| Gepost op maandag 04 april 2022 - 01:26 pm: | 
|
|
Een briefwisseling tussen Merel en Paul Gérard: tweede deel
Mijn vierde brief: ik omarm uw sanctie
Meneer Gérard,
Uw brief kwam op een moment dat ik in een negatief zelfbeeld leek weg te drijven. Wat had ik te verwachten met zoveel verlangens en zo weinig geestelijke ruimte die in te willigen. De leegte en oppervlakkigheid rondom mij voelt soms als een echte teistering. Ben ik abnormaal, gek of hoor ik bij een categorie die gewoon anders is?
Nadat uw laatste brief in de brievenbus viel en ik die ademloos las kwam de energie die nodig is om mijn verlangens weer in een perspectief te plaatsen geheel terug. Aan uw schrobberingen begin ik geleidelijk te wennen en ik denk dat ik er niet meer zonder kan. Dat ook omdat ik vind dat u altijd gelijk hebt. Uw gelijk is nu mijn standaard geworden. Ik groeide op met het beeld dat ik het gevolg ben van mijn schepper. Maar ik voel mij onvolmaakt zolang ik niet herschapen ben en werkelijk iets voor een ander kan betekenen. Ik was te egoïstisch en alleen op mijn eigen geluk en genot gericht. Wat moet het geweldig zijn als ik die iemand kan geven wat hij verlangt. Dat offer dat wil ik geven, klonk als klaroengeschal door mijn hoofd toen ik uw brief las en herlas. Offervaardigheid is een vorm van ultieme schoonheid, waag ik te denken.
Maar toen kwam het slot van uw brief. Opeens werd wat imaginair leek te blijven heel erg werkelijk. U noemt het straf vanuit uw eigen perspectief, maar voor mij is de herrijzenis uit het zinloze niets. Eindelijk krijgt mijn bestaan zin en wordt mijn existeren nuttig voor een ander. Voor wie dat ook zal zijn, ik zal ooit mijn offer brengen.
Daarom wil ik dieper ingaan op het slot van uw brief. Bij het lezen daarvan begonnen mijn zinnen van kalme stappen via een versnellend draf in galop te gaan. Want werd hier niet praktijk wat nodig is om mij volledig in het gareel te krijgen? Alsof ik daartoe niet bereid zou zijn, wordt hier een soort sanctie opgelegd waar ik oprecht van vind dat die nodig is, maar die mij ook het gevoel geeft dat u aan mijn wil tot overgave twijfelt. Van mij kant dan ook geen andere mogelijkheid uw sanctie met open armen te verwelkomen. Sancties, straf en pijn in SM kende ik alleen in theoretische zin en in geacteerde en geënsceneerde vorm in films. Het is misschien vreemd, maar als ik naar zo’n film kijk trek ik altijd partij voor degene die straft en niet voor degene over wie het zich moet laten welgevallen. Soms wil ik hardop roepen, sla harder en harder, omdat ik denk dat ik zelf het slachtoffer ben. Het is goed voor haar en dus ook voor mij.
De plek des oordeels is de aangebouwde voormalige stal van een kleine boerenwoning. Vroeger stonden er een paar koeien en kon men vanuit een bedstee of alkoof de situatie van het vee in ogenschouw nemen. Ik mag er tijdelijk wonen en heb de deel nooit opgeknapt. Ik doe er dagelijks (ook in de winter en zonder verwarming) mijn dagelijkse gym. Uw sanctie is voor mij dus een feest van herkenning. De vloer is verhard met oude versleten stenen waartussen soms insectenlarven en andere geleedpotigen omhoog uit de lemige grond kruipen. Ik kniel er als Pandora in het schilderij van de Engelse schilder John William Waterhouse. Dan voel ik mijn bloed sneller stromen alsof ieder moment de ronde deur open kan slaan en daar…
Toen ik daar stond om uw sanctie te ondergaan kwam het moment waarin inspanning naar een verlossing zucht. De buitendeur van de deel stond open en soms kwam een koude regenvlaag binnen. Vanaf de horizon was ik niet zichtbaar, maar toch voelde ik me geobserveerd. Geobserveerd door wie? Waarom verlangde ik mij dan uit te kleden en op mijn rug op de koude ruwe stenen te gaan liggen? Ik voelde het besef groeien dat ik niet meer van mezelf was. Een roes? Was ik betoverd door adrenaline en endorfine? Ik zag het rijzweepje op de verweerde tuintafel liggen. Gisteren nog gebruikt om Gandalf (een achtjarige Fries) te beleren. In de symboliek van de aanblik van mijn rijzweepje gebeurde er iets dat ik niet voorzien had. De geest uit de fles schonk mij de magie van de grote O. Het allesoverheersende gevoel dat in Frankrijk de kleine dood genoemd wordt en daarom even zalig als dramatisch is. Ik gaf mij er schaamteloos aan over want wie ben ik dat ik de magie negeer?
