| Gepost op dinsdag 11 oktober 2022 - 01:59 pm: | 
|
|
en eindelijk een lotgenote
Ze had het contract ondertekend en zo het Instituut een volmacht gegeven om alles met haar te doen wat hen maar behaagde. Jazeker, ondanks alles wat de Advocaat haar had verteld. Of was het juist omdat de advocaat zo tegen haar tekeer was gegaan? Ze had getekend en hij was niet teruggekomen. Had hij dat geweten?
Ze was opgelucht geweest toen ze weer werd opgehaald door degene die haar had gebracht, terug naar haar cel. Wat er met haar zou gebeuren lag niet langer in haar handen. Maar was dat ooit wel zo geweest? Wat haar betreft niet. Anthony had de stap genomen om haar hier achter te laten en ze was hem dankbaar daarvoor. Voor haar had hij dat gedaan, niet voor zichzelf....
Maar nu had ze tijd te over om tot rust te komen in haar cel. Eten werd haar gebracht. En pas toen het begon te schemeren werd de cel weer verduisterd en zij vastgeketend.
De volgende ochtend, toen de blinden opgehaald werden, hoefde ze niet lang te wachten voor ze weer werd opgehaald. Eerst om te douchen, daarna om te ontbijten op haar cel. Het was nog steeds dezelfde zwartgeklede vrouw, die haar verzorgde. Maar nu keek ze tenminste een stuk vriendelijker, zeker toen ze weer werd opgehaald na haar ontbijt en ze haar banden opnieuw aangelegd kreeg.
“Ik breng je zo naar het eerste onderzoek wat je moet ondergaan, maar eerst mag ik je wat rondleiden door het Instituut. En je mag me vragen stellen. Misschien dat ik je zelfs een antwoord geef.”
Zowaar, ze glimlachte er bij. Had ze zich dan zo vergist in deze, ja hoe moest ze haar noemen? Meesteres?
“Ik ben Tess trouwens, en mocht je het willen weten...”
‘Ja,’ knikte Moniek snel.
“Ik ben hier verantwoordelijk voor jou. En ja, ik werk hier.”
Moniek keek verbaasd. Was ze dan geen meesteres, maar gewoon een werkneemster? Eigenlijk was ze ook benieuwd of Tess dat zelf nou leuk vond, maar dat durfde ze haar niet te vragen.
“Tot nu toe ben je alleen in het wat wij noemen het ‘gesloten gedeelte’ van de kelder geweest. Het deel waar de slavinnen in eenzaamheid opgesloten worden. En behandeld, als men dat nodig vindt.”
Ze zag dat Moniek haar vragend aankeek en besloot haar een beetje te plagen.
“Gestraft, gegeseld, gemarteld, geslagen, gepijnigd. Allemaal van die mooie g-woorden. Oh ja, gedomineerd, dat is ook een mooie. Maar dat geldt voor het hele Instituut, niet alleen voor deze zogenaamd ‘stille’ kelder.”
Duidelijk. Maar tot nu toe had ze zich hier alleen maar verveeld. En, nou ja, in angst gezeten voor wat komen ging.
“Omdat ik je eerst een kleine rondleiding ga geven, krijg je een leiband om. Zolang die niet strak komt te staan is er niks aan de hand, maar anders.... opletten dus. Kom, ga maar staan.”
Het voelde op de één of andere manier ook veilig om zo, met haar handen gebonden aan haar halsband, meegenomen te worden. Ook al was het best wel lastig: je moest je echt voorzichtig voortbewegen, want als je onverhoopt je evenwicht verloor....
Tess bevestigde aan haar halsband een lange leren riem. Dat zou de leiband zijn.
“Oh, en je mag nu praten, me zelfs vragen stellen. Of je echter een antwoord krijgt? Wie weet. Maar als we in aanwezigheid zijn van iemand anders heb je een zwijgplicht. Tenzij ik je toestemming geef, natuurlijk. Duidelijk?”
