Manifestatie 
waarin de vrouwen hun woorden omzetten in daden
MARISKA
9. Manifestatie
Op de bespreking bij Els de Ridder waren zeven vrouwen aanwezig. Van de vier ondertekenaars had niemand afgehaakt en Mariska voelde zich daardoor gesterkt. Drie anderen hadden zich nog niet meteen bekend durven maken, maar wilden wel meewerken. Hun beschermers wisten er nu van, vertelden ze.
Bea had Mariska met een kort, koel knikje begroet en even haar lippen op elkaar geklemd.
“In de eerste plaats moeten we mandaat krijgen,” zei Els: “We moeten zorgen dat we als Comité namens de vrouwen kunnen spreken, of in ieder geval namens een flink deel van de vrouwen. Zoals je weet doe ik na de manifestatie niet meer mee, maar zijn jullie bereid zitting te nemen in het Comité? ... Heel goed. Daarnaast kunnen we nog best wat uitbreiding gebruiken, dus we moeten de aanwezigen oproepen zich aan te melden.”
“Wat doen we,” vroeg Bea, “als iemand zich aanmeldt die we er niet bij willen hebben?”
“Ik denk dat we blij moeten zijn als er nog een paar mensen willen meewerken,” zei Els: “Moet je dan van te voren al bezwaren gaan verzinnen?”
“Nou, bijvoorbeeld als je weet dat iemand veel te close is met de mannen.”
Mariska kreeg een kleur, hoewel Bea haar niet aankeek.
“Wat is daar tegen?” vroeg Els.
“Nou, misschien brieft ze dan wel alles wat wij zeggen over.”
“Of omgekeerd,” zei Els. “Ze kan ook alles aan òns overbrieven wat de mannen zeggen.” Ze keek de kring rond. “Wat vinden de anderen?”
“Ik vind dat we moeten beginnen met elkaar te vertrouwen,” zei Joke.
Mariska knikte, blij dat zij dat niet hoefde te zeggen.
“Hebben we trouwens geheimen?” vroeg Els: “Zullen we dat soort dingen maar aan de mannen overlaten?”
“Ja maar, ik bedoel: we kunnen toch ook mensen polsen die wij geschikt achten?” verdedigde Bea zich.
“Ook prima,” zei Els, “dat moeten we dan maar eerst doen.”
Bea keek triomfantelijk.
“Dan een ander punt,” zei Els: “Ik zal de manifestatie voorzitten, als niemand van jullie bezwaar maakt, maar daarna treed ik af. Een van jullie moet zich kandidaat stellen als voorzitter van Vrouwen Eén en persoonlijk zou ik daarvoor een beroep op Mariska willen doen. Zij is degene die genoeg moed en inzicht heeft getoond om dit initiatief te nemen.”
“Maar ze is nog maar eerstejaars,” wierp Bea tegen.
“Dat is waar, maar ik denk dat ze de capaciteiten in huis heeft.”
“Kunnen we niet eerst kijken wie er wil en dan stemmen?”
“Prima, maar ik vraag dus aan Mariska of ze wil.”
“Ik sta niet te springen,” zei Mariska, “maar ik heb a gezegd en ik moet nu ook b zeggen. Ik ben bereid om voorzitter te worden, maar alleen als jullie me steunen. Als er iemand anders is die het wil, trek ik me graag terug. Wil jíj het niet doen, Bea?”
Iedereen keek nu naar Bea, maar die schudde haar hoofd. “Ik had meer aan Gerda gedacht.”
“O nee, ikke niet,” zei Gerda: “Laat Mariska het maar doen, die kan dat veel beter."
“Dan stellen we Mariska kandidaat,” zei Els: “Iedereen mee eens? ... Mooi.
Volgende punt. We moeten natuurlijk onze doeleinden laten goedkeuren, maar daar verwacht ik weinig problemen mee. Daarnaast moeten we de vergadering een of meer concrete aktiepunten voorstellen. Onze punten voor de korte termijn lenen zich daar goed voor. Het belangrijkste is, dunkt me, dat we opkomen voor de vrouwen die gestraft dreigen te worden. Mariska, bijvoorbeeld, hangt nog een openbare geseling boven het hoofd. We moeten natuurlijk proberen die straf af te wenden, maar als het Genootschap niet toegeeft, moeten we denk ik met z’n allen het schavot bezetten of zoiets en hetzelfde geldt voor alle anderen die straf zullen krijgen en zich om hulp tot ons wenden.”
