Na jaren bezoek ik mijn vroegere werk weer, niet wetende dat mijn baas van toen nog altijd wrok tegen me koestert vanwege mijn onbehoorlijke gedrag toentertijd.
De receptioniste -een vrouw die ik niet ken- bekijkt me met een neutrale blik als ik het gebouw binnenstap. Het voelt vreemd om hier terug te zijn, op de plek waar ik bijna twee jaar had gewerkt. Sommige dingen zien er nog precies hetzelfde uit, terwijl andere kleine veranderingen me laten beseffen dat de tijd hier niet had stilgestaan.
“Kan ik u helpen?” vraagt ze, zakelijk en beleefd.
“Jaren geleden werkte ik hier,” glimlach ik. “Ik dacht dat het leuk zou zijn om wat oud-collega’s terug te zien.”
Ze knik kort, maar pak direct de telefoon.
“Uw naam?”
Ik geef haar die, en ze toetst een nummer in.
“Meneer? Er is hier een vrouw die graag wat oud-collega’s wil begroeten. Gaat u daarmee akkoord?”
Ik hoor hem om mijn naam vragen, die ze hem geeft. Even blijft het stil.
Dan hoor ik zijn antwoord. “Stuur dat meisje maar eerst door naar mijn kantoor.”
Mijn hart maak een rare sprong. ‘Dat meisje.’ De manier waarop hij het zegt, met een ondertoon die ik niet direct kan plaatsen, geeft me een vreemd gevoel. De receptioniste legt de hoorn neer en knik naar de gang.
“Zijn kantoor is aan het einde van de gang, aan de rechterkant. Hij verwacht u.”
Ik glimlach kort, alsof ik niet meer zou weten waar zijn kantoor is, en loop richting de deur. Mijn handen zijn ineens klammig, zonder dat ik weet waarom. Het is gewoon een bezoekje aan oud-collega’s. Een vriendelijk weerzien. Toch?
Ik klop aan. “Binnen,” hoor ik zijn norse stem.
Ik open de deur en stap zijn kantoor binnen.
Meneer van den B. zit achter zijn bureau, in exact dezelfde houding als ik me herinner van toen. Zijn haar is misschien grijzer geworden, maar zijn blik is nog net zo indringend, net zo scherp. Hij is indrukwekkend groot, zelfs zittend. Traag bekijkt hij me met een uitdrukking die ik niet meteen kan thuisbrengen.
“Hallo!”
Ik glimlach onzeker. “Lang geleden, hč?” begroet ik hem.
Hij antwoordt niet direct. Zijn ogen glijden langzaam over me heen, van mijn gezicht naar mijn kleding, van mijn benen terug naar mijn ogen. Het voelt alsof hij me meet, alsof hij de tijd neemt om iets te beslissen. Dan leunt hij naar achteren in zijn stoel.
“Dus,” zegt hij uiteindelijk, “je vond het een goed idee om hier na al die jaren weer op te duiken.”
Er klopt iets niet aan de manier waarop hij het zegt. Het is geen simpele opmerking, geen vriendelijke nieuwsgierigheid.
“Ik dacht, het zou leuk zijn om wat oud-collega’s weer te zien,” antwoord ik, me bewust van hoe droog mijn keel ineens voelt.
“Oud-collega’s,” herhaalt hij, bijna spottend. “Natuurlijk”.
Een stilte volgde. Een stilte die veel te lang duurt.
Ik schrik als hij ineens op staat. Rustig, beheerst. Pal naast me blijft hij staan en torent hoog boven me uit.
“Doe je jas uit,” zegt hij, al lijkt het meer een eis.
Ik trek mijn wenkbrauwen op. “Wat?”
Zijn blik is ondoorgrondelijk. “Je jas. En je tas.”
Hij is nog altijd even intimiderend. Er zit geen enkele aarzeling in zijn stem. Geen ruimte voor discussie. Mijn ademhaling versnelt. Hij zegt het zo gebiedend, zijn toon geeft duidelijk aan geen tegenspraak te dulden. En ik kan dus niet anders, dan… Gehoorzamen.
Langzaam laat ik mijn jas van mijn schouders glijden. Hij neemt hem moeiteloos van me over, alsof dit de normaalste zaak van de wereld is. Mijn tas volgt. Hij loopt naar een kluis aan de zijkant van de kamer, opent deze en legt mijn spullen erin.
