| Gepost op zondag 27 februari 2022 - 12:04 am: | 
|
|
een Slavin Mevrouw, haar dienstmeisje en ... de Directeur
Het moment ook waarop de Directeur voor hen opdook.
En dat was niet voor niets. Hij was heimelijk binnengekomen via de slaapkamer en had al een tijdje staan luisteren. Waarover hij zich absoluut niet schuldig voelde. De één was zijn slavin, de ander zijn Gecertificeerd Dienstmeisje. En hij kon niet anders zeggen dan dat wat hij gehoord had informatief was.
Het moment van ingrijpen was echter ook juist genomen. Hier diende hij in te grijpen.
Hij hoefde alleen maar een blik op Dora te werpen en ze wist al dat ze diep in de shit zat en waarom.
“Goed van jou Dora, om zo snedig op te merken dat een vrouw ook in staat is om een vrouw te ontmaagden. Maar je zult er vast niet aan gedacht hebben dat zij dat zelf kan doen, niet waar? Maar het is een interessante veronderstelling: een nog maagdelijke slavin ontmaagden. Zou je zo goed willen zijn om bij Juliette te controleren of dat niet reeds geschied is.”
Nu keek ook Juliette ontzet naar hem op. Hij meende tocht niet?
Ja, dat meende hij wel.
“Jij opstaan,” dat was voor Dora, “en jij liggen.”
Beiden gehoorzaamden.
Dora ging gedwee voor de Directeur staan, handen op haar rug, hoofd naar beneden.
“Goed zo, meisjes. Misschien is het toch niet nodig om jullie streng te straffen.
En eigenlijk is het wel een goed idee om de al dan niet maagdelijke staat van Juliette te onderzoeken. Had ik eigenlijk zelf al eerder aan moeten denken. Maar ja, ze kwam zo mooi klaar die eerste keer, dat ik het zonde vond om haar niet in die staat, die maagdelijke staat haha, achter laten.
Je weet waar je de zalf kunt vinden, Dora. En jij Juliette, maak je gereed. Je spreiden is genoeg, je slipje kun je laten zitten, Dora zal er geen bezwaar tegen hebben om dat voor je te verwijderen.”
Juliette voelde zich zó betrapt en vernederd, dat de Directeur haar corrigeerde.
“Toe Juliette, ik heb jullie betrapt, dat is waar. Maar zie het als mijn taak als Meester èn als werkgever. Geef je over aan Dora’s handen. Ik weet dat je eigenlijk niets liever wil dan dat. En wees gerust, ik ben alleen toeschouwer.”
Dat waren precies de woorden die ze nodig had. Hij had gelijk, de Directeur, haar Meester. Daarom was hij dat toch ook. Daarom had ze hem gesmeekt om het te worden. En als er één persoon was die haar zou moeten ontmaagden was hij dat. Nee, hoezeer ze ook van Dora hield, het voelde verkeerd dat zij het zou zijn die haar ontmaagde. Dat was alleen weggelegd voor haar Meester.
Ze maakte het zich gemakkelijk, trok daarna haar benen op en opende ze zo wijd mogelijk. Heel gênant dus eigenlijk, maar ook wel spannend. Ze wist dat haar mooie en spannende ondergoed zichtbaar werd. Ongetwijfeld door hem uitgekozen. Aj, weer zo’n automatisme dat ze dacht dat hij voortdurend met haar bezig was. Ze was één van de vele hier op het Instituut.
Maar dat soort gedachtenspinsels leidde haar wel af, zodat het toch nog onverwacht was dat Dora haar slip omhoog trok en haar schaamlippen insmeerde met de zalf. Niet nodig, dacht ze nog even, ik ben echt wel nat genoeg. Dat was weliswaar waar, dat constateerde ook Dora en de Directeur die toekeek, maar Dora zou heel voorzichtig moeten zijn. Eerlijk gezegd had ze geen idee hoe voorzichtig. Dat maagdelijkheidsgedoe vond ze ergens ook grote onzin. Maar hier voelde het passend en het heel symbolisch.
De Directeur wilde er zeker van zijn. Niet of ze eerder gemeenschap had gehad, nee, dat had ze niet, daar twijfelde hij niet aan. Maar als ze nog maagd zou zijn, zou hij er een mooi ritueel van maken. Hoe, dat wist hij nog niet, zelfs niet of hij het zou zijn die haar zou ontmaagden.
