| Gepost op maandag 20 april 2009 - 06:18 pm: | 
|
| Van vanilla duisternis naar spanking licht
Of: Hoe het zo gekomen is
1. Inleiding (Kan worden overgeslagen door lezers zonder wetenschappelijke belangstelling)
Er zijn van die momenten in ‘s mensen leven dat men de behoefte heeft reflecterend om te kijken en te bezien hoe alles zich in de loop der tijden ontwikkeld heeft; hoe de “Werdegang” is geweest, zoals de Duitsers het zo mooi zeggen. Aldus omkijkende lijkt het alsof men op een bergtop staat en het omliggende landschap beziet: Bergketen na bergketen rijst uit het landschap op, hoe verder gelegen, hoe meer in nevelen gehuld. Kleuren en contouren vervagen en het wordt steeds moeilijker om richtingen en afstanden te bepalen. Totdat ergens de zon door het wolkendek heen breekt en een ver verwijderde plek ineens heel helder verlicht. Dan kan men alles, ongeacht de afstand, tot in de kleinste details waarnemen.
Gelijksoortige effecten doen zich voor wanneer wij trachten in ons geheugen te wroeten. Om te begrijpen waarom dat zo is moeten we even een uitstapje naar de psychologie maken: De mens beschikt over zeven zintuigen, de vijf klassieke zintuigen, die de oude Grieken reeds kenden, namelijk gezichtsvermogen, gehoor, reuk, tastzin en smaak, en daarbij komen nog het evenwichtsgevoel en het gevoel voor stand en beweging der ledematen. Nu kunnen onze gezamenlijke zintuigen 10 tot de macht 7 bits per seconde registreren. Gezichtsvermogen en gehoor spelen daarbij een hoofdrol hoewel bij spanking natuurlijk ook de tastzin heel erg wordt aangesproken, althans bij de spankee!
Een “bit” wordt in dit verband gedefinieerd als “de hoeveelheid informatie die de onzekerheid bij de ontvanger met 50% vermindert”, maar vergeet die wetenschappelijke definitie maar heel snel en zie de bits alleen uitsluitend als een indicator voor de grootte van de informatiestromen. De door de zintuigen opgevangen fysische prikkels worden in de receptoren – bij het oog zijn dat bijvoorbeeld de kegeltjes en staafjes op het netvlies – in electrische prikkels omgezet en via zenuwbanen naar de hersenen geleid. Daar worden ze in eerste instantie opgevangen door het zintuiglijk geheugen (sensory store in de vakliteratuur).
Nu heeft het zintuiglijk geheugen slechts een opnamecapaciteit van 16 bits per seconde. Alles wat niet binnen 10 seconden verwerkt is, gaat onherroepelijk verloren. Het zintuiglijk geheugen leidt de gegevensstroom door naar het korte termijn geheugen, ook wel werkgeheugen genoemd (short term memory). Dat heeft nog een veel kleinere opnamecapaciteit, namelijk 0,7 bits per seconde. Bij een gemiddelde persoon kan het korte termijn geheugen circa 7 items gedurende zo een 20 seconden vasthouden. Wat dan niet door het lange termijn geheugen (long term memory) is opgenomen, gaat eveneens verloren. Nu is de toegang tot het lange termijn geheugen een ware flessenhals, want per seconde worden er slechts 0,04 bits doorgelaten. Wij kunnen nu uit het vorengaande twee conclusies trekken:
1. Ons geheugen is ongelofelijk selectief, want ieder brein maakt een andere keuze uit de zo overvloedig door de zintuigen aangeboden informatiestromen.
2. Studeren is een uiterst moeizame bezigheid gezien de flessenhals bij het lange termijn geheugen. Immers alle kennis en vaardigheiden, die wij ons eigen willen maken, moeten er doorheen.
Wat in het lange termijn geheugen is opgeslagen gaat eigenlijk niet verloren; hooguit vervaagt de herinnering met de tijd. Ook kan het voorkomen dat een gebeurtenis wel degelijk is opgeslagen maar dat we, om in computertermen te spreken, de naam van de desbetreffende file niet paraat hebben. Zo ontmoeten wij bijvoorbeeld iemand die we in geen jaren gezien hebben. We weten precies waar en wanneer we hem of haar voor het laatst zagen, alleen kunnen we onmogelijk op de naam komen. Een paar dagen later schiet die naam ons ineens te binnen: Eindelijk hebben we de file gevonden! Maar gebeurtenissen, welke destijds diepe indruk op ons gemaakt hebben, blijven ons, ongeacht het tijdsverloop, heel scherp voor de geest staan en kunnen ook te allen tijde worden opgeroepen. Zij zijn als de door helder zonlicht belichte plekken in het landschap.
Dit alles in het achterhoofd houdend wil ik proberen te reconstrueren hoe bij mij mijn sexuele voorkeuren zijn ontstaan en gegroeid. Gelukkig heeft een aantal ervaringen op dat gebied zo een indruk op mij gemaakt, dat ik ze mij kan herinneren als ware het de dag van gisteren.
2. Vroegste herinneringen
Een jaar of vier à vijf zal ik geweest zijn toen ik voor het eerst werd geconfronteerd met het fenomeen lichamelijke straf. Mijn vader, chirurg, had een collega, dokter H., die orthopeed was. Op een dag zei mijn moeder: “Martje H. – een meisje van mijn leeftijd – is volkomen ongenietbaar als haar vader hÀA| ÀA| @ x P½q (B| àA| @ àA| d Martje wel eens ontmoet, maar verder niets bijzonders aan haar gezien. Het feit dat ze regelmatig slaag kreeg gaf me een vreemd, opgewonden gevoel. Niet echt iets sexueels, daar was ik veel te jong voor, maar toch…. Ik stelde me voor dat ze voor haar blote billen kreeg, hoewel mijn moeder dat niet expliciet gezegd had. Hoe graag zou ik er niet bij willen zijn als dokter H. zijn dochtertje kastijdde.
Maar zelfs als de kleuter die ik was vond het mijn eer te na indien alleen zij slaag zou krijgen. In mijn fantasie zou ik na Martje dezelfde tuchtiging moeten ondergaan. Dat idee boezemde mij enerzijds angst in, anderzijds oefende het een vreemde aantrekkingskracht op mij uit. Ik bedacht me dat als en meisje de pijn van een pak op de blote billen wekelijks kon doorstaan, ik dat als jongen zeker zou moeten kunnen. Toen ik enige tijd later mijn moeder vroeg of Martje nog steeds voor haar billen kreeg, antwoordde mijn moeder de handelwijze van dokter H. volkomen te begrijpen. Maar, voegde zij er aan toe, zelf was ze geen voorstandster van zulk een opvoedingsmethode. Die opmerking ervoer ik als teleurstellend. Ik had het gevoel dat ik iets miste wat andere kinderen wel ervoeren.