- Klik -
De deur gaat dicht. Mijn spullen zijn opgesloten. Mijn sleutels. Mijn telefoon. Alles wat me nog een gevoel van controle kan geven. Een gevoel bekruipt me, ik zit in de val.
Ik kijk hem aan. “Waarom… doe je dat?”
Hij draait zich langzaam naar me om, leunt tegen de kluis en kruist zijn armen voor zijn borst. “Omdat ik nog een rekening met jou open heb staan.”
Mijn adem stokt. “Een… rekening?”
Zijn blik wordt donkerder. “Je denkt toch niet dat ik vergeten ben hoe jij je hier gedragen hebt? Hoe je deze plek gebruikte als jouw persoonlijke speeltuin?”
Ik voel mijn wangen heet worden.
“Dat is... ” stamel ik zachtjes.
“De waarheid,” onderbreekt hij me. “Je hebt je misdragen. En je bent nooit gestraft voor wat je hebt gedaan.”
Een trilling trekt door mijn lijf. Mijn gedachten schieten terug naar toen en ik vraag me af of hij het allemaal weet… Mijn kutje knijpt samen bij de gedachten en mijn wangen kleuren vuurrood.
Hij stap dichterbij.
Zijn stem is lager als hij vervolgt: “Maar daar komt nu verandering in.”
Een nerveuze rilling trekt door me heen. Heb ik me toen echt zó misdragen? Zeker, ik was speels geweest. Ik had ondeugend gedaan, oh ja en ik had vaak mijn werkuren niet gebruikt zoals het hoorde…
Even glimlach ik bij de gedachte aan hoe ik zonder ondergoed meerdere collega’s verschillende keren het hoofd op hol gebracht heb. En hoe ik goed weet dat ik mijn werktijd niet altijd nuttig besteed had, dat ik liever geil chatte met vriendjes, dan dat ik documenten uit moest werken.
Maar dat was jaren geleden… En vergeten… Toch?
Ik slik en kijk naar de kluis. Mijn tas. Mijn sleutels. Mijn telefoon. Alles zit daar nu in. Opgesloten. Zonder zijn toestemming kan ik niet zomaar vertrekken. Ik voel zijn blik op me en ik zie het gelijk. Nee, blijkbaar is hij het niet vergeten…
“Wat… wil je nu dan precies?” vraag ik schor.
Hij trekt een wenkbrauw op. “Wat denk je?”
Ik durf hem nauwelijks aan te kijken, maar een vreemd, onmiskenbaar gevoel trekt door mijn onderbuik. Mijn ademhaling versnelt.
Hij doet een stap naar me toe. “Stoute meisjes zoals jij,” zegt hij nu serieus, “verdienen een passende straf.”
Hij laat een stilte vallen en zegt dan: “Billenkoek. En wel op de blote billen.”
Hij spreekt het woord billenkoek met nadruk uit en laat dan opnieuw een stilte volgen.
Dan grijnst hij en voegt eraan toe: “nee, beter nog, heel stoute meisjes, zoals jij, krijgen die naakt!”
Mijn mond wordt kurkdroog.
“Nee…” begin ik, maar zelfs in mijn eigen oren klinkt het niet overtuigend.
Zijn blik verzwaart. “Wil je je spullen terug?”
Ik knik.
“Dan zal je vandaag precies doen wat ik zeg. Alleen dan zal ik je vergeven voor wat je hier allemaal uitgespookt hebt.”
Mijn wangen branden. Mijn hoofd tolt. Mijn eerste instinct is om te protesteren, maar tegelijkertijd weet ik dat hij gelijk heeft.
Ik heb me ongelooflijk onprofessioneel gedragen toen ik hier werkte. Ik heb me gedragen als een losbandige slet. En dat was tijdens werktijd. Zijn tijd. En al die jaren dacht ik dat ik er gewoon mee wegkomen was. Is dit nu dus mijn verdiende loon?
Mijn hart klopt zwaar in mijn borst. De realiteit dringt tot me door, want zonder mijn spullen heb ik weinig keuze. Ik moet gehoorzamen, anders kom ik hier niet eens weg.
Langzaam laat ik mijn schouders zakken. Ik adem diep in en kijk hem aan.
