| Gepost op zondag 19 december 2021 - 11:10 am: | 
|
|
waarin de toekomst van de ‘oudere’ Kostschoolmeisjes onthuld wordt - ook in relatie tot het “Genootschap”
Met zijn drieën verruilden de Directeur en Moniek en haar echtgenoot de zitkamer voor de eetzaal van het Instituut.
Tot Monieks verbazing vonden ze er een heel gezelschap. Dora, Mélisande en Juffrouw V. van de Kostschool, of beter gezegd: van het Instituut. Waarbij de aanwezigheid van Madame Mélisande echt een verrassing was. Hoewel... haar optreden bij de slotceremonie had wel duidelijk gemaakt dat ze op de Kostschool méér was dan alleen de docente Frans.
Ook de Oude Heer was er. Natuurlijk, dat was de Meester van Marcha wist ze nu.
En de man die Paulien had ‘opgehaald’, dat was natuurlijk háár Meester.
Marcha en Paulien zelf natuurlijk, en Maartje en Juliette. Alleen Marjan ontbrak.
Maar ja, haar ouders, die wel bij de ceremonie aanwezig waren, ontbraken ook.
Marjan kwam echter al snel na haar binnen: “Ik moest van de Directeur mijn pa en ma even de bibliotheek laten zien. Pa vond het machtig interessant, al die erotische boeken. Ma ook, trouwens. Eigenlijk de hele rondleiding. Begonnen bij de eetzaal, zodat jullie er direct daarna in konden. En na de bieb nam Christina het gelukkig van me over om ze echt alles te laten zien.”
“Is je pa dan ook een Meester?” vroeg Moniek nieuwsgierig.
“Moest ie willen. Nou ja een ‘soort van’ is hij wel. Hij domineert mijn moeder, weet je nog?”
Ja, dat wist ze nog.
Eerst lunchen. Lekker!
Daarna stond de Directeur op.
“Welkom.
Leden van het Instituut, echtgenoten van de meisjes. Nogmaals: welkom allemaal.
Maar natuurlijk in de eerste plaats een welkom voor onze Klasse-Oudste, Moniek. En de drie dames die zich aan haar gebonden weten: haar Sloofje Marjan...”
Iedere lachte. Dat de Directeur de Adjudant van de Klasse-Oudste bij haar geuzennaam noemde!
“...en haar twee Gidsmeisjes Juliette en Maartje.
En niet te vergeten onze slavinnen Paulien en Marcha, of, tot voor kort, onze veel besproken Kostschool Mentoren.
Ik heb jullie alle zes uitgenodigd om jullie een paar geheimen van het Genootschap te onthullen.
Of beter gezegd: van het Genootschap van Eigenaren.
Ik weet dat jullie er de afgelopen weken over hebt horen vertellen, legaal of illegaal.
Maar nu, nu jullie kostschooltijd in ieder geval voorlopig voorbij is en jullie op het punt staan in het Genootschap opgenomen te worden...”
Je zag de meisjes vol verbazing en soms met ontzetting op deze onthulling reageren.
“...is dat hèt moment om enkele van diens geheimen voor jullie te onthullen.”
“Het Genootschap heet niet voor niets officieel het ‘Genootschap van Eigenaren’.
Ben je als slavin opgenomen in het Genootschap, we noemen je dan intern ‘Slavin’, met een hoofdletter dus, dan ben je eigendom van het Genootschap. Waarmee je afstand hebt gedaan van je zelfbeschikkingsrecht.
Toch leef je in volledige vrijheid.”
Het was duidelijk dat de meisjes dàt graag uitgelegd wilden zien worden.
“Je kunt altijd breken met je Meester, of nog extremer -want extreem is het- breken met het Genootschap.
Maar je zult nooit vrij zijn van het Genootschap.
Want: het Genootschap zal zich altijd verantwoordelijk voor je voelen. Ook al merk je daar niets van, het zal altijd over je waken. Het zal ingrijpen als je lichamelijk of geestelijk ten gronde gaat. En, mocht je zelf alle banden verbroken hebben, zonder dat je van dat ingrijpen weet hebt. Dat laatste is meteen ook de meest extreme situatie denkbaar. Gelukkig ben je normaliter altijd betrokken bij dat ingrijpen. Want stel dat het niet goed gaat tussen jou en je Meester. Dan grijpen wij in. Of dat zelfs het 24-7-100 slavin-zijn niet meer bij je past. Ook dan.”
