| Gepost op dinsdag 29 juli 2008 - 09:06 am: | 
|
|
Waar had Dave die bikini toch voor nodig...?
Hand in hand liepen ze over het bospad, richting het meertje. Dave droeg een picknickmand in de hand, Quirina een grote plaid. Hij had haar verrast vanmorgen, toen hij zei dat ze lekker van het zonnetje gingen genieten. Het was eindelijk eens lekker warm en zonnig weer, nadat het wekenlang veel te koud was geweest en de regen onafgebroken tegen de ramen had gekletterd. Ondanks dat ze het een heel leuk idee vond, had Quirina toch een lichte teleurstelling gevoeld bij zijn aankondiging. Om de één of andere reden had ze verwacht dat het een dagje spelen zou worden. Echt spelen. Daar had ze ook zin in gehad. Het was al weer een poosje geleden dat ze gespeeld hadden en er ook ruim de tijd voor gehad hadden, maar hij bleek dus andere plannen te hebben voor vandaag. Op zich maakte het haar niet eens zo heel veel uit, want gewoon samen zijn was ook heel fijn. Maar toch. Ze had er ’s morgens wel rekening mee gehouden, toen ze zich zorgvuldig had geschoren en had gespoeld. Tot ze zijn sms had gekregen, dat ze een bikini moest meenemen. Dat had haar bevreemd. Wat moest ze nou met een bikini? Eigenlijk snapte ze dat nog steeds niet helemaal, want als ze naar een strandje gingen, koos hij meestal een strandje waar ze geen bikini aan hoefde. Sterker nog, ze mócht niet eens een bikini van hem aan! Het gebied bij het meertje waar ze nu heen liepen was geen officieel naturistenterrein, maar het was niet erg bekend. Als er al mensen waren, waren er nog genoeg stille plekjes waar je naakt kon liggen. Nou ja, ze zou wel zien.
Quirina lag op haar rug, met haar hoofd op Dave’s buik gevlijd, loom door de warme zon op haar lichaam. Zijn arm lag lekker om haar heen en hij streelde haar zo af en toe teder. De picknick was overheerlijk geweest. Dave had zijn best gedaan en had de meest zalige dingen meegenomen. De mand was zo goed als leeg.
De bikini was in de tas gebleven. Dave had haar gezegd zich uit te kleden en had zelfs haar kleren keurig opgevouwen in een plastic tas gestopt. Quirina had hem daar spottend een complimentje voor gegeven, waar hij niet op ingegaan was. Toen ze de bikini had willen pakken had hij gelachen en gevraagd wat of ze van plan was. Ze had hem dus niet aangetrokken.
Ze hadden heerlijk genoten, van de picknick en van elkaar en lagen nu lekker tegen elkaar aan te sudderen in de zon. Er was verder niemand bij het meer. Quirina volgde met halfgesloten ogen een kleurrijke vlinder, die wegfladderde van een felgele bloem bij het water. Het was zo’n mooi en vredig plekje dit. Het kabbelende water, de vele bomen met neerhangende takken die beschutting en schaduw boden, de overweldigende variëteit in kleuren van de wilde bloemen. Onkruid misschien, maar wel heel mooi onkruid. Ze kwam half overeind, genietend van de omgeving. Hierdoor zag ze de man, die in hun richting kwam lopen.
“Dave, er komt een kerel naar ons toe!”
Dave bewoog zich niet, opende zelfs niet eens zijn ogen.
“Nou en?”
“Hij komt recht op ons af, je mag hier niet naakt zonnen hè! Ik heb geen zin in een bon.”
Zonder overeind te komen draaide Dave zich half om en zag dat de man inderdaad doelbewust naar hen toe liep. Quirina was achter hem gaan zitten en zocht naarstig naar iets om zich te bedekken. Alle spullen lagen aan de andere kant, waar ze niet bij kon zonder op te staan.
“Shoot, hij komt écht hierheen!”
“Rustig meisje, niets aan de hand.”
Dave klopte geruststellend op haar been en richtte zich half op. Quirina kroop nog wat verder weg achter zijn brede rug. Dave scheen zich totaal niet druk te maken.
De man was bij hen aangekomen en bleef staan.
“Hey Dave.”
Kénde Dave hem?! Wat was dit nou weer?
“Hee. Die witte tas.”
De man bukte zich, pakte de witte plastic tas van de grond, groette kort en liep weg. Quirina keek verbouwereerd naar wat er gebeurde, tot ze zich realiseerde dat de man de tas met haar kleren meenam.
“Dave! Dáve! Hij neemt mijn kleren mee!!”
“Huhuh. Ja, klopt.”
Hij deed of het de normaalste zaak van de wereld was en was al weer gaan liggen.
“Hij heeft mijn kléren meegenomen, schat!!”
Quirina schudde aan zijn arm.
