| Gepost op dinsdag 25 maart 2008 - 06:06 pm: | 
|
|
dagelijkse zonden, dagelijkse repercussies
Een dag als alle andere
Wat voor weer zou het zijn in Den Haag
Wisselvallig met telkens een bui
Wat voor weer is het daar nou vandaag
Is het weer voor een vest of een trui
Is er regen vandaag
Waait de wind met een vlaag
Alle voetgangers weg van het Spui
En duikt iedereen diep in zijn kraag
Wat voor weer zou het zijn in Den Haag
Je zit in de gang als ik thuiskom. Zoals het hoort. Naakt, geknield, afwachtend. Gezicht niet naar de deur, maar naar opzij. Stil, niet wiebelen, niet bewegen.
Ik kan je zien vanaf de straat. Je zou doodgaan als je wist dat dat kan, maar je weet het niet. Iemand moet ook weten hoe het zit maar dan ís het te zien. Je moet via de ruit van de kamerdeur naar de spiegel aan het eind van de gang kijken. Dan zie je het. Niet scherp, maar duidelijk genoeg. En dus kan ik zien dat je klaar bent.
Ik zie dat je de rijzweep presenteert. Dat betekent dat je stout bent geweest en mij smeekt om straf zodat je weer vrij van zonden bent.
Ik ben benieuwd wat het is. Deze mogelijkheid hebben we nog niet zo lang geleden ingevoerd en je hebt er nog niet eerder gebruik van gemaakt.
Ik open de deur en ga naar binnen. Ik weet dat je zit te trillen van verwachting maar ik ga niet naar je toe. Ik zet mijn tas weg, leg mijn sleutels op het kastje en doe mijn jas uit. Daarna loop ik naar het toilet en doe een plas. Deur open, natuurlijk.
Met mijn penis nog uit de broek bungelend loop ik naar je toe.
“Schoonlikken.”
Terwijl je dat met de nodige afkeer gehoorzaam doet zie ik dat je tepels hard als spijkers zijn. Geil zonder toestemming, geen geringe zonde.
Als ik het wel welletjes vind trek ik mijzelf uit je mond en loop naar de keuken. De radio laat Conny Stuart horen. “Wat voor weer zou het zijn in Den Haag?” Het is een mooi lied. Venijnig bedoeld maar o zo weemoedig. Een grote paradox. Ik heb het altijd al een wonderlijk maar mooi lied gevonden, maar nu ik de BDSM ken zie ik een prachtige parallel. Je hebt lief maar bent hard. Je wordt bemind maar krijgt slaag.
Het geldt zelfs ook anders. Soms kom ik thuis en voel ik me als Markies De Sade himself en smoort mijn hardheid in jouw tranen. Soms wil ik eigenlijk alleen maar met je vrijen en fokt je rebellie me op tot barbaarse hoogten. Wie speelt er eigenlijk met wie? Jij speelt met mij, ik speel met jou, maar eigenlijk speelt het lot met ons samen.
De kranten liggen keurig gerangschikt op de tafel, al zie ik dat de tweede dubbel gevouwen is. Het blijft maar doorgaan die misstappen van je. Je kontje gaat nog zeer doen.
Als ik de kranten heb doorgebladerd ga ik naar boven om me om te kleden. Hoewel, het is vooral uitkleden. Alleen een ruim t-shirt en een makkelijke korte broek blijft over.
Eigenlijk is het jammer dat je tegenwoordig naakt moet zijn als ik thuis ben. Wat heb je er aan moeten wennen dat ik je uitkleedde, elke keer als ik daar zin in had. Waar vrouwen normaliter niet veel moeite hebben met het tonen van hun lichaam, heb jij dat wel. Nou ja, niet zoals in een normaal huwelijk, dat je naakt bent waar je man bij is of een plasje doet met de deur open. Nee, voor jou zit het in mijn blik. Mijn keurende blik als ik een kledingstuk verwijder en er een stukje blote jou te voorschijn komt. Mijn ronduit vorsende blik als er intieme stukjes van je worden onthuld. Mijn alles doordringende blik als ik je broekje uittrek en je kutje beoordeel. Is het netjes geschoren? Is het fris gewassen? Ben je nat zonder toestemming? Heb je merktekens van mijn straffen goed behandeld?
Niet alleen kijken natuurlijk. Beoordelen. Betasten. Bevoelen. Openen. Binnendringen. In bezit nemen. Het is mijn kutje heb ik je al direct gezegd. Het is niet meer van jou. Je mag het dragen, je moet het verzorgen, maar van jou is het niet meer.
Eerst vond je dat vreemd. Een beetje lachwekkend eigenlijk. Stom misschien zelfs. Maar al snel begreep je de bedoeling ervan, de diepere lading. En het maakte je trots. En blij. En geil niet te vergeten.
Maar ja, die genoegens moet ik me ontzeggen. Daar zijn natuurlijk andere voor in de plaats gekomen. Ik kan altijd van je lekkere lijf genieten. Ik kan altijd overal bij. Ik kan je nemen als en zodra ik wil. Ik kan je huid straffen als en zodra ik dat wil. Heerlijk. Voor mij. Maar net zo goed voor jou ook, want ik weet dat je ervan geniet. Elke minuut, elke seconde.
Een paar snelle stappen en ik ben weer beneden.
“Kom met me mee naar boven, subje. Of moet ik deze keer sletje zeggen? Ik kan je van hier ruiken.”
