo was het ook gegaan. Alleen was het niet geld geweest waarmee Peter voor haar had betaald. Maar dat had hij niet verteld. Het had hem wijselijker geleken de verkoopsom in het midden te laten. Zo mocht ze haar lieve hoofdje pijnigen met de vraag hoeveel Magda waard was geweest, en hoeveel zijzelf waard zou zijn....
Wat hij Miriam ook duidelijk gemaakt had, was dat Magda vóór hem aan niemand had behoord. Net zoals zijzelf dus. Dat hij haar in bezit had genomen, om haar dáárna aan een ander over te doen. Zodat Miriam dus wist het eigendom-zijn niet alleen betekende dat hij volledig en zonder beperking over haar kon beschikken, maar dat ze ook verkocht kon worden...
Wat hij haar niet verteld had, naast het feit dat de transactie min of meer in natura had plaats gevonden, was dat de verkoop zelf niet voor eigen gewin was geweest. Magda had voortdurend beseft dat ze niet aan zijn hoge eisen kon voldoen. Voor hem was dat in feite een prettige bijkomstigheid geweest: het gaf hem volop gelegenheid om haar met reden te kunnen straffen. Maar het gevoel in alles te falen had te zeer op haar gedrukt en was verworden tot een lange onophoudelijke worsteling.
Peter had in feite geen eisen. Hij nam en gebruikte haar gewoon wanneer hij daar lust toe voelde en deed dat zo vanzelfsprekend dat ze gewoonweg niet falen k n. Het was dus voor Magda geweest dat hij haar aan hem had verkocht, niet voor hemzelf. Maar het woord “verkopen” impliceerde dat niet en maskeerde daarmee effectief zijn eigen altru sme. Het was dus niet zonder reden dat hij het zo had genoemd: naar Magda en naar Peter, en nu dus naar Miriam.
Maar het netto resultaat van wat hij haar wel en wat hij haar niet had verteld was dat hij er zeker van kon zijn dat Miriam wist dat Magda wist ... wat Miriams positie was en wat dat betekende. En dat dat zeker ook voor Peter gold.
Tot zover Magda en Peter.
Dan de resterende twee gasten: Karin en Resa.
Ook Karin was een ex. Maar dan van veel vroeger en beslist geen ex-slavin. Integendeel: Karin was een echte “ex”. Toen getrouwd en nu vriendin.
Hij had Miriam verteld hoe zijn dominante persoonlijkheid in de jaren met Karin naar boven was komen drijven. Hoe ze dat eerst nog heel spannend en interessant had gevonden. Ze was nog jong geweest en heel onzeker toen ze hem had leren kennen. Hij had haar opgevoed, zeker, en met haar gespeeld. Maar bovenal had hij haar sterk en krachtig gemaakt.
Toen Resa in hun leven opdook, eerst als moeilijke puber zonder thuis, later als onzekere studente bij hen op kamers, was het vanzelfsprekend geweest wie haar diende op te voeden. Hij. En hij had dat bekwaam gedaan. Naarmate ze ouder werd en uiteindelijk jong volwassenen was de behoefte aan een strenge begeleiding bij haar blijven bestaan, en zelfs verder gegroeid. Hij had met liefde aan die behoefte voldaan.
Maar toch was het naarmate Resa ouder werd uiteindelijk Karin geweest bij wie ze het liefst over knie ging om gestraft te worden. En beslist niet omdat zij minder hard strafte, integendeel. Daarom was het minder verwonderlijk Karin geweest bij wie ze daarna troost gezocht had. En was het evenzeer Karin geweest die haar daarbij inwijdde in de liefde.