Dave draaide zich naar haar toe en glimlachte vriendelijk. Hij ging rechtop zitten en keek haar aan.
“Lief subje van me. Dacht jij nou werkelijk dat we alleen maar gingen picknicken? Dat je een gemakkelijk dagje zou krijgen?”
Quirina staarde hem als bevroren aan. Haar hartslag verdubbelde. Ze voelde de kriebelende opwinding in haar buik, samen met spanning, angst, verwachting en een gevoel van opgetogenheid. Toch spelen! Ze glimlachte breed. Dave las de reeks van gevoelens van haar gezicht en keek haar vertederd en geamuseerd aan. Het volgende moment was zijn houding echter al weer veranderd en verdween zijn zachte blik. Zijn ogen werden een tint donkerder.
“Goed. Genoeg lief voor je geweest. Tijd om de touwtjes wat aan te trekken, je gaat alle kanten op. Je begint brutaal te worden ook. Zo’n opmerking zoals je daarstraks maakte, over het opvouwen van die kleren, dat kan bijvoorbeeld niet. Weet je ook best. En dat blijft natuurlijk niet ongestraft. Wacht maar af.”
Hij kneep even gemeen in haar tepels, wat Quirina scherp deed inademen. Het kon nog wel eens een interessant dagje gaan worden. Hij ging nog even door met het bewerken van haar tepels en keek naar de verandering van de uitdrukking in haar ogen. Hij hield ervan die omslag, waar zij zelf geen vat op had, bij haar te zien.
“Sta op. We gaan zo meteen.”
“Maar... mijn kleren...”
“Oh ja. Die moet je nog even ophalen.”
Hij nam haar bij de elleboog en leidde haar naar de oever van het meer.
“Daar worden ze naartoe gebracht. Oh kijk, hij is er al.”
Hij wees naar een eilandje, zo’n 75 meter verderop, waar net een roeibootje vandaan voer.
“Het water is niet zo heel diep hier, misschien kun je het hele stuk zelfs gewoon lopen en hoef je niet eens te zwemmen.”
Quirina keek hem ongelovig aan. Wát? Moest ze naar dat eiland zwemmen om haar kleren op te halen? Het water was hartstikke koud!! Ze deed haar mond al open om te protesteren, maar Dave legde een vinger op haar lippen.
“Pas op. Ik waarschuw je. Géén gepruttel! Als je over vijf minuten nog niet in het water bent, heb je pech en ga je zó mee. En dus ook zo naar huis. Je mag zelf kiezen.”
Quirina klapte haar mond weer dicht en keek naar het meer. Het water had haar eerder zo vriendelijk toegekabbeld, maar het leek nu grijzer en nog kouder dan eerst. Ze had de pest aan koud water. Dit was hooguit een graad of dertien, waarschijnlijk nog minder, zeker na de afgelopen periode met al die regen. Hoopvol draaide ze zich om naar Dave, maar hij had een onvermurwbare uitdrukking op zijn gezicht. Ze zuchtte, deed een stap naar voren en roeide met één voet in het water om te voelen. Ieks, het was écht koud... Ze zuchtte en liep langzaam naar de inham, waar geen riet groeide. Ze draaide zich nog eens om naar haar Meester. Dave stond met zijn armen over elkaar geslagen en keek geïnteresseerd naar haar. Ze zuchtte nog een keer. Ze had niet veel keus. Zo kon ze niet naar huis en wie weet waar ze nog meer naartoe gingen. Dave was gek genoeg om haar echt in haar blootje mee te nemen, hij zat nergens mee. Ze moest wel...
Voorzichtig stapte ze het water in. Het deed bijna pijn, zo koud was het. De modderige bodem kwam tussen haar tenen omhoog en bezorgde Quirina kippenvel. Smekend keek ze nog eens naar Dave.
“Quirina, het is aan jou. Ik heb geen boot. Je kunt je kleren daar halen. Schiet op.”
Met een boze blik draaide ze zich om. Nou, kom op... Het was niet heel ver. De zon scheen fel, ze werd wel weer warm. Maar het was kóud... De knopen schoten gewoon in haar kuiten! En zonder badpak voelde het nog eens extra koud aan op haar blote huid, als het dieper werd. Besluiteloos deed ze nog een paar stapjes en schopte wat water heen en weer.
“Je hebt nog twee minuten. Ik ga de spullen vast pakken. Als je daar zo meteen nog staat, hoef ik tenminste niet zo lang te wachten, dan kunnen we meteen weg, fijn.”
