een veilingmeester, een slavin en een dienstmeisje
Op naar het tweede adres. Daar zouden ze ook slapen. Gelukkig was het niet ver.
Ze werden verwelkomd door een dame van een jaar of veertig in een eenvoudige zwarte jurk.
“Mevrouw Juliette en Dora,” vroeg ze vriendelijk, “komt u alstublieft verder. En mag ik uw mantel aannemen mevrouw,” waarbij ze eerst heel netjes Juliette uit haar jas hielp en die ophing, om daarna hetzelfde te doen bij Dora.
“Wilt u verder komen, mevrouw en mevrouw,” vroeg ze daarna gedienstig.
Juliette en Dora keken elkaar bevreemd aan. Ze had opvallend onopvallend haar eigen naam niet genoemd. Maar alles ging zo vanzelfsprekend dat ze haar gehoorzaam volgden.
In de huiskamer wachtte Bernhard hen op. Hij stelde zichzelf voor als Meester Bernhard, en de vrouw naast hem als “Geertruida, mijn slavin.” Natuurlijk werden er handen geschut. En pas daarna stelde Bernhard ook de vrouw in het zwart voor.
“Mijn dienstmeisje. Je mag haar Dina noemen, als Dienstmeisje te lang is, laat staan Gecertificeerd Dienstmeisje, wat ze is. Meisje mag trouwens ook, maar dan heb je kans dat ook mijn slavin reageert,” waarbij hij moest lachen om zijn eigen grapje, waarop mevrouw de slavin zelf het woord nam.
“Mijn lief vind het altijd nodig om grappig te doen bij het ontmoeten van nieuwe mensen. Neem het hem maar niet kwalijk. Hij kan het niet helpen, eens onzeker blijft onzeker, nietwaar Bernhard, mijn lief?” Dat was dus Geertruida die Bernhard bespotte, want als er één ding duidelijk was, was het dat Bernhard niet onzeker was, integendeel. Maar ze moesten haar gewoon Geertje noemen, vervolgde ze. “En ze heet overigens Naomi, onze steun en toeverlaat, maar alle opties die mijn man noemde mogen ook, hoor.”
Waarop Naomi, alias Dina een keurig kniksje maakte.
Natuurlijk brandde Dora van nieuwsgierigheid om meer van en over haar te weten te komen. Juliette gunde het haar graag. Toch was het duidelijk dat ze nu moest ingrijpen.
“Ik zie je verlangen, Dora, om echt kennis te maken met je lotgenote, maar nu moet je haar de gelegenheid geven om haar professionele ding te doen.”
Een glimlach op zowel de gezichten van Dora als van Dina verscheen.
“Goed gezegd, Juliette,” antwoordde Bernhard, “kom, ga zitten, dan kan Dinaatjelief jullie verzorgen.”
Hmm, hij was ook nog een grapjas, die Bernhard.
“Ik ben veilingmeester, gespecialiseerd in erotica,” begon Bernhard: “Boeken, schilderijen, antiek maar ook hedendaags. Nee, niet in slavinnen. Maar dat gaat veranderen. Het Genootschap organiseert al behoorlijk lang veilingen op de landelijke bijeenkomsten, maar over de professionaliteit daarvan was ik behoorlijk ontevreden. En zoals dat altijd gaat als men zich kritisch over iets uitlaat, was de reactie: als jij het beter kunt, be my guest. Waarop mijn reactie was, okay, maar dan wil ik ook carte blanche. Toen konden ze alleen maar ‘ja’ zeggen.”
“Maar wat ging er dan zo slecht dat het anders moest?” vroeg Juliette geïnteresseerd.
“Niet zozeer slecht, maar gewoon helemaal niet spannend, om het maar ronduit te zeggen: gewoon saai. En nog met te lage opbrengsten ook. Ik zie in je blik dat je het hele idee dat slavinnen geveild worden al spannend vindt. Dat is ook zo. Maar de beleving kan zoveel intenser: voor zowel de bieder, de verkoper als de slavin - precies, normaal heb je het alleen over een koper en een verkoper. Maar hier is het juist de ‘koopwaar’ waarvoor het het meest spannend is: de spanning die een veiling beidt is voor haar ‘onbetaalbaar’. En die spanning was er bot gezegd niet voor een slavin. Ze werd verkocht, ze wist aan wie, en dat was het dan.