Nu was Resa al weer jaren volwassen, maar Resa had Karin nooit verlaten. Uiteindelijk had hij een andere woning gezocht. Maar niet nadat Karin hem Resa had aangeboden en zij en hij Resa een tijdje hadden gedeeld. Niet dat er enige twijfel over bestond van wie Resa was. Nu niet en toen niet, hoewel hij betwijfelde of Karin en Resa dat zo zagen. Feit was dat, wanneer Karin voor langere tijd naar het buitenland moest, wat toch wel enkele malen per jaar het geval was, Resa bij hem gestald werd. En niet alleen om een oogje op haar te houden en haar zo nodig te corrigeren, maar ook om in haar sexuele behoeften te voorzien. Hoewel hij eerlijk gezegd betwijfelde of ze wel zo bi was zoals zij en Karin beweerden. Persoonlijk dacht hij dat het meer was omdat Karin en hij ooit één waren geweest, en hij daarom voor Resa gevoelsmatig nog steeds een deel van Karin was. Hij nam haar en gaf haar een orgasme eventueel in combinatie met het pak slaag en dat was het wel. Maar het was genoeg voor haar. En hij had er vrede mee.
Het waren deze Karin en Resa die hij naast Magda en Peter uitgenodigd had.
Hij had Miriam nooit verteld dat ze ook elkaar kenden, laat staan dat ze wist dat ze onder elkaar het gebruik hadden elkaars partner in aanwezigheid van de anderen te straffen. Wat altijd een extra dimensie aan de straf van het slachtoffer toevoegde. Gelukkig maar, want hij wilde Miriam niet op het idee brengen dat dat ook tijdens hun dineetje wel eens het geval zou kunnen zijn. Laat staan dat ze zich zou realiseren dat dat ook voor haarzelf zou kunnen gelden...
Nee, voorlopig was hij er tevreden mee dat dat ze besefte dat zowel Magda en Peter, als Karin en Resa wisten dat hij als dominant alleen een vrouw zou accepteren die volstrekt aan hem gehoorzaam zou zijn. Zij dus. Miriam.
Maar behalve dat simpele gebod: niet aan je tepels zitten, zou hij het haar niet moeilijk maken. Hij wilde niet dat ze zou koken -hij schakelde een cateraar in die bij hen thuis zou bezorgen- zodat ze zich volledig op hun gasten kon concentreren. Geen gelegenheid voor afwezige gedachten noch gebaren. Alleen het toetje zou ze zelf klaar moeten maken. Maar dat was een kleinigheid.
Ze was zenuwachtig, zijn eigendom.
Maar nodig was dat niet. Ze was mooi van zichzelf en mooi had hij haar aangekleed. Hij had een jurk voor haar laten maken van dunne, net niet doorschijnende stof. Strapless en diep uitgesneden. Het bedekte haar tepels amper, en doordat de stof zo dun was, waren ze zelfs zonder dat ze stijf waren voor iedereen zichtbaar. En als ze wel stijf waren.... dan waren ze niet alleen zichtbaar, maar leek het alsof dat het enige was dat zichtbaar was en rees voor iedereen die haar zag onmiddellijk de vraag waarom ze zó stijf waren. Waarbij ongewild meteen een verdenking in ieders gedachten opdook. En niet alleen bij degenen die bekend waren met de dwanghandeling van haar handen...
Eén streling, hoe terloops en oppervlakkig ook, kon al voldoende zijn. Ze wist dat ook zelf maar al te goed. Ook zonder zijn gebod mocht ze onder geen beding haar tepels aanraken, nee, zelfs de gedachte benauwde haar al.
Ze moest zichzelf in bedwang houden. En ook al had ze dat in gezelschap reeds geleerd, en wist ze dat ze dat kon: door deze jurk werd die geruststellende gedachte teniet gedaan. Het was nog het enige waar ze aan kon deken. Had ze vooraf zo tegen deze ontmoeting op gezien, nu bleef er alleen nog het simpele feit over dat ze haar handen in bedwang moest houden. Viel de wetenschap wie ze zou ontmoetten van haar af. Dat Peter en Magda, Karin en Resa wisten dat ze zijn eigendom was, zijn slavin, dat ze hem in alles diende te gehoorzamen, dat hij haar op elk moment op elke wijze kon straffen, dat ze er slechts was om zijn lusten te bevredigen.... het telde niet langer mee.