De volgende herinnering dateert van ruim een jaar later. Inmiddels waren wij naar Indonesië getogen en ik zat in de eerste klas (thans heet dat groep drie) van de lagere school. We hadden mijn neefje van vijf – Jurie – en mijn nichtje Kira, die vier jaar was, te logeren. Mijn moeder was met haar naaimachine bezig. Toen zij even weg liep begon Jurie met de diverse draden te klooien, waardoor het een grote puinhoop werd. ijn moeder, die erg driftig was, werd razend toen ze zag dat er aan haar naaimachine was geknoeid. Ze stoof de slaapkamer binnen, waar ik naast mijn neefje op bed zat te spelen, en vroeg wier er aan de naaimachine had gezeten. Ik hield mijn mond aangezien ik niet wilde klikken, maar Jurie begon luidkeels te ontkennen dat hij het gedaan had. Dus zag mijn moeder mij voor de schuldige aan en stoof op mij af. Gezien de tropische hitte droeg ik een kort, katoenen boekje dat een groot deel van mijn dijen bloot liet en voor ik wist wat er gebeurde had ik vier of vijf keiharde kletsen te pakken.
Ik voelde een vlammende pijn aan mijn dijen en de vingers van mijn moeders hand werden fel rood op de huid zichtbaar. Enerzijds voelde ik mij zeer onrechtvaardig bejegend omdat ik geslagen werd terwijl ik onschuldig was. Maar anderzijds voelde ik een geweldige trots in mij opwellen dat ik deze tuchtiging had doorstaan zonder een kik te geven. Ook was mijn nieuwsgierigheid nu bevredigd: Eindelijk wist ik hoe het was om slaag te krijgen. Even later kwam Kira de kamer binnen en in haar argeloosheid vertelde ze mijn moeder wat Jurie had gedaan. Mijn moeder zei tegen mij dat ze er erge spijt van had mij te hebben geslagen en begon Jurie bestraffend toe te spreken. Ik verwachtte niet anders dan dat Jurie ook geslagen zou worden, temeer omdat ik door zijn gelieg klappen had opgelopen. Helaas werd ik zwaar teleurgesteld; het bleef bij een standje.
Voor het eerst in mijn leven voelde ik mij zwaar gefrustreerd. Niet omdat ik onschuldig slaag had gekregen, daardoor was mijn nieuwsgierigheid immers bevredigd, maar omdat mij het schouwspel werd onthouden te zien hoe een ander kind geslagen werd. Ik vond dat ik daar, na de straf die ik door Jurie’s leugen ten onrechte had ondergaan, alleszins recht op had. Toch vond ik het, althans in psychisch opzicht, een ervaring die ik niet zou hebben willen missen. De pijn vond ik daarentegen allerminst aanlokkelijk.
Mijn vaders collega De K. was getrouwd met een veel jongere vrouw, die een heel sexy uitstraling had. Niet dat ik als jongetje al besefte wat dat was, het is mij pas veel later verteld, maar toch voelde ik toen al instinctief dat zij anders dan andere vrouwen was.
Op een dag dat ik blijkbaar vervelend was zei ze: “Jean-Louis, pas op! Mijn handen zitten namelijk erg los.” Die uitdrukking kende ik nog niet en ik vroeg er mijn moeder naar. Haar uitleg dat los zittende handen betekent dat je snel en makkelijk klappen uitdeelt bracht bij mij wel wat teweeg. Het leek mij geweldig spannend om van mevrouw De K. een pak slaag te krijgen! Daar is het echter nooit van gekomen en dat vond ik toch wel jammer.
Weer een jaar verder. Een jochie, dat in de tweede klas op de bank achter mij zat, porde mij op uiterst geniepig wijze voordurend met zijn potloodpunt in mijn nek. Ik heb blijkbaar iets van de drift van mijn moeder geërfd, want ik sprong overeind, trok hem bij zijn arm zijn bank uit en gaf hem een welgemikte schop in zijn edele delen. Niet dat ik zulks bewust deed, het was meer een spontane reflex. Kronkelend van de pijn lag het jochie op de grond terwijl ik er met mijn handen in mij zij tevreden glimlachend naar stond te kijken. Dit nu maakte de juffrouw zo kwaad dat ze me naar voren sleurde, over de knie legde en voor de klas een geweldig pak slaag gaf. Het gekke is dat ik mij niets van pijn kan herinneren. Misschien komt dat doordat ze op mijn broek sloeg. Eerder was ik gedesoriënteerd door de plotseling ingetreden situatie. Ik weet nog dat ik vond dat vanuit mijn liggende houding het lokaal er ineens heel anders uitzag. Eigenlijk maakte het absoluut geen indruk op mij. Misschien ook omdat ik vanuit mijn jeugdig esthetisch besef deze juffrouw hoogst onaantrekkelijk vond. Maar door de ondergane tuchtiging steeg mijn prestige bij mijn klasgenootjes tot ongekende hoogte.
3. Erotiek komt om de hoek kijken
Toen ik zo een jaar of negen was, zat ik op padvinderij (thans heet dat scouting). Op een dag werden twee jongetjes als “rover” aangewezen. Zij moesten zich in het bos verstoppen. Na enige tijd ging de rest van de horde, waaronder ook ik, jacht op hen maken. Na verloop van tijd werden ze gevankelijk naar het honk gebracht. De Akela besliste dat ze vastgebonden moesten worden. Aldus geschiedde.
Dit was de eerste duidelijk sexueel getinte ervaring in mijn leven. Ik zag de twee jongens weerloos gebonden op de grond liggen. Het strak zittende touw sneed in hun blote dijen. Ik voelde een merkwaardig soort opwinding over me heen komen, iets wat ik nog nimmer te voren ervaren had. Ik weet niet of ik toen al echt een erectie had, maar de prikkeling die later, toen ik ouder was, onherroepelijk tot een erectie leidde, was toen reeds duidelijk aanwezig. Ergens benijdde ik die vastgebonden jongens en ik betreurde het niet als “rover” te zijn aangewezen.
Door deze ervaring werd bij mij gelijk ook het hele fenomeen van een pak voor de blote billen in de erotische sfeer getrokken. Gek genoeg vergingen er tijden dat ik niet aan billenkoek of vastbinden dacht, en dan kwam het ineens, in een opwelling, weer boven. Zo sprak ik over dit onderwerp met een vriendje van mij, Heintje W. Heintje was een mollig jochie met nogal meisjesachtige ronde billen. Hij vertelde mij dat zij vader hem met een Spaans rietje op zijn blote billen geslagen had, maar dat het rietje brak “omdat zijn billen te hard waren”. Ook deze mededeling bracht bij mij een duidelijke opwinding teweeg.
Was tot dan toe mijn belangstelling voor vastbinden en slaag tamelijk geslachtsneutraal geweest, toen ik zo een elf à twaalf jaar oud werd begon ik een zekere voorkeur te ontwikkelen voor meisjes als “lijdend voorwerp”. Omdat ik de toediening van lichamelijke straf nog steeds in een opvoedkundige context plaatste onderkende ik de noodzaak dat ook de jongens, waaronder ik, slaag zouden moeten krijgen, maar de aangenaamste prikkeling in mijn fantasieën werd toch vooral veroorzaakt door meisjes die hun billen ter afstraffing moesten ontbloten.
