| Gepost op zaterdag 12 februari 2022 - 10:26 am: | 
|
|
even alles op een rij, dames, dus luister goed...
“Kom,” zei hij uiteindelijk zacht tegen haar, “sta maar op. Ga je maar even verzorgen, slavinnetje van me.”
Ze keek vol liefde naar hem op. Was ze dat dan echt? Zijn slavinnetje? Ja, dat was ze echt. Zelfs in de ogen van haar geliefde, haar Moniek, zag ze dat ze dat mocht zijn, zou zijn, nee was.
“En als je klaar bent mag je mijn eerdere opdracht uitvoeren.”
Wat was dat ook al weer? Oh ja, glazen halen en een fles. Zou vast champagne zijn.
Dat was het. En toen ze er mee de kamer binnen kwam zag ze dat de rechte stoel verdwenen was. Die waarop zij en Moniek gestraft waren. Daarvoor in de plaats had hij een fauteuil neergezet, en een laag tafeltje. Die fauteuil, die was voor hem, de bank voor haar en Moniek, het tafeltjes voor de fles.
Ze proosten. En dronken. Champagne, dat was duidelijk. Ze hadden immers wat te vieren.
Maar Anthony schonk niet voor een tweede keer in.
“Ik heb jullie wat te vertellen. Jullie allebei. Het is een hele toespraak. Nee, zeg maar gerust toespraken, dus maak het je gemakkelijk.”
Nou was dat laatste niet zo moeilijk, ze zaten beide al best wel ontspannen op de bank. Maar de boodschap was duidelijk: wat hij te zeggen had was belangrijk, belangrijk voor hen beide.
“Eerst voor jou, Moniek meisje van me. Jij bent mijn vrouw, mijn geliefde, en eh mijn alles.”
Zowaar, ze moest blozen om die lieve woorden, maar misschien het meest waarop hij ze uitsprak: zo vol tederheid.
“Als echtpaar zijn we elkaars gelijken. Natuurlijk hebben we al die jaren samen een eigen rolverdeling ontwikkeld, maar dat neemt niet weg dat we elkaars gelijken zijn en blijven.”
Hij pauzeerde even zodat zijn volgende woorden niet al te hard zouden aankomen, want hij wist hoe gevoelig ze waren: “Jij bent niet mijn Slavin, en ik ben niet jouw Meester.”
Moniek wist dat het waar was. Daarvoor was ze immers naar het Instituut gegaan. Daarna was er nog altijd een mogelijkheid geweest dat... Maar ze wist ook wel dat het niet klopte. Hij was niet haar Meester. Nooit geweest, nooit echt geweest. Toch voelde ze zich bedroefd. Ondanks alles.
“Maar je bent wèl mijn meisje. Mijn kostschoolmeisje. En dan ben ik je Meneer. Dan gehoorzaam je mij zoals een schoolmeisje dat betaamt. Brutaal en onwillig, maar soms ook gewoon lief. Maar je bent het nooit tegelijkertijd. Je bent of mijn Vrouw, of mijn Meisje; beide met hoofdletters, want ik zal het vast niet kunnen laten om je ‘mijn meisje’ te noemen als je op dat moment toch gewoon mijn Vrouw bent.”
Ja, dat was zo, wist Moniek, en keek hem vol tederheid aan. Het was zijn koosnaampje voor haar en dat mocht nooit anders worden.
“Maar als je mijn Meisje bent, zoals je hoort spreek ik in hoofdletters, want schoolmeisje of erger kostschoolmeisje is echt een veel te lang woord...”
Moniek knikte, want ergens had ze het ook gehaat, dat woord ‘schoolmeisje’, laat staan ‘kostschoolmeisje’.
“... als je mijn Meisje bent straf ik je als je ongehoorzaam bent, ik je gedrag onbetamelijk vind, of nog simpeler: als ik vind dat je je niet ‘gedraagt’. Dan mag je best daartegenin gaan, of zelfs tegenspartelen, maar uiteindelijk gehoorzaam je. Altijd.
