| Gepost op vrijdag 03 januari 2025 - 07:31 pm: | 
|
| de keuring
waarin Moniek door Juliette gepresenteerd wordt ... om te worden gekeurd
De Darkroom leek heel erg op de martelzolder van het Kringhuis. Zwarte muren, zwarte meubels langs de randen en een centrale cirkel in de spotlights. Met daarboven als je goed keek een takel-achtige constructie.
Anthony had lang nagedacht hoe hij zijn slavinnen wilde presenteren aan de potentiële kopers.
Moniek en Juliette zouden een twee-eenheid moeten vormen en hij wilde daarin vooral hun ‘slavin-zijn’ benadrukken. Voor Moniek koos hij donkerrood als kleur, voor Juliette donkerpaars. Beide zouden een slavinnenjurk dragen, met voor- en achterpanden die opzij geschoven konden worden, zodat van voren hun schaamstreek onthuld kon worden, en van achteren hun billen. Met een niet nauwsluitend model met alleen schouderbandjes was het eenvoudig om hem uit te trekken: simpel door de die bandjes weg te schuiven en de jurk te laten vallen. Hij besloot daarnaast dat beiden geen beha zouden dragen, maar wel hold-up kousen en een slip. En vanzelfsprekend hoge hakken.
Ze zagen er allebei beeldschoon uit. Tijd voor de laatste stap. Hij vroeg Juliette eerst Monieks enkelbanden te bevestigen, daarna haar armbanden en tenslotte haar halsband. Met haar enkelbanden hoefde Juliette voorlopig niets te doen, maar de armbanden moesten zo aan de halsband bevestigd worden dat haar handen als een tulp tegen haar gezicht kwamen te liggen. Als laatste gaf hij Juliette een leiband die ze ook aan Monieks halsband mocht bevestigen. Juliette kreeg de opdracht om afstand te nemen van Moniek zodat de leiband niet te strak, maar ook niet te los hing en liet hen vervolgens oefenen met leiden en geleid worden.
Hij wilde dat ze leerden om zich beiden sierlijk te verplaatsen waarbij de leiband nooit te strak of te los mocht komen te staan. Al snel kregen de dames er plezier in. Moniek voelde zich eerst nog wat onwennig op haar hoge hakken, maar omdat Juliette zich echt langzaam en statig verplaatste ging het op het laatst zonder er over na te hoeven denken.
Tot slot had Anthony, voor hij zijn gasten zou gaan ontvangen, nog één verrassing: hij blinddoekte Moniek. Daarom hadden ze zo moeten oefenen. Want nu was het enkel voldoende om de leiband even aan te trekken om Moniek in beweging te brengen en nogmaals om haar te laten stoppen. Haar sturen bleef natuurlijk lastig, maar Moniek merkte dat, als Juliette wat zijwaarts trok met de leiband, ze dat kon voelen met haar handen, en door vervolgens langzaam in die richting te draaien kon ze voelen wanneer de leiband zich weer in het midden van haar hals bevond.
Even verwijderde hij Monieks blinddoek om haar een kus te geven.
“Dankjewel” fluisterde ze, “dat je dit voor me wilt doen.”
“Gewoon je over geven, komt alles goed,” want hij wist dat ze zenuwachtig was.
“Weet ik toch,” zei ze flink.
Moniek kreeg haar blinddoek weer om. Hij leidde zijn beide slavinnen naar de achterkant van de verlichte cirkel, een meter of twee van het middelpunt vandaan, naast elkaar zodat de leiband weer voor even losjes tussen hen in hing.
Tijd om de deuren te openen en zijn gasten te verwelkomen.
Dat waren er best veel. Juliette kon ze tellen, Moniek natuurlijk niet.
Het waren er drieëntwintig, waarvan één vrouw. Ja, Juffrouw V was niet de enige Meesteres, maar ze waren schaars binnen het Genootschap, dat was wel duidelijk. Per definitie mochten allen die nu waren uitgenodigd, later op de veiling op hen bieden, toeschouwers waren nu niet welkom.
Anthony gaf een seintje: Juliette mocht Moniek naar het midden leiden.