“Ja mevrouw,” antwoordde Moniek aarzelend. Was ‘mevrouw’ wel de goede aanspreektitel?
“Heel goed, Moniek meisje. Je spreekt iedere vrouw binnen het Instituut altijd aan met ‘mevrouw’, tenzij je anders opgedragen wordt. Nooit dus Tess, of mevrouw Tess. Laat staan Slavin Tess, hoewel ik dat dus wel ben.”
Ze glimlachte even. Dat was dus een bekentenis. Ze had echt gedacht dat Tess een Meesteres zou zijn...
Waarop Tess haar ongestelde vraag beantwoordde: “Nee, ik ben geen Meesteres. Veruit de meeste vrouwen hier zijn slavin, alhoewel er een paar zijn die zich Meesteres mogen noemen. Maar voor jou zijn we hoe dan ook een ‘mevrouw’. Tenzij de ‘mevrouw’ het anders wil natuurlijk. Iedere man is daartegen altijd een ‘Meester’, zo spreek je hem dus aan, zelfs als hij dat niet is. Nou, eenvoudig toch?”
Ja, grappig genoeg was het dat wel voor haar. Vrouwen waren een ‘mevrouw’, mannen een ‘meester’.
Tess nam nu de korte route, oftewel meteen linksaf de deur door. Vóór ze echter weer rechts de hoek om gingen liet Tess haar links nog een lange smalle trap naar beneden zien.
“Zorg dat je daar nooit terecht komt, meisje. Dat is dus de enige echte kerker hier in het Instituut. Word je daarin gegooid, ja, dan weet je dat je het echt heel erg verbruid hebt,” ze keek daarbij Moniek zo doordringend aan, dat de boodschap overkwam. Maar voor Moniek onnodig, iets verbruien... waarom zou ze? Ze wilde gewoon een slavin worden, niet meer en niet minder.
Ze liepen de lange gang door voorbij de trap naar boven en voorbij de glazen ruimte. Die laatste was haar eerder al opgevallen, maar had toen ze de bedoeling ervan niet begrepen. Nu dus wel. Want erin bevond zich een naakte vrouw die hen zwijgend aankeek. Dichterbij gekomen zag ze dat de wanden niet alleen van glas waren, maar ook de vloer en het plafond, alleen hier als spiegel. Het was een wonderlijk effect, zo weerspiegeld te worden, ze zou zich heel erg naakt voelen, deze slavin. Maar voor een voorbijganger zoals zij was het een prachtig gezicht.
Tess schonk echter geen aandacht aan de slavin, maar openende de dubbele deuren voor haar links om de hoek.
“Kijken, niet betreden. Dit is dus de kleine strafzaal,” verduidelijkte ze, “er kunnen hier meerdere slavinnen tegelijkertijd behandeld worden, maar dat is vrij ongebruikelijk. Hier word je bij voorkeur in eenzaamheid gestraft. Is dat niet noodzakelijk dan gebruiken we de grote strafzaal, die ik je zo dadelijk zal laten zien. Daar is het straffen en zo meer een eh sociaal gebeuren. Maar hier... probeer er van weg te blijven. En als dat toch gebeurt...”
Ze zweeg veelbetekenend. Moniek luisterde met verbazing naar Tess, en vooral op de nuchtere, vanzelfsprekende toon waarop ze sprak. En toch was ze ook zelf een slavin, had ze verteld...
“We gaan nu de corridor door naar het ‘publieke’ gedeelte van de kelder. Die corridor houden we altijd zo donker en stil mogelijk.”
Waarom dat was vertelde ze er niet bij. Toch waren er ook hier links en rechts nog deuren.
Het publieke gedeelte voelde meteen ook heel ‘publiek’ aan. Ook hier was het licht gedempt maar minder en oogde alles veel ruimer. Ze kwamen binnen in een grote hal waar zich in het midden een zelfde glazen cel bevond. Ook hierin bevond zich een slavin. Zij zat echter op de grond en was op een fraaie manier vastgebonden. Heel ‘publiek’ dus.
