| Gepost op zondag 24 september 2006 - 03:47 pm: | 
|
|
Een waarschuwing, een droom of eigenlijk een advertentie?
Je bent geweldig!
Niet knap, geen fotomodel, en als je het al bent zie ik dat niet eens. Want dat is niet wat me boeit. Waar ik voor gevallen ben is je uitstraling.
De kracht waarmee je beslissingen neemt.
En de humor die je gebruikt.
Hoe je in vloeiende bewoordingen laat weten wat je verwacht.
Je taalgebruik dat duidelijkheid schept.
Je houding die mij veilig doet voelen.
Je sterke armen.
Je veelzeggende ogen.
Je warme stem.
En ik weet dat je zoveel meer bent. Dat je je niet alleen bezig houdt met je primaire behoeftes. Dat je oog hebt voor je medemens. Dat je me accepteert zoals ik ben, foutjes en al. Dat je iets ouder bent maar nog jong van geest. Dat je interesses op verschillende vlakken hebt. Je kan genieten van een discussie over armoedebestrijding maar ook van een avondje op de bank met mij tegen je schouder. Ook jij verlangt naar ons contact. Ook jij wilt meer dan alleen die vluchtige Meester/sub contacten.
Je kent mijn tekortkomingen. Weet dat ik soms wat overdreven kan reageren. Dat ik niet moeders mooiste ben. Dat ik erg gesloten kan zijn.
En dus spreken we af. En ondanks al mijn nachtmerries en zorgen vooraf wordt het een geweldige afspraak. Je verwacht nog helemaal niks. Je accepteert het dat ik je een afstandelijke zoen geef bij kennismaking. We zoeken een terrasje op en je gaat naast me zitten. Niet te dicht bij, niet te bedreigend. We kletsen wat en ik weet je ogen op me gericht. Het gesprek verloopt prettig en je blijkt te zijn zoals je op de mail al overkwam. We praten over ons werk, ons verleden, onze interesses… maar het hot item laten we nog even liggen. Dat komt nog wel, als het goed voelt.
Eigenlijk weten we allebei dat het goed voelt. Ik krijg zo’n blij gevoel van binnen en heb de neiging om je de hele tijd lachend aan te kijken. Ik wil eigenlijk wel iets dichterbij je zitten maar durf dat echt nog niet aan. Ik twijfel of ik wel bij je in de smaak zal vallen. Kan zo’n geweldige man mij leuk vinden?
Ook jij hebt een goed gevoel over onze ontmoeting. Misschien twijfel je nog wat door mijn afstandelijke houding. Maar je weet uit de mail dat ik zo nou eenmaal bent. Je voelt aan dat ik me prettig voel en zelfverzekerd hou je het gesprek gaande.
Van de oppervlakkige onderwerpen gaan we ongemerkt over op de moeilijkere onderdelen. De site waar we elkaar hebben leren kennen komt ter sprake. Ik wist dat het er van moest komen maar schrik toch een beetje. Ik probeer te verwoorden waar mijn onderdanige gevoelens vandaan komen. Maar om ze nu daadwerkelijk uit te spreken is toch wel wat anders dan voorbedachte zinnetje op de mail. Ik stamel wat, trek me geestelijk en lichamelijk wat terug. Ik vrees voor de verwachtingen die jij kan hebben en misschien nu ook wel gaat uitspreken. Mij lichaam schreeuwt al ja maar mijn geest weet ondertussen beter.
Maar als ik ben uitgesproken doe jij er verder niks mee. Geen fantasieloze opmerkingen over hoe ik me nu moet overgeven aan jou. Geen eisen van gedrag waarmee ik bewijs met je verder te willen. Het onmogelijke gebeurt: je accepteert dat ik zo ver nog niet ben. Je vertelt over je dominante gevoelens, je ervaringen daarmee en wat je er uiteindelijk mee wil bereiken. Ook jij blijkt op zoek te zijn naar een vaste relatie met iemand waarmee je dit kan uitvoeren. Geen wekelijkse afspraakjes voor een lesje in spanking maar een liefdesrelatie met een subje.