Anthony nam het woord: “Geachte genodigden. U bent allen uitgenodigd om te gaan bieden op Moniek en Juliette tijdens de veiling later op de Landdag. U kent de voorwaarden betreffende Juliette. U wordt nu echter in de gelegenheid gesteld om Moniek te keuren. Een aantal zaken daarvan kunnen slechts eenmalig gekeurd worden, zoals haar ontkleding. Daarom stel ik voor dit door Juliette te laten verrichten. Daarmee krijgt u tegelijkertijd ook van haar een beeld. Belangrijk, omdat zoals u weet zowel Moniek als Juliette als één kavel geveild zullen worden.”
De aanwezigen knikten instemmend. Natuurlijk, zolang zij later maar in staat gesteld werden een beetje te spelen met Moniek. Ook als dat ‘spelen’ beperkt zou zijn.
“Juliette, aan jou de eer om Moniek rond te leiden langs al onze gasten, zodat ze een goede eerste indruk krijgen.”
Vandaar al die oefeningen dus. Weer in het midden aangekomen, gaf hij zijn volgende opdracht: “Je mag haar leiband nu verwijderen, Juliette.”
Juliette voldeed aan dat verzoek en trok zich daarna terug zodat de meesters nu zelf Moniek van dichtbij konden bekijken, zonder haar overigens aan te mogen raken. Anthony gaf hen daarvoor ruim de tijd, om daarna iedereen te verzoeken weer plaats te nemen.
“Juliette, jij gaat zo dadelijk Moniek ontkleden. Ga nu eerst achter haar staan.”
Juliette reageerde onmiddellijk. Het zou gaan beginnen.
“Draai haar een halve slag, Juliette, zodat je haar slavinnenjurk kunt demonstreren. Voorpanden optillen en bevestigen. Heel mooi. Draai haar weer een halve slag zodat iedereen het resultaat kan bewonderen. Achterpanden idem dito. Toon haar weer aan onze gasten. Ondanks haar slip ziet u hoe volmaakt haar billen zijn. En draai haar daarna weer naar voren terug.”
Zo konden de aanwezigen èn het vernuft van de slavinnenjurk aanschouwen, èn hoe goed haar ondergoed haar stond.
“Verwijder haar slip. Juist. Haar schoenen. En haar hold-up kousen. En draai haar weer naar je toe om haar polsen los te maken van haar halsband. Goed zo. Armen los laten hangen, Moniek.
Haar weer omdraaien. Goed zo. En schuif nu de bandjes van haar schouder.”
Gehoorzaam viel Monieks jurk in één beweging op de grond. Juliette liet haar er uit stappen en ruimde alles op. Moniek stond naakt voor hen.
En nog steeds geblinddoekt.
Anthony liet een koord uit het plafond neerdalen.
“Bevestig haar polsen, Juliette,” waarop hij ervoor zorgde dat haar armen omhoog getrokken werden, zonder er spanning op te zetten.
“Moniek: ga in spreidstand staan. Je mag jezelf in evenwicht houden door te gaan hangen aan je polsen, indien nodig.”
En tegen het ‘publiek’: “Juliette zal haar zo verder gaan spreiden met een spreidstok. Als ze dan nog wat opgetrokken wordt, staat ze gefixeerd en klaar voor uw inspectie.”
Aldus geschiedde. Er werd instemmend gemompeld door de keurmeesters. Ja, zo wilden ze een slavin het liefst: naakt en beschikbaar zodat ze haar optimaal konden inspecteren zonder dat ze tegenstand kon bieden.
Moniek had zich er op voorbereid. Ze wist dat Denise zo opgehangen werd. Het was dat ze hing, maar ze betwijfelde of ze zelfstandig zo gespreid had kunnen blijven staan. Had dat ook voor Denise gegolden?
Het was zo echt wel heftig. Ze wist zeker dat de toeschouwers ‘alles’ konden zien. Ze was echt geopend, zeker als ze het koord boven haar zouden aanspannen, wat ze verwachtte. Ze hing hier om gekeurd te worden, dat besefte ze maar al te zeer. Bij kijken zou het niet blijven. Ze zouden eh ‘intiem’ met haar worden. Vond zij dat erg? Het was beschamend om het toe te moeten laten. Maar daarmee ook erg opwindend. Bovendien waren háár keurders niet zoals de kooplieden in Haremslavin: wreed. Of waren ze dat juist wel?
