Everland: deel 3 / Waarin de verhoudingen duidelijk worden
Ik begon de ochtend met een Engelse krant kopen. Ik las hem onder het genot van een kopje koffie op een terrasje aan het San Salvadorplein. Op het terras was het nog rustig, maar de beroemde fontein, een barokke opeenstapeling van mythologische wezens met open monden waaruit water stroomde, werd al driftig gefotografeerd. Voor de oranje gekleurde gevel van het Regeringsgebouw uit de Spaanse tijd dromde een groep Japanse toeristen samen rondom een gids. Haar stem kon ik horen, maar van te ver weg om uit te maken welke taal ze sprak.
Gisteren, bij het bezichtigen van de kathedraal uit de Spaanse tijd, had ik ook zo’n gids aangehoord. Een struise dame in broekrok met een stem als een klok. Omdat haar gehoor onder andere bestond uit een Spaans gezelschap, verdacht ik haar ervan dat ze de verworvenheden van de Spaanse tijd wat al te rooskleurig voorstelde. Uit mijn reisgids en mijn zoektocht op Internet had ik het beeld overgehouden dat de Spanjaarden het land met geweld gekerstend hadden, om vervolgens te plunderen waar ze maar konden. De opstand die hun vertrek inluidde stortte het land in een Burgeroorlog die bijna een eeuw zou duren.
Hun beleid was desondanks een succes geweest, want ook heden ten dage was de Everlandse bevolking in ruime meerderheid katholiek. De inheemse religie bestond alleen nog in het noorden, een relatief koude en arme regio waar destijds weinig te halen was, zodat de Spaanse veldheren weinig genegen waren de rivier Plusultra over te steken.
"A male cannot cross the river Plusultra unaccompanied. If you want to go, you should find a female that is willing to take you".
Ik herinnerde me de kilte waarmee de douanebeambte - de vormloze van de twee - die woorden uitsprak, terwijl ze tegenover me stond, zonder verborgen te houden dat ze ervan genoot me te vernederen.
Ik knipperde tegen de weldadige zon. Het was halverwege de ochtend tegen de twintig graden en vanmiddag zou het net als gisteren een graad of vijfentwintig, zesentwintig worden. Het weer was zondermeer fantastisch. Vooral in het zuiden. Gisteren op mijn flatscreen toonde een klein zongebruind weervrouwtje een kaart met in het zuiden louter zonnetjes, terwijl in het noorden wolken stonden met een paar druppels eronder. Uit haar woordenvloed pikte ik op dat het aan de Noordkust maar “Djessiesiette” graden was. Zeventien graden. Teringkoud. Geen enkele reden om daar naartoe te willen gaan.
Toch voelde ik een hevig verlangen om het Noorden te zien. Een verlangen dat alleen maar groter geworden nadat ik gisteren in mijn hotel een uurtje Internet gekocht had. Ik raffelde het checken van mijn mail af, ook al omdat bleek dat in mijn vakantie eigenlijk alleen de spammers aan me dachten.
Ik googlede “Subjecta”, zoals de regio boven de rivier Plusultra genoemd werd. Ik ondervond dat na het klikken op een hit die interessant leek, mij gevraagd werd om mijn Permiso Id en wachtwoord in te voeren. Ik probeerde een hele rij zoekresultaten maar kreeg na erop klikken voortdurend hetzelfde roze inlogscherm.
Ik googlede Permiso Id en ondervond dat dit iets was wat je aan kon vragen door het Gemeentehuis te bezoeken, mits je boven de zestien was en van het vrouwelijk geslacht. Vrouwelijke toeristen konden op vertoon van een geldig legitimatiebewijs een Permiso Provisional aanvragen. Op de pagina van de Everlandse overheid, stond bij “tourist information” in vette letters vermeld dat een Permiso Id (“a gateway to many online services”) nooit verstrekt werd aan mannen.
Verderop de pagina werd aangeraden om een toeristenbus te nemen als je Belvedere Bridge over wilde steken, wat de enige brug over de rivier Plusultra was. Met eigen vervoer Belvedere Bridge oversteken kon alleen als je tol betaalde en een Permiso Id kon tonen, of begeleid werd door iemand die een Permiso Id kon tonen.
Dat vette varken had dus de waarheid gesproken.