Maar er is meer: je mag als Meisje ook om straf vragen. Niet zomaar natuurlijk, er moet altijd een reden zijn. Maar die reden, hoe in mijn onzinnig ook in mijn ogen, accepteer ik altijd. Je hebt alleen geen inspraak over hòe ik je straf en hoe streng ik je straf.”
Hij liet bewust een pauze aan en keek haar aan.
Ze vloog hem om de hals en overlaadde hem met kusjes.
Toen ze uit gekust was hield hij haar even van zich af: “Ik geloof dat je daarmee wilt zeggen dat je alles wat ik gezegd heb accepteert?”
“Ja meneer,” fluisterde Moniek gedwee.
“Nee meisje van me zonder hoofdletter. Je bent nu nog gewoon mijn vrouw.”
“Ja, Anthony, liefde van mijn leven, dat wil ik.”
“Kom, ga weer zitten, dan vertel ik je de rest.”
Met spijt gehoorzaamde ze. Maar die rest wilde ze horen, dus deed ze dat zonder aarzeling.
“Tja, als je nu gewoon mijn vrouw bent is de vraag: wanneer word je dan mijn Meisje.”
Hij zag dat ze wilde reageren met zoiets als ‘nu’, dus nam hij snel weer het woord: “Jij bepaalt dat, gewoon door te zeggen: ‘mag ik je Meisje zijn.’ Voor mij is dat dan geen vraag, maar een opdracht. Meer nog: de werkelijkheid vanaf dat moment. Alleen als er echt iets is wat dat onmogelijk maakt zal ik je tegenhouden.
En wanneer je weer mijn vrouw wordt? Ook dat bepaal jij, jij beslist wanneer het ‘meisje-zijn’ stopt en je weer mijn geliefde wordt. Nu door eenvoudigweg te zeggen: ‘ik wil geen meisje meer zijn’, en het liefst op een zeurtoontje.
Natuurlijk is dat ook gevaarlijk want het zal vast aanlokkelijk zijn omdat als Meisje te zeggen. Maar als je dat per ongeluk doet, dan moet je maar zeggen dat het je heel erg spijt dat je zulke domme dingen zegt en dat ik je maar daarvoor moet straffen. Wat ik vanzelfsprekend ook meteen zal doen... Of niet,” waarbij hij met die laatste woorden grijnsde.
“Vind je het echter om wat voor redenen ook te moeilijk om het op die manier te vragen, dan vraag je het maar op de manier die je wel kunt. Ik pik het dan echt wel op.
Maar zelfs vragen hoeft niet. Het is al voldoende als je je Kostschoolkleding aantrekt, of uit doet als je wilt dat het stopt. Gisteren moest je van mij je Klasse-Oudste kostuum aantrekken maar dat was duidelijk niet zo’n succes.”
Zo, dacht Moniek, dat heeft hij dus wel gemerkt. Het was als straf bedoeld om het te dragen, maar ze had zich er tè onzeker door gevoeld. Dat ze Klasse-Oudste had moeten zijn, daar had ze vrede mee, dat paste zelfs bij haar tot haar eigen verbazing. Maar niet dat afwijkende kostuum, dat was nergens voor nodig, de meisjes aanvaarden haar leiding ook wel als ze er net zo uitzag als hen.
“Maar je gewone Kostschoolkostuum werkt duidelijk wel. Wat overigens ook een voorwaarde is, als je mijn Meisje bent: die Kostschoolkleding, die draag je dan altijd. Tenzij je je geheel of gedeeltelijk moet uitkleden natuurlijk.
Maar terug op het begin: je vraag om mijn Meisje te mogen zijn. Mag ìk dat dan ook beslissen? Het antwoord op die vraag is: ‘nee’.
Ik mag er zelfs niet om vragen, hoogstens het voorzichtig suggereren als ik denk dat het wellicht een goed idee zou zijn: voor jou dus om te vragen. Waarom ik daar zo strikt in ben? Met hoeveel plezier ik ook je Meneer wil zijn, jij moet het ècht willen. En dat geldt net zo goed voor het weer gewoon mijn vrouw willen worden.”