Weer teruggekeerd in het dagelijkse schrijf ik u deze brief in de hoop dat ik voldoe aan uw wensen.
Merel
reactie Paul Gérard
Lieve Merel,
Het is tijd om eerst wat over mijzelf en mijn principes en opvattingen te vertellen voor ik op je mooie brief in ga.
Ik ben een feminist. Ik vind dat vrouwen dezelfde rechten hebben als mannen. In zowel politiek, economisch en sociaal opzicht. Dat ze dat in veel situaties nog niet hebben is schandelijk en niet te verdedigen.
En gelijkwaardigheid is een recht, geen plicht. Als je afstand doet van dat recht op gelijkwaardigheid, wil dat niet zeggen dat je rechteloos bent. En als je op sociaal vlak daar afstand van doet, wil niet zeker niet zeggen dat je ook je politieke rechten verspeeld.
Maar vrouwen zijn niet gelijk aan mannen. Gelukkig maar, zeker in biologisch opzicht. En evolutionair gezien is het voor vrouwen voordelig gebleken onderdanig te zijn aan mannen. Mannen bieden bescherming, vrouwen bieden zorg.
Natuurlijk is dat geen wet van Meden en Perzen, het biedt slechts een verklaring voor de wens van veel vrouwen om zich te onderwerpen aan een man.
Het is echter triest om te zien dat dat recht vrouwen ontzegd wordt. En dat dezelfde sociale druk ervoor zorgt dat vrouwen zichzelf dat recht ontzeggen. Ook daar waar zij er zelf naar verlangen en het hun een grote emotionele rust kan geven.
Vrouwen echter die wel aan dat verlangen durven toe te geven, en op zoek zijn naar die emotionele rust, ook al kruist de twijfel daarover regelmatig hun pad: die vrouwen bied ik een veilige haven.
En jij bent zo’n vrouw, is mijn stellige overtuiging.
Een vrouw die op zoek is naar opwinding en lust, naar verdorvenheid. Een vrouw ook die verlangt overgave, naar overgave aan een dominant, een man. Die voorbij haar grenzen wil gaan, die ‘de kleine dood’ als verlossing ziet, maar ook als reden om daarna daarvoor gestraft te worden. Ja gestraft, want niet alleen had je niet mijn toestemming, het was bovendien, gezien de situatie, buitengewoon ongepast.
Dus, was die daad een zonde: neen. Is het noodzakelijk daarvoor gestraft te worden? Jawel zeker. Want ook pijn en straf verlossen je van de benepenheid van je huidige bestaan. En bestaan dat je nu nog niet instaat bent om te veranderen.
En dus is het antwoord op je vraag: ben ik abnormaal, gek of gewoon anders? Geen van beiden: je bent gewoner dan je denkt. En je bent ook daarin helemaal ‘vrouw’. Om daarin uitersten te verenigen: je overgave aan je eigen lust en genot, èn je overgave aan mij. Mijn wensen, mijn opdrachten, mijn regels. En mijn straffen.
Want mijn straffen werken voor jou verlossend. Door jou te straffen voor elke overtreding: door mij opgewekt, maar net zo goed alleen door jou ervaren...
Ik herhaal mezelf, ik weet het, maar dat is om dieper tot jou door te dringen. De zonde wordt gecreëerd om bestraft te worden. Zonder zonde geen straf, zonder straf geen zonde. Dat maakt jouw bestaan zinvol. Dat is jouw offer.
Je vraagt je af of ik twijfel aan jouw wil tot overgave. Ik denk dat ik je mijn antwoord al gegeven heb. Maar hier voor de volledigheid: ik twijfel niet aan jouw overgave, maar ik zie je worsteling. Je wilt werkelijk iets voor een ander betekenen. Voor mij. Je zet daarin stappen. En toch neemt de wellust het van je over. Vergeet je wat je je hebt voorgenomen. Vergeet je wat ik je bevolen had.