“Bondage kunst,” verduidelijkte Tess, “sommige slavinnen zijn er dol op.”
Het bleef een vreemde wereld voor haar. Het meisje in de glazen vitrine was zelf kunst geworden. Vast onbetaalbaar, grinnikte ze bij zichzelf.
Ze staken nu schuin over en kwamen in wat duidelijk de grote strafzaal was. De bijpassende geluiden hadden dat al aangekondigd. Er hingen twee slavinnen aan hun polsen met hun armen gespreid. Ze werden door twee meesters gegeseld.
“Het lijkt erger dan het is,” stelde Tess haar gerust, “het is maar een lichte geseling.”
Maar een geruststelling was dat bepaald niet voor Moniek, als dit al licht was, wat zou dan...
Maar ja, het was wel zo dat de vrouwen alleen maar zachtjes kreunden bij iedere slag. Het was ook heel anders dan wat ze in ‘Haremslavin’ gelezen had. De slavinnen hier hingen niet echt, en stonden zelfs niet wijdgespreid. Maar ze konden net zoals in het boek nergens heen en vormden zo een prachtig doelwit voor de zweep van hun Meester.
“Aan de andere kant zie je de wacht- en rustruimte. Zoals je ziet is die aardig vol. Best wel gezellig hoor...”
Eerlijk gezegd kon Moniek zich daar niets bij voorstellen. Hoezo gezellig wachten op een geseling en met uitzicht op wat er zich allemaal in de strafzaal afspeelde?
“Veel erger is het wanneer je aan de overkant daarvan, in die open cellen hier direct om de hoek, als je daar dus geketend wordt. Dan weet je wat je te wachten staat. Of juist niet, goedbeschouwd. In ieder geval niet zoiets als wat de hangende dames hier nu te verduren krijgen. Dan wordt er dus ècht gestraft.
De andere verblijven om de strafzaal heen zijn overigens strafcellen. Vergelijkbaar met de cel waarin jij opgesloten werd, maar hier weet je dat je ook gestraft gaat worden, vroeg of laat. Die zijn er overigens ook in het ‘stille’ deel. Een paar ervan waren zelfs bezet, maar ja, die mocht ik je dus niet laten zien om voor de hand liggende redenen.”
‘Snap ik,’ dacht Moniek een beetje bitter: ‘dat verstoort hun eenzaamheid’. Tsja, voor haar was die eenzaamheid nog steeds de ergste straf geweest. Tot nu toe...
“Kom, we laten de dames en heren hun spel spelen. Laat ik je nog even de andere cellen zien, zodat je weet dat het heus niet zo erg is als je hier je kamer hebt.”
Moniek keek haar verbaasd aan. Hier worden opgesloten leek haar altijd erg. Maar Tess draaide zich om en liep naar de deur in de hoek en deed hem open.
“Goedemiddag Marcha, ik laat even je verblijf zien aan deze slavin,” en tegen Moniek: “Ze mogen dan wel luxe zijn, en deze dus extra met een eigen slaapkamer, maar privacy heb je er in principe niet. Binnen zonder kloppen, dus.”
De kamer was inderdaad erg royaal, met een bankje, tafeltje, kastje en zo. En nog belangrijker, de deur was niet op slot. Marcha was dus helemaal niet opgesloten.
“Alleen heeft deze geen raam naar buiten, zoals de meeste verblijfscellen. Maar daar zit Marcha niet mee, die heeft geen zin in opruimen en pleurt bij voorkeur dus al haar zooi in haar slaapkamer.”
Marcha keek gespeeld boos. Want natuurlijk was het waar. In de andere verblijfscellen moest je echt wel je bed opmaken om het gezellig te houden.
“Kom, we gaan naar boven.”
Tsja, Moniek had het bevel gekregen om zich stil te houden. Nou ja, ze lag aan de leiband, dus ook Marcha wist vast wat dat betekende. Maar ze had graag even willen babbelen. Ze leek nog zo jong...