Ze keek hem liefdevol aan: “Dank je wel dat je dit voor me bedacht hebt. En dat je dit voor me wilt doen.”
“Er is nog één ding dat ik er aan moet toevoegen. Als je mijn Meisje bent hebben we geen volwassen relatie met elkaar.”
Hij keek haar nu nadrukkelijk aan: “Dus geen seks. Geen hanky panky. Voor mij.”
Hij liet even een pauze vallen, “en voor jou betekent het gewoon straf. Als je een poging doet. Per definitie.”
Ze lachte. Dit was grappig. Ze mocht zich dus wel als een vroegrijp meisje gedragen, maar de kans dat ze daarvoor gestraft zou worden was groot. Ja, dat was echt leuk, en vast ook opwindend.
“Mocht je dus echt behoefte hebben aan, ja, ik noem het maar even ‘volwassen intimiteit’ dan is er voor jou maar één manier: op zeurderige toon zeggen ‘ik wil geen meisje meer zijn’.”
Hij was echt grappig, haar Anthony.
“Maar als jij mij nou wilt?”
“Seks bedoel je?”
Ze knikte van ‘ja’.
“Dan heb ik pech gehad.”
Natuurlijk wilde ze protesteren. Dit was oneerlijk. Maar ze kreeg geen kans van hem.
“Later,” was het enige wat hij zei.
En zelf wist ze eigenlijk ook wel wat het antwoord zou zijn. Het was aan haar om op te merken. Hoezeer ze ook in de rol van Meisje zou duiken, ze bleef een volwassen vrouw. Ze was geen kindvrouwtje en wilde dat ook beslist niet zijn.
“Marjan.”
Marjan schrok zichtbaar op. Ze had met bewondering geluisterd naar gesprek van Anthony en Moniek. Nou, eigenlijk was het meer een toespraak van hem geweest. Wat moest hij veel van haar houden dat hij dit voorstelde. En kon, want daarvan was ze overtuigd. Hij kon het en wilde het. Gewoon omdat zijn liefde voor haar zo groot was.
Net zoveel als dat zijzelf van haar hield? Nee, dat was een domme vraag: het was geen wedstrijdje in liefde.
“Jij hebt gevraagd of ik je Meester wilde zijn. Ik heb ja gezegd. Maar waarom? En waarom heb jij het gevraagd? Aan mij?”
Marjan voelde zich even heel onzeker worden. Het had zo natuurlijk geweest om het hem te vragen. En het was voor haar zo waar geweest. Maar ze wist best dat haar vraag impulsief geweest was.
“Je weet dat ik geen Meester ben. Dat ik geen enkele ervaring heb. En dat ik Monieks Meester niet kan zijn omdat, nou ja, je hebt net het waarom gehoord.”
Nu kon Marjan niet anders dan hevig blozen. Ze wilde stotterend gaan antwoorden, Anthony onderbrak haar.
“Eerst nadenken Marjan. Sta stil bij je gevoel. En ik geloof echt wel dat je het meent. Ikzelf weet waarom ik ‘ja’ heb gezegd, dus ben nou maar niet bang dat ik nu ‘nee’ ga zeggen.”
Okay. Marjan haalde diep adem en maande zichzelf om tot rust te komen. Goed. Waarom wilde ze slavin worden. Nee, dat was geen vraag, maar een weet. Dat was begonnen met het straffen van haar door haar vader. En haar stap naar de Directeur. Alles wat ze had meegemaakt op de Kostschool.
Maar nu Anthony. Omdat het Monieks man was en ze van Moniek hield. Verdorie, dat was haar belangrijkste motief om Anthony te vragen. Maar ze wist dat het niet eerlijk was. Erger, het was gemakzuchtig, nee, nog erger, het was egoïstisch.
Dus wilde ze echt dat Anthony haar Meester werd? Hij en niemand anders? Zucht, dat was misschien weer te veel de andere kant op.