Je keuze van de locatie voor het uitvoeren van mijn opdracht aan jou, mijn straf voor jou, was volmaakt.
Mijn eerste opdracht die te zoeken en beschrijven voltooide je. Niet volledig, maar vooruit. Om je vervolgens te laten gaan in je eigen wellust.
Zo was het voor jou niet mogelijk mijn aanvullende opdracht te voltooien: daar te gaan staan in de door mij gewenste houding. Strafhouding. En deze houding een aantal minuten te testen. Zo ben je nog steeds niet in staat om te oordelen of deze geschikt is. Verloren tijd meisje.
Daarvoor leg ik je nu een extra straf op. Een straf die je meteen kunt uitvoeren. Daarvoor heb je twee knijpers nodig. Het lijkt me dat je die bezit. Je pakt deze en trekt je terug op je eigen kamer, nu direct. Doe dat voordat je verder leest.
Wees gehoorzaam.
Goedzo.
Ontbloot nu je borsten en maak je tepels stijf. Je weet hoe dat moet. Pak vervolgens je eerste knijper en zet die op je rechter tepel. Laat hem voorzichtig los. Als de pijn dragelijk is geworden, pak je de tweede knijper en plaatst deze op je andere tepel. Je legt je handen in je nek. Als je een spiegel op je kamer hebt kijk je daarin. Observeer je zelf. De pijn zal langzaam wegtrekken. Laat eventueel je borsten een beetje dansen. De pijn zal weer toenemen. Bepaal zelf wanneer je genoeg gestraft bent. Voor dit moment. Want het weghalen van de knijpers zal erger zijn dan het aanbrengen. Aarzel nu niet. Verwijder beide snel achter elkaar. Neem die pijn in je op. Het is straf en genot tegelijk.
Als je pijn verdwenen is mag je je tepels koesteren. En mag je verder gaan. Genot is nu een beloning. Neem daarvoor de tijd.
En beschrijf het aan mij. In een volgende brief.
Net zoals mijn opdracht om af te maken waar je gebleven bent: het testen van je strafhouding op locatie.
En je voorbereiden op het uitvoeren van je èchte straf.
Zo ben je niet langer Pandora, vol van nieuwsgierige verwachting reikend naar wat verboden is, maar Miss Claire zoals zij poseerde voor John William Waterhouse. Bestudeer haar maar aandachtig.... En vertel me wat je ziet.
Zo, meisje Merel, voldoende opdrachten voor de komende tijd, lijkt me.
Je liefhebbende begeleider in je zoektocht naar vervulling,
Paul Gérard
mijn reactie
Meneer Gérard,
Als je in je ziel geraakt bent zoek je naar woorden om de essentie zo precies mogelijk te duiden. Maar de taal schiet soms tekort zodat alleen het gevoel overblijft. En gevoel is subjectief en niet volledig aan de ander uit te leggen. Overgave en onderwerping mogen dan opwinding geven, maar zijn ook in een sluier van magie gehuld. De sluier die de naar harems ontvoerde meisjes droegen alvorens ze overmeesterd werden. Toen ik voor het eerst Ingres’ markante ronde schilderij van het badhuis in een Ottomaanse harem zag, was ik verkocht. Zowel letterlijk als figuurlijk. Ik zag mezelf tussen de naakte slavinnen staan in afwachting van... Heel puberaal droomde ik ontvoerd te worden. Hoewel onderwerping een negatief gegeven is, roept het ook een ritueel schoonheidsgevoel op. Ongeveer zoals pijn ook genot kan zijn.
Negatief en positief staan soms heel dichtbij elkaar. Mijn eerste tongkus vond ik smerig en daardoor ook weer heel erg opwindend. De eerste keer dat ik mij voor iemand uitkleedde voelde heel erg zondig, maar tegelijk ook voelde ik me ademloos van omwinding worden. Misschien dat ik daarom deed wat ik niet mocht doen. De geheime krachten die niet zichtbaar zijn maar je wel dwingen te doen wat je niet hoort te doen. Maar, denk ik dan, als opwinding heerlijk is, waarom zou het dan niet horen? Misschien is juist het negatieve aspect de verleiding. Dus toen ik in u eerste opdracht een tijd naakt en roerloos op de koude stenen van de deel stond en de deur naar buiten als een boos oog geopend stond, voelde ik tegelijk weerstand en opwinding.