En Dora? Eerlijk gezegd had ze geen idee hoe ze zou moeten constateren of Juliette nog maagd was of niet. Het maakte niet uit. Het was mooie symboliek om haar dat te laten onderzoeken. En ze deed het met liefde. Tot ze stopte.
“Ik voel dat ik niet verder kan gaan,” zei Dora, “voel je iets, Juliette?”
Nee, dat was niet het geval. Maar het voelde wel heerlijk intiem, en opwindend, wat Dora deed. Het deed haar denken aan de veer van de Directeur....
Dat was ook wat Dora voelde. Juliette werd opgewonden. En dat ‘niet verder kunnen gaan?’ Dat was meer om haar nog wat langer te kunnen vingeren.
“Hmm, het Slavinnetje wordt geil van wat je doet, Dora. Wat vind je, mag ze klaarkomen?”
Dora keek hem vol verbazing aan. Meende hij dat echt? Wat ze stiekem deed mocht gewoon? En wilde zij dat ook werkelijk doen, haar klaarmaken? Onder zijn ogen?
Ja, dat wilde ze maar al te graag.
“Doe maar met je vinger, Dora, en alleen haar klitje.”
Er zat nog gel op haar vingers en aan Juliettes klitje. Niet echt nodig, want ze was beslist opgewonden. Maar gel maakte het wel relaxed voor Dora. Ze stak nu haar linkerhand onder de knieholte van Juliettes rechterbeen. Zo kon ze zich goed concentreren op Juliettes clitoris. Alleen haar klitje, had de Directeur verordonneerd. Dus moest ze het heel langzaam opbouwen en haar bewegingen afstemmen op Juliettes ademhaling. Want, wist ze, dat vormde de beste aanwijzing hoe ver ze nog weg was, of al heel dichtbij. Toch wist ze dat ze sjoemelde met de regel die ze kreeg opgelegd. Een clitoris is in wezen maar heel klein, hoewel de meningen verdeeld zijn over hoe klein. Maar ze zorgde ervoor dat ze bewust meer er net omheen cirkelde en maar heel soms er overheen. Zo kon ze het orgasme van Juliette langzaam beetje bij beetje opbouwden. Om toen ze dan eindelijk op het punt stond om te komen alleen maar haar lustknopje te hoeven masseren.
En komen deed ze, Juliette. Hevig en mooi. Heel langzaam verlaagde Dora daarna de druk. Om precies op het moment dat haar ademhaling weer bijna normaal was haar vinger weg te halen.
Die vorige keer was het de Directeur die Juliette had gedwongen tot een orgasme.
Ze had zich geschaamd voor zichzelf.
Maar nu, terwijl notabene de Directeur toekeek, was klaarkomen ook genieten geweest. Dora van wie ze hield, haar vingers: ze was zich er voortdurend van bewust. Dit was liefde voelde ze, dit was meer dan genot. Oh, wat wilde ze graag Dora in haar armen nemen. Maar ze wist dat de Directeur dat niet zou goedkeuren. Beide stonden ze onder zijn gezag. Hij kon simpelweg losbandig gedrag van zijn Slavin, noch van zijn Gecertificeerd Dienstmeisje toestaan.
Maar ergens had ze het idee dat dat niet voor eeuwig zou zijn. Dat hij wel degelijk plannen had voor hen beide. Maar hij liet zich niet in de kaart kijken, dat was duidelijk. Wat nog bevestigd werd door zijn volgende woorden:
“Juliette, jij bent mijn Slavin. En Dora jij bent mijn Gecertificeerd Dienstmeisje. Ik geef jullie beide een nieuwe taakinvulling.
Juliette, jij krijgt per onmiddellijke ingang de leiding over en zorg voor Dora, natuurlijk als Gecertificeerd Dienstmeisje.
En Dora, je blijft Gecertificeerd Dienstmeisje, maar je bent vanaf nu in dienst bij Juliette.
Natuurlijk zullen Juffrouw V en ik ingrijpen wanneer jij, Dora, ernstig je bestaande taken verwaarloost. Wat dan natuurlijk ook gevolgen zal hebben voor Juliette. Maar wij, Juffrouw V en ik, zullen daar vanaf nu geen direct toezicht meer op uitoefenen. Net zoals dat ik van jou, Juliette, verlang om je als mijn Slavin te gedragen.
Je mag nu protesteren, Juliette.”