Met als verrassend resultaat dat ze zijn verleden ongedwongen begroette en met een lieve lach.
Ze zag er heerlijk uit. Haar lange haar golfde op haar blote rug en kleine speldjes aan de zijkanten voorkwamen dat het voor haar gezicht zou vallen en ze zich er achter kon verschuilen. Maar dat was ook niet nodig: ze lachte en met haar lach dansten de golven van haar haar op en neer. Natuurlijk bewonderden zijn gasten haar.
Resa omhelsde haar en in plaats van haar te kussen dook ze in Miriams hals en gleed met haar handen brutaal langs haar rug naar haar billen.
“Mmmm, lekker,” zuchtte ze vergenoegd.
“Nu ik,” protesteerde Magda toen het haar te lang duurde.
Brutaal begon ze haar omhelzing door Miriam borsten zijdelings met haar handen aan te raken en daarna haar handen langs haar rug weg te laten glijden en om ze vervolgens naar zich toe te drukken, zodat haar buik tegen de hare werd aangedrukt. In plaats van de gebruikelijke kus op wang, drukte ze haar lippen zacht tegen die van Miriam. Heerlijk voor hem om te zien hoe Miriam in haar kus meeging, gedwee, maar zonder het initiatief over te nemen. Hij had haar goed opgevoed. Haar? Inwendig grinnikte hij even. Niet alleen Miriam, ook Magda wist nog wat hij van haar verlangde.
Magda liet haar met spijt weer los. Ze wist hoever ze gaan mocht, en van een ‘verder’ was nog lang geen sprake.
Karin was de volgende om haar te begroeten. Als een ware Meesteres pakte ze Miriam bij haar schouders en trok haar recht. Gewillig gehoorzaamde ze, stak haar borsten naar voren, bracht haar handen naar haar rug en trok die hol.
“Mooi, heel mooi,” was het enige dat ze zei.
Daar was niets te weinig mee gezegd. Haar jurk volgde volmaakt haar figuur, een prachtig figuur: slank zonder mager te zijn. Mooie volle borsten, niet te klein en niet te groot. En prachtige ronde billen. Die Karin te zien kreeg, toen ze, met een kleine draai van haar handen, aan Miriam aangaf zich om te draaien. Als compliment voor de verleidelijkheid van haar billen kon Karin het niet laten er met haar handen langs te glijden en even de onderkant van beiden die door haar jurk verborgen werden, af te tasten.
“Mmmm, stevig,” was haar commentaar en hij vroeg zich heimelijk af of Miriam besefte wat ze dáár mee bedoelde...
Last but not least was daar Peter nog en zijn kans om een statement te maken van de kennismaking met zijn vriends nieuw verkregen eigendom. Een kans die Peter ten volle en uitermate stijlvol benutte.
Op afstand pakte hij met zijn hand de hare en drukte er een kus op, waarbij hij een lichte buiging voor haar maakte. Zij beantwoordde zijn gebaar volmaakt door met haar knieën een elegant kniksje uit te voeren, een beweging die ze doorzette toen hij haar hand losliet. Alsof ze het dagenlang geoefend had, gleden haar handen vloeiend naar de zijkanten van haar jurk en tilde die net ver genoeg op opdat haar jurk vrij van de vloer kwam en ze op haar blote knieën voor hem neer kon knielen.
Bedeesd neeg ze haar hoofd en legde ze haar handen open op haar dijen. Mocht iemand in het gezelschap nog enige twijfel gehad hebben, dan was die nu weggenomen: Miriam behoorde hem toe. In slechts korte tijd had hij haar gevormd tot zijn volmaakte slavin. Zelfs Magda zou innerlijk moeten toegeven dat hij juist gehandeld had door haar aan zijn beste vriend te verkopen: tot zo’n volmaaktheid zou hij haar nooit hebben kunnen opvoeden.
gezellig toch?
