waarin we mevrouw Juliette volgen in haar ontreddering, daarin wel bewondert door Dora, de werkster
Zacht riep het kamermeisje haar: “Mevrouw....”
“Mevrouw Gravendeel.”
Geen reactie .
Schuchter streek ze over het haar van mevrouw.
Geen reactie.
Langs haar wangen.
Geen reactie.
Over de lippen van haar halfgeopende mond.
Plotseling was er wel een reactie. Onmiskenbaar zoog de mond op de langs strijkende vinger.
Geschrokken trok het meisje haar vinger terug.
Geschrokken opende de vrouw haar ogen.
“Mevrouw Gravendeel, u moet wakker worden.”
Verward keek de vrouw haar aan: “Wie ben jij” en nog voor ze kon antwoorden: “Waar ben ik?” En aarzelend terwijl ze zich haar positie realiseerde: “Wat ben ik....”
Want ze lag met haar kleren aan op een groot bed, op haar rug, zonder kussen.
Maar haar benen hingen in de lucht. Gespreid. Wijd gespreid. Met touwen aan het plafond.
Zo keek ze tussen haar benen door naar het meisje dat vlug naar achter was geschoten, nog geschrokken van de onverwachte reactie van haar mond. En zag een meisje in traditioneel kamermeisjes-outfit.
Was ze dan toch in een hotel. Maar....
Het meisje onderbrak haar verwarring.
“Ik ben Dora, het dienstmeisje van meneer.”
Dienstmeisje?
Dora knielde aan het voeteneinde voor haar neer.
“Oh, het bed is nat.”
Bedeesd streek het meisje over het laken vlak voor wat haar kruis zou moeten zijn, maar wat ze zelf in deze houding niet kon zien.
Met een bezorgde stem vervolgde het meisje: “Heeft u geplast?”
Een kleur als vuur was het antwoord van mevrouw.
Het meisje streek met haar neus langs het laken.
Opgelucht vervolgde ze: “Hè gelukkig, geen plas, alleen een beetje te enthousiast geweest.”
En streek met een doekje eerst langs het laken en vervolgens langs de voor haar geopende schaamstreek.
Naakte schaamstreek.
Geschrokken sloot de Juliette haar ogen.
Oh, mijn God, ze lag daar geopend en half naakt.
Het vocht op het laken was van haar, geen plas, maar .... Oh mijn God....
Alles kwam weer boven.
Haar man, haar minnaar, haar zonde. De beloofde straf. Het Instituut.
De Directeur. Hoe voorkomend hij was geweest. Beleefd maar afstandelijk. Maar daardoor oh zo vernederend. Hoe ze haar rok voor hem had moeten optillen. Hoe ze haar slip had moeten uittrekken. Voor zijn koude ogen.
Hoe hij haar polsen en enkels had voorzien van smalle bandjes. Met aan ieder een kleine ring. Een ring waaraan het koord bevestigd was zodat haar enkels nu hoog in de lucht hingen.
Maar eerst had hij haar naar deze kamer geleid.
Deze slaapkamer. Deze slaapkamer met het grote bed. Zijn slaapkamer? Zijd bed?
Hoe gedwee was ze op het voeteneind gaan zitten.
Hoe gedwee had ze zich op het bed neergevleid.
Hoe gedwee had ze alles ondergaan.
De veer.
De meedogenloze veer.
En daarna de kou en opnieuw haar...
Met een oh zo vernederend resultaat, waarvan het bewijs zich blijkbaar voor haar kruis op het laken aftekende.
Gedwee?
Haar lichaam had haar verraden. Haar in de steek gelaten.
Haar lichaam had hem uitgenodigd. Haar lichaam...
Ze beet in haar lip bij de gedachte hoe haar lichaam op de veer had gereageerd.
Ha! Waar was haar verzet geweest?
Haar trots?
Haar gevoel voor, ja, voor wat?
Hij was gestopt vlak voor haar hoogtepunt. Ineens wist ze het weer. Maar daarna?
Daarna had iets heel kouds haar klitje beroerd. Even was ze geschrokken. Maar ze had geen kant uitgekund.
Hij had gewild dat ze zich er aan over zou geven.
Eerst de kou, toen het genot. Een genot dat niet stopte. Dat haar had overweldigd.
Ze was nu wel gekomen. En hoe!
Daarvan was het vocht. Dat kon niet anders.
Ze opende haar ogen.
Daar lag ze. Oh ja, voor zover zìj kon zien: keurig gekleed. Maar ze wist dat het dienstmeisje in haar naakte kruis keek. Om van de weinig elegante positie van haar benen nog maar te zwijgen.
Een dienstmeisje, hoe vernederend, dat het een dienstmeisje was die haar zó moest zien.
De ‘mevrouw’, die ze was, nog steeds. Maar compleet ontluisterd.
Van dit dienstmeisje was ze nu afhankelijk.