Je zag de meisjes denken: een vierentwintigzevenhonderd slavin, zei hij dat nou? Wat is... Maar de Directeur gaf hun geen tijd tot nadenken, laat staan het stellen van vragen en ging zonder onderbreking verder.
“Want - en dat is mijn allerbelangrijkste boodschap- jouw welzijn, jouw geluk zal altijd voor ons centraal staan.”
Zó. Die boodschap was tenminste duidelijk. En onverwacht. Ze zouden toch slavin worden. Of toch niet? Dan waren ze van hun Meester en die...
Gelukkig richtte de Directeur zich nu tot ieder persoonlijk.
“Tijd om even in te gaan op jullie eigen toekomst.
Begin ik met de jongste onder jullie: Marjan.
Het is mooi dat je zelf tot de ontdekking bent gekomen dat het beroep van Gecertificeerd Dienstmeisjes heel aantrekkelijk is. Met dank aan Juliette en Dora. Zozeer zelfs dat je zelf daartoe opgeleid wilt worden. We willen die wens graag inwilligen.
Over een maand start de opleiding. Zoals je wel weet is die intern, wat je nu ook al bent. Over die tussenliggende maand wil ik je straks nog een voorstel doen. Nadat ik de andere meisjes heb toegesproken.
Maar eerst nog dit: ook wij van de Kostschool denken dat voor jou een toekomst is weggelegd als slavin. En waarschijnlijk Slavin,” waarbij hij de nadruk legde op ‘Slavin’ zoals hij vanaf nu steeds zou doen, “van het Genootschap.”
Wouw. Je zag Marjan groeien. Dat had ze niet verwacht.
“Jonge meisjes zoals jij zijn daarvoor uitgesloten. En terecht. Je binden aan een Meester of Meesteres, en zeker aan het Genootschap: daarvoor is het nog veel te vroeg. Daarvoor moet je echt nog de nodige levenservaring opdoen. Uitzonderingen daargelaten kunnen vrouwen pas vanaf hun vijfentwintigste Slavin worden van het Genootschap. Maar als er één beroep is dat het mogelijk maakt dat je daarvoor bij voorbaat voor in aanmerking komt, één opleiding, dan is het wel de Hogeschool voor Gecertificeerde Dienstmeisjes. Als je dan ook nog je voorbeeldig optreden als Moeilijk Opvoedbaar Meisje op de Kostschool daarbij optelt maakt dat die toekomst, als Slavin van het Genootschap dus, er voor jou zeer veelbelovend uitziet.”
En terwijl alle aanwezigen begonnen te applaudisseren, ging Marjan blozend staan, en maakte een buiging. Wat resulteerde in nog meer applaus en nog meer buigingen.
Totdat de Directeur gebaarde dat het zo wel genoeg was en verder ging met zijn verhaal.
“Paulien en Marcha. Jullie zijn beide al slavin...
Juliette en Marjan reageerden vol ongeloof: zij al slavinnen?
De anderen wisten dat natuurlijk allang.
“...en is Paulien oud genoeg om Slavin van het Genootschap te worden.
Pauliens Meester is onlangs Aspirant-Lid geworden van het Genootschap, en in tegenstelling tot vele van zijn mede aspiranten door de ballotage van de toelatingscommissie gekomen. Als ook jij door het Genootschap als Slavin waardig wordt bevonden, en jij je Slavin-zijn accepteert, worden jij en je Meester Lid van het Genootschap. Hij van het Genootschap van Eigenaren. Jij van het Genootschap van Slavinnen. Inderdaad: ook dat bestaat. Maar daarover later.”
Paulien glom van trots. Natuurlijk wilde ze dat. En natuurlijk zou ze toegelaten worden. Want ja, twijfelen aan zichzelf was niet haar ding...
“Marcha’s Meester daarentegen is al wel Volwaardig Lid van het Genootschap.”
Marcha’s ogen werden groot.