Er werd namelijk alleen schriftelijk geveild, onder couvert. Dat deed men omdat ieder bod omgerekend moest worden naar het vermogen wat men bezat, oftewel: hoe rijker, hoe meer je betaalde. Dat was dus een heel gereken als de enveloppen geopend werden om te kunnen bepalen wie er uiteindelijk het hoogste bod had uitgebracht. Ik draaf door. Complex dus.*(zie voetnoot)
“Valt wel mee hoor. Ik vroeg er naar. En ik kan je heel goed volgen dat de huidige manier van veilen saai is, zo zonder interactie. En waarom men zo voorzichtig is. We noemden dat op het Ministerie altijd de vlucht naar achteren. Bang voor problemen. Maar jij gaat dus iets nieuws uitproberen?”
“Precies. Simpel gezegd: munten invoeren waarmee je slavinnen kunt kopen. Munten die voor een meester duurder worden naarmate die rijker is. En met die munten ga je op een veiling bieden. Hoogste bod wint. Simpel zat.
Ik verzekerde dat ik eerst een ‘proof of concept’ zou leveren op onze eigen Kring. Nou ja, die is nog nooit bij elkaar geweest, dus niemand die daar zal protesteren. De top van het Genootschap vond het prachtig. Konden zij er hun handen vanaf trekken als het mislukte.
Mocht ik wel succesvol zijn dan konden andere Kringen volgen, was mijn voorstel. Gaat niet gebeuren, zag ik ze denken, want die eerste wordt al een flop. Een echte veiling op een eerste bijeenkomst, hoe verzin je het. Ik dus. Dus ach, wat kon het voor kwaad.
Vandaar dat ik nu, met jullie tweeën, wil beginnen met het uiteen zetten van mijn plannen.”
Juliette en Dora keken elkaar verbaasd aan. Begon je zoiets belangrijks en vernieuwends en dan bij hen beginnen? Een newby slavin en een Gecertificeerd Dienstmeisje? Blijkbaar.
“Ja, Juliette, ik weet van je achtergrond, dus ik had me niet beter kunnen wensen. En ook de jouwe is van belang, Dora. Een Gecertificeerd Dienstmeisje op het Instituut voor Discipline Onderzoek & Advies zijn is niet niks.”
Zo, die zat. Zo had Juliette het nog nooit bekeken.
“Er zijn een paar dingen die voor mij al vast staan. We gebruiken voor onze Kring alleen het principe van het bieden met munten. Iedere Meester krijgt hetzelfde symbolische bedrag om uit te geven. En iedere slavin wordt twee keer geveild en dus per opbod.
Sorry, Dora en Dina, de dienstmeisjes dus niet. Die kunnen immers op elk moment worden misbruikt, eh sorry, gebruikt, nogmaals sorry, gebruik van gemaakt worden. Daarvoor hoeft immers geen toestemming verleend te worden. Zeker omdat het niet toegestaan is om tijdens het weekend vrij te vragen,” zei hij met een big smile.
Voor de eerste keer was er echt contact tussen Dora en Dina, oeps, Naomi. Een brutale glimlach van Naomi liet zien dat ze wel rauw lustte, die Meesters en Meesteressen.
Juliette zette de zaak even op een rij: “We hebben dus 8 slavinnen die twee keer geveild worden, met 7 kopers. Ieder van de kopers krijgt een zelfde startkapitaal?”
Bernhard knikte.
“Dat betekent dat bij een biedingsstrijd iemand door diens eerste koop al blut kan raken. Of met zo weinig kapitaal dat die niet meer aan de bak komt.”