“Ik… Ik begrijp het,” fluister ik zachtjes, en voeg er daarna aan toe, “Meneer.”
Het ging automatisch, bijna ongewild. Maar het voelt goed. Weer die samentrekking van mijn kut. Mijn verraderlijke kut.
Een goedkeurende glimlach trekt over zijn gezicht. Ik heb het idee dat hij precies kan zien wat ik denk. En hij geniet er met volle teugen van. Hij gaat terug in zijn grote leren stoel zitten, zijn blik strak op me gevestigd.
“Kleed je uit.”
Het is geen vraag, maar mijn lippen openen zich voor een protest. Gauw sluit ik ze weer. Ik weet dat het geen zin heeft. Traag bewegen mijn vingers zich naar de knopen van mijn blouse.
“Langzaam,” zegt hij zacht.
Mijn ademhaling stokt even, maar ik gehoorzaam. Met trillende handen knoop ik mijn blouse los, laat de stof langzaam van mijn schouders glijden. Het kille kantoorlicht strijkt over mijn huid terwijl ik hem mijn lichaam onthul, laag voor laag. Mijn rok volgt, glijdt over mijn heupen en valt op de grond. Zijn ogen zijn intens, onderzoekend.
Als ik uiteindelijk in niets dan mijn slipje en bh voor hem sta, voel ik me ineens bloter dan ooit.
“Alles,” zegt hij onverbiddelijk.
Ik aarzel. Dan glijden mijn vingers naar mijn rug, maken de sluiting van mijn bh los. Mijn borsten komen vrij. Ik huiver, niet van de kou, maar van de manier waarop zijn blik over me heen glijdt. Ik haak mijn duimen achter de rand van mijn slipje.
Even houd ik in. Ik voel het in elke vezel. Dit is het moment waarop alles definitief wordt. Mijn hart bonkt in mijn keel terwijl ik het laatste stukje stof laat zakken.
Naakt. Volledig blootgesteld. Automatisch sla ik mijn armen om me heen, probeer ik iets van bescherming te vinden. Eén arm over mijn borsten, mijn andere hand voor mijn kruis.
“Dat is echt niet nodig,” klinkt zijn stem geamuseerd.
“Heel binnenkort zal ik elke centimeter van jouw lijf kennen.”
Ik blijf verstijfd staan, wetend dat hij gelijk heeft, maar mijn armen houden mijn lijf bedekt. Eventjes kan ik me gewoon niet bewegen, wil ik me niet nog meer blootgeven, al weet ik dat het zinloos is.
Zijn blik verzwaart. “Handen weg.”
Ik blijf als versteend staan.
Hij zucht kort. “Dan zal ik het je leren. Ik wil dat je dit doet: Ogen neer. Benen een stukje uit elkaar. Handen in je nek. NU!”
Mijn ademhaling versnelt. Maar ik weet dat ik niet kan weigeren. Zijn stem klinkt zo dwingend, zodra hij het woordje “nu” met nadruk uitspreekt, geef ik langzaam gehoor aan zijn bevel en voel ik hoe de vernedering als een golf over me heen spoelt.
De houding maakt me volledig bewust van mijn lijf. Mijn borsten duwen zich naar voren. Mijn kutje - waarom heb ik dat vanmorgen toch niet geschoren?! - is volledig zichtbaar. En uiteraard mijn dikke kont, die binnen niet al te lang onderhanden genomen zal worden.
Ik ben volkomen overgeleverd. Hij neemt de tijd om me in zich op te nemen. Minuten lijken voorbij te gaan terwijl hij niets anders doet dan kijken. Mijn huid tintelt.
Zijn vingers tikken langzaam op het bureau voordat hij de telefoon opneemt. Mijn hart stok.
“Mevrouw Jansen,” zegt hij, volkomen beheerst, “ik wil de komende uren niet gestoord worden. En als er vreemde geluiden te horen zijn… Negeer ze gewoon.”
Hij hangt op. Mijn ademhaling versnelt opnieuw. De boodschap is oorverdovend duidelijk. Hij geeft er niets om of iemand iets zal horen. Geen enkele schaamte of terughoudendheid. Als ik zal kreunen, als ik zal smeken, als ik zal huilen…
Het maakt hem niets uit. Heel het kantoor zal het kunnen horen, en dat is volledig mijn probleem.