Quirina haalde diep adem en sloot even haar ogen. Oké dan. Ze stond inmiddels al tot haar knieën en na de volgende paar stappen stond het koude water tot aan haar dijen. Het was dan misschien ondiep genoeg om ze de hele weg te kunnen lopen, maar dat ging wel heel langzaam. En het werd echt wel wat dieper dan dit... Met een laatste vuile blik achterom, die niet door haar Meester werd opgevangen, besloot ze het dan maar snel voorbij te laten zijn. Ze dook naar voren en begon met krachtige slagen te zwemmen of haar leven ervan afhing. Quirina voelde de kou prikken. Het bracht een herinnering omhoog aan de wintertrainingen van de zwemvereniging in haar kinderjaren, in het overkoepelde buitenbad dat ook altijd zo koud was. Ze had jarenlang wedstrijden gezwommen. En altijd had ze het koude water gehaat.
Met hoge snelheid maaiden haar armen en benen door het water en al gauw had ze het eiland bereikt. Griezelend vanwege de zachte bodem waar ze een beetje in wegzakte kroop en klauterde ze rillend op de modderige kant. Ze hijgde licht van inspanning en kou. De witte plastic tas stond een paar meter verderop duidelijk zichtbaar op het gras. Opgelucht liep ze er naartoe. Mooi, die had ze. Maar nu nog terug. Zwemmen was lastiger nu, want die zak moest ze wel boven water zien te houden, wat een snelle crawl onmogelijk maakte. Toch maar lopen dan? Nee, zwemmen ging nog altijd sneller, zelfs al kon ze maar één arm gebruiken. Ze huiverde toen ze het water weer in stapte. Na een paar grote stappen liet ze zich voorzichtig voorover zakken, zodat ze de vieze glibberige bodem niet meer hoefde te voelen en kon zwemmen. Met een schoolslag op haar zij, de tas op haar hoofd vasthoudend, ging het nog aardig snel. In de buurt van de oever, waar het water te ondiep werd om nog te kunnen zwemmen, kwam ze moeizaam overeind. Het was haar gelukt de tas droog te houden en ze had dit toch maar mooi gedaan!
Dave liep naar haar toe en hielp haar de kant op. Hij nam de tas van haar over, zette hem op de grond en sloeg een handdoek om haar schouders, waar hij haar stevig mee afdroogde. Haar huid begon meteen te tintelen.
“Goed gedaan. Ik ben trots op je.”
Quirina keek naar hem op. Ze voelde zich warm worden van binnen. Een gelukzalig gevoel ging door haar heen. Daar deed ze het voor. Voor die trots in zijn ogen deed ze alles.
“Kom, kleed je aan, we gaan.”
Ze hadden de wandeling zwijgend afgelegd. Quirina had diverse keren iets willen zeggen, maar had zich iedere keer bedacht. Het was niet het moment om te gaan babbelen. Er hing een spanning tussen hen die geen luchtig gesprek toeliet. De spanning van spelen. Dave’s blikken beloofden dat het nog lang niet voorbij was.
Ze waren nog niet bij de auto aangekomen, toen hij ineens bleef staan. Quirina keek hem vragend aan. Dave zei niets, maar rommelde in een kleine tas die ook in de mand zat, om er vervolgens een paar metalen boeien uit te vissen.
“Kom hier.”
Hij nam de plaid uit haar handen, gooide die op de grond bij de mand, klikte vervolgens de boeien om haar polsen en keek even om zich heen.
“Hier.”
Met een zachte ruk trok hij Quirina met zich mee, van het pad af, naar een paar dunne bomen. Hij sloeg een ketting om een boompje en bevestigde dat aan de boeien.
“Even hier wachten, sletje, ik kom zo terug.”
Quirina zag hoe hij alle spullen oppakte en wegliep, in de richting van de auto. Ze voelde zich onbehaaglijk. Op de geluiden van de vogels en insecten na was het doodstil. Zoekend keek ze om zich heen. Zou er ineens iemand opduiken? En dan?
In de verte hoorde ze een autoportier dichtslaan. Was dat de auto van Dave? Of van een ander? Ze luisterde nog even ingespannen, maar hoorde niets anders dan de vrolijk fluitende vogels. Een dikke hommel zoemde plotseling vlak voor haar gezicht. Quirina schrok en blies naar hem. Tot haar opluchting verdween het beest achter de boom.
Waar zou Dave toch blijven? Waarom duurde het zo lang en waarom gebeurde er niets? De boeien knelden. Het `o `o @x 0 Èo €o @ €o s hij niets anders bij de hand had.
Quirina kneep haar ogen samen en probeerde haast door de bomen heen te kijken of ze misschien ergens iemand zag staan of komen. Het getuur leverde haar slechts tranende ogen op. Ze probeerde voorzichtig haar zere polsen te bewegen zonder de boeien strakker te laten aantrekken.
Eindelijk zag ze in de verte de gestalte van Dave aankomen, gewoon over het bospad. Quirina snapte er niets van, maar was blij hem te zien. Hij liep naar haar toe en maakte de boeien los. Quirina wreef over haar polsen en wilde iets gaan zeggen. Dave was haar echter voor.
“Quirina.”