Je weet wel beter dan te antwoorden en komt moeizaam overeind, het zweepje nog steeds op de handen. Ik steek mijn hand tussen je benen. Drijfnat. Nu al.
“Loop voor me uit.”
Natuurlijk wil ik genieten van de aanblik van je rode, gezwollen kut, die bij jou altijd zo goed zichtbaar is van achteren. En van je nu nog gave billen, die ik ga slaan. Ik heb al wel het nodige voor je in petto.
Je draait wel erg met je kont vind ik. Je daagt me uit. Niet slim van je, want van uitdagen word ik harder, directer. Je hebt er vast een bedoeling mee, dat weet ik zeker. Misschien probeer je me geil te maken, dat ik me op je stort, klaarkom en daarna niet zo nodig meer hoef. O wat vergis je je in mijn vastberadenheid jou te geven wat je nodig hebt. Maar niet alleen wat je nodig hebt. Natuurlijk weet je dat je het nodig hebt, je hebt me immers zelf je onvolkomenheden opgesomd en om correctie gesmeekt.
Maar het meest amusante nog is dat je de consequenties vreest maar tegelijk ook nooit zou willen afwijzen. Het is zo kinderlijk eenvoudig, telkens als je protesteert, telkens als je smeekt, telkens als je er onderuit probeert te komen. Even aan je kutje voelen is genoeg. Is het daar nog nat dan is de rest toneelspel, protest voor de tribune. Alsjeblieft, ga door. Ook al klinkt het als: stop, alsjeblieft.
O, en ik weet dat je dat haat. Die dubbelheid. Geen pijn willen en er toch naar verlangen. Smeken om genade en tegelijk bidden dat die niet gegeven wordt. O, je vindt het verschrikkelijk. Je wilt helemaal geen subje zijn. Je wilt niet geil worden van een pak op je kont. Je wilt gewoon liefde, gewoon zoals iedereen. Waarom kan dat bij jou niet? Waarom moet jij eerst lijden?
Natuurlijk weet je dat dat je latere genot verviervoudigt. Maar waar een man dan zou zeggen: oke, dat snap ik, dus doe ik dat, zegt een vrouw: dat kan wel zo zijn maar dat wil ik niet zo. Hahaha, en waar ik dat vroeger irritant vond bevind ik me nu in de zeer aangename positie dat ik gewoon kan zeggen: fijn dat je dat niet wilt, maar je bent van mij. Je bent MIJN subje en je doet wat ik leuk vind.
O, en ik weet dat je dat ook haat. Dat ik je zo vreselijk begrijp. Dat ik je blik even makkelijk kan lezen als je lijf. Dat ik weet dat je worstelt en dat het me nog niets kan schelen ook. Dat je niet meer bent dan een gebruiksvoorwerp. Mijn wandelende kutje, te penetreren als en wanneer ik wil. Je bent er uitsluitend voor mijn genot. En dat DAT je geiler maakt dan wat ook, daarover ben je nog het allerkwaadst. Heerlijk.
Op onze slaapkamer zet ik je vast aan het bed. Handen op het bed, maar gespreid door een bevestiging aan de poten. Gebukt, je benen uit elkaar door een spreidstang, op hun plaats gehouden door touwen die je tussen bed en muur vastzetten.
“Verder! Benen uit elkaar. Hoe kan ik je kut keuren als je zo staat?”
Je kont komt zo mogelijk nog verder omhoog. Meer kun je je onmogelijk aanbieden.
Ik heb geen vingers nodig om te weten hoe nat je bent.
Ik doe net of ik in je valletje trap en laat mijn broek zakken. Ik druk je billen weer naar beneden. Je hoeft me niet hard te maken, dat ben ik al en ik stoot in één keer naar binnen. Je lijf siddert, je borsten schudden en in je hoofd zie ik een lichte triomf.
Natuurlijk verdoe ik geen tijd met voorspel. Ik neem je zoals je bent, nat en gewillig. Ik grijp je heupen en stoot stevig, in een tempo dat snel zal leiden tot een orgasme.
Maar zo ver komt het natuurlijk niet. Als ik merk dat je je hoofd laat hangen en mijn stoten ontvangt als het teefje dat je bent, als het teefje dat mijn stoten in haar kutje voelt en verwelkomt, als het teefje dat zich tot een snel orgasme laat neuken, trek ik mij in één keer terug.
“Schoonlikken.”
Opnieuw moet je dat doen, nu moet je reinigen van je eigen sappen, waarvan ik weet dat je er niet dol op bent. En ik weet dat je kutje nakrampt, van het zo plotseling beroofde genot.
Maar de pret is voorbij. Het is tijd voor duidelijkheid, voor opbiechten, voor straf, maar ook voor verlossing.
“Vertel me maar eens waar dat zweepje voor was.”
Je zwijgt. Deels uit schaamte, deels omdat je je weer moet herstellen, terughalen uit de hemel waarheen mijn lul je zo even nog voerde. Je eerste orgasme bereik je altijd al snel en ik wil wedden dat je er bijna was. Niet dat je je daardoor ooit laat stoppen, je gaat gewoon door en het genot neemt alleen nog maar toe. Het grootste aantal orgasmes dat ik ooit heb geteld was zeven. Misschien heb je er vroeger wel eens meer gehad, als zeventienjarige van hormonen overlopende sloerie. Want een sloerie was je toen, dat heb je me zelf verteld.
