de veiling
waarin duidelijk wordt dat de laatste veiling beslist 'anders' is
Het was de laatste dag van de Landdagen. Alle meisjes die geveild mochten worden waren geveild. Op twee na: Moniek en Juliette. Hun veiling zou de informele afsluiting van de Landdag vormen. Twee slavinnen die dat nog maar net waren. Het gaf aan hoe belangrijk het Genootschap juist hun veiling vond.
De theaterzaal was voor hen gereserveerd. Ook al zo bijzonder. En alle slavinnen van hun Kring hadden een gereserveerde plaats gekregen. Toen Juffrouw V dat vertelde kreeg ze spontaan een applaus. En nadat ze hen nog even gemaand had om zich ‘te gedragen’ liet ze hen alleen.
Natuurlijk voor hen de kans om ervaringen uit te wisselen.
En die hadden ze! Een stortvloed aan, zelfs. Te veel om allemaal te beschrijven. Vooruit dan: een paar ervan.
Paulien: “Ik moest mooi en elegant rondlopen. Leuk om te doen, maar de Meester die me die opdracht gaf, vond het blijkbaar maar niks, want hij schudde zijn hoofd. Maar een andere meester applaudisseerde voor me. Die heeft me dan ook gekocht, later.”
Maartje reageerde meteen: “sexy en uitdagend zul je bedoelen. Jij en elegant. Hmpf.”
Paulien reageerde niet: die zat dus duidelijk.
Catherina: “Sommigen kopers willen dat je gewoon een stille muis bent. Nou dat zijn we niet, toch Paulien? Ik ben door een meester gekocht bij wie ik mijn tieten in z’n gezicht moest duwen. Da’s toch leuk! Toen kneep die in m’n billen daarna. Maar hij moest best wel veel bieden, want er waren er meer die dat leuk vonden.”
Geertruida: “Ik ben verkocht voor een Beproevingsveiling, weet je nog. Degene die me gekocht heeft wilde maar één ding: dat ik mijn billen ontblootte, me voorover boog om me daarna één keer met de cane te slaan. Best wel hard. Oh ja, hij bekeek na afloop mijn billen nog een keer, nu heel nauwkeurig. ‘Die kan het één en ander hebben’, was zijn commentaar.” Ja, dat laatste was inmiddels algemeen bekend. “Dus hij was tevreden,” concludeerde ze.
“Ook omdat je geen kik gaf, zeker,” vroeg Dora. Geertruida knikte instemmend.
Er werd daarna nog gepraat over hoe spannend het was om te ontdekken wie er werkelijk op je gingen bieden. En dat opbieden van de meesters tegen elkaar. Dat ging véél verder dan op de veilingen van de Kring. Maar ja, toen had iedere meester maar honderd dukaten tot zijn beschikking, nu leek het soms of het aantal florijnen onbeperkt was.
Even was het stil. Dat gebeurde niet zo vaak als ze onder elkaar waren. Aarzelend zei Sophie: “Ik ben ook gekeurd en gekocht.”
Verbijstering alom natuurlijk. Waarom had ze er eerder niets over verteld?
Het antwoord was duidelijk: ze mocht het niet. Het was te exclusief geweest. Maar nu het ‘gedaan was’ mocht ze.
“Ik ben geveild voor een week.”
Opnieuw opwinding natuurlijk: een weekveiling was best wel zeldzaam.
“Er waren maar vijf genodigden bij mijn keuring aanwezig. Dat is zelfs het minimum, anders mag het niet van het Genootschap. Twee meesters en drie meesteressen. En tijdens de veiling zelf waren er maar een paar toeschouwers. Juffrouw V had het zo laten plannen dat er toen heel veel veilingen tegelijkertijd gehouden werden.
Maar de Directeur was er. Die had Anthony en de Oude Heer meegenomen, op voorwaarde dat ze het stilhielden totdat ik het aan jullie verteld had.”
Waren ze dan zo belangrijk? Dat er met hen rekening gehouden werd? In ieder geval belangrijk voor de Directeur, en dat gaf hen een heel fijn gevoel.
“Van die vijf kennen jullie er ééntje, nou ja, Moniek, Juliette, Marjan en Dora in ieder geval: Mademoiselle.”
Moniek en Juliette keken elkaar verbaasd aan: kenden ze die dan? Nee, toch niet.
