    
Lief&Streng
Beginnend lid
Bericht Nummer: 0
Aangemeld: n.v.t.
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 11 april 2003 - 10:18 pm: | 
|
Walgelijk? niet zo hoog in de boom
Je zit wel erg hoog in de boom. Gevaarlijk! Kom nou. Denk je nou echt dat er iemand zijn kind zal gaan slaan omdat er een paar mensen over fantaseren; en hardop zeggen dat straffen altijd verkeerd is?
Eerder integendeel. Het wakkert de discussie aan. En zegt dus hardop dat het slaan van kinderen eigenlijk een seksuele daad is. Dat mensen daar opgewonden van raken.
Niks niet: voor de bestwil van het kind, het doet papa meer zeer dan jou. Voor de bestwil, de lust van de ouder zul je bedoelen! En als je dus je kind slaat, je dus op zijn minst de verdenking oproept dat je dat voor je eigen genot doet.
Dus juist blijven roepen: ik wordt opgewonden van het straffen van kinderen
|
Meesteres Mistress
Beginnend lid
Bericht Nummer: 0
Aangemeld: n.v.t.
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 11 april 2003 - 10:19 pm: |
|
reactie op Lief&Streng
Ik moet het toegeven, en dat doe ik niet graag, je hebt een sterk betoog dat juist het praten over je fantasie duidelijk maakt dat het gewoon om seks gaat.
En dus bevorderd moet worden.
Dus nee, het zal niemand stimuleren om kinderen te slaan, dat geloof ik ook wel.
Hoewel ik echt twijfel aan de echtheid van die brieven in spanking magazines: zou het ECHT allemaal fake zijn....
Wat blijft is het beeld dat je de buitenwacht geeft.
Zie maar die toestanden over kinderporno. Krijgen we straks een hetze tegen alles van Spanking/SM/BDSM of hoe we ons ook mogen noemen. Terwijl ik vind dat welk spel de echte SM'er ook speelt, de integriteit waarmee dat gebeurd voorop staat. Hoe, en hoe we dat bewaken, is een andere discussie.
Dus mijn vraag blijft:
is het niet gevaarlijk om met het thema "kinderstraf" naar buiten te treden?
Graag reacties!!!
|
Slavin Eva
Beginnend lid
Bericht Nummer: 0
Aangemeld: n.v.t.
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 11 april 2003 - 10:21 pm: |
|
Goed zo Lief&Streng + eigen ervaring
Je legt de vinger op de zere plek. Of juist niet dus.
Natuurlijk kan fantaseren geen kwaad en is het goed om daar open over te praten. Onze Mistress ziet het echt fout.
Zelf ben ik opgevoed door heel lieve ouders. Mijn vader zou me nooit nooit hebben geslagen. Toch fantaseerde ik er vaak over dat hij dat zou doen.
(overigens: als hij dat had gedaan, was ik gillend weg gelopen). Zelfs als ik het hem had gevraagd, had hij het nooit gedaan.
Maar toch maakte hij er best wel vaak grapjes over. En daar klonk denk ik achteraf ook een beetje verlangen in door. Het zou dus best kunnen zijn dat hij ook een 'spankingfan' was. Ik geloof trouwens als dat al zo is, hij dat niet besefte.
Maar stel nou dat hij bovenstaande discussie gelezen zou hebben, (en ik hem verzekerd zou hebben dat ik wel wilde -wat dus niet zo was, maar goed) zou hij dan? Nooit.
Maar wat anders.
Onze Mistress schrijft dat ze ook het verhaal van Paul Gerard afwijst. Dat snap ik niet. Dat is in wezen zo'n liefdevol verhaal. De vader is een schat, en de moeder, ach, eigenlijk is ze ook heel lief, wel zwak, maar lief. En zo erg vindt de dochter het niet. Trouwens die is ook al bijna volwassen volgens mij.
Als ik een spankende vader had willen hebben dat was hij mijn ideaal geweest. En de dochter mijn voorbeeld.
|
Dawn-Aya
Gast
Bericht Nummer: 0
Aangemeld: n.v.t.
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 11 april 2003 - 10:22 pm: |
|
Lof voor “Te Veel”
Ik ben het helemaal met je eens.
Vooral dat gedeelte waarin de dochter haar papa verteld dat ze het wel fijn vindt als hij haar over de knie legt vind ik prachtig.
Ik hoop dat er snel nog zo'n verhaal komt om te lezen :-) .
Liefs en x-jes van Zofia (beter bekend als dawn_aya)
P.S. ik ben op zoek naar een vriendin(netje) om fantasieën/fotootjes/filmpjes etc. over spanking mee uit te wisselen, via e-mail. Als je interesse hebt, mail me dan, of laat een berichtje achter op dit forum.
|
Lief&Streng
Beginnend lid
Bericht Nummer: 0
Aangemeld: n.v.t.
Beoordeling: 
Stemmen: 2 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 11 april 2003 - 10:23 pm: |
|
delen van fantasieën en plaatsjes
je bent een schat Dawn Aya (wat een prachtige namen allebei).
Het voelt goed om medestanders (en voelers) om je heen te weten. Overigens: met Mistress heb ik het ook uitgepraat, we verschillen eigenlijk helemaal niet zo van mening.
Leuk idee om spanking pics en zo uit te wisselen. Kunnen we daar deze club niet ook voor gebruiken. We mogen vast wel een aparte "ruimte" daarvoor krijgen.
Welke foto's vind jij spannend (neem maar even een kijkje). Ik die twee die als je ze achter elkaar ziet een intense beweging suggereren van het gezicht van het meisje (Ohh + Nee, in pijnlijke ervaringen). Op de Forum-site komt dat nog beter tot zijn recht.