Maar ikzelf heb er zeven gezien. Ik had je toen weken opgegeild en je mocht niet komen. Je liep er bijna wijdbeens van, zo gevoelig was je kutje. Meermalen per dag smeekte je me om een orgasme maar telkens deed ik of ik doof voor je was. Ik hield je strak in de gaten, want ik wist dat het niet denkbeeldig zou zijn dat je de straf voor lief zou nemen en zou vingeren. En in de staat waarin je verkeerde zou je vast maar even nodig gehad hebben. Maar goed, toen ik je uiteindelijk na achttien dagen op het bed bond, in een houding die vergelijkbaar is met die bij een gynaecoloog, en je favoriete speeltjes pakte begon je gewoon te huilen van de opgekropte spanning. Natuurlijk heb ik je nog meer dan anderhalf uur geplaagd. Een beetje strelen langs randjes en kantjes. Je lipjes kriebelen. Bijna bij je clitje in de buurt komen, maar niet helemaal. Met mijn vinger, met de vibrator in de laagste stand. Een eindje naar binnen en dan gauw er weer uit. Haha, op het laatst lag je met je kont opgetild om maar zo dicht mogelijk bij mijn handen in de buurt te zijn.
Die daarop natuurlijk gewoon een beetje hoger en verder en onbereikbaarder gingen. Wel, en toen IK het zat begon te worden nam ik je Tarzan en schoof die in de hoogste stand bij je naar binnen. Natuurlijk zorgde ik ervoor dat het kleinere piemeltje met je clitje speelde. En daar ging je. Het was haast griezelig. Klaarkomen, weer opladen, heftiger klaarkomen, nog eens opladen, nog heftiger klaarkomen, enzovoorts. Ik vond het eigenlijk echt eng. Ik vroeg me af waar dit eindigde. Sexueel genot ligt dicht bij pijn en sommige mensen zien eruit alsof het erg zeer doet. Jij ook op dat moment. Rimpels, een vertrokken gezicht, hevige spasmen.
Maar gelukkig kwam je zelf tot een afbouw en uiteindelijk tot bedaren. Je lag hevig te trillen, was totaal bezweet en haast een beetje van de wereld. Ik heb je losgemaakt, van het bed gepakt en je gebaad. En daarna heb ik je op bed in mijn armen genomen en vervolgens nog uren genoten van je slaap, van je ademhaling, van je rust, van de geur van je lichaam.
“Ik heb ernstig gezondigd vandaag. Nu ik van jou steeds naakt moet zijn bestaat natuurlijk de kans dat iemand mij eens ziet. Vandaag gebeurde dat. Voor zover ik weet was dat de eerste keer, maar nu het hek van de dam is komen er vast meer keren.”
Ze hoeft van mij niet eerbiedig of of wat dan ook te praten hoor. Gewone, duidelijke taal, daar hou ik van. Zolang ze maar weet wie de zweep draagt.
“Wat gebeurde er?”
“Ik was in de keuken, waar de zon op scheen, dus van buitenaf is dan alles zichtbaar. In de spiegeling van de magnetron zag ik dat de buurman over de schutting naar me keek.”
“Wat is daar zo erg aan?”
“Daaraan niets. Maar ik ben daarna een show voor hem gaan geven. Ik heb veel gebukt, wijdbeens op de tafel gezeten met één voet op de stoel, ja ik heb zelfs aan mijn kutje gepeuterd, alsof er een pluisje in terecht gekomen was of zoiets. Hij bleef maar kijken. Het verbaasde dat hij niet stond te rukken en zich nog niet klaargerukt had.”
“Laat zijn opwinding maar zitten. Wat deed het met jou?”
“Ik was verschrikkelijk geil. Vandaar ook dat ik dit soort dingen deed en durfde. Nog even en ik was zelf gaan vingeren, ook al mag dat niet van jou. Mijn kutje lekte gewoon.”
Ik ben zowel verbijsterd als trots. Wat denkt ze wel niet? Een buurman op de camping verleiden is één. Die zie je toch ´= ´= *: ã? h´= ´= @ ´= ar donder op zeggen dat hij vanaf nu op elk onbewaakt moment boven de schutting staat te kwijlen. En dan weet hij nog niet eens dat het geen incident was, maar dat je altijd naakt bent in huis. Ik weet dat, de buurman weet dat, maar ook jij moet dat weten. En dus kan het niet anders of je geilt erop je te laten zien aan hem. Waar gaat dit met jou nog heen?
“Wat gebeurde er dan?”
“Hij werd betrapt. Door zijn vrouw denk ik. Ik hoorde een vrouwenstem schreeuwen en hij was ineens verdwenen. Ik zou wel eens willen weten hoe HIJ gestraft wordt.”
“Nogmaals, let jij maar op jezelf. Wil je me er nog meer over vertellen? Of over iets anders vandaag?”
Iets in de toon van mijn stem moet je gewaarschuwd hebben. Je buigt je hoofd devoot.
“Geil zonder toestemming, twee keer vandaag. Zelfs overwogen te vingeren, tegen mijn verbod. De krant verkeerd gevouwen. Twee keer vergeten dank je wel te zeggen toen je mijn penis mocht likken.En als klap op de vuurpijl onze zeer gerespecteerde buurman een beetje lopen opgeilen. Je kut aan hem laten zien. Heb je enig idee hoe diep je in de ellende zit?”
“Heel erg, Marc. Ik wacht je straf af.”
“Je weet tenminste nog hoe het hoort. Ik moet echt eens even denken.”
En terwijl ik met je schaamlipjes friemel begin ik te mijmeren.