Het punt was gemaakt: zijn gasten hadden Miriam laten voelen wie ze waren en Miriam had -elke keer weer- aan zijn verwachting voldaan door dat gebaar gepast te beantwoorden. Men kon ontspannen aan het diner beginnen.
En ontspannen was het weerzien met zijn gasten. Het was heerlijk ze weer eens allemaal bij elkaar te hebben. Natuurlijk kon hij het niet laten af en toe terloops even het kontje van Resa te betasten. Op zeker moment zelfs bepaald niet terloops toen ze na een bezoek aan het toilet even tegen hem aan kwam staan en hij zijn hand bij haar rok naar binnen liet glijden. Hij werd niet teleurgesteld. Karin had haar sliploos voor hem gelaten zodat hij haar blote billen heerlijk kon betasten. Hij zond haar met een tikje tegen haar billen weg, maar niet voordat hij even in haar kutje had zitten woelen. Beide handelingen waren Miriam niet ontgaan, want, hoewel ze onder de tafel zijn handen niet in actie kon zien, Resa’s reactie op het betasten van haar natte kutje was een overduidelijke kreun en zijn klapjes tegen haar blote billen een overtrokken “Auw”. Miriam bloosde ervan, heerlijk.
Ook Magda ontsnapte ondanks het ontspannen gekeuvel niet aan zijn extra attenties. Onder de tafel had hij met zijn blote voet haar korte rokje opgetild. Gewillig had ze haar benen wijd voor hem gespreid zodat hij met zijn tenen eerst bij haar grotje naar binnen kon gaan, en, vochtig geworden van haar geil, haar klitje vervolgens kon masseren. Ook zíj deed geen poging zijn avances te verbergen.
Met haar handen hield ze zich voor iedereen zichtbaar stijf aan de tafel vast en bij zijn binnenkomst kromde ze haar rug en strekte ze haar hals. Haar ogen gleden dicht toen hij haar klitje bereikte en ze gooide haar hoofd nog verder naar achteren, om tot slot een diepe lage kreun er uit te gooien. Iemand die niet beter wist zou denken dat ze plekke klaarkwam. Maar Peter en hij wisten dat het slechts haar manier was om hem te smeken haar klaar te laten komen. Een verzoek dat hij vanzelfsprekend niet beantwoordde. Integendeel zelfs, hij trok zijn voet terug en trok -nu demonstratief- zijn sok en schoen weer aan.
Restte alleen Karin nog.
Ook naar haar toe vond hij het nodig om een statement te maken. Of was het meer om iedereen er aan te herinneren dat ze zijn ex was en dat er in bepaalde opzichten echt niets veranderd was in hun relatie. Of was het niet zozeer iedereen die daar aan herinnerd moest worden, maar alleen Miriam?
In ieder geval was het uitermate prettig dat Karin zelf de openingszet deed, alsof ze niet alleen voorzag waar hij op uit was, maar ook duidelijk wilde maken dat zij zijn vrouw was, maar niet ondergeschikt aan hem, absoluut niet. Hij had haar naast zich aan tafel geplaatst, met Resa tegenover haar, en Magda tegenover hemzelf. Zodat Peter en Miriam overbleven voor het hoofd van de tafel: Peter bij het raam met Karin en Resa naast hem, en Miriam geflankeerd door Marjan en hemzelf.
“Je bent grijs geworden,” zo had Karin geopend.
Ze had zijn gezicht in haar handen genomen en naar haar toe gedraaid. Ze gleed keurend door zijn dikke bos haar.
“Het is echt grijs,” zei ze voldaan: “Ik hou van grijze mannen.”
Ze had zijn gezicht naar het hare toe getrokken en hem gezoend. Natuurlijk had hij haar zoen beantwoord en was met zijn tong bij haar naar binnen gegleden. Hij had zelfs even geaarzeld of hij haar niet op schoot zou nemen zodat hij haar lijf verder zou kunnen verkennen, maar hij bedwong zich en besloot haar avances gepast te beantwoorden. Haar handen had ze inmiddels om hem heen geslagen zodat hij gemakkelijk haar gebaar van daarnet kon kopiëren. Hij nam haar gezicht in zijn handen en hield het op afstand.