Hij stond voor haar en tilde met een vinger haar kin omhoog, zodat ze hem in de ogen keek.
“Luister teef, ik wil vanaf nu geen woord meer van je horen, tenzij ik je iets vraag. Gepruttel of geklooi wordt meteen afgestraft. Je gehoorzaamt meteen, zonder aarzelingen. Begrepen?”
Quirina sloeg haar ogen neer.
“Ja Meester.”
“Mooi. Lopen nu. En Quirina, ik wil niet dat je in de auto op je rokje gaat zitten. Blote billen.”
Quirina knikte. Niet handig, bedacht ze. Maar goed, eventuele vlekken in de bekleding waren dan zijn eigen schuld.
De auto stond in de schaduw geparkeerd. Dave leidde haar naar de passagierskant en deed het portier voor haar open. Quirina had haar wijde rok aan de achterkant al opgetild en wilde instappen, maar deinsde geschrokken terug toen ze zag dat de zitting van haar stoel bezaaid lag met brandnetels.
“Oh!”
Dave gaf haar een ferme pets op haar billen.
“Gesputter? Pas op hè... Instappen!”
Met grote ogen stapte Quirina in de auto en liet zich voorzichtig op de stoel zakken. Onmiddellijk voelde ze de brandnetels aan alle kanten in haar billen en benen steken en branden. Ze ademde een paar keer snel in en uit. Dit was niet leuk...
Dave stapte aan de andere kant in en keek haar vriendelijk aan.
“Zit je lekker?”
Quirina zond hem een dodelijke blik, die hem een wenkbrauw deed optrekken.
“Je straf, voor het bespotten van je Meester.”
Hij startte de motor en reed langzaam over het hobbelige bospad naar de verharde weg. Quirina probeerde zo stil mogelijk te zitten, maar de hobbels en kuilen maakten dat onmogelijk. Het brandde en stak gemeen. Ze zou er zo wel fraai uitzien...
Na een paar minuten reed Dave de auto een parkeerplaats op en stopte naast een brede groenstrook.
“Nog even iets halen. Jij blijft zitten.”
Hij pakte een plastic tas uit een netje naast de stoel. Hij opende zijn portier, wilde uitstappen, maar bedacht zich toen.
“Wacht. Ik heb een beter idee.”
Hij sloot zijn portier weer en draaide zich om. Van de achterbank pakte hij de metalen boeien.
“Handjes naar achteren, achter de stoel om.”
Quirina gehoorzaamde. Hij klikte de boeien vast. Zachtjes neuriënd schoof hij haar rokje aan de voorkant omhoog, drapeerde het over haar buik heen en trok toen haar topje naar beneden, zodat haar borsten eroverheen hingen.
“Benen wijd en zo blijven zitten.”
Quirina keek hem ongelukkig aan. Dave stapte uit en sloot de auto af. Hij blikte nog even door het voorruit naar binnen en knikte tevreden. Vervolgens draaide hij zich om en liep de groenstrook op met de plastic tas in zijn hand.
Quirina voelde zich zwaar opgelaten. Ze zat voor iedereen te kijk, zo met haar borsten bloot en haar rok omhoog. Maar aan dat laatste kon ze misschien wel iets veranderen. De stekende brandnetels krampachtig negerend, wiebelde ze even flink heen en weer, tot de rok naar beneden zakte en op haar benen viel. Helemaal geweldig was het nog altijd niet, er was nog wat zichtbaar, maar het was zo wel al veel beter. Ze probeerde ook haar topje omhoog te laten schieten door haar schouders te bewegen, maar dat bleef zitten waar het zat. Niets aan te doen.
Langs de groenstrook kwam een man aangeslenterd, de handen nonchalant in de zakken. Verrast bleef hij staan, toen hij Quirina in de auto zag zitten. Ze keek hem recht aan, met de meest vuile blik die ze had. Over het algemeen voelden mensen zich dan toch gegeneerd en keken weg, als je hen recht aankeek, maar deze man bleef brutaal staren. Hij deed zelfs nog een stapje naar voren om haar beter te kunnen bekijken. Haar boze blik deed hem niets. Met een grijns bukte hij zich naast het raampje en keek verlekkerd naar binnen. Walgend zag Quirina hoe hij zijn gulp open ritste, zijn stijve pik uit zijn broek haalde en begon te masturberen naast de auto. Ze rolde haar ogen naar boven. Ja hoor, dat ontbrak er nog aan zeg, een rukkende kerel naast haar raam! Haar ogen speurden de groenstrook af, maar Dave zag ze nergens. Ze concentreerde zich en riep hem in gedachten. Kom terug!! Ze opende haar ogen weer en zag hoe de vent naast haar druk met zichzelf bezig was. Geweldig. Het volgende moment kwam Dave achter een paar struiken vandaan.