Ik vraag me wel eens af hoe het andersom zou zijn. Ja, op mijn zwakkere momenten dan. En dan niet zozeer hoe ik zou lijden, maar hoe jij zou zijn. Zou je strenger zijn dan ik? Harder? Meedogenlozer? Maar ook creatiever? Zou je nog meer lol hebben dan ik nu? En waarin dan vooral? In mijn afzien? In jouw genoegen? Zou je genieten van mijn lijf? Ermee spelen, gewoon omdat je dat leuk vindt? Zou je me erge dingen laten doen of hele erge? Hoe ver zou je gaan in het verzetten van mijn grenspaaltjes, in het oprekken van mijn incasseringsvermogen? Verder dan ik? Veel verder?
Wat zegt dat over jou en mij? Natuurlijk zou ik willen weten hoe het is om hulpeloos overgeleverd te liggen aan de invallen van een ander. De spanning, maar vooral de opwinding. Het zou me veel zeggen over hoever ik met jou kan gaan. Ik weet eigenlijk niet hoever ik wel WIL gaan, want je bent een taaie. Keihard voor jezelf. Ik heb je pijn zien wegbijten die IK niet zou kunnen verdragen. En je keek me strak aan en gaf geen kik. Strak? Hooghartig is misschien een beter woord. En ik maak me sterk dat je inmiddels weet dat ik jouw moed maar moeilijk kan bestraffen. Je rebellie, mja, dat lukt me aardig. Maar o die moed van jou.
Maar het zou me ook zoveel zeggen over jou, over hoe je bent. Als passief subje moet je afwachten en verdragen, maar als Domme moet je er staan. Dan moet je actief zijn, pro-actief zoals dat tegenwoordig met een dom woord heet. Je moet de leiding hebben en houden. Je moet het spel produceren en regisseren. Jij hebt de kwast in de hand en het subje is het doek. Schilder jij niet, dan gebeurt er niks. Schilder je verkeerd, dan is het doek bedorven.
En dat is natuurlijk het leuke eraan, maar hoe zou jij daar mee omgaan? Het is moeilijk me dat in te beelden als ik je zo voor me zie. Naakt, open, ogen neergeslagen. Je lijkt wel een offerlam. Het vuurtje brandt er alleen niet onder. Een loeiend vuur brandt er in. En het is dat wat je zo'n lekker ding maakt.
Mijn handen beginnen als vanzelf hun dans op jouw billen. Hoewel jij pijn kunt hebben kunnen jouw billen, meer in het bijzonder kan jouw huid nog niet zoveel hebben. Tot voor kort waren het dus alleen mijn handen die het bestraffende werk deden. Haha, je zou kunnen zeggen dat als je handen pijn gaan doen dat ook wel voor het kontje van de sub zal gelden. Slapjanussen zijn het, die dat zeggen. Doorgaan moet je, steeds maar doorgaan tot de billen dieprood zijn. Maar dus niet met je handen, want die gaan pijn doen. Dat is logisch.
Om de één of andere reden ben je niet tevreden over je billen. We zijn beiden niet meer piepjong dus perfectie valt niet te verwachten, maar zelfs dat in aanmerking nemend zucht je elke keer als je je zitvlak in de spiegel bekijkt. Te plat zou het zijn. Nou, ik vind die billen prachtig. Ze horen bij jou. Ze onderscheiden zich (en dus jou) van alle andere billen op de wereld. Wat moet ik met perfecte Botox-billen, of weet ik veel hoe ze die dingen opkrikken tegenwoordig? Jij bent ECHT. Je bent puur. Je bent mijn schatje.
Ik heb me vaak afgevraagd hoe het toch kan dat ik je niet eerder gevonden heb. Welke natuurkracht heeft tegengegaan dat ik je op dertigjarige leeftijd (dat moet wel, eerder kan niet, want niet eerder was je achttien) niet heb gevonden en tot de mijne heb gemaakt? Waarom moest je eerst een ander behoren? Waarom moest alles zo gecompliceerd? Waarom konden we niet gewoon vanaf het begin ons samenzijn opbouwen? O, wat was je vast mooi toen, want je bent al zo mooi nu, ruim twintig jaar later. Ach misschien is het maar goed ook. Misschien had ik het wel niet overleefd. Al dat prachtigs in mijn bed, in mijn huis.
Het is nu al zo'n weelde. De eerste keer dat we vrijden, de eerste keer dat je de hele nacht bleef..... Alle eerste keren. Wat genoot ik van de aanblik van jou in je hemdje en slipje. Lopend door mijn slaapkamer. Voor de spiegel in mijn badkamer. Ik kon mijn ogen niet van je losmaken, mijn handen niet weerhouden je te betasten.
Vanaf dag één wist ik van je verlangen naar submissie. Je vertelde het me zoals je alles doet. Open, zonder omwegen. Je legde je ziel voor mij bloot. Je maakte je kwetsbaar. Vertelde wat onderwerping met je doet. Vernedering. Pijn. Ik wist niets van die wereld. Maar ik zag dat het puur was. Dus nam ik jouw gezicht in mijn handen en zei dat ik zou denken. Diep zou denken. En je kent me, zonder denken wordt het niets bij mij. Ik moet snappen. Weten. Doorgronden.
Wat heb je het me geduldig geleerd toen ik zei dat ik enorm vereerd was door jouw wens je door mij te laten domineren. Natuurlijk had ik me drie slagen in de rondte gelezen, maar achteraf zag ik duidelijk dat ik er niets van begreep. Jij zag dat natuurlijk direct en ging aan het werk.