Bijna ga ik overstag. Het feit dat iemand die ik leuk vind op zoek is naar een relatie en mij kennelijk leuk genoeg vindt om me dat te vertellen, doet mijn hoofd tollen. Zou ik nu eindelijk halverwege de dertig iemand tegenkomen die echt bij mij past? Gevoelsmatig gooi ik mij het liefst gelijk in zijn armen maar ik weet dat ik dat niet kan. Daarvoor heb ik al teveel mee gemaakt.
Jij schijnt dat ook helemaal niet te verwachten. Sterker nog, je verwacht niet meer van mij dan dat ik gewoon geniet van ons uitje. En ik merk aan alles dat jij zelf ook geniet.
We sluiten de avond af met drie zoentjes op de wang en de belofte gauw weer af te spreken.
De volgende dag blijkt jouw interesse niet een hersenschim te zijn geweest. Je hebt gelijk alweer gemaild en daarin schijf je allemaal lieve dingen. Complimentjes, jouw gevoelens, ik ga er helemaal van blozen.
Binnen een week hebben we alweer een nieuwe afspraak.
En opnieuw word ik verrast.
Nog steeds begin je niet over hoe ik je moet accepteren als Meester. Nog steeds blijf je met me praten op hetzelfde niveau. Natuurlijk komen de gevoelens wel weer aan bod. Jij vertelt meer over je drijfveren als Meester. Ik vertel over vervelende ervaringen. Half en half verwacht ik je daarmee af te schrikken en je weg te drijven maar je reageert nuchter en lief. Je slaat zelfs een arm om me heen en heel even leun ik tegen je aan. Gelukkig laat je snel weer los, ik kan nog net de tranen tegen houden.
In korte tijd ontmoeten we elkaar regelmatig. Het lijkt bijna een verslaving te worden. Als ik je niet zie, wil ik met je bellen. Kan dat niet dan toch zeker msn-en. Of in het uiterste geval mailen. Je bent continue in mijn gedachte. Ik wil meer van je weten, meer van je horen, meer van je zien! Na een aantal ontmoetingen spreken we beiden uit dat we elkaar toch wel erg leuk vinden en dat we gaan proberen of we er meer van kunnen maken. Je kondigt vervolgens aan me bij de volgende ontmoeting te gaan kussen en met pijn in mijn buik van spanning zit ik die avond uit. Als het uiteindelijk gebeurt, weet ik dat het goed zit. Jij bent het!
En zo ongemerkt gaan er kleine dingen in onze relatie sluipen. Je zegt me eens niet te gaan winkelen met een vriendin. Als ik het toch heb gedaan geef je me een flink standje. Of als je bij me langskomt zie je dat ik weer een afwas op het aanrecht heb staan. Na de afwas stuur je me de kamer uit om er maar eens goed over na te gaan denken.
Natuurlijk weet ik dat het nergens op slaat dat ik me daar iets van aantrek. Maar de gevoelens in mijn buik kan ik niet negeren en ik ga steeds vaker situaties creëren waarin ik weet dat je zult merken dat ik ‘stoute’ dingen doe.
Uiteindelijk roep je me op een middag bij je en vraagt me naast je op de bank. Je kijkt anders uit je ogen. Strenger?
Je somt mijn fouten van de laatste tijd op, stuk voor stuk. Je vertelt dat je weet dat ik het steeds vaker expres ga doen. Natuurlijk moet ik dit eerst toegeven voor je verder gaat. Je zegt dat je weet waar dit vandaan komt, dat het een natuurlijk proces is en dat je er eigenlijk al heel lang op zat te wachten.
Ik ben eindelijk klaar om jou als meester te vragen!
En jij accepteert!
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
). 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?