De Landdag
waar alle leden van Het Genootschap bijeenkomen, Meesters en Slavinnen gelijk
De Landdag zou tien dagen gaan duren en zoals gebruikelijk gehouden worden in februari op het grote en luxe conferentieoord midden op de Veluwe, eigendom van het Genootschap.
Een beetje opgewonden kwamen de meiden aan en zochten elkaar natuurlijk meteen op. Het was zo groot, zo veel mensen. Ze hoorden dat er wel driehonderd deelnemers verwacht werden. Maar het was fijn dat ze met elkaar konden optrekken, ze waren na twee Kringbijeenkomsten al een hechte meidengroep geworden. Meidengroep? Nou, zo noemden ze zichzelf graag, ook al was de oudste net 80 geworden. Ja, want ook hun eigen Slavin in Ruste, Josephine, was van de partij. Voorlopig in ieder geval. Erg actief zou ze niet worden, had ze gezegd, maar ze konden altijd bij haar terecht voor wat dan ook.
Met verbazing keken ze naar al die mannen waarvan ze wisten dat ze meesters waren en naar al die vrouwen die... Nee, die waren niet allemaal slavin natuurlijk: ze wisten dat Juffrouw V echt niet de enige meesteres was, en er liepen ook behoorlijk wat gecertificeerde dienstmeisjes rond, die alleen kon herkennen als ze hun ze dienstertjekostuum droegen, wat hier eigenlijk nooit verplicht was, was hun verteld.
Eerst dus maar hun kamers opzoeken. Ze lagen allemaal vlak bij elkaar, met keurig netjes hun Kringnaam erop: ‘Eeuwig Jong’, want zo hadden ze hun Kring gedoopt. En al meteen ontstond het idee om zich om te kleden en wat uit te kiezen dat een beetje uniform was, maar wat juist niet jong oogde: een klassiek mantelpakje. Toevallig hadden ze er allemaal één bij zich en nog wel in lichte kleuren ook. Met hun badge van de kring op vormden ze echt een eenheid. En ze beslisten dat de kamermeisjes geen dienst hadden, dus mochten die gewoon hetzelfde dragen. Dat was nog wel een gedoetje bij Marjan want die had dus geen mantelpakje, nooit gedragen ook. Maar Catherina had een tweede in haar maat, dus ook opgelost. Toch was Marjan er niet helemaal gerust op. Ze was tenslotte nog maar een Dienstmaagd, geen gecertificeerd dienstmeisje, kon dat wel allemaal?
‘Maak je niet druk,’ was de reactie van de slavinnen, ‘wij hebben het bevolen, en dan moet je wel.’
‘Hmm,’ dacht Marjan, ‘alsof de meesters zich daar wat van zouden aantrekken. Maar als die stampei zouden maken... dan had dat ook wel weer wat.’
“Ik heb dus mijn eerste stagegezin gehad,” vertelde ze maar liever.
Natuurlijk wilde iedereen daar het fijne van weten.
“Op het Internaat klaagden de docenten steeds dat ik zo brutaal was. Met een knipoogje weet je wel. Dus ging ik lekker voluit bij mijn eerste stageadres waar ik intern mocht. Leuk echtpaar hoor, lieve slavin, strenge meester, precies zoals het hoort. Werd ik dus een erg ongedienstig dienstmeisje. Ik moet eerlijk toegeven, ik was echt een beetje losgeslagen. Ik denk dat ik jou een beetje te veel miste,” waarbij ze even Moniek aankeek, die liefdevol terugkeek.
Wat voor beiden weer een heerlijk gevoel opleverde: wat voelden ze zich geliefd, en inderdaad, ze hadden elkaar echt gemist.
“En laten we wel wezen: schoonmaken is niet echt mijn ding. Maar dat werd ik dus geacht te doen. Mooi niet dus, dacht ik. Mooi wel, dachten zij. Dus ging ik over de knie. Eerst bij mevrouw, want die ging ook hier over het schoonmaken. Daarna bij meneer, omdat ze klaagde dat ik er echt een potje van maakte... Nou ja, toen daarna bleek dat ik heel verschillend dacht over wat ‘schoon’ was, en zij geen zin hadden om me op te leiden als schoonmaakster, hoefde ik alleen maar ‘te bedienen’.