Kijk hem aan, dacht ze toen, kijk hem gewoon aan en ervaar dan wat je voelt. Dat was wat ze altijd gedaan had: op haar gevoel gaan. Zo waren Moniek en zij eh verliefd op elkaar geworden. Ook weer zo’n gevoel waar ze zelf nooit bij stilstond. Moniek had haar de liefde verklaard, maar had zij dat ooit ook omgekeerd gedaan? Ze wist het gewoon niet meer. Ze deed maar wat.
Ze dwaalde weer af en keek hem nu ook daadwerkelijk aan. Hij keek liefdevol terug. Alsof hij de hele tijd gewacht had dat ze dat zou doen, hem aankijken.
Ze kreeg een brok in de keel. Wat gebeurde er met haar? Ze keek naar Moniek. Precies hetzelfde. Alles tolde door haar heen. Was dat liefde? Ze merkte dat de tranen langs haar wangen drupten. Waarom moest ze nou huilen?
Door haar waas van tranen heen zag ze dat hij zijn hand naar haar toestak. Zonder na te denken gehoorzaamde ze, stond op, liep naar hem toen en pakte zijn hand.
Hij trok haar voorzichtig in zijn schoot. Ze nestelde zich op zijn schoot en verborg haar gezicht in zijn schouder. Nu kon ze pas echt huilen. Voelde dat hij haar haren streelde. Hoorde hem zachtjes fluisteren ‘toe maar meisje, het is goed zo’.
Hoe lang het duurde wist ze niet. Tijd bestond niet meer. En eindelijk toen ze uitgehuild was, maar nog nat van de tranen, richtte ze zich op en keek hem aan: “Ik hou van u, ik wil alleen u.”
“En Moniek,” voegde Anthony daar zachtjes aan toe.
Een glimlach verscheen op haar gezicht: “En Moniek,” beaamde ze, “ik heb haar lief”.
Anthony zorgde dat ze nu goed op zijn schoot kwam te zitten, want hij wist dat ze moest vertellen. Vertellen over haar gevoelens.
En dat deed ze: “Ik weet eigenlijk helemaal niet wat een Meester is, of wat die doet. Alleen de verhalen van de meiden, maar dat zijn maar verhalen. Maar ik weet dat ik een soort van vader zoek. Iemand die de baas over me is. Die zegt wat ik moet doen. Die me straft. Die precies doet wat u doet en wat u deed, met mij. U was lief voor mij toen u me nam, ik en mijn maagdelijkheid. U vertelde wat ik moest doen. U strafte me. U noemde me een slet en ik werd een slet, uw slet. Net zoals dat ik uw schoolmeisje werd en mocht zijn. Ik wil ehh gewoon van u zijn.”
Ze haalde even heel diep adem: “Is dat genoeg Meester? Meneer? ehh Anthony?”
Anthony knikte goedkeurend. Het was precies wat hij nodig had om te horen voor hij verder kon gaan.
“Ga maar weer zitten op de bank, meisje. Naast mijn vrouw.”
Dat laatste voegde hij toe, omdat hij het niet laten kon. Het was ook wel een gek gevoel, moest hij eerlijk toegegeven: hij had een vrouw, en een slavinnetje. Bijna. Want er moest nog het nodige gezegd worden.
“Hmm, ik mag dan geen enkele ervaring hebben in het Meester zijn. Maar er over nagedacht heb ik wel. Daar weet Moniek alles van.
Hij keek nu Moniek liefdevol aan: “En wat ik niet voor jou kan zijn noch wil zijn, wil ik wel zijn voor Marjan. Waarom? Omdat zij jouw geliefde is. En zij dat nodig heeft. En ik denk dat ik dat haar geven kan.”
Het werd even heel stil.
Aarzelend reageerde Moniek: “Dankjewel. En ik weet zeker dat je het kunt,” en naar Marjan: “Ik denk ook niet dat ik een ander dan mijn lief zo maar zou kunnen aanvaarden als jouw Meester.”