Ze was er klaar voor, zeker nu ze verder omhoog werd gehesen. Ze moest zelfs op haar tenen gaan staan. Precies zoals bij Denise: ze herinnerde zich dat detail nu het gebeurde.
“Achter haar hurken, Juliette. Maak haar maar even nat.”
Wow, dat hadden beiden niet zien aankomen. Maar het was wel logisch natuurlijk. Zo kon iedereen goed zien hoe gemakkelijk Moniek geil werd. En hoe deskundig Juliette was om haar zover te krijgen. Belangrijk, want Juliette en haar bekwaamheid waren inclusief de verkoop, mocht men Moniek verkrijgen.
Juliette stelde er een eer in om haar zo langzaam mogelijk geil te maken en te spelen met haar verlangen om klaar te komen. Moniek had maar weinig bewegingsruimte, en als ze al bewoog veroorzaakte dat een geniepige pijn in haar polsen. Maar die mengeling van lust en pijn was dan wel niet af te lezen op haar gezicht maar wel hoorbaar door de vele kreten en kreetjes die ze sloeg. Ze mòest zich beheersen om niet te gaan smeken. Nee, niet tegenover al die vreemden die ze niet kon zien. Maar het kostte haar zóveel. Elke schok, elke siddering van haar lijf en leden was zichtbaar voor de aanwezigen. Elke keer was ze er zo dichtbij, zo dichtbij een verrukkelijk orgasme, maar mocht ze nog niet. Nu ze er zo dichtbij was, merkte ze dat de wetenschap van al die geile blikken alleen maar versterkend werkte. Het was allemaal zo verrukkelijker... pijnlijk.
Tot ze zich niet langer kòn beheersen, en Juliette smeekte: “alsjeblieft, alsalsalsjjejejejbliiiieft.”
Een klein knikje van Anthony naar Juliette was voldoende. Maar dat zag ze niet. Maar voelde het gevolg: ze kwam. En hoe!
Toen ze tot rust gekomen was kwamen de beelden van Haremslavin terug. Daarin werd Denise geleerd zich tegen haar geilheid te verzetten.
Ze had dat heerlijk gevonden om te lezen. Verzet plegen was opwindend. Nu was het haar Meester geweest van wie ze niet mocht, nog niet mocht. Zodat, toen ze eindelijk toestemming had gekregen, haar orgasme heerlijk overweldigend was geweest. Dat had Denise zichzelf ontzegd. Wat geleid had tot Achads straf: Denises geseling met de zweep. Zij daarentegen had gehoorzaamd. Toch had ze zo’n bruin vermoeden dat Anthony ondanks dat Achads aanpak zou volgen.
“Goed, heren, dame. De fase is aangebroken waarbij u in staat gesteld wordt om haar daadwerkelijk te gaan keuren. Zelfs daar waar Juliettes geilheid door Juliette werd opgewekt. Maar houdt u het daar alstublieft kort en bescheiden. We willen niet dat ze nogmaals komt, tenslotte.”
Tsja, dat was geheel bezijden de waarheid. Natuurlijk wilden men maar al te graag haar zelf gaan onderzoeken, of uitproberen, zo u wilt. Maar op deze wijze sloot Anthony effectief die mogelijkheid uit. Even voelen of ze nat was, en hoe ze op hun vingers reageerde, dat was alles wat hij wilde toestaan. Maar voor Moniek was dat meer dan genoeg. Ze werd gek van het steeds weer even worden opgegeild.