“Interessant dat je het noemt. Inderdaad, dat kan zeker. Erger, als er bondjes ontstaan na de eerste veilingen, dan kan een bieder met te weinig kapitaal buiten de veiling gehouden worden. Met waarschijnlijk tot gevolg dat die oneerbiedig gezegd de ‘restantjes’ krijgt. En dat er bieders zijn die niet alles kunnen uitgeven lijkt me zeer waarschijnlijk. Maar ja, dat is relatief. Elke slavin is begerenswaardig.
Overigens: wij gaan er niet over wat je met je koop mag doen. Dat is aan de oorspronkelijke eigenaar.”
Waarop Dora toevoegde: “Lijkt me leuk dat die zijn slavin ook aan gaat aanprijzen. Of nog leuker: dat iedere slavin dat zelf doet. Eh laat zien wie ze is, wat ze waard is.”
“Dankjewel, Dora,” en wendde zich vervolgens tot Juliette: “Hmm, scherpzinnig dienstmeisje heb je, Juliette.”
“Jij ook Bernhard, als je wat meer aandacht aan haar zou besteden, aan Naomi! En respect zou hebben voor haar kwaliteiten.” Dat was Geertje.
“Zou het niet kunnen zijn, mevrouw Geertruida, dat ik zo bezig moet zijn om jou als slavin op te voeden dat ik daar niet aan toe kom?”
“Nou, als je dáár nog aan moet beginnen? Mij opvoeden? Dan ben je toch rijkelijk aan de late kant.”
“Zo, zijn we weer bezig brutaal te worden? Het is toch ongelofelijk.”
“Ik ben helemaal niet brutaal. Hoe kom je er bij. Ik vertel je alleen maar de waarheid. Nou, nu ik erover nadenk: je verwaarloosd niet alleen je dienstmeisje, maar ook jouw slavin.”
“Jouw Slavin.... Fijn dat je erkent dat je dat bent: mijn Slavin. Ik zou jou beslist wat korter moeten houden... ‘mevrouw’ Geertruida. Jou even in afzondering vastleggen na een goed pak slaag. Kan ik daarna jouw advies gaan opvolgen om gebruik te gaan maken van Dinaatje. Van háár kwaliteiten die eh....”
“Nou, laat maar zien dat je Mijn Meester bent, dan. Ik zag heus wel hoe je keek naar Juliette. En zelfs naar Dora. Het dienstmeisje nota bene van een ander. Pfff...”
“Zo, vind je dat?”
In plaats van antwoord te geven keek ze hem smalend aan.
Oh jee, dachten zowel Dora als Juliette. Maar toen ze even keken naar Naomi bleek dat wel mee te vallen. Of toch niet.
“Haal even de cane, Dina, wil je.”
Dina regeerde onmiddellijk op Bernhards bevel. Net alsof ze er op had zitten wachten.
“Op je knieën op je fauteuil,” was Bernhard’ volgende bevel: “Je weet wat ik van je verwacht.”
Wat tot hun verbazing werd beantwoord met een timide, nee liefdevol: “Jawel Meester. Natuurlijk Meester. Dank u wel.”
Waarop Geertruida opstond, zich omdraaide en wijdbeens knielde op haar fauteuil. Ze stroopte haar slip tot op haar knieën, en wierp zich vervolgens over de lage rugleuning.
Direct daarna kwam Naomi weer naar binnen, nu met een flinke cane, die ze met een kniksje overhandigde aan Bernhard. Om daarna naar Geertruida te lopen om haar jurk omhoog te trekken zodanig die niet terug kon vallen, en zelf aan de achterkant van de fauteuil neer te knielen, waar ze liefdevol de haren uit mevrouws gezicht streek en in een knot bond. En terugkeerde naar haar eigen stoel.
“Even optreden ben ik bang, dames.”
De dames keken met belangstelling toe. Hoe snel iets uit de hand kon lopen. Maar ze geloofden niet dat één van de bewoners van het huis daartegen bezwaar had. Net zo min als zijzelf. Wel benieuwd waren ze naar hoe streng mevrouw gestraft zou worden.
Tot hun verbazing vroeg Bernhard het aan haar.
“Hoeveel, Geertruida.”
“Twaalf, Meester.”
Twaalf vonden ze zelf ook een redelijk aantal.