Na wat halfslachtige en vruchteloze pogingen het inlogscherm van de Permiso Id te omzeilen, googlede ik “Subjecta” op Engelse pagina’s. Ik vond alleen maar geografische informatie, geen enkele hit die me iets wijzer maakte over de bevolking of de cultuur of de levenswijze. Ik startte Google Earth. Ik zweefde over de brede rivier Plusultra met delta’s aan zowel de West- als Oostkust en inderdaad maar één brug. In de westelijke riviervallei aan de voet van de bergketen lag de grootste stad van Subjecta, Cevita. Ik klikte op de fotomarkeringen en zag toeristische kiekjes van de grotten en grafkelders. Ik zweefde over de bergketen heen en zag een paar toppen van tegen de 3000 meter. Aan de noordkust lagen ook weer steden. Stadjes eigenlijk. Naast Abiecti dat er vanuit de lucht uitzag als een compacte oude havenstad, lag een grillig gevormde kaap, die de Noordwestpunt van Everland vormde. Ik klikte op de foto’s en zag een woeste zee op kale rotsen uiteenspatten. Ik klikte op de foto’s van het centrum van Abiecti en bekeek enigszins verbluft het inlogscherm voor de Premiso Id. Ik zocht de andere grotere stad aan de noordkust, Neodignus, klikte op een foto en kreeg ook nu het inlogscherm.
“Daar moet ik zijn,” dacht ik toen met een brandend gevoel van opwinding in mijn buik, een gevoel dat ik daar alles zou vinden waar ik eigenlijk al mijn hele leven naar zocht. Nu alleen nog even een manier verzinnen om daar terecht te komen.
Ik zuchtte. Ik lachte tegen de zon. Ik kwam overeind uit mijn terrasstoeltje en besloot de “world famous Zoo” te gaan zien.
Ik nam de achteruitgang van de dierentuin en bereikte een grote winkelstraat, waar het ene gerenommeerde modehuis het andere opvolgde. Er waren heel veel vrouwen en velen van hen droegen iets wat in deze straat gekocht zou kunnen zijn. Hier liepen echt niet alleen toeristen. Om me heen klonk behalve Duits en Engels het zangerige Everlands. Ik keek mijn ogen uit, want wat kleedden Everlandse vrouwen zich zelfbewust en uitdagend. Daarnet in de dierentuin waren de vogels die met hun veren pronkten allemaal mannetjes, maar hier waren het vrouwen die met kleren pronkten.
Twee meisjes in bijna dezelfde strakke paarsige truitjes en korte zwarte rokjes naderden. De een had een mobieltje aan haar oor in dezelfde kleur als haar truitje en ratelde honderduit. De ander zag mij kijken. Met sereen neergeslagen ogen liet ze zich welgevallen dat ik haar lange, in de zon blinkende, witte laarzen bekeek, en het stukje been tussen laars en rok dat bloot was. Ze blikte naar me op. Valse wimpers. In de meter die het nog duurde voor ik haar voorbijgelopen was, bedacht ik wel tien dingen die ik tegen haar had kunnen zeggen als ik tenminste gedurfd zou hebben.
In een parkje lagen mensen tussen de bomen op de grasveldjes te zonnen of een boek te lezen. Ik stak een drukke weg over en bereikte een rustige straat. Ik vond een lang recht wandelpad met bomen aan weerszijden, een smal strookje park dat geflankeerd werd door rijen dwars op het pad staande portiekwoningen. Huizen die veel te grauw leken voor dit klimaat.
Het was erg rustig geworden. Toeristen waren nergens te bekennen, maar Everlanders ook niet. Misschien deden ze wel aan siësta als overblijfsel uit de Spaanse tijd, bedacht ik, hoewel ik mijn gids van gisteren daar niet over gehoord had. Op de balkons hing wasgoed en schotelantennes, maar ik zag niemand in de zon zitten. Ik besloot om tussen de bomen door te lopen, dichter naar de huizen toe. Op één van de pleintjes tussen de huizenblokken wilde ik een fotootje nemen. Deze wijk was een architectonisch gedrocht, concludeerde ik, toen ik middenin een hier puffend hete zon stond en keek naar de tegels onder de ramen, groen uitgeslagen van de eeuwige schaduw. Ook de kozijnen op de begane grond waren groenig. Ik keek omhoog en telde vier woonlagen. Verschrikkelijk om hier te wonen, vond ik maar dit was een interessantere plek dan de poort van de Zoo, want daar hadden al wel 100 miljoen mensen een foto van. Hier leek ik de eerste die gek genoeg was een camera tevoorschijn te halen.
Ongeveer op het moment dat ik afdrukte, trilden mijn handen omdat ik schrok van een schril gefluit. Ik keek opzij en ontdekte op één van de trappen, verscholen in de schaduw, blote benen.
“Wat doet u hier?” klonk het.
De vrouw die me aangesproken had, stond op. Halfhoge zwarte laarsjes waagden zich in het relatieve licht van het plein. Een spijkerrokje werd glad gestreken.
“Foto’s nemen,” zei ik.
