| Gepost op dinsdag 15 oktober 2019 - 03:01 pm: | 
|
|
Mijn eerste liefde?
Onlangs kwam ik mevrouw Cromhoorn tegen op de Grote Markt in Groningen, de studentenstad waar ik was blijven wonen. Ik herkende haar meteen. Ze zag er net als destijds goed uit. Ze was sjiek gekleed. En ze had nog steeds iets van haar hautaine air, wat die dag een paar geleden een flinke knauw had gekregen.
Ze herkende mij ook. Ze kleurde en ging snel een fourniturenwinkel binnen. Sommige zaken snijden zo diep dat ze je een leven lang bij blijven. Op een vreemde manier was ze mijn eerste vrouw. En je eerste liefde houdt altijd een warm plekje in je hart. Altijd.
Ik zat in de voorlaatste klas van de Essemse HBS, was net achttien geworden, en ik moest van mijn moeder een vakantiebaantje zoeken. Ze wilde niet de hele zomer een luie puber rond het huis hebben. Ik had er helemaal geen zin in want ik heb namelijk een buitengewoon lui en lethargisch karakter. Ik haat werken. En ik was ook nog eens zwaar aan het puberen.
Ik wachtte dus tot het laatst om bij de boeren in de omgeving, en bij de winkeliers in de stad langs te gaan. Overal ving ik natuurlijk bot, want iedereen was al voorzien.
Meer uit nieuwsgierigheid dan omdat ik kans dacht te hebben, probeerde ik het ook bij het Spinhuis. Buiten het gebouw stond een steiger.
Ik mocht zowaar verder komen. Een gevangenbewaarster ging voor me uit naar een kamer waar een oudere vrouw met een intelligente, maar gietijzeren kop zat . De directrice, begreep ik meteen.
“Ik heb wel een weekje werk voor je,” zei ze zodra ze hoorde wat ik kwam doen. “De oude regentenzaal moet worden leeggemaakt. We zitten midden in een verbouwing.”
“Dat zag ik.”
“Dit gebouw stamt uit begin zeventiende eeuw, en is nog nooit echt aangepast aan latere tijden. Zo kunnen we de vrouwen niet meer huisvesten. Affijn, wat jij moet doen is eerst de dossiers vernietigen, ik zal je uitleggen hoe. En later het meubilair helpen verhuizen naar een lege cel.”
“Goed.”
We spraken nog even over wat ik zou gaan verdienen, wat ik precies moest doen met de dossiers, dat ik niet in de dossiers mocht neuzen - dat soort dingen.
De volgende ochtend ging ik aan de slag. De oude regentenkamer was een grote ruimte met hoge ramen. Er was een balkenzoldering met twee koperen kroonluchters. In het midden stond een enorme tafel, bekleed met groen laken. Er omheen was een dozijn rechte stoelen geplaatst. Op de tafel lagen rechtsboeken, een zilveren beker, lakstempels van ebbenhout met zilver. Aan een wand hing een regentenstuk.
Aan een andere wand een schilderij met een naakte, geblinddoekte Justitia die onder haar voeten een monsterachtig beest vertrapte. Ook was een groot bord waaraan bullepezen en zwepen en karwatsen hingen. Medicyn tegen ondeugt en luyheit, stond er in een cartouche onder.
Verder veel kasten met ordners op alfabetische volgorde. Rij na rij. Die moest ik dus allemaal leeghalen en de papieren in een metalen kist met een soort brievenbusklep erop doen. In de loop van de ochtend had ik al twee kisten gevuld. Voor een luiaard werkte ik best snel, vond ik zelf.
Plots ging de deur open en twee bewaarsters die een vrouw – duidelijk een gedetineerde - voor zich uit duwden, kwamen binnen.
“Och, alleen die knaap is er, we kunnen deze kamer best wel gebruiken.”
Naar mij riepen ze: “Even niet kijken hoor.”
Het was een knappe jonge vrouw, flinke boezem en een stevige kont. Ze had een regelmatig, ovaal gezichtje en donkerblond haar dat over schouders golfde. Ze keek alleen ongelooflijk hooghartig.
Ik draaide me om. “Okee.”