En hier zijn we nou. Niet eens zoveel verder in de tijd. Maar lichtjaren verder in de intensiteit van onze dans. Zo noemen we dat. Anderen noemen het vaak een spel, maar het is meer. Spel is vrijblijvend, spel is niet serieus. Maar dit is het diepste dat we kennen. Hoe zouden we dat een spel kunnen noemen?
Maar ik weet ook best dat ik meestal nog veel te lief voor je ben, ondanks al mijn flinkdoenerij. Ik laat je niet genoeg lijden en dat wil je zo graag. Lijden, afzien, afgebroken worden tot op de grond. En daarna weer opgebouwd, maar wel totaal gerenoveerd. Dat is je doel. Je accu opladen. Altijd na de dans ben je moe en wil je in mijn armen slapen. Maar de volgende dag kun je heel de wereld aan.
En dat effect is het sterkst naarmate het dal dieper was. Natuurlijk, want dan is automatisch de berg erachter hoger. Dat weet jij al lang, terwijl ik er net achter kom. Maar ik kan het nog niet zo goed als ik zou willen. Een goede Meester laat lijden gepaard gaan met genot. Geen pijn zonder stimulatie, geen extase zonder separate ellende. De sub moet niet meer weten wat er heviger is. En komt juist daardoor tot hogere pieken. O ja, ik weet het wel. Maar voorlopig verwen ik je toch teveel. Kijk ik liever naar je krampende kut dan naar de striemen op je rug. Ik vind het een genot je te zien opgaan in je geilheid. En natuurlijk word jij ook geil van pijn en vernedering. Natuurlijk. Maar nooit geiler dan van een hand of een apparaat tussen je benen. En die verleiding kan ik niet weerstaan. Nog niet.
Met het toenemen van de slagen wordt je kont roder en roder. Je ondergaat het voorbeeldig, al begin je nu wat weg te draaien. Ietsje harder dus maar. Ik moet tenslotte laten zien dat ik dat zie. Ik moet je tonen dat de strafmaat niet vaststaat. Nee hoor, wij doen niet aan 75 slagen of zo. Je krijgt er zoveel als je nodig hebt. Maar niet meer dan je kunt verdragen. En soms is het meer dan het bij tellen zou zijn geweest, soms is het minder.
Terwijl ik je billen in een opzwepende cadans teister beraad ik me op de volgende stap. Een plankje? De haarborstel?
Nee, tijd voor een intermezzo.
Even plotseling als ik begon stop ik. Daar schrik je altijd nog meer van dan van het begin. O, denk je dan. Wat komt er nu?
Niets. Er komt niets. Ik maak je zelfs los.
“Op je knieën!”
Gehoorzaam doe je wat ik zeg. Je billen moeten wel pijn doen, zeker in deze andere houding maar je laat het niet zien.
Ik loop naar je nachtkastje en pak twee voorwerpen. Je vibrator en de dildo met voet.
Uit de kast komt nog een zijden sjaaltje. Dat bind ik je voor je ogen.
“Let op, ik zeg het maar één keer. Die blinddoek hou je op. Ik geef je zo je vibrator en die zet je op je clit. En met je kut, denk erom met je KUT, niet met je handen, zoek je de dildo die ik achter je zet. Daar mag je op rijden. Ik ben in een goede bui. Alleen: ik ga het niet overdrijven. Je mag niet komen. Je doet zo goed mogelijk je best om te komen maar als je er bijna bent stop je. Om even later weer te beginnen. Vragen?”
Je zwijgt. En heerlijk, je wordt rood.
“Mooi. Beginnen maar.”
Wat ik je niet vertel is dat ik de dildo schuin achter je zet. Dat gaat wel even duren voordat je die hebt.
Het is een bijzonder amusant gezicht. Jij, met de vibrator op je kut, je kont omhoog en tasten naar dat ding. Liederlijker kan het niet zijn. Een teef die zich aanbiedt kan er niet geiler uitzien.
Als ik de eerste keer schater krimp je in elkaar en word je vuurrood. Je vervloekt me ongetwijfeld. Wenst me een vreselijk einde. Haat me.
Maar die kut van je spreekt als gebruikelijk een andere taal. Net zo rood als jouw hoofd. Gezwollen. Pulserend haast. En een vochtigheidsgraad die in de regenwouden niet zou misstaan.
O, wat is dit een geweldig mooi gezicht. Je draait met je heupen en brengt overal je kut naar de grond. En weer niet. Weer mis. Ik heb wel eens bavianenvrouwtjes zichzelf zien aanbieden, maar dat waren nonnetjes vergeleken met jou nu.
Langzaam maar zeker nader je de dildo. Jammer natuurlijk. Ik overweeg nog om het ding nog een eindje verder te zetten maar doe dat toch maar niet. Je doet tenslotte je best.
Als je poesje het ding raakt maak je een sprong van schrik, maar voelt dan nog eens, heel voorzichtig. En het is dat ik het zelf gehoord heb anders zou ik het niet geloven: met een wellustige kreun laat je je erop zakken.
Mijn god, je begint het ding te neuken alsof je al jaren droog staat. Dat gaat niet lang duren in dit tempo.
Dat snap je zelf ook want het tempo gaat omlaag. Je beheerst je wat. Pakt jezelf bij de hand.
“Je mag gerust wat meer je best doen met die vibrator hoor.”