Zo noemden ze me vanaf dan dus ook: een Ongecertificeerd Bedienmeisje. Wat betekende dat ik heel veel in de wacht moest staan. Voor en na dat ‘bedienen’ dus. Toch heeft meneer zelfs een paar dagen vrij genomen omdat hij dat ‘bedienen’ van mij wel weer heel leuk vond. En mevrouw uiteindelijk ook, toen ze merkte hoe goed ik was. Nou ja, einde van het verhaal: je wilt niet weten hoe vaak ik hen beiden ‘bediend heb’...”
Nou, dat wilden de meiden dus wel degelijk. En graag een verduidelijking wat ze onder dat ‘bedienen’ verstond.
Marjan haalde haar schouders op. Ze wist dat het bij de andere dienstmeisjes vast niet in goede aarde zou vallen.
“Gewoon, ze heel vaak klaargemaakt. Ik mocht immers alles, als ik maar niet geneukt werd.”
De dames proestten het nu uit.
Ook beide dienstmeisjes. Typisch Marjan. Maar toch: dat zij dat durfde? Maar of ze op die manier ooit gecertificeerd zou worden?
Inmiddels hadden ze hun kleding ideetje best wel strak uitgevoerd. Maar kwamen ze er dus achter dat ze nog lang niet in de grote zaal verwacht werden.
Tijd voor hun nieuwsgierige geest. Want natuurlijk waren de dames razend benieuwd naar wat er zich de laatste tijd had afgespeeld in Huize Anthony, zoals inmiddels de villa bij het park van het Instituut bekend stond. En terecht, want hij werd inmiddels niet alleen door Moniek en Anthony bewoond, met een eigen kamer voor Marjan, maar dus ook door Anthony’s slavin Juliette en Dora, haar dienstmeisje, die hun eigen deel-appartement hadden gekregen.
Ze wisten natuurlijk dat Anthony zijn status als Meester meer dan waar gemaakt had. Toch was de verhouding tussen hem en Moniek niet wezenlijk veranderd. Ze bleven gelijkwaardige partners. Tenzij Moniek er voor koos om schoolmeisje te worden, natuurlijk. En soms, een heel enkele keer, was het zelfs Anthony die haar vroeg of zij zijn Slavin wilde zijn. Vaak was dat nadat hij Juliette gedomineerd had. Dan voelde hij zich sterk, zo vol zelfvertrouwen dat hij de verwachtingsvolle blik van zijn vrouw niet langer wilde trotseren. Natuurlijk bleef hij daarin voorzichtig, heel voorzichtig. Volgens iedereen om zich heen tè voorzichtig, maar dat deerde hem niet. Maar de keren dat hij het gevraagd had, en zij zonder aarzelen daarop ‘ja, dat wil ik’ gezegd had, waren fijn geweest.
Het had gemaakt dat ook Moniek het aangedurfd had om zelf het initiatief te nemen. Dat zij het was die hem vroeg of ze zijn Slavin mocht zijn. Tot nu toe was dat eenmalig geweest. Ze had het aan Marjan verteld. En ja, die kon het niet laten om het trots door te vertellen aan Paulien, die het doorverteld had aan Marcha, die ....
Nou ja, inmiddels hadden alle dames er van gehoord, maar wilden ze het hele verhaal horen ... van haar zelf. En in geuren en kleuren alstublieft. Ze waren toch gewoon allemaal slavin?
“Nou, zoveel valt er niet te vertellen hoor. Ik was vrijdags moe thuisgekomen van mijn werk op het Instituut. Er waren zoveel buitenlandse spanking magazines binnengekomen dat ik het even niet meer zag zitten....”