En een favoriete fantasie van mij heb ik als bod geplaatst. Hoe vind je hem? Ik denk trouwens niet dat ik die ooit zou durven uitvoeren, maar daarvoor is het immers een fantasie (of heb ik nou mijn mond voorbij gepraat?) Lief&Streng
|
Paul Gérard
Oppasser
Bericht Nummer: 6
Aangemeld: 03-2002
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 11 april 2003 - 10:24 pm: |
|
Dank + herinneringen
Ik voel me vreselijk gestreeld met jullie lof over "te veel": een van mijn verhalen binnen de raamvertelling "Het Instituut".
Het is echt een favoriet verhaal van mij (ik weet nog dat ik als een gek zat te schrijven in mijn eentje voor mijn tentje). Ik herlees het zelfs nog met genoegen.
Maar het is zo vreselijk fout.
En dus toch oh zo opwindend.
Ik heb lang gedacht dat ik het niet mocht publiceren.
En ik voel me bevrijd dat ik het toch gedaan heb. Juist door jullie reactie.
Het verbodene smaakt vaak zo goed.
En het afkeurenswaardige dus ook.
Liefs Paul Gérard.
schrijven is mijn lust en leven
| |
reintoch
Beheerder
Bericht Nummer: 1
Aangemeld: 02-2002
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 11 april 2003 - 10:26 pm: |
|
reactie: walgelijk????
Je hebt gelijk. Het is gevaarlijk om met kinderstraf naar buiten te treden. Mijn enige verweer is dat ik schrijven hier niet "naar buiten treden" vind.
Maar ik ben blij met je reactie en je eerlijkheid.
Het maakt me scherp.
En ik denk dat dat in ons wereldje van sex en erotiek waarvan we hier onderdeel zijn, zeker meer rekenschap mogen geven.
Dus andere beheerders: geef uw reactie.
Zou jij -onder andere daarom- mede-beheerder willen worden?
|
Meester Paul
Actief lid
Bericht Nummer: 0
Aangemeld: n.v.t.
Beoordeling: 
Stemmen: 3 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 11 april 2003 - 10:48 pm: |
|
walgelijk en toch heerlijk
Ik speel een spel met meisjes/slavinnen/stellen.
Daarin ben ik eigenlijk behoorlijk walgelijk (niet alleen in die rol overigens, ik speel ook vaak een politie-inspecteur als 'vieze man').
Maar ik speel, ik ben dat niet.
Zo kun je ook de rol van walgelijke vader spelen.
Niet met jouw of andermans kinderen, maar in je fantasie.
JIJ bent geen 'kinderverkrachter', je speelt het zelfs niet eens (hoewel het in een rollenspel zou kunnen: een volwassene speelt dan de rol van kind).
En dat je opgewonden wordt van dingen die net echt lijken (althans dat hoop je dan bij het schrijven) ach, ik wordt al opgewonden van mijn eigen walgelijkheid.
Dus waarom zou je niet opgewonden mogen worden van andermans walgelijke gedrag.
Toch?
|
Sanne van der Togt
Nieuw lid
Inlognaam: Sanne25
Bericht Nummer: 2
Aangemeld: 02-2004
Beoordeling:
Stemmen: 2 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 15 februari 2004 - 05:44 pm: |
|
Kleine opmerking over kinderverhalen
Met veel interesse lees ik de, inmiddels wat verouderde, discussies over ervaringen uit de kindertijd en verhalen over het over de knie nemen van kinderen. Er bestaat (in ieder geval voor mij) een duidelijk onderscheid tussen jeugdervaringen enerzijds en fantasieën waarin volwassen mensen de rol van het kind aannemen anderzijds. Ik heb een aantal verschillen opgeschreven in de hoop duidelijk te maken, dat er een essentieel verschil bestaat tussen het slaan van kinderen en het spanken van volwassenen (al dan niet in een kinderrol).
Het begint met de reden voor het pak slaag. Toen ik klein was, was er vaak een directe reden. Ik had wat gestolen, extreem gelogen over iets onzinnigs of had net zolang zitten klieren tot ik bepaalde grenzen overschreed. Als kind handel je vaak impulsief, je overziet de consequenties van je daden niet altijd op het moment van handelen. Een fractie van een seconde nadat je binnen met een voetbal een spiegel hebt gesloopt, besef je de gevolgen ineens wel. Je weet dat je daar wel eens klappen voor zou kunnen krijgen en je hebt direct spijt dat je überhaupt met je bal binnen bent gaan spelen.
In een rollenspel waarin een volwassene de rol van het kind speelt, lees je in de verhalen toch vaak dat er min of meer sprake is van het uitlokken van straf. Soms zelfs van een verzonnen overtreding, zodat direct aan het spel begonnen kan worden. De 'sub' kan dan misschien wel spijt hebben van het uitlokken, maar kijkt toch uit naar de straf. Hier zit al een verschil met straf bij kinderen.
Op het moment dat je als kind stout bent geweest, zijn je ouders/opvoeders serieus boos en hebben ze het even met je gehad. Je kijkt niet zozeer uit naar de straf, maar naar het moment direct na de straf. Als ze niet meer boos zijn en je het slopen van een spiegel niet meer zullen nadragen. Dat je weer met een schone lei kan beginnen. Na een pak slaag deed ik ook altijd verschrikkelijk mijn best om een volgende te voorkomen. Mijn 'opvoeders' (ik heb niet altijd bij mijn ouders gewoond) gingen op hun beurt ook vrij ver om mij van mijn misdragingen anderszins te overtuigen (praten, vroeg naar bed en dergelijke).
Het tweede verschil voor mij zit hem in de voltrekking van een pak slaag. Bij kinderen (bij mij in ieder geval) wordt niet gezegd dat ze hun benen moeten spreiden. Dat is in een rollenspel vaak wel zo. Wat ik mij herinner is dat ik vaak zo vastgehouden werd, dat ik mijn benen juist bij elkaar gehouden werden. Er worden als het goed is bij kinderen ook nooit verwijzingen gemaakt naar de erogene zones door de ouders.