Ik ging verder met mijn werk. Wat de bewaarsters met de gevangene deden, kon ik niet zien. Ik hoorde wel wat bevelen, maar dat ging allemaal op gefluisterde toon zodat ik het niet echt kon horen.
Ineens klonk een sirene.
“Godverdegodver,’ riep een van de bewaarsters.
“Zul je zien, Ceciel. Altijd net als we bezig zijn. De werklui zullen wel weer een deur niet goed gesloten hebben.”
Ze riep naar mij: “Let jij even op dat mevrouw Cromhoorn geen gekke dingen doet? Ze heeft alleen maar wat in een winkel gestolen, hoor. Een kleptomane, ze is niet gevaarlijk. Je hoeft niet bang te zijn.”
Ik draaide me om.
“Goed.”
Ik zag dat de vrouw naakt was op een grote witte onderbroek na. Ze hield haar handen voor haar borsten. Tegen haar zeiden ze dat ze met haar gezicht tegen de muur moest gaan staan en zich niet mocht bewegen.
Ik vond dat wel jammer, ik had nog nooit vrouwenborsten gezien. Ik kwam uit een kleinburgerlijk, zeer gristelijk gezin, waar alle seks op voortplanting was gericht en dan nog met de pyjama aan en het licht uit en vooral zonder geluid want de buren zouden iets kunnen horen.
De twee snelden de deur uit.
De vrouw draaide zich om zodra de bewaarsters waren verdwenen en snauwde: “Nou, waar kijk je naar. Kijk voor je, stom joch!”
Ze had een mooi blank, mollig lijf waarin de moeten van haar korset nog roze stonden afgetekend. Ze trok snel een jurk aan.
“Hé, dat mocht niet van de bewaarsters. Je moest met je gezicht naar de muur staan.”
“Krijg de kanker achter je hart. Pleurisjoch.”
In nog geen drie minuten waren de bewaarsters terug.
“Liet je haar haar jurk aantrekken?” vroeg de degene die Ceciel heette.
“Nee, maar dat deed ze toch. Ze trok zich niets aan van mij.”
“Dat zullen we eens afleren. Een gevangene heeft niets te willen. Ze moeten gewoon doen wat ze wordt gezegd. Uit die jurk. Vind je ook niet, Liesbeth?”
De andere bewaarster knikte. Ze lieten mij erbij staan.
“Maar...”
“Uit!”
Ceciel liet er geen gras over groeien en trok zelf al de jurk over het hoofd van de vrouw. Cromhoorn deed weer snel haar handen voor haar borsten.
“Onderbroek uit!”
“Maar nee, dat kan echt niet met dat joch erbij.”
“Uit!”
Liesbeth gaf een kletsende oorvijg.
De vrouw wierp een snelle blik op mij en deed wat haar was opgedragen. Even later stond ze in Eva’s kostuum. Ze zorgde ervoor dat ze met haar rug naar mij stond, ze geneerde zich.
Ik zag dat ze dikke, ronde billen had. Ik kreeg een stijve. Wat is een blote vrouw toch mooi! Een Starfighter is ook mooi, maar dit…
Op zachtere toon vroeg Ceciel mij: “Hoe wordt bij jou op school iemand bestraft die iets doet wat niet mag?”
Ik haalde mijn schouders op.
“Dat weet ik niet, maar bij de Zeeverkenners moesten we dan kikkeren.”
Nou ja, dat was meer voor de lol, maar dat zei ik er niet bij.
“Kikkeren?”
“Ja, dan moet je voorthupsen als een kikker op handen en voeten. En iemand loopt er achteraan om met de punt van de schoen de snelheid erin te houden.”
Dat laatste had ik er ter plekke bij verzonnen.
Liesbeth grinnikte: “Ik dacht dat je daar alleen maar knopen en mastworpen leerde.”
Ceciel wierp haar een snelle blik toe.
“Goed, dat moet dan maar.”
Ze wendde zich tot mevrouw Cromhoorn.
“Je hebt het gehoord. Op handen en voeten. Een keer rond de regententafel.”
De vrouw wierp me een blik toe die me onder andere omstandigheden had kunnen doden. Maar ze deed braaf wat haar was bevolen.