Domme opmerking natuurlijk van haar, want onmiddellijk wilden de dames daar weer het fijne van weten.
“Stapels tweedehands, want die worden niet meer uitgegeven. Kan niet meer uit. Dus die ben ik nu aan het verzamelen voor de bibliotheek, categoriseren en beschikbaar maken. Digitaliseren kan misschien ook, nou ja. Als er zo’n zeventig van binnen komen... Zoveel bijzondere verhalen. Dus had ik me laten verleiden om ze te gaan lezen. Nou, dat is dus een doodzonde voor een bibliothecaresse. Ik laat naar huis, doodop, dus vroeg naar bed.
“Maar waren ze goed, die bladen? Mijn meester heeft ze ook,” riep Catherina, “die hebben van die brievenrubrieken. Niet alleen verhalen, maar eh echt dus.”
Paulien viel haar bij: “Geil vind ik die, vooral die gaan over dat ze in hun jeugd billekoek kregen dus, dat het toen heel gewoon was om...”
Josephine, de Slavin in Ruste, greep in. “Even koppen dicht dames. Je was moe thuisgekomen en toen....”
“Sorry, Josephine....”
“Nou. Ik was niet alleen moe, maar ook nogal boos op mezelf. Niet fijn gezelschap voor Anthony, dus vroeg naar bed. Werd ik dus wakker met al die geile verhalen in mijn hoofd. Had ik al verteld dat ik ook een stapel meegenomen had naar huis? Die dus lonkten, maar ik wilde niet... Nou ja, ik had echt leiding nodig. Dat hij zou roepen: ‘Niks daarvan. Kleed je uit, ik leg je aan banden.’ Maar dat kon ik hem natuurlijk niet vragen.
En toen dacht ik: als ik het toch gewoon doe, dan krijg ik òf een pak slaag, òf hij zegt ja. Achteraf dom natuurlijk, want we hadden ook ruzie kunnen krijgen. Maar dat is ook al weer heel lang geleden. Jeetje, wat zit ik te lullen.
Nou ja, toen was het er uit voor ik het in de gaten had: ‘Wil je vandaag mijn Meester zijn? Wil je mijn vrijheid nemen en mag ik niets anders zijn dan jouw Slavin?’
Voor jullie is dat heel gewoon, toch? Maar ik mag daar dus helemaal niet om vragen. Zegt ie gewoon: ‘Zo wil je dat,’ op een toontje van ‘wil jij eens gauw in de hoek gaan staan.’ En dat was dus precies wat ik deed. Hij lachen. Maar hij zei dus niks, ging gewoon even weg, naar de wc volgens mij. En zegt toen hij weer terug was: ‘Pak je banden en je slavinnenjurk. Mag jij me voorlezen. Oh ja, ik heb ze wel zien liggen, die spankingbladen. Beter verstoppen dus...’ en hij lachte.
Nou, wat ik dus eigenlijk wilde vertellen: hij is gewoon mijn meester, en ik zijn slavin. Alleen mag ik het niet zo noemen. Oh ja, kostschoolmeisje-zijn, daar mag ik om blijven vragen. Blijft fijn.”
“Tsja, en toen kwam ik dus ook nog zondags aanwaaien met Dora. Helemaal onverwacht,” vulde Juliette aan.
“Hoezo onverwacht, je woont daar toch bij Anthony en Moniek in.”
“We hebben echt wel een eigen appartement daar hoor,” reageerde Juliette verontwaardigd.
“Maar het eerste wat ze altijd doet als we thuiskomen is zich melden bij Anthony. Is nu dus al een echt ritueel geworden,” verklapte Dora.
“Wil jij wel eens heel gauw stoppen met dat uit de school klappen van mijn eh”
“Nou, willen de dames het horen of niet? En volgens mij had ik toch al slaag verdiend, dus..”
“Ja Dora, we willen het weten. Dus wie gaat het vertellen, jij? Of doet Juliette het liever toch zelf.” Dat was Paulien.
Met een rood hoofd stamelde Juliette: “Als het moet eh doe jij het maar Dora.”