“Aan de overkant, achter de glazen cel,” vertelde Tess terwijl ze de trap opliepen, “heb je nog veel meer verblijfscellen. In totaal acht waarvan eentje zelfs een tweepersoons.”
Ze kwamen nu uit onder de grote trap in de centrale hal.
“Nou, de kamer van de Directeur, die ken je. Aan de andere kant de eetzaal. Jammer dat je nog geen toestemming hebt om daar te komen, want daar is het altijd echt gezellig tijdens het eten. Laat ik je nog even ons theater zien.”
Moniek was echt verbaasd. Een theater in het Instituut voor Discipline Onderzoek & Advies. Dat klonk toch gewoon eh ‘speels’.
“Hier op het Instituut is onderdanig zijn soms pijnlijk, ik geef het toe, maar als het een spel is wat je met elkaar speelt en er zijn toeschouwers, dan is het ook opwindend. En als het zich op het toneel afspeelt en de zaal zit vol toeschouwers, wordt het extra spannend, zelfs als het als beproeving of straf bedoeld is. Daarnaast: we doen hier op het Instituut echt nog wel meer dan alleen maar onderzoek en advies. Zucht. Maar daarover mag ik niet uit de school klappen.”
Ze deed de dubbele deur van het theater voor haar open. Het was inderdaad een echt theater. Niet groot, maar nou ook weer niet zo klein. Met een echt podium en een flink aantal rijen stoelen. Het zou haar niet verbazen als er honderd zitplaatsen waren.
“Goed, helaas. Ik moet je nu afleveren bij de onderzoeksafdeling. Kom we gaan de trap weer op.”
Bovengekomen gingen ze nu niet een ommetje maken rond de balustrade, maar meteen linksom naar de middelste ruimte: “Ik lever je af in onze film en foto studio. Aan de ene kant zie je nog ons klaslokaal, kom je vast nog wel eens, aan de andere kant is onze, zeg maar, woonkamer. Als je vrij bent, mag je daar altijd binnen lopen. Er is ook geen deur zoals je ziet.”
Maar wel weer zo’n glazen cel ervoor. Leeg gelukkig.
Tess leidde haar de zaal in. Zaal want hij was bepaald ruim bemeten.
“Dames en heer, hier is Moniek. She’s all yours. Ik hoor wel wanneer ze terug haar cel in moet. Piep me maar op. Oh wacht, dan is het etenstijd.”
Betekende dat dat ze haar maaltijd niet in haar cel hoefde te nuttigen zoals daarvoor?
Tess maakte haar leiband los en gaf haar een toch wel lief klopje op haar billen.
“Gewoon jezelf blijven, meisje, komt alles goed.”
En weg was Tess.
Ze was duidelijk aanbeland in een grote film en fotostudio. Tess had het al aangekondigd, maar het was best wel indrukwekkend. Overal stonden lampen op statief en vooral heel veel decorstukken en kledingrekken. Met in het midden tafels, stoelen en computers. En drie ‘medewerkers’.
De man nam direct de leiding en stelde zich voor als Onderzoeksleider, en de twee dames naast hem als Vatjana en Mary-Lou. Zijn naam kreeg ze niet te horen, wel dat ze hem Meester mocht noemen. Maar dat wist ze al.
“We gaan een heleboel foto’s van je maken, Moniek. Mary-Lou is onze fotografe en Vatjana is van de kleding en helpt haar. Ikzelf doe de administratie.
Er zitten meerdere redenen achter waarom we dat doen. We willen in de eerste plaats een fotoboek van je aanleggen als eh potentieel slavin. Voor je echtgenoot natuurlijk, en de Directeur, en andere belangstellenden om je te kunnen bewonderen als je er even niet bent...” zijn glimlach gaf aan dat het ‘bewonderen’ wel iets meer inhield, “maar ook om te bepalen wat je wel en wat niet staat, en last but not least, waarin je je wel en niet prettig voelt. En dat laatste heeft ben ik bang een wat vergaandere betekenis dan eh..”
“U bedoelt dat het gewoon de bedoeling is dat iets me niet staat.”