Genietend zie ik je gehoorzamen, mij ondertussen vervloekend. In eerste instantie word je altijd wat zenuwachtig van dat getril maar als het eenmaal aanslaat kom je of in een ommezien, of je moet alle zeilen bijzetten om dat te voorkomen. En bij zeilen bijzetten hoort niet dat je het ding nog iets intiemer aandrukt tegen je clit. Als ik mijn best doe kan ik me voorstellen dat je knopje probeert weg te komen. Maar dat lukt niet want dat trilding komt er steeds achteraan.
Ik zie je zweten en vechten. Aanzetten en weer afremmen. Het vuur laait op en wordt dan weer geblust. En steeds maar gaan jouw billen op en neer, ben je in die cadans die je naar een orgasme zal leiden, dat weet je net zo goed als ik.
Je mond gaat open hoor ik, je ademhaling verzwaart. Het is nog geen kreunen maar dat zal niet lang meer duren. Ik ken de stadia wel die je altijd voorbij komt.
Op en neer. Zwoegen. De vibrator strak in de handen tegen je kut gedrukt. Hard. Kreunen nu, hijgen, kreten van extase.
“Je beheerst je toch wel schatje?”
Je kunt me inmiddels wel vermoorden. Ik weet het zeker. Maar gooi nog wat olie op het vuur. Ik sta op en begin je te strelen. Eerst je haren, dan je rug en zelfs je billen. En je gaat maar, pompend, uitputtend.
Ik begin me net af te vragen of je als een lemming op de rand afrent als je het uitschreeuwt: “Mag ik stoppen? Alsjeblieft? Even!!!!!”
Natuurlijk moet ik daar eerst over nadenken.
“Marc. Toe! Genade! Ik hou het niet meer!!!!”
“Vooruit maar. Stop maar even.”
Je weet wel beter dan je om te laten vallen, dus zak je maar met je kruis naar de grond. De niet geringe dildo zit nu helemaal in je. Met nog nakrampende spieren moet dat een allesbehalve ontspannende ervaring zijn. Maar er is een verzachtende omstandigheid: de vibrator is even van je clitje.
“Niet in slaap vallen. Vooruit maar weer. Doe je best!”
Kreunend zet je de machinerie weer in beweging. Binnen de kortste keren ben je weer in je ritme.
Maar ik verhoog de inzet. Ik zet op elke tepel een extra strakke knijper. Bij elke knijper hou je even in. Onwillekeurig. Ik zal het niet bestraffen. Maar daarna kromt je rug zich verder dan ooit. Je zweet ook harder.
“Laat dat ding op je kut. Stop maar even met de dildo.”
Het brengt je niet veel verlichting zie ik. Je trilt van nauwelijks te beheersen extase.
Voorzichtig kus ik je lippen.
“Ik zou je over de knie moeten nemen, want je vindt dit veel te lekker. Vooruit maar slet, ik weet dat je geniet. Verder maar weer.”
Even kijk je me aan, maar met een blinddoek zie je me niet natuurlijk. Maar ik zie je ogen wel. Ze verzengen de sjaal, ze branden in mijn ogen.
O wat een heerlijke vrouw ben je toch. Wat een passie, wat een kracht.
En daar ga je alweer, je heupen in die oeroude beweging. Tijd voor wat nieuws.
Ik heb vandaag een zweep gekocht. Zo'n strokenzweep. Niet zo'n zacht ding, maar ook niet gemeen. Het leek me toch verstandiger dan de rijzweep die je nog verwacht nu. Ik wil je huid niet stukslaan.
Je hoort me niet de slaapkamer verlaten. Ik kijk nog even maar niets wijst er op dat je weet dat je alleen bent. Ik hoop maar dat je doorgaat en tegelijk jezelf niet over de rand duwt.
Maar het gaat goed. Als ik met de zweep in mijn hand terugkom is de zuigerbeweging nog onverkort gaande.
Ik twijfel even. Eerst de zweep laten voelen of direct een slag? Ik kies voor voelen. Trek hem langzaam van onder naar boven over je rug.
Je stopt echt even, probeert te voelen wat dat is. Dat lukt snel en je gaat weer.
Mijn eerste vijf slagen zijn mild. Een baby zou ze nog niet opmerken. Maar jij bent zo gespannen dat het wel lijkt of ik je met en ijzeren staaf sla. Je rug kromt zich als reactie, telkens weer.
Maar dan is de tijd van compassie voorbij. Ik begin je rug te bewerken, steeds harder.
“Doorgaan slet, wie zei dat je kon stoppen? Deze zijn voor de buurman!”
In dit stadium van de behandeling maakt alles je geil. Zelfs het woord 'slet', dat je normaal verafschuwt. Ik noemde je vanavond al eerder zo, maar nu treft het doel. Je voelt je aangemerkt als een wezen dat alleen met haar kut denkt. Wat soms ook zo is trouwens. Maar toch: dieper kun je niet beledigd worden. En juist dát je dat moet tolereren maakt je geil als boter. Dat is voor jou ultieme onderwerping. Je feministische zusters zouden je voor gek verklaren maar jij hen voor onnozelen. De schandpaal, je zou er wel in willen wonen.
De slagen regenen nu, in hoog tempo. Ik zou je natuurlijk eindeloos op en neer kunnen laten gaan met je passie maar je doet zo je best en je bent zo aan het eind van je Latijn. Ja, moe, maar ook balancerend op die rand, verlangend erover te gaan.
Dus sneller, harder, steeds sneller, steeds harder. Ik tel ze mee, het zijn er veel. Ik ben trots op je.