In die tijd las ik veel voor de jeugd geschreven biografieën uit de toen zeer populaire “Klimop reeks”. In twee ervan, de biografie van de ontdekker van de Zuidpool Amundsen en in die van de Afrika-ontdekkingsreiziger Livingstone kwam bij de beschrijving van hun jeugd een passage voor waarin ze respectievelijk met een Spaans rietje en een stok een flink pak voor hun broek kregen. Onnodig te zeggen dat ik die passages herhaaldelijk herlas.
Ook las ik in die tijd een Nederlandse vertaling van het boek “Tom Sawyer” door Mark Twain. Op een gegeven ogenblik verrast Tom het meisje Beckie dat stiekem het ana$ $ Љ P x$ 0$ @ 0$ renplaat scheurt. Beckie huilt bijna: “Nu krijg ik vast een pak slaag en ik ben nog nooit geslagen!” Als de onderwijzer bij het begin van de les de schade opmerkt, en vraagt wie het gedaan heeft, offert Tom zich op en meldt zich als schuldige. Hij krijgt inderdaad een geweldig pak slaag met de karwats. Ik heb, dat lezende, Tom Sawyer echt vervloekt, hoe graag had ik niet gelezen dat Beckie gekastijd werd.
Tegen de tijd dat ik twaalf werd ging mijn vader een studiereis van een half jaar naar Amerika maken om kennis te nemen van de nieuwste chirurgische technieken. Mijn moeder vergezelde hem en ik werd in de kost gedaan bij een echtpaar dat ik tante Jo en oom Jaap mocht noemen. Oom Jaap was een man van de oude stempel die vaak sprak over de voordelen van slaag als opvoedingsmiddel en ook een karwats in zijn kast had hangen. Maar het bleef bij dreigen, hij bracht zijn ideeën nooit in de praktijk.
Tante Jo, die veel jonger was, en bepaald niet onknap, werd kennelijk door de situatie geïnspireerd. Op een zaterdag kwam ik terug van hockeyen en zou in bad gaan, douchen was toen nog niet erg gebruikelijk. Ik stond alleen in mijn onderbroek gekleed in mijn kamer toen tante Jo binnen kwam. Ze zag een slof op de grond liggen en vroeg zich af of die geschikt zou zijn om mij voor mij billen te geven. Ik zei dat ze het maar moest uitproberen. Dat liet ze zich geen twee keer zeggen. Ze pakte de slof, ging op een stoel zitten en trok me over haar knieën. Gelukkig mijn deed ze mijn onderbroek niet uit want ik had inmiddels een erectie gekregen en ik wilde niet dat ze het zou zien. Ze kletste flink hard op mijn billen, het deed vrij veel pijn, maar de lustbeleving overheerste. Kennelijk ook0þJ 0þJ |4 ÀM@ ˜þJ PþJ @ PþJ nog steeds een stijve pik had draaide ik me vlug op mijn buik, waardoor mijn billen ik haar gezichtsveld kwamen. “Gut”, zei ze, “ik heb je toch flink geraakt want je billen zijn nog erg rood”.
Dit intermezzo versterkte mijn drang tot experimenteren. Toen er eens niemand thuis was haalde ik de karwats uit de kast van oom Jaap en sloeg mezelf voor de spiegel vrij hard op de blote billen. Het gaf me in zoverre bevrediging dat ik in staat bleek de pijn te verdragen en dat de karwats mooie, rode striemen veroorzaakte. Maar voor het overige bleef ik het maar surrogaat vinden.
Nog een herinnering uit die tijd: Tante Jo zat met Joke, de werkster, in de keuken en ik was aan het klieren. “Als je zo door gaat”, zei tante Jo, “dan geef ik je op je blote billen ten aanzien van Joke”. Nu vond ik Joke een naargeestige, onattractieve vrouw, dus bond ik gelijk in. Maar ik weet zeker, had Joke er even leuk uitgezien als tante Jo, dan zou ik bij mijn wangedrag hebben volhard tot zij haar dreigement ten uitvoer bracht. Het leek me wel opwindend om in aanwezigheid van twee leuke vrouwen ontbloot en geslagen te worden.
4. De eerste “echte” ervaringen
Toen mijn ouders uit Amerika terugkwamen en ik weer thuis woonde ging ik veel om met een buurmeisje, Annelies C. en nog een ander meisje uit de buurt, Loesje, ook twaalf net als Annelies en ik. Ik kreeg Annelies zo ver dat we vastbindspelletjes gingen doen: om de beurt bond zij mij vast en ik haar. Tot mijn grote vreugde deed ze eerst altijd een korte, strakke short aan onder het mom dat anders haar jurkje zo kreukte. Ik verlustigde mij aan de aanblik van haar blote benen en had tijdens het vastbinden natuurlijk de gelegenheid uitgebreid haar fraai gevormde dijen liefkozend te betasten. Het liet Annelies kennelijk zelf ook niet onberoerd en met voldoening placht zij naar de striemen te kijken die het strakke touw op haar blote dijen en benen achterliet. Hoewel ik het meest genoot als ik Annelies kon vastbinden, liet wond mij ook wel op als zij mij vastbond.
Samen met Loesje, het eerder genoemde meisje, dat even verderop woonde, speelde we ook rovertje, zoals ik dat vroeger bij de padvinderij had gezien. Twee van ons moesten zich als rover verstoppen en de derde ging zoeken en jacht op hen maken. Wie gepakt werd, moest zich stevig laten vastbinden en werd voor straf enige tijd in een donkere schuur gelegd. Op een dag deed ik het voorstel degenen die gepakt werden de keuze te laten: Of, zoals gebruikelijk, vastgebonden te worden opgesloten, of een flink pak slaag in ontvangst nemen en zonder te zijn vastgebonden de donkere schuur in moeten. Dit voorstel werd enthousiast door de meisjes aanvaard. Annelies en ik zouden ons verstoppen en aan Loesje de taak ons te pakken te krijgen. Ik zorgde ervoor dat Loesje mij snel kon vinden en koos tot vreugde van de meisjes voor het pak slaag. Ze vonden dat 25 slagen met een zwiepende stok een goed substituut voor vastbinden zou zijn.
Loesje zou de tuchtiging toedienen en gebood mij gebukt te gaan staan, met mijn handen op mijn knieën. Ze haalde flink uit met de stok terwijl Annelies de slagen telde. Het deed helse pijn aan mijn billen en bij de vijftiende slag vroeg ik mij ernstig af of ik het wel vol zou kunnen houden. Maar in geen geval wilde ik afgaan tegenover de meisjes en ik beet op mijn lip en vermande mij. Na de vijfentwintigste slag smaakte ik de geweldige psychische voldoening de hevige pijn te hebben doorstaan zonder een kik te geven of te hebben geprobeerd mijn billen weg te draaien. Daarenboven was mijn nieuwsgierigheid bevredigd: eindelijk wist ik uit eigen ervaring wat een keihard pak slaag inhield.
