waarin Sarah een pijnlijke ontmoeting heeft in de supermarkt
De enige die me in mijn leven nog billenkoek geeft, is mijn opa. Ik bedoel, ik was altijd een best braaf kind dus de keren dat ik bij mijn vader over de knie heb gelegen zijn op twee handen te tellen. Maar mijn opa is nog van de oude stempel en altijd als ik bij hem op bezoek ga, vindt hij wel een reden om me een pak voor mijn billen te geven. Zelfs nu ik achttien ben en met mijn opleiding tot maatschappelijk werker ben begonnen, want volgens hem is er niet zoveel verschil tussen een middelbare school en een hogeschool.
Mijn cijfers waren altijd de hoofdreden om straf te geven, iets wat mijn ouders nooit zouden doen.
“Sarah,” zei hij dan, “alleen een meisjes met slechts tienen, heeft nooit een reden om te grienen.”
En dat ik altijd slecht was in topo heb ik geweten... terwijl ik met mijn blote billen bij hem over zijn schoot lag, overhoorde opa me de hoofdsteden van de wereld. Als ik een fout maakte, kreeg ik twee harde klappen op mijn billen, met een leren ding dat hij een 'strap' noemt, op z'n Engels. Mega pijnlijk, maar hierdoor weet ik nu wel dat hoofdstad van Uruguay Montevideo is.
Wat is nog meer belangrijk om te weten? Oh ja, dat ik dus op het hbo zit, maar wel nog bij mijn ouders woon en bij mijn broertje Max, van elf. Ik wil echt wel op kamers nog, maar daar moet ik eerst nog wat voor sparen. Om wat bij te verdienen werk ik bij de supermarkt om de hoek. Dat doe ik al vanaf mijn zestiende, eerst alleen vakken vullen en nu doe ik ook de kassa's en de zelfscan controle. Zo heb ik altijd geld om uit te gaan en kleren te kopen. Sinds ik achttien ben, krijg ik geen kleedgeld meer, dus ik werk zoveel als ik kan!
Waarom deze inleiding, vraag je je af? Omdat er laatst iets is gebeurd op werk wat ik niet snel zal vergeten...
Ik stond met mijn scan-apparaat bij de zelfscan kassa's. Dan hou je alles een beetje in de gaten, leg je aan omaatjes uit hoe je moet pinnen en soms moet je een klant ook controleren. Dat bepaal je niet zelf, dan krijg je een signaal op je apparaatje en dat gaat helemaal random.
Nu stond er een man, eind dertig, zijn boodschappen te scannen en ik zag dat ik een controle moest doen. Dus ik ernaar toe en zeg goedemorgen, mag ik even uw boodschappen controleren?
Dat mocht, dus ik ging controleren en wat bleek nou: het eindbedrag klopte niet. Dan moet je zo'n klant dus alles laten uitpakken en de hele zooi opnieuw scannen om te checken. Mega irritant, voor ons allebei. Maar hij deed niet moeilijk, het was echt zo iemand die altijd vrolijk blijft, dus dat viel mee.
Toen ik alles had gescand, was het totaalbedrag twee keer zo hoog als hij had afgerekend. Dan haal je standaard de manager erbij, dus dat zei ik: ik moet de manager oproepen, want u heeft maar de helft van de boodschappen gescand.
Hij keek stomverbaasd.
“Dat kan niet kloppen,” zei hij. “Haal de manager er maar bij, dan zoeken we het uit. Ik heb alles namelijk gewoon gescand.. En 84 euro zou ook veel te veel zijn voor wat ik heb gekocht.”
Ik keek nog eens naar de boodschappen. Daar had hij wel een punt. Maar de prijzen zijn echt mega gestegen de laatste tijd, dus ik vertrouwde het toch niet. Dus riep ik Eva, mijn manager toch maar naar de zelfscan kassa's.
Eva kijkt altijd heel ernstig, dus nu ook, en ze vertrouwt me, dus ze wist al dat er iets niet in de haak was.
“Deze meneer heeft niet genoeg afgerekend,” zei ik.
“Kunt u het nog eens controleren?” vroeg de man, “ik weet zeker dat er een misverstand is. Dit meisje moet iets fout hebben gedaan.”
Hoe hij het woord “meisje” zei, maakte toen echt een beetje boos.
“Ik ben wel blond, maar niet dom,” floepte ik eruit, voordat ik het wist.
“Nou, nou,” zei Eva, “ik zal het nog eens controleren.”
Ze nam de scanner uit mijn handen en keek goed naar de instellingen. Toen rolde ze met haar ogen.
“Sarah,” zei ze nijdig, “je hebt ingesteld dat elk artikel twee keer wordt gescand. Geen wonder dat de rekening niet klopt!”
Ze wendde zich tot de man.