“Hee, houd je mijn auto een beetje schoon?” lachte hij, “Lekker ding hè? Jammer dat we niet zo veel tijd hebben, anders zou ze je wel een handje helpen.”
Hij klikte de portieren uit het slot, opende zijn deur en gooide de nu bolle plastic tas achterin. Hij kneep zijn ogen wat samen toen hij zag dat het rokje van Quirina weer keurig over haar benen lag.
“Wat is dit? Dat was niet de afspraak hè? Vind je het zo moeilijk om te gehoorzamen? Dan moet het maar anders.”
Hij maakte de boeien open en haalde ze van haar polsen.
“Trek maar uit. Die rok kun je inleveren. Had je hem maar moeten laten zitten zoals hij zat.”
Quirina staarde hem aan. Hier was ze niet blij mee.
“Komt er nog wat van?”
Zijn donkere ogen fonkelden.
“Als je nog erg lang wacht, mag je ook je topje uittrekken.”
Haastig hief Quirina haar billen en trok de rok over haar heupen naar beneden. Ze overwoog en passant de brandnetels van de stoel te vegen, maar besloot dat dat geen handige actie zou zijn. Ze hoopte dat de brandharen van de planten nu inmiddels wel allemaal kapot zouden zijn. Toen ze zich weer op de stoel liet zakken, bleek dat allerminst het geval te zijn. Ze staken en brandden weer even enthousiast als eerst. Ze kneep haar ogen dicht en vertrok haar gezicht, maar gaf geen kik.
“Speel met jezelf. Zorg dat die man daar buiten klaarkomt, dan kunnen we weg.”
Quirina zuchtte zachtjes en gehoorzaamde. Verrast merkte ze dat ze flink nat was.
De man buiten kreunde en draaide zich half om. Een ogenblik later gooide hij een papieren zakdoekje op de grond, keek nog even naar binnen en stak zijn hand op naar Dave. Daarop draaide hij zich om en slenterde weg. Dave grinnikte.
“Die ook een leuke middag. Kom eens hier met dat soppende kutje jij. Ik maak het even af.”
Dave stuurde de auto de oprijlaan op van een groot vrijstaand huis en parkeerde in de schaduw van een hoge boom.
“Even wachten.”
Hij stapte uit en pakte hun tas met speelspullen uit de kofferbak. Een paar ogenblikken later trok hij het portier aan haar kant open en hield Quirina de collar voor. Gehoorzaam boog ze haar hoofd naar voren en hield haar haren opzij, zodat hij het bandje in haar nek vast kon maken. Automatisch ging haar andere hand naar boven, om de collar aan de voorkant vast te houden. Ze vond het ding altijd veel te strak zitten.
“Éh!”
Zijn toon was waarschuwend. Hij duwde haar hand naar beneden.
“Hoofd recht, geen geklooi, weet je nog? Zo, uitstappen nu.”
Quirina hief haar hoofd met een ruk naar hem op keek hem geschrokken aan.
“Zó?!”
Ze liet haar blik over haar ontblote onderlichaam glijden. Ze had slechts schoenen en een kort topje aan, dat bovendien nog altijd onder haar borsten zat.
“Is dit gepruttel? Je weet wat ik gezegd heb hè? Laatste waarschuwing. Uitstappen nu. Die rok had je verspeeld, dat is jammer voor je. Kom op.”
Hij pakte haar bij haar arm en negeerde haar smekende blik.
“Handen weg!”
Hij zuchtte.
“Ik word zó moe van jou. Ik heb hier geen zin in hoor. Het is nu afgelopen met dat geklooi, kom maar hier.”
In één ruk had hij het topje over haar hoofd getrokken en mikte het door het nog openstaande portier in de auto. Het volgende moment had hij haar armen op haar rug gedraaid en haar polsen aan elkaar geketend met de metalen boeien.
“Zijn we nu klaar? Gaan we nu luisteren? Ja? Mooi.”
Hij klikte een riem aan de collar, griste de plastic tas en een andere tas van de achterbank en gooide het portier dicht. Hij trok haar met zich mee naar de voordeur van het statige huis. Quirina liep beschaamd achter hem aan. Sukkel die ze er was... Ze was lekker bezig zo. Niet echt de manier om haar Meester trots op haar te krijgen. Nog even en hij zou haar gewoon naar huis sturen, teleurgesteld over haar gedrag, haar ongehoorzaamheid, haar ‘gepruttel’, zoals hij dat noemde. Dat was wel het laatste wat ze zou willen.
De deur zwaaide open. Een goedgeklede man lachte hartelijk naar Dave en gaf hem een hand.
“Hallo, welkom!”
Zijn ogen gleden naar Quirina, die zich voelde kleuren tot achter haar oren.
“Zó?!”
Hij keek met een vragende lach naar Dave, die zijn schouders ophaalde.
