| Gepost op zaterdag 29 januari 2022 - 07:43 pm: | 
|
|
straffen is nodig, maar waarvoor?
deel 4 van Eindelijk weer thuis
‘s Ochtends vroeg was er voor beide dames kleding klaargelegd. Voor beide, Moniek en Marjan, hetzelfde nu: hun kostschoolmeisjesuniform. Eindelijk hadden ze voor even weer dezelfde status.
Het zondagochtend ontbijt was uitgebreid. Dit keer had Moniek daar voor gezorgd, maar wel gebruik makend van de service van het Instituut. Toch leuk toen bleek dat een Slavin het ontbijt voor je zou klaarmaken, dekken, en weer afruimen. En zeker toen bleek dat die Slavin Madame Melisande bleek te zijn. Maar zo mochten ze haar niet noemen. Ze was Slavin Mélisande en geen Madame, lerares Frans was slechts een bijbaantje voor haar, maar wel heel erg leuk om te doen. Met een knipoog naar Marjan, want dat doe je niet als Slavin, iemand strafwerk geven, maar wel als Madame. En een smile naar beiden dames, want zijzelf was dan nu wel geen Madame, maar zij beiden wèl Kostschoolmeisjes.
Dat gaf ook voldoende afleiding voor Anthony om Marjans straf voor te bereiden. Hij had er voor gezorgd dat Mélisande ook een cane meebracht. Of eigenlijk drie, van verschillende lengte èn dikte. Hij wilde vooraf wat heimelijk oefenen op een kussen, want zelf had hij immers geen enkele ervaring. Waarbij dus ook de Slavin van dienst voor wat afleiding zorgde, want natuurlijk wilde hij niet dat zijn dames wisten waar hij mee bezig was. Net zomin dat ze überhaupt mochten weten dat er een cane in het spel was.
Maar ook na het ontbijt nam Anthony alle tijd. Eerst nog gezellig koffiedrinken. Mélisande verzorgde ook dat en dronk zelf een kopje mee. Natuurlijk werden er wat roddels uitgewisseld. Over Juffrouw V. en Dora. De Directeur en Maartje. Die laatste had Dora allerlei dingen laten doen waar zowel de Directeur als Juffrouw V. niet van gediend waren. Met de voorspelbare gevolgen voor Maartje.
Maar toen werd het toch echt tijd voor de straf van Marjan.
“Marjan,” was dan ook het enige wat Anthony hoefde te zeggen. Nou ja, wel op een wat strenge en nadrukkelijke toon.
Maar toen hij na een pauze vervolgde met: “Naar je plaats!” was elke twijfel bij de dames verdwenen.
Tijd voor Marjans straf. Zonder te aarzelen liep ze naar de plek waar de vorige dag Moniek had plaats genomen: in de hoek, en met haar handen in haar nek.
Moniek keek toe. Zou zij daar nu ook willen staan? Naast Marjan: altijd. Maar in plaats daarvan? Weer die onzekerheid moeten voelen of hij haar nu echt zou straffen, of toch weer niet?
Anthony zag haar onzekerheid en begon met haar een gesprek over de Slavin van daarnet. Of hij haar kende? Nou, dat was toch wel duidelijk geweest? Maar hij wilde dat ze afgeleid werd. Want hij zag dat verlangen. Wist van haar onzekerheid jegens hem.
Maar ook voor Marjan was het belangrijk. Ze moest daar staan. Ze spraken te zacht voor haar om hun gesprek te kunnen volgen. Het maakte echter dat haar focus op hen verdwenen was, maar lag waar die hoorde: hoe ze daar stond, waarvoor ze daar stond. Zo lag haar eigen focus volledig bij zichzelf. Inderdaad: dat ze daar als een klein kind voor straf in de hoek gezet was, en of het bij billekoek zou blijven. Maar ook waarom ze daar eigenlijk stond. Ze zou gestraft gaan worden, maar waarvoor? Hij zou het aan haar vragen, daar was ze van overtuigd. Maar wat zou haar antwoord dan moeten zijn? Hij had zoveel redenen om haar te straffen. Alleen al vanwege het feit dat ze gewoon een brutaaltje was. Maar wat was de goed reden? Wat wilde hij van haar horen?
Tsja, toen het gesprek tussen Marjan en Anthony stopte had ze dat eerst niet eens in de gaten. Maar lang liet hij de stilte niet duren.
“Marjan! Omdraaien.”