Ze keek de Directeur verbaasd aan. Tot het kwartje viel: hij had haar nog nooit opgedragen om zich als zijn Slavin te gedragen, laat staan dat ze wist hoe ze daar invulling aan moest geven. Hij had haar het idee gegeven dat hij haar Meester wilde zijn, toen hij haar op zijn kantoor had ontboden. Maar toen was ze nog Kostschoolmeisje geweest. En na de Slotceremonie had hij alleen maar bevestigd dat ze zijn Slavin was. Niets meer en niets minder. Dus protesteren? Ze kon het natuurlijk opnieuw proberen.
“Ik wil heel graag dat u mijn Meester blijft.”
Hij schudde meewarig zijn hoofd. Oh jee, foute vraag.
“Meisje meisje toch. Hoezeer laat je nu merken dat je dat nog helemaal geen idee hebt wat het betekent om mijn Slavin te zijn.
Je had moeten vragen: ‘Meester, ik weet nog niet wat het betekent uw Slavin te zijn. Ik weet nog niet wat u van mij verwacht, hoe ik mij moet gedragen.’”
Natuurlijk kreeg Juliette opnieuw een kop als vuur. Ze leek wel een stoplicht, maar dan zonder groen. Hij had gelijk, haar Meester, hij was is tot nu toe alleen in naam.
“Ik zal het uitleggen. Eerst het eenvoudige deel. Als je mijn Slavin bent, blijf je dat tot ik je verkoop aan een andere Meester.”
Hmm, dacht hij vergenoegd, mooi gezegd, maar natuurlijk net zo min waar. Ook een Slavin had het recht om afscheid te nemen van haar Meester. Hij had dat nog in zijn laatste toespraak genoemd. Maar het was een mooi bruggetje naar wat hij haar werkelijke wilde vertellen.
“Hoe je je dient te gedragen is op dit moment ook niet relevant.
In de eerste plaats, nu ik weet dat je nog maagd bent, ga ik daar gebruik van maken. Voorlopig blijf je dat ook. En als je al ontmaagd zult worden, zal ik dat niet zijn. Wat niet betekent dat je een andere Meester zult krijgen. Voorlopig ben je me nog veel te dierbaar.”
De oplichting van Juliette bij die laatste woorden was niet alleen zichtbaar, maar ook hoorbaar, met een diepe zucht.
Maar de Directeur ging verder: “Onwetend als je bent over hoe je je als mijn Slavin dient te gedragen telt alleen dat je je zo mag noemen: je bent ‘mijn’ slavin.
Maar ik heb al wel een paar regels voor je. Het is je niet toegestaan het terrein van het Instituut te verlaten zonder mijn toestemming, of indien ik niet beschikbaar ben, mijn vervangster, Juffrouw V en is zij er ook niet, mijn secretaresse, Christina.”
Christina, het Schoolhoofd van de Kostschool voor Moeilijk Opvoedbare Meisjes, was zij zijn secretaresse?!
“Je draagt alleen de kleding die ik je gegeven heb. Je gehoorzaamt naast mij Juffrouw V., Christina en zelfs mijn Slavin Maartje. Als je vragen hebt over wat jou is toegestaan en wat niet, vraag je het aan haar, Maartje dus. Daar zul je het voorlopig mee moeten doen.
Oh ja, je appartement wordt op dit moment ontruimd, en je bezittingen opgeslagen. Denk maar even na over wat je daarvan graag hier bij je wilt hebben. Ik zorg er in ieder geval voor dat je boeken, correspondentie, pc en dergelijke hier voor je beschikbaar is. Mocht je echter daarvan gebruik willen maken, dan zul je dat aan mij moeten vragen. Of, als je dat liever wilt, aan Christina, die speelt het dan aan mij door. Je garderobe verhuist ook naar hier, maar zoals ik al zei, je draagt wat ik je geef en er om vragen zal ik als een overtreding beschouwen.
En jijzelf verhuist naar de logeerkamer naast de lift, minder luxe, meer privé. Maar je hebt altijd nog het appartement van Dora... in geval van nood.”
Grapjas, dacht ze. Maar natuurlijk, als Dora haar diende te gehoorzamen, dan... Nee, zo werkte het niet. Dora had als Gecertificeerd Dienstmeisje echt haar eigen appartement. En nog altijd soms ook ‘vrij’. Ook voor haar?
“Je bent mijn Slavin, en je hoeft er echt niet aan te twijfelen of je dat blijft.
Je bent kostbaar, Juliette, heel kostbaar.
En niet alleen ten opzichte van je marktprijs...”
Juliette schoot in lach. Hoezo marktprijs? Was er dan überhaupt een markt voor iemand als zij?