Toen ik uw laatste opdracht uitvoerde overkwam mij hetzelfde maar in nog heviger proporties. Op een oud verweerd wastafeltje met marmeren bovenblad stond een kaars die in de kille wind die driftig binnendrong heftig flakkerde. De geur van smeltend kaarsvet vond ik opwindend. Er lagen in een rituele precisie twee wasknijpers op het marmer. Wasknijpers zijn prozaïsch. Er zou iets mooiers moeten zijn. Wasknijpers zou ik ook nooit onder een bloes kunnen dragen zonder dat het opvalt.
Mooi en pijn staan lijnrecht tegenover elkaar. Ik denk in plaats van wasknijpers aan siervoorwerpen die heel mooi van ontwerp zijn, maar die bij het dragen ook pijn doen om de persoon voor wie je het draagt te vereren met je offer. Ik zag op de site van internetwinkel Etsy voorbeelden van siervoorwerpen voor tepels. Ik kocht er een paar om voor mezelf te onderzoeken hoe het zou voelen als ik ze draag terwijl ik onder mensen ben en misschien met ze communiceer. De lichte pijn smolt geleidelijk weg in een vreemde spanning toen ik op mijn werk oog in oog stond met iemand voor wie ik grote achting koester. Opeens werd mij duidelijk dat pijn meer met je doet dan je alleen waarschuwen voor gevaren. Het laat je gevoelens, zelfs als die kil zijn, versmelten tot een stemming van toegeeflijkheid. Ik zou op dat moment anders gereageerd hebben op zijn flirten dan ik gebruikelijk zou doen met koele distantie.
Daar in de koude deel staande voor uw laatste opdracht voelde ik mijn tepels verstijven in de kille windvlagen. Toen ik naar het wastafeltje liep, de wasknijpers opnam en plaatste, was er nauwelijks pijn. Het voelde meer als muziek waarvan de melodie lang kan doorzeuren in je herinnering. De muziek werd pas pijn toen ik de wasknijpers losmaakte. Maar op dat moment was ik al in een roes verwikkeld die pijn een fluwelig gevoel schenkt en daarom geen pijn toestaat. In die roes ging ik naar buiten en liet het maanlicht over mijn lichaam glijden.
Ik besefte dat ik in deze roes veel openhartiger en eerlijker over mijn gevoelens ben dan wanneer ik in een nuchtere stemming verkeer. Ongeveer zoals het gebruik van alcohol loslippig maakt. Met studie vriendinnen aan de prosecco lebberend kletsen we voluit over intieme onderwerpen die we anders zouden mijden. De roes van opwinding is dus een soort waarheidsserum. Met die gedachte begon ik aan deze brief, mijn bloes en bh tje uitgetrokken en de wasknijpers op mijn tepels om in mijn roes u zo open en een eerlijk mogelijk te schrijven. Hoe prozaïsch wasknijpers ook zijn, opeens waren deze lelijke gebruiksvoorwerpen opeens zo mooi als de pijn die ik voelde. In deze stemming besluit ik deze brief en hoop dat de inhoud voldoet aan uw verwachtingen.
Met vriendelijke groet,
Merel
reactie Paul Gérard
Lieve zoekende Merel
Dank voor je mooie liefdevolle brief.
En om maar met jouw begin te beginnen. Dat beeld van naakte slavinnen wachtend op hun Meester. Voor mij is dat geen schilderij, maar dagelijkse werkelijkheid. Maar dan niet zoals Ingres het schilderde. Want als Slavinnen op mij wachten dan is er altijd minstens één bij die dat geknield doet, en vaker wel dan niet met haar billen als hoogste punt. Overigens heb ik ook op de positionering en houding van het gros van de slavinnen die hij schilderde het nodige aan te merken. Slavinnen? Hmmm. Maar ja, hij wist niet beter. Hij kende de Ottomaanse Harem ook alleen maar van horen zeggen...
Het is natuurlijk mooi om daarbij te dromen dat je ontvoerd bent en nu slechts dient te wachten op... ja, inderdaad, onderwerping. Maar voor opname in mijn Instituut hoef je dus niet ontvoerd te worden. Hoewel vervoer geregeld kan worden...