Als laatste is er natuurlijk de emotie. Ook die verschilt enorm tussen kinderen en volwassenen. Alleen al omdat de laatsten er vrijwillig mee instemmen om zo'n relatie aan te gaan met iemand. Een kind heeft geen stopwoord, waardoor het pak slaag afgebroken wordt. Het enige wat kan gebeuren (als ik terug kijk) is dat de ouders zelf in de gaten houden hoe een kind reageert en stoppen op het moment dat het niet goed zit. Een ander gevoelspunt is de emotie vlak voor een pak slaag. Ik herinner mij vooral de angst en die ging gepaard met steken in mijn hartstreek. Ik was echt bang. Volwassenen (ook hier spreek ik uit ervaring) ervaren juist een kriebelig gevoel in de buik door de spanning die wordt opgevoerd en het voelt allemaal als een foute verliefdheid. Lekker ondeugend.
Verder herinner ik mij vooral dat ik bang was om verlaten te worden.Dat ik deze keer echt te ver was gegaan en dat ze me na een pak slaag weg zouden doen. De opluchting was dan altijd extreem groot als bleek dat ik daarna gelukkig weer op schoot mocht zitten. Als je eenmaal als volwassene een spanking-spel speelt dan weet je dat dit geen issue is; die angst is er niet als het goed is. Je vertrouwt elkaar en je hebt afspraken gemaakt. Na afloop knuffel je nog even en klets je nog wat na.
Het verhaal wat hieronder staat, is vooral om het verschil tussen wat ik hierboven geschreven heb aan te geven. Voor sommige mensen kan het opwindend zijn en dat is op zich niet erg. Dat komt, denk ik, omdat een volwassen lezer vanuit zijn eigen positie dit leest en het na een vertaalslag op zichzelf toepast. Ik vraag me dan ook af of de erotische gevoelens direct van mijn blote kinderbillen komen of van het feit dat een volwassen lezer het scenario an sich op zichzelf zou willen toepassen. Daardoor ontstaat er een hele dunne scheidslijn, waar we denk ik niet te krampachtig over moeten doen. Let wel, ik schrijf dit stuk nu anno 2004, dus de 'echte' kinderervaring is sowieso moeilijk in schrijftaal te vertalen.
-------
tien jaar
Ik ben 10 jaar en ik ben boos. Heel boos. De kinderbescherming vindt dat mijn moeder niet goed voor mij en mijn zusjes kan zorgen, dus moet ik ergens anders gaan wonen. Dat wil ik helemaal niet, want ik vind het prima thuis. Niemand die zich te veel met mij bemoeid. Mijn zusjes en ik worden verspreid opgevangen en ik kom in een gezin met nog drie andere kinderen. Twee zijn van Tjerk en Hannah (mijn toenmalige pleegouders) en de andere is ook een pleegkind. Iedere toenadering van hun kant stuit bij mij op verzet. Ik ben woedend dat ik niet weet waar mijn andere zusjes zijn. Dat ik ze niet mag zien of bellen. Op één of andere manier neem ik wraak door alles stuk te maken wat ik krijg. Zolang de schade tot hun tweeën beperkt blijft, zijn mijn pleegouders geduldig en proberen ze het steeds uit te praten.
Maar dan richt ik mijn woede op één van mijn pleegbroertjes en Hannah moet me van hem aftrekken, voordat ik al zijn haren uitgetrokken heb. Voor het eerst is ze echt boos op me. Zo had ik haar nog niet meegemaakt en ik ben direct stil en enigzins onder de indruk. We gaan aan tafel zitten en ze belt Tjerk op zijn werk. Als ze hem verteld heeft wat er is gebeurd, geeft ze de telefoon aan mij. Hij klinkt niet boos, maar zegt wel dat ik te ver ben gegaan. Ik wil huilen, maar durf niet zo goed, want ik ben bang dat hij dan wel boos wordt. Hij zegt dat ik goed moet nadenken over wat ik heb gedaan en dat ik 's avonds als hij thuis is een pak slaag kan verwachten. Zo ken ik ze al helemaal niet en ik hoop dat het alleen een dreigement is. Na het gesprek moet ik naar boven. Op mijn kamer moet ik huilen, want ik ben bang en ik voel me verschrikkelijk alleen.
Als Terk thuiskomt 's avonds moet ik naar beneden komen. Ik verwacht het ergste maar ik krijg een aai over mijn hoofd en hij gaat de tafel dekken. Eigenlijk wil ik weer naar boven, maar ik maak me zo onzichtbaar mogelijk in de woonkamer. De tijd tikt voorbij en ook tijdens het eten hoor ik iemand meer over een pak slaag. Opgelucht zie ik dat het bijna bedtijd is. Vroeger dan normaal, maar er komt bezoek die avond. Op het moment dat ik denk dat ze het allemaal vergeten zijn, zegt Tjerk dat ik naar boven moet om mijn pyama aan te trekken. Alleen ik, de rest kan beneden blijven. Ik voel mijn hartstreek pijnlijk samentrekken en kan niet meer goed lopen. Iedere tree die ik op de trap naar boven loop, voelt als een horde van een meter. Ik treuzel en doe op zijn langzaamst mijn pyama aan. Ik voel me nog eenzamer en wordt bijna agressief van de 'gezelligheid' beneden, waar ik nu niet meer bijhoor. Waar ik eigenlijk vanaf het begin niet bij wilde horen. Weer moet ik bijna huilen.