Geschrokken gehoorzaamde ze. En zag een eetkamer stoel middenin de kamer staan. Hoe kwam die daar? Hoe was het mogelijk dat ze dat niet gemerkt had. Was ze dan zó met zichzelf bezig geweest?
Ze wist dat die stoel gebruikt werd om billekoek te geven. Ideaal voor de gever om op te zitten en je over de knie te leggen. Maar hij stond met de zitting naar haar toe. Als hij ging zitten zou Moniek haar niet kunnen zien zitten. De bank waar ze op zat was immers daarachter. Was dat erg? Ja, dat was erg. Moniek moest kijken. Moest toezien hoe zij daar door haar man gestraft werd.
Maar hij ging niet zitten. Integendeel hij riep haar naar zich toe. Toen ze vlak voor hem stond zag ze wat er op de bank lag, naast Moniek. Drie canes. Ze zou geen billekoek krijgen, maar de cane. Oeps. Dat was andere koek.
“Zeg het maar meisje. Waarom moet je gestraft worden?”
Meteen was ze alles wat ze zonet bedacht had kwijt.
“Omdat ik een ongehoorzaam meisje ben.”
Maar dat ze helemaal niet. Ze begon te stotteren: “Omdat omdat”
Het werd even heel stil.
En toen wist ze het weer: “Omdat ik geneukt heb met de man van mijn beste vriendin. Omdat ik dat wilde en omdat ik dat heel erg geil vond. En ik nog ben klaargekomen ook.”
Zo was het maar net.
“Keurig,” was het antwoord: “Je kunt het wel.”
Ja, wat eigenlijk. De goede antwoorden geven. Of je schamen. Dat laatste was wel degelijk waar: toen ze die woorden uitsprak bloosde ze er van.
“Goed meisje. Duidelijk. Je verdient straf. Met de cane. Ik ga eerst de dunste en kortste op je uitproberen. Dan de middelste. En tot slot de dikste en langste, die beschouwd wordt als de standaard cane is me verteld. Pas dan bepaal ik met welke je echt wordt gestraft en hoe vaak.”
‘Mijn God,’ dacht Marjan, ‘ik heb er om gevraagd. Maar dit? Het is nu echt menens. Geen inwijdingsritueel of zo.’
Maar ze kreeg niet de kans om lang te piekeren.
“Draai je om en buig je over de stoel heen.”
Gelukkig was de rug van de stoel niet erg hoog. Ze kon zich helemaal voorover buigen en zelfs met haar handen de stoelpoten vastpakken. Maar toen wilde hij ook nog dat ze haar benen spreidde. Natuurlijk, dat hoorde zo. Gelukkig was hij tevreden met weinig. Ze breed als de stoelpoten, dacht ze. Wat klopte.
Daar was zijn hand al onder haar rokje. Die werd opgestroopt natuurlijk. Hij legde die gespreid op haar rug.
“Zorg ervoor dat je rokje niet naar beneden glijd, anders gaat die slag over.”
Mijn God, dat betekende dat ze niet omhoog mocht komen. Was dat niet een Mission Impossible? Nou, dat mocht het niet zijn, zo eenvoudig was het. Ze had er zelf om gevraagd...
Ze voelde dat hij haar bekeek. Was hij tevreden? Vast niet. Haar slipje bedekte nog haar billen. Dat was vast niet de bedoeling. Dat klopte: hij schoof het naar beneden ter hoogte van haar knieën.
“Goed de stoelpoten vasthouden,” waarschuwde hij volledig overbodig. Maar over haar slipje zei hij niets. Dat die op de grond zou kunnen vallen was dus geen probleem.
“De dunne cane,” kondigde hij aan.
Drie slagen. Oei, die voelde ze.
“De middelste cane.”
Ze had moeite niet ‘auw’ te roepen. Wat betekende dat voor...
“De standaard cane.”
Nou, die driemaal ‘auw’ was er uit voor ze het in de gaten had. Als dit de standaard was, wat in godsnaam zou een zware cane wel niet zijn. Alsjeblieft, hou het bij die middelste, bad ze, die kan ik aan.
Natuurlijk werden haar gebeden niet verhoord.
“Het wordt die laatste. Mooi zo. Ik krijg nu al mooie streepjes te zien. Je verdient mooie gezwollen strepen op je billen, dus dat komt wel goed.”
“Alstublieft,” antwoordde ze. Was dat nu omdat ze dat graag wilde, of juist het omgekeerde?
Daar was de eerste al. Oei, die was harder dan de proefslagen.
“Tellen hoeft niet,” gebood hij, “mij bedanken wel.”
“Dankuwel eh Meester.”