Het echt felle van de pijn verdween vrij snel en het pijnlijk gloeien van mijn billen, en ook de aanblik van Annelies in haar short, bracht mij in een hevige staat van sexuele opwinding. Met een duidelijk zichtbare erectie werd ik dan ook in de donkere schuur opgesloten. Toen ik thuisgekomen mijn billen voor een spiegel inspecteerde bleken ze geheel en al blauw geslagen, een toestand die wel een paar dagen aanhield. Later zei ik tegen Annelies dat het meer pijn had gedaan dan ik verwachtte. Annelies beaamde dat en ik vroeg haar hoe zij het wist. Ze vertelde mij dat ze zich, terwijl ik opgesloten was, drie stokslagen door Loesje had laten geven. Ik had er zwaar de pest in dat ik daarvan geen getuige had kunnen zijn.
Bij volgende roverspelletjes zag Annelies er toch maar van af om voor een pak slaag te opteren. Op Loesje paste ik evenwel morele chantage toe door te stellen dat zij ook maar eens haar billen te mijner beschikking moest stellen, nadat ze me zo hard had geslagen. Gelukkig zag Loesje de redelijkheid van mijn argument in en ging, hoewel niet echt van harte, accoord met stokslagen. Alleen bedong ze dat het er maar 15 zouden zijn, aangezien zij een meisje was. Ik vond dat een kul argument maar ging er toch mee accoord omdat ik bang was dat ze zich anders te elfder ure zou bedenken. Zo gezegd, zo gedaan, en Loesje ging gebukt voor mij staan. Ze had, zoals gebruikelijk voor haar, een jurkje aan. Maar zonder dat ik erom moest vragen trok ze het omhoog en presenteerde mij haar billen voor de tuchtiging. Hoewel haar onderbroek niet zo strak zat als de short van Annelies, kwamen door haar gebukte houding haar ronde billen toch goed tot uiting. Al voor de eerste slag had ik een droge mond van opwinding en een keiharde erectie. Ik moet zeggen dat Loesje zich tijdens het pak slaag even flink hield als ik. Ze gaf geen kik en verroerd zich niet. Ik denk dat het feit, dat ik uit eigen recente ervaring wist hoe pijnlijk de stokslagen waren, die ik Loesje gaf, bij mij voor extra opwinding zorgde. Deze ervaringen leidden er mede toe dat ik er toch duidelijk de voorkeur ging geven aan het slaag toedienen aan meisjes boven het mij te laten slaan door een meisje.
5. Geen praktijk, wel ontwikkeling
Onze fysieke ontwikkeling in die jaren bleek van invloed op mijn voorkeuren. Onze stem wisselde, lichaamsbeharing ontwikkelde zich en we moesten ons zo langzamerhand gaan scheren. Vroeger was, ik zei het al, mijn belangstelling voor slaan en vastbinden tamelijk geslachtsneutraal. In hoewel ik een meisje in de sub-rol het neusje van de zalm vond, was een jongetje dat voor zijn blote billen kreeg voor mij ook heel aanvaardbaar als “next best thing”. Vooral als zo een jochie een beetje mollig was, zoals mijn vroegere vriendje Heintje W., dan was er, anatomisch gezien, niet eens zo een geweldig verschil tussen de billen en dijen van een jongetje en van een meisje. Nu evenwel mijn leeftijdgenoten en ik een meer mannelijk uiterlijk gingen vertonen kreeg ik bepaaldelijk een aversie tegen een man in de sub-rol. (Later ben ik daar natuurlijk veel genuanceerder en positiever over gaan denken, evenals over homoseksualiteit; doch op die leeftijd vond je dat allemaal maar “raar”.)
Aanvankelijk had nog fantasieën over een – overigens fictieve – leuke gymnastiek lerares met een blonde paardenstaart in een strakke, witte short, die haar ronde billen goed deed uitkomen, en zo kort was dat ze er zelfs wat onderuit staken. Ik deed steevast wat fout in de les en werd dan bij haar geroepen. Ik moest mijn broek uittrekken en zij legde me over de knie zodat mijn stijve pik in zalige aanraking met haar blote dijen kwam. Vervolgens gaf ze mij er flink met een karwats van langs. Deze fantasieën evolueerden echter naar omgekeerde situaties: ik was gymnastiek leraar op een meisjesschool en gaf les aan een groep meiden van zo een jaar of veertien, vijftien. Onnodig te zeggen dat ik heel streng was, en dat elke les wel een paar van mijn leerlingen hun billen moesten ontbloten om een stevig pak slaag ten aanzien van de hele klas in ontvangst te moeten nemen.
Ik schuimde allerlei boekhandels en boekenstalletjes af op zoek naar literaire onderbouwing voor mijn voorkeuren. Zo besteedde ik mijn zakgeld aan de aankoop van boeken als “Panorama de la littérature érotique” door Gilles Delfos. Dit was een verzamelwerkje met veel vanilla-erotiek, op zich ook heel leuk en opwindend, maar ook een paar verhalen die mij in het bijzonder aanspraken:
• Zo het bekende verhaal van Brântome, een zestiende eeuwse klassieke Franse schrijver, over “une grande Dame” (bedoeld is Catharina de Medici, beter bekend als aanstichtster van de ”Bartholomeüsnacht”, de nacht van 23 op 24 augustus 1572 toen alle belangrijk Hugenotenleiders werden vermoord) die er een bijzonder genoegen in schepte haar hofdames te kastijden. Ze kletste ze met de vlakke hand op hun blote billen, en als ze haar bijzonder misnoegen hadden verwekt kregen ze ook de roe te voelen. Na zo een strafoefening trok Catharina zich met een minnaar in haar slaapkamer terug.
• Een paar passages – uiteraard in het Frans vertaald – uit “Fanny Hill” door John Cleland. Dat dit charmante en spirituele hoertje een mannelijke klant met de roe moest slaan tot hij een orgasme beleefde vond ik niet zo spannend. Des te spannender vond ik haar uitgebreide verslag waarin ze vertelt hoe ze zich hoe ze zich, op speciaal verzoek van haar “madam”, door deze klant keihard met de roe op haar blote billen moest laten tuchtigen.
• Maar het meest sprak mij aan het hoofdstuk “Les Gages” (Het pandverbeuren) uit “Tableaux des mœurs du temps dans les différents âges de la vie” door Crébillon fils (achttiende eeuws). Hierin beschrijft één de hoofdpersonen, Auguste genaamd, haar entree op een kloosterschool voor adellijke jongedames. Niet alleen laten de nonnen geregeld de roeden op de blote billen van de leerlingen kletsen, ook de jongedames onderling houden hele spankingsessies. Heel veel later kreeg ik een Engelse vertaling van het gehele boek in handen. Het heeft de nietszeggende titel “A Lady Of Quality”, maar de inhoud, die in dialoogvorm geschreven is als ware het een toneelstuk, is bijzonder stimulerend en prikkelend.