“Alsjeblieft, mag ik alsjeblieft koooooomen, alsjeblieft?”
De rand van de uitputting, maar ook de rand van de opperste extase.
“Kom van die dildo af, zet die trilplaat uit en ga op je rug liggen, met je benen wijd en opgetrokken.”
Dat is voor jou de allervernederendste houding. Je weet al wat er komt. Je orgasme wordt je van jezelf afgenomen. Je zult worden klaargemaakt als ware het een soort aalmoes. Je ligt op je rug, biedt je kut aan en ik ben dan maar genegen je met een paar bewegingen aan je gerief te helpen. Jij moet zo nodig. Vooruit dan maar.
Ik heb het eerder gedaan, je hebt je met alle macht verzet en je hebt het verloren.
Want als ik in deze staat je clit tussen mijn vingers neem (natuurlijk ga ik niet bij je binnen, ik mocht eens vieze vingers krijgen) dan duurt het niet lang. Even knijpen, even rollen, eventjes maar wrijven. En dan ga je.
Ik vind het zo mooi, om jou te zien klaarkomen. Het lijkt wel of je dan pas volledig mens bent, volledig tot ontwikkeling komt. Dat dit het is waarvoor je leeft, waarvoor je gemaakt bent. Het is zo totaal, zo allesomvattend. Het neemt je helemaal.
Je rug kromt zich en je heupen beginnen te schokken. Sidderingen gaan door je heen. Je kippenvel is huizenhoog. En je kreunt met een diep “Aaaaaaaaaaaah”. Telkens en telkens weer. Het gaat zo lang door, zo ontzettend lang door. Het perst je uit, totaal uit. Maar ik zie ook je gezicht. Het lijkt wel te gloeien. Van genot.
Ik pak de nog trillende vibrator van je af en besef dat ik een foutje gemaakt heb. De knijpers van je tepels halen nádat je je ontlading hebt gehad is niet mijn stijl. O, na genot kan nog wel straf komen. Maar na het ultieme, alles afsluitende genot waarvan ik net getuige was is het een wreedheid. En voor vandaag was het genoeg. Voor vandaag had er nog slechts knuffelen moeten zijn. Nasoezen. Nagenieten.
Dus pak ik de beide knijpers in één keer en wrijf direct daarop heftig je tepels. Je kreunt en kijkt me aan. En geeft me een knipoog.
Je hebt me vergeven.
Je bent zo'n schat.
Misschien mag je me wel verwennen. Wie weet.
Tenslotte heb je het meeste werk zelf gedaan.
© maart 2008, Janneman
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein 
|
|
    
denkertje
Beginnend lid
Bericht Nummer: 0
Aangemeld: n.v.t.
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 25 maart 2008 - 07:10 pm: |
|
JAAA... |
... weer een verhaal van Janneman in mijn mailbox  .
Het lijk erop dat de Paasdagen een bron van inspiratie waren voor velen.
Je hebt weer een mooi verhaal neergezet, Janneman. Ik heb mee geglimlacht, mee in spanning gezeten, mee verwenst en mee genoten.
Dankjewel!
denkertje
|
Maleah
Nieuw lid
Bericht Nummer: 0
Aangemeld: n.v.t.
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 25 maart 2008 - 09:08 pm: |
|
Diep |
Wat een fantastisch mooi verhaal en wat een emoties, Janneman!
Je sleept me mee van diep opgewonden via diep ontroerd (tot tranen toe) tot aan diep verontwaardigd.
Liefde, warmte, inzicht, bespiegeling, bespelen en weten. Zo mooi en zuiver.
En de dans, ja, dat is het. Zo is het.
Je hebt me diep geraakt...
|
Mohna
Lid
Bericht Nummer: 0
Aangemeld: n.v.t.
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 25 maart 2008 - 11:54 pm: |
|
Geweldig |
Maar Janneman toch.. over de paus praten en dan zulke verhalen schrijven? Moet ik nou foei of bravo zeggen?
xxMohna
Schijnheilig, een excuus om te proberen..
| |
Hadriman
Actief lid
Bericht Nummer: 0
Aangemeld: n.v.t.
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 27 maart 2008 - 01:42 am: |
|
Janneman en Zijn Paus |
Mohna,
Ik ben het helemaal met je eens. Natuurlijk is het verhaal van Janneman goed, als vanouds, maar de afgelopen dagen heb ik toch wel iets meer naar de Paus uit Rome moeten en willen luisteren. Ook dat was de moeite waard!
Daarom vind ook ik dat Janneman, zo aan het einde van de Paasperiode, enige penitentie van node heeft. Die wil ik hem echt wel achter zijn bedachte ICT-boetiekje persoonlijk namens de Paus enof zijn Romeinse Personeel komen toedienen. Mijn cane zal ik dan wel uit mijn kast halen om daarmee zijn absolutie te laten vergezellen en bestendigen.
Het zal geen straf worden maar een vrolijke en welverdiende exercitie. Het Gloria....Halleluia zal in hoge mate, na het uiteraard welgemeende "Mea maxima Culpa", het "dank-je-wel Master" overstijgen.
Hadriman
Gorean Master
|
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 0
Aangemeld: n.v.t.