“Nou, heel simpel. Ze gaat als we binnenkomen meteen douchen, een schone jurk aantrekken ... zonder slipje. Dus. Of beha, dus. Of kousen en schoenen, dus. Ik moet mee, dat wordt van me verwacht. We hebben maar één douche, moet me dus haasten om er netjes als dienstmeisje uit te zien. Nou ja, gelukkig zonder hoofdkapje of schortje, want dat vindt meneer Anthony maar niks. ”
Een verbaasde reactie van het andere aanwezige gecertificeerde dienstmeisje Diana: “Geen van beide? Ben je dan wel in dienst?”
“Van Juliette krijg ik nooit vrij, ben je gek,” en met een grimas naar Diana: “en waarom zou ik dat willen?”
“Dan ben je wel veranderd, Dora,” reageerde Maartje. “Ik weet nog best dat je altijd bij de Directeur langs ging om vrij te vragen. Veel te bang dat V zou zeggen dat het niet mocht.”
“Komt omdat ik nu haar baas ben,” verduidelijkte Juliette: “Ze kan gewoon niet zonder mij, niet Dora m’n lief?”
“Nou, mag ik nou jouw verhaal vertellen, Juliette, of doe je het toch liever zelf?”
“Ik zeg al niks meer.”
“Als Juliette dus zo ver is gaan we binnendoor naar Anthony. Na een klopje op de deur doe ik de deur op een kiertje en kijk. Als er niemand is laat ik Juliette naar binnen gaan. Dan naar de volgende deur. Net zolang totdat ik Anthony gevonden heb en ik haar mag aankondigen met: ‘Slavin Juliette voor u meneer’. Wacht ik even tot hij zit dus. En pas dan geef ik aan Juliette de ruimte om binnen te komen.
Nou ja, dan krijg je dus het echte ritueel: Juliette tilt haar jurk hoog op en knielt voor hem neer. En hòe ze gaat knielen is dan een verrassing voor haar Meester.
Wat ik zelf de leukste variant vind is als ze zich helemaal voorover werpt, met haar kont omhoog. Of die waarbij ze zich vooroverbuigt en net niet de grond kust, met haar handen op haar rug. Nou ja, allemaal houdingen die ze van Juffrouw V geleerd heeft. Maar dan naakt natuurlijk.”
“Moet ze dan niet naakt zijn?” vroeg Sophie nieuwsgierig.
“Jij wel, dat weet ik. Maar dat jij je kleren aan mag bij de Juffrouw komt sowieso niet zo vaak voor. Maar Anthony vindt het stijlvol met een slavinnenjurk aan en zegt dan meestal gewoon: ‘Opstaan meisje. Of als ze geluk heeft: ‘andere positie’ of ‘uitkleden meisje’. En als dat laatste gebeurt moet eigenlijk altijd Moniek ook, zich uitkleden dus. Spannend hè.”
Iedereen keek nu naar Moniek.
“Klopt,” zei ze, “maar meer om hem te assisteren dan dat we samen onderworpen worden. Mij als slavin onderwerpen, dat doet hij bij mij het liefst als we alleen zijn.”
Ze keek daarbij even Marjan aan: “Zonder jou hebben we nu zo onze eigen rituelen. Met best veel seks. Al dit ‘gedoe’,” ze wees om zich heen, “heeft ons seksleven nogal veranderd.”
Dat riep natuurlijk weer de nodige vragen op. Maar die hoefde ze niet meer te beantwoorden, want de ding-dong klonk met een oproep om zich naar de grote zaal te begeven.
‘Het gaat beginnen,’ dachten ze, met een blik naar elkaar, ‘wow...’
Op weg naar de zaal kregen ze zowaar al verbaasde blikken toegeworpen van andere slavinnen. Yes, ze vielen op met hun uniforme mantelpakjes aan! Dus gingen ze nog extra overdreven in rijen van twee lopen. Ha, het was net marcheren. Maar dat dachten alleen de voormalig kostschoolmeisjes, op weg naar het podium... Best nog wel lastig om hun formatie intact te houden èn een goede plek te bemachtigen, want het was al behoorlijk druk.