Een andere “vangst” was een Engelstalig blad met erotische inhoud waarin ik het volgende versje vond:
During the time that I have spent,
Behind a desk on business bend,
No damsel’s bottom has ever felt,
The stinging kiss of cane or belt,
Or cruder form of flagellation,
To stimulate her concentration,
But what is the point of such a measure,
When girls regard it as a pleasure.
Nu ik dit uit mijn geheugen opschrijf voel ik mij ineens geïnspireerd om een vertaling in het Nederlands te maken, noodzakelijker wijze een vrije vertaling, want anders rijmt het niet:
In de tijd dat ik achter mijn bureau gezeten,
Op moeilijke zaken heb zitten zweten,
Hebben geen meisjesbillen ooit gevoeld,
Wat met de bijtende kus van rietje of riem wordt bedoeld,
Of een strengere vorm van flagellatie,
Ter stimulering hunner concentratie,
Doch hoe zinloos is zulk een straffende pijn,
Want de meisjes vinden het juist fijn.
Ook zag ik in die tijd een film, welke veel indruk op mij maakte. Het was “La fête à Henriette” met Hildegard Kneff in de hoofdrol. “Fête” is in dit verband de dag van de heilige naar wie men vernoemd is en die in Frankrijk vaak in plaats van de verjaardag wordt gevierd. De film begint met een scène van een groep filmmakers die zit de brainstormen over de mogelijke beginscène voor een nieuwe film. De toeschouwer krijgt dus achter elkaar een hele serie van mogelijke beginscènes te zien.
In één ervan, en dat is dan ook de reden dat ik deze film onthouden heb, is Hildegard Kneff in een hotelkamer, slechts gekleed in een zwart bh-tje, een piepklein zwart slipje, jarretelles en donkere nylonkousen. Opeens komt een woedende man de kamer binnenstormen, die haar met verwijten overstelpt. Hij pakt een slof, trekt Hildegard naar zich toe en slaat keihard op het deel van de billen dat niet door het slipje wordt bedekt, alsmede op het blote gedeelte van haar dijen, boven haar kousen. Het was voor mij een enorm erotische ervaring een mooie, blonde vamp, want dat was Hildegard Kneff in haar jonge jaren, zo een stevig pak slaag te zien krijgen.
De meest erotische uit die tijd deed ik op in een nachtclub, “Le Tabaris” heette die tent. Als ik goed bij kas was ging ik daar ’s zaterdags wel eens heen, want die avond mochten wij het laat maken. De sexuele revolutie was nog niet uitgebroken en het aanbod aan blote blaadjes in de tijdschriftenwinkels was dan ook dienovereenkomstig mager. Des te opwindender was het voor een jochie van 15 om bij een striptease een mooie meid al dansend helemaal uit de kleren te zien gaan. Gelukkig zag ik er met colbert en das veel ouder oud uit, anders was ik die gelegenheid niet eens binnengekomen.
Het bewuste nummer begon met een beeldschoon meisje, slank, donkere ogen in een brutaal uitziend snuitje, en als kapsel een zwart rattenkopje à la Jeanne d’Arc. Caroline heette ze, dat was althans de naam waaronder ze optrad. Caroline ging gekleed in een kort, groen tuniekje, zoals Romeinse slavinnen dat vroeger droegen. Het was zo kort dat haar billen bij het lopen telkens gedeeltelijk in hun naaktheid zichtbaar waren, een erg stimulerend effect! Een als cowboy geklede man, die in zijn linker hand een lange zweep hield, pakte Caroline ruw bij een bovenarm en sleepte haar het podium op.
Midden op het podium aangekomen liet hij haar los en gebaarde haar dat ze haar tuniekje uit moest doen. Zij schudde verontwaardigd van nee. Hierop liet hij zijn zweep een paar maal op haar blote dijen knallen. Dit had het gewenste effect en met een angstig snuitje ontdeed Caroline zich van haar enige kledingstuk. Kennelijk om haar voor haar aanvankelijke weigering te straffen liet de cowboy nu zijn zweep op ha$ $ Љ P x$ 0$ @ 0$ ze op de grond te kronkelen terwijl de zweep haar billen en de achterkant van haar dijen bleef raken. Het was natuurlijk min of meer getrukeerd en het zal niet echt veel pijn gedaan hebben, hoewel er hier en daar een rode striem op haar billen en dijen zichtbaar werd. Maar het effect was superrealistisch. Een mevrouw in het publiek begon te zelfs gillen: “Arrêtez, arrêtez, c’est vraiment trop!” (Stop, stop, het is echt te veel!) Gelukkig bleef die oproep zonder effect. Caroline kreeg er flink met de zweep van langs en moest tot slot geknield haar tuchtmeester om vergiffenis vragen, waarna ze haar tuniekje weer mocht aantrekken en het podium verliet.
Ik was tot dan toe nog nimmer zo opgewonden geweest; bijna zelfs had ik een spontaan orgasme gekregen. Ik was werkelijk in de zevende hemel en voelde een zalig kloppend gevoel in mijn pik. De combinatie van een beeldschoon, naakt meisje en een knallende zweep was voor mij niet alleen het toppunt van erotiek maar had ook iets heel esthetisch.
6. Eindelijk: mijn fantasieën worden werkelijkheid
Op school hadden we de Anábasis van Xenophon (ca. 430-355 v. Chr.) behandeld. Deze geeft de beschrijving van de omzwervingen van een Grieks leger door Perzië (401-399 v. Chr.) en de vreugde toen men eindelijk de kust naderde: “Thálassa” (de zee) was de tot in onze tijd doorklinkende uitroep, welke een uiting was van de enorme opluchting en blijdschap dat alle omzwervingen en ontberingen ten einde waren gekomen en men feitelijk reeds thuis was. De zee was immers voor de Grieken een vertrouwd element; nu zou men zonder verdere problemen het laatste stuk van de thuisreis kunnen aflegge0þJ 0þJ |4 ÀM@ ˜þJ PþJ @ PþJ anking licht beschenen toneel kon betreden. Meisjesbillen werden mijn “Thálassa”.
Toen ik mijn einddiploma gymnasium had behaald, ik was inmiddels 18 geworden, kon ik mijn ouders in Indonesië opzoeken. Dat had ik al tijdens mijn middelbare schooltijd gedaan, maar nu kon ik wat langer blijven voordat de colleges aan de universiteit begonnen. Er waren meer jongelui van mijn leeftijd, die hun ouders bezochten en er werd nogal gefeest. Op één van die feesten was een Indo-Europees meisje van een jaar of 14, een halfbloedje dus, maar heel mooi, vroegrijp en sexy. De Indo-Europese bevolkingsgroep had het toen erg moeilijk. Bij de onafhankelijkheid van Indonesië hadden ze op advies van de Nederlandse regering voor de Indonesische nationaliteit geopteerd, maar ze werden door de Indonesiërs aan alle kanten getreiterd en gediscrimineerd. Later, toen de PvdA uit de regering was, heeft Nederland hun onder druk van de lobby van oud-Indiëgangers de Nederlandse nationaliteit teruggegeven, zodat ze naar Nederland konden komen, maar op dat moment was het nog niet zo ver.