“Tja, beetje ongehoorzaam soms. Kostte haar vandaag d’r kleren.”
De man grijnsde en stapte opzij om zijn bezoek binnen te laten. Zijn blik viel op de rode billen en benen van Quirina, die vol zaten met kleine bultjes.
“Je bent al aardig bezig geweest, zie ik?”
“Hmm, nee valt wel mee hoor, opwarmertje, heb ik zelf niet eens iets aan hoeven doen.”
“Je weet de weg hè?”
Dave knikte bevestigend. Hij trok Quirina met zich mee door de hoge koele gang tot ze voor een stevige eikenhouten deur stonden. Erachter bleek een stenen trap naar beneden te zijn, een kelder in. Aan de muren waren grote elektrische kaarsen bevestigd. Het misstond hier niet, het had zelfs wel wat. Toen ze beneden waren, keek Quirina bewonderend om zich heen. De kelder was volledig ingericht als speelruimte, met alle denkbare attributen. Ze liet haar ogen door de ruimte glijden. Een kruis, dat zo te zien ook draaibaar was, een kooi, een sling, een takel, krukjes en stoelen, al dan niet met kroonkurken of andere dingen erop, een rek met een uitgebreid assortiment aan zwepen, een kast met buttplugs en dildo’s, een rek met touwen en ander bindmateriaal. Je kon het zo gek niet bedenken of het stond of lag wel ergens.
“Mooi hè? Zoiets gaan wij ook eens maken. Een eigen speelkelder. We komen hier trouwens nog wel eens terug, dan mag je alles uitproberen. Vandaag alleen dit.”
Hij leidde haar naar de takel.
Het kostte Dave weinig tijd om Quirina de speciale enkelboeien aan te trekken en de touwen te bevestigen. Hij had haar neergelegd en drukte nu op de knop die het apparaat in werking zette. De touwen spanden aan en Quirina voelde hoe ze ondersteboven werd opgehesen. Hoe hoger ze kwam, hoe meer haar benen uit elkaar getrokken werden. Precies toen het pijn begon te doen stopte Dave en liet haar weer ietwat zakken, zodat de spanning op haar spieren verminderde.
Ze voelde haar hoofd zwaar worden. Haar handen waren nog altijd op haar rug gebonden en hingen ongemakkelijk tussen haar schouderbladen. Hij had de metalen boeien vervangen voor een stel leren. Zonder had hij niet gewild. Anders had ze misschien kunnen steunen op de vloer. Quirina vond het eng. Als ze losschoot, zou ze recht op haar hoofd vallen, zonder zich te kunnen opvangen. Ze zette de gedachte snel uit haar hoofd.
Het krassende geluid van een lucifer en een lichte zwavelgeur. Het was duidelijk wat Dave van plan was.
Druppel voor druppel had hij tussen haar benen laten vallen, tot hij een mooi laagje had opgebouwd. Iedere druppel van de druipende kaars had haar opnieuw doen schokken. Ook haar billen waren niet aan de behandeling ontkomen. De brandnetelbultjes hadden ervoor gezorgd dat het extra gevoelig was en het hete vet echt pijn deed.
De druk op haar hoofd werd zo langzamerhand ondraaglijk. De boeien aan haar enkels deden pijn, de spieren aan de binnenkant van haar dijen waren stijf en het laagje kaarsvet op haar billen en kutje voelde strak. Dit hield ze niet lang meer vol.
Ze aarzelde of ze om toestemming zou vragen iets te zeggen en het dan zou melden, maar het was niet nodig. Dave kende haar goed en had het al gezien.
“Een minuutje nog teefje, eerst nog even schoonmaken, dan laat ik je zakken.”
Quirina haalde opgelucht adem. Dat trok ze nog wel. Hoewel het waarschijnlijk een lang minuutje zou worden, want ze zag dat Dave een pittige zweep uit het rek had gepakt en in de lucht uitprobeerde.
Met korte, felle, goedgerichte meppen sloeg hij het kaarsvet van haar geteisterde huid. Quirina kreunde en kronkelde onder zijn slagen. Ze voelde zich licht misselijk worden door de combinatie van de pijn en het lange ondersteboven hangen. Een paar momenten later vlogen de laatste stukjes kaarsvet door de kelder en legde Dave de zweep neer.
Hij pakte de afstandsbediening en liet de takel zakken, tot Quirina op de grond lag, op de zachte mat onder de takel. Hij maakte de collar en de boeien om haar polsen los. Quirina liet haar armen slap naast zich vallen. Ze was draaierig en uitgeput. Haar onderlichaam stond in brand. Ze voelde het overal kloppen en steken. Dave aaide haar over haar haren en liet haar even tot rust komen, terwijl hij de zweep, de kaarsen en de andere spullen opruimde.
“Gaat het?”
Ze knikte. Hij trok haar even tegen zich aan en gaf haar een warme kus.