Met mijn hand boven mijn ogen bekeek ik de vrouw die omzichtig dichterbij kwam, de vrouw die bij nader inzien een jong meisje bleek te zijn. Boven haar rokje droeg ze een zwartwit gestreept naveltruitje. Haar buik en benen glommen melkfleswit zodra het zonlicht haar bescheen.
“Waar is uw begeleider?”
“Die heb ik niet,” zei ik behoedzaam.
Het meisje probeerde me streng aan te kijken, met haar kersenrood opgemaakte lippen strak. Ik moest glimlachen, want ze was nog te jong en iets te veel een lieverd om voor vamp door te gaan. Haar kwistig met haarlak opgespoten haardos glansde roestig rood in de zon.
“Moet dat?” vroeg ik en het meisje knikte zedig.
“U bent buiten het toeristische gebied,” zei ze. “en daar mag u niet in uw eentje lopen. In uw gezelschap moet minstens één dame aanwezig zijn.”
“Dan zul jij me maar gezelschap moeten houden,” antwoordde ik.
Ik bekeek haar rechterhand, verpakt in een zwart kanten handschoentje. Om haar anorexiadunne polsen zaten allerlei bandjes en touwtjes in bonte kleuren.
“De dame moet eigenlijk zestien zijn,” zei het meisje, “maar om u te behoeden voor een misstap, lijkt het me toch wel een goed idee dat ik u begeleid op uw terugkeer naar het toeristische centrum”.
Ik moest een beetje lachen om haar plechtstatige woorden, die ze uitsprak alsof ze haar Engels geleerd had van televisieseries over dames aan het Hof.
“En als ik niet terug zou willen, wat doe je dan?” vroeg ik plagerig.
“Dan fluit ik op mijn vingers,” zei het meisje.
Ze bracht haar vingers aan haar mond. Ik breidde mijn armen bezwerend uit. Sinds Cindia wist ik dat je dreigementen van Everlandse vrouwen niet lichtvaardig moest nemen. Ik keek langs de hoge muren omhoog alsof achter de gordijntjes en vitrages allerhande vurige ogen mijn gangen al minutenlang nagingen.
“Hoe heet je?” vroeg ik het meisje, terwijl we naast elkaar naar het wandelpad liepen.
Ze heette Chloe. Ik zei dat het een mooie naam was. Met een minzaam knikje ontving ze het compliment. Ze vroeg me hoe ik heette en ik zei Damian. Ze knikte. Ik bekeek haar benen terwijl ze naast me liep. De vrouw in haar schreed, maar het meisje in haar had een constante neiging tot huppelen.
“Hoe oud ben je?”
Het duurde net iets te lang voordat ze zei dat ze vijftien was. Ik zei dat het een mooie leeftijd was, maar Chloe zei dat er niks aan was. Ze kon niet wachten voor ze zestien was.
“Wat is er zo leuk aan zestien zijn?” vroeg ik.
“Dan mag je brommer rijden,” straalde Chloe en ze zei dat ze fietsen stom vond.
Ze klaagde dat ze elke dag naar school moest fietsen, die helemaal in het zuiden van de stad lag. Ik vroeg haar waarom haar school zo ver van haar huis was. Ze antwoordde dat ze hoogbegaafd was.
“Echt?” vroeg ik en ze knikte met een uitgestreken gezicht.
Ik kon geen hoogte krijgen van dit meisje. Misschien was ze voornamelijk hoogbegaafd in fantaseren.
Ik zei tegen Chloe dat dit mijn eerste dag in Everland was en omdat ze zo slim was, kon ze mij misschien de regels uitleggen. Chloe antwoordde dat je echt niet hoogbegaafd hoefde te zijn om de regels te snappen. In het toeristengebied mocht ik doen en laten wat ik wilde, maar buiten het toeristengebied mocht ik me als man alleen niet vertonen.
“In de hele stad niet?”
“In het hele land niet,” zei Chloe.
“Ook in het noorden niet?”
Chloe keek me bedachtzaam aan: “Vooral in het noorden niet.”
Even later liet ze erop volgen dat ze in het noorden achterlijk waren. Ik vroeg waarom.
“In het noorden mogen mannen geen betaald werk doen,” antwoordde Chloe: “Economisch is dat een ramp. Mits goed aangestuurd, kunnen mannen heel nuttig zijn.”
“Waarom mogen mannen in het noorden niet werken?”
Chloe bekeek me opmerkzaam.
“Je hoort me uit,” zei ze maar ik zei dat ik alleen maar nieuwsgierig was.
De levensstijl in het Noorden in het algemeen, en de positie van de man in het bijzonder, kwamen me nogal bijzonder voor. Chloe zei enigszins stuurs dat ze met toeristen niet over politiek praatte. Ze vroeg uit welk land ik kwam. Ze bleek molens en tulpen te kennen en Fanny Blankers-Koen. Ik noemde Johan Cruyff maar na even peinzen zei Chloe dat die naam haar helemaal niks zei.
