| Gepost op zondag 27 augustus 2006 - 09:22 pm: | 
|
|
Hoe goed kan ze tegen haar verlies?
“Je bent de liefste Meester die er is!”
Ze lag met haar gezicht op zijn buik. Ze streelde met haar rechterhand zijn zij. Ze gaf hem een kusje op de blote huid. Bij een lichte kreun keek ze naar zijn gezicht. Hij sliep ongestoord verder en had haar niet gehoord. Dat was waarschijnlijk maar goed ook. Ze had toch al zo’n moeite met het zeggen van dit soort dingen. Niet dat ze niks voor haar Meester voelde maar het zeggen met woorden was niet haar beste kant. Ze was beter in het tonen ervan. Hij daarentegen was heel goed in het verwoorden van zijn gevoelens.
Met een zucht dacht ze terug aan de vorige avond.
Hij had aan het begin van de avond heel duidelijk zijn gevoelens laten spreken. God, wat was hij teleurgesteld in haar. De blik in zijn ogen was ondragelijk. Zijn pak slaag genadeloos. Maar zelfs dat was nog niet genoeg geweest. Ze had voor hem moeten zitten, hem moeten aankijken en toen was hij een preek begonnen. Ze had gevochten om niet te gaan huilen maar dat was een onbegonnen strijd. Dikke tranen hadden over haar wangen gelopen. De schaamte en de schuld waren zo hevig dat ze hem op het laatst zelfs niet meer aan had kunnen kijken. Het volgende pak slaag was een opluchting geweest, een bekentenis, een verlossing.
Zachtjes klom ze uit bed en liep naar de badkamer om zich te gaan douchen. Ze had om 10 uur afgesproken met haar vriendin en het had geen zin om hem wakker te maken. Hij had het wel verdiend eens lekker uit te slapen. Na zachtjes haar kleren te hebben gepakt, een boterham te hebben gesmeerd en een afscheidsbriefje te hebben geschreven trok ze de deur achter zich dicht.
Lieve Meester,
Geniet van een dagje rust zonder uw meisje. En hoop maar dat ik niet veel win want u weet het: wie verliest in het spel heeft geluk in de liefde!
Stipt om tien uur stond ze voor de deur van haar vriendins huis. Ze hadden elkaar al een tijdje niet meer gezien dus het eerste uur brachten ze door met koffie en kletsen. Het werk, de vriendjes, de vakantie, alles kwam ter sprake.
Nou ja, niet alles want de bijzondere band die ze met haar vriend/Meester had zou ze nooit kunnen of durven bespreken. Dat was het enige geheim dat ze voor haar vriendin had. Voor zover die wist had ze hem drie maanden geleden ontmoet via internet en waren ze stapel verliefd op elkaar geworden. Niets van gelogen natuurlijk, maar ook niet helemaal de waarheid…
Na de koffie begonnen ze aan het eerste spelletje. Het was eigenlijk een soort van traditie geworden. Na de studie hadden ze afgesproken om in ieder geval maandelijks een spelletjesdag te houden zodat ze elkaar zeker niet uit het oog verloren. En natuurlijk begon zo’n dag altijd met de Kolonisten van Catan. Onder het genot van een derde kopje koffie en twee heerlijke bonbons won ze het eerste potje.
Net begonnen aan het tweede spelletje begon haar broekzak te trillen. Giechelend om haar eigen geschrokken gilletje nam ze haar mobieltje aan. Het was haar Meester. Hij informeerde of het gezellig was en wat ze nu aan het doen was. Ze vertelde dat ze al stijf stond van de koffie en dat ze net aan het tweede spelletje waren begonnen. Geďnteresseerd vroeg hij hoe het eerste spel was afgelopen. Half lachend vertelde ze dat ze het spel had gewonnen. Het was even stil aan de andere kant van de lijn. Met wat hardere stem vroeg hij waarom ze moest lachen. Ze kende hem nu goed genoeg om te weten dat dit geen grapje meer was. Met een serieus gezicht antwoordde ze nu dat het voor de lol was geweest omdat ze aan haar briefje van die ochtend moest denken.
“Dus jij vind het leuk als onze relatie problematisch wordt omdat jij wint met spelletjes?”
Natuurlijk was dat niet zo en dat wist hij ook. Hij dacht echt niet dat ze hem zo onbelangrijk vond. Dat zou te belachelijk voor woorden zijn na alles wat ze al met elkaar hadden doorgemaakt. Toch wist ze ook dat ze hier niet te luchtig op door moest gaan. Dat zou alleen maar tegen haar werken.
