| Gepost op woensdag 16 juni 2004 - 06:01 pm: | 
|
| Le Premier Jour
Oftewel : onze eerste ontmoeting met gelijkgestemde zielen.
“En die dan ??”
Ik hing half over mijn vriendje heen en porde met mijn wijsvinger tegen het computerscherm op de plek waar een advertentie stond.
“Wij zijn op zoek naar een leuk, goed uitziend spankingstel van niveau om elkaar te ontmoeten!”.
Precies waar Daan&ik al een tijdje over fantaseerden, dus. Want zeg nou zelf…. wat doe je met een bevriend stel ?? Je vertelt elkaar dingen over jezelf, besteedt samen tijd aan gemeenschappelijke hobby’s, de meisjes plagen de mannen, je kookt voor elkaar en eet samen… en ’s avonds ga je na een kuise zoen weer uit elkaar…. en krijg je als meisje billenkoek van je man, alleen, net zoals elke dag. Saai, toch ??
Het was een druilerige vrije middag, we hadden toch niks beters te doen en “nooit geschoten is altijd mis”, dus we waagden er een e-mailtje aan. En gisteren kwamen ze dan echt, Harold&Christa, de mensen waarmee wij inmiddels al minstens twee dozijn mails uitgewisseld hadden.
We hadden eten ingekocht voor twee weeshuizen en begonnen aan het klaarmaken van de salade. Ik was heel zenuwachtig, want tot dan toe had ik alleen mijn eigen vriend genoeg vertrouwd om me door te laten meppen.
Klinkt dat raar ?? Voor mij niet. Het slaan suggereert misschien anders, maar het vertrouwen om over iemands knie te gaan liggen met je blote billen…. dat vertrouwen moet die ander waardig zijn. In de keuken liet ik het bestek vallen toen ik de deurbel hoorde.
Daan deed open. Ze waren precies zoals op de foto’s en we moesten allevier lachen. Een moment keek ik in Harold’s ogen en er ging een rilling door me heen. Oké, hij had al geschreven dat hij een “behoorlijk dominante uitstraling” heeft, maar dit had ik nou ook weer niet verwacht. Meteen wendde ik mijn blik af en sleurde ik Chris mee de kamer in om haar van alles en nog wat te laten zien.
Prin6 Christa is de eerste die mij werkelijk op waarde wist te schatten, getuige haar fantastische cadeautje. Het was een prachtige zilveren tiara met roze pluizige dons aan de onderkant. Ik hoef hier vast niet bij te vertellen dat het sieraad mij als gegoten zit en prachtig staat. En dat ik er onwijs blij mee ben.
Natuurlijk liep Harold met rustige, beheerste passen recht op me af. Sjezus, wat moest ik nou ?? Ik gaf ‘m een hand zonder ‘m aan te kijken, griste het cadeau uit z’n handen en duwde mijn cadeau erin, draaide me om en maakte meteen weer dat ik wegkwam. Zogenaamd om de katjes te voeren.
Omdat het een feestje was kregen de poezen namelijk ook een klein taartje, bestaande uit een toefje slagroom op een schoteltje. En omdat mijn vriendje ook zoveel van slagroom houdt, besloot ik meteen hem dan ook maar helemaal onder te spuiten. Helaas voor hem was hij zo suf om z’n mond dicht te houden, waardoor hij het eerstvolgende half uur met een tissue tegen zijn bloedlip aangedrukt rondliep.
Oeps, foutje bedankt. En helaas voor mij was hij ook in het geheel niet overtuigd van mijn goede bedoelingen met de slagroomspuit en dat bezorgde mij de eerste billenkoek van de dag.
Ik moest over de balie buigen en mijn rok omhoog houden, voor een flink pak voor m’n blote billen, met de pollepel.
De tuindeuren stonden open en ik schaamde me dood bij het idee dat Harold en Christa zouden horen dat ik als een klein meisje op m’n blote bips kreeg. Maar toen Daan de eerste paar kletsen uitgedeeld had dacht ik daar helemaal niet meer aan, hij slaat ècht keihard als ie geïrriteerd is en ik jammerde en smeekte en wilde alleen maar dat hij ophield.
Toen hij eindelijk besloot dat ik genoeg gehad had waren we voor mijn gevoel al minstens 10 minuten verder en het leek wel alsof mijn billen in brand stonden. Maar ik verbeet me en bleef lief lachen toen we buiten op de harde stoelen aan de tuintafel onze taartjes opaten.
Chrisje gedroeg zich voorbeeldig, vond ik. Ze was heel lief en bezorgd of Harold niet teveel zou morsen zonder zijn slabbetje en ze praatte hem na zodat ze zeker wist dat iedereen zijn wijze woorden goed in zich op zou nemen. Schattig, toch ??