Met een erectie die op springen stond, liep ik achter haar aan, het golvende vlees van haar dikke malse billen bekijkend. Ik hoorde haar zwalpende borsten tegen elkaar kletsen. Ik zag de dikke, ietwat vochtige pluk schaamhaar tussen haar benen. Ineens ontdekte ik iets glinsterends in het haar kruis. Het leek wel zilver. Verdomd, het was het zilveren lakstempeltje.
“Hé, stop!” gelastte ik.
Ze hield op. Liesbeth vroeg: “Wat is er.”
“Kijk, ze heeft het stempeltje in haar, haar...”
Ze zag wat er aan de hand was.
“Gore snee gestopt,” vulde ze aan.
Ik knikte.
“Goddomme. Hebben wij natuurlijk weer. Wil jij het even pakken? Ik ben er een beetje vies van.”
Ik niet dus. Ik zorgde ervoor het roze vlees tussen het haar, net plakjes rosbief, goed aan te raken en ietwat opzij te duwen en trok het lakstempeltje uit haar. Het was van zilver met een ebbenhouten handvat.
“Ach wil jij het ook even wassen onder het fonteintje op de gang. Gebruik maar goed veel zeep. Droog het maar af met tissues.”
Ze gaf me er een paar.
“En was je handen ook.”
Ik deed snel wat me was gevraagd. Ik hoopte niet dat de voorstelling al voorbij zou zijn als ik terug kwam. Ik voelde mijn erectie weer een beetje tot rust komen.
Maar ik had me niet hoeven haasten. Mevrouw Cromhoorn zat nog net zoals ik haar had achtergelaten. Op handen en knieën. Ze keek angstig en boos. Ik hoorde de bewaarsters tegen elkaar praten.
“Ik ben daar wel zo pokkenvies van, weet je. Die wijven stinken ook nog uit hun scheur.”
Ceciel wendde zich tot mij.
“We moeten nu weten of ze nog meer heeft verstopt. Wil jij dat even doen?”
Ze reikte me een paar latex handschoenen aan en een potje met vaseline aan.
“Stop eerst maar een vinger in haar reet, en voel maar of je iets vindt.”
Ze liet de vrouw op handen en voeten staan, zodat haar kont ver omhoog stak.
Ik deed het graag. Ik moest kracht zetten om naar binnen te komen.
“Euh-eh,” kreunde de vrouw.
Ik nam de tijd.
“Niets.”
“Nu d’r scheur,” gelastte Liesbeth.
Ik deed de andere handschoen aan en deed een beetje vaseline op mijn vinger.
“Stop er maar twee vingers in. Als dat wijfie een stempel daar kan verbergen, dan kunnen twee vingers er met gemak in.”
Ik deed het. Cromhoorn kreunde.
“Auwauwauw,” riep ze verontwaardigd.
“Wat een komediante,” zei Liesbeth tegen de andere bewaarster. “Dat zullen we haar eens afleren. Doe er nog maar een vinger bij.”
“Aúw!” riep de vrouw.
Ik voelde dat het nauw was.
“Nog eentje. Tot ze d’r snater houdt.”
Ik deed wat me was opgedragen. Ik voelde goed en draaide mijn hand rond. Cromhoorn liet door al het gewroet een soort scheetje van voren. Ze keek gegeneerd om. Ze bloosde.
“Leeg,” zei ik en trok met enige spijt mijn hand terug.
Ik had weer een erectie van jewelste.
“Hm, goed.” Ceciel wendde zich tot Cromhoorn. “En nu je straf voor de diefstal.”
De vrouw opende haar mond, maar er kwam geen enkel geluid uit. Ze keek de bewaarster met grote ogen aan.
Ceciel vroeg me: “Wil jij die bullepees van het bord halen? Ik denk dat twintig slagen wel een goede straf voor die diefstal zijn, niet?”
Ik pakte de bullepees en wilde die al aan de bewaarsters geven , maar Liesbeth zei: “Nee, nee. Jij hebt de diefstal ontdekt, jij mag het doen.”
Cromhoorn liet haar billen zakken. Ceciel gaf er een schop tegen.
“In positie blijven,” blafte ze.
De kont ging weer omhoog.
“Twintig slagen dus,” zei Liesbeth. “Je bent een jonge, sterke vent, dus zo hard je kunt.”
Ik gaf een loeiharde mep op haar billen.