“Ik vind dat we daar nog niet sterk genoeg voor zijn,” vond Bea: “Ik vond al meteen dat we te vroeg zijn gestart. Kunnen we ons niet eerst bezig houden met onze kleren? Demonstreren voor teruggave, bijvoorbeeld, of ze gewoon gaan zoeken?”
“Optimistisch blijven,” zei Els: “Zaterdag weten we of we sterk genoeg zijn, maar ik vind dat we het niet kunnen maken om Mariska - en andere vrouwen - in de steek te laten. Sterk of zwak, we moeten volgens mij een poging wagen. Ook om het moreel te sterken.”
“Maar als het niet lukt, verzwakt ons moreel juist!”
“Ik ben het met Els eens,” zei Emma: “We moeten laten zien dat we er zijn.”
“We kunnen toch het een doen en het ander niet laten?” stelde Wilma voor, “dat idee om onze kleren te gaan zoeken, spreekt me wel aan.” Wilma was iemand die altijd het compromis zocht, wist Mariska intussen.
“Prima," zei Els, "dan leggen we beide punten aan de vergadering voor.”
“Weet je wat we ook op de agenda moeten zetten?” zei Mariska: “Informatie-uitwisseling. Ik wed dat er genoeg vrouwen rondlopen die weten wie er in de Raden zitten, wie de leiders zijn enzovoort. Om een voorbeeld te geven: ik denk dat Leon de leider van Orion is. Hij is de beschermer van Thelma; kent iemand die? Als we dat soort dingen allemaal hardop zeggen en op een rij zetten, breken we die geheimzinnigdoenerij af. Dat lijkt me op zich al nuttig, maar het zal ook een gevoel van bevrijding geven.”
“Heel goed,” prees Els.
“En we moeten vrouwengroepen opzetten, in ieder huis,” zei Bea.
“Inderdaad. We moeten proberen in ieder huis een of meer contactvrouwen te hebben. Zorg jij daarvoor, Bea? Kijk wie er komen en probeer in de pauzes mensen over te halen. Fijn, zo komen we vooruit. Nog meer ideeën?”
“J-ja,” aarzelde Mariska, “moeten we niet proberen om zoveel mogelijk mannen aan onze kant te krijgen?”
“Ben je gek? Mannen zijn onze tegenstanders!” zei Bea fel.
“Niet allemaal. Ik denk - ik weet wel zeker - dat er genoeg mannen rondlopen die ons als gelijkwaardige partners willen zien.”
“Ik moet geen mannen erbij,” verklaarde Joke.
Ook Els aarzelde.
“Vind je niet dat we juist als vrouwen moeten laten zien wat we waard zijn, Mariska?”
“Jawel, natuurlijk, maar ik denk dat de mannen ons goed kunnen helpen. Bea zei net dat we nog te zwak zijn om ons tegen die openbare straffen te verzetten en daar heeft ze, denk ik, gelijk in. Toch is het een goed punt om ons op te richten en dat zeg ik heus niet alleen omdat ikzelf nog straf zal krijgen. Die straffen zijn namelijk de ergste uitwassen van het mannenregime. Er zijn best mannen die ook gruwen van die openbare lijfstraffen. Daarom heb je best kans dat we juist met zo’n punt ook mannen aanspreken. Het zou toch schitterend zijn als die ons willen helpen het schavot te bezetten of zoiets?”
“Ik geloof er niets van dat er mannen zijn die ons willen helpen,” bracht Emma naar voren.
“Dat weet je pas als je het hebt geprobeerd,” pareerde Mariska.
“Als we mannen erbij halen, hoeft het van mij niet meer,” zei Bea.
“Maar,” zei Mariska, “ik vind het juist belangrijk dat we laten zien, dat we niet ‘de’ mannen als onze tegenstanders beschouwen. Op den duur moeten we toe naar vriendschap en als je het van die kant bekijkt, zijn onze tegenstanders alleen maar die mannen die ons klein willen houden ... plus, vergeet dat niet, de vrouwen die aan hun kant staan. Ook tactisch lijkt me dat een slimmere aanpak, want als we ons tegen ‘de’ mannen keren, drijven we ze op één hoop. Onze enige kans is juist om verdeeldheid te zaaien. En dat kunnen we doen op het punt van die lijfstraffen.”