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 27 maart 2008 - 08:41 am: |
|
Nimmer |
Beste Hadriman,
Altijd gedacht dat ik wel wat fantasie had, maar het door jou geschetste tafereel gaat mijn voorstellingsvermogen te boven. Een ICT-winkel inrichten als een penitentiaire inrichting, het is waarlijk buitengewoon. Hoewel, als ik goed mijn best doe zie ik je door de straat aankomen in je soutane. De heilige inquisiteur himself, vergezeld van de voltallige Zwitserse garde, de hellebaarden blikkerend in de zon, de harnassen gepoetst.
Gelukkig geschiedt de boetedoening niet vooraan in de winkel. Ook wordt mijn voorraad open-haard-hout niet voor mijn deur opgestapeld. Ik ben je dankbaar voor je clementie.
Overigens - en zonder daarmee mijn terechte straf te willen ontlopen - laat ik hier en nu reeds mijn 'mea maxima culpa' horen. De heer Benedictus is natuurlijk een integere man. Ik had nooit en te nimmer zelfs maar de illusie mogen opperen dat hij geïnteresseerd zou zijn in een memory-stick. Crucifixen wellicht, een voordeelverpakking wijwater misschien, maar geen aardse zaken.
Ik buig dus en laat de afgezant van de Afgezant zijn eerzame en louterende werk doen.
De dames die mij lof toewuiven zeg ik natuurlijk dank. Niets menselijks is mij vreemd. Het is altijd mooi te horen dat het in ieder geval gelezen is. Als het dan ook nog gewaardeerd wordt, wel, dan groei je. Geestelijk dan wel te verstaan. Het lichamelijke groeien heb ik maar al te goed onder de knie.
Ik ga weer broeden op de volgende. Hou je adem niet in, het kan zomaar weer een half jaartje of nog langer duren.
(Kitty, je hebt wel wat teweeg gebracht met je oog voor detail. Altijd leuk trouwens.)
Janneman
P.S. Voor wie zich ergert aan de spotternij hierboven: accepteer aub mijn excuses. Het is nergens kwetsend bedoeld geweest. Ik beschouw het als onschuldig, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat iedereen dat doet.
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein
| |
nathiex
Nieuw lid
Bericht Nummer: 0
Aangemeld: n.v.t.
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 01 april 2008 - 11:11 pm: |
|
Wonderlijk mooi |
Dit is prachtig, maar echt prachtig. Je haalt er echt uit wat er in zit, en de kern van heel het gebeuren vertel je heel mooi; uniek!
liefs
nathie x
|
Nieuwsgierig
Actief lid
Bericht Nummer: 0
Aangemeld: n.v.t.
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 16 juni 2008 - 02:00 pm: |
|
Wow... |
Jaja, weer 'een van de dames' die het niet kon nalaten om de schrijver van dit verhaal enige lof toe te wuiven.
Een heel intens en heftig verhaal waarbij je de gevoelens perfect beschreef (en overbracht).
Ik ben onder de indruk, zeker weten!
Mijn dank voor het delen van dit verhaal 
|
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 357
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 16 juni 2008 - 06:16 pm: |
|
Hallo Nieuwsgierig |
Er moet me iets van het hart. Ik heb het al veel vaker gezegd, hierboven ook, maar ik ga het nog eens zeggen. Het is eigenlijk niet voor jou, maar over je hoofd heen.
Jij zegt en doet iets bijzonders. Je gaat de "oude" verhalen langs en zegt er dan nog wat van. Vele nieuwe leden zullen de verhalen langs gaan en genieten dan (of niet) maar zeggen niets. Jij wel. Je neemt de moeite van elk verhaal dat je raakt iets te zeggen.
Kijk, ik bevind me in de zeer gelukkige omstandigheid dat er wel eens commentaar komt op een schrijfsel. En zolang je niet zelf geschreven en gepubliceerd hebt kun je je echt niet voorstellen wat een opluchting dat elke keer weer is. O gelukkig, het is gelezen. O geweldig, ze vinden het nog wat ook. O opluchting, ik ben niet te ver gegaan.
Blijft het stil dan worden je nagels snel korter, dat kan ik je verzekeren. Knagende onzekerheid is dan wel het minste dat je teistert.
Daarom is jouw aktie zo bijzonder. Daarom ook zou ik aan al die lezers daarbuiten (lid of geen lid) willen vragen: toe, laat eens van je horen. Daarmee wordt het voor iedereen fijner.
Janneman
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein
| |
Nieuwsgierig
Actief lid
Bericht Nummer: 0
Aangemeld: n.v.t.
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 17 juni 2008 - 12:46 am: |
|
Een kwestie van geven en nemen? |
Toch nog even een snelle reactie voor het slapengaan, omdat ik het idee had dat ik misschien nog wel het een en ander kon verduidelijken:
Ik lees de verhalen op deze site graag - ze geven me weer nieuwe inspiratie, nieuwe stof tot nadenken.
Het minste wat ik kan doen, is de schrijvers van een dergelijk inspirerend verhaal een bedankje geven, nietwaar?
(Nog afgezien van het feit dat het stiekem ook eigenbelang is: wie wil nu niet zijn of haar favoriete schrijver aansporen tot het schrijven van nieuwe, spannende verhalen? ;))
|
charissa
Nieuw lid
Bericht Nummer: 4
Aangemeld: 06-2007
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 01 augustus 2008 - 10:51 pm: |
|
Adembenemend |
Beste Janneman,
Wat een prachtig verhaal weer! Het is lang geleden dat ik hier was. Maar ik val met mijn neus in de boter als ik dit lees. Je weet het weer zo nauwkeurig en levendig te beschrijven, dat inleven eigenlijk geen kunst meer is...
Liefs, Charissa
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?