Waarop Marjan weer moest blozen. Dat ze daar niet aan gedacht had. Nou ja, ze had nog nooit een relatie gehad. Laat staan twee...
“Marjan, meisje. Jij vraagt me om je Meester te worden, en ik heb al ja gezegd.
Maar wat voor Meester zal ik voor je zijn? Zijn er dan beperkingen? Ja, die zijn er. Wat trouwens voor elke Meester-Slavin relatie geldt, en er is mij verteld dat dáár vaak te weinig aandacht voor is, maar dat terzijde. Maar eerst iets heel praktisch. Ik wil geen formele afstand tussen jou en mij. Vanaf nu ben ik altijd een ‘je’ als je mijn slavin bent. En je mag je best daarin vergissen door me toch met ‘u’ aan te spreken. Maar dan loop je wel kans om alleen daarvoor al gestraft te worden.
Ik zal je Meester zijn als je bij me bent, dat spreekt voor zich. Maar ook het simpele feit dat je bij ons logeert, als je samen met mijn vrouw bent, als je dingen voor ons doet, zoals de boodschappen.
Jij gehoorzaamt mij, en als ik ontevreden over je ben, in welke vorm dan ook, dan zal ik je straffen. Je hebt daar geen enkele inspraak in. En mocht je zo slim zijn om te vragen ‘en die regels dan van het Genootschap en dat 24/7/100 gedoe?’ Je bent geen slavin van het Genootschap, dus daar kun je alleen maar op hopen...”
Ja, nu kreeg hij de lachers van beide. Hij was echt grappig als hij zo als dominant bezig was.
“Dat betekent in ieder geval ook dat ik sex met je heb als ik daar zin in heb. En dat jij je net zo onbehoorlijk mag gedragen als je wilt. Voor mij natuurlijk zonder enig risico, maar voor jou de kans om daarvoor gestraft te worden.
Maar ben je dus elders, bijvoorbeeld op school, of bij een gastgezin, dan ben ik niet je Meester, en ben ik ook niet verantwoordelijk voor je. Natuurlijk, als je me nodig hebt, dan ben ik er voor je. Daarvoor hoef je maar één kik te geven...”
Duidelijk. En wat voelde dat heerlijk. Een soort van tweede vader en geliefde ineen. Ze zou zich nooit meer alleen of onbegrepen voelen.
“Dan wil je vast nog weten of je net zoals Moniek ook mag beslissen wanneer je een Kostschoolmeisje wilt zijn?”
Huh, dacht ze, als Moniek dat mag, mag ik dat toch ook? Ik was het zelfs nog maar net hiervoor.
“Helaas voor jou, dat mag je niet. Ja, ik zag je heus wel denken als Moniek dat mag, mag ik dat ook. Ik wil daar heel duidelijk in zijn: het is niet aan jou om te beslissen wanneer je een schoolmeisje wordt, net zomin als dat je daarna weer voor mag kiezen om mijn Slavin te zijn.
Je màg het vragen, maar het is een vraag waarvoor ik je gemakkelijk zal straffen.”
Zo dat was duidelijk. Ze zou echt zijn slavin worden.
“Maar.... ook voor jou betekent het dragen van je kostschoolkostuum dat je kostschoolmeisje bent. Met dezelfde beperking. En met alle regels die daarbij horen.
Maar met één grote uitzondering. Ik hoef me bij jou niet te gedragen als een nette man, als, zeg maar ‘een verantwoordelijke vader’. Want in die zin blijf ik óók altijd nog je Meester, op de achtergrond, dat wel, maar toch. En als ik misbruik van je wil maken, zijn er voor mij geen fatsoensnormen om dat niet te doen.
Of ik me daar aan zal bezondigen, dat zul je nooit van te voren weten.
Maar je mag weten dat als je daar geopend voor mij ligt na een caning met een betraand gezichtje... dat dat wel eens heel opwindend voor mij zou kunnen zijn en ik, wie weet, misbruik ga maken van mijn macht als volwassene...”