“Tja,” zei Els, “de meningen zijn duidelijk, maar hoe komen we hier uit? Ik ben bang, Mariska, dat de meerderheid tegen is.
“Maar ... maar ...,” zei Mariska hulpeloos, “niet alle vrouwen zullen ons steunen. Zo is het toch? Als wij dan alle mannen afwijzen, staan we altijd tegenover een meerderheid. Ik denk dat we bevriende mannen nódig hebben.”
“Wie zegt dat?” vroeg Bea net iets te liefjes, zodat Mariska een kleur kreeg: “Nee, in plaats van die ‘bevriende mannen’ kunnen we beter proberen zoveel mogelijk vrouwen aan onze kant te krijgen.”
Mariska waagde nog een poging.
“Ik zie wel dat ik jullie niet kan overtuigen, maar ik geloof toch dat het belangrijk is. Kunnen we er dan niet tenminste een agendapunt van maken?”
“Dat lijkt me een goede oplossing,” vond Els: “Mariska kan dan haar voorstel zo duidelijk mogelijk naar voren brengen. Ook graag zo concreet mogelijk. Stel dat we mannen als bondgenoten accepteren, wat houdt dat dan in? Moeten ze dan in het Comité? Denk daar eens over na, als je wilt. Als Mariska dan is uitgesproken, krijgt Bea het woord om haar bezwaren uiteen te zetten. Dan zonodig repliek en dupliek. Daarna krijgt de zaal de gelegenheid zijn zegje te doen en dan brengen we het voorstel in stemming. Akkoord?”
*****
Als docente had Els de Ridder er geen moeite mee gehad om de aula, in het hoofdgebouw, te bespreken en tussen de zestig en zeventig vrouwen bezochten de manifestatie. Op de totale campus-bevolking was dat niet veel, maar als begin was het toch hoopvol, zeker als je bedacht dat ze vrijwel allemaal de wil van hun beschermer hadden moeten trotseren.
Er heerste een strijdbare sfeer. Het moest maar eens afgelopen zijn met de mannelijke superioriteitswaan. Er was dan ook overweldigende steun voor de doeleinden.
Meer moeite kostten de aktiepunten. Bea drong op stemming aan en probeerde de zaal te laten kiezen, maar Els was zo verstandig om beide aktiepunten afzonderlijk in stemming te brengen. Het resultaat was dat de zaal unaniem teruggave van de kleren eiste en dat een krappe meerderheid akties tegen lijfstraffen steunde. Wel bracht Bea nog naar voren dat niemand verplicht was om mee te doen met akties waar ze niet in geloofden. Els beaamde dat, maar onderstreepte het belang van een zo groot mogelijke deelname.
Grote verdeeldheid ontstond door Mariska’s voorstel om ook bondgenoten onder de mannen te zoeken.
“Ik zou zo graag willen,” betoogde ze, “dat we laten zien dat wij de mannen als onze vrienden beschouwen. Onze akties zijn niet gericht tegen ‘de’ mannen, maar alleen tegen die mannen die zich als hogere wezens beschouwen.” En: “Ik denk dat we heel veel van de steun van bevriende mannen kunnen profiteren, zeker, ja juist op het punt van die openbare lijfstraffen, en dat we onszelf onnodig zwak maken als we die hooghartig afwijzen.”
“Als we de mannen erbij halen,” bracht Bea daar tegenin, “is het net of we zelf niet mans genoeg zijn.” (Er werd gelachen om de woordspeling.) “Daarmee maken we ons pas goed zwak. Het is duidelijk dat Mariska’s voorstel verdeeldheid veroorzaakt, terwijl we nu meer dan ooit één moeten zijn.”
Mariska’s voorstel werd met een ruime meerderheid verworpen. Els wist er de mooie draai aan te geven dat de aanwezigen kennelijk blaakten van zelfvertrouwen, maar Mariska zag dat degenen die eerder tegen akties inzake de lijfstraffen hadden gestemd ook nu weer tegen waren. Bea beschikte kennelijk over haar eigen aanhang.