Hij lachte: “Ik mag dat wel, een beetje assertieve slavin. Klopt op zich wel, maar ik denk zelf dan meer aan de schaamtegevoelens die het bij je kan oproepen, naast het feit dat we willen dat je je soms letterlijk oncomfortabel voelt.”
Moniek keek hem vragen aan.
“Ingesnoerd worden bijvoorbeeld, of anders gezegd: je bewegingen geheel of gedeeltelijk beperken.”
Daar kon ze zich wel wat bij voorstellen. Ook bij die schaamtegevoelens. Maar beide joegen haar geen angst aan, integendeel, het leek haar heerlijk om gedwongen te worden zich onzedelijk te kleden. Dat had ze altijd al leuk gevonden, maar nooit echt gedurfd. Zelfs niet bij Anthony.
“En die gevoelens van jou zijn voor ons zeer belangrijk. Dat boek zal niet alleen jouw foto’s bevatten, maar ook de bijbehorende verhalen. Net zoals de gevoelens die ze bij je echtgenoot oproepen. Maar dat spreekt voor zich, lijkt me.”
“Geen vragen meer? Kom, dan gaan we aan het werk.”
Wat volgde waren een paar heel intensieve uren. Eerst werd ze nog naakt gelaten en werden zelfs haar banden verwijderd. Naaktfotografie dus. Ook al haar intieme delen werden gefotografeerd vanuit verschillende hoeken en poses, maar ook in verschillende staten van opwinding. Daarna mocht ze poseren als fotomodel. In verleidelijke posities, dan wel schaamteloze houdingen. Ach, als je gedwongen werd was dat best wel leuk. Bovendien waren ze alle drie echt aardig voor haar, en verexcuseerden ze zich als ze haar pijn moesten doen. Wat zeker het geval was toen ze in bdsm stijl gefotografeerd werd: met haar benen gespreid en opgehangen, of omgedraaid, dubbel geklapt of naar achteren gebogen. Werd ze vastgebonden op het kruis en op de martelbank. Maar ook vastgelegd aan de schandpaal en opgehangen aan haar polsen.
Even rust, even bijkomen, hapje eten.
Daarna volgde de modesessie. Dat had ze altijd leuk gevonden: eindeloos kleren passen die je uiteindelijk toch niet kocht. Omdat ze je niet stonden, of juist tè waren, of omdat ze onbetaalbaar bleken.
Ergens was dat ook hier het geval. Alleen was de vraag ‘of je iets stond’ niet echt van belang, en moest hier kleding juist tè zijn. En onbetaalbaar? Natuurlijk hingen er geen prijskaartjes aan, maar Vatjana bevestigde dat er op geld niet werd gekeken en dat er veel zelf ontworpen en gemaakt werd. Door haarzelf, voegde ze er met een glimlach aan toe.
Wat het een eer maakte dat ze het aan mocht trekken. En wonderlijk hoeveel ervan haar ook echt paste. Of Vatjana had een heel goede kijk op wat haar stond en wat haar maten waren, òf ze hadden al een kijkje genomen in haar eigen garderobe thuis. Nou ja, achteraf bleken beide waar, vertelde Vatjana haar later.
En dan had je nog de afdeling bizarre kleding. Jurken die overal open vielen, ritsen op de meest onmogelijke plaatsen, rokken die haar billen niet bedekten... En uitgevoerd in de meest uiteenlopende materialen en kleuren, van satijn tot rubber, van vuurrood tot diepzwart. En ook hier werden alle mogelijkheden, alle ontblotingen, alle perversiteiten één voor één nadrukkelijk gefotografeerd.
Niet alleen bizarre en openlijk erotische kleding was er voor haar. Ook een lange, strakke avondjapon, een minirokje, een simpele jurk, een schotse kilt, kostschoolkleding, lolita jurkjes, jazeker, een rok met petticoat, zelfs kinderkleding.