Wij besteedden in eerste instantie vooral aandacht aan de meisjes van onze eigen leeftijd en het Indo-Europese meisje, Maddy heette ze, liep er een beetje verloren bij. Toen ik even alleen stond kwam ze op me af en vroeg of ik met haar wilde dansen. Dat deed ik en na een paar dansjes trok ze me mee naar een rustig, donker plekje. En men denke nu niet dat ik pedofiel ben, of zoiets, want dat ben ik absoluut niet. Maar goed, op dat moment voelde Maddy zich op het feest wat verloren, en zocht troost bij mij. Meer in het bijzonder werd ze kennelijk geïnspireerd door de vele vrijende paartjes en wilde ook haar eerste schreden op het pad der liefde zetten. Omdat ze nog zo jong was beheerste ik mij erg, hoewel ik behoorlijk opgewonden van haar raakte, want bij het zitten gaan trok ze haar toch al vrij korte rokje een heel eind omhoog. Op een gegeven moment gaf zij mij, geheel onverwachts, een heel erotische tongkus en drukte zich tegen mij aan. Ik heb toen wel wat met haar gevreeën, heel onschuldig met alle kleren aan, de enige echt intieme geste was dat ik een beetje aan haar borstjes voelde. Ik kon mij echter niet aan de indruk onttrekken dat zij liever wat verder zou zijn gegaan. In ieder geval bleef zij mij ook na het feest opzoeken.
Op een keer, toen we in de auto van mijn vader rondreden – ik had net mijn rijbewijs – begon ze erg opdringerig te doen. “Als je niet ophoudt leg ik je over de knie en dan krijg je en goed pak op je billen” dreigde ik. “Dat durf je toch niet” antwoordde zij en ze liet haar hand over mijn dij en mijn pik glijden. Ik zette de auto stil langs de kant van de weg, legde haar over de knie en sloeg haar rokje omhoog. Haar broekje durfde ik niet uit te doen, het was trouwens niet erg groot. Ik heb haar toen met de vlakke hand een flink pak slaag gegeven, haar billen werden er goed rood van. “Geef me en zoen en bedank me voor de straf”, zei ik toen ik vond dat ze genoeg geslagen was. Ik kreeg een innige tongkus en ze zei heel braafjes: “Jean-Louis, bedankt voor het pak slaag”. Ze ging door met vrijen, hoewel ze niet meer naar mijn pik durfde te grijpen.
De volgende keer dat wij elkaar ontmoetten kwam ze in een hele korte, strakke short en toen ze me weer uitdaagde heb ik haar een flink aantal harde tikken op haar blote dijen gegeven. De afdrukken van mijn vingers stonde vuurrood op haar huid. Zij aanvaardde die afstraffing zonder commentaar en keek vol belangstelling naar de afdrukken op haar dijen, bijna alsof het niet haar eigen dijen waren, maar die van een ander meisje. Hierna werd een stevig pak slaag een vast onderdeel van onze ontmoetingen. Maddy was bijdehand genoeg om te merken dat het mij vreselijk opwond en zelf was zij er bepaald niet vies van. Ik sloeg haar altijd met de vlakke hand, en alleen op haar onderbroekje of op haar blote dijen, blote billen vond ik, mede gezien haar jeugdige leeftijd, een brug te ver. Achteraf gezien denk ik, dat zij waarschijnlijk teleurgesteld was dat ik haar nooit haar billen heb laten ontbloten. Dit was mijn eerste, vrij onschuldige, maar daarom niet minder opwindende, spanking ervaring.
Terug in Lausanne waar ik mijn studie rechten aanving, ontmoette ik in een studentenkroeg een mooi, roodharig meisje, Élisabeth E. Ze had een opleiding tot bibliothecaresse genoten en was stagiaire in een grote boekhandel, Libairie Payot. Het klikte tussen ons, we gingen met elkaar uit en van uitgaan kwam vrijen. Eerst nog vrij timide, maar in het donker van de bioscoop vond Élisabeth het goed dat ik mijn hand onder haar rok stak en het blote gedeelte van haar dijen, boven haar nylonkousen, streelde. Ik trok haar naar me toe voor een innige tongkus en exploreerde tegelijk met mijn hand de aanzet van haar billen die onder haar slipje uitstak.
Tot mijn vreugde constitueerde ik dat die prominenter en ronder waren dan haar wijde rok deed vermoeden. Ze deed aan ballet en was daardoor heel lenig en sportief, evenwel zonder hinderlijk gespierd te zijn, ze had echt mooie vrouwelijke vormen. Kortom, ze voldeed aan alle fysieke voorwaarden om lichamelijke straf te ondergaan, maar hoe moest ik het erop aansturen zonder voor één of andere perverseling te worden aangezien? Per slot van rekening had ik toen nog heel weinig ervaring: Maddy was tot dusverre het enige meisje geweest, bij wie ik vrijen met billenkoek had kunnen combineren.
Gelukkig kwam het toeval me te hulp. Allereerst kwam het doordat ik haar vertelde wat ik wel eens in “Le Tabaris” had gezien. Het verhaal van Caroline met de zweep durfde ik haar echter toen nog niet te vertellen. Élisabeth moest en zou ook een striptease zien, dus nam ik haar mee. Ze reageerde er erg enthousiast op en was vol lof over de sexy naakte lichamen van de danseressen die ze gezien had. Voor het eerst ontsproot bij mij toen de gedachte dat de meeste vrouwen toch ergens een latent lesbisch trekje hebben. Ik had jaar natuurlijk aan het einde van de avond moeten zeggen “nu doe jij een striptease voor mij”, maar daar was ik net nog iets te timide voor. Enige tijd later was ik in de Librairie Payot naar boeken aan het snuffelen, ik ben altijd al een bibliofiel geweest. Élisabeth had tot dusverre op de afdeling met kinderboeken en gewerkt, dus verwachtte ik niet haar te zien. Ik nam ter hand “Érotisme au Cinéma – Almanach” door Pierre en Paul Scudéry om erin te bladeren. Ineens stond Élisabeth naast mij en keek over mijn schouder mee. Ze deed heel officieel, alsof ze mij niet kende, en zei: “Ah, monsieur, c’est un livre fort intéressant” (Ach mijnheer, dat is een heel interessant boek). Er stonden inderdaad spannende plaatjes in, zoals een striptease van Sophia Loren in “Bocaccio 70” en een naaktfoto van Nancy Kwan, de Chinese ster van de toen beroemde film “Suzy Wong”. Op een gegeven moment kwam ik bij een plaatje uit de film “The Saint” waar Arica Rogers bij Roger Moore over de knie ligt en kennelijk een flink pak voor haar billen krijgt.