Een rilling loopt over mijn rug. Mijn benen voelen slap, mijn huid tintelt van spanning. Hij schuift zijn stoel naar achteren en staat op.
“Kijk me aan,” klinkt zijn bevel.
Mijn kin blijft een fractie van een seconde omlaag hangen, alsof mijn lichaam toch nog steeds weigert volledig te gehoorzamen. Maar ik weet opnieuw dat ik geen keus heb. Langzaam hef ik mijn hoofd op en kijk in zijn ogen. Hij komt dichterbij. Beheerst. Zelfverzekerd. Elk stapje dat hij zette, lijkt de ruimte kleiner te maken, de lucht zwaarder. Zijn hand strijkt over mijn heup, glijdt naar beneden. Mijn adem stokt.
En toen…
Zijn vingers, zonder aarzeling tussen mijn benen. Een schok trekt door me heen, van schaamte, maar tegelijk ook van iets anders. Mijn hele lichaam reageert terwijl hij me bevoelt, me onderzoekt. Langzaam laat hij zijn vingers door mijn vocht gaan, terwijl hij mijn blik met zijn ogen gevangen houdt. Opnieuw krijgt hij een geamuseerde blik. Mijn wangen gloeien van schaamte, maar er is geen ontkennen aan. Mijn kut is drijfnat. Hij maakt een laag, spottend geluid. Alsof hij exact had geweten dat hij dit zou aantreffen. Alsof dit hem geen seconde verbaast.
Langzaam trekt hij zijn vingers terug. Ik wil mijn blik afwenden, wegvluchten in mijn eigen schaamte, maar hij houdt me vast met zijn ogen. Hij brengt zijn hand omhoog. Hij drukt zijn natte vingers, glinsterend van mijn eigen opwinding, tegen mijn lippen.
“Open,” beveelt hij me.
Mijn lippen beven. Mijn ademhaling is zwaar, mijn hartslag razendsnel. Ik weet wat hij wil. Ik weet dat hij me nog meer wil laten voelen hoezeer ik mezelf heb overgeleverd aan hem.
Met een laatste huivering open ik mijn mond. Drie van zijn vingers glijden naar binnen en direct proef ik mijn eigen geil. De heerlijke smaak vult mijn mondje. Vernederend. Opwindend. Onontkoombaar.
Ik sluit mijn lippen om zijn vingers en lik vol overgave. Zijn mondhoeken trekken lichtjes omhoog, tevreden. Langzaam trekt hij zijn vingers terug. Laat me achter, trillend, vernederd, maar… opgewonden als nooit tevoren.
Zijn stem is laag: “Ga recht opstaan en vouw je handen achter je rug.”
Braaf doe ik wat hij van me verlangt. Mijn tieten pronken nu mooi naar voren en ik zie een glinstering van goedkeuring in zijn ogen.
Langzaam omvat hij mijn borsten, neemt hij mijn tepels tussen zijn vingers en knijpt er fel in. Vuur laait in me op, hij ziet de opwinding in mijn ogen. Gelijk laat hij me weer los en gaat hij terug in zijn stoel zitten.
Dan zegt hij dreigend: “En dan nu, meisje, is het tijd voor je straf.”
Vanuit zijn stoel blijft hij me ongegeneerd bekijken. Daar sta ik, naakt en blootgesteld, mijn handen achter mijn rug als teken van onderwerping, een onderwerping aan hem. Zijn blik is streng, berekenend. Het wachten maakt dat ik me nog bewuster voel van mezelf, van waarom ik hier ben en dat ik dit verdien. Langzaam draait hij zijn bureaustoel naar me toe en klapt met zijn hand op zijn bovenbeen.
“Over mijn knie. Nu.”
Een rilling trekt door mijn lijf. Hij gaat het echt doen, hij gaat me echt billenkoek geven op mijn blote billen. Mijn knieën voelen week en ik voel me heel klein als ik zijn kant op stap en mezelf gehoorzaam over zijn schoot laat zakken.
Langzaam laat hij zijn hand over mijn huid glijden. Van mijn nek, over mijn rug om tot slot kort over mijn billen te aaien, alsof hij de warmte van mijn schaamte wil voelen.
“Ik wist het al die tijd,” zegt hij zachtjes, terwijl zijn vingers weer even tussen mijn benen glijden.
