| Gepost op maandag 15 november 2004 - 10:40 am: | 
|
| Therapeut J. de Man: verslag van een gesprek
Professioneel therapeut leert zichzelf kennen
Feitelijk hoor ik niet eens meer wat ze zegt. In al mijn jaren als therapeut heb ik nog nooit zoiets meegemaakt. Toen ze binnenkwam schrok ik al. Ik, die altijd mijn beroepsethiek hoog weet te houden, altijd verdiept ben in de problemen van de patiënt. Ik heb zelfs nog nooit naar de knie van één van mijn patiëntes gekeken, ik zou niet weten wie er goed gebouwd is en wie niet. Van hun hoofden weet ik alles, hun figuur merk ik niet eens op.
En dan wordt er aangeklopt en dan doe je open en dan wordt je de adem benomen. Ik kan niet eens zeggen dat ze nou zo’n adembenemend mooie vrouw is, maar haar uitstraling …… is gewoon onbeschrijfelijk. Je had vroeger van die pin-ups, zoals Jane Mansfield, en die waren gewoon een vleesgeworden sensualiteit, de natte droom van elke man. Dat heeft deze vrouw ook. Ze is zo totaal vrouw, zo totaal aanwezig, zo totaal alles van je eisend, ze neemt gewoon geen genoegen met minder. Een man is als een slaaf aan haar voeten, ze vindt het de normaalste zaak van de wereld dat ze van alle mannen om haar heen de volledige aandacht krijgt, dat ze dingen naar haar – ongetwijfeld spaarzame – gunsten, vechten om een blik, willen sterven voor een aanraking. In haar nabijheid mogen zijn is een groter voorrecht dat het ontvangen van de Nobelprijs. Haar belachelijk dure cadeaus geven is je liefste wens
En alsof ze dat allemaal niet begrijpt geeft ze me een hand – een hand – stelt zich voor en vraagt of het gelegen komt. Schutterend als een schooljongen stamel ik dat dat natuurlijk zo is, ze heeft immers een afspraak? En dan glimlacht ze tegen me – ze glimlacht tegen me – en zegt dat ze het heel fijn vindt dat ik haar wil ontvangen. En ze loopt voor me uit en gaat zitten op de bank. Ik kan mijn ogen met geen mogelijkheid van haar billen afhouden als ze door mijn kamer loopt, ik moet me gewoon beheersen om haar niet over mijn bureau te gooien en haar als een beest te nemen. Wat overkomt me? Ik, de spreekwoordelijke integriteit, wat vaart er in me? Gewoon vreselijke gedachten komen in me op, ik wist werkelijk niet dat ik zo dierlijk was, tot zulke primitieve gedachten over een vrouw in staat.
Haar dunne zomerjurkje kruipt op als ze gaat zitten en ik kan alleen nog maar zo snel mogelijk ook gaan zitten en een bloknote op m’n kruis leggen, zodat ze mijn paal niet zal zien, kloppend alsof hij elk moment kan gaan spuiten. En dat is ook nog zo, één aanraking van mijn eikel zou me tot een explosief orgasme brengen. Ik zou mezelf volledig bevuilen.
Ik houd het gesprek gaande, stel haar allerlei therapeutische vragen en luister ogenschijnlijk geďnteresseerd naar haar antwoorden, maar ik heb werkelijk geen idee waar het over gaat. Ik kan er mijn aandacht absoluut niet bij houden, zie alleen maar haar sensuele lippen als ze praat, haar elegante gebaren, haar eeeeh … geilmakende lijf. Het is een vreselijk woord, maar ik weet geen ander, ik voel nog slechts ongebreidelde lust. Het is toch werkelijk niet te geloven? Die vrouw maakt me gewoon geil ! Wat moet ik hier toch mee?
Ik neem eigenlijk niet aan dat ze het bewust doet, dat ze bezig is me uit te dagen, dat ze me doelbewust aan haar vrouwelijke charmes blootstelt. Nee, dringt het plotseling tot me door; er is gelukkig nog een stukje van mijn brein dat werkt, ik denk nog niet helemaal alleen met mijn pik. Nee, het is meer onderbewust ben ik me ineens bewust. Ik zie lichaamstaal waarop ik wel moet reageren als man. Ik nam het niet bewust waar maar reageerde er wel op natuurlijk, zoals ieder daar wel op moet reageren, dat gaat gewoon niet anders, dat is natuurlijk, dat is instinct.