Om zich nogmaals te verbazen: want wie stond daar achter het spreekgestoelte?
De Oude Heer!
Die zich inderdaad tot hen richtte, nou ja, tot iedereen in de zaal. Maar ze zagen dat hij hen gezien had. Ze kregen zelfs een extra knikje van hem, met een big smile. Yes!
“Welkom, slavinnen, meesters, meesteressen en dienstmeisjes, op deze Landdag van het Genootschap. Een heel bijzondere Landdag zelfs, want het is de vijftigste maal dat het Genootschap in zijn geheel bij elkaar komt. Op de dag van haar oprichting: 8 februari 1972, nu precies 50 jaar geleden.
Tijd om mijzelf aan u voor te stellen. Als u mij kent, kent u mij ongetwijfeld onder de naam van ‘De Oude Heer’. En zoals u ziet ben ik dan wel op leeftijd, maar oud voel ik mij niet en ben ik dat met mijn 61 jaar ook niet echt. En een Heer ben ik al wel helemaal niet.”
Tsja, nu kreeg hij toch echt de lachers op zijn hand. Hij genoot, wachtte rustig tot het weer stil was.
“Waarom dan de Oude Heer zult u denken. In de eerste plaats omdat mijn echte naam zo potsierlijk is dat niemand me zo wenst te noemen, zeker niet met het voorvoegsel Meester daarvoor. Maar Meester ben ik zeker. Op dit moment van mijn lieve Marcha, en daarvóór voor diverse andere aanwezigen in de zaal.
Het is precies die reden waarom men mij gevraagd heeft deze vijftigste editie van de Landdag te openen.”
‘Klopt niet’, dacht Marcha, ‘hij wordt gewoon Heer genoemd omdat hij zo heet, ‘de Heer’, en oud omdat hij steeds van die jonge meisjes zoals ik weet te vinden, en hun dan geruststelt met het feit dat hij véél te oud is voor hen. Een geweldige truc, want daar ben ik ook voor gevallen.’
“Zoals jullie weten worden tijdens de Landdagen veel slavinnen geveild. Van elk type: dag-, weekend- en weekveiling staan er meerdere van op de rol. Ze zijn voor iedereen toegankelijk, maar mocht je geen uitnodiging gekregen hebben, dan word je verzocht je behoedzaam op te stellen. En dat geldt zowel voor Meesters als Slavinnen en Dienstmeisjes.
We hebben zelfs drie maandveilingen, maar gezien de gevoeligheid daarvan kunnen die alleen op uitnodiging bezocht worden.
Op de eerste dagen van de Landdag worden de te veilen slavinnen gekeurd. Ben je uitgenodigd om te bieden op een slavin dan word je ook altijd uitgenodigd voor haar keuring. Keuringen zijn niet openbaar en de meester van een slavin zal altijd bij haar keuring aanwezig zijn en de leiding hebben.
En nu richt ik me met name tot die slavinnen voor wie dat de eerste keer zal zijn: een geïnteresseerde meester krijgt dus normaliter veel ruimte om je te onderzoeken. Reken maar dat zij daarin bijzonder inventief zijn en manieren weten te vinden om je te testen die je niet voor mogelijk hield. Ik kan je verzekeren dat zowel de keurmeester in kwestie als je eigen meester daar heel veel plezier aan beleven. Verstandig dus om daarin mee te gaan. Laat je daarom gaan, en weet dat je Meester je altijd in bescherming zal nemen indien nodig.
En nu de nieuwe meesters onder ons: je mag als meester ook actief deelnemen aan de keuring. Hoewel het niet verplicht is om als bieder zelf op een keuring aanwezig te zijn, is het daarom wel zeer aan te bevelen. Ben je echter als meester niet aanwezig bij een keuring, of kun je dat niet zijn vanwege andere verplichtingen, hou dat dan voor jezelf. Want het simpele feit dat je uitgenodigd bent is al zeer eervol, ook al heb je niet de intentie om mee te bieden.