“Meneer, ik ben je Meester niet.”
Oef, dat deed pijn. Maar hij had gelijk: ze mocht wel willen dat hij haar Meester was, maar dat was duidelijk hij niet.
“Excuus meneer. Dankuwel Meneer.”
“Goed zo.”
Na elke slag volgde nu haar bedanken. Ze merkte dat al snel dat het niet uitmaakte of ze dat snel deed na de slag of pas nadat ze weer op adem gekomen was. Want de volgende kwam pas als haar ademhaling weer tot rust gekomen was. Dat gaf haar rust en was er alleen de pijn van iedere slag die langzaam wegebde. Die ook maakte dat ze wist waarvoor ze hem bedankte. De inspanning die hij leverde, elke slag opnieuw, om haar te straffen voor elke brutale mond die ze ooit gegeven had in haar nog korte leven, elke daad van verzet aan wie ze had te gehoorzamen. Ja, ze kreeg de tijd om ook die dwaze gedachten op te roepen. Natuurlijk, het waren maar flarden die gedachtes en gevoelens, maar ze waren belangrijk voor haar. Want dit was waar ze zolang naar had verlangd: het gestrafte meisje mogen zijn.
Anthony had dat goed begrepen, hoewel hij niet die woorden zou hebben gebruikt. Hij wilde bewust niet dat ze zou tellen. Dat zou haar te veel focussen om het goed te onthouden. En dat weer zou hem aansporen om de volgde slag uit te delen. Dat wilde hij niet. Daarom hoefde ze ook niet om de volgende te vragen. Bedanken was genoeg.
En zo duurde haar caning vooral heel erg lang. Ze had geen idee hoe haar billen er uit zouden zien, en al helemaal niet of het einde al inzicht was. Hij wachtte soms zo lang dat ze dacht het al de laatste zou zijn. Maar dan kwam er toch weer een nieuwe. Op een gegeven raakte ze er aan gewend. Accepteerde ze dat deze caning van haar eindeloos kon duren. Ze had geen idee hoeveel slagen ze al had gekregen. En bij die gedachte: waarom had ze niet mogen tellen van Anthony? Dan had ze tenminste nog een houvast gehad. Ook al had hij niet gezegd hoeveel slagen ze kreeg, dan nog had ze iets gehad om tegen te protesteren. Dacht ze dat werkelijk? Jazeker, de pauzes tussen de slagen waren zo lang dat ze tijd kreeg om te denken. Want niet alleen was ze zelf nu de tel allang kwijt geraakt, ze had echt het gevoel dat er geen einde was.
Het kwam dan ook tot een totale verrassing toen Anthony aankondigde: “De laatste drie.”
En juist die kwamen in een onverwacht verrassende snelheid achter elkaar. Zonder dat ze de gelegenheid kreeg om te bedanken. Wat Anthony ook helemaal niet meer van haar verachtte.
“Eén!”
Ze gilde het uit. Deze was echt hard.
“Twee.”
Ze gilde, en jammerde daarna. Deze was nog harder.
Ze had nog even tijd om bang te denken dat die laatste...
“Drie!”
onverdraaglijk was.
Ze schreeuwde zich nu schor. Toch ging haar schreeuwen al snel over in huilen. Het was voorbij. Ze had het overleefd. Ze mocht de stoelpoten loslaten en zich met haar handen ondersteunen op de zitting van de stoel. Echt omhoog komen durfde ze niet, als ze het al zou kunnen.
Moniek kwam op haar hurken naast haar zitten om haar te troosten. Ze hield Marjans gezicht in haar handen, kuste haar natte wangen en mompelde troostende woordjes in haar oren die alleen voor haar bestemd waren.
Dat hielp. Marjan stopte met huilen. Met natte ogen keek ze Moniek aan. Die zo liefdevol terugkeek dat ze er spontaan weer van moest huilen. Nu kuste Moniek haar tranen weg die langs haar wangen naar beneden stroomden. Om te eindigen bij Marjans lippen, die deze bereidwillig opende. Een voorzichtige zoen volgde die veranderde in een begeerlijk kussen. Toen ze stopte lachte Marjan haar door laatste tranen heen toe.
“Ik ben trots op je,” fluisterde ze in Monieks oor.
“Ik heb het gedaan. Gehaald. Ik ik,” stotterde Marjan.
“Je was een voorbeeldig gestraft meisje. Je hebt niet geprotesteerd. Je hebt alle slagen geïncasseerd.”