Maar vreemd genoeg vonden Daan en Harold ons, de prinsesjes, helemaal niet lief en braaf. Eigenlijk interpreteerden ze alles verkeerd, behalve de mooie muziek die ze voor Chris en mij opzetten.
Ze begonnen te dreigen met lichamelijk geweld en wij voelden ons echt genoodzaakt het huis te ontvluchten. Want wees nou eerlijk, er is toch niets leuker dan op het moment suprème lekker kinderachtig weg te rennen om nog meer straf uit te lokken ??
Het werd een heel gezellige wandeling en ik vond het heel bijzonder.
Christa verbaasde me met haar wijsheid (hoewel ze daar aan tafel ook al iets van prijs gegeven had) en het was zo tof om voor het eerst met net zo’n meisje als ikzelf te kunnen praten over mijn hunkering naar correctie. Onvoorstelbaar hoeveel overeenkomsten dat alweer opleverde.
Christa was meteen heel open over haar ervaringen, wensen en verlangens en hoewel de toon steeds luchtig bleef, had ik tot dan toe aan nog niet veel mensen in zo’n korte tijd zoveel intiems verteld als aan haar.
Ik had zo half verwacht dat onze heren thuis klaar zouden zitten met hun riemen losgegespt, maar het tegenovergestelde was het geval. Ze zaten samen aan de tafel een spelletje te doen en negeerden ons volkomen. Ik hupte nerveus van m’n ene been op ’t andere… Stom gedoe. Als je een plagerige actie onderneemt mag je toch enige reactie daarop verwachten ??
We liepen weer naar de woonkamer en toen (ja, toen pas) begon bij Harold toch het besef te dagen dat hij dit incident niet onopgemerkt voorbij kon laten gaan.
Hij sleurde mijn prin6enzusje op brute wijze mee terug naar de slaapkamer, zogenaamd om “even te praten”.
Ja, ga dat je kat maar wijsmaken. De keiharde kletsende geluiden die we hoorden waren voor Daan en mij echt duidelijk genoeg. Gelukkig was het maar een kort pak slaag en kon Christa daarna nog prima zitten.
Maar ze zat nog nauwelijks of kon haar natuurlijke ondeugendheid al niet meer de baas. Hmm, waar ken ik dat toch van??
Ze plaagde Harold met de vlekken in zijn overhemd en zijn nogal prominent aanwezig zijnde grijze haren. Dat had ze misschien beter niet kunnen doen, want ze moest ter plekke over de knie. Nou ja, daar deed ze het natuurlijk ook helemáál niet om, hoor.
Christa moest zelf haar broek uitdoen, waarvan ze een errug grappige (maar helaas wat korte) stripteaseachtige act maakte, en kreeg een paar flinke tikken op haar nog rozige billen.
En ja, niet alleen ondeugendheid werkt aanstekelijk, maar ook de strenge mannen wilden natuurlijk niet voor elkaar onderdoen. Dus ik moest ook over de knie.
Best wel een raar idee, om zo publiekelijk een pak slaag te krijgen. Maar ik vond het wel leuk. Dat ik op moest staan en alweer over de bar moest buigen vond ik minder geslaagd, maar de meisjes hadden weer eens bar weinig in te brengen. Wederom kreeg ik met een akelig harde pollepel terwijl ik zo oncomfortabel lag als het maar kon.
Heej, had ik al verteld dat ik mijn witte kanten kousen aangetrokken had ?? Leek me wel sexy, dus.
Gelukkig duurde deze billenkoek ook niet al te lang (want van die stomme houding doet mijn buik bijna net zoveel pijn als mijn kont) en mocht ik snel weer opstaan.
Nu werd het gevaarlijk. De heren hadden duidelijk de smaak te pakken gekregen en vertelden elkaar op hun “amusante” toontje hoe ze ons, arme lieve prinsesjes, wilden straffen, door lijfstraffen en vernederingen. Eigenlijk hadden Chris en ik veel meer zin om gezellig naar de bioscoop te gaan, maar van Harold moesten we meelopen voor de “echte straf”.
Ik fronste mijn wenkbrauwen en keek naar mijn prin6enzusje. En voordat de mannen goed en wel doorhadden wat er gebeurde waren Is en ik dus alweer een straat verder.
We jogden in rondjes om het huis, steeds stiekem glurend of ze ons wel achterna kwamen. Maar toen ze dat niet deden werd het minder leuk en met buikpijn van het rennen en de lach kwamen we tien minuten later alweer terug.
Geen auto, geen Harold, geen Daan.
En wij hadden geen huissleutels meegenomen. Chiiips. Dat werd wachten tot de heren terug zouden komen. We drentelden wat heen en weer en ik voelde mijn billen kriebelen onder mijn rok.