Élisabeth keek er bepaald gretig naar en zei: “Clac ,clac, clac!” (Klets, klets, klets!). Hierop reageerde ik met: “Quel dommage que ses fesses ne soient pas nues”. (Wat jammer dat haar billen niet bloot zijn) en kreeg ten antwoord “En effet, monsieur” (Inderdaad, mijnheer). Ik was erg verguld met die reactie en hoewel het boek mij een rib uit mijn lijf kostte besloot ik het te kopen. Élisabeth bleef in haar officiële rol, pakte het boek netjes in, scheef een kassabon uit en eindigde met: “Merci de votre achat, monsieur” (Dank u voor uw aankoop, mijnheer).
Tussen de bedrijven door zag ik toch kans een afspraak voor die avond met haar te maken. We gingen pizza eten in een nieuwe Italiaanse tent in de Rue du Bourg. Het restaurant bevond zich op de eerste verdieping en een lange, vrij donkere gang leidde naar de trap. Onnodig te zeggen dat ik van die gelegenheid gebruik maakte om uitgebreid met Élisabeth te vrijen. We dronken vrij veel wijn bij het eten en Élisabeth begon mij te pesten. Ik zei dat ze eigenlijk straf verdiende waarop zei vroeg: “O ja, en wat voor straf ga je mij dan geven?” Ik zei dat ze mocht kiezen, ze moest zich op haar blote borstjes laten zoenen, ofwel een pak op haar blote billen aanvaarden. Het bleef even stil.
“Wat kies je?”, drong ik aan.
Ze bleef nog even in gepeins verzonken en zei toen: “Je crois la fessée” (Ik denk het pak voor de billen). Die keuze vervulde mij met diepe vreugde, hoewel ik er natuurlijk niet terstond gebruik van kon maken.
Korte tijd later besloten wij een tocht naar de bergen in kanton Valais (het Franstalige gedeelte van Wallis) te maken. Ik huurde een Renaultje en haalde Élisabeth op. Het was een stralend mooie dag en de sneeuw op de bergtoppen lichtte in de zon. Op een stil plekje, met prachtig uitzicht over het Rhônedal, sloegen wij hevig aan het vrijen. “Élisabeth”, zei ik, “je hebt nog straf tegoed en je weet vast nog wel voor welke straf je gekozen hebt”. Ze werd vuurrood en wist zich met haar houding geen raad. Haar vrouwelijke instincten deden haar wensen de straf te ondergaan maar aan de andere kant schaamde zij zich rot voor de behandeling die haar te wachten stond. Ik besloot het ijzer te smeden nu het heet was en trok haar over de knie. Haar rokje ging omhoog en haar broekje naar beneden. Ze verzette zich nauwelijks en liet alles over zich heen komen. Voor mij lagen prachtig ronde billen, stevig door jarenlange balletoefeningen.
Ik sloeg haar flink hard met mijn vlakke hand, zij spartelde wat maar verzette zich niet echt. Toen haar billen roodgloeiend geslagen waren stopte ik. Ik liet mijn hand tussen haar benen dwalen en constateerde dat ze drijfnat was. “Als straf voor je geilheid moet jij je nu ook nog op je blote borstjes laten zoenen”, bepaalde ik.
Eerst maakte ze bezwaar en zei dat ze de door haar gekozen straf reeds had ondergaan. Ik dreigde met nog meer slaag en toen knoopte ze heel gedwee haar bloesje open en deed haar bh-tje uit. Haar borstjes waren niet groot maar wel heel erg stevig. Ik begon ze uitgebreid te zoenen en met mijn hand te kneden. Vervolgens bracht ik haar met hand en mond tot een orgasme en droeg haar op mij te pijpen. Dat deed ze, aanvankelijk met enige aarzeling, maar weldra vol enthousiasme. Voor mij was het een dubbele primeur: voor het eerst had ik een meisje op de blote billen geslagen en voor het eerst had ik de optimale combinatie sex en spanking tot stand gebracht.
Onze relatie ontwikkelde zich verder. Ik bevond me in de gelukkige positie dat ik over een éénkamer appartementje met uitzicht op het Meer van Genève beschikte. Recentelijk had ik in een winkel met Noord-Afrikaanse lederwaren een gevlochten korte zweep gekocht, die een fraai ingelegd handvat had. Hij was natuurlijk als sierstuk bedoeld maar kon ook uitstekend gebruikt worden voor de doeleinden, die mij voor ogen stonden. Kort voordat Élisabeth mij voor het eerst in mijn appartementje bezocht had ik die zweep, zogenaamd als kamerversiering, aan de muur gehangen.
Élizabeth was gekleed in een ultrastrakke spijkerbroek die haar billen, zeker voor die tijd, bijna op obscene wijze tentoon stelde. Verder droeg ze een strak zwart truitje. Nauwelijks was ze binnengekomen of ze werd als door een magneet door de zweep aangetrokken. “N’y touche pas!” (raak hem niet aan), zei ik streng toen ik zag dat ze ernaar wilde grijpen. Ze stak brutaal haar tong naar mij uit, haalde de zweep van de muur en begon ermee in mijn richting te slaan.
“Élisabeth,” zei ik, “je bent erg dom niet naar mij te luisteren. Er is een oude, overgeërfde bepaling, welke nog steeds van kracht is. Het brengt ongeluk als deze zweep met een ander vrouwelijk lichaamsdeel dan de blote billen in contact komt. Om dat ongeluk af te wenden moet je nu je blote billen aan de zweep ter beschikking stellen.”
Ze keek mij geschrokken aan en aarzelde even. Het idee zweepslagen te krijgen boezemde haar angst in. Aan de andere kant werd haar nieuwsgierigheid er door geprikkeld en aan haar blosje zag ik dat dit niet het enige was wat bij haar geprikkeld werd. Ineens vatte zij een besluit.
“Goed”, zei ze, “hoe wil je mij hebben?” Ik droeg haar op de zweep aan mij te overhandigen, een kamelenzadel, dat ik had, midden in de kamer te zetten en haar broek te laten zakken. Ze deed wat haar was opgedragen en maakte van het afstropen van haar strakke spijkerbroek een striptease-achtige vertoning, die mij behoorlijk opwond. Toen ze, zoals door mij bevolen, op haar buik over het zadel was gaan liggen, bewonderde ik eerst haar ronde, sexy billen, die er nog blank en ongeschonden bijlagen. Vervolgens liet ik 25 maal de zweep op haar billen knallen.
De eerste slagen incasseerde ze zwijgend alleen aan haar onwillekeurige bewegingen was te zien dat het erge pijn deed. Daarna was het “au” roepen niet van de lucht en toen ze na afloop van de tuchtiging mocht opstaan zag ik dat ze een beetje huilde. Ik nam haar in mijn armen en troostte haar, om haar vervolgens vlug van haar kleren te ontdoen. De striemen zagen er prachtig uit en ze was niet geheel vrij van blauwe plekken. Vol enthousiasme bedreven wij de liefde.