De zoetigheid die Ingres je voorschotelt, hoef je bij mijn Instituut echter niet te verwachten. Zo nodig regel ik een eenzaam verblijf voor je in een kale cel. Maar waarom zou ik? Het Instituut heeft zoveel meer te bieden. Maar nog niet aan jou, ben ik bang.
Maar dat ‘schoonheidsideaal’, wat je beschrijft, ja, dat is waar we naar streven op het Instituut. Een ‘ritueel schoonheidsgevoel, ongeveer zoals pijn ook genot kan zijn?’ Moet zijn, denk ik dan. Met onderdanigheid en overgave als leitmotiv.
Ik hoop dat deze beelden helpen bij het dagdromen van jou. Weet, soms worden dromen werkelijkheid. En onderwerping een negatief gegeven...hm voor mij bestaat er niets mooiers en nobelers dan dat. Zolang de onderwerping waarachtig en vol overgave is. Ik hoop dan ook je daar ooit naar toe te mogen leiden.
Je maakt me in ieder geval nu al gelukkig met je beschrijving van jezelf, bezig met mijn opdracht: ‘naakt en roerloos op de koude stenen van de deel ... voelde ik tegelijk weerstand en opwinding.’ Ja meisje, je hebt het goed begrepen: dat is het pad dat je te gaan hebt. Het is juist die weerstand die opwinding oproept die opwinding betekenisvol maakt. Gedachteloos met jezelf spelen is dat niet.
Wat je daarna beschrijft verontrust me daarentegen. Het is echter niet de schoonheid van wat je beschrijft, noch het opwindende daarvan. Het gevaar opzoeken is zeker opwindend ook dat zal ik niet tegenspreken. Maar dat aangaan met iemand die zich daarvan zelf niet bewust is? En nog wel bij iemand die jij hoogacht (en die met jou flirt). Gevoelens die versmelten tot een stemming van toegeeflijkheid. Hmm. Het is mij duidelijk dat je een dominant nodig hebt die je begeleidt en die je pas toestemming geeft tot zulke escapades, wanneer je doordrongen bent van je eigen kwetsbaarheid. Je zegt nu wel dat je knijpers nooit publiek zou kunnen dragen. Maar ervaring leert mij dat, als het verlangen maar groot genoeg is, je wel een manier vindt. En zoals jij jezelf presenteert naar mij toe is dat zelfs meer dan waarschijnlijk. Het uitspreken van dat verlangen vormt de eerste stap
Je beschrijft heel beeldend de roes die je ervaart bij het uitvoeren van mijn eenvoudige opdracht. Pijn en onderwerping maakt het eenvoudige groots. Je hebt het allemaal in je, meisje.
Nu ervoor zorgen dat je stap voor stap verder gaat.
En dat is mijn oorspronkelijke opdracht uitvoeren.
Nee, dat ben ik echt niet vergeten.
Ik heb genoten van je poëtische beschrijving van die eerste voorzichtige stapjes. En je neiging om van het meest eenvoudige wat ik je aanreik een grootse belevenis te maken. Een roes die pijn een fluwelig gevoel schenkt en daarom geen pijn toestaat. En in die roes in het maanlicht naar buiten gaan. Zo mooi en vol van gevaar. Wetend wat je daarna nog te wachten staat.
Want natuurlijk, je oorspronkelijke straf staat nog steeds.
En je bent, helaas, nog niet eens aan de echte voorbereiding daarvan begonnen. Want ik reken jouw verkenning naar de geschikte plaats om de door mij aan jou opgelegde straf te kunnen uitvoeren niet daartoe.
Maar ik ga het je gemakkelijk maken. Ik knip mijn straf op in kleine stukjes. Dan wordt de verleiding om daar buiten te treden wellicht wat minder.
Je locatie, ook al heb ik daarover mijn twijfels, heb je al gevonden. Het is daar waar je je strafhouding gaat testen. Niets meer en niets minder.
Je kleedt je vrouwelijk en toegankelijk. Je gaat zo dadelijk in een houding staan die je later een half uur zult moeten volhouden met minimale beweging: zorg dat dat mogelijk is.
Je neemt je positie in door het meest troosteloze stuk muur te zoeken in je vervallen stal. Ga daar staan zodat je net niet de muur aanraakt. Je gaat in de houding staan van het gestrafte meisje: rechtop, benen licht gespreid, borst naar voren, bekken licht gekanteld zodat je billen iets naar achter wijzen, handen in je nek, ellebogen naar achteren, blik naar voren. Dat die blik al snel op oneindig zal staan is een goed teken. Want als je je daar zo staat realiseer je je hoe je je misdragen hebt, schaamte gevoelens zijn welkom, huilen ook, maar is niet vereist.