Welaan, laat ons daarom genieten van iedere keuring en van iedere veiling. Leve onze slavinnen en laat de florijnen rollen. Leve het Genootschap. Dank u.”
Direct na de toespraak wenkte Anthony zijn dames. Even meekomen, want hij had nog wat belangrijks te melden.
“Jullie weten dat ik een verzoek bij het Genootschap ingediend heb om zowel Moniek als Juliette voor een weekendveiling aan te melden. Omdat het mijn eerste keer is gaat dat maar niet zomaar. Logisch natuurlijk omdat je pas na de eerste veiling van je Slavin volwaardig lid van het Genootschap wordt. Ik werd zonet ontboden bij de leiding van het Genootschap. Jouw veiling, Moniek, was goedgekeurd. Maar helaas, Juliette, tegen die van jou maakten ze bezwaar. Ze vonden het niet gepast dat jij als Ambassadeur nu al geveild werd. Wellicht over een paar jaar, zeiden ze, als iedereen je reputatie kent. Natuurlijk maakte ik bezwaar. Het is tenslotte niet alleen mijn recht, maar vooral ook het jouwe. Nou ja, een hele discussie volgde. Ik moet zeggen dat ik nogal stampei maakte over dat het ten koste ging van mijn eigen status: met twee slavinnen die geveild worden scoor je namelijk nogal binnen het Genootschap. Het antwoord bleef echter ‘nee’ maar... ze zullen het volgend jaar zeker gaan heroverwegen.
Maar veel belangrijker, door daarmee in te stemmen heb ik kunnen bedingen dat jullie nu gezamenlijk geveild gaan worden. Niet afzonderlijk dus, maar samen. Jullie zullen dan bij het ‘consumeren’ van de koop ook onafscheidelijk zijn. Waarbij bij Moniek de koop ‘all-inclusive’ is, maar Juliette niet als slavin ‘gebruikt’ mag worden... Juliette wordt in feite dus slechts als metgezel van Moniek gekocht. Ik heb echter bedongen dat ze wel zelf initiatieven mag nemen, maar alleen onder strikte voorwaarden en dat ik hierin verantwoordelijk ben voor jou, Juliette. Ook al ben ik niet zelf aanwezig. En omdat ik heel veel vertrouwen in je heb, heb je in feite dus op het weekend zelf alle vrijheid om te doen wat je goed dunkt. Voor jezelf. En voor Moniek.”
Juliette was er onthutst van. Zoveel ineens tegelijkertijd. Dat vertrouwen dat hij in haar had. Ze wist niet of ze daar wel mee om kon gaan. Het was zó groot en zó onvoorwaardelijk. Daarbij werd de teleurstelling dat ze niet zelfstandig geveild werd ondergesneeuwd. Eigenlijk vond ze dat ook helemaal niet erg. Ze was nog maar pas een slavin en beslist nog niet een ‘echte’. Nee, dat ze samen met Moniek geveild zou worden was heerlijk, en dat ze dan zelf nog niet ‘hoefde’ was alleen maar fijn.
Moniek zag zowel haar onthutsing als haar opluchting. Ze gaf haar even een knuffel en fluisterde in haar oor: “Ik vind het heerlijk dat jij me mag begeleiden.”
“Zo mijn meisje, ik heb ook jou nog iets belangrijks te vertellen. Nee, schrik niet, het is alleen maar mooi. Straks word je gekeurd en een paar dagen later word je geveild. Over de manier waarop dat gaat gebeuren heb ik lang gebroed. Ik wil de cirkel rond maken, voor jou. Waar het mee begon moet het ook mee eindigen: je verlangen om mijn slavin te mogen zijn, eindigt in het verkopen van jou. Je zoektocht is daarmee ten einde. Het zal bevestigen dat je mijn slavin bènt. En blijft.”
