waarin Mariska ondervindt hoe het is om ingewijd te zijn
MARISKA
2. Onderdanig
Ondanks haar pijn was Mariska tenslotte ingeslapen en toen ze wakker werd was de pijn gelukkig wat gezakt.
Ze had het de vorige avond niet gezien, maar iemand had haar kleren keurig netjes over een stoel gehangen: Een wijd bloesje met een diepe v-hals, een rok - geen mini, maar ruim boven de knie - en een kruisloos doorkijkslipje met ruches in de liezen. Dat was alles. Ze trok het broekje aan en bekeek zichzelf in de spiegel. Ja, de haartjes piepten er in het midden wel uit. Ze trok haar rok aan, ging voor de spiegel zitten en trok hem langzaam steeds verder omhoog om erachter te komen wanneer je iets begon te zien.
Het bloesje was van een heel zachte stof die niet schuurde op haar gestriemde rug. Er zat een grote button op die haar niets zei, maar die ze er niet af durfde halen. Ze keek in de kast. Alles lag keurig op stapeltjes, maar haar ondergoed, haar broeken en haar nachtgoed waren verdwenen.
Tijdens en tussen de colleges had ze het gevoel of iedereen het wist. Het had er ook alle schijn van: Meisjes lachten samenzweerderig en jongens knikten haar vrolijk of bemoedigend toe - en blikten dan onbekommerd in haar v-hals, waaronder haar zacht deinende borsten niet meer werden belemmerd door een beha. Mariska voelde zich erg naakt.
Intussen zat ze in spanning wie van de jongens zich tenslotte als haar beschermer bekend zou maken. Beschermer! Het was toch te gek! Maar kom zeg, ze pikte het niet. Ze zou een klacht indienen. Wat dachten ze wel!
Maar Mariska deed voorlopig nog niets. Ze wachtte op haar ‘beschermer’.
Toen ze tussen de middag in de kantine ging eten, was hij nog altijd niet komen opdagen. Nu ze was ‘ingewijd’, vielen haar een paar dingen op. Bijna nergens zag je meisjes alleen of bij elkaar zitten. Ja toch, daarginder ..., maar die hadden broeken aan. Die waren blijkbaar nog niet ingewijd. Verder waren alle meisjes in gezelschap van jongens.
Niet ver van Mariska zat een meisje op de vensterbank te eten, zonder dat onmiddellijk duidelijk was bij welke jongen ze hoorde. Haar rok was ver omhoog gekropen. Een langskomende jongen sprak haar aan en stak zijn hand tussen haar dijen. Het meisje keek schichtig rond; haar ogen ontmoetten die van Mariska en ze bloosde. Toch deed ze geen poging de jongen tegen te houden, maar spreidde ze zelfs haar knien. Ze sloot haar ogen, haar mond viel open en haar boezem ging heftig op en neer.
“Hallo, mag ik bij je komen zitten?” vroeg een stem. Mariska draaide zich om. “O sorry,” mompelde de jongen en liep door, nadat hij nog wel even een blik in haar v-hals had geworpen.
Ineens begreep ze het: de button! Iedereen kon dus inderdaad aan haar zien dat ze de afgelopen nacht was ingewijd. Ze bloosde alsnog bij het idee. Kennelijk betekende de button ook dat ze haar met rust moesten laten tot haar beschermer kwam opdagen.
Wie, wie, wie zou haar beschermer zijn? Ze zag enkele ouderejaars uit Orion lopen en zitten. Was het Huub? Hopelijk niet; beetje een slijmerd. Leon? Nee, die ging met Thelma, ... of maakte dat niets uit? Bart? Brrr, vast niet; Bart had nooit zo lief kunnen doen. Ed? ... Ed! Ze meende nu ook achteraf iets in zijn stem te herkennen, of was dat verbeelding? Ze hoopte dat het Ed zou zijn. Hoe langer ze erover nadacht, hoe zekerder ze werd. Ed was aardig en had een aanstekelijke manier om te grinniken. Ze had de afgelopen weken al een paar keer op een leuke manier met hem staan praten. Keek hij niet af en toe naar haar op zo’n manier van ...?
Ed ving haar blik op, grinnikte ... en kwam naar haar toe! Haar hart bonsde.
“Hallo, wat zit je me te bekijken?” vroeg hij vrolijk.
O ja, dat was de stem, dacht Mariska opgetogen. Hij was het! Trouwens, anders moest hij haar toch met rust laten? Ze speelde met haar button. Een diepe blos trok over haar gezicht.
“Ed, jij bent het, hè? Zeg het. Jij bent mijn ... uh ... beschermer.”
Het kostte haar moeite het woord over haar lippen te krijgen.
Ed boog zich over haar heen. Ging hij haar kussen? Nee, hij verwijderde de button. Ineens kuste hij haar toch. "Ja liefste, ik ben je beschermer.”