Tjerk vindt het allemaal te lang duren en komt naar boven. Ik sta in de uiterste hoek van mijn slaapkamertje ver van de deur vandaan en het liefst wil ik uit het raam springen. Ik ben misselijk en wil gillen, maar ik wil het niet nog erger maken. Als Tjerk binnenkomt, is hij helemaal niet boos (wat ik wel had verwacht), maar eerder vermoeid. Hij gaat op de rand van mijn bed zitten en zegt dat ik bij hem moet komen. In paniek grijp ik Beer (konijnen-knuffel) en ik vraag of Beer ook mee mag komen. Dat mag. Als ik naast hem op bed zit, zegt hij dat ik altijd boos op hun mag zijn, maar nooit op de andere kinderen. Of ik dat begrijp. Ik weet het niet, op dit moment begrijp ik niets en voel ik niets anders dan angst. Hij duwt me omhoog en trekt me over zijn schoot. Mijn pyamabroek en onderbroek worden naar beneden geschoven en direct begint hij te slaan. Na een paar tikken, begin ik te huilen. Omdat het verschrikkelijk zeer doet en omdat ik denk dat ik hierna weg moet.
Hij slaat niet lang, maar wel heel hard en als het afgelopen is, trekt hij mijn broek weer omhoog en tilt me in bed. Ik blijf huilen, kan gewoon niet stoppen, maar dat is op één of andere manier ook niet erg. Tjerk blijft nog bij me zitten en aait steeds over mijn hoofd en af en toe over Beer zijn hoofd. Ook als het bezoek arriveert, blijft hij bij me zitten. Pas later (ik weet niet meer hoelang het geduurd heeft) zegt hij dat hij naar beneden moet. Ik ben nog steeds enorm verdrietig, maar tegelijkertijd ook opgelucht. In de anderhalf jaar dat ik nog bij hun gewoond heb, heb ik nog twee keer over de knie gelegen. En ook die keren was ik misselijk van angst en wilde ik wegkruipen.
Achteraf houd ik goede herinneringen aan hun en moet ik eerlijk zeggen dat ik bij hun echt heb kunnen huilen en me ongegeneerd heb laten knuffelen. Ook zonder eerst op mijn donder te krijgen 
|
reintoch
Beheerder
Bericht Nummer: 22
Aangemeld: 02-2002
Beoordeling:
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 22 februari 2004 - 07:05 pm: |
|
kinderen straf je niet
Bedankt voor je belangrijke bijdrage aan deze discussie, Sanne.
Sanne geeft goed aan waar het belangrijkste verschil ligt tussen het (fysiek) straffen van kinderen en volwassenen: bij kinderen is er geen sprake van vrijwilligheid.
En daar is in feite alles al mee gezegd.
Daarbij geeft Sanne aan: kinderen zoeken de straf niet op, maar trachten die te vermijden.
De meeste kinderen...
want bij in een aantal biografieën van masochistische vrouwen kom ik tegen dat ze -als kind- wel naar straf verlangden, soms er zelfs haast wanhopig naar op zoek waren.
Ook stelt Sanne dat de manier van straffen anders is: als kind hou je je benen bij elkaar.
Bij (jonge) kinderen speelt denk ik het uitkleden sowieso niet een rol. Jonge kinderen hebben in het algemeen geen (sterke) schaamte gevoelens. Nodig om het gewenste effect van uitkleden en spreiden te bereiken: vernedering als toegevoegde straf.
Je beschrijft doordringend hoe fout het fysiek straffen van een kind kan zijn: verlatingsangst is denk ik de ergste emotie die een kind kan overkomen. En dat geldt dus wat mij betreft niet alleen voor fysieke straffen, dat kan gelden voor elke vorm van straffen. In mijn visie dien je als ouder strepen te zetten: wat kan en wat niet kan. Het straffen zelf is minder belangrijk. Vaak zie dat de straf belangrijker wordt dan de streep die gezet wordt. En dan schiet je je doel voorbij. Sanne beschrijft dat ook heel indringend: de angst die ze voelde voor de straf. Voor degenen die dan stellen: dat is toch de bedoeling (Sanne vertelt zelf dat ze er dan ook alles aan doet om die straf te vermijden). Ik denk het niet. Iets niet doen om straf te vermijden, heeft geen intrinsieke waarde: je doet iets niet omdat je daar zelf ook van overtuigd bent. Alleen voor heel kleine kinderen werkt een dergelijke methode echt.
Maar ik denk dat deze ‘pedagogische overpijnzingen’ wat buiten deze discussie vallen.
Nogmaals, alleen al vanwege de onvrijwilligheid is het fysiek straffen van kinderen volgens mij nooit goed te keuren. En de risico’s van mishandeling zijn zó groot.
Maar toch, maar toch....
soms denk ik wel eens: als straf op zijn plaats is (en dat is dus niet vaak), is dan een straf die snel voltrokken wordt, die echt als straf voelt, waar de relatie tussen overtreding en gevolgd direct ‘voelbaar’ is, maar die daarna meteen gevolgd wordt door opluchting en bevestiging van de ouderlijke liefde, niet te verkiezen boven welke andere straf* dan ook....
Indirect vormt Sanne verhaal óók daar een pleidooi voor.
*Zoals het ontnemen van voorrechten, strafregels, financiëel boete doen, onthouden van liefde, voor-het-eten-naar-bed, het doen van werk (zoals het schrijven van een opstel: de meest gangbare -zogenaamd positieve- straf in mijn jeugd)
ps: persoonlijk vind ik het feit dat discussies op deze site juist lang lopen een pré van deze site. Sommige discussies zijn tijdloos....
billen...stil wachtend...over mijn schoot... 
| |
Sanne van der Togt
Nieuw lid
Inlognaam: Sanne25
Bericht Nummer: 3
Aangemeld: 02-2004
Beoordeling:
Stemmen: 2 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 22 februari 2004 - 09:55 pm: |
|
Kinderen straf je met mate en anders met liefde
Reintoch bedankt voor je reactie op mijn stukje. Ik maak uit je commentaar op dat je begrepen hebt wat ik bedoelde te zeggen. Mijn verhaal is niet direct een pleidooi tegen het af en toe over de knie leggen van kinderen. Maar het is zeker geen getuigenis om naar gelieve te gaan slaan. Ik merk dat er een hoop is dat ik erover zou willen zeggen, maar dat zou inderdaad te pedagogisch worden allemaal.