“Ik zie je verbazing, Marcha. Maar het is een Gouden Regel voor ieder lid dat die zijn lidmaatschap alleen deelt met mede-leden. En soms met aspirant-leden zoals jullie. In bijzondere omstandigheden... Zoals nu.”
Zo, dat Genootschap was dus echt een geheime club. Klonk als de Illuminatie (ja, Google daar maar eens op).
“Ik denk niet dat ik jullie hoef te vertellen waarom hij al jaren Volwaardig Lid is.”
Nou, dat was nog maar de vraag. Pas vanochtend nog hadden de jongste kostschoolmeisjes zich gerealiseerd dat Marcha ‘iets’ met de Oude Heer had. Want de Oude Heer kenden ze immers allemaal. Hij was Aanklager geweest tijdens de Tuchtraad. Hij was het die hun toenmalige Klasse-Oudste had aangeklaagd voor eh belachelijke misdrijven. Dus toen ze zagen dat het de Oude Heer was die Marcha tijdens de Slotceremonie kwam ophalen, hadden ze die schokkende ontdekking onmiddellijk vakkundig verdrongen Maar nu... al jaren lid van dat mysterieuze Genootschap... De Oude Heer was dus meer dan ‘een familielid’ van Marcha. Hij moest dus wel haar Meester zijn.
Maar dus ook die vreselijke Aanklager in de Tuchtraad. En dus Volwaardig Lid van het Genootschap. Wat sowieso al heftig klonk. Maar wat betekende dat voor Marcha? Dat Marcha’s Meester eerder een Slavin had gehad? Dat kon niet anders. Toch? Dat betekende dus ... dat een Meester de ene Slavin kon inwisselen voor ... een nieuwe.
“Marcha’s toelating tot het Genootschap zou dan ook niet meer dan een formaliteit zijn. Ware het niet dat ze jonger is dan vijfentwintig, de minimum leeftijd om als Slavin toegelaten te worden. Beduidend jonger zelfs. Maar ik zei het daarnet al: uitzondering daargelaten. En die uitzondering voor haar maken we graag. In de eerste plaats natuurlijk gezien haar voorbeeldig moeilijk opvoedbare gedrag op de Kostschool èn het Instituut. Maar dan nog blijft ze wel erg jong. Dat is echter in haar geval slechts te jong ‘in jaren’. Ik zal niet uitweiden over het hoe en waarom, maar om te overleven kon ze niet anders dan op zeer jonge leeftijd véél te snel volwassen te worden.”
Zo, was dat de onbesuisde altijd brutale Marcha die ze kenden? Alleen Moniek wist wel beter. Maar daarmee kreeg ook Marcha, nadat de meisjes van hun ontzetting bekomen waren, een warm applaus. En boog ze voor hen met puberaal dansje om dat in ontvangst te nemen.
“Juliette. Juliette vroeg mij of ik haar Meester wilde zijn. Nou ja, ze vroeg het niet letterlijk, maar daar kwam het wel op neer. Ik heb haar toen in het ongewisse gelaten of ik dat wilde...”
Je zag Juliette bleek wegtrekken....
“... en ik heb besloten aan dat verzoek te voldoen. Ik zal haar formeel voordragen als Slavin van mij bij het Genootschap.”
...en weer ontspannen. Ze keek hem vol liefde aan.
Waarop de Directeur ingreep en háár ernstig aankeek.
“Je zult zeker toegelaten worden, lieve Juliette, en beslist mijn Slavin zijn. Maar... daarna zul je verkocht worden op een veiling.”
Weer trok Juliette bleek weg. Verkocht worden? Op een Veiling? Nee! dacht ze. Ze had het bijna hardop geroepen.
“Iedere Slavin van het Genootschap kan verkocht worden, mijn lieve Juliette, dus jij ook. Maar voor je echt gaat protesteren, denk even aan mijn eerste woorden zonet:
‘jouw welzijn, jouw geluk zal altijd centraal staan’ net zo goed als ‘je doet afstand van je zelfbeschikkingsrecht’.”
Hij zag dat het bij haar binnenkwam. Mooi. En knikte goedkeurend naar haar.