“In jouw land zijn mannen superieur hè?” zei Chloe toen.
Ik corrigeerde haar stelling, mannen en vrouwen waren gelijkwaardig. We gingen in discussie en kwamen eropuit dat mannen een paar duizend jaar superieur geweest waren, maar de laatste paar tientallen jaren was er een zweem van gelijkwaardigheid.
“Hoe is dat dan hier in het zuiden?” vroeg ik: “Zijn vrouwen hier superieur?”
Chloe corrigeerde die stelling, mannen en vrouwen waren gelijkwaardig. We gingen in discussie en kwamen eropuit dat vrouwen een paar duizend jaar superieur geweest waren, maar de laatste paar tientallen jaren was er een zweem van gelijkwaardigheid. We moesten allebei lachen. We keken elkaar aan en schoten nog maar weer eens in de lach. Ik zei tegen Chloe dat ze leuk gezelschap was en ondervond dat een complimentje haar van haar stuk bracht. De geluiden van de drukke weg begonnen ons te overstemmen. In het park op de bankjes leunden zwaarlijvige toeristen puffend achterover om flesjes mineraalwater weg te klokken.
“We zijn er,” zei Chloe.
“Wil je misschien een ijsje?” vroeg ik en wees op het kraam aan het ingang van het park.
We lagen naast elkaar op onze rug op een boom. Chloes tong was nu bezig met het roze bolletje. Ik zei tegen Chloe dat er kleine dingetjes waren waaruit bleek dat Everland een matriarchie was. Bijvoorbeeld dat in mijn minibar sherry en port zat en geen bier. Chloe vroeg wat bier was en ik bekeek haar met enige verbijstering.
“Hier in het Zuiden is het meer een spelletje geworden,” zei ze.
“Wat?”
“De matriarchie,” zei Chloe, “dat is nu vooral een bedspelletje. In het dagelijks leven blijft er steeds minder van over. Over een paar maanden is er weer een referendum over de begeleidingsregels, ik geloof voor de vierde keer, en er is dik kans dat de wet gewijzigd gaat worden en dat mannen zich dan ook vrij zullen mogen bewegen. ”
“Ben jij dominant,” vroeg ik, nadat we een tijdje al likkend naar de lucht getuurd hadden, “in bed bedoel ik?”
“Ik denk van wel,” zei Chloe.
Ze draaide haar hoofd in mijn richting.
“Ik denk dat ik vreemd genoeg helemaal normaal ben, hetero en dominant.”
“Het klinkt alsof je het jammer vindt,” zei ik, maar Chloe reageerde daar niet op.
Weer likten we aan ons ijsje en tuurden naar de lucht, waarin steeds meer schapenwolkjes verschenen.
“In jouw land is het toch abnormaal als je als man seksueel onderdanig bent?”
“Wie zegt dat ik seksueel onderdanig ben?” hield ik me van de domme, maar Chleo keek me aan met een lief lachje dat me door had.
Misschien was ze echt hoogbegaafd. Hoewel, al dat gevraag over het noorden had me natuurlijk weggegeven. Chloe kwam half overeind en draaide zich languit op haar zij. Ze strekte haar lange bleke benen. De punten van haar laarsjes begonnen de grond te bewerken. Ik snapte nu waarom het leer daar beschadigd was.
“In het noorden zou ik jou gewoon aan een boom kunnen vastbinden,” zei ze.
Ik keek haar aan. Rondom haar mond was het roze van haar ijsje vermengd met haar rood van haar lipstick.
“Gewoon nu,” zei ze, “in het noorden doen ze het gewoon allemaal op de openbare weg.”
Chloe lag languit op haar zij. Toen ze zag waar ik haar bekeek, legde ze haar hand over haar heup en zogenaamd terloops schoof ze met haar pols haar rokje nog wat verder omhoog, maar nog steeds kon ik niet zien wat ze eronder droeg.
“Als ik tenminste zestien was geweest,” zei ze en ze begon te giechelen.
Ze draaide weer terug op haar rug.
“Nog een jaar of twee,” zei ik, “Misschien zelfs iets langer.”
Chloe bekeek me met lodderogen die het weinig leken te interesseren dat ik haar doorhad.
“Ik zou er best graag naartoe willen, naar het noorden” zei ik een tijdje later.
Chloe bewoog zich niet. Was ze in slaap gevallen?
“Echt?” hoorde ik haar toen toch zeggen.
Afwezig en ver weg.
Ook ik deed mijn ogen toen maar even lekker dicht.
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?