Maar er was natuurlijk nog genoeg dat de potentiële kopers daarna konden beproeven. Gelukkig niet alle 23. Want dat dat niet effectief zou zijn was duidelijk. Even waren er onderlinge ‘beraadslagingen’. Uiteindelijk zou Moniek daadwerkelijk onderzocht worden door vijf mannen en die ene vrouw. Maar die laatste hield zich voorlopig afzijdig: de mannen waren haar wat al te gretig. Natuurlijk onderzochten de meesters intensief Monieks borsten en tepels. Daar kreeg ze het dan ook het hardst te verduren. Vooral omdat de keurders elkaar voortdurend afwisselden. Het leverde Moniek zowel pijn en als genot op, maar zo snel wisselend dat het genot al snel op de achtergrond raakte. Gaf ze zich eerst nog over aan alle strelingen en handtastelijkheden, op een gegeven moment was het ook voor haar te veel en probeerde ze hen te ontwijken. Dat veroorzaakte natuurlijk zelf weer pijn in haar armen en polsen. Ze probeerde zichzelf zo nu en dan zelfs op te tillen en weg te slingeren als het haar te veel werd. Totdat ook Anthony het genoeg vond. Vanaf dat moment waren haar borsten verboden gebied voor de handen van de mannen.
Tsja, maar spelen met haar billen was ook leuk, en al die andere plekjes van haar lichaam, maar leverde het de potentiële kopers ook voldoende informatie op? Hoe zij was als slavin? Haar kwaliteiten, haar beperkingen? Nauwelijks.
Dat kon de enige aanwezige meesteres beter, vond zijzelf. Even een blik van verstandhouding naar Anthony, en de andere Meesters werden verzocht zich terug te trekken, zodat zij de ruimte kreeg om haar echt te testen. Hoe? Eenvoudig door bij het begin te beginnen. “Madame Moiselle,” zo stelde ze zichzelf aan Moniek voor.
“Eerst helemaal tot rust komen, meisje.”
Madame was vriendelijk en meelevend en nam alle tijd. Wat ook hielp was dat ze met Moniek in gesprek ging. Vragen stelde over wat ze voelde. Beloningen uitdeelde door te vertellen hoe goed ze zich gedroeg. Hoe mooi ze was. Haar overal streelde, en soms, heel even, haar pijn deed, om haar daarna nog meer genot te kunnen schenken. Zo begon ze weer te verlangen...
“Wilt u, eh wilt u me eh...”
Nee, wat ze haar wilde vragen mòcht ze helemaal niet vragen, dus slikte ze het snel weer in.
“Doe maar,” reageerde Anthony, “vraag haar maar wat je wilt. Wat kun je meer riskeren dan dat je gestraft wordt?”
Ja, dat was typisch Anthony. Gestraft worden, dat wilde ze toch immers zo graag. En deze Madame... Maar dat was de vraag niet die ze had willen stellen: of zij haar wilde straffen. Wat ze haar wilde vragen had hij net verboden. Toch deed ze het.
“Wilt u me strelen om me op te winden, Madame, en me daarna daarvoor straffen?”
Anthony gaf zijn toestemming. Ongelofelijk. En òf Madame dat wilde.
Weer werd Moniek geil. Langzaam. Deze meesteres nam alle tijd. Alles verkende ze: gezicht, oksels, buik, borsten, billen ... en tenslotte dan toch ook... haar schaamstreek.
Ze deed dat tergend langzaam. Maar wat Moniek niet zag was dat ze van Anthony aanwijzingen kreeg om haar nèt niet te laten komen. Want zijn bevel gold nog steeds: komen mocht ze niet. Waar Madame haar zeer vakkundig steeds naar toe voerde ... zonder het te bereiken.
Om tot slot Anthony te horen vragen of Madame ook wellicht Monieks tweede verzoek wilde inwilligen, als slotstuk van haar onderzoek? Met de strokenzweep?
Natuurlijk wilde Madame dat. Ze kreeg van Anthony een zachtleren strokenzweep aangereikt. Lang en vol en maar gedeeltelijk gevlochten zodat Madame zonder veel kracht haar hele lichaam veilig kon bewerken. Als Madame Moiselle daarin bekwaam was natuurlijk, want zo gemakkelijk is het niet om dat goed en veilig te doen. Zelf liet Anthony haar weer iets zakken zodat ze meer vrijheid kreeg om mee te bewegen met de zweep, om daarmee Madame’s effectiviteit te verhogen.