Toch kon het niet laten daar aan toe te voegen: “En die veiling? Ach, dat zal alleen maar leuk zijn, neem dat nou maar van mij aan.”
Hmm zag hij iedereen denken: hoezo leuk? Tijd om op terug te keren naar de essentie van zijn verhaal.
“Maar, Juliette, Slavin worden van het Genootschap zal de belangrijkste beslissing van je leven zijn. Mijn Slavin worden zal dat altijd inhouden: Slavin zijn van het Genootschap. Nooit direct, maar uiteindelijk: altijd. Maar zie dat als een geruststelling, niet een bedreiging. Hoe moeilijk die gedachte voor jou ook is, om van iemand anders te zijn dan van mij, hoe moeilijk dat voor jou te verdragen valt, uiteindelijk zal je er niet alleen vrede mee hebben, maar het zelfs omarmen.”
En met een glimlach terwijl hij haar met een glimlacht aankeek: “En ik verzeker je: naar je echtgenoot ga je nooit meer terug. Mag je nooit meer terug. Mocht hij Lid willen worden, wat hij wil: ik zal dat nooit toestaan. En reken maar dat ik de macht heb om dat te voorkomen.”
Je zag Juliette van stijf gespannen in verzet weer veranderen in ontspanning... en liefde voor hem. Stil rolde een traan langs haar wangen naar beneden.
De meisjes waren stil. Geen applaus nu. Ze voelden het belang van dit moment. Wisten dat het Genootschap ook hun lot zou bepalen. Dat ze dat wilden, jazeker. Maar ook dat hun leven nooit meer hetzelfde zou zijn.
“Moniek, meisje. Onze voorbeeldig Kostschoolmeisje en Klasse-Oudste. Jij bent zevenentwintig jaar.”
Neee, zag je de meeste meisjes denken. Geen zestien, okay, maar zevenentwintig?
“Je bent onze grote ontdekking. Want geloof het of niet: wij van de staf van de Kostschool voor Moeilijk Opvoedbare Meisjes zagen, toen we je aannamen als Kostschoolmeisje, in jou beslist geen Klasse-Oudste. Hoe fout konden we daarin zijn. Je bent met stip de beste Klasse-Oudste ooit. Jouw vermogen om één met de meisjes te zijn en hen toch te leiden, hen dingen te laten doen die ze nooit zelf gedurfd hadden. En een ontgroening te ensceneren en leiden, een ontgroening waar we het op de Kostschool voor Moeilijk Opvoedbare Meisjes nog jaren, zo niet voor altijd, over zullen hebben. Jij bent voorgoed het voorbeeld voor hoe een Moeilijk Opvoedbaar Meisje de lieveling van iedereen kan worden. Klasgenoten en Docenten gelijk.”
Ja, nou was het weer tijd voor applaus. En niet alleen applaus. Alle meisjes gingen voor haar staan. Net zoals de aanwezige docenten.
Verlegen stond ook Moniek op en boog voor het applaus. En ook langs haar wangen drupte een traan.
“Ook jij zal Slavin van het Genootschap worden. Toch heb je nog geen Meester. En zelfs of je echt een Slavin bent is nog niet zeker. Hoewel we denken van wel.
Waarom we je dan nu al willen toelaten? Heel simpel. Je bent zo’n bijzondere Klasse-Oudste dat we niet het risico willen lopen om je te verliezen. We moeten je hebben.”
Door de manier waarop hij dat zei, met die nadruk op ‘moeten’, schoot de zaal in de lach.
“Maar niet alleen jou, lieve Moniek, ook je echtgenoot willen we. Je man krijgt zo’n bijzondere positie binnen het Genootschap dat hij morgen benoemt zal worden tot Erelid. Meester of niet.”
Wat ook voor hem onverwacht kwam. Zodat Moniek en hij elkaar vol verwondering aankeken. Wat gebeurde hier? Dit was meer dan verhuizen en een nieuwe baan alleen. Veel meer.