Maar ook mode uit vele tijden en streken, maar met één gemeenschappelijke waarde: het deed het vrouwenlichaam voordelig uitkomen, zonder het onbereikbaar te maken, zonder het te verhullen.
En weer werd alles gefotografeerd en nu ook gefilmd. Ja, zelfs het aan en uitkleden. Maar dat maakte het ook weer extra leuk. Het gaf haar rust: langzaam en verleidelijk iets uittrekken, ja, haast hadden ze geen van allen.
Toch was ze uitgeput toen de sessie er op zat en Tess haar weer kwam halen.
Ze had zoveel indrukken om te verwerken...
Maar eerst mocht ze uitkiezen wat ze wilde aantrekken. Het mocht alles zijn mits ze het vanmiddag ook geshowd had. Want het werd haar nu wel toegestaan om gezamenlijk te eten.
Dat was gemakkelijk, daarover hoefde ze helemaal niet na te denken. De bruin fluwelen jurk, laag uitgesneden met schouderbandjes die haar zo’n mooi decolleté gaf. Nauw uitgesneden bij haar taille maar over haar billen wijduitlopend. En met natuurlijk niet te vergeten de overlappende splitten voor en achter. Je kon ze beide naar binnen vouwen met een onzichtbaar haakje zodat aan de voorzijde je kruis open en bloot zichtbaar was, en vanachter je billen. Ondergoed was daarbij verboden, maar dat vond ze als slavin ook helemaal niet erg. Het maakte dat ze zich ook helemaal zo voelde, als slavin dus. Alleen een paar hold-up kousen mocht ze dragen en elegante schoenen met een niet al te hoge hak. Ze kreeg nog wel even een instructie van Vatjana erbij: “als je gaat zitten altijd op het laatste moment de panden vanachter wegstrijken, dus niet vastmaken. En als ze van voren open vallen, laat je dat zo. En vergeet niet dat iedereen de panden van je jurk mag wegstrijken, zelfs slavinnen.”
Ze mocht zich zelfs nog even in de spiegel bekijken. Ze had een paar mooie billen, vond ze.
Tess speldde haar tenslotte nog een grote groene badge op met in het wit haar naam.
“Zo ziet iedereen dat je nog een groentje bent. Dat betekent dat ze tegenover jou niet uit de school mogen klappen over hun privé situatie en hoe het er hier op het Instituut aan toegaat. Dat geldt trouwens ook voor jezelf.”
En eigenlijk was dat voor haar best wel een geruststelling: gewoon niet praten over ‘thuis’ of over je ‘verleden’.
Bij de eetzaal gaf Tess haar nog een aai en wenste haar veel plezier, en zocht haar ‘soortgenoten’ op.
Zelf liep Moniek meteen op tegen het enige meisje wat ze hier kende, Marcha.
“Zitten,” commandeerde die haar.
Bijna ging ze al meteen de fout in door direct te gehoorzamen. Maar eerst moest ze haar billen ontbloten door de panden van haar jurk opzij te strijken.
“Wou,” begroette Marcha haar: “dat je die aan mocht.”
“Ik mocht kiezen uit wat ik daarvoor allemaal had moeten aantrekken. Wat best wel veel was.”
“Deze is helemaal te gek. Mag ik?”
Zonder op haar antwoord te wachten reikte Marcha naar haar borsten en stak brutaal haar handen naar binnen. Hoe ze het zo snel voor mekaar wist ze niet, maar in no-time speelde Marcha met haar tepels.
“Lekker,” was haar commentaar terwijl ze haar handen terugtrok, “je zit toch op je blote kont?”
Moniek bloosde. Dat was dus een duidelijk ‘ja’.
“Mooi zo,” stond op en ging inspecteren of ze de waarheid sprak. Tenminste zo leek het. Maar dat was niet zo. Het was duidelijk dat Marcha deze jurk ècht kende, want zonder te aarzelen ging ze nu achter Moniek staan en streek ook de voorpanden van haar jurk opzij.
“Hmmm, ik ben dol op meisjeskutjes. Leun es achterover en spreid je benen.”