Gelukkig hoefden we niet lang te wachten totdat we de blauwe Volkswagen zagen verschijnen. We liepen er aarzelend naar toe, ik stond eigenlijk klaar om weer weg te rennen, maar we mochten instappen en werd er gedaan alsof onze wegloperijen de normaalste zaak van de wereld waren. Het was leuk om met z’n vieren door de bossen te rijden en te praten.
Ik vond dat ik me na al het geplaag maar eens nuttig moest maken, dus ik begon Harold’s grijze haren uit te trekken.
Wederom werd dit door Daan en Harold niet op waarde geschat.
Thuis werd het dan eindelijk menens en Christa en ik zouden een pak slaag krijgen dat ons nog lang zou heugen.
Ik begon alweer een beetje zenuwachtig te worden, want hoewel ik Harold inmiddels al erg lief vond en echt wel vertrouwde, zou ik zometeen toch maar mooi met m’n blote billen over zijn schoot liggen te kronkelen. En ik dat vooruitzicht bezorgde me gemengde gevoelens. Maar eerst was Is aan de beurt….. en dat ging er hard aan toe.
Ze maakte een sissend geluid, trok één been omhoog en draaide zich half om.
“Ja, blijf daar maar staan, dan kunnen we het allemaal goed zien !!” zei Harold.
Hij hief de mattenklopper omhoog en liet het akelige apparaat voor de tigste keer op haar achterste neerkomen. Haar meisjesbillen kleurden roder en roder en ik had diep medelijden met haar.
Ze was zo lief en mooi…. zoals ze daar stond, terwijl ze als een stout kind voor haar blote bips kreeg.
En toen was het mijn beurt. Van de conversatie die eraan vooraf ging heb ik slechts flarden meegekregen en voordat ik goed en wel besefte wat er zou gaan gebeuren, nam Harold galant mijn hand en trok me met zachte dwang naar zich toe.
Hij is in alles echt heel charmant, dat mag geschreven worden.
Ik liet me over zijn schoot vallen en bleef daar een paar gekmakende seconden doodstil liggen. Het kriebelde in mijn buik en de gedachten zoemden door mijn hoofd… zal hij ècht slaan, hard slaan, streng zijn ??
De eerste klap voelde als een opluchting. Dof. Bijna voorzichtig. Ik ontspande terwijl hij doorsloeg. Het was fijn en veilig om zo bij hem over de knie te liggen en een welverdiend pak voor m’n blote billen te krijgen.
Oké, na een tijdje begon het natuurlijk wel behoorlijk te branden, maar ja, je bent een bikkel of je bent het niet, dus ik liet me niet kennen en ging vrolijk door met mijn plagerijtjes, o.a. door Harold’s schoenveters los te knopen.
Hij vond duidelijk dat hij met zijn straf nog niet het gewenste effect bereikt had, dus ik moest over een stoel buigen voor een portie met de mattenklopper. Net zoals Christa 10 minuutjes geleden.
Het deed net zoveel pijn als ik dacht dat het zou doen toen ik mijn prin6enzusje zo had zien staan. En net toen ik dacht dat ik het niet meer hield mocht ik opstaan. In de spiegel ving ik een glimp op van mijn rode billen en daarvan werd ik weer vrolijk en overmoedig.
Drie maal is scheepsrecht en dus renden we weer weg. Maar dit keer niet naar buiten, maar naar boven, alwaar we ons opsloten in de badkamer.
We wilden net gezellig samen in bad gaan (met veeeeel schuim) toen we van achter de deur Harold’s stem hoorden.
Hij was best boos.
Oeps.
De deal was dat wij geen klappen met de veger op onze blote billen zouden krijgen mits we meteen naar buiten zouden komen. Christa heeft duidelijk een nog grotere hekel aan de veger dan ik, want ze deed direct de deur weer open.
Braaf liepen we mee naar de slaapkamer. Mijn achterste tintelde al behoorlijk, dus ik besloot de rest van de middag maar mee te werken.
Christa en ik moesten naast elkaar op het bed gaan liggen, op de buik met de ontblote achterwerken mooi omhoog.
Niet leuk.
Harold pakte een gemeen groen tuinstokje en Daan een harde wandelstok. We kregen dus tegelijk tikken op onze blote billen, waarbij de mannen steeds omwisselden. Auw auw auw.
Nee, natuurlijk lieten we dat niet merken, maar zeer deed het best wel.
Christa liet duidelijk blijken dat ze nog lang niet genoeg gehad had. Ze ging maar door en door met plagen en brutaal zijn en belande daardoor in de hoek.
Waar ze stil moest blijven staan.
Maar ja, prinsesjes hebben nu eenmaal een beweeglijke natuur (dat zou trouwens ook veel meer op waarde moeten worden geschat).
“Doe maar een pas naar achteren. Buk voorover.”