“Die is aanzienlijk. Mocht ik een armoedeval terechtkomen, dan zouden mijn problemen door jouw verkoop opgelost zijn. Maar wees gerust, het is een grapje. Dat van armoedeval en verkopen, niet je waarde. En voor mij ben je,” hij maakte met zijn vingers twee aanhalingstekens, “ ‘onbetaalbaar’ ”.
Maar je bent ook buitengewoon waardevol vanwege heel andere redenen. Jouw optreden, jouw functioneren als ‘Mevrouw’. Je bent zowel een ‘Mevrouw’ als een ‘Slavin’.
Dat laatste, jouw ‘slavin-zijn’ dus, moeten we nog wat invullen, je relatie met Dora is daarin natuurlijk heel belangrijk, maar ook die met Maartje, Marjan en bovenal Moniek. Op onze eerste Kringbijeenkomst zul je dat ontdekken.
Ik heb je zojuist al een heel bijzondere opdracht gegeven als Slavin van mij: je verantwoordelijkheid over Dora.
Maar ook je kwaliteit als Mevrouw mag niet onderschat worden. Ik weet dat je er een hekel aan hebt daaraan herinnerd te worden: maar je bent en blijft ook een ‘Mevrouw’.”
Hij zag haar inwendig protesteren. Maar ze wist zich stil te houden. Heel goed. Want hij provoceerde haar natuurlijk opzettelijk.
Hij vervolgde dan ook zoetsappig vriendelijk: “Mag ik je herinneren aan je optreden in de Franse les, waar je zo fraai Madame Mélisande op haar plaats zetten. En je verschijning als Gastvrouw tijdens ons intieme dineetje waarbij je zo keurig Dora’s gedrag corrigeerde?
Juist ja.
Je voelt thuis in de zogenaamde Diplomatieke Kringen, nee, niet protesteren, Juliette, dat is gewoon zo, of je het nu leuk vind of niet. Je hebt in dat wereldje alleen maar vrienden, geen vijanden. Je bent een zeer geziene gastvrouw. Je wordt gewaardeerd als bemiddelaar, in die zin dat je partijen bij elkaar kunt krijgen. Het zal je wellicht verbazen, maar ik weet dat er nog steeds over je gepraat wordt, je wordt gemist en je voormalig echtgenoot wordt daar op aangekeken.
Maar wees gerust, ook ik wil niet dat je in die wereld terugkeert. Integendeel zelfs. Maar wel vanwege puur eigenbelang. Want ... ik wil dat je die kwaliteit van je gaat inzetten voor het Genootschap.”
Nu geen ontzetting alleen maar verbazing. Het Genootschap in ‘Het Genootschap van Eigenaren’? Ja, ze had goed opgelet tijdens zijn toespraak voor alle nieuwe slavinnen. En een Gecertificeerd Dienstmeisje, corrigeerde ze zichzelf. Marjan was ook voor haar heel belangrijk.
“Ik weet het, ik heb het Genootschap geschetst als iets heel groots. En dat is het ook. Maar ik wil dat je je eerst gaat inzetten op kleinere schaal. Namelijk het organiseren van onze eerste Kring Bijeenkomst. Je weet het, niet alleen jullie zijn nieuw, maar onze Kring is dat ook. Zij zal over twee manden voor het eerst bij elkaar komen. Je eerste opdracht is dan ook: het organiseren van een vooroverleg hier op het Instituut, over een kleine 4 weken. Het gaat in groter verband om 10 deelnemers, in kleiner verband om 5; ik leid het eerste, Moniek het tweede. De ontvangst is op vrijdagavond, de afsluiting op zondagavond. Ik geef je natuurlijk nog de nodige details, maar de organisatie is aan jou. Het is zelfs mogelijk dat je daarvoor uithuizig aanwezig moet zijn. Waarbij je dus Dora meeneemt. Zoals gebruikelijk.”
Waarbij hij bij zijn laatste woorden Juliette een knikje gaf. En daarna ook eentje naar Dora.
Beiden antwoorden met een big smile.
Zo zou het dus gaan, vanaf nu.
Ze hoorden bij elkaar en bleven bij elkaar.
Wow, wie had dat ooit gedacht.
wie was nou al weer wie?
lijst met personages Kostschool: herzien - opent in nieuw tabblad
lijst met personages Genootschap - opent in nieuw tabblad
en waar speelde zich het allemaal af?
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
 verhalen maken dromen waar 
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?