Bizar, maar waar. Zonder protest gehoorzaamde ze Marcha. Jemig, dit was echt opwindend.
“Streel jezelf,” fluisterde Marcha zacht in haar oor.
Opnieuw gehoorzaamde ze zonder protest. Wat was dit ongelofelijk opwindend om te doen. Er liepen nu slavinnen langs hen heen en zelfs de slavinnen die bij Tess zaten keken hun kant op. Maar niemand die ingreep.
“Niet klaarkomen,” fluisterde Marcha opnieuw, “langzaam terugtrekken. En je vingers aan mij aanbieden.”
“Ze zijn nat van mijn geil,” fluisterde ze nu terug.
“Weet ik toch,” was haar antwoord terwijl ze Monieks vingers aflikte.
Om, toen ze weer op haar plaats teruggekeerd was, aan Moniek te vertellen dat dit nou zo leuk was aan het Instituut. Hier deed je zulke dingen en niemand die er ook maar van opkeek. Nou was dat laatste niet helemaal waar, want bekijks hadden ze genoeg gehad. Maar de rest klopte.
“Misschien wil ik wel alleen daarom een slavin worden,” zuchtte Moniek.
“Me too, me too,” waar beide erg om moesten lachen: “me too, me to.”
Vanaf dat moment werd alles anders voor haar op het Instituut. Natuurlijk, ze werd nog steeds ‘s avonds eenzaam en alleen vastgelegd in haar cel. En natuurlijk werd ze overdag bedolven onder de onderzoeken die ze had te ondergaan. Sterker, ze werden steeds maar intensiever en veelomvattender.
Maar na elke ochtend en elke middag mocht ze naar de eetzaal, samen met andere meisjes zoals Marcha. Nou ja, slavinnen in spé dus, want ze hadden allemaal een groene badge op. En de andere slavinnen lieten hen met rust. Ook wel best opvallend. Maar geen van hen vertelde hoe lang ze er al waren, hier op het Instituut, welke onderzoeken zij hadden moeten ondergaan, en of ze die überhaupt wel moesten ondergaan, noch over hun leven buiten het Instituut ... als ze dat al hadden, dacht Moniek soms stiekem. Stel nou dat ze hier tòch gewoon woonden en alleen maar een badge op hadden om daar maar niets over te hoeven zeggen? Dat zou zomaar kunnen. Maar op de één of andere manier wist ze zeker dat dat niet voor Marcha gold.
Tsja, die onderzoeken. Het waren er zoveel in die paar dagen dat ze hier was, dat ze echt niet meer wist wat ze er over moest vertellen.
Die met de computer misschien. Die waren echt geinig geweest... als ze ook niet zo heftig waren en zo uitputtend.
Ze werd binnen geleid en vrijgelaten zich te kleden zoals ze verkoos. Als ze zich maar op haar gemak voelde. Ze koos een eenvoudige lange jurk. Zonder onderkleding. Wat deed dat er immers toe in een instituut waar men haar ten alle tijde kon bezitten? Men liet haar plaats nemen in een gemakkelijke fauteuil. Het licht werd gedempt. De onderzoeker kon ze niet meer zien, alleen zijn stem kon ze horen. De eerste dia verscheen. Een foto van een meisje dat zichzelf streelt. Wat voelde zij? De volgende: een man grijpt haar borsten terwijl hij achter haar staat. Wat voelde zij? Een meisje tilt haar rok van achteren omhoog. Een meisje staat in de hoek met ontblote billen. Wat voelde zij?
Tsja, soms werd ze geil, best wel vaak eigenlijk, soms werd ze bang. En soms deed het haar gewoon helemaal niets.
Het was een vraag die haar honderden keren werd gesteld: ‘wat voelde ze’ en elke keer vroegen ze maar door en door als haar antwoord te oppervlakkig was geweest. Zo vaak dat ze soms zelfs twijfelde of ze die überhaupt nog had, gevoelens. Nou, dat hadden haar onderzoekers dan ook in de gaten en mocht ze even pauzeren.
