| Gepost op woensdag 23 september 2009 - 10:42 am: | 
|
|
Een unieke gelegenheid om met plezier wat te verdienen, of zat er toch een addertje onder het gras?
Ze had de advertentie meer dan eens goed doorgenomen en haar besluit stond vast: ze ging ervoor. Het was wel eng en helemaal zonder risico was het ook niet, maar ze kon het geld meer dan goed gebruiken, kon best tegen een stootje en eigenlijk vond ze het ook wel heel spannend en geil. Ze keek nog eens naar het inmiddels al enigszins smoezelige stukje krant, waar ze nu al meer dan een half uur mee in haar handen zat. Voor de zoveelste keer sinds ze het een week geleden had uitgescheurd… Ze had haar besluit genomen, maar toch kwam de twijfel ineens weer opborrelen. Een casting voor een SM-film, was het niet raar? Het paste haar wel, met al haar perverse fantasieën, maar ging dit niet te ver? Er stond niet bij wat er ging gebeuren of wat ze kon verwachten. Wat mepwerk en wat klemmetjes, vermoedde ze, wat anders? Het zouden wel van die in leer gestoken mensen zijn, met zweepjes en zo. Een lichte kriebel verspreidde zich door haar buik. Het zou wel een hele aparte en spannende ervaring zijn en het was echt veel geld voor een dagje rare spelletjes doen… Resoluut pakte ze de telefoon, streek met snelle bewegingen het verkreukelde stukje krant glad en tikte het nummer in dat bij de advertentie stond.
Zenuwachtig keek ze op de display van haar mobiel hoe laat het was en vergeleek daarna het adres op haar papiertje met het straatnaambordje op het huis tegenover haar. Ja, hier moest het zijn, nummer 1, precies dat huis waar ze voor stond. Ze keek nog een keer hoe laat het was, daar die informatie een paar seconden geleden niet tot haar was doorgedrongen. Ze was een kwartier te vroeg. Aarzeling. Wat moest ze doen, al aanbellen? Wachten? Ze beet op haar lip en keek vertwijfeld om zich heen. Hier blijven staan was ook een beetje stom, misschien konden ze haar wel zien vanuit het raam. Toch maar die kant op dan. Ze stak de straat over en haalde diep adem. Een vruchteloze poging om de zenuwen die door haar lijf gierden wat te kalmeren. Voor het stoepje bleef ze staan en keek naar boven, naar de hoge robuuste gesloten voordeur. Donkerbruin geverfd verweerd hout. Een deur met een haast dreigende uitstraling. Na nog een tweede diepe zucht liep ze het trapje op, stak haar vinger uit en drukte met wild kloppend hart op de bel.
“Zo…, Amanda….”
Een paar ondoorgrondelijke blauwe ogen keken haar strak aan. Ze wachtte tot hij verder ging, maar de man zei niets meer. Hij nam haar rustig met neutrale blik op, keek toe hoe ze nerveus met haar voeten heen en weer schuifelde en niet goed wist waar ze moest kijken. Ze stond in een vrij kale ruimte, achterin het grote huis waar ze had aangebeld. Een ruwe planken vloer, een saai peertje aan het plafond. De ruimte was ingericht als een soort kantoor, maar dan heel basic. Tegen de muur stond een metalen kast, ernaast een rommelig bureau en aan de andere kant, waar zij nu stond, zat deze man met zijn benen over elkaar geslagen op een klapstoel aan een wankel tafeltje, waarop een stapel papieren lag. Hij zei nog steeds niets en Amanda begon zich knap ongemakkelijk te voelen. Was het soms de bedoeling dat zij ging praten? Voorzichtig keek ze naar de man op de klapstoel. Hij had een spijkerbroek aan met een strak zwart T-shirt, dat zijn brede bovenlijf en gespierde armen benadrukte. Ze durfde haar blik niet hoger te laten gaan dan de krachtige kaaklijn, want hij zat haar nog steeds strak aan te kijken. Onverwacht verbrak hij ineens de stilte.
“Amanda, je komt hier vrijwillig?”
Verward keek ze hem nu aan. Wat een gekke vraag.
“Eh, ja? Natuurlijk.”
“Je weet waar je voor komt?”
“Ja, voor de casting, voor de SM-film. Ik heb er echt goed over nagedacht hoor, ik bedoel, ik heb zelf ook altijd al rare fantasieën en het leek me spannend er nu eens echt iets mee te gaan doen en…”
“Realiseer je je dat je pijn zult lijden, je blauwe plekken of verwondingen zult oplopen?”, onderbrak hij haar zenuwachtige geratel.
“Eh, ja. Dat is het risico hè, dat hoort erbij. Ik weet dat er in SM-films altijd…”
“Ben je bereid daar een schriftelijke en gefilmde verklaring over af te leggen?”
Hij onderbrak haar voor de tweede keer met kille en zakelijke stem. Amanda viel even stil.
“Je verklaart schriftelijk en op video dat je hier vrijwillig bent, dat je weet dat je pijn zult lijden en dat je niet voortijdig zult vertrekken. Het geld krijg je overigens meteen na afloop, contant.”
Amanda’s ogen lichtten even op. Oh ja! Ze zou hier met een bijzonder goed gevulde portemonnee vandaan gaan en hoefde daar slechts wat van haar eigen fantasieën voor te ondergaan! Kon het mooier? Ze zou haar nieuwe inrichting met geilheid betalen!
“Ja, ik ben bereid zo’n verklaring af te leggen.”
De man knikte.
“Heb je nog vragen? Nu kun je ze nog stellen, als we eenmaal bezig zijn is het je niet meer toegestaan te praten.”
Met name het laatste deel van wat hij zei bleef hangen. Het zorgde voor een paar extra opfladderende vlinders in Amanda’s buik. Ze zou niet mogen praten! Maar wat dan als ze het echt niet meer zag zitten? Ze besloot dat toch wel te vragen.
“Eh, als ik het nou niet kan volhouden…?”
“Je krijgt een stopwoord. Op dat moment houdt het allemaal even op zodat je kunt bijkomen.”
Amanda knikte. Het zou allemaal wel meevallen. Ze zou een paar uurtjes bezig zijn met spannende dingen, dingen waar ze al jaren van droomde. Wat pijn zou ze op de koop toe nemen, dat was het wel waard. Een geile ervaring, een goede beloning en ze zou acteren in het castingfilmpje. Wie weet werd ze nog wel uitgekozen voor de uiteindelijke film! Haar familie en kennissenkring was dermate netjes, dat niemand daar ooit achter zou komen. Ze knikte nogmaals.
Met een zwierige zwaai zette ze een zekere streep onder haar handtekening en gaf de man het formulier terug. Hij nam het contract met haar verklaring aan en glimlachte. Het filmpje was ook in één keer goed gegaan, alles stond erop. Ze kon niet meer terug.
“Goed. We gaan beginnen.”
Slechts vier woorden, die Amanda meteen weer zo gespannen maakten als een te strak opgedraaide vioolsnaar. Haar hart bonsde plotseling zo hard, dat het volgens haar hoorbaar moest zijn voor de man die de woorden had uitgesproken.
“Kleed je maar uit. Je kleren en andere spullen leg je in deze locker hier.”
Hij wees naar één van de stalen kastjes aan de muur.
“De sleutel geef je aan mij.”
Amanda aarzelde even en begaf zich daarna naar de lockers.
“Opschieten graag, we hebben geen dagen de tijd!”
Terwijl ze zich uitkleedde, bedacht ze dat niemand tot nu toe naar haar lichaam had gekeken. Ook raar… ze zou straks in haar blootje gefilmd worden! Ze had wel enorme littekens kunnen hebben, of rare tatoeages, of een opgevulde bh. Toch niet geheel onbelangrijk hoe je eruit zag in een film, leek haar. Maar misschien had die man zo al gezien dat ze een prima lijf had. Ze had immers weinig verhullende en strakke kleding aan gehad. Ze haalde haar schouders op en legde haar kleren netjes opgevouwen in het kastje, bij haar schoenen en tas. Met het dichtgaan van het kastje kreeg Amanda een raar gevoel in haar buik. Ze kon er de vinger niet op leggen wat het precies was, het voelde als naderend onheil. Ze drukte het nare gevoel weg. Dat was de spanning natuurlijk. Het sleuteltje draaide soepel in het slot en sloot het kastje af. Ze schudde haar hoofd als om de twijfels te verdrijven, trok het sleuteltje eruit en liep terug naar de man, die het getekende contract in een map had opgeborgen en net de lade op slot draaide waar hij het in had gelegd.
Amanda voelde zich ineens ontzettend bloot en sloeg verlegen haar ogen neer toen hij zich naar haar oprichtte. Hij hield zijn hand op.
“Sleutel?”
Gehoorzaam liet ze het sleuteltje in zijn hand glijden. Hij stopte het in zijn broekzak.
“Realiseer je je Amanda, dat je nu met deze sleutel meteen álles hebt afgegeven? Niet alleen je kleding en bezittingen, maar ook je wil, je recht om te praten, tenzij je iets gevraagd wordt natuurlijk, je trots en waardigheid, kortom alles. Zo lang je hier nog binnen bent, ben je niets meer. Je hebt te gehoorzamen en zult worden gestraft als je dat niet doet.”
Een hete gloed ging door Amanda heen en de twijfels sloegen in één klap in volle hevigheid toe. Oh mijn god, waar was ze aan begonnen?! Wat had ze gedaan?! Ze had een contract getekend dat haar verplichtte te blijven tot het klaar was! Een contract waarin bovendien niet eens gesproken werd over een beloning, omdat het zwart betaald werd. Hoe had ze zo stom kunnen zijn! Wie weet wat ze met haar zouden uithalen. Ach nee, sprak een ander stemmetje in haar hoofd tegen, zo’n vaart zou het niet lopen. Dit hoorde erbij, dat wist ze toch? Het was haar gezegd. Ze zou haar fantasieën gaan uitvoeren en er geld voor krijgen, klaar.
Vertwijfeld keek ze de man aan. Hij herkende de twijfels en nervositeit in haar blik en onderdrukte een glimlach. Ze waren allemaal hetzelfde. Ze gingen een paar leuke uren tegemoet.
Ondanks de felle lampen, die van alle kanten op haar waren gericht, had ze het koud. Amanda huiverde. Ze was naar een studio gebracht in een ander deel van het huis. Het pand was zo groot, dat ze de weg was kwijtgeraakt. Dit moest een garage zijn, of de kelder. In ieder geval waren er geen ramen en de stenen muren zagen er dik uit. Ze stond omringd door camera’s in het midden van de ruimte, op een koude vloer die met linoleum was bedekt. Rechtop, benen gespreid, haar handen in haar nek. De man met wie ze het gesprekje had gehad stond tegenover haar. Ze realiseerde zich dat hij zich niet eens had voorgesteld. Raar…
“Amanda, ik neem aan dat je je hebt voorbereid op deze dag. Hoe heb je dat gedaan?”
Ze dacht heel even na. Ze mocht niet praten tenzij er iets werd gevraagd en dat was hier het geval, dus dan…
“Geef antwoord!”
Oke, duidelijk. Ze moest antwoorden.
“Eh, ik heb op Internet wat filmpjes…”
“Dat bedoel ik niet,” viel hij haar in de rede: “Wat heb je vanmorgen gedaan, voor je hier naartoe kwam?”
Niet begrijpend keek ze hem aan. Hij zuchtte licht geïrriteerd.
“Je hebt gedoucht, je hebt je geschoren…,” vulde hij voor haar in, “wat verder?”
Amanda dacht koortsachtig na. Meer dan dat had ze niet gedaan. Wat had ze nog meer kunnen doen? Hij zou toch niet haar bodylotion of geurtje bedoelen of de make-up?
“Niets?”
Zijn toon was scherp. Amanda zweeg en keek naar de grond. Ze wist echt niet wat hij bedoelde.
“Amanda, heb je je gespoeld? Heb je gezorgd dat je ook van binnen schoon bent?”
Met een schokje keek ze op. Gespoeld? Waar had hij het over?
Haar blik was voldoende. De man trok veelbetekenend zijn wenkbrauwen op en draaide zich om naar een stevige blonde man die op een afstandje met de armen over elkaar toekeek.
“We beginnen op een ander punt, ze is nog niet gespoeld.”
De blonde man grijnsde en liep weg na een “Oké!”.
Amanda keek hem ietwat angstig na.
“Tja schat, als jij het niet zelf doet, doen wij het wel voor je. Kom.”
Hij pakte haar bij een arm en leidde haar naar een deur, waar de andere man zojuist door verdwenen was. De doorgang kwam uit in een betegelde ruimte.
“Hier blijven staan, handen op je rug.”
Amanda keek om zich heen. Aan de muren zaten wat haken en stangen, net zoals in het plafond. Aan één kant zat een smalle klaptafel vast aan de muur. In de vloer zat een putje, zag Amanda, maar er hingen geen douches. Ze maakte zich wat bezorgd. Van binnen schoon, had hij gezegd. Had hij het over een darmspoeling gehad? Dat zou toch niet? Dát zou toch zeker niet zijn wat ze met haar van plan waren?! Maar wat kon het anders zijn? Het idee alleen al zorgde voor lichte paniek en opborrelend verzet in haar lijf. Ze had andere spelletjes in gedachten gehad, niet zoiets!
De blonde man stapte met een brede grijns op zijn gezicht de ruimte binnen met een grote emmer en een flinke fles met een tuit eraan. Hij zette de emmer voorzichtig op de grond en legde de fles op de tafel.
“Boeien?”
“Neuh, kan altijd nog. Wel de camera’s. Dit zijn altijd mooie opnamen.”
Amanda hoorde het met grote paniekogen aan. Vervuld van afschuw besefte ze dat ze het echt gingen doen! Ze bleef hopen dat haar vrees geen waarheid zou worden, maar zag hoe de voorbereidingen werden getroffen.
“Hier komen. Buk je over de tafel. Zo ja. Houd je billen uit elkaar.”
Amanda kreeg spontaan maagkramp. Nee, dit wilde ze niet! Ze kwam half overeind en pakte de tafel vast. Meteen werd ze ruw weer naar beneden geduwd.
“Schiet op, staan blijven en houd die billen uit elkaar!”
Ze sloot haar ogen en besloot ze deze lol niet te gunnen. Hier ging ze echt niet aan meewerken. Veel keuze had ze echter niet. Ze voelde hoe de tuit van de fles tussen haar billen werd gewrongen en in haar lichaam drong. Het volgende moment golfde er een rotgevoel door haar onderbuik toen de fles met kracht werd leeggeknepen.
“Staan. Je mag nu daar boven dat putje gaan zitten en het eruit persen. Darminhoud die meekomt mag je straks zelf opruimen.”
Amanda keek hem opstandig aan en bewoog zich niet. Een ijzig moment hielden hun blikken elkaar vast. De man glimlachte. Die vastberaden flonkering kreeg hij wel uit haar ogen, wist hij.
“Niet? Ook goed. Terug naar de tafel, voorover en billen uit elkaar, opschieten. We gaan net zo lang door tot die emmer leeg is. Tegen die tijd heb je het wel benauwd. Eens zien of je dan gehoorzaamt. En anders hebben we nog wel een andere methode. Net als die rooie van een tijdje geleden, weet je nog, Steven?”
De andere man lachte.
“Ja, dat was leuk.”
Amanda keek vanuit haar gebukte positie voorzichtig van de één naar de ander. De man die Steven was genoemd ving haar blik.
“Zal ik je uitleggen, poppie. Een poosje geleden hadden we ook zo’n onwillig sletje hier. Toen die emmer leeg was, hebben we haar wijdbeens daar aan die stangen vastgebonden en een flinke hoeveelheid laxeermiddelen bij haar naar binnen gegoten. Het duurde even, maar na een tijdje hield ze het echt niet meer, geloof me. Toen ze uiteindelijk leeg was en alle zooi had mogen opruimen met een paar stukjes keukenrol, werkte ze ineens wél mee, toen we het opnieuw gingen proberen met spoelen. Tja, zo werkt dat hè, soms moet er eerst iets anders gebeuren…”
Amanda kreunde toen de tweede fles werd leeggespoten. Ze voelde haar buik opzetten.
“Toe maar? Gooi eruit.”
Amanda deed een aarzelende stap richting het putje, maar kon zich er niet toe zetten onder het oog van de camera en twee mannen te hurken, en de vloer te bevuilen met wie weet hoeveel viezigheid.
“Nog steeds niet? Prima hoor. Terugkomen en bukken.”
Amanda voelde tranen opwellen. Zou ze nu al dat stopwoord gebruiken? Maar welk woord? Nee!! Ze hadden haar nog niet eens gezegd wat dat was! Met een ruk wilde ze overeind komen, maar ze kreeg geen kans. Ze werd neer gehouden en voor de derde keer kolkte een hoeveelheid vloeistof haar darmen in. Ze kreeg een visioen van zichzelf, vastgebonden aan de stangen zoals het haar was voorgespiegeld, staand in haar eigen stinkende drek. Mooi niet. Dit ging niet gebeuren! Ze ging naar huis!
In plaats van naar het putje beende ze met grote stappen naar de deur.
“Waar denk jij naar toe te gaan?”
Bij de deur draaide ze zich om en siste venijnig: “Naar huis. Ik doe hier niet meer aan mee, bekijk het maar.”
“Ga je zó, zonder kleren?” vroeg Steven smalend.
De andere man grinnikte.
“Mag hoor. Maarre, je weet wat je ondertekend hebt hè? En dat je contractbreuk pleegt als je wegloopt.”
Amanda stond stil. Shoot, het contract! Daar had ze even niet aan gedacht. Dat ze het geld niet zou krijgen vond ze niet zo erg, maar ze had ervoor getekend dat ze zou blijven tot het klaar was. Er had een sterretje bij gestaan dat verwees naar een boeteclausule. Echt goed gelezen had ze die niet, maar het bedrag dat erbij stond had ze wel gezien en dat was niet misselijk. En inderdaad, haar kleren lagen in een locker waarvan híj de sleutel had! Ze kón dus niet eens weg…! Een gevoel van misselijkheid overviel haar. Ze zat vast, ze konden met haar doen wat ze wilden!
De man stond nog steeds met zijn armen over elkaar naar haar te kijken en maakte totaal geen aanstalten haar tegen te houden. Steven daarentegen liep naar haar toe en pakte haar bij haar haren.
“Jij gaat nergens heen en dat weet je zelf ook wel. Niet voordat wij met je klaar zijn. Opschieten nu, terug naar je plek en bukken!”
Hij gaf haar een zet in de richting van de klaptafel. Tranen van woede en machteloosheid liepen Amanda over de wangen, toen ze voor de vierde keer voorover werd geduwd en de tuit van de fles in haar lichaam voelde komen. Inwendig vervloekte ze zichzelf om zoveel domheid en besloot dat het dan maar snel voorbij moest zijn. De mannen genoten met volle teugen van deze vernedering tot op het bot, toen ze huilend van schaamte gehoorzaamde en het bevel van eerder opvolgde.
Rillend en nat door het koude water waarmee ze uiteindelijk was afgespoten, liep Amanda terneergeslagen achter de man-zonder-naam aan, terug naar de andere ruimte. Steven liep achter haar en gaf haar geregeld een por ter aansporing. De man voor haar draaide zich half naar haar om.
“Je begrijpt natuurlijk wel dat die scène van daarstraks niet zonder gevolgen blijft hè? Daar krijg je straf voor, maar dat komt nog wel. Eerst ons gewone programma.”
Hij stond stil. Steven pakte Amanda bij een arm, die hij op haar rug draaide. Niet te ver, maar net genoeg om het pijnlijk te laten zijn. Ze zei niets, vertrok slechts haar gezicht.
“Steven, ik wil een mooie bondage, die een fraai patroon achterlaat. Daarna bind je haar dusdanig, dat ze in zittende houding met gespreide benen kan worden opgetakeld.”
De blonde man knikte en liep naar een hoek waar een stapel touwen lag. Hij kwam met een armvol terug die hij op de grond liet vallen voor de voeten van Amanda, die nog altijd stond te bibberen. Nadat hij een stuk touw van de juiste lengte had uitgezocht, begon hij het snel en handig op een fraaie manier om Amanda heen te wikkelen en te knopen. Een paar minuten later hing ze in zithouding in de lucht. Haar benen maximaal gespreid maar gebogen, de knieholten rustend op haar armen, haar handen met ruime boeien aan elkaar gebonden. Ze vond het niet eens een echt oncomfortabele houding, dit kon ze wel even volhouden. De bondage was mooi, dit lag wel in de lijn van wat ze verwacht had. Niet zoals dat andere…
“Jeff! Klaar.”
Ah. Hij heette dus Jeff? Of Jeffrey, dat kon ook…
“Mooi. Zo sletje, hang je lekker? Beetje koud nog? Je krijgt het zo wel warm hoor, maak je geen zorgen.”
Hij graaide in een grote koffer en viste er twee flinke klemmen uit met een oog eraan. Hij keek Amanda even aan en zag de zweem van angst in haar ogen. Precies wat hij wilde zien. Angst, onzekerheid. Mooier nog was het ongeloof, de pijn en de wanhoop, emoties die straks naar voren zouden komen. Geduld. De camera’s liepen. Hij zou het nog vaak terug kunnen zien.
Hij duwde haar benen nog iets verder uit elkaar en zette de klemmen op haar lippen. Amanda ademde scherp in, maar gaf geen kik. Ook dit was iets wat ze verwacht had en deze pijn kon ze best hebben. Jeff (of Jeffrey?) bevestigde een glad dun touw aan het oog van iedere klem en liep toen met de twee touwtjes naar de muur, waar ook een oog in zat. Hij haalde het er onderlangs doorheen en liep terug naar Amanda, waarna hij haar de touwtjes in haar handen stopte.
“Zo. Je hebt vast wel een idee wat je nu mag gaan doen.”
Amanda zei niets, maar keek hem met grote bange ogen aan. Het was zo klaar als een klontje wat de bedoeling was…
“Heel goed, er werd je niets gevraagd. Je krijgt tien seconden de tijd om flink in beweging te komen. En dan bedoel ik minstens tot hiér…”
Hij hield zijn hand een stuk boven Amanda’s knieën.
“Ga je gang, je tijd gaat nu in.”
Amanda trok heel zachtjes aan de touwen, om de geïmproviseerde schommel in beweging te zetten en voelde de klemmen aan haar lippen gemeen trekken. Ai, dit deed zeer! Ze liet vieren. Jeff keek veelbetekenend op zijn horloge. Nog een keer trok ze de touwen voorzichtig naar zich toe, maar liet door de venijnige pijn ook meteen weer los.
“Lukt niet? Ben je bang de klemmen eraf te trekken? Ze zitten stevig hoor, dat gebeurt niet zo snel, maar ik zal het je iets gemakkelijker maken.”
Hij pakte nog twee klemmen, die hij op haar tepels zette. Ook hieraan kwamen twee touwtjes, die door het oog aan de muur gingen en uiteindelijk in Amanda’s handen gelegd werden.
“Zo, nu kun je het verdelen. Herkansing, tien seconden.”
Amanda trok nogmaals voorzichtig aan de touwen en kreunde. De klemmen beten in haar lippen en tepels. Ze kreeg geen beweging in de touwschommel.
“Tien. Jammer…”
Een felle zwiep was hoorbaar, een lichte windvlaag voelbaar, maar bovenal voelde Amanda een striemende pijn op haar rug. Ze slaakte een gil.
“Probeer het nog maar eens. Iedere vijf seconden krijg je een kleine aansporing van mij, tot je de juiste hoogte hebt bereikt.”
Ze ademde een paar keer snel in en uit en probeerde zichzelf te helpen door wat te wiebelen terwijl ze zachtjes de touwtjes naar zich toe haalde. De tweede slag die haar raakte bracht haar wat in beweging. Amanda kronkelde en kreunde. Ze zette haar kiezen stevig op elkaar pijnigde zichzelf. Een derde en vierde zweepslag kon ze echter niet voorkomen. Ze voelde de striemen op haar rug branden, haar tepels leken eraf getrokken te worden en haar lippen voelden aan alsof ze zouden scheuren. Maar, ze schommelde! Naar mate ze meer vaart kreeg, hoefde ze zichzelf minder pijn te doen.
“Heel goed. Nu wil ik dat je zo meteen stopt als ik het zeg. En dan bedoel ik dat je metéén stopt, niet na een tijdje. Stóp!”
Met wijd opengesperde schrikogen hield Amanda zich in één keer tegen, door de touwen stevig vast te houden. Een misselijkmakende pijn verspreidde zich door haar lippen en tepels toen de schommel abrupt stilhield. Een flinke schreeuw kon ze niet binnenhouden. Al weer voelde ze tranen over haar wangen lopen. Dit keer niet van schaamte, maar puur van de pijn.
“Valt niet tegen. Schommelen!”
“Neeeeeee,” kreunde Amanda huilend.
De zweep raakte met een knal haar rug.
“Kop dicht en schommelen!”
Het spelletje werd nog twee keer herhaald. Amanda huilde nu echt. Na de tweede keer had ze het stopwoord gegeven, maar ze besefte nu dat het waardeloos was. Ze waren opgehouden, ja. Ze had even mogen bijkomen, precies zoals de man had gezegd. Maar ze was niet los gemaakt en daarna was het gewoon weer verder gegaan, vanaf het punt waar ze opgehouden waren.
Steven takelde haar naar beneden, tot ze op de koude grond lag. Hij bevrijdde haar van de klemmen en maakte de bondage los. Op haar huid bleef een mooi patroon achter van de touwen. Ze bekeek tersluiks haar schaamlippen en verwachtte bloed te zien, maar dat was niet het geval. Het was allemaal flink opgezet en rood, maar het bloedde niet.
“Ga staan.”
Ze krabbelde moeizaam overeind en veegde een paar natte plukken haar uit haar gezicht.
“Je hebt nog straf tegoed, weet je nog?”
Ze wilde het niet weten. Hoe lang ging dit nog duren?
“Een zware overtreding. Je hield je mond niet, was brutaal en je liep weg. Er stond sowieso nog een zweepsessie op het programma, maar ik denk dat we dat maar moesten aanpassen. Er een combinatie van maken. En dan geen zweep, maar een cane.”
Amanda schrok. Daar had ze in één van die filmpjes op Internet wat van gezien. Ze had het weggeklikt, omdat het haar te heftig was.
“Ik denk dat vijftig slagen voldoende moet zijn, wat denk jij, Steven?”
“Je bent mild.”
“We kunnen het nog aanpassen. Vijftig om te beginnen. Het sletje mag zelf tellen.”
Hij wendde zich tot Amanda.
“Bukken, pak je enkels vast en houd je benen recht.”
Angstig deed ze wat haar gezegd werd. Ze kneep haar ogen stijf dicht en wachtte op de eerste slag. Seconden gingen voorbij. Er gebeurde niets. Ze deed haar ogen weer open en gluurde door haar haren opzij. Ze stonden er allebei en keken naar haar. Misschien was het alleen maar een dreigement…
“Ik zei dat je je benen récht moest houden!”
Snel strekte ze haar benen, zodat haar billen weer omhoog staken. Weer gingen er lange seconden voorbij.
“Ze kan niet recht blijven staan, Steven. Help haar eens.”
Amanda vroeg zich af wat hij daarmee bedoelde. Hoezo helpen, ging hij haar vasthouden? Ze had inderdaad wat moeite om recht te blijven staan, doordat ze zo met haar hoofd naar beneden stond. Het waren echter geen mannenhanden die ze op haar lijf voelde, maar koud metaal. Een stomp dun voorwerp werd in haar anus geduwd. De rest van het koude metaal voelde ze op haar rug liggen, tussen haar billen. Ze hoorde de takel weer ratelen, een geluid van een haak die ergens aan vastgemaakt werd en het volgende moment schreeuwde ze het uit, toen ze haar billen van binnenuit omhoog getrokken voelde worden. Om de pijn tegen te gaan ging ze mee omhoog tot ze bijna op haar tenen stond. Pas toen werd de takel stil gezet. Ze wankelde en vocht om haar evenwicht te bewaren. Iedere beweging deed pijn. Ze moest er niet aan denken wat er zou gebeuren als ze zou omvallen. Ze zou uitscheuren!
“Kijk, zó sta je mooi recht! Zo blijven staan. En nu tellen.”
Nog voor ze iets kon denken kwam de cane zwiepend op haar strak gespannen billen terecht. Amanda voelde de striem meteen opkomen en gilde.
“Téllen!”
“Eén,” snikte ze.
Steven stond voor haar en hield haar bij de schouders vast zodat ze niet zou omvallen of in elkaar zou zakken. Amanda huilde nu voluit.
“Tweeëndertig……”
Meedogenloos kwam de cane weer neer. Amanda voelde een straaltje bloed langs haar been glijden. Ze huilde, kreunde, wilde niet meer voelen, niet meer tellen, niet meer…
“Hee!”
“Hee! Quirina!”
Dave aaide met een vinger over haar been.
Quirina knipperde verward en keek in een paar donkere ogen. Ze was nog helemaal in de war door haar heftige droom.
“Heb jij de krant van gisteren misschien gezien? Ik kan hem nergens vinden.”
Ze schudde haar hoofd.
“Nee, sorry.”
Ze wist precies waar die krant lag. Ze had hem apart gelegd, toen haar oog was gevallen op een interessante advertentie, die ze Dave had willen laten zien. Maar deze krant zou nu spoorloos verdwijnen en was nooit bezorgd geweest…
|
|
    
Robin
Lid
Bericht Nummer: 17
Aangemeld: 03-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 26 september 2009 - 11:31 pm: |
|
Casting |
Mooi en heftig!
Een heerlijk verhaal dat je in één ruk uitleest.
Ik zag mezelf al bijna staan/hangen daar. Kriebels in mijn buik.
|
Mr.Storm
Beginnend lid
Bericht Nummer: 8
Aangemeld: 07-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 27 september 2009 - 02:49 pm: |
|
Balen |
Zit ik midden in het verhaal, wordt ze wakker.
Ik hoop dat je in slaap valt, je droom her beleeft en dan het verhaal hier afmaakt.
Groetjes Storm
|
vortex
Nieuw lid
Bericht Nummer: 1
Aangemeld: 09-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 27 september 2009 - 09:04 pm: |
|
Heerlijk |
Heerlijk zo'n verhaal....
Ik ben nog nieuw hier, maar ik ga zeker op zoek naar jouw andere verhalen!
Ik neem aan dat die ook zo mooi zijn, toch?
Vortex
|
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 413
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 02 oktober 2009 - 08:38 pm: |
|
Kauwen |
Ik heb geruime tijd op dit verhaal gekauwd. Niet omdat ik het niet goed vond, maar omdat ik niet wist met wie ik me zou identificeren. Tuurlijk, het slachtoffer was een meisje, maar er overkwam haar genoeg naars dat ook wel andersom valt te vertalen. Tegelijkertijd was de Dom in een aangename positie. Er was zoveel leuks te verzinnen met dat lijfje.
Ik ben er nog steeds niet uit, ik kan niet kiezen. Dus meld ik maar gewoon dat je een aangenaam verhaaltje hebt gebracht, dat mooi hebt beschreven en met karakters met diepgang bent gekomen. Voorwaar niet niks.
Daarnaast was het nog leerzaam ook. Mensen die mij een beetje kennen weten dat ik altijd geïnteresseerd ben in de psychologische kant van de spelletjes die ons zo boeien. Niet alleen natuurlijk, maar toch. Nou en er stond weer genoeg in van haar gedachten en gevoelens, Jammie.
Zo, en nu kan ik in alle rust verder kauwen.........
Janneman
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein 
| |
subjackt
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 30
Aangemeld: 07-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 06 oktober 2009 - 09:56 pm: |
|
verdiende loon |
Quirina, leuk thema, even makkelijk geld verdienen met iets wat nog een liefhebberij is ook, maar het valt allemaal toch ietsje tegen. Het is zo'n thema waarbij je natuurlijk al verwacht dat het wat anders gaat lopen, maar je bent niet teleurgesteld als je in jouw verwachting bevestigd wordt.
Kundig geschreven ook.
Alhoewel de uitvlucht dat het allemaal een droom is, misschien een tikkeltje laf is, vind ik de dubbele bodem over de advertentie wel weer aardig.
|
BondAge
Beginnend lid
Bericht Nummer: 6
Aangemeld: 05-2012
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 04 juni 2012 - 07:28 pm: |
|
Glimlach.. |
Oh, wat heerlijk weer geschreven. Tijdens het lezen mijzelf steeds weer afvragen of dit fantasie of werkelijkheid, begon ik eindelijk steeds meer te neigen naar fantasie....tot de laatste regels het opeens weer werkelijkheid blijkt te zijn.
En weer was ik al vertrokken en liet ik de regels op mij in werken.
Gewoon super dit !!! 
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?