“Hmm, bij jouw geen grijs haartje te bekennen,” zei hij, terwijl hij haar haar nauwkeurig bekeek, “of speel je vals spel en heb je het geverfd?”
Ze lachte.
“Helemaal niet, wil je dat ik het bewijs?”
Ook hij lachte.
“Ah, mijn lief exje wil dat ik haar schaamhaartjes inspecteer. Maar eerlijk gezegd ben ik niet van plan deze schaamteloosheid toe te staan. Dames dienen zich niet schaamteloos te gedragen. Wat moet Miriam wel niet denken?”
Heerlijk, hoe Miriam daar op regeerde door diep te blozen.
“Schaamteloosheid is aan de heren, nietwaar Peter.”
Peter stemde braaf in.
“Bovendien, het bewijst niets. Ik weet dat je altijd met je schaamhaar bezig bent. Het enige wat het mij verteld is dat je je blijkbaar niet geschoren hebt.”
“Je loopt achter,” beantwoordde Karin zijn stekeligheden: “Het is lang geleden dat ik me voor het laatst geschoren heb, ik scheer liever mijn liefje, nietwaar Resa.”
Nu was het de beurt aan om Resa om te blozen, alleen lang niet zo als Miriam.
“Maar dat had meneer allang ontdekt, nietwaar?” ging Karin door.
Ach, het was heerlijk om weer even man en vrouw te spelen en het gezelschap het idee geven dat ze wellicht een ouderwetse echtelijke ruzie mochten verwachten. Maar niets was minder waar. Het bevestigde in feite alleen dat de band die hij met Karin had dan misschien wel met de loop der jaren veranderd was, maar niet minder intiem was geworden.
Bovendien was het geplaag van zijn kant uit slechts bedoeld om de openlijke tongzoen van daarnet niet al te veel aandacht te laten geven. Het was een dineetje met vrienden, geen orgie. Alle onbetamelijkheden waren slechts bedoeld om Miriam onzeker te maken. Te laten zien dat, hoewel het nu nog gewoon gezellig was, er geen grenzen waren in die ‘gezelligheid’. Dat ze alles mocht verwachten, alles moest vrezen. En dat doel werd ruimschoots behaald. Na het ontspannen begin hadden haar zenuwen haar weer volledig in zijn greep. Hoe moeilijk was het nu om haar handen te blijven bedwingen, te bedwingen om te doen wat ze zo gewend waren te doen.
Te meer daar ze zich realiseerde dat hij aan alle vrouwen ‘aandacht’ had besteed, aan alle vrouwen, maar niet aan haar. Zou zij nu volgen? Of was zij bedoeld voor Peter, die, recht tegenover haar, haar geamuseerd zat aan te kijken. Ze was blij dat de afstand tussen hen zo groot was, of was dàt nu juist geen voordeel maar een nadeel? Als hij avances zou maken, zou hij dat niet als terloops kunnen doen, zoals haar meester dat met de andere dames gedaan had. Hij zou haar opeisen en zij zou....
Maar er gebeurde niets.
Behalve dat het gesprek voortkabbelde en het eten heerlijk smaakte.
Tijd voor het toetje.
Hij zond zijn eigendom naar de keuken.
Veel hoefde ze niet te doen, dus hij moest snel zijn. Hij maakte duidelijk aan de anderen dat ze hun stem moesten dempen. Zo zou het haar niet opvallen wanneer het in enen stil was geworden en hij wist wanneer ze de magnetron aan zou zetten.
Die was vanuit de keuken nèt te horen. Hij gebaarde hen nog even te wachten: 30 seconden, wist hij, was voldoende. Toen nam hij het gezelschap mee naar de keuken, er voor wakend dat iedereen stil voortbewoog.