Ontroerd nam Monieks Anthony’s handen vast. Een traan liep langs haar wangen. Even wist ze even niet wat ze met haar emoties aan moest.
Hij gaf een klein kneepje in haar handen en ging verder: “Eerst waar alles mee begon: het lezen van de roman ‘Haremslavin’ van Paul Gérard. Je verlangde ernaar Denise te zijn, ontvoerd om een slavin te worden van de harem, een Haremslavin. En ik zou dan jouw Meester worden, jouw Achad, die haar liefhad, haar bezat en haar geselde.
Het liep anders. Maar het is nooit uit mijn gedachten geweest, dat verlangen van jou.
En vandaag, met zo dadelijk jouw keuring, en later, wanneer je per opbod geveild gaat worden, wil ik je juist dàt geven als mijn cadeau: jij wordt mijn Haremslavin en ik jouw Achad. En daarmee mijn bevestiging dat ik, ondanks mijn worsteling, dat wel degelijk ben: jouw Meester. En jij mijn Slavin. Ook bent: want ik blijf daarnaast je echtgenoot, je geliefde, je maatje en soms zelfs: je collega. En...” hij trok een grimas, “zelfs je ‘vader’ als je er voor kiest om kostschoolmeisje te worden.”
Moniek pakte zijn hand en keek hem zo verliefd aan, dat hij niet anders kon dan haar te omhelzen voor hij verder ging.
“Ik heb daarvoor twee delen uit Haremslavin gekozen. Van het eerste weet ik dat het jou gegrepen heeft. Daar waar Achad Denise probeerde te verleiden om zich aan hem over te geven. Ze verzette zich. Hoezeer ze ook door hem en de situatie waarin ze zich bevond betoverd werd. Hij smeekte haar om zich aan hem over te geven. Ze weigerde. Ze werd aan haar polsen gebonden, opgehangen aan het plafond, en door Achad gegeseld. Ze bleef zich verzetten, om uiteindelijk en pas veel later zich aan hem over te geven. Om te erkennen wie ze was: zijn slavin.
Dit is wat er zo dadelijk gaat gebeuren: jij wordt mijn Denise, ik jouw Achad. En Juliette onze Nadira.
Tijdens jouw veiling zal je mijn tweede keus uit Haremslavin gaan herbeleven. Je mag er naar raden, natuurlijk. Het boek zit in onze bagage. Maar pas op de veiling zelf zal het aan jou onthuld worden.”
Ze vloog hem om de hals. Juliette keek ontroerd toe. En realiseerde zich wat een geschenk het was dat hij ook haar Meester wilde zijn, en zij haar vriendin.
“Goed. Even praktisch. Jullie worden vanmiddag al gekeurd, om vier uur verwacht ik jullie op onze kamers, dan bereid ik jullie voor. Dora en Marjan gaan natuurlijk ook mee, maar ik ben bang dat er voor hen niet veel te doen valt behalve toekijken en de gasten verwelkomen en bedienen. Doe daarbij eer aan jullie beroep van dienstmeisjes,” waarbij hij veelbetekenend naar de beide meisjes keek. Heerlijk, wisten die, we mogen helemaal los.
“Ik heb de beschikking gekregen over de Darkroom en dat is bepaald een hele eer voor een beginnend meester zoals ik. Zoals jullie weten is ook dit congrescentrum eigendom van het Genootschap, en de Darkroom is één van de weinige ruimtes die alleen voor het Genootschap en haar leden beschikbaar is.
Intussen heb ik nog een aantal aanvragen lopen voor jullie veiling en schrik niet dat er straks omgeroepen wordt dat ‘mijn contacten’ zich moeten melden op het kantoor. Dat is vanwege de grote belangstelling voor jullie veiling. Want ik ben niet van plan om zo maar iedereen toe te laten, in tegendeel.”
dit laatste hoofdstuk bestaat uit 3 delen
de resterende 2 delen worden binnenkort geplaatst
 verhalen maken dromen waar 
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?