Ik moet alleen wel een kanttekenig plaatsen bij je reactie. Het is natuurlijk niet gezegd dat mijn angst om verlaten te worden een direct gevolg van een pak slaag is geweest, of van de dreiging ermee. Zelf denk ik dat in een gezonde gezinssituatie die angst geen rol speelt; of in ieder geval niet de boventoon voert. In mijn situatie ligt dat iets anders. Ik was al een paar keer 'weggedaan' en ik denk dat daardoor iedere straf, zij het fysiek of mentaal, een angstig gevoel van eenzaamheid had opgeroepen. Iedere straf had ik waarschijnlijk geïnterpreteerd als een opmaat voor mijn vertrek.
Je geeft als onderwerp aan "Kinderen straf je niet". Ik weet niet of het handig is om kinderen niet te straffen voor (echt) slecht gedrag. De mate van de straf is hierbij natuurlijk enorm belangrijk. Maar zonder correctie wordt de wereld voor kinderen een onbehagelijke, chaotische wildernis. Ik zou dan nu, denk ik, alle kanten opstuiteren als ik nooit gestraft was geweest voor bepaalde dingen.
Wat dat betreft is het pak slaag misschien het minst hard bij mij aangekomen in die specifieke situatie. Daarna is Tjerk namelijk nog bij me gebleven om te laten zien dat ik juist niet alleen was. Dat zijn boosheid eindig was en dat met het pak slaag het laatste woord over mijn woedeaanval gezegd was. Achteraf zeg ik dat het een veel wredere straf zou zijn geweest om mij zonder eten naar bed te sturen. Nu mag jij zeggen wat erger is voor een kind. Mijn verhaal zoals ik dat gepost heb, of de situatie die ik in een ander gezin meemaakte? Ik moest daar voor eenzelfde soort vergrijp (agressie) direct na het eten naar bed. De hele nacht heb ik met mijn kleren aan en mijn ingepakte tas onder het bureau gezeten. En inderdaad; de volgende ochtend kreeg ik te horen dat het in mijn eigen belang was om overgeplaatst te worden. Dan voelt het als straf op straf. Daar komt bij dat je als kind niet meer de mogelijkheid krijgt om het eventueel goed te maken met deze mensen. Je moet ineens weg en vaak weet je niet eens waar je gezeten hebt. Daardoor ontwikkel je een beeld dat er allemaal mensen boos op je zijn, maar je weet niet meer wie of waar ze zijn en je kunt ze niet meer zeggen dat het je allemaal spijt. Geen contact meer mogen leggen uit privacy oogpunt is een extreem wrede straf voor een kind.
Nogmaals het is niet mijn bedoeling om het fysiek straffen van kinderen op alle punten goed te praten. Maar ik moet er wel bij zeggen dat het overgaan tot een pak slaag door ouders een hoop moed vergt in deze tijd. Het rechttrekken van een rokje kan een vader al in de hoek van pedofielen zetten. Laat staan als hij zijn dochter (of pleegdochter) op haar blote billen slaat. Het feit dat ik toen over de knie ben gelegd, geeft aan dat deze mensen er echt een hoop voor over hadden om mij in huis te houden en mij zo een zo veilig mogelijk leven wilden geven. En daarmee dus bereid waren om eventuele beschuldigingen over kindermishandeling aan hun adres het hoofd te bieden.
Je hebt één ding niet genoemd in je verhaal over straf. Dat is het in de hoek zetten. Ook dat wordt tegenwoordig als erg vernederend ervaren, maar het is maar de vraag op welke manier dit gebeurt. Een hoek heeft namelijk ook iets veiligs. Je kunt nergens heen, maar daar staat tegenover dat de twee muren (uitgaande dat je ook echt in de hoek staat) denkbeeldig langs je heenlopen. Er is dus niets dat onverwachts voor je kan staan. Je zou het een kinder moment van bezinning kunnen noemen. Er is niets anders dan een kale muur waardoor je afgeleid zou kunnen worden. Je wordt gedwongen om met jezelf en dus je gedrag bezig te zijn. Ik denk zolang je maar bij een kind in de kamer blijft, dat het misschien wel een positief effect op het gevoel van geborgenheid kan hebben.
In principe ben ik tegen het slaan van kinderen. Dat komt omdat volwassenen (ja ik weet het ik hoor daar inmiddels zelf ook bij, maar toch) meer macht hebben dan ze denken. Als kind moet je veel en mag je soms ook veel, maar meestal niet. En een pak slaag kan in bepaalde situaties al snel uitlopen op mishandeling. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat ouders hun eigen frustraties uiten op hun kinderen; in welke vorm dat dan ook gebeurt. En voor alle vormen geldt dat er een duidelijk relatie moet bestaan tussen de overtreding enerzijds en de staf die daar tegenover staat. Een streep trekken, noem je dat. Tot hier en als je verder gaat, zijn dit de gevolgen.
Ik moet daar wel bij zeggen dat kinderen die te maken krijgen met de kinderbescherming of de jeugdzorg in bepaalde situaties niets aan praten hebben. Je merkt dat je je al snel afschermt en iedere toenadering probeert te blokkeren. In zo'n geval kan een pak slaag uitkomst bieden. Je hebt namelijk geen andere keus dan te huilen en te accepteren dat er mensen zijn die ook echt het beste met je voor hebben en dat was in mijn geval maar goed ook
|
reintoch
Beheerder
Bericht Nummer: 24
Aangemeld: 02-2002
Beoordeling:
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 29 februari 2004 - 04:42 pm: |
|
Fysieke kinderstraffen: goed of fout?