Maar wat haar ondanks dat verbaasde was hoeveel ze wèl opwindend vond. Seks met vrouwen bijvoorbeeld. Daar werd ze echt geil van. Zeker als de foto’s een soort van stripverhaal vormden. Dat had haar echt verbaasd. Was ze dan lesbisch of zo? Nee dus, want seks met mannen wond haar ook op. En mannen die haar domineerden hmmm daar kon je haar wakker voor maken. Wat zo ongeveer ook het gevoel was aan het eind van zo’n sessie, maar dan anders....
Maar ja, elke keer werden haar reacties geregistreerd. Via de computer. Die dus alles analyseerde. En conclusies trok. Blijkbaar.
Maar het Instituut wilde meer. Ze wilden dat de foto’s ook verhalen vertelden. Haar verhalen.
Natuurlijk maakten ze daarvoor gebruik van de inzichten die ze in de eerdere onderzoeken verkregen hadden. Aan de hand daarvan gingen ze in gesprek met haar. De fotografe natuurlijk, de kleedster en de vrouwen die haar verzorgden. Maar ook kreeg ze gezelschap van de andere meisjes en vrouwen die op het Instituut werkten. Ja, zelfs Marcha, maar die liet maar heel weinig los. En soms zelfs van vrouwen die, net zoals zij, daar opgenomen waren, maar die tijdens de maaltijd nooit bij haar aanschoven. Maar die wel veel gezien hadden...
Vrouwen waren er in het Instituut natuurlijk in overvloed. Maar ook mannen -van buiten- kwamen maar al te graag langs. Voor hen gold natuurlijk dat een praatje er niet bij was. Zij mochten ‘slechts’ de rol van aangever spelen in de enscenering die het Instituut voor ogen had. Daarmee waren het ‘slechts’ rollenspelers. Maar toch? Het was verbazingwekkend hoe echt het aanvoelde. Net zoals haar man vond ze het leuk om toneel te spelen -hoewel hij meer dan zijzelf overigens- maar hier werd het gewoon echt ‘echt’.
Het resultaat werd een grote verscheidenheid aan verhalen van haar en over haar. Verhalen van liefde en onderwerping, boete doen en straf, ondeugend zijn en pervers. Maar ook van onzekerheid en verdriet, afschuw en verslagenheid. Verhalen waarin zij, Moniek, altijd de hoofdrol speelde, ook al had ze, soms letterlijk, niets te vertellen. Het gaf het Instituut een beeld van wie zij was en wie ze kon worden.
Zo kon het Instituut richting geven aan de fantasieën en verlangens van zowel Moniek als haar echtgenoot. Zo wilde ze zijn - of juist niet. Zo verlangde hij naar haar of stootte ze hem juist af.
Zo ontstond een prachtig boekwerk over en voor haar met foto’s èn verhalen.
Over wie ze was en kon zijn.
Over wie ze wilde worden als slavin.
Over haar grenzen...
Haar grenzen?
Ze kenden haar verlangens en mogelijkheden.
Ze wisten wat ze verafschuwde, wat niet bij haar paste.
Maar daartussen: tussen wens en werkelijkheid, droom en nachtmerrie lag nog een onbekend gebied.
Daarin lag haar overgave.
Haar loslaten.
Haar ‘subspace’.
© Paul Gérard
voetnoot:
wil je weten hoe het Instituut er uit ziet, kijk dan hier:
Het Gebouw
wil je op enig moment opzoeken ‘wie nu alweer wie’ was: er zijn twee bijlagen waarin het allemaal staat, één voor vóór de rolwisseling, één voor erna. Die van ervoor heb voorlopig alleen nodig (die erna verklapt ook een deel van het plot, dus wees gewaarschuwd). Je vindt hem op hier:
Lijst van personages
 | | Kostschool Slavinnen | | | | incl. verzendkosten Erobird Boekwinkel | | 682 blz. | | hardcover de luxe: € 25,00 |
|
 verhalen maken dromen waar 
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?