“Toch wel. Haar naam is eigenlijk Madame Moiselle, omdat ‘Mademoiselle’ te veel verwarring gaf. Het betekent tenslotte gewoon Mejuffrouw. Maar ze wil graag dat je haar dus met ‘Mademoiselle’ aanspreekt. Maar zij heeft dus ook Moniek gekeurd...”
Moniek bloosde. Dat had ze inderdaad en hoe. Maar gezien had ze haar niet.
“Ze was geweldig,” antwoordde Juliette voor haar. En tegen Moniek: “En mooi en jong, zeker voor een Meesteres. Vast nog geen dertig.”
“Toch wel. Ze is tweeëndertig. En ze heeft me gekocht,” vertelde Sophie. “Maar haar keuring van mij was al zo fijn. Nadat de anderen al geweest waren, wilde zij nog. Ik was toen allang naakt. Maar ze raakte me bijna niet aan, bekeek me alleen van heel dichtbij. Streelde heel even mijn gezicht, mijn borsten en mijn billen. Spreidde een dekentje voor me uit en vroeg me te gaan liggen om me ‘van binnen te bekijken’. Zo zei ze het. Dat wilde ik maar al te graag, dus tilde ik mijn benen op, spreidde ze en trok ze naar mij toe. Wat ze daarna deed was ook voor mij bijzonder: zonder mijn schaamlippen aan te raken trok ze ze open, bukte zich en likte me, heel even. ‘Je smaakt heerlijk,’ zei ze ter verduidelijking, ‘dat is belangrijk voor me’. Nou ja, toen kocht ze me dus. Voor een hele week.”
En tegen Moniek: “Dus nou is het maar de vraag of ze genoeg florijnen over heeft om na mij jou ook nog te kunnen kopen.”
Maar ja, zou ze dat zelf wel willen? Een Meesteres die haar kocht? Hoewel: de keuring door haar was wel heel bijzonder geweest. Heel liefdevol, eigenlijk.
En raar, dat Juliette en Sophie al wisten hoe ze eruit zag en zij dus niet...
De kleine zaal had honderdentwintig zitplaatsen. Hij was verdiept aangelegd met een tribune in de vorm van een halve cirkel, met een gangpad in het midden en met onderaan een klein verhoogd podium. Alle leden van hun Kring hadden zitplaatsen op de eerste rij, links van het midden de meesters en hun dienstmaagd en rechts van het midden de slavinnen en de dienstmeisjes. En in het midden op de vier eerste rijen de genodigden, oftewel degenen die Moniek gekeurd hadden.
Voor op het podium bevond zich nog een mini podium van een centimeter of twintig hoog. Daar weer achter het katheder. En tenslotte, halverwege op het podium maar geheel links, stond een kleine tweezitsbank.
Toen iedereen zat klonk de gong. Het zaallicht werd gedempt, alleen het katheder stond in het licht. Meester Bernhard kwam op en nam er achter plaats.
“Goedenmiddag, meesters, slavinnen en dienstmeisjes.
Mijn naam is Meester Bernhard en ik ben uw veilingmeester.
Ik heet u van harte welkom op deze laatste veiling van de Landdag van 2022.
Natuurlijk de genodigden die door de Meester Anthony zijn gevraagd om te gaan bieden op de veiling van onze laatste kavel. U herkent hen door hun rode sjerp, drieëntwintig in getal.
Ook de leden van de Kring ‘Eeuwig Jong’ wil ik in het bijzonder welkom heten. Nog pas vorige jaar opgericht en nu al de eer om voor deze afsluitende veiling de slavinnen te mogen leveren. U ziet ze op de voorste rij, links en rechts van de uitgenodigde bieders. En tenslotte natuurlijk allen die het gelukt is om toch nog een plaats te bemachtigen, want ik begreep dat we velen hebben moeten telurstellen.
Welkom. Op deze zeer bijzondere veiling mag ik wel zeggen: niet alleen vanwege het veilen van twee slavinnen in één kavel, maar ook het tussendoor veilen van zeer begerenswaardige voorrechten.
De voorwaarden verbonden aan de koop van dit kavel is de betrokken bieders bekend, en niet van belang voor de toeschouwers. Wel hoe de genoemde verkoop van voorrechten gaat verlopen. Een aantal keren zal de veiling van het kavel daarvoor onderbroken worden en kan er geboden worden op één van de voorrechten.