Ik geef toe: de titel van mijn stukje “kinderen straf je niet” was wat provocerend. Misschien zou beter zijn geweest: “kinderen hoef je niet te straffen”. Ik heb mijn kinderen in ieder geval nooit hoeven straffen. De streep leggen was al voldoende. Maar ja, ik heb niet alleen altijd een fantastische band met mijn kinderen gehad (ze zijn nu 21 en 19 en zelfstandig), ze waren ook -in mijn ogen- voorbeeldig in hun gedrag.
Straffen hoeft niet: want met een streep zetten toon je -beheerste- boosheid. En dat werkt al als straf.
Met zo’n uitspraak wil ik ook eigenlijk benadrukken dat mijn geloof in straf heel beperkt is, mijn geloof in belonen en -met name- voorleven vele malen groter.
Maar als, met nadruk dus “als” er dan gestraft moet worden ben ik er heimelijk van overtuigd dat fysiek straffen één van de beste straffen is. Als je het heel zorgvuldig doet, en heel erg goed op het kind let: hoe hij/zij reageert. En je realiseert wat voor geweldige impact het op de meeste kinderen heeft. Daarom, voor de veiligheid, moet je wel verkondigen: fysiek straffen - nooit doen.
Daar komt bij dat de emoties rond incest en dergelijke al zo geweldig worden opgeklopt. Je moet dus wel voorzichtig zijn.
Nu wil ik echter toch nog even terug naar het begin van de discussie:
namelijk verhalen over het straffen van kinderen.
Zoals jij jouw verhaal schrijft, is het voor mij niet opwindend. Het is aangrijpend. Ik zou je op zo’n moment (bang op je kamertje) wel in mijn armen willen sluiten.
Maar veel verhalen zijn wel degelijk opwindend, al wordt de opwinding van het kind zelf niet beschreven. Ik voor mijzelf, als dominant, weet dat ik het opwindend vind om mijzelf in de rol van vader voor te stellen. Veilig, want zoals gezegd, zo’n vader was ik niet en zal ik ook nooit zijn. Dat geldt met name voor meisjes vanaf de pubertijd. Maar ook voor kleine meisjes, in veel mindere mate, maar toch. Ook in mij zit een stukje pedofilie. Godzijdank heb ik er in het ‘echte leven’ nooit last van, kinderen zijn gewoon kinderen....
Maar daarom vind ik het lezen van dergelijke verhalen dus spannend, met name als je het gevoel hebt dat ze echt zijn (even mijn mond spoelen).
En kom ik dus weer in mijn driedelige spagaat van het willen veroordelen, tegelijkertijd (oprecht en zonder bijbedoeling) vinden dat het fysiek straffen zo slecht nog niet is, en het opwindend vinden....
Vandaar deze tussenweg op deze site: het veroordelen.... maar ze wel publiceren.
Mee eens?
billen...stil wachtend...over mijn schoot...
| |
Sanne van der Togt
Nieuw lid
Inlognaam: Sanne25
Bericht Nummer: 5
Aangemeld: 02-2004
Beoordeling:
Stemmen: 2 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 29 februari 2004 - 08:00 pm: |
|
Fantasie is onschadelijk voor de gezondheid
Kinderen straffen is inderdaad een heel gevoelig onderwerp. Voor je het weet, staat de hele buurt met brandende kruizen en hooivorken bij je op de stoep. Maar Reintoch, je zult me toch een keer moeten laten zien hoe je zo'n driedelige spagaat doet. Gelukkig heb je als het goed is maar twee benen en zit je in een normale spagaat.
Het gevoel dat je namelijk beschrijft, vind ik zelf eerlijk gezegd niet meer dan normaal voor onze samenleving. Het toont een gezonde dosis gêne en stelt daardoor juist een streep voor jou waar jouw fantasie ophoudt en eventueel daadwerkelijk handelen begint. Je stelt dat je tegen het straffen van kinderen bent, maar dat het op zich ook wel de ultieme maatregel kan zijn. Dat zijn voor mij eigenlijk twee kanten van dezelfde munt. In weze zeg je volgens mij: Kinderen niet over de knie leggen, maar als het echt niet anders kan, is het de meest duidelijke straf. Dat is zo slecht nog niet, tenzij het op mishandeling uitloopt. En er is een duidelijk verschil tussen een corrigerende tik en mishandeling. Kindermishandeling is bijna altijd straf zonder aanleiding of buiten-proportioneel geweld tegen kinderen. Een paar petsen op de billen is nog geen mishandeling.
Er zijn twee vragen die in de laatste posts steeds terug lijken te komen. De eerste is, mag/moet/hoef je kinderen fysiek straffen? En ten tweede; als er sprake is in verhalen van een kind dat over de knie gaat, mag je daar dan opgewonden van raken? De eerste vraag heb ik boven denk ik al min of meer beantwoord. Blijft alleen de tweede over. Waar toch steeds naar verwezen wordt en waar het in dit verhaal ook om gaat, is om het spel. En omdat het een spel is, heeft het geen intrinsieke relatie met kinderen zelf. Vergeet ook niet dat dergelijke verhalen die tot opwinding leiden allemaal door volwassenen geschreven zijn en daardoor vaak een hele andere benadering kennen dan wanneer het om kinderen zelf zou gaan.
Als kinderen hun ervaringen op zouden schrijven, zou het mij niets verbazen als er veel meer nadruk werd gelegd op de relatie met de ouder. Papa of mama is namelijk boos (echt boos) en dit is, zeker voor hele kleine kinderen, moeilijk te bevatten. Want misschien blijven de ouders wel voor altijd boos. Dat is heel moeilijk te overzien, omdat ze op jonge leeftijd nog niet ver vooruit kunnen kijken en al helemaal niet kunnen relativeren. Dat laatste is juist bij volwassenen een onlosmakend onderdeel in iedere vorm van SM. De pijn en de vernedering is altijd relatief aan iets en is bovenal eindig. Die eindigheid kun je kinderen niet altijd uitleggen, dat besef komt op een later moment. Vergelijk het met; tegen een kind zeggen dat hij een half uur moet wachten. Een kind kan dan rustig 20 keer in 5 minuten vragen, wanneer dat half uur voorbij is.