Ze kon voor zichzelf ternauwernood erkennen dat het een lief kind was. Want dat was ze. En verlegen met de situatie, ook dat was duidelijk.
Ze bekeek haar nu wat uitdrukkelijker.
Nee, het meisje zou haar positie niet uitbuiten. Daarvoor was ze veel te onderdanig.
De kamermeisjeskleding stond haar ook niet echt. Het was te zien dat ze zich er ongelukkig in voelde. Net alsof zelfs dat te sexy voor haar was. Of eigenlijk te netjes. Ja, dat was het meer. Alsof het wit kanten bloesje vroeg om een vlek. Niet dat die er was, maar het léék alsof ze het al vuil gemaakt had. Smoezelig. Een sloofje.
Aan een sloofje was ze overgeleverd. Een lief en onschuldig, dat wel, verlegen met de situatie. Maar toch: een sloofje.
Of was ze bezig door de status van het meisje te verlagen, die van haar te redden. Haar status als mevrouw en diplomate. Een vrouw die zich wist te kleden, maar die nu.....
“Ik moet u klaarmaken voor de nacht.”
Het was duidelijk dat het meisje een dergelijke opdracht niet gewend was.
“Ik moet u uitkleden en baden.
Uw lichaam verzorgen.
Uw nachtkleding aantrekken. U....”
Ze aarzelde.
“U klaarmaken voor de nacht.”
Maar dat had ze al gezegd. Maar ze zei het op zo’n manier dat het mevrouw in verwarring bracht. Hoezo klaarmaken voor de nacht. Was er dan iets dat...
Ze schudde het van zich af.
“Vooruit kind, maak me dan los,” antwoordde ze op bitse toon.
Een bitsheid waar ze zelf van schrok. Die ook niet paste bij haar positie. Maar die zondermeer door het kind werd aanvaard.
Want haar excuses mompelend, snelde ze naar de knop om de touwen langzaam te laten zakken. Eerbiedig knielde ze voor mevrouw neer om haar enkels van de touwen los te koppelen.
Maar eerst streek ze de rok van mevrouw naar beneden. Zo mevrouw van haar onbeschaamdheid bevrijdend. Een gebaar dat deze zwijgend, maar in dank aanvaardde.
Dora bracht haar naar een grote badkamer. Het bad was al gevuld. Het meisje knielde voor haar neer. Toch begon ze haar niet meteen uit te kleden. Haar handen streelden in plaats daarvan langs de kostbare stof van haar lichtblauwe mantelpak. Hoe eenvoud van snit stijl kunnen suggereren. Design. Haute Couture. Onmiskenbaar. Dior feitelijk.
Het meisje keek naar haar op. Letterlijk en figuurlijk. Haar handen gleden naar boven. Over de koele zijde van haar witte kanten blouse. Strelend. Gleed ze langs haar borsten. Eerbiedig. Hoe bestond het dat het meisje haar streelde, haar borsten aanraakte zonder dat het een erotische betekenis had en slechts haar hoge status bevestigde.
Het meisje zuchtte diep: “Zo mooi, zo mooi.”
Een zucht die vertelde dat zoiets nooit voor haar weggelegd zou zijn.
Want kleren màken niet alleen de vrouw, ze worden ook door haar gedràgen. Dat was wat haar hoge status bepaalde. Dat was wat het meisje nooit zou lukken. Ze zou altijd het dienstmeisje blijven. Wat ze ook droeg.
“Kom,” kon ze daarom gebiedend zeggen: “Kom, kleed mij uit.”
Maar haar stem was nu zacht. Liefdevol zelfs. Dat kon ze ze zich nu permitteren. Want hun relatie was bepaald. Zijzelf was de mevrouw, zij het meisje. En hoe vernederend het ook was voor mevrouw door het dienstmeisje te worden geleid naar de volgende onvermijdelijk vernederende situatie, zij bleef haar Mevrouw.
Zo werd ze door Dora langzaam uitgekleed. Ieder kledingstuk werd met zorg uitgehangen. Opgeborgen. Voor even werden de banden om polsen en enkels verwijderd. Naakt werd ze in het bad geholpen. Gebaad. Afgedroogd. En verrast.
Want het was haar eigen zwartzijden negligé waarin ze voor de nacht gekleed werd. Het negligé dat ze voor haar man gekocht had om hem te behagen. Wel gedragen, maar nooit bewonderd. Door hem. Hoe kwam dat hier?
Weer werd ze door Dora bewonderd. En kijkend in de manshoge spiegel bewonderde ze met haar mee. Want wat ze zag was een chique dame. Aantrekkelijk. Zowaar sexy. Slechts door te suggereren. Zonder iets te onthullen. Zelfs met de vraag wat het was dat ze droeg: nachtgewaad of avondjapon.