Ze gilde. Ik zag een vuurrode striem over het witte vlees.
Een volgende poeier. Ze balkte als een ezelin. Ik wist dat ik mijn erectie niet meer onder controle had. Het kon elk moment gebeuren. Bij de vierde slag was het zover: ik ejaculeerde, mijn hart bonsde bijna uit mijn lijf, ik hoorde het bloed in mijn oren ruisen. Tegelijkertijd geneerde ik me, ik dacht dat ze het allemaal konden zien, ja, dat ze het konden ruiken, maar het leek alsof niemand iets gemerkt had. Alleen gilde Cromhoorn dit keer niet maar gaf een vreemde zucht. Zij zou toch ook niet…?
De volgende slagen gaf ik meer pro forma. Nog wel hard, maar niet té.
Ineens was het voorbij. Mevrouw Cromhoorn mocht zich aankleden. Ik ging naar het toilet om me te reinigen, zo goed en kwaad als het ging.
De week verliep verder helaas zonder iets opmerkelijks. Ik ruimde de overige dossiers op, ik hielp met het verplaatsen van de meubels. Een paar gedetineerden hielpen me, het waren vriendelijke, ietwat droeve moekes die geen spoor van erotiek bij mij opwekten. Aan het eind van de week kreeg ik mijn geld in een envelopje.
De rest van de vakantie lag ik onder aan de zomerdijk naar de wolken te kijken en te dromen van de billen van de vrouw.
|
|
    
Lees en Beleef
Actief lid
Bericht Nummer: 24
Aangemeld: 09-2019
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 29 oktober 2019 - 03:45 pm: |
|
bizar verhaal |
Broeder Cornelis schrijft mooie historische verhalen met als thema de tegenstelling tussen arm en rijk, beschaafd en onbeschaafd.
Na afloop dacht ik dat dat hier ook het geval was.
Het Spinhuis, de regentenkamer, het bord met "Medicyn tegen ondeugt en luyheit". De bewaker en haar slachtoffer...
Maar er bleef iets knagen.
Dus las ik het nogmaals. Inderdaad: het verhaal opent met 'onlangs kwam ik...'.
Het verschil in leeftijd kan nooit zo groot geweest zijn dan een jaar of dertig.
Dan hebben we het over de jaren tachtig waarin het verhaal zich afspeelt.
Tsja, en dan is het wel heel onwaarschijnlijk allemaal, absurd eigenlijk.
Dan voelt je onderbuik gevoel van bevreemding zich veranderen in het gevoel van ja, hoe zal ik het zeggen? effectbejag...
Klaarkomen tijdens het geselen... hmm
En dan die daaropvolgende suggestie dat ook Cromhorn klaarkwam...
Volgens mij is de fantasie van onze broeder wat op de hol geslagen
met als resultaat een 'bizar' verhaal.
Overigens: onze Beheerder waarschuwt voor "hard/wreed/grof"
is ook wel zo natuurlijk, maar is dat erger dan in de meeste verhalen hier?
Ik zou zelf eerder waarschuwen voor de vernedering die mensonwaardig is.
Vernedering is een beetje onderdeel van het straffen, maar hier is het wel echt ehhh erg
het lezen van een mooi verhaal ... is het zelf beleven
| |
reintoch
Beheerder
Bericht Nummer: 298
Aangemeld: 05-2002
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 29 oktober 2019 - 06:24 pm: |
|
bedankje + aanpassing |
Beste Lees en Beleef,
Bedankt voor je opmerking over mijn waarschuwing (het rode schildje).
Klopt: het is niet zozeer een hard/wreed/grof verhaal maar wel behoorlijk mensonwaardig.
"erg ontmenselijkend" heb ik dat ooit genoemd.
Voor de duidelijkheid: dat is niet zozeer als (negatief) label bedoeld, maar als waarschuwing voor degenen die dat soort verhalen erg onplezierig vinden om te lezen.
Trouwens, nu ik toch bezig ben, ook heel erg bedankt voor het plaatsen van de vele mooie reacties op verhalen.
Ik vind ze in ieder geval erg interessant, fijn om te lezen en ze vormen echt een toevoeging voor de site,
is getekend,
reintoch
 billekoek zijn hand op haar bil gedeelde pijn 
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende