sm & spanking verhalen & forum

Spanking Forum » Verhalen Forum » Aanbevolen Spanking Verhalen » Karin gestraft
« Vorig verhaal	Volgend verhaal »

Een verhaal van:
JohnEd

Nieuw lid

Beoordeling:

Vind je dit verhaal erg goed
of juist niet
geef dan hier je waardering:

(Waardeer!)
Aantal waarderingen tot nu toe: 8

Gepost op zondag 23 maart 2008 - 01:12 pm:

Karin gestraft MFf2

mate van instemming: een gezagsrelatie (niet SM)

billenkoek voor een dievegge

Karin werkt in een schoenenwinkel. In de pauze loopt ze het winkelcentrum in en loopt ze de computerzaak van John in. Daar ziet ze in een rek allemaal memory sticks hangen, waar ze er eigenlijk ook een van nodig heeft. Er kijkt niemand. Met een snelle beweging pakt ze een stick en laat die in haar tasje glijden. Maar John heeft het zien gebeuren vanuit zijn kantoortje met een spiegelglas raam en op het moment dat ze de winkel uitloopt, gaat John achter haar aan.
Karin zet het op een lopen en John zet roepend de achtervolging in. Het geheel trekt wel aandacht en uiteindelijk wordt Karin staande gehouden door een mevrouw van de buurtbeveiliging. Karin ontkent in alle toonaarden dat ze iets gepikt zou hebben. De beveiligingsdame vraagt naar haar ID. Karin heeft haar identiteitspapieren niet bij zich, die liggen in de winkel, waar ze nu niet ver vandaan zijn. Met z’n drieën lopen ze daar naar toe. Christel de eigenaresse, is geschokt om haar medewerkster met een hoogrode kleur in gezelschap van een beveiligingsdame en een boze mede-ondernemer te zien binnenkomen. Omdat ze Karin wel een beetje kent, realiseert ze zich onmiddellijk wat er aan de hand is.
En Christel hoeft niet te wachten op het ID van Karin. Met een knikje geeft ze aan dat Karin d’r tas moet worden opengemaakt…… geen gedraal. De mevrouw van de buurtbeveiliging ritst Karin d’r tas open en schudt die op de toonbank uit. Karins luide protesten verstommen even plotseling als ze begonnen waren als de usb stick, nog in oorspronkelijke verpakking over de toonbank rolt.
“Zeker geen bonnetje he?” zei John met een mengsel van woede en leedvermaak.
Karin zegt niets, maar kijkt naar de grond.
“Is het weer zover, Karin,” zegt Christel, “ik dacht dat we de vorige keer afgesproken hadden dat je nooit en nooit weer zou pikken?”
En tegen John, die ze goed kent zegt ze: “Het spijt me John, ’t is iets wat ze blijkbaar niet kan afleren.”
“Zal ik haar naar het politiebureau laten brengen en daar procesverbaal laten opmaken,” vraagt de beveiligingsdame.
“Een momentje, mevrouw”, zegt Christel, “ik wil even met mijn collega hier overleggen” en ze knikt met hoofdbeweging naar John dat hij haar even naar achter in de winkel moet volgen.
Daar staan ze met z’n tweeën even te smoezen, waarbij het duidelijk is dat Christel dingen aan’t uitleggen is en John op een gegeven moment instemt.
Teruggelopen wendt Christel zich tot Karin: “wat doen we, Karin? Ga je met deze mevrouw mee naar het politiebureau of zullen John en ik dit afhandelen zoals ik het de vorige keer deed toen je er met die laarsjes vandoor was gegaan?”
Karin krijgt een nog rodere kleur bij de herinnering en het idee dat ze zich weer in ‘zo’n situatie’ is beland, maar dat dit keer “die John” er nu ook bij betrokken is. Maar het idee aan het politiebureau en alle gevolgen daarvan benauwen haar nog meer.
“Ja, das goed” stamelt ze, “dan doen jullie geen aanklacht?”
“Nope”, zegt Christel en richt zich op de mevrouw van de beveiliging: “Heel hartelijk dank voor uw hulp! Vanaf hier lossen we het onderling wel op.”
De beveiligingsdame haalt haar schouders op, mompelt een groet en loopt de winkel uit. Dan doet Christel de deur van de winkel achter haar dicht, draait die op slot en draait het bordje met “gesloten” om.

“Laten wij dit maar even voortzetten in het kantoortje achterin. Je zult het weten, Karin, dat je je niet aan onze afspraken gehouden hebt. Ik had zo gehoopt dat je na een gevoelige les de vorige keer, beter zou weten. Blijkbaar moeten we nog wat duidelijker zijn.”
De aanvankelijke opluchting bij Karin, dat de politie er niet aan te pas zal komen, maakt snel plaats voor nervositeit als zij zich realiseert wat daarvoor in de plaats gaat komen. De woorden van Christel hadden duidelijke taal gesproken, ook zonder dat zij het gevreesde B-woord had gebruikt. Inderdaad, die vorige keer ... het was al weer een jaar geleden, maar plotseling leek het alsof het gisteren pas had plaatsgevonden. Alles kwam weer naar boven, van die vreselijke gang naar dat kantoortje tot de onbedwingbare tranen na afloop.
Zou het deze keer zelfs nog erger worden dan destijds? Karin moes er niet aan denken. Nee, ze moes zich vergissen! Wat er nu door haar heenging gebeurde niet echt. Dit was gewoon een nare droom, waaruit zij weldra zou ontwaken. En dan zou het probleem als sneeuw voor de zon verdwenen zijn ... of toch?

Een tik op haar billen, door Christel, brengt haar weer terug in de werkelijkheid.
“Zeg, loop eens door!” klinkt het.
Het heeft een onmiddellijke uitwerking op Karin, die zich geschokt en verontwaardigd omdraait om te kijken wie zo brutaal was geweest om haar ongevraagd een dergelijke “intieme tik” te geven. Maar dan realiseert ze zich dat dit tikje niet in verhouding zal staan tot de echte straf die dadelijk zal volgen.
“Mijn hemel, in welke situatie heb ik mijzelf gebracht?” vraagt ze zich af.
Christel sluit de deur van haar kantoortje achter zich als ze alle drie binnen zijn.
“Je weet hoe we het de vorige keer geregeld hebben, Karin,” zegt ze, “en blijkbaar heeft dat nog onvoldoende geholpen. Dus dit keer moeten we je nog maar wat steviger aanpakken. Ik ben blij dat John erbij is. Draai jij je maar eens om en ga maar eens goed voor over gebogen staan.”
“Hoe.. hoe… hoezo…” stamelt Karin, “wat willen jullie dan?”
“Houd je maar niet van de domme Karin,” bijt Christel haar toe, “jij weet heel goed, dat als je niet wilt dat de politie betrokken wordt wij zelf met je afrekenen en dat dat betekent dat je een flink pak voor je billen krijgt. Hup, geen gezeur… omdraaien en voorovergebogen gaan staan.”

Tranen van schaamte komen in haar ogen te staan, maar langzaam en met duidelijke weerzin draait ze zich om en gaat iets voor over staan. Haar toch al wat strakke spijkerbroek spant nu nog steviger om haar volle achterste. John handen jeuken om ze vol en langdurig op haar achterste te laten neerkomen.
“Helemaal voorover, Karin,” zegt Christel, “hou je handen maar vast achter je knieholten.”
Karin voelt haar jeansbroek straktrekken om haar billen als ze vooroverbukt. Herinneringen aan toen ze een klein meisje was, en precies zo moest bukken, komen boven. Maar het verschil was dat ze destijds alleen bevreesd was voor wat komen ging. Nu is ze een jonge vrouw, bewust van haar sexualiteit. Die meneer John zal vast wel genieten van het uitzicht. Tot op zekere hoogte is Karin wel gewend aan mannen die naar haar kont keken. Maar dit is toch wat vernedered.
Ze voelt hoe Christel haar hand neerlegde op haar strak omspannen billen. En dan……
PATS! - Ouch!!! Dat was een harde!
PATS! PATS! PATS! - OUCH! Dat doet zeer!
Karin veert op, maar Christel duwt haar met een hand op haar rug weer naar beneden.
“Dit, jongedame, is wat jij echt nodig lijkt te hebben. Wij zijn nog lang niet klaar met je. Dit is alleen even een vooraankondiging van wat komen gaat.”
PATS! PATS! PATS!
“Ooohhhhh…..”
Karin moet er niet aan denken dat dit nog veel langer doorgaat. Ze schaamt zich ondertussen d’r ogen uit d’r hoofd dat ze zo voor over staat, terwijl Christel haar hard op d’r achterste slaat.
PATS! PATS! PATS!

En dan houdt Christel plotseling op. Karin durft amper weer rechtop te gaan staan en blijft maar een beetje voorover staan. Maar dan blijkt Christel de stoel vanachter haar bureautje te hebben getrokken en die in het midden van het kamertje te hebben neergezet.
“Alsjeblieft, John, ga jij daar maar zitten.”
“Karin, kom hier maar even naast John staan. Jij bent echt heel erg stout als je dingen pikt en het lijkt mij het beste als John jou daar zelf maar es goed straf voor geeft”.
Karin durft John niet aan te kijken als ze vlak naast zijn stoel staat. Haar billen voelen warm aan in de spijkerbroek, en ergens zou ze deze willen uittrekken om verlichting van dit gevoel te krijgen. Maar ja, dat zou betekenen dat John haar slipje te zien zou krijgen, en daar moet ze even niet aan denken.
Niet dat ze daar veel over te zeggen zou hebben natuurlijk ... ze kan alleen maar afwachten wat er gebeurt.

Dan worden opeens haar handen vastgepakt door John, en voordat ze het weet is zij uit balans ... de enige positie waarin zij kan landen is bij hem over de knie, met haar heupen op zijn bovenbenen. Het voelt heel kwetsbaar aan ... gelukkig is er nog de spijkerbroek die enige bescherming biedt. Maar ja, misschien kan John wel heel hard slaan
“oh, oh, oh,!”
PETSS! PETSS! PATTSS! PETTTSS!
“Aaaawwwww.”
John slaat inderdaad heeeel erg hard! Dat doet echt heel zeer!
“Oowwww.”
“Jij ongelooflijke ondeugd – spullen stelen uit mijn winkel!”
PETTTSSS! PATTTS! John slaat steeds afwisselend op haar linker en haar rechter bil.
“Jij weet toch dat je niet mag stelen.”
PATS! PETS! PATS! PETS!
“Ooohhhhh.”
Karins billen doen nu echt zeer. Ze wordt nu wel heel streng aangepakt.
Maar blijkbaar vindt John dat zelf nog niet zo. Hij pakt Karin stevig bij haar arm en trekt haar weer omhoog op haar benen.
“Jij bent heel erg stout geweest, Karin en jij verdient een pak slaag op je blóte billen. Maak je broek maar los en trek em maar naar beneden.”
Karin weet niet hoe ze het heeft. Heeft ze dit goed gehoord? Met een vragende blik kijkt ze naar Christel. Die zal toch wel voor haar inspringen nu?
Een onmiddellijk protest van Christel blijft echter uit.

“Christel, als vrouw moet jij toch ook begrijpen dat dit niet kan ... dat zou alle perken toch te buiten gaan?!”
Haar woorden blijken enig effect te sorteren.
“Karin, kom eens even hier,” hoort ze Christel zacht zeggen.
Als Christel haar vervolgens een hug geeft, voelt Karin zich even weer helemaal veilig en begrepen.
Maar dan vervolgt Christel: “Maar wat jij gedaan hebt kon ook niet ... en ging ook alle perken te buiten Karin ... of was je dat soms alweer vergeten?”
Het is voldoende om Karin te laten blozen.
“Diefstal is een ernstig vergrijp, Karin” gaat Christel verder.
Het klinkt vriendelijk, maar terwijl ze het zegt maakt ze wel Karin's riem los, en trekt haar spijkerbroek naar beneden.
“Daar krijg je streng straf voor.”
Omdat het een strakzittende broek is, gaat aanvankelijk het slipje mee naar beneden, maar dat wordt door Karin haastig weer omhoog getrokken. Karin staat nu in een hagelwit slipje, dat haar billen enigszins strak omspant. Ze voelt zich kwetsbaar en heel erg opgelaten.
“Tsja, meiske. We zijn hier samen al es eerder doorheen geweest en blijkbaar heb je er toen te weinig van geleerd. Goed dat John er nu is om je het nog es over te doen.”
En dan wendt ze zich tot John: “Blijkbaar ben ik een poos geleden niet duidelijk genoeg geweest, John. Ik denk dat het goed voor Karin is als je haar nog eens een paar flinke tikken geeft zonder de bescherming van haar spijkerbroek. Laat het haar maar voelen.”
“Zoals ik al zei, Christel, ik ben er best boos over dat ze me een memory stick probeerde af te troggelen en het lijkt mij gepast om haar een pak op d’r blote billen te geven. Ze is gewoon een enorm stout meisje, dat heel veel duidelijkheid nodig heeft. Wat vind jij?”
Christel kijkt wat naar Karin en knikt berustend.
“Ik denk dat je gelijk hebt, John. Ik denk dat je je maar even niet in moet houden.”

Karin denkt dat ze doodgaat als ze daar zo kwetsbaar staat met haar broek op haar enkels terwijl d’r over haar gepraat wordt om haar op de blote billen te geven. Ze zouden haar broekje toch ook niet naar beneden trekken?
Maar dan buigt John zich resoluut naar haar toe en pakt met beide handen de weerszijden van haar slipje en tamelijk langzaam, maar heel resoluut trekt hij haar slipje naar beneden. In een soort reflex schieten Karin d’r handen naar voren en houdt ze die gekruist voor haar vrouwelijkheid om zichzelf nog enigszins te bedekken voor het zicht.
John laat haar slipje op haar enkels vallen en pakt haar bij d’r arm en trekt haar wederom over zijn knie. Karin slaakt een gilletje. Hij schikt haar een beetje zodat ze bijna voorover kantelt en haar armen op de grond moet zetten om niet voorover te vallen. Haar benen spartelen een beetje achter haar en haar blote billen voelen zooo bloot precies onder bereik van John. Hij legt zijn linkerarm rondom haar middel en dan als Christel hem instemmend, haast bemoedigend, toeknikt, tilt hij zijn rechterarm op en laat zijn rechterhand dan met een harde klets op Karin d’r linker bil neerkomen. KLETSssss!
“Aaaaaauuu!!!”
Al bij de eerste klap wordt het Karin meteen duidelijk hoe gevoelig haar blote billen zijn. Het doet veel meer pijn dan waarop zij had gehoopt, en ze kan haar schrik niet verbergen. Wat kan ze nog doen om erger onheil te voorkomen?
Niet veel, zo blijkt als John zijn hand nu op haar andere bil laat neerkomen. Ook dit doet meteen zeer, en Karin moet grote moeite doen om het niet opnieuw uit te schreeuwen. Ze realiseert zich in welke vernederende situatie zij is terechtgekomen, maar uit een soort zelfbescherming besluit ze daar maar niet teveel aan te denken ...

…. tenzij ze de sympathie van Christel misschien zou kunnen winnen. Ondertussen gaat John onverstoord door, en volgt de ene klap na de andere. Nog even, en ik hoef niet meer te acteren om sympathie op te wekken, denkt ze nog als ze de tranen in haar ogen voelt opkomen.
John lijkt vastbesloten om Karin de les van haar leven te geven en haar nooit meer te laten stelen. Met volle kracht komt zijn hand steeds neer op Karin d’r blote billen. Het geklets is niet van de lucht. Karin d’r billen zijn inmiddels vuurrood gekleurd.
Als Karin smekend opkijkt naar Christel schrikt ze enorm. Christel heeft een lange houten liniaal in haar hand en geeft John aan dat ze het van hem wil overnemen. John geeft een laatste keiharde klets precies op haar bilspleet, waarbij hij zijn hand zo houdt dat zijn wijsvinger in haar spleet slaat.
KLETSSSSssssssss!
“AAAaaahhhhhhh, aauwww, aauwww.”
Dan houdt hij op te slaan en knielt Christel bij Karin neer.
“Het spijt me meisje, maar ik heb je de vorige keer gewaarschuwd, dat het een volgende keer veel heftiger zou zijn. Waarom doe je dat dan ook? Je weet toch dat stelen echt verkeerd is en je het jezelf onmogelijk maakt. Wees maar blij dat John en ik dit zo met je willen afrekenen en je niet aan de politie overdragen.”
En dan strijkt Christel, Karin d’r haren een beetje opzij en streelt ze haar wang.
“Het spijt me, Karin, maar ik heb met John afgesproken dat we dit keer jou een onvergetelijk pak op je billen zouden geven en we zijn daar nog niet klaar mee. Ik ga jou ook nog een paar tikken geven, die je lang zullen heugen. Je hebt het gewoon nodig, meisje.”
Christel staat op en terwijl John zijn grip op Karin verstevigt, gaat Christel haar arm omhoog en kort daarop zwiept het liniaaltje neer en komt met een harde pets neer op Karin d’r billen… CLATSJJJJJJjjjjjjjj
Karin gilt…. en direct daarop houdt ze het niet meer en begint te snikken. Een rode markering tekent zich af op haar billen, een precieze afdruk van de liniaal. Maar Christel laat zich hier niet door weerhouden en een tweede harde clatssjjjjj volgt……

Een lange houten liniaal laat zich zeer goed voelen op de blote billen, en daar is Karin nu ook achter. Bij elke volgende tik veert zij een stukje op, om dan weer te landen op de knieën van John. Haar trots en weerstand zijn gebroken, en zij laat zich helemaal gaan, door onbedaarlijk te huilen, slechts afgewisseld met gilletjes als de liniaal wederom met kracht neerkomt op haar onbeschermde billen. ook schudt ze haar hoofd heen en weer. Maar Christel laat zich hier niet door afleiden, en gaat maar door. Karin's billen zitten helemaal onder de rode strepen als Christel dan eindelijk inhoudt. En John zit er met zijn neus boven op.
“En nu in de hoek!” klinkt Christel streng.
Snikkend en heftig haar billen masserend, staat Karin op en strompelt naar een hoek van de kamer. Haar broek om haar enkels en haar broekje om haar knieën hinderen haar enigszins, maar uiteindelijk staat ze daar in de hoek. Ze voelt zich zo gestraft en ze schaamt zich diep, over de aanleiding, over de manier waarop ze door de twee net wat oudere winkeliers onder handen is genomen en voor het feit dat ze hier nu als een stout klein gestraft meisje in de hoek moet staan in haar blote billen.