Harold ging achter haar staan en mikte zorgvuldig. De dunne rode streepjes tekenden zich duidelijk af op Chris’ gloeiende billen.
En weer moest het arme kind in de hoek staan.
Stil staan.
Een voorzichtig handje plukte aan haar string.
“Doe maar weer een pas naar achteren en buk.”
Nog sneller zwiepte het stokje door de lucht. Het striemde behoorlijk op Christa’s blote billen en ik was bang dat Harold nooit op zou houden. Maar dat deed ‘ie natuurlijk wel.
Is moest weer terug in de hoek.
Twintig seconden stond ze helemaal stil, wat ik echt een prestatie vond.
Vergis je niet, twintig tellen lijkt echt een eeuwigheid als je roerloos moet staan.
Toen kreeg ze een sleutel in het oog en voordat ze het wist draaide ze eraan.
Fout.
“Dit is toch echt ongelofelijk.”
Harold trok haar string naar beneden.
Misschien lijkt dat een beetje raar en denk je nu “Wat maakt dat nou uit, mèt of zonder string ??” maar ik kan je verzekeren dat het heel erg vernederend is om op die manier voor je blote billen te krijgen.
En dat wist Harold natuurlijk ook. Hij gaf zijn prinsesje er nog even flink van langs totdat ze helemaal gehoorzaamde en zich weer aan mocht kleden. Haar gezicht had inmiddels ongeveer de kleur van haar billen overgenomen, maar in haar ogen zag ik kleine lichtjes flikkeren.
“Wauw” dacht ik.
“Dat wil ik ook.”
Tsja, wàt precies is moeilijk te omschrijven. Ik noem het altijd “gebroken worden” en dacht dat alleen Daan het kon. Het is in elk geval iets dat heel diep gaat. Zoals Harold het zelf verwoordde in een dreigmail naar Chris toe:
“Ik zal je geestelijk en lichamelijk laten voelen wat je plaats is. Mijn woorden zullen misschien nog striemender zijn dan de harde slagen die jouw blote billen zullen krijgen te verduren. En je zult leren .... de lach zal van je beeldschone gezichtje verdwijnen ... en plaatsmaken voor berouw. Jij weet het en ik weet dat. Bespaar je ook de moeite om mij tot andere gedachten te brengen, want je bent te ver gegaan in je kinderlijke spelletjes. Je krijgt straf! Dit is onafwendbaar en onherroepelijk.”
Ik kreeg nog een kinderportie blote billen met de wandelstok van Daan, dat eigenlijk meer voor de vorm gegeven werd en weinig indruk meer maakte. En toen besloten de mannen dat het genoeg geweest was en tijd werd voor een hapje en een drankje.
Wat ik nu ga typen vind je vast een beetje gek. Ik vond het jammer dat het over was.
Mijn billen stonden in brand, maar ergens heel diep van binnen verlangde ik naar meer. Het was fantastisch geweest om te zien hoe Harold mijn prin6enzusje aangepakt had en ik voelde een diep ontzag voor hem.
Iets wat ik tot dan toe alleen voor Daan had gevoeld.
We sloten de dag af met een gezamenlijke maaltijd en het was heel herkenbaar om te zien hoe “knuffelig” Christa werd na het pak slaag. Ik word er ook altijd in- en ingelukkig van als Daan me over zijn knie legt.
Misschien lijken Harold en Daan in deze beschrijving wel een soort boemannen, maar voor ons kun je gewoon alleen goed zorgen als je met harde hand corrigeert.
En daarvoor moet je kaliber hebben.
Tsja, en daaraan heeft mijn vriendje geen gebrek. Onze nieuwe vrienden waren nog niet weg of ik kreeg alweer op m’n billen vanwege allerlei plagerijtjes naar hem toe, die ik in dit verslag wijselijk niet opgenomen heb (o.a. het stelen van de ijsjes uit de diepvries).
Ik had zeker gedacht dat hij het vergeten was.
Hmm, ja, eigenlijk wel, dus.
’s Avonds mailden we weer met Harold&Christa en we waren blij dat het volgens hen ook heel goed geklikt had. Vrijwel meteen prikten we een nieuwe date en ik verheug me er nu al op en zit vol met plannetjes om Harold eens flink uit de tent te lokken. (Maar ook om lief voor hem te zijn, hoor.)
Eindelijk hebben we gevonden wat we zochten.
Twee mensen waarmee we heel veel raakvlakken hebben en het óók op spankinggebied klikt.
Een meisje dat op mij lijkt…. dat telkens opnieuw de grenzen van het toelaatbare opzoekt en waarmee je normaal kunt praten over je verlangen naar slaag èn je carrière.
Een man die een leuke vriend voor mijn vriend is, en streng en consequent voor het meisje.
En die er niet voor terugdeinst om mij, waar nodig, ook te corrigeren.
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?