Terwijl ze iets van de tafel afdraaide antwoordde ze zo cryptisch mogelijk: “Natuurlijk niet, jij bent mijn alles!”
Na weer een korte pauze klonk zijn stem nu wat rustiger. Sterker nog, er leek een soort lach doorheen te klinken. Om te bewijzen dat hij alles was, moest ze verliezen. Voor elk spelletje dat ze zou winnen, zou ze straf krijgen. Gelijk na deze boodschap hing hij op. Ietwat beduusd borg ze haar mobiel weer op en ging weer recht aan tafel zitten. Haar vriendin keek haar vragend aan en ze wist met een vage opmerking het gesprek over het telefoontje af te kappen.
Ze had moeite om haar aandacht nu bij het spel te houden. Haar eerste ingeving was om een domme zet te doen zodat ze het spel gegarandeerd zou verliezen. Maar dat was toch eigenlijk te belachelijk voor woorden! Moest ze nu echt een spel expres gaan verliezen omdat hij een raar idee in zijn kop had? Ze zou wel gek zijn. Ze had echt geen zin om de hele dag alles maar op te geven om dan een rustige avond te hebben.
Aan de andere kant, haar billen konden niet veel meer hebben. Ze deden nog zeer van de avond ervoor. En ze had gisteren beloofd om beter haar best te doen. Ze had geroepen, gezworen, dat ze zich aan de regels zou houden… wat zou de reactie zijn als ze nu de kont tegen de krib gooide?
Doordat ze zo in gedachte verzonken was, had ze niet in de gaten dat haar vriendin nog maar 1 punt nodig had en uiteindelijk triomfantelijk haar twaalfde punt scoorde. Terwijl ze haar vriendin lachend feliciteerde, realiseerde ze zich wel dat hiermee haar problemen nog niet waren opgelost. Ze hadden nog een uurtje of vier waarin ze nog heel veel spellen konden spelen.
Ze besloten om van de kolonisten naar Triominos te gaan. Nadat ze het eerste potje daarvan had gewonnen bedacht ze dat het eigenlijk helemaal geen goed spel was want het kon zo snel voorbij zijn. En hoe meer spellen ze deden, hoe groter de kans dat ze meerdere spellen won. Het volgende spel deed ze dus heel lang over haar beurten. Ze maakte expres een fout waardoor ze ineens 40 punten extra achter lag. Toen haar vriendin lachend de laatste steen weglegde van haar plankje kon ze echter niet hartelijk mee lachen. Ze zat hier gewoon haar vriendin te bedotten!
Weet je wat: hij kan de pot op! Ze zou vanaf nu niet meer aan hem denken en gewoon spelen zoals ze altijd deed. Ze zou haar plezier van dit uitje niet laten verzieken door hem.
Aan het begin van het derde potje Triominos kreeg ze een smsje:
Je hebt toch niet gewonnen hč?
Een vreemde kriebel trok door haar onderbuik.
Na Triominos kwam Elfenland en daarna kaarten.
Na vijf gewonnen spelletjes werd ze opnieuw gebeld: “Hoeveel heb je al gewonnen?”
Ze antwoordde eerlijk dat ze er vijf van de acht gewonnen had. Hij legde neer met de opmerking dat ze beter haar best moest doen.
Opnieuw hing ze op met een rood hoofd maar nu van woede. Vanaf nu was het oorlog. Had ze tot nu toe meer gespeeld voor de gezelligheid, vanaf nu zou ze winnen! Hoe meer hoe beter!
Van de vijf keer kaarten won ze er nog drie. Toen drong ze aan om nog even te Triominossen tot het tijd was en ze won nog eens drie spellen. Helaas kwam toen de vriend van haar vriendin thuis en gingen ze eten. Onder het eten maakte ze de balans op: elf spellen gewonnen!
Na het eten dronken ze nog een kop koffie en nu kon ze langzaam aan weer wat ontspannen. Het gesprek ging over de cursus gitaar die haar vriendin nu volgde en over het ontwikkelen van je talenten. Om half negen nam ze hartelijk afscheid bij de deur en liep naar haar auto.
Net toen ze het portier had geopend kwam het smsje:
Jij hebt het zelf zo gewild: 25 per gewonnen potje!
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
toppie !
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?