Dat had overigens ook voordelen. Bea had met veel vrouwen gepraat en was erin geslaagd voor bijna ieder huis een of meer contactpersonen te vinden, plus vijf vrouwen die wel in het Comité wilden. Daaronder iemand uit Orion, Diane. Mariska was daar blij mee; Diane was iemand aan wie ze veel konden hebben, dacht ze.
Toen het beleid was besproken, stelde Bea de vraag aan de orde of een Comité van elf leden - zeven plus vijf, maar Els zou eruit gaan - niet te groot was. Ze wilde het maximum op negen stellen en drong aan op verkiezingen.
“Als we dan allemaal iets over onszelf en onze ideeën vertellen, worden diegenen verkozen die het beste de ideeën van de meerderheid vertolken. Dan wordt het Comité homogener en slagvaardiger,” betoogde ze.
“Ik denk dat dat het domste is wat we kunnen doen,” zei Els: “We mogen dolblij zijn dat er elf vrouwen aktief willen zijn en ik ben er sterk tegen om zomaar twee mensen terug te wijzen. Als we met z’n negenen kunnen werken, lukt dat ook wel met z’n tienen of elven. En je zult zien dat er, hoe dan ook, gauw genoeg leden zijn die zich vanzelf terugtrekken. Tenzij het voorstel door een substantieel aantal mensen wordt gesteund, wil ik het niet in stemming brengen.”
Dat hielp. Degenen die ervoor waren vonden het niet echt belangrijk en Bea slikte haar nederlaag met samengeknepen lippen.
Aangezien er geen tegenkandidaten waren, werd Mariska tot voorzitter gekozen. Ze hield een toespraak, waarin ze toezegde de besluiten van de manifestatie loyaal te zullen uitvoeren, maar waarin ze nogmaals beklemtoonde dat het einddoel wat haar betreft vriendschap met de mannen moest zijn, op basis van gelijkwaardigheid.
Tenslotte werd een resolutie aangenomen, waarin de Campus-raad werd uitgenodigd, zo spoedig mogelijk met de vrouwen te gaan praten over de afschaffing van de discriminerende regels.
*****
‘s Avonds klaagde Mariska haar nood bij Ed. “Ze praatten eigenlijk helemaal niet over mijn voorstel. Nadat Bea haar verhaal had gehouden, stonden er een paar op om over hun beschermer te gaan mopperen - mijn beschermer zus, mijn beschermer zo - en daarom waren ze er dan tegen om met mannen samen te werken.”
“Tja, Maris, dat is het lot van alle begaafde mensen: dat ze de hele dag tussen stommelingen moeten zitten. ‘Große Köpfe haben immer mit dem erbitterten Widerstand mittelmäßiger Geister zu kämpfen.’ Nu praat ik Einstein na - relativiteitstheorie en zo, je weet wel - en die kon het weten. Zelfs een heel klein beetje abstract denken is al te moeilijk voor de meesten, zelfs voor studenten. Jij kunt het wèl en daarom praat ik zo graag met jou. Het verbaast me overigens niets dat de aanwezigen bezwaren hadden tegen hun beschermer. De Campus-raad heeft immers gedreigd ze aan een ander toe te wijzen, dus zijn vooral diegenen gekomen die dat wel een aanvaardbaar idee vonden, denk ik zo. Maar zeg, vertel eens - tart mijn brandende nieuwsgierigheid niet langer - hoe gaat de samenwerking met Bea?”
Mariska haalde haar schouders op. “Ze is stiekem. Openlijk doet ze niks tegen me, maar ze maakt allerlei suggestieve opmerkingen, dat ik ‘too close’ met de mannen ben, bijvoorbeeld, en ze verzint allerlei rare dingen om mij eruit te werken, maar zo dat zij niet de schuld kan krijgen. Als ik wit zeg, zegt zij zwart en als Els mij prijst, moet zij met alle geweld ook iets briljants verzinnen.”
“Vrouwen één,” zei Ed droog.
“Zal ik jou eens villen?,” vroeg Mariska strijdlustig.
“Kom maar op,” daagde Ed uit, maar toen Mariska, met haar tanden bloot en haar handen tot klauwtjes gekromd, op hem af kwam, dook hij onder haar armen door en omhelsde haar. “Ik hou van je; verdomme, ik hou van je.”
mijn eigen uitgeverij: Erobird
lees ook: “Leve de seksualisering”
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?