Je zet je timer op 5 minuten. Ja, het is slechts het vooronderzoek voor je echte straf.
Maar nu zet je al wel je ervaringen op papier. Voor mij.
Ja meisje, uitstel leidt niet tot afstel, maar slechts tot het verlengen van je straf.
En of je met jouw brief voldoet aan mijn verwachting?
Aan verwachtingen doe ik eigenlijk niet.
Je geeft me waartoe je in staat bent. Dat volstaat.
En je doet dat vol overgave.
En dat stemt tevreden.
Met vriendelijke groet,
je leidsman op je zoektocht,
Paul Gérard
mijn reactie
Meneer Gérard,
De kloof tussen wat ik voel en fantaseer over onderwerping en wat de realiteit is zoals u die beschrijft, groeit uit tot iets dat onoverbrugbaar lijkt. Maar als je een ziedende rivier oversteekt is er een Point of no return. Ik denk dat met uw laatste brief die niet alleen bereikt is maar ook overschreden werd. Het geeft een angstig maar ook sensationeel gevoel dat ik niet meer terug kan van waar ik vertrok. In mijn alter ego wilde ik dat ook zo, maar met mijn eigen veilige credo van veel verlangens maar weinig durf, bleef ik als de spreekwoordelijke grammofoonplaat die maar blijft hangen op dezelfde passage. En iets dat je te vaak hoort gaat gauw vervelen. Mijn leven vol verlangens en weinig spanning maakte dat ik steeds dieper in een geestelijk isolement raakte. Ik keek mijn ogen uit als ik een film zag waarin scènes voorkomen die het onmogelijke uitbeelden alsof het waar gebeurd is. Natuurlijk kunnen kunstenaars het onmogelijke uitbeelden. In mijn leven is alles zeker en vastomlijnd. Het maakt bijna iedere dag identiek aan iedere dag. Het leven verzandt in een sleur die alle emoties remt. Alleen als in een eindeloos lijkende nacht bezocht wordt door panische fantasieën, lijkt er iets te gebeuren. Iets dat ik niet wil en daarom juist zou willen. Het is die onbegrijpelijke contradictie waarbij je wat niet wilt juist wel verlangt. Ik wil niet dat midden in de nacht mijn slaapkamerdeur open gerukt wordt om mij te ontvoeren naar een ver oord. Maar toch…
Voor ik weer geneigd ben te ver uit te weiden, zal ik u nu informeren over de door u aan mij opgelegde straf. De troosteloze muur is nog troostelozer dan in uw stoutste verwachtingen. Het was in wat ooit een schapenstal was. De muren zijn ooit sober gepleisterd en er zijn inmiddels stukken pleisterwerk afgevallen. De vloer is van verhard leem geweest en werd later met grove stenen belegd. Als het grondwater hoog staat voelt de vloer nat aan.
Ik moest mij vrouwelijk van u kleden. Ik begrijp daaruit niet in mijn favoriete outdoor stijl, maar in een rokje en blouse. Lijkt mij meer iets voor een kantoorbaan. Maar eerlijk gezegd vind ik dat soort kleding ook bij Remo Fashion passen, een gereformeerd confectiebedrijf. in mijn middelbare schooltijd, toen ik eindelijk wat meer aan mijn eigen ideeën kon werken, nam ik daar met plezier afstand van. Toch zou ik er nu best toe gedwongen willen worden het weer te dragen.
Een zwarte plissérok met de zoom even onder de knie en een satijnachtige blouse met loshangende mouwtjes trok ik voor de straf aan. De gang vanaf de woning naar de stal is weliswaar kort maar koud zonder mantel. Toch genoot ik ervan. Ook hier weer de contradictie, ik netjes braaf gekleed en de gewezen stal met de verweerde muren in uiterst verval. Daardoor voelde het als een optimaal offer aan het hogere. Op zo’n moment denk ik dat SM en religie een affiniteit hebben die sterker is dan velen denken. En wat ik ook denk is dat we nooit afstand hadden moeten nemen van een strenge opvoeding. Het heeft geen slechtere mensen gemaakt.