Hij kuste haar nog eens, streelde haar hals en liet zijn hand in haar bloesje glijden.
“Ed, toe, niet hier. Iedereen kan ons zien!”
“Dat geeft niet, liefste.”
Hij streelde een borst en speelde met haar tepel. "Ga je mee een eindje lopen? Dan kunnen we even rustig praten. Of moet je zo naar college?”
Terwijl ze een van de vele grindpaadjes insloegen, nam hij als vanzelfsprekend haar hand in de zijne.
“Hoe is het met je rug?”
“Die doet zeer. Het trekt zo akelig als ik mijn armen beweeg.”
“En hoe is het met je inkijk?”
“Ja, spot er maar mee. Ik voel me erg opgelaten als ze in mijn bloes kijken en ik heb het gevoel of iedereen de hele tijd mijn slipje en mijn poes kan zien.”
“Daar zul je aan moeten wennen. Troost je er maar mee, dat de andere meisjes er niet beter aan toe zijn.”
Ed streelde haar hals, nam haar bloesje tussen duim en wijsvinger en maakte haar linkerborst bloot.
“Ed, ben je gek?! Ik sta hier finaal te kijk!”
“Dat is ook de bedoeling. Het is mijn wens, begrijp je, dus moet het.”
Hij speelde weer met haar tepel en trok haar bloesje van haar schouder af, zodat het niet kon terugschuiven over haar borst.
Van de andere kant kwam een student aanlopen. Hij maakte een enthousiaste beweging toen hij Ed en Mariska zag. “Hai Ed, dus je hebt haar gekregen. Bofkont!”
“Ja, goed hè?”
“Hoe reageerde Huub?”
Eds stem werd plotseling stroef. “Die heb ik nog niet gesproken.”
De jongen stak haar zijn hand toe. “Mag ik me even voorstellen: Steef.”
“Mariska.”
“Mijn complimenten, Mariska, want je bent erg mooi. Jij boft trouwens ook, want Ed is briljant, de beste van zijn jaar, en ook verder een moordbink.”
Steef streelde haar blote schouder en legde zijn hand waarderend om haar ene blote borst.
“Zeg hé, niet doen,” zei Mariska.
Ze ving Eds waarschuwende blik op en liet Steef begaan. Die nam haar tepel tussen duim en wijsvinger en trok er speels aan.
“Moet je toch zien wat mooi!”
Met een knipoog naar Ed: “Ze is nog een beetje verlegen, zo te zien, maar dat zal wel wennen.”
“Ze heeft anders pit genoeg, hoor,” verzekerde Ed: “De zweep moest erover om haar een beetje te temmen. Hier, moet je maar eens kijken.”
Ed schoof haar bloes op haar rug omhoog. Hij kreeg hem niet hoog genoeg naar zijn zin en trok daarom ook de voorkant mee, tot helemaal boven haar borsten.
Steef floot.
“Die zijn goed raak geweest. Evengoed zonde van zo’n mooie rug.”
“Ja, maar het moest wel.”
Ed trok haar bloes weer recht. Haar ene borst was nu ook niet meer bloot, maar Ed vergat dat blijkbaar. Wel, ze zou hem niet helpen onthouden!
“Zeg, als het zo uitkomt mag ik haar wel een nachtje verwennen, hè ouwe gabber? Nou, ik moet er vandoor.” En Steef liep verder.
“We houden best van meisjes met pit,” zei Ed: “Ik heb vanmorgen verschillende knullen gesproken die vol bewondering over jou waren. Over je figuur natuurlijk - je ziet er hartstikke goed uit - maar vooral omdat je niet jankte toen je net was gegeseld en naakt voor ons stond en je geheime seksleven moest openbaren.”
Mariska dacht terug aan de situatie. Zo vernederd als ze zich had gevoeld! “Eerlijk is eerlijk, Ed, dat kwam ook omdat jij naast me stond en me steunde. Apropos, jij bent dus mijn beschermer, niet?”
“Om je te dienen, schat.”
“Waarom laat je dan zomaar toe dat andere jongens naar mijn tepels graaien?”
Ed lachte vrolijk. “Steef graaide niet. Hij was juist heel beleefd: Hij greep niet meteen wild naar je tieten, maar raakte eerst even je schouders aan en omvatte daarna voorzichtig je borst.”
“En dat moet ik me allemaal laten welgevallen?”
“Je bent vlug van begrip.”
Ze liep een poosje in gedachten.
“Zeg Ed, nou wou ik je toch eens iets vragen.”
“Ga je gang, maar ik beloof niet dat ik antwoord zal geven.”
“Hoezo niet?”
“Geheim ... en dan weet ik het zelf vaak niet.”
“Hm. Die ‘Raad’, moet die alle meisjes inwijden? Eén per nacht?”