“En...” voegde Anthony toe vanaf de bank waar hij inmiddels naar teruggekeerd was, “je bent keurig blijven liggen. Ook ik ben trots op je.”
“Dankuwel Meneer,” zei ze voor de laatste keer en heel gemeend.
“Graag gedaan,” was zijn ironische antwoord.
“Goed dames. Jullie gaan beiden jullie plaats weer innemen in de hoek.
Moniek zorgt ervoor dat Marjans rokje weer opgestroopt is. Je weet hoe het hoort. Haar slipje mag uit.
Daarna doet Marjan bij jou hetzelfde. Alleen blijft jouw slipje beneden gestroopt.
Jouw beurt komt nog, meisje.”
Hun antwoord klonk in koor.
“Dank u wel Meneer.”
“Dank u wel, Meester.”
“Moniek,” klonk het vermanend.
Die kreeg subiet een rood hoofd.
“Sssorry... Memeneer.... Dank u wel. Meneer.”
“En waarom moet je sorry zeggen, meisje?”
“Omdat ik niet ehh meester mag zeggen?” klonk het aarzelend.
“En waarom mag je dat niet, meisje?”
“Omdat eh u eh dat eh niet bent?”
“Want wie ben jij?”
Het kwartje viel duidelijk nog niet. Wat wilde hij horen?
“Wat heb je aan?”
“Kostschoolkleding eh meneer... Ik ben een kostschoolmeisje. En u bent dan eh...” ze was nu echt in verwarring. Schoolmeisjes hadden een Meester of een Juf. Dan ehh.
“Je zit niet op de basisschool, maar een Kostschool. Voor Moeilijk Opvoedbare Meisjes, weet je nog. Je spreekt je meerderen aan met Mevrouw of Meneer. En die andere soort Meester...”
‘Ja, wrijf het er maar in,’ dacht ze: ‘Eén vermaning was genoeg. Ze wist heus wel dat Anthony haar echtgenoot was, en niet haar Meester wilde zijn. Nee, dat was niet eerlijk: kon zijn.’
“Dat je net zoals Marjan je kostschoolkleding aan mocht trekken had voldoende aanwijzing moeten zijn. Dat ik Marjan moest corrigeren toen ze me Meester noemde de tweede. Dat alleen al is voldoende om je zo te straffen. Dus ga daar maar even goed over nadenken als je daar in de hoek staan.”
En dat was iets wat ze maar al te graag wilde. In de hoek staan en nadenken. Naast Marjan. Maar ja, met het nadenken kwam ook de twijfel. Als Marjan als zo streng was gestraft om eh niets, wat zou haar dan te wachten staan?
“Je moet niet zo druk maken,” klonk het fluisterend naast haar.
Hoe kon Marjan dat nou weten dat ze...?
Maar ze waren geliefden, dus...
Moniek voelde zich heel warm van binnen. Marjan had gelijk. Het maakte niet uit. Anthony had het voortouw genomen. Ook naar haar toe. Zijn eerste stap. Of nee, hij had al zoveel gedaan sinds ze thuis waren. Gewoon je aan hem overgeven, dat was alles wat ze hoefde te doen. Zich overgeven aan het wachten op zijn straf.
Het was dan ook een heel deemoedig maar gelukkig meisje dat naar hem toekwam toen hij haar zachtjes bij haar naam riep.
Hij wilde dat ze op de bank ging zitten. Net zoals Marjan, die hij daarna riep.
Zelf ging hij op de recht stoel zitten die nu naar hen toe gekeerd was.
De meisjes waren uit zichzelf netjes rechtop gaan zitten, en zorgden ervoor dat hun rokjes netjes opgestroopt bleven zitten. Ze aarzelden even of ze hun handen in de nek moesten leggen, maar een ontkennend knikje van Anthony was voldoende om ze netjes naast zich op de bank neer te leggen.
“Moniek, meisje. Ik had je net gevraagd om mij te vertellen waarom je verdient om gestraft te worden. Ik heb daar zelf ook over nagedacht. Er is zoveel waar ik je voor zou kunnen straffen. Maar ik heb besloten om het niet moeilijk te maken. Eén reden is voldoende.”
Hoe had Marjan dat nu kunnen weten, zonet, dacht Moniek. Maar direct daarna: gewoon doen wat ze zei: je niet druk maken.
“Omdat ik een kostschoolmeisje ben, meneer. Dat zich niet weet te gedragen, Meneer.”