“Nog één opdrachtje voor je vandaag.”
Quirina keek hem aan. Nog een opdracht? Ze hadden al aardig wat gedaan vandaag. De rustige start met de picknick, haar zwempartijtje naar het eiland, de brandnetels in de auto, de vernederende vertoning op de parkeerplaats en deze kaarsvet- en zweepsessie hier, in de kelder. Wat zou hij nog meer willen?
“Je hebt al een voorproefje gehad. Nu de finale nog. Ik wil dat je je bikini aantrekt.”
Hij haalde haar paarse gestreepte bikini uit de tas en gaf hem aan Quirina, die hem stomverwonderd aankeek. Af en toe snapte ze geen bal van die man, wat was hij nu weer van plan? Ze staarde naar de bikini in haar hand, trachtend het te begrijpen.
“Kom op, trek aan.”
Ze haalde haar schouders op en trok de bikini aan.
“Hier, gooien. Eerst voor de broek, dan voor het bovenstuk.”
Hij gaf haar een dobbelsteen. Quirina snapte er nu helemaal niets meer van, maar gooide braaf twee keer met de dobbelsteen. Een vijf en een vier. Vragend keek ze naar Dave.
“Oké, vijf en vier. Ik ga even zeggen dat we gaan.”
Hij liep met twee treden tegelijk de trap op, Quirina in opperste verbazing achterlatend.
Toen hij terugkwam zat Quirina nog altijd met een niet begrijpend gezicht voor zich uit te kijken.
“Ben je er al? Voorproefje, finale? Vijf hier,” hij wees op het broekje, “en vier daar.”
Langzaam begon Quirina iets te dagen. Ze hoopte hevig dat ze geen gelijk zou hebben met wat ze dacht. Het zou toch niet? Ze keek eens naar de bolle witte plastic tas die tegen de muur stond en begon steeds meer te vrezen dat haar idee wel eens juist kon zijn. Dave volgde haar blik en glimlachte vriendelijk naar haar.
“Goed zo. Goed geraden!”
Hij liep naar de tas en pakte hem op. Voor haar voeten zette hij hem neer en deed hem open. Quirina keek en zag haar angst bewaarheid. De groene planten met de gekartelde bladeren, sommige met gaten erin, staarden haar venijnig aan. Ze kreunde. Ze had haar portie brandnetels voor vandaag eigenlijk wel gehad. Wat een rotstreek...
“Ja liefje, die in de auto waren straf voor je opmerking. Dat was een extraatje. Dit stond al in het scenario.”
Hij had een handschoen aangetrokken en viste voorzichtig negen lange stengels uit de tas. Quirina keek wanhopig naar het stapeltje op de grond, dat ze zo meteen in haar bikini zou krijgen. Volwassen planten, met een maximum aan brandharen. Dave had zijn huiswerk goed gedaan, moest ze toegeven.
“Broek wat laten zakken, benen wijd en hurken. En oh, Quirina?”
Ze keek hem vragend aan.
“Ja Meester?”
“Iedere vorm van pruttelen betekent een verdubbeling. Dan weet je het vast.”
Quirina zuchtte, sloot haar ogen een moment en knikte verslagen.
“Ja Meester.”
Gehoorzaam nam ze de houding aan die van haar verlangd werd en zag hoe Dave de netels in haar broek legde. Sommige stengels dubbelgevouwen, omdat ze te lang waren.
“Blijf zo staan.”
Hij trok het broekje omhoog en trok het hoog op. Quirina voelde de stekende bladeren tussen haar lippen en billen branden en slaakte een kreet.
“Dat is één.”
Dave gaf twee klopjes tussen haar benen, hetgeen Quirina een tweede kreet ontlokte. Ze stond nog altijd ietwat wijdbeens en durfde zich niet te verroeren.
Dave had al twee van de overgebleven vier planten van de grond gepakt en opgerold en wees nu naar de linkercup van haar bovenstuk.
Quirina hijgde licht, maar stond onbeweeglijk en maakte geen aanstalten de cup van haar bovenstuk naar voren te houden.
“Quirina!”
Zij stem was dwingend.
“Kom op. Nú. Laatste kans, anders wordt het verdubbelen.”
Ze keek hem gekweld aan, maar gehoorzaamde. Ook de tweede cup werd gevuld. Als een plank stond ze wijdbeens voor hem, al haar spieren gespannen.
“Stel je niet aan. We gaan. Je krijgt je kleren zo terug, die trek je aan, over die bikini heen. Ik zet je af bij je auto en je meldt je op dit adres.”
Hij gaf haar een briefje.
Quirina wierp er een blik op. Het was het adres van een seksshop. Ze wist wel waar die was.
“Je krijgt daar iets en daarna ga je naar huis. Ik zie je vanavond, dan wil ik weten hoe de rest van deze opdracht is verlopen. Duidelijk?”