Maar toen Bernhard de eerste slag uitdeelde dachten ze daar toch anders over.
Eerst al de voorbereiding daarop. Bernhard liet hun zien hoe dik de cane was, en daarna hoe soepel. Daar waren ze zelf nog nooit mee gestraft, zo eentje.
Na zijn demonstratie ging Bernhard aan de slag zonder verdere plichtplegingen.
Even uitmeten voor de zekerheid was alles wat hij aan voorbereiding deed. Meteen kwam de eerste slag. En een schreeuw van Geertruida. Hij wachtte tot ze weer ontspannen lag, inclusief haar billen, waarop de tweede volgde, even onaangekondigd. Eenzelfde schreeuw van Geertruida weerklonk. Zo volgden er nog tien, allemaal even hard, zo leek het. Geertruida’s schreeuw klonk ook even hard, maar steeds iets langer. Ook kostte het meer tijd voordat Geertruida’s billen zich weer ontspanden. Je kon op afstand zien dat het haar tevens meer moeite kostte om stil te blijven liggen. Het dansen van haar billen duurde langer en als ook het natrillen. Maar ook aan haar zuchten en haar heftige ademhaling hoorden ze dat elke volgende slag haar toch zwaarder viel.
Maar protesteren deed ze niet, op geen enkel moment zelfs. Net zomin als dat er überhaupt iets gezegd werd tijdens de straf. En na de twaalfde slag, hij had zelfs in stilte geteld, dus de dames hadden hetzelfde moeten doen, legde hij de cane op tafel en geen weer zitten op zijn eerdere plek. Een klein knikje naar de beide dames was alles. Het maakte hen duidelijk dat ze moesten wachten. Wachten waarop was niet duidelijk, maar de sfeer was op dat moment haast sereen te noemen. Ze zagen de billen van Geertruida langzaam van kleur veranderen. Alsof ze daar op lag te wachten, nu ze inmiddels volledig ontspannen over de fauteuil gedrapeerd lag.
De eerste beweging die ze haar zagen maken was het heen en weer gaan van haar tenen. Daarna het strekken van haar voeten, het spannen van haar billen. Dat was het moment waarop ze besloot om omhoog te komen. Moeizaam klom ze uit de fauteuil, waarbij ze steun zocht. Haar slip viel op de grond, net zoals haar jurk naar beneden. Met één hand hield ze zich vast aan de armleuning, met de andere reikte ze naar haar slip, die ze voorzichtig omhoog trok. Daarna met beide handen over haar billen, die ze daarbij nog één keer vluchtig mochten bewonderen. Moeizaam liep ze naar de tafel waar een glas met water stond. Ze dronk het met een paar teugen leeg. Pas toen wendde ze zich weer tot de hen.
“Met dank voor het geduld, dames,” zei ze met schorre stem.
“Mevrouw toch,” klonk het met spijt van Naomi.
Nu pas hadden Juliette en Dora ook oog voor haar. Ze zat weggetrokken en bleek in haar stoel. Ah ja, het was om haar dat Geertruida gestraft werd. Ze voelde zich schuldig, dat was duidelijk. Toch had ze zich zo stil gehouden, dat beide dames geen aandacht voor haar hadden gehad. Maar nu voor haar een liefdevolle glimlach van Geertruida.
“Het is goed zo meisje. Liever om jou, dan om iets anders, meisje.”
Zo! Zou het dan helemaal niets met Naomi te maken hebben gehad? Was het puur Bernhard die het nodig vond om duidelijk te maken hoe de zaken ervoor stonden, hier in dit huis? Oeps. En het was nog wel de bedoeling dat ze hier zouden overnachten.
“Goed, Juliette, waar waren we gebleven?”
Juliette had al verwacht dat die vraag zou komen, dus had ze haar antwoord klaar.
“Bij het aanprijzen van de slavinnen door hun meester, Bernhard,” Ja, het was een bewuste keuze om hem geen Meester te noemen. Dat was hij ook niet voor haar. Toch kon ze een zekere achting voor hem niet ontkennen. Hij leek een blaaskaak in het begin, maar was dat duidelijk niet.