“Nee hoor. Elk studentenhuis heeft zijn eigen Raad. Die hoeft alleen de meisjes uit z’n eigen huis maar in te wijden, dus maar zo’n twintig, vijfentwintig. Meestal één per nacht, ja. Soms meer. Tussendoor zijn er ook nog rechtszittingen, als er een meisje gestraft moet worden.”
“Een meisje. Wordt er nooit een jongen gestraft?”
“Soms, maar niet door hun eigen Raad. Dat gebeurt door de Campus-raad en die bestaat uit de leiders van de verschillende huizen. De Campus-raad beslist over zaken die iedereen aangaan, maar de afzonderlijke Raden zijn heel autonoom.”
“De leider van de Campus-raad is dus de hoogste baas. Ik mag zeker niet vragen wie dat is?”
“Vragen wel, maar ik weet het niet en als ik het wist mocht ik het niet zeggen.”
“Hoe is dan de verhouding tussen hem en de Rector?”
“Geen idee. Goeie vraag trouwens; zou ik ook wel eens willen weten ... Ik kan er wel iets algemeens over zeggen. De Rector gaat over het onderwijs, over het gewone bestuur van de Campus; de Raden gaan alleen over alles wat met de man-vrouw-betrekkingen te maken heeft en over de huisregels in de verschillende huizen.”
“Jullie maken dus verschil tussen jongens en meisjes. Waarvoor kan een jongen worden gestraft?”
“Als hij zich ernstig misdraagt tegenover een meisje, of als hij geheimen verklapt.”
“Goh. Ben jij wel eens gestraft?”
“Gelukkig niet. Ik kijk wel uit.”
“Was jij er gisteravond bij omdat je mij zou krijgen, of omdat je in de Raad van Orion zit?”
“Dat mag ik eigenlijk niet vertellen, maar à la ... Ik zit in de Raad.”
“Als gewoon lid, of ben je nog iets bijzonders?”
“Daar laat ik me niet over uit.”
“Er zijn dus wel bijzondere leden?”
“Bliksems, dat was dus een strikvraag! Lelijke dondersteen. Okee, die zijn er. De bewakers bijvoorbeeld, met die zwepen, maar verder vertel ik je er niets over.”
“Dan vraag ik het anders. Die Raden hebben een voorzitter, neem ik aan. Was de persoon die gisteren de inwijding leidde, de leider van Orion? Dat mag je toch wel zeggen, neem ik aan.”
“Uh ... Jawel ... en ja, hij is de leider.”
“Dan ben jij dat dus niet zelf. Dat wilde ik weten. Je mag zeker niet vertellen wie het dan wèl is?”
“Nee, het spijt me.”
“Ander onderwerp dan. Waarom mogen meisjes hun eigen beschermer niet kiezen?”
“O, dat zou veel te veel touwtrekken en jaloezie geven. En aan de meisjes teveel macht.”
“Maar de jongens mogen wel ... uh ... solliciteren. Geeft dat dan geen jaloezie?”
“Soms, maar het maakt verschil of je wordt afgewezen door een meisje, of dat de Raad over je beslist.”
“Ah, op die manier. Heeft iedere beschermer maar één meisje?”
Ed grinnikte. “Meestal wel, maar twee komt ook wel voor. En meer zou ook wel mogen, maar dat is geloof ik nog niet voorgekomen. Bang dat je me met iemand moet delen?”
Mariska bloosde, want dat was inderdaad een beetje de achtergrond van haar vraag geweest. Zo onschuldig mogelijk stelde ze haar volgende vraag.
“Stellen jullie elk jaar opnieuw vast wie wie krijgt?”
Ze zag de plaaglichtjes in zijn ogen. “In beginsel wel, maar als de beschermer wil, mag hij gewoonlijk hetzelfde meisje houden.”
“Wou jij niet?”
Ed schoot in een luide lach. “Je vermaakt me, Mariska, maar ik zal je brandende nieuwsgierigheid bevredigen. Ik had, zoals jouw vraag impliceert, vorig jaar inderdaad een andere beschermelinge. En nee, ik wilde haar niet meer. Niet nadat ik jou had gezien.” Hij sloeg zijn armen om haar heen. “Ik ... uh ... ben gek op je, Maris. ... Ik hou van je. Ben jij ook een beetje blij met mij?”
Het was fijn in Eds armen. “Ik mag je graag, Ed. Liever jij dan een ander.”
“Meen je dat? Daar ben ik blij om. Dat moeten we vanavond dan maar eens vieren.”
“Hmmm, zeg Ed, hoe heette ze?”
“Het is beter als ik je dat niet vertel.”
“Noemde je haar ook liefste?”
Eds aanstekelijke schaterlach was tot ver in het rond te horen.
“Ik heb zo’n gevoel dat wij het prima samen zullen rooien, ... liefste.”
mijn eigen uitgeverij: Erobird
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?