Zijn verwachting werd niet teleurgesteld: door de deuropening zagen ze haar voor het raam staan, wachtend tot de magnetron klaar was. Ze keek naar buiten, staarde naar buiten waarschijnlijk, maar dat konden ze natuurlijk niet zien. Wat ze wel zagen was de activiteit van haar handen die vlinderend langs haar borst bewoog. Wat ze aanraakte was voor hen onzichtbaar, maar niemand twijfelde er aan waar ze zich mee bezig hielden. Te meer daar haar hoofd naar achteren bewoog en ze haar heel zachtjes hoorden kreunen. Ze streelde haar tepels...
Hij gebaarde Peter, Karin en Resa zich terug te trekken. Marga niet, want haar had hij een andere opdracht ingefluisterd. Nog steeds even voorzichtig als daarvoor liep ze de keuken in en ging achter Miriam staan, terwijl zachtjes en instemmend “mmmmm” humde om haar niet te laten schrikken èn haar te laten weten dat ze wist wat ze deed. Marga gaf haar niet de gelegenheid om zich om te draaien want ze sloeg haar armen om haar heen. Het was een vertrouwd gebaar voor haar en ze gaf gehoorzaam toe. Liet haar handen vallen toen de handen van Marga hun werk overnam. Ze ontspande zich en vleide haar hoofd tegen dat van Marga die net iets langer was dan zij. Nu was haar kreunen niet langer ingetogen. Toch had ze nog het besef niet al te luidruchtig te zijn.
Ze werd week van binnen. Eindelijk gebeurde echt waarnaar ze de hele avond had verlangd. Ze werd geil, heel geil.
En vol van verlangen naar...
Maar het indringende geluid van het klokje van de magnetron maakte een eind aan dat verlangen. Bovendien liet Marga haar onmiddellijk los en keerde naar de kamer terug. Maar niet voordat ze een bemoedigend klopje op Miriam billen had gegeven. Of was het meer een waarschuwend klopje geweest.
Gelukkig hoefde ze daar niet over na te denken, want het zorgvuldig afwerken van de toetjes vroeg haar volledige aandacht.
Trots bracht ze ze naar binnen. En met applaus werd ze begroet.
Niet alleen zagen ze er prachtig uit, ze smaakten ook verrukkelijk.
Toen iedereen uit gesmuld was, keek Peter haar wederom aan.
“Het was heerlijk!”
Miriam glunderde van genoegen.
“Maar ehh àlles was vanavond heerlijk,” vervolgde hij, “alle gerechten en andere genoegens van het leven die we vanavond mochten smaken.”
Hij keek de dames één voor één aan.
“Ik heb Magda tenminste zien genieten vanavond,” sprak hij dubbelzinnig, “en Resa, en zelfs Karin...”
Hij was nu weer bij Miriam aangekomen.
“En jij?” vroeg hij suggestief.
Natuurlijk beantwoorde ze zijn vraag met een rood hoofd.
Doelde hij op de avances van Magda zojuist in de keuken?
Vast niet. Bovendien kon ze Magda toch niet verraden?
Maar wat kon hij dan weten? Kon hij weten wat zijzelf gedaan had in de keuken? Welk genot ze zichzelf daar had geschonken? Dat kòn hij toch niet weten.
Maar hij bleef haar breed grijnzend aankijken.
“Miriam, laat je handen eens zien,” gebood hij haar tenslotte.
Hoe kon hij...
Maar hij had gelijk: ze verborg haar handen niet alleen onder de tafel, ze kneep ze bijna fijn uit angst dat ze ze niet zou kunnen bedwingen. Of gewoon uit zenuwen?
“Miriam!” klonk het nu naast haar.
Ze moest en liet haar handen trillend zien.
Verkrampte handen, voor iedereen zichtbaar.
ga direct naar het vervolg:
lees Beloning of Straf
meer verhalen van Paul Gérard vind je hier: Paul Gérard
 verhalen maken dromen waar 
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Onder vrienden
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?