Hoewel de heel felle pijn van John z’n hand en van Christel’s liniaal snel verdwijnt, blijven haar billen branden en pijnlijk aanvoelen. John en Christel kijken naar haar en realiseren zich dat ze haar wel erg stevig hebben aangepakt, maar dat ze het wel heel erg verdiende.
Na een poosje stapt Christel op Karin af en slaat een arm om haar heen.
“Het spijt me, Karin, maar ik had je dit de vorige keer beloofd. Ik hoop dat het nu echt niet meer zal voorkomen.”
“Het spijt me zo, Christel”, snikt Karin, “ik zal het nooit meer doen.”
“Tsja, dat zei je de vorige keer ook,” zegt Christel streng.
“Als je maar weet dat we je een volgende keer of aan de politie overdragen of dat je zo hard op je billen geven dat je echt dagen niet meer kunt zitten. En nu wil ik dat je John je excuses aanbiedt en hem bedankt dat hij je straf heeft willen geven voor jouw bestwil.”
Ondanks haar toch wat ontredderde toestand, ontgaat het Karin niet dat Christel een serieus dreigement heeft geuit: een pak op de billen waar ze dagenlang niet van zal kunnen zitten! Het klinkt bijna te erg om waar te zijn, maar Christel kennende, meende ze dit ook echt!
Misschien was John wel minder streng. In ieder geval moest ze hem eerst maar eens haar excuses maken voor de diefstal en de leugens nadien. Voordat ze op hem afstapt vraagt ze nog even aan Christel of ze tenminste haar slipje weer mag aantrekken. Echter dit wordt geweigerd.
“Haar straf zal pas voorbijzijn als John haar excuses heeft geaccepteerd.”
Zodoende moet ze voor John verschijnen met een geheel ontbloot onderlichaam, en met doorgelopen make up op haar gezicht. Het voelt opnieuw als een vernedering als ze hem moet aankijken, en spijt te betuigen.
Met een heel zacht stemmetje en haar ogen neergeslagen zegt ze: “Het spijt me”.
“Wat spijt je, Karin,” vraagt John, heel overbodig.
“Het spijt me dat ik gepikt heb.”
“Was dit de laatste keer, Karin?”
Hoewel Karin weet hoe groot de verleiding voor haar steeds is, zegt ze “Ja, dit was echt de laatste keer, ik zal het nooooit meer doen.”
“En wat gebeurd er als we je een volgende keer weer betrappen?”
Nee, he…. Dat hoeft ze toch niet te zeggen?
Maar ze moet wel.
“Dan krijg ik weer straf”.
“Karin, kijk me aan.”
Karin slaat haar ogen op en kijkt in het heel serieuze gezicht van John.
“Hoe ga jij de volgende keer weer straf krijgen… heel precies, graag.”
Karin kan er niet onder uit. Ze voelt zich door de grond zakken.
“Dan krijg ik weer een pak op mijn blote billen en dan zo hard, dat ik een aantal dagen niet zal kunnen zitten.”
“Precies, dame. En ga je nu maar fatsoeneren.”

In een mum van tijd is ze weer helemaal aangekleed. Ze duikt het toilet nog in, om zich weer op te maken en om in de spiegel te kijken. Haar ogen zijn nog steeds wat behuild. Ze kan het niet laten om ook nog even haar broek in de kleine ruimte los te maken en te laten zakken en over haar schouders in de spiegel te kijken. Haar billen zien er rood bevlekt uit. Karin verbeeld zich dat ze de vingers van John zijn hand in haar billen ziet afgetekend en een aantal plekken waar de liniaal zich af heeft getekend zijn zeker te zien.

Nooit meer zal ze zich laten betrappen, neemt ze zich heilig voor.

naar het vorige hoofdstuk/verhaal

naar het volgende hoofdstuk/verhaal

Kitty
Bevlogen lid

Bericht Nummer: 155
Aangemeld: 02-2006

Beoordeling:
Stemmen: 2 (Waardeer!)

Gepost op zondag 23 maart 2008 - 02:13 pm:
Leuk verhaal

Leuk klassiek spankingverhaal zonder SM-elementen. Daar hou ik wel van

Een paar opbouwende kritiekpuntjes. Probeer consequent te zijn in je verhaal. Nu heb je het de ene keer over een liniaaltje en later over een grote lange houten liniaal, dat is dus geen liniaal-tje. Ook wordt haar slipje naar haar enkels geschoven, terwijl het later zich ineens rond haar knieën bevindt. Dit zijn maar kleine dingetjes, maar vallen me wel op, en leiden dan af van het verhaal en dat is jammer.

Janneman
Oppasser

Bericht Nummer: 336
Aangemeld: 03-2004