“Duizend excuses voor het ongemak,” zei ze. “U hoeft deze boodschappen niet af te rekenen, met onze complimenten.”
“Dat is niet nodig hoor,” zei de man. “Laat me maar gewoon afrekenen, ik handel dit wel af met Sarah.”
“Dank u wel en nogmaals onze oprechte excuses,” zei Eva. Ze wierp me een vernietigende blik toe en liep toen terug in de richting waar ze vandaan was gekomen.
“Sorry,” stamelde ik. “Ik was vergeten de dubbel-scan functie eraf te halen.”
“Je bent toch wel een beetje blond hè,” lachte hij.
Ik lachte mee, alsof dat heel grappig was.
“Kan ik nog wat voor u doen?” vroeg ik. Ik wist mezelf even geen houding te geven, vond het mega stom van mezelf.
“Tsja,” zei hij, “je had me bijna aan de politie overgeleverd, of niet?”
Ik knikte.
“Kunnen we hier even ergens praten, privé?”
Ik dacht even na.
“We kunnen wel even in het hok gaan zitten,” zei ik. Het hok was het bezemhok, waar ik soms in de pauze ga zitten als ik geen zin heb in collega's. “Er is alleen maar 1 stoel.”
“Ik heb maar 1 stoel nodig,” zei hij opgewekt.
Ik wist op dat moment nog niet wat hij daarmee bedoelde.
Hij volgde me naar het bezemhok. Daar nam hij plaats op de houten stoel en ik ging met mijn rug naar de muur staan.
“Ik zal geen klacht over je indienen,” begon hij.
“Dank u wel,” zei ik, “het zal niet meer gebeuren.
“Zou je straf hebben gekregen als ik een klacht had ingediend?” vroeg hij.
“Ja,” zei ik eerlijk. Ik kan nu eenmaal niet liegen. “Misschien was ik ontslagen.”
“Ik vind wel dat je straf hebt verdiend eigenlijk, vind je niet?”
Hij zei het heel opgewekt.
“Ehhhhhhh” begon ik. “Wat bedoelt u?”
“Vind je niet?” zei hij nog een keer. Nu heel wat dwingender.
“Ja,” bekende ik, “daarom ben ik blij dat u geen klacht indient.”
“Dat dacht ik ook,” zei hij. “Heb je weleens billenkoek gehad?”
Ik werd vuurrood. En zoals ik al zei, ik kan niet liegen.
“Ja,” stamelde ik.
“Dat dacht ik al,” zei hij, weer zo opgewekt. “Zo'n mooie blonde meid als jij krijgt vast nog weleens voor haar billen. Door wie?”
“Door mijn opa,” fluisterde ik bijna. Ik kon wel door de grond zakken.
“Ik ben waarschijnlijk nog lang niet zo oud als jouw opa,” zei de man, “maar oud genoeg om jou over de knie te leggen.” Hij klopte met zijn handen op zijn schoot. “Kom Sarah, over mijn schoot, dan zal ik je even ouderwets straf geven.”
“Vindt u dat echt nodig?” vroeg ik bang. Ik was vuur- en vuurrood.
“Ja, dat vind ik echt,” zei hij.
Ik gaf me over.
“Goed dan, zei ik.
Toen pakte hij me bij mijn arm en legde me over zijn schoot. Hij klopte even met zijn hand op mijn spijkerbroek.
“Je hebt mooie stevige billen,” zei hij, “dus ik zal me niet in hoeven houden.”
Ik zei niets.
“Klaar?”
“Wat?” stamelde ik.
Pats!! De eerste harde klap kwam vol op mijn rechter bil terecht.
“Klaar?” vroeg hij nog een keer.
“Ja,” zuchtte ik.
Toen begon hij met slaan. Hij sloeg hard en vol overtuiging, maar ik droeg een spijkerbroek en ik heb inderdaad een paar stevige billen, dus echt pijn deed het niet.
Dat merkte hij ook.
“Die broek van jou houdt veel te veel tegen,” zei hij. “Omlaag dat ding.”
Toen ik niet meteen reageerde, trok hij zelf mijn broek al uit. Daar lagen dan ineens mijn billen, bijna bloot, alleen bedekt door een zwarte string.
“Krijg je van je opa ook op je blote billen?” vroeg hij.
“Ja,” bekende ik, trillend van de zenuwen.
Hij kneep me even in mijn zitvlak.
“Mooi,” zei hij, weer op die vreselijke, opgewekte toon.
Nu vroeg hij niet eerst of ik er klaar voor was. Hij begon gewoon met slaan, net zo hard, in een flink tempo, maar nu op mijn blote billen.
Pats! Pats! Pats! Pats! Pats! Pats! Pats! Pats! Pats! Pats! Pats! Pats!