“Ik veronderstel dat iedere meester een beginkapitaal krijgt. Iets wat tevens handzaam is en gemakkelijk om mee te betalen.”
“Uitstekend gedacht, Juliette, wat zeg je van pokerfiches. Honderd voor iedere Meester?”
“Lijkt me een goed plan. En een whiteboard om de verkopen bij te houden.
Moeten we wel iets verzinnen om een goede volgorde van veilingen te realiseren.”
“Met willekeur, lijkt me.”
“Zeker, het moet spannend zijn voor de slavinnen: niet wetend wanneer ze verkocht gaan worden.”
“En onvoorspelbaar voor de meesters. Ze mogen strategisch bieden, maar in onzekerheid blijven wanneer de slavin op wie ze het hoogst willen bieden wordt verkocht.”
“Dat maakt dus dat het niet op het rijtje af kan. En twee rondes na elkaar, voor de eerste verkoop en de tweede van de meisjes, lijkt me ook te saai. Er moet meer willekeur in zitten.”
“Maar niet twee keer dezelfde achter elkaar.”
“Er moeten minstens drie biedingen tussen zitten.”
“En voor zeg de laatste vijf geen dubbelen meer.”
En voor ze het wisten zaten op grote vellen papier een schema te maken, daarna een proefopstelling voor de loting en....
Totdat duidelijk werd dat er nog één probleem op tafel lag: wie zou de veiling gaan leiden? Niet de slavinnen die werden geveild, vanzelfsprekend. In theorie zou de meester van wie die zijn eigen slavin geveild werd dat kunnen: immers die mocht zelf niet mee bieden. Maar dat leek hun erg omslachtig. En ondanks al zijn ervaring: ook Bernhard niet, hij wilde zelf ook mee kunnen bieden. Hij zou kunnen adviseren, of desnoods ingrijpen als het verkeerd ging. Maar zelf leiden was uitgesloten. Maar wie dan wel?
Het was Dora die hen op een idee bracht: zou Josephine dat wellicht niet willen? Zij was slavin in ruste, zij werd niet geveild. Zij had veel meegemaakt met en in het Genootschap. Zij zou het kunnen. Ze was immers actrice. Maar was het gezien haar leeftijd niet te veel gevraagd?
“Wij kunnen haar assisteren,” voegde Dora toe: “we zijn met drie dienstmeisjes. Twee gecertificeerd, eentje in opleiding.”
“Ik zal het haar vragen,” kwam het uit onverwachte hoek: Geertruida. “Tegen mij zal ze eerlijk antwoorden. Beter, we kijken samen wat de inspanning voor haar zal zijn en hoe we haar dan kunnen ontlasten. En dan denk ik inderdaad aan jullie drieën.”
Juliette reageerde opgelucht: “Dankjewel, Geertruida, dat is een heel goed voorstel. Als je dat zou willen doen?”
* voetnoot:
Er werd op de Landdag van het Genootschap tot dan toe gebruik gemaakt van het gesloten Vickrey biedsysteem. Oftewel bieden onder couvert, via een gesloten envelop dus. Vickrey wil zeggen dat de hoogste bieder het op één na hoogste bod betaalt. Heel erg veilig omdat het overbieden tegengaat.
Zo had men de tijd om ieder bod om vergelijkbaar te maken. Dat deed men omdat ieder bod progressief omgerekend moest worden naar het vermogen wat men bezat, oftewel: hoe rijker je bent, hoe minder je bod waard is. Voorbeeldje. Voor een miljonair is een bod van 50.000 vergelijkbaar met een bod van 1.000 van iemand met een modaal inkomen. Een modaal inkomen is overigens het laagst denkbare inkomen binnen het Genootschap is. Is het gezamenlijk inkomen van een meester en slavin netto lager, dan wordt dat door het Genootschap aangevuld.
wie was nou al weer wie?
lijst met personages Kostschool: herzien - opent in nieuw tabblad
lijst met personages Genootschap - opent in nieuw tabblad
en waar speelde zich het allemaal af?
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
 verhalen maken dromen waar 
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?