Dora bevestigde wederom haar banden. Nu echter kreeg ze tevens een band rond haar hals. Ook deze was wit, zacht en smal en sloot naadloos zonder te knellen. En ook deze bevatte in het midden een kleine ring. Alleen aan deze ring was een kleine korte zilverkleurige ketting gehangen met aan het uiteinde een dikke maar sierlijke druppelvormige ring. Het was een mooi sieraad.
Maar niet als sieraad bedoeld.
Want Dora pakte één voor één haar polsen en drukte de ring van iedere band tegen de druppel. Hoe het werkte kon ze niet waarnemen, maar na afloop bevonden zich ringen en druppel in elkaar. Waren haar handen geboeid. Voor haar borst. Tussen haar borsten. Als in een gebed.
Ze keek vragend naar het meisje.
“Meneer wil niet dat u zichzelf weer kunt aanraken.”
Weer steeg het schaamrood haar naar haar kaken. Dat enkele woordje: weer. Herinnerde ze zich de woorden van het dienstmeisje daarvoor: ‘een beetje te enthousiast....’ Kon ze nog roder worden?
Terwijl ze dat toen niet had gemogen: zichzelf aanraken. Wel gekund, want hoewel hij ook haar polsen van boeien had voorzien had hij die niet vastgelegd. Dat had ook niet gehoeven, want ze had zich niet verzet. Haar armen hadden heel die tijd passief naast haar lichaam gelegen. Niet dat hij daartoe opdracht had gegeven, maar het was zo vanzelfsprekend voor haar geweest. Verzet zou niet alleen zinloos zijn geweest, maar dit was wat ze lijdzaam had te ondergaan. De uiterste consequentie van haar schandelijke gedrag jegens haar echtgenoot.
Maar het meisje scheen het niet te merken. Voor haar de gewoonste zaak van de wereld. Spelen met jezelf. Net zoals het vanzelfsprekend was dat mevrouw daarom geboeid moest worden.
Maar ‘mevrouws’ verschijning was dat niet voor haar.
“Het staat u zo elegant, mevrouw. Zo als een eh Dame,” verzuchtte ze.
Juliette keek haar ongelovig aan. Kon elegantie samengaan met gebonden zijn? Dora vond duidelijk van wel.
“Wilt u mij volgen, mevrouw Gravendeel?”
Ze werd weer door de kamer geleid waar ze zojuist in onmacht gelegen had. Van welk verblijf nu niets meer was te zien. Welke onzichtbare en bovenal onhoorbare hand was daar verantwoordelijk voor? Een deel van de wand bleek geen wand maar een schuifpaneel en opende zich voor haar. Ze betraden nu een veel kleinere ruimte. Was de kleur van de slaapkamer wit, deze ruimte was zwart. Zwarte met velours bespannen wanden, zwart plafond, zwart hoogpolig tapijt. En een zwart eenpersoons bed. Afgedekt met zwart fluweel en enkel voorzien van een zwart zijden kussen. Verder was de ruimte leeg.
Haar slaapkamer. Of was het haar cel? Want toen ze na een uitnodiging van Dora op het bed was gaan liggen, werden haar enkelbanden aan zwartlederen koorden vastgemaakt die zelf weer losjes aan het voeteneind bevestigd werden. Die lieten haar veel vrijheid zodat ze nauwelijks in haar bewegingen beperkt zou worden.
Slaapbewegingen. Want een andere keus dan slapen zou er niet zijn.
Nadat Dora met een lichte kus afscheid van haar had genomen en de stilte over haar was neergedaald, was haar positie haar maar al te duidelijk. Hier lag ze, in haar zijden zwarte negligé, haar polsen voor haar borst, haar enkels aan het bed gebonden. Ze was wederom van haar vrijheid beroofd. Hoe stijlvol de ruimte ook oogde: haar slaapkamer was haar cel.
Er restte haar dus niets anders dan te wachten. En te slapen. Maar het duurde lang voor dàt haar lukte. Niet verwonderlijk overigens als je weet dat het slechts zeven uur ‘s avonds was. Haar vorige slaap had slechts kort geduurd. Maar dat besefte ze niet. Haar besef van tijd had haar verlaten. En niet dat alleen....
© Paul Gérard
voetnoot:
wil je weten hoe het Instituut er uit ziet, kijk dan hier:
Het Gebouw
wil je op enig moment opzoeken ‘wie nu alweer wie’ was: er zijn twee bijlagen waarin het allemaal staat, één voor vóór de rolwisseling, één voor erna. Die van ervoor heb voorlopig alleen nodig (die erna verklapt ook een deel van het plot, dus wees gewaarschuwd). Je vindt hem op hier:
Lijst van personages
 | | Kostschool Slavinnen | | | | incl. verzendkosten Erobird Boekwinkel | | 682 blz. | | hardcover de luxe: € 25,00 |
|
 verhalen maken dromen waar 
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?