Nu voelde ik het een stuk beter! Hij ging maar door.
Pats! Pats! Pats! Pats! Pats! Pats! Pats! Pats! Pats! Pats! Pats! Pats!
“Sorry, sorry!! Het spijt me echt!” zei ik.
Ik wilde het uitroepen, maar dat durfde ik niet. De deur was dicht en het hok was best ver van de winkel en de kantine, maar ik was toch bang dat iemand het zou horen.
Maar de man reageerde niet, hij ging gewoon door met slaan.
Pats! Pats! Pats! Pats! Pats! Pats! Pats! Pats! Pats! Pats! Pats! Pats!
Na een paar minuten begon ik te huilen. Dat luchtte op, maar het deed zo'n pijn! En toch ging hij nog even door.
Pats! Pats! Pats! Pats! Pats! Pats! Pats! Pats! Pats! Pats! Pats! Pats!
Pas toen ik me helemaal voluit liet gaan en mijn gezicht drijfnat was van de tranen, stopte hij. Hij legde zijn hand op mijn arme, gepijnigde billen. Eindelijk kon ik wat bijkomen en uitademen.
“Leek dit op wat je opa doet?” vroeg hij.
“Die slaat niet zo snel en zo lang door...” snikte ik.
“Maar je had dit wel verdiend hè,” zei hij.
“Ja, het spijt me zo!” riep ik.
“Mijn naam is Arthur,” zei de man. “Zeg maar: Het spijt me zo, Arthur.”
“Het spijt me zo, Arthur,” riep ik.
Het speet me echt. Hoe kon ik zo stom zijn?
“Spijt hebben is goed,” zei Arthur. “Dat gaan we nog even oefenen. Sta maar op.”
Ik wist niet wat hij bedoelde, maar ik was blij dat ik van zijn schoot af mocht. Ik stond op en probeerde mijn billen te bekijken.
“Ze zijn prachtig rood,” lachte Arthur. “Maar we zijn nog niet helemaal klaar. Kijk eens wat ik hier zie liggen?”
Op een plank van een van de kasten lag een lange houten liniaal. Arthur pakte hem beet en liet hem een paar keer op zijn hand neerkomen.
Ik slikte en werd mega nerveus. Arthur klopte me met de liniaal een paar keer op mijn billen.
“Buig voorover en leun met je handen op de leuning van de stoel,” gebood hij.
Trillend deed ik wat hij zei.
“Je krijgt nog vijftig klappen met de liniaal,” zei hij, “en je telt ze allemaal. En na elke klap zeg je 'Het spijt me Arthur.' Begrepen?”
“Ja Arthur,” stamelde ik. Hij was echt nog strenger dan mijn opa!
Toen legde hij zijn linkerhand op mijn rug en begon met de liniaal in zijn rechterhand te slaan.
Pets! '1... het spijt me Arthur.'
Pets! '2... het spijt me Arthur.'
Pets! '3... het spijt me Arthur.'
Pets! '4... het spijt me Arthur.'
Pets! '5... het spijt me Arthur.'
Pets! '6... het spijt me Arthur.'
Pets!! '7... het spijt me Arthur!'
Pets!! '8... het spijt me Arthur!'
Pets!! '9... het spijt me Arthur!
En maar door, op mijn linker- en rechter bil, om de beurt, steeds harder en harder!
'Pets!!!!! '50!!! Het spijt me zo, Arthur!!!!'
Na de laatste klap streek hij even met zijn hand over mijn rug.
“Ik geloof je,” zei hij, “je hebt nu echt spijt.”
“Jaaaa...” huilde ik, “echt waar!”
Ik weet niet waarom ik het deed, maar ik draaide me om en omhelsde deze man, van wie ik alleen zijn voornaam wist, en huilde uit. Ik had iets fout gedaan en hij had me ervoor gestraft. Alsof dat helemaal zo hoorde. Ik voelde me mega opgelucht.
Hij sloeg zijn armen om me heen en klopte me een paar keer op mijn arme billen.
“Het is fijn je te leren kennen, Sarah,” zei hij. Hij liet me los en stak zijn hand uit.
“Vrienden?” vroeg hij.
Ik veegde tranen van mijn gezicht en schudde zijn hand.
“Vrienden,” zei ik. Het lukte me zelfs om te glimlachen.
Later bekeek ik mijn billen in het toilet. Ze waren vuur- en vuurrood.
Arthur blijkt een vaste klant van de supermarkt te zijn. Het is moeilijk om te doen alsof er nooit iets is gebeurd, dus als hij komt afrekenen, groeten we elkaar, ik een beetje verlegen, hij net zo opgewekt als altijd.
Daarmee is dit verhaal is niet het einde van mijn geschiedenis met Arthur.
Maar daarover een andere keer meer.
|
om mee te beginnen
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?