Ondanks alle pijn had Élisabeth de smaak van spanking te pakken gekregen want bij volgende bezoeken kon ze het niet laten de zweep te van de muur te halen, ondanks alle, haar bekende, gevolgen van dien. Ik zorgde ook voor andere stafwerktuigen, zoals een Spaans rietje (canne anglaise) en een karwats (martinet), welke laatste ik aan de Franse kant van het Meer van Genève in Thonon les Bains had gekocht. Zelf kwam Élisabeth aanzetten met houten haarborstel, waarvan de achterkant uitstekend op haar billen kletste, en een zware, lederen riem die niet echt nodig was om haar broeken op te houden – die waren zo strak dat ze wel van zelf bleven zitten – maar die een voortreffelijk tuchtigingsinstrument bleek te zijn, dat hele fraaie striemen op haar blote billen achter liet.
Ook vastbinden werd in ons repertoire opgenomen. Indachtig aan het erotische effect, dat de short van Annelies op mij had uitgeoefend, liet ik ook Élisabeth in een ultrakorte, heel strakke short aantreden en bond haar stevig vast. Daarbij zorgde ik ervoor dat het touw zo liep dat ik desgewenst haar short makkelijk naar beneden kon trekken om haar billen te ontbloten. Een pak slaag, terwijl ze vastgebonden was, gaf zowel mij als haar een extra kick.
Als ultieme straf bedacht ik evenwel nog iets anders. Beneden in het appartementsgebouw bevond zich de kelder met de centrale verwarming, voor elk appartement een apart berghok, en, zoals door de Zwitserse wet voorgeschreven, een luchtbeschermingskelder die met een zware pantserdeur kon worden afgesloten. Als ik vond dat Élisabeth erg stout was geweest moest ze zich naakt uitkleden, alleen haar pumps mocht ze aanhouden. Vervolgens moest ze de zweep en een kettingen met hangsloten in een campingtas toen en haar regenjas aantrekken. Naakt onder haar jas en de tas dragend moest Élisabeth met mij mee de lift in en naar de luchtbeschermingskelder afdalen. Hier ging de regenjas uit en met de ketting werd ze met haar armen boven haar hoofd aan een verwarmingsbuis vastgezet. Daarbij stond zij doodsangsten uit dat er iemand binnen zou komen, want de pantserdeur kon wel dicht, maar niet op slot. Bij deze strafsessies werd zij niet alleen op haar billen, maar ook op haar dijen en haar rug geslagen. Tot slot nam ik haar terwijl ze nog vastgebonden stond, waarbij ik soms moeite had klaar te komen, zo vreselijk nat en glad was ze dan.
Élisabeth was het eerste meisje dat in elk opzicht mijn sexuele voorkeuren deelde. Ik zal dan ook altijd met warmte en dankbaarheid aan haar terugdenken.
7. Proeve van een evaluatie
Ik heb getracht zo eerlijk en volledig mogelijk, de ontwikkeling die ik in de loop der jaren doormaakte, aan het papier toe te vertrouwen. Beginnend bij mijn eerste herinneringen ben ik geëindigd met mijn eerste “volwassen” spankingrelatie. Terstond doemt natuurlijk de vraag op wat aangeboren is en wat aangeleerd. Nature or nurture? zoals de Engelsen het zo kernachtig uitdrukken. Wat mijzelf betreft denk ik dat er een flink stuk van mijn voorkeuren aangeboren is, maar dat een ander deel zich onder invloed der evaringen heeft ontwikkeld. Als bij zoveel dingen in het leven denk ik dat er sprake is van een “glijdende schaal”. Bij sommigen zal, zoals bij mij, het aangeborene overheersen, bij anderen zal ongetwijfeld het aangeleerde de grootste rol spelen, zij het dat er toch ergens een erfelijke predispositie moet zijn die maakt dat het zaad van de aangeleerde voorkeur in een vruchtbare bodem tot ontkiemen komt.
Aan de ene kant van de schaal kan het aangeborene zo sterkt zijn dat het autonoom naar buiten treedt, zonder dat bepaalde ervaringen, plaatjes of verhalen als “katalysator” hoeven op te treden. Aan de andere zijde van de schaal bevinden zich degenen die absoluut nooit aan spanking zouden denken, ware het niet dat ze op een partner stuiten die hen in die richting “opvoedt”. Maar voor beide categorieën geldt naar mijn smaak dat ze zich, al genietend in het spanking licht, hun sexuele beleving erg kunnen verrijken.
Ik ben op veel vrouwen gestuit die zichzelf absoluut voor vanilla hielden, maar middels een gerichte aanpak mijnerzijds voor de charmes van het spankingspel bezweken. Waar veel van deze vrouwen vooral moeite mee hadden was niet zozeer de pijn die ze moesten doorstaan, maar het zichzelf moeten toegeven dat ze door een pak voor de billen erg opgewonden werden. Met andere woorden, hun lichaam vertoonde reacties die zij aanvankelijk in hun begrensd vanilla normbesef voor “pervers”, “vreemd” of “abnormaal” hielden. En als ik ze met een gefundeerd wetenschappelijk betoog van het volstrekt normale hunner erotische gevoelens kon overtuigen, dan nog waren ze als de dood dat iemand anders iets over hun spankingescapades te weten zou komen.
Zo had ik eens een vriendinnetje geheel naakt uitgekleed en over de knie gelegd om haar een langdurig en keihard pak slaag met de karwats te geven. Tijdens die strafoefening kreeg ze, tot haar eigen verbazing, een orgasme. Haar eerste reactie nadien was: “Jean-Louis, beloof me alsjeblieft dat je dit nooit aan iemand zult vertellen”.
Nog een slotconclusie uit de losse pols: Omdat de man veelal de dominerende rol een relatie speelt en ook vaak degene is die bij ontmoetingen het initiatief tot nadere kennismaking neemt, denk ik dat vrouwen bij wie de aangeboren component relatief klein, en dientengevolge de aangeleerde component vrij groot is, eerder actief in het spankingspel betrokken raken dan mannen die tot dezelfde categorie behoren. Deze vrouwen krijgen immers een “meester” in twee betekenissen van het woord: in de zin van degene die les geeft, die hun alles bijbrengt, en in de zin van degene die een slavin in het gareel houdt.
Mannen bij wie de aangeboren component overheerst zullen veelal eerder tot daden op spankinggebied overgaan dan vrouwen bij wie zulks het geval is. In het algemeen heeft een vrouw toch een grotere schroom om buiten de geijkte vanilla paden te treden en voorts is bij haar de angst om voor “vreemd” of “pervers” te worden aangezien veel groter.
Daarom is het zo goed dat er sites zijn als de onderhavige, zodat niemand hoeft te denken dat hij of zij met zijn verscholen spanking wensen “alleen op de wereld” is. Deze sites maken het mogelijk dat eenieder zonder valse schaamte uit de vanilla duisternis kan treden om zich onbezwaard in het spanking licht te koesteren.
© Jean-Louis Sabatier
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?