Heel effectief bracht Madame haar langzaam in een soort roes. Dezelfde roes waarin ook Achad Denise had gebracht. Zonder krampachtig te reageren op de zweep, zonder haar te willen ontwijken... werd haar reageren op de zweep een meebewegen, een vanzelfsprekende dans. Haar oerdans. Het vulde haar lijf, haar ziel. Lichaam en geest werden één.
Het maakte haar intens gelukkig.
Net zoals Denise dat had ervaren. Maar zij, gevangen en tot slavin gemaakt als ze was, had zich willen verzetten. Daar weerloos moeten hangen terwijl de zweep maar doorging met haar slagen. Totdat de pijn ook haar had overweldigd, haar lichaam en geest één werd. En zij gelukkig werd. Voor even.
Dat had Moniek niet alleen geraakt bij het lezen: het had haar opgewonden. Begrepen had ze dat toen nog echter niet. Maar nu dus wel: door het langzaam op te bouwen brengt de pijn je naar een roes van geluk. Pijn betekende voelen, voelen betekende ‘zijn’. Betekende overgave.
Nu, terwijl zij daar hing en door Madame gegeseld was: na de pijn de overgave. Niets dan overgave.
En pas lang nadat de keurmeesters afscheid hadden genomen van Anthony en Juliette, van Madame met een klopje op haar billen en een gemompeld: “goed gedaan, meisje,” mocht ze eindelijk weer haar benen sluiten. En kreeg ze ook van Anthony een: “goed gedaan meisje” en een omhelzing van Juliette.
Na afloop werden Moniek en Juliette natuurlijk belaagd door de meiden over hoe het was gegaan. En bewonderd voor hoe mooi ze er uitzagen. Want natuurlijk had Anthony Juliette Moniek weer laten kleden.
“Kom Moniek, laat aan de meisjes zien wat ik bij jou moest doen,” vroeg Juliette.
Natuurlijk wilde ze dat maar al te graag. Ze sloeg aan voor- achterzijde de panden van Juliettes jurk open. De meisjes waren vol bewondering. Maar ze vonden dat, omgekeerd, Juliette datzelfde ook bij Moniek moest doen. Natuurlijk eerst de bewondering voor de striemen van de zweep op haar billen. Daarna de constatering dat Moniek naast haar jurk alleen maar haar pumps had aangekregen. Waarop ze eisten dat Moniek ook Juliettes ondergoed verwijderde. En dat ze pas dan weer mochten zitten, naast elkaar, met hun billen bloot en hun kruis onbedekt, om beiden hun verhalen te vertellen.
Maar het verhaal van de keuring: dat was natuurlijk voor Juliette om te doen, geblinddoekt als Moniek was geweest.
Maar Monieks eigen verhaal, over het waarom van deze keuring, hoe Anthony haar wens om slavin te worden had opgepakt, hoe hij haar droomwens had verwezenlijkt uit het boek ‘Haremslavin’....
De meisjes werden er ontroerd van. En natuurlijk een beetje jaloers.
Maar vooral ook verbaasd. Want het was toch gek eigenlijk, bedachten de meisjes van de Kostschool voor Moeilijk Opvoedbare Meisjes: dat ‘ Haremslavin’ niet in de literatuurlessen behandeld was. Nee, verontwaardigd zelfs. Waren ze dan op de Kostschool bang geweest dat ze acuut naar de Sahara waren gereisd? Dat ze zich als haremslavin zouden hebben laten verkopen?
Nee, na enige discussie kwamen ze tot de conclusie dat Paul Gérard als schrijver gewoon te onbekend was geweest. Schande!
Later, veel later zelfs, nadat alle slavinnen en dienstmeisjes van hun Kring het gelezen hadden, besloten ze om een petitie op te stellen voor het Genootschap waarin ze eisten dat het boek in de bibliotheek van alle Kringhuizen aanwezig moest zijn. In meerdere exemplaren. En dat het verplichte kost moest worden voor alle meesters en slavinnen. Maar of het Genootschap dáár gehoor aangegeven heeft is onduidelijk. Maar gezien het gegeven dat, volgens de Directeur althans, het Genootschap van Slavinnen echt de ‘baas’ was, kon dat haast niet anders.
 verhalen maken dromen waar 
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?