Quirina knikte.
“Ja Meester, het is duidelijk.”
“Goed, kom mee.”
Het had Quirina moeite gekost om te lopen en haar kleren aantrekken was al helemaal een crime geweest. De zweetdruppeltjes stonden op haar hoofd toen ze eindelijk aangekleed en wel naast Dave in de auto zat. Hij had de zitting schoongeveegd, maar ze had de ellende nu in haar bikinibroek en hesje, dus veel maakte het niet uit. Haar auto stond niet ver en ook het adres waar ze naartoe moest was niet ver weg, maar op deze manier was het afschuwelijk en nauwelijks vol te houden. Voor ze in haar auto overstapte, trok Dave haar nog even wreed dicht tegen zich aan om haar te kussen.
“Tot vanavond, subje.”
Quirina knikte, niet meer in staat nog iets te zeggen. Ze stapte in en zag hoe Dave van de carpoolplaats weg reed.
Zou ze ze eruit halen, hier, nu? Dit was echt niet te doen, het was een onmenselijke opdracht. Ze keek voorzichtig in het bovenstuk van haar bikini en zag dat haar huid rood en opgezwollen was onder de brandnetels. Ze besloot toch die laatste paar minuten nog vol te houden, tot ze bij die seksshop was geweest. Daarna kon hij het dak op en zou ze die rotdingen er echt uit halen. Ze realiseerde zich dat hij niet had gezegd tot wanneer ze ze moest laten zitten. Tot thuis waarschijnlijk, dat lag voor de hand. Ze zuchtte en startte de motor.
Een korte zoemtoon kondigde haar komst aan. Quirina keek om zich heen, maar zag niemand achter de toonbank. Tussen de rekken met dvd’s stapte plotseling een brede man vandaan.
“Jij bent Quirina?”
Ze knikte.
“Ik zou iets mee krijgen.”
“Ja, jij moet mij ook iets geven. Je bikini.”
Een blos vloog Quirina naar de wangen. Jee, die man zou wel denken als hij al die struiken zag!
Hij zag haar blos en aarzeling.
“Dave zei al dat er mogelijk wat plantjes in zouden zitten, geeft niet. Je mag het allemaal hier laten, maar ik moet het wel zien. Die bikini kreeg je van hem terug, zei hij.”
“Hoe bedoel je, zien? Ik moet het aan jou geven?”
“Nee, het is de bedoeling dat je je spullen hier ter plekke voor me uittrekt. Eerder mag ik je niets meegeven.”
Quirina mompelde een lelijk woord, maar trok wel haar rok op, om haar bikinibroekje uit te trekken. Hoe eerder ze van die netels verlost zou zijn, hoe beter. De winkeleigenaar fronste even verbaasd toen hij de brandnetels op de grond zag vallen.
“Jeuj, da’s heftig. Ziet er ook niet lekker uit, meis. Doet het zeer?”
Quirina trok een gezicht.
“Het voelt nog beroerder dan dat het eruit ziet, geloof me.”
Ze plukte een paar losse achtergebleven blaadjes tussen haar lippen vandaan en trok daarna haar top omhoog, om ook het hesje uit te trekken. De man floot tussen zijn tanden, toen hij nog meer netels zag vallen. Hij liep naar de toonbank en kwam terug met een klein zakje.
“Even kijken, ik moest je deze geven als je plantjes bij je had.”
Hij overhandigde Quirina het zakje.
“En wat als ik die niet had dan?” wilde ze nieuwsgierig weten.
“Dan een envelop, maar die mag ik je nu niet geven, die moet ik weggooien. Het was het één of het ander.”
Quirina haalde haar schouders op.
“Oké.”
Ze was de planten nu weliswaar kwijt, maar de branderige jeuk was er niet minder om. Hier zou ze voorlopig nog wel even last van houden.
Ze groette de man en liep de winkel uit. Ze keek naar de kleine plastic zak in haar hand. Wat zou erin zitten? Ze gluurde in het zakje, terwijl ze naar haar auto liep. Het was een langwerpig doosje, ingepakt. Een geurtje misschien? Ze hadden laatst bij een parfumerie geurtjes staan testen. Zou het?
In de auto schudde ze het pakje uit de tas. Er zat een papiertje op geplakt. Een briefje. Ze scheurde het eraf en vouwde het open.
“Trots. Tot vanavond. Likje en tikje, Dave.”
Ze glimlachte. Ze draaide het cadeautje een paar keer om. Cadeautje, vanwege goed uitvoeren van de opdracht? Ze pulkte een puntje van het plakband los en scheurde verwachtingvol het papier eraf. Verbluft staarde ze naar het doosje in haar hand en schoot toen in de lach. Een wit doosje met groene letters: “Insectenbeetzalf. Directe verlichting bij insecten–, kwallenbeten en brandnetelsteken.”
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?