“Heel goed, meisje Moniek, heel goed. Een meisje dat zich niet weet te gedragen zoals een kostschoolmeisje dat hoort te doen. En daarvoor is maar één straf denkbaar, meisje Moniek. En jij mag je zelf bewijzen dat je dat toch wel bent door het enige goede antwoord te geven wat dat is.”
Zonder er over na hoefde te denken flapte ze er uit: “een pak slaag op haar blote billen meneer. Over uw knie meneer.”
“Heel goed, meisje Moniek,” en hij wenkte haar met zijn vinger.
Ze bloosde bij het compliment. Even raakten haar en Marjans hand elkaar aan. Een bemoedigend klopje volgde. Ze voelde zich zo blij en opgelucht. Eindelijk mocht ze bij Anthony over de knie. Correctie: bij haar Meneer. Want ze was Zijn Meisje.
Voorzichtig ging ze staan. Ze wilde immers niet dat haar rokje weer over haar billen zou vallen. Dat lukte, net zoals het bij hem over de knie gaan. Ze wist hoe het moest, zo vaak immers al gedaan. Maar niet bij hem. Maar hij wist het ook. Hij bewoog zijn knieën net voldoende heen en weer totdat zij goed lag. En ja, ze mocht haar handen op haar rug leggen zodat hij ze stevig vast greep met zijn ene hand, om met zijn andere hand eerst haar billen te strelen alvorens hij zijn eerste klap uitdeelde.
‘Hmm,’ dacht ze nog even, ‘dit heeft hij eerder gedaan, maar wanneer en met wie...’
Maar al snel waren zijn slagen op haar billen zo regelmatig dat er geen tijd waren voor gedachten.
Alleen dat ze gestraft werd, dat haar billen zeer deden, dat ze begon te kreunen om te vervolgen met het roepen van au au au als een pulserend lied.
Ze wilde zo graag dat hij sloeg dat ze meebewoog met zijn hand, haar borst en hoofd omhoog en naar beneden, haar billen omgekeerd omlaag en omhoog.
Nog even die gedachte ‘hij is echt goed hierin’ daarna alleen de pijn.
En voor hem het steeds roder worden van haar billen, de cadans van het heen en weer gaan, het zoeken van elke plek die hij nog niet geslagen had. Om daarna door zijn eigen pijngrens heen te gaan en door te blijven slaan. Totdat haar billen helemaal opgezwollen en rood waren, zijn handen gevoelloos waren en zijn adem buiten adem.
En hij stopte. Beiden waren buiten adem, en ontspanden.
Hij was de eerste die weer in actie kwam. Liefdevol streelde hij de billen van zijn vrouw. Ja, dat was ze ook en wat hield hij van haar. Maar nu was ze nog Zijn Meisje.
“Goed zo meisje. Je bent flink geweest. Maar je had het verdiend. Heb je nu je lesje geleerd, meisje.”
Oh ja, zijn toon was heel vriendelijk maar zijn woorden waren duidelijk.
“Jawel meneer. Dank u wel meneer,” en daarna zachtjes fluisterend en geheel buiten de waarheid: “Ik zal het nooit meer doen meneer.”
“Goed zo meisje. Je mag opstaan en daarna op de bank plaats nemen. Maar op je knieën en met je billen naar mij toe. En zorg ervoor dat je rokje niet naar beneden zakt. Ik wil ze blijven zien, die roodgeslagen billen van je.”
“Jawel meneer, natuurlijk meneer, dank u wel meneer.”
Stijf kwam ze overeind. Controleerde of haar rokje goed bleef zitten. Het was echter te verleidelijk om ze ook niet even te voel.
“Eh!” klonk het vermanend.
Het kostte even moeite om de goede balans te vinden bij het knielen op de bank, maar het lukte uiteindelijk. Toen haar handen nog in haar nek. Het was een zachte bank en ze merkte dat ze weinig steun had aan de rugleuning. Maar het lukte: zo kon ze het nog wel even volhouden.
“Keurig,” was het antwoord van Anthony, “je weet hoe het hoort, Meisje Moniek,” gevolgd door een liefdevol: “meisje van me.”
“Dus wat ben jij en wat ben ik?”
Waarop Moniek zonder aarzeling antwoordde: “Ik ben uw stoute meisje dat straf verdiend had, en u bent mijn Meneer die dat mij dat gegeven heeft.”
“Zo is het maar net, meisje.”
wie was nou al weer wie?
lijst met personages Kostschool: herzien - opent in nieuw tabblad
lijst met personages Genootschap - opent in nieuw tabblad
en waar speelde zich het allemaal af?
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
 verhalen maken dromen waar 
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?