Ik ga nu eens wat beter kijken en tot mijn schok zie ik dat deze vrouw zélf sexueel gestimuleerd moet zijn. Wat zeg ik, ze is gewoon geil! Het lichte blosje op haar wangen, de onwillekeurige zijdelingse bewegingen van haar knieën, haar onmiskenbaar gezwollen tepels, duidelijk zichtbaar door het dunne jurkje, haar ietwat versnelde ademhaling. Ik verbeeld mij zelfs haar vrouwelijkheid te kunnen ruiken. Alles wijst er gewoon op dat deze vrouw er klaar voor is, als het ware klaar is om mij te ontvangen, vruchtbaar tot in het uiterste,wachtend op de bevruchting, de voortplanting, de instandhouding van de soort.
Wat zeg ik nu toch weer? Ik laat me voortslepen door mijn neiging alles te rationaliseren, overal een drijfveer voor te zoeken, altijd te denken dat dingen een doel hebben. Wat een onzin, natuurlijk denkt ze niet aan het ontvangen van mijn zaad, aan het dragen van ons kind. Ze is gewoon geil. Misschien heeft ze net het bed gedeeld met iemand en is ze niet volledig aan haar trekken gekomen. Misschien ontmoet ze straks haar lover en verheugt ze zich al op hun samenzijn, dat naar ik stellig meen hevig en ongeremd zal zijn.
Ik schrik ook van die gedachten maar ben tegelijk blij. Natuurlijk, dat moet het zijn. Moet ik haar dan laten wachten? Nee, natuurlijk niet! Ze moet gaan! Nu!!
Hoe krijg ik haar hier weg, zonder dat dat vreemd lijkt? Ik weet het. Ik sta op.
“Mevrouwtje, is alles goed? Uw tijd zit erop.”
Zie je wel? Ze komt gelijk overeind en staat op. Ze lijkt wel haast te hebben om te gaan. Natuurlijk wacht hij op haar, natuurlijk rent ze er nu heen, rukt ze zich bij binnenkomst de kleren van het lijf en werpt zich in zijn armen. Ooooh wat zou ik er voor over hebben om voor even hem te zijn. Ik laat haar gaan nu, wat voor idioot ben ik eigenlijk? Zou mijn secretaresse wel een nieuwe afspraak met haar hebben, zou ze haar wel weer kunnen vinden?
“Zullen we voor volgende week een nieuwe afspraak maken? Zelfde tijd, zelfde plaats?”
Het is eruit voor ik het weet. Ik voel mezelf blozen, mijn bloeddruk stijgt, mijn hart klopt in mijn keel. Symptomen van verliefdheid, denk ik - er is gelukkig nog steeds een stukje van mijzelf dat denkt al wordt het heel snel minder - en voel de strijd ontbranden tussen afkeer dat ik mezelf zo laat gaan en ongeremd verlangen om haar weer te zien.
Ik schud haar hand en kijk haar na. En dan, ik durf het bijna niet te bekennen, ren ik naar het toilet en zoek verlossing van de onhoudbare druk. Ik masturbeer als de eerste de beste puber en kom niet één, maar tweemaal achter elkaar klaar. Ik blijf gewoon door rukken, ik kan mezelf totaal niet meer beheersen. In mijn onderbewustzijn neem ik nog waar dat dat werkelijk onrustbarend is, maar eigenlijk is inmiddels 99 % van mijn geest zover dat me dat niets meer kan schelen. Als ze me een teken zou hebben gegeven zou ik haar gevolgd zijn tot aan het einde der aarde. Ik zou alles achter me laten, werkelijk alles. Mijn praktijk, mijn vrouw, mijn kinderen, mijn postzegelverzameling. Het laat me allemaal volledig koud. Bij haar te kunnen zijn is het enige dat nog telt.
Ik schaam mezelf na mijn tweede extreem hevige orgasme diep, maar moet tegelijk bekennen dat ik eigenlijk nog steeds geil ben. Onmatig opgewonden. Euforisch.
Mijn laatste restje waardigheid doet nog een kleine, tot mislukken gedoemde poging: wat mankeert me, mezelf af te rukken op de beeltenis van een vrouw die ik net heb gezien, een patiënte nog wel? Ben ik nog wel geschikt als therapeut? Ben ik nog wel menselijk?
Maar natuurlijk neemt mijn begeerte het onmiddellijk weer over, want ooooh, wat was ze … fantástisch! Hoe kom ik die hele week door? En opnieuw neem ik mijn penis ter hand. Ik ben nu helemaal gek geworden. Stapelgek. Van haar….
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein 
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Therapeut J. de Man: verslag van een gesprek
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?