Je zegt zelf dat je dominant bent. Dat betekent dat je tot op zekere hoogte anderen in bepaalde situaties wilt controleren. Wie zijn het meest ontvankelijk voor een leidende hand? Precies, kinderen. Kinderen accepteren dit vaak klakkeloos, zonder direct te vragen waarom jij dan de baas bent. Soms gaan ze er tegenin, maar over het algemeen is het voor hun niet meer dan logisch dat er voor ze gedacht, gehandeld en gezorgd wordt.
Dat is oh zo belangrijk. Als dominant heb je namelijk ook een zorgtaak. Kinderen laten zich over het algemeen makkelijker verzorgen dan volwassenen. Misschien dat daar een deel van jouw opwinding in zit. Jij ziet misschien niet zozeer het 'kind', maar de mens die zich onvoorwaardelijk en totaal neerlegt bij jouw dominantie en die niet anders kan dan dat te accepteren. Die afhankelijkheid geeft jou het gevoel van controle en de baas zijn. Niet in spelvorm, maar in zijn meest pure en totale vorm. Hun onvoorwaardelijke overgave komt van diep en is altijd gemeend. Het feit dat ze nog niet helemaal voor zichzelf kunnen zorgen, draagt ook bij aan het gevoel van heersen over én zorgen voor. Daar komt bij dat de dominantie zich ook in fysieke vorm manifesteert. Als volwassen man ben jij al 'af'. Kinderen hebben nog even te gaan voordat ze volgroeid zijn. Het zijn zeer compacte mini-mensen. Door je rug te rechten ben je in hun ogen al snel een reus. Ook dat draagt bij aan jouw overwicht.
Dus wat zorgt voor die opwinding? Dat je zodanig erotisch geprikkeld wordt, dat je het als plezierig, maar tegelijkertijd ook als ongemakkelijk, ervaart? Komt dat door het fysieke gedeelte als je naar het plaatje in je hoofd kijkt? Of toch door het gedachten-fantasie-frame dat je op dat plaatje loslaat?
Maar mag je van kinderen in gedachten of verhalen opgewonden raken? Ik kan daar alleen maar een onomwonden, compromieloos ja op antwoorden. In je gedachten en fantasieën mag en kan je alles. In je hoofd ben je namelijk altijd de dominant, puur omdat jij degene bent die bepaalt hoe het verhaal gaat. In ieder bewustzijn is maar plek voor één persoon. De thinkpolice willen we vooral ver van ons houden. Die waren er altijd in de vorm van kerkgenootschappen en het laatste wat we willen is die in de belichaming van Balkende c.s. terughalen. Dan maar geen normen en waarden in deze samenleving. Er zijn grenzen.
Door je voor bepaalde gedachten en fantasieën te schamen of ongemakkelijk te voelen, hou je een taboe in stand. In dit geval is dat het koppelen van kinderen aan erotiek. In de pratijk ben ik een groot voorstander van dat taboe, dus enige gêne in de gedachtengang is zeer welkom. Tegelijkertijd, als het dus alleen over de fantasie gaat, is diezelfde schaamte hypocriet. We vinden het namelijk veel minder erg om in onze gedachten de parkeerbeheerder dood te knuppelen omdat hij een wielklem op onze wagens gezet heeft. Om te fantaseren of onze voorouders in de Middel-Eeuwen misschien een aantal martelmogelijkheden over het hoofd hebben gezien om zo een leraar wiskunde te pijnigen. Voor die gedachten hoeven we ons niet te schamen. Sterker nog, we mogen ze hardop uitten en in veel gevallen (zoals bij de parkeerbeheerder) zullen luisteraars instemmend reageren. 'Als het toch zou mogen....' Punt is, het mag niet. Onthoud wel dat op het moment dat het acceptabel wordt om dit in de praktijk te brengen, de maatschappij al zover heen is, dat opgewonden raken van kinderen er niet meer toe doet.
Los daarvan is erover fantaseren en schrijven een volwassen bezigheid. Pas wanneer je het om zou willen zetten naar werkelijke beelden en daar kinderen voor gebruikt, moet je oppassen. Dan betrek je ze namelijk direct in jouw fantasie. Zelfs als ze dat vrijwillig zouden doen, is die vrijwilligheid maar zeer beperkt. En ik denk zelf als ik jouw posts zo lees, dat je er eerlijk gezegd ook keihard op zou afknappen
Niet in spagaat verkerend, maar keurig de beentjes bij elkaar.
| |
reintoch
Beheerder
Bericht Nummer: 25
Aangemeld: 02-2002
Beoordeling:
Stemmen: 2 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 04 april 2004 - 07:36 pm: |
|
over de knie: de ideale straf?
Hmm, je roert wel heel veel aan in je brief. Zoveel dat ik bij voorbaat weet dat veel zal blijven liggen.
Maar een paar hoofditems: daar wil ik zeker wat mee doen:
 waar komt die opwinding vandaan rond het straffen van kinderen
want doe je met je fantasieën over het straffen van kinderen
schaam ik me, voor mijn fantasieën, mijn verlangens, mijn handelen
boosheid en straf, hoe verhouden zij zich
over de knie als het echt niet anders kan?
De laatste twee komen in dit bericht aan de orde, de overige bewaar ik nog even
als het echt niet anders kan
Het kan altijd anders. En ik denk dat het ook altijd anders moet. Ik wil het in ieder geval altijd anders:
 Omdat het grote risico’s met zich meebrengt (zie vorige stukjes).
Omdat ik geen voorbeeld wil kunnen zijn voor anderen.
Omdat anderen er niet net zo zorgvuldig mee zullen omgaan als ik.