Wow dat was een opwindend beeld dat hij voor beide meisjes schiep. Ja, ook voor Moniek. Waarom wist ze zelf niet precies, maar dat beeld dat haar echtgenoot zich dus vergreep aan een schoolmeisje waar zij bij was, dat was een heel opwindend idee. Heel erg fout natuurlijk, maar ja...
“Goed. Ook voor jou zal dus de opdracht om je kostschoolkleding aan te trekken voldoende zijn om je om te toveren tot een kostschoolmeisje. Net zoals het omgekeerde, als ik wil dat je weer gaat omkleden.
Blijft over de nacht. Als je dan een nachthemd aan moet, blijf je een schoolmeisje, als je naakt mag slapen ben je weer gewoon mijn slavin. Dat geldt trouwens ook voor jou, Moniek. Alleen is het dan de keus die jij maakt.
Voor beiden geldt natuurlijk dat jullie dan niet in mijn bed mogen slapen. Als schoolmeisjes. We houden het netjes. Maar ‘s ochtends vroeg mogen jullie het proberen.”
En tegen Marjan: “op de logeerkamer vind je onder het bed een tweede bed, mochten jullie daar beide moeten slapen.”
En voor beide meisjes: “In ons nieuwe huis krijgen jullie een speciale schoolmeisjes kamer. En zelfs twee afzonderlijke, mocht ik niet willen dat jullie bij elkaar slapen.”
Oeps, dat kon dus ook. En voor Moniek leverde dat met name een angstvisioen op. Die eerste dagen op de Kostschool dat ze alleen had moeten slapen ... nee, dat wilde ze ten alle tijde voorkomen.
“Maar jullie zijn vast heel brave kostschoolmeisjes, toch?”
Dat kon hij toch niet menen?
“Net zoals op de Kostschool voor Moeilijk Opvoedbare Meisjes.”
Oh... zo.
Nou dat bleven ze echt wel. Moeilijk Opvoedbaar.
Als je dat eenmaal was, mocht alles. Toch?
Moeilijk Opvoedbare Meisjes en één Meneer.
wie was nou al weer wie?
lijst met personages Kostschool: herzien - opent in nieuw tabblad
lijst met personages Genootschap - opent in nieuw tabblad
en waar speelde zich het allemaal af?
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
 verhalen maken dromen waar 
|
|
    
Mistress
Beginnend lid
Bericht Nummer: 6
Aangemeld: 05-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 01 maart 2022 - 12:15 pm: |
|
regelgeving binnen sm |
Altijd een lastig onderwerp: afspraken maken binnen een sm-relatie.
Je wilt natuurlijk graag als dominant dat je sub zich houdt aan je regels. Maar niet volledig, niet braaf, niet tè braaf.
Omgekeerd geldt hetzelfde: als subje, of zo je wilt, slavin wil je heus wel gehoorzaam zijn. Maar als er niet gehandeld wordt door de dominant vervliegt je onderdanigheid.
De heer Anthony zat daarbij ook nog met het probleem dat hij heerst over twee meisjes, die wel ongeveer de zelfde ideeën hebben over gehoorzaamheid, maar toch ook erg van elkaar verschillen.
Dus zet hij een pad uit van verwachtingen en regels.
Dat is op zich al knap, zeker omdat het op de lezer geloofwaardig overkomt. En meer hoef je in een verhaal niet te bewijzen, tenslotte: het blijft een verhaal.
Dat hij daarnaast het ook nog een prettig leesbaar verhaal laat zijn, is boven verwachting.
Hulde, zeggen we dan.
Ps: wellicht een goed idee voor de onderdanigen onder u: welk van de twee ideaalbeelden trekt u persoonlijk het meeste aan?
En daarnaast: het zou zeker leerzaam zijn voor ons, dominanten, die vaak in het duister moeten tasten te weten: te veel of te weinig regels? En dus welke van de hier geschetste...
mijn woord is wet
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?