De bieders hebben daarvoor een apart betaalmiddel moeten aanschaffen. Naast de bekende florijnen in dit geval duiten genaamd. De kosten van een duit is vergelijkbaar met die van een florijn: met dien verstande dat er twee duiten gaan in één florijn, èn, heel belangrijk, dat een duit alleen voor eenmalig gebruik bedoeld is. Ze kunnen dus alleen besteed worden aan de koop van een voorrecht. En om het extra spannend te maken: het is voor de kopers van duiten onbekend hoeveel duiten er in totaal zijn aangeschaft, noch hoeveel voorrechten er te koop worden aangeboden. Laat staan dat met weet welke voorrechten er geveild gaan worden, hoewel we, indien men er naar vroeg, wel een tip van de sluier hebben opgelicht... u zult de beeldspaak later weten te waarderen, kan ik wel stellen,” waarbij hij een grijnslach niet wist te verbergen.
“Besteed uw duiten dus wel, maar weet: na afloop van de veiling hebben duiten alleen nog een nostalgische waarde.
Goed. De procedure voor het veilen van een voorrecht is als volgt: op enig moment tijdens de reguliere bieding sla ik af met de mededeling ‘ik pauzeer de veiling’. En voeg daar dan aan toe: ‘ik noteer als laatste bod voor Meester x een bedrag van y florijnen’.
Waarop ik het ‘voorrecht in kwestie’ benoem en laat veilen.
Mocht het u duizelen, vrees niet, zolang de bieders het maar begrijpen... en ikzelf.”
Waarmee hij nu de lachers op zijn hand had.
Het was zover: de lichten werden gedempt zodat alleen het gangpad en het podium werden verlicht.
De deur ging open. Anthony daalde langzaam en plechtstatig het gangpad af, met twee meter achter zich Juliette, die daar weer achter aan een lange leiband Moniek meevoerde.
Juliette had haar slavinnenjurk aan, maar Monieks jurk was wit, net zoals haar lange gezichtssluier en haar hooggehakte schoentjes. Niets van haar was onbedekt. Het was voor de toeschouwers zelfs niet te zien waar de sluier ophield en haar jurk begon. Zodat tijdens het lopen vooral haar hooggehakte witte schoentjes de aandacht trokken en het wiegen van haar leiband. Zelf had ze voldoende zicht door de sluier heen om Juliette op gepaste afstand te volgen en onder de indruk te raken van de volle zaal waar iedereen doodstil haar bewegingen volgde.
Op het podium aangekomen stelden Moniek en Juliette zich naast elkaar op, zodanig dat de leiband sierlijk tussen hen hing. De spotlight ging aan en werd op hen tweeën gericht. Anthony stond een paar meter van hen vandaan. Ook hij werd verlicht, maar bescheiden.
Hij nam het woord: “Hierbij dien ik ter veiling aan: mijn Slavin Moniek en mijn Slavin Juliette als één kavel, voor de beschikbaarheid van één weekend. Voor Slavin Juliette gelden daarbij de beperkingen zoals aan mij opgelegd door het Genootschap en bij de bieders bekend. Slavin Juliette, zou je zo vriendelijk willen zijn de leiband van Slavin Moniek te verwijderen om aan mij te overhandigen.”
Aldus geschiedde.
“Dank, Meester Anthony. Uw veilingaanbod van deze twee prachtige slavinnen is geaccepteerd. Zou u derhalve zo vriendelijk willen zijn uw verantwoordelijkheid voor beide slavinnen aan mij over te dragen als veilingmeester.”
Symbolisch overhandigde Anthony de leiband aan de veilingmeester.
“Dank. Ik verzoek u zo dadelijk op het bankje plaats te willen nemen. Omdat Slavin Moniek en Slavin Juliette als één kavel geveild gaan worden zullen zij gezamenlijk tijdens de veiling in de spotlight staan. Echter, omdat Slavin Juliette niet betrokken is bij de veiling van de voorrechten, dient zij zich tijdens die veilingen daarvan afzijdig te houden en op die momenten naast haar Meester plaats te nemen op het bankje, om bij hervatting van de reguliere veiling weer naast Slavin Moniek plaats te nemen.
Meester Anthony.”
Anthony sprak zijn dank uit aan de veilingmeester en nam plaats op het bankje.
“Dan verzoek beide slavinnen om zich naar de zaal te richten en open ik hierbij de veiling. Wie biedt.”
 verhalen maken dromen waar 
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?