Omdat de (huidige) maatschappij dat van mij verlangt.
maar wel de beste straf
Daar staat tegenover dat ik -dwars tegen alle heersende pedagogie in- dat ik denk dat van alle straffen "over de knie en een pak slaag" eigenlijk de beste straf is. Als het zorgvuldig wordt toegepast. En nogmaals, niet-straffen, maar voorleven, corrigeren, belonen heeft wat mij betreft altijd de voorkeur.
Maar soms is meer nodig. Dan moet je straffen, en dan vind ik over de knie een heel goede, zo niet de beste straf.
waarom is over de knie zo’n goede straf
 Hij is direct,
het wordt als straf ervaren,
de koppeling tussen fout en straf is heel duidelijk,
je voelt het,
het verlicht het schuldgevoel,
het grijpt diep in op de gevoelswereld,
het is maar even
en meteen daarna kan getroost worden.
En dat laatste is echt verschrikkelijk belangrijk: troosten.
begrip
Nog iets wat heel belangrijk is: echte boosheid mag geen rol spelen. Begrip wel. Begrip moet! Je begrijpt waarom het kind in de fout ging, en straf is de consequentie. Niet meer - niet minder.
boosheid
Zoals je zegt: kinderen kunnen niet omgaan met boosheid, zeker geen echte boosheid. Volwassenen ook maar ten dele. Daarom mag -echte- boosheid geen rol spelen bij straf. Je moet je altijd kunnen beheersen (je boosheid onderdrukken indien aanwezig) in elk mogelijk opzicht als je straft.
Kun je dat niet, dan mag je niet straffen. Ook volwassenen niet.
schuldgevoel
De koppeling met schuldgevoel is ook belangrijk. Het maakt dat straf zich verankerd in je ziel. Overtreding, straf en verlossing verenigen zich.
Maar: als het schuldgevoel te groot is, moet je niet straffen. Dan zal de gestrafte na afloop het niet van zich kunnen afschudden. En dat vind ik voor een straf noodzakelijk.
En als het schuldgevoel afwezig is? Dan verliest de straf zijn emotionele waarde. Dan ontstaat verzet tegen de straf. Onverschilligheid ook: ik zorg er wel voor niet betrapt te worden. En verwijdering tussen straffer en gestrafte.
Tenzij er zeer veel acceptatie is bij beide: bij deze daad hoort deze straf. Ik vind het niet erg dat je dit doet, maar dit is de consequentie. Ik vind het niet erg dat ik dit gedaan heb, maar dit is het spel.
Straf en volwassenen
Alle elementen die ik hierboven beschreef voor straffen van kinderen, zijn ook precies de elementen die ik in het straffen van mijn volwassen partner essentieel vind. En die voor ons beiden een wezenlijk onderdeel van onze relatie vormen. Net zo goed als wat je beschrijft als zorgtaak: ik als opvoeder heb een zorgtaak heb. Beide kunnen niet zonder elkaar.
Normaal als ik straf (en dan bedoel ik straf als straf, niet als opwindende gebeurtenis), straf ik omdat:
 mijn geliefde zich schaamt voor haar daden (met mate)
 het schuldgevoel verdwenen, de schuld is vereffend
omdat mijn geliefde gedaan heeft wat niet mocht,
en weet dat straf de consequentie is
het spel is gespeeld
wanneer zij (met mate) mijn boosheid heeft opgewekt
mijn ongenoegen verdwenen, ruzie voorkomen
En op dat laatste terrein zijn wij samen aan het experimenteren. Want het lukt alleen als de boosheid beheerst wordt, het besef bijtijds aanwezig dat escalatie dreigt, en de reden helder geformuleerd kan worden.
Ook daarover: wellicht later.
billen...stil wachtend...over mijn schoot...
| |
rapeslet
Lid
Inlognaam: Rapeslet
Bericht Nummer: 19
Aangemeld: 01-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 30 januari 2009 - 10:33 am: |
|
ageplay |
tja is het niet de discussie over ageplay eigenlijk???
Ik vind dat ook altijd een hekel onderwerp. Schaam me er ook wel voor, een jong meisje willen spelen die misbruikt wordt....
Door haar oom, haar vader of broer, dus nog gepaard met incest ook... maar het is zó spannend. en natuurlijk wil ik geen sex met kinderen, tenslotte wil ik het kind zijn in het spel..Ik ben fel tegen pedofilie, ik vind dat elk kind zijn sexuele ontwikkeling moet doormaken op zijn manier en dat volwassenen nu eenmaal verder zijn dan een kind en meestal ook verder willen als waar het kind aan toe is.
Ik ken ook mensen die niet aan s.m. doen die zulke spelletjes spelen...
Die ervaren het als een rollenspel...
Kende zo een vanilla iemand met wie ik vroeger eens speelde dat ik zn dochter was, die net borstjes kreeg en dat aan haar vader liet zien enzo, en dat hij er ook aan mocht zitten, en dat ging dan van lieverlee verder natuurlijk..
tja hilarisch voor mij toen ik hoorde dat zijn echte dochter op 12-jarige leeftijd borstjes kreeg en raad eens??? aan haar papa liet zien.....
Ik heb hem niet ernaar gevraagd hoe hij dat vond, maar ik vertrouw erop dat het niet opwindend was en misschien juist genânt omdat hij ooit zoiets gefantaseerd heeft en als opwindend beschouwde......
maar ja het gaat hier om een spel een fantasie tussen volwassenen en daarvoor hoef je geen pedofiel te zijn... Je fantaseert immers dat je partner een kind is en je fantaseert niet over een echt kind.. Als je naar een kind zou kijken met die ideeën zou je waarschijnlijk misselijk worden van je eigen gedachtes, heb ik wel i.i.g. . Gelukkig want het lijkt me heel zwaar om wel sexuele verlangens naar kinderen toe te hebben, waar je niks mee mag en ook niks mee kan.
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zitten?