Hij streelt mijn meest gevoelige plekje en het doet me naar adem happen. Onbewust open ik mijn benen een beetje verder.
Hij lacht. “Je denkt toch niet dat jij genot verdiend hebt?!” klinkt het gemeen, terwijl hij hard in mijn genotsknopje knijpt. “Nee, jij gaat nu voelen wat je verdient.”
De eerste klap komt onverwachts - hard, dringt door tot in mijn onderbuik. Dan nog één. En nog één.
De slagen komen met een ritmisch tempo, strak en genadeloos. Elke klap herinnert me eraan hoe ondeugend ik geweest ben, hoe hij me destijds had kunnen betrappen en hoe hij nu duidelijk verloren tijd aan het inhalen is.
Terwijl de pijn zich opbouwt en mijn billen steeds vuriger aanvoelen, weet ik dat hij geniet van mijn worsteling, van de manier waarop ik me aan hem overgeef. Maar dit is pas het begin.
Een tijdje lijkt hij zonder pauze door te gaan. Klap na klap, steeds van bil wisselend en ook de heftigheid van de klappen verschilt. Soms zijn ze knoertharde, dan weer enkele zachtere om vervolgens opnieuw met volle hevigheid terug te keren.
Na een reeks strenge klappen, laat hij zijn hand even op mijn brandende huid rusten. Niet om te troosten, maar om me eraan te herinneren dat ik van hem ben, dat ik hier ben om mijn fout goed te maken, om hem te gehoorzamen.
Mijn ademhaling is onregelmatig, mijn wangen gloeien net zo erg als mijn huid. Elke klap liet een diepe indruk achter, niet alleen op mijn lichaam, maar ook in mijn hoofd. Ik voel me volledig onder zijn controle, precies zoals het hoort, precies zoals hij het wil.
Dan pakt hij me abrupt bij mijn middel vast en gooit me bijna van zich af. Hij dwingt me op mijn knieën voor hem te gaan zitten. Zijn duim tilt mijn kin op, dwingt me om hem aan te kijken.
“Ik ben nog niet klaar met je.”
Mijn ogen kijken aarzelend in de zijne. Zijn blik is kalm, beheerst, maar ik weet dat hij hier ontzettend van geniet, ik zie het aan zijn blik hoe mijn vernedering hem behaagt.
“Denk je dat je straf nu al voorbij is?”
Zijn stem is spottend, bijna amusant. Hij leunt iets naar voren, laat zijn vingers over mijn gezicht glijden; aait mijn wang en gaat dan bijna gedachteloos over mijn lippen.
“Oh nee, je hebt nog zoveel meer verdiend.”
Hij neemt zijn tijd. Hij laat me voelen hoe klein ik ben, hoe weinig controle ik heb over wat hier gebeurt. Mijn lichaam is volledig blootgesteld, mijn ademhaling onregelmatig. Ik weet dat er nog veel meer gaat komen, dat hij me zal laten voelen hoe ver hij kan gaan.
“Maar voor nu heb ik even genoeg van je,” zegt hij snerend.
Het maakt dat ik me nog kleiner voel. Hij trekt me aan mijn tepels en gebiedt me te gaan staan. Een steek trekt door mijn borst en even vraag ik me af of we nu misschien toch klaar zijn.
“Ga naar de muur”.
Hij zegt het haast ongeďnteresseerd, terwijl hij met zijn hand wuift richting de plek die hij bedoelt.
“Zet je handen tegen de muur, duw je kont naar achter en spreidt je benen. Ik wil een mooi zicht hebben vanaf hier.”
Ik slik. Voel me ontzettend bekeken en overgeleverd aan hem.
“Blijf zo maar nadenken, meisje. Tot ik weer verder wil gaan.”
Ik krimp ineen bij zijn woorden. Mijn plek hier is duidelijk. Mijn hoofd is een chaos van gedachten door alles wat er gebeurd is, maar vooral ook door hoe ik me nu voel. Hoe kan het dat ik me na dit alles zo fijn voel? Dat ik zelfs mega geil ben nu?
Ik voel me ontzettend vernederd, maar juist dat geeft me een heerlijk gevoel van binnen. En gelijk besef ik maar al te goed, dat ik in zijn macht ben en dat ik niet anders kan dan nadenken nu.
Nadenken en wachten op wat hij voor me in petto heeft.
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?