Toen ik daar zo in de houding stond aan de strafeis te voldoen, besefte ik dat ik iets cruciaals miste. Een spiedend oog. Iemand die mij op de uitvoering observeert. Ik twijfel er niet aan dat de opwinding dan vele malen sterker geweest zou zijn. Misschien valt dit onder het begrip exhibitionisme, maar ik denk dat onderdanige gevoelens de provocatie van nieuwsgierige blikken behoeven als bewijs en om de vernedering te vergroten. Het grote contrast tussen de zedige kleding die ik op dat moment droeg en de vuilheid van de gewezen schapenstal zou erdoor extra benadrukt zijn.
In de stilte die ik gedurende mijn straf onderging ontwaakte diep in mij het vlammetje dat ondanks de kou in de stal mij in een explosief orgasme stortte. Voor mij is een orgasme nog steeds magie en geen routineuze ervaring. Het is jammer dat in deze geseksualiseerde tijd een orgasme steeds meer als iets alledaags ervaren wordt.
Na zo veel openhartigheid denk ik dat ik u nu ook mijn diepste geheim kan openbaren. Een geheim dat ik tot nu toe alleen met een zeer betrouwbare vriendin deelde. Toen ik voelde dat het gemis aan iemand die over mij heerste waarschijnlijk nooit ingevuld zou worden, heb ik bij wijze van compensatie iets bedacht waardoor ik toch het gevoel had door iemand geleid te worden. Ik knipte mezelf geestelijk in tweeën in mijn eigen ego en mijn alter ego. Mijn alter ego werd mijn kwade genius die mij als een duivel het kwaad in mijn oor fluisterde. Het klinkt warrig en misschien zelfs schizofreen, maar dat ben ik echt niet. Mijn alter ego gaf mij opdrachten, liet mij mezelf straffen en vernederde mij. Ik denk dat ieder mens een goede en een kade kant heeft. Door deze vinding kon ik mijn kwade kant ervaren en verkennen en liet ik mij er meer en meer door verzwelgen. Ik geloof door verslaving aan spanning. Het was ook mijn alter ego die mij het bevel gaf u een brief te schrijven. Eenmaal bezig met de brief kon ik niets anders doen dan mijn alter ego gelijk geven dat het een stap in de goede richting was. En na een paar brieven met u gewisseld te hebben is dat gevoel alleen maar toegenomen. Achteraf gezien was het spel met mijn alter ego dus zeer nuttig. Het nam belemmeringen en vooral blokkades die door de moraliteit opgelegd worden weg.
Ik hoop dat ik aan uw verwachtingen voldaan heb met mijn inzet en deze brief.
Met hoogachting,
Merel
wordt vervolgd
|
|
    
Lees en Beleef
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 125
Aangemeld: 09-2019
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 08 april 2022 - 05:39 pm: |
|
Twee tijden ontmoeten elkaar |
Dit is niet alleen een briefwisseling tussen Merel en Paul Gérard, tussen een onderdanige en een dominant, een sub en een dom, maar van verleden en heden.
En nee: niet tussen en slavin en een meester, want hoewel Paul duidelijk wel een Meester is, is zij geen slavin, laat staan van hem...
In welke tijd Merel zich ‘geestelijk’ bevind is moeilijk te zeggen. Maar toch minstens een eeuw geleden. Ze beschrijft het schilderij Pandora van John William Waterhouse. Ik heb dat even gecheckt: dat is van 1898.
Maar ja, die illusie wordt verstoord doordat Paul het gebruik van wasknijpers eist bij het uitvoeren van zijn extra straf. Tsja, wasknijpers zijn een uitvinding uit 1953. Waar Merel dan zelf overheen gaat met een vermelding van de website Etsy. Jammer jammer jammer.
Het leuke is natuurlijk dat Paul zich ook voegt naar Merel. En ja, zo hoort dat ook. Paul heeft het volgens mij al vaker beweert in zijn verhalen: maar de Meester voegt zich naar de behoeftes van de Slavin. En Paul doet dat dus ook in zijn taalgebruik.
Maar het is toch steeds Merel die om Paul heen draait.
In al haar uitweidingen maakt ze hele kleine stapjes.
En Paul, die beweegt met haar mee.
Ik ben erg benieuwd of hij haar echt zo ver zal kunnen krijgen dat ze aan al zijn opdrachten voldoet. Maar dat zou dan ook ergens weer jammer zijn.
het lezen van een mooi verhaal ... is het zelf beleven
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?