“Vertelde ik al eerder hoe bijzonder Moniek is voor het Genootschap, we weten dat dat ook voor jullie, kostschoolmeisjes, geldt. Ook voor jullie zal Moniek nooit als belangrijk persoon verloren gaan, of ze nu Slavin zal worden of niet. Jullie zijn nu geen kostschoolmeisjes meer, maar toch zal zij altijd jullie Klasse-Oudste blijven. Dat geldt zelfs voor de docenten. En òf jullie meisjes zelf ooit weer naar de Kostschool zullen gaan? Eerlijk gezegd .... ik denk het wel!”
Natuurlijk applaudisseerden de meisjes bij dit nieuws. Dit was waarop ze gehoopt hadden. Het was gewoon te fijn geweest...
“Maar ik heb voor jou nog een verrassing, Moniek. En voor Marjan.”
Marjan schrok. Nog een verrassing voor haar. Ze vertrouwde het niet helemaal.
“Tijdens Marjans opleiding tot Gecertificeerd Dienstmeisje zal ze of op het Instituut verblijven of stage lopen. Maar in de tussentijd ... zal ze bij jou en je echtgenoot mogen verblijven.”
Even was het stil. Marjan kon het niet geloven. Bij Moniek thuis?
En Moniek... zij had eerder haar angst om haar te verliezen bij het nieuws van Marjan opleiding tot Gecertificeerd Dienstmeisje moeten verdringen. Ze wilde zo graag alleen maar blij voor haar zijn. Maar toch...
En nu! De Directeur keek hun nog eens beide aan en knikte bevestigend. Het was dus echt waar. Pas toen sprongen Moniek en Marjan overeind en vlogen elkaar in de armen. De meisjes en docenten klapten, Moniek en Marjan zoenden. En...
... de Directeur lachte: “Zo is het wel genoeg, meisjes. Kom, ga weer zitten.”
Wat ze natuurlijk braaf deden.
“Want ik heb nog één Kostschoolmeisje hier aanwezig niet besproken.
Volgens mij weten jullie allemaal al zo langzamerhand dat Maartje mijn Slavin is.
En ik weet dat Maartje Moniek verteld heeft dat ik haar zal verkopen. Dat inmiddels ook andere meisjes daarvan afweten. Ook dat ze dat helemaal niet erg vindt. Hoewel ik denk dat dat toch wel een beetje grootspraak is.”
Hij keek Maartje aan en zag dat ze moest vechten tegen haar tranen.
“Dat is Maartje ten top. En huilen mag. Verdriet dat ik je na al onze fijne jaren zal afstaan aan een andere Meester ook. Maar ik zal je nooit uit het oog verliezen. En weet, ik hèb de macht om je weer terug te eisen als ik twijfel aan jouw welzijn. Of dat ik je toch nog niet kan missen...”
Met grote ogen keek ze hem aan. Kon dat dan? Hij die zoveel meisjes had gehad en nog zoveel kon krijgen. Haar missen? Het kon verkeren: ook zij kon niet anders dan hem met liefde aankijken.
“Waarom ik jullie dat nu vertel? Dat Maartje een nieuwe Meester krijgt was immers al voor jullie Kostschooltijd beslist? Omdat het ‘waarom’ van die beslissing jullie een beeld zal geven wat het betekent: slavin te zijn van je Meester en daarmee van het Genootschap.
Eerst maar eens wat ik al eerder noemde, maar toen net deed of jullie wel wisten waar ik het over had: een 24-7-100 slavin. Ik zag jullie echt wel denken: wat is dat in godsnaam: een 24-7-100 slavin. Maar dat ‘24-7-100-slavin zijn’ is nogal belangrijk want dat is wat jullie worden als je een Slavin van het Genootschap bent. Daarom heb ik echt even tijd nodig om daar met jullie bij stil te staan. Die tijd neem ik nu. Ik zal beginnen met die getallen, vierentwintig zeven honderd.”
Hij legde nu twee uitdrukkelijke pauzes tussen de drie getallen.
“Ik zag jullie al denken, vierentwintig zevenhonderd?
Maar het is dus vierentwintig-zeven... honderd.
Die eerste cijfers, vierentwintig-zeven, stammen af van wat men een vierentwintig-zeven relatie tussen een sub en een dom noemt. Voor wie dat begrip nog niet kent: vierentwintig uur, zeven dagen in de week. Oftewel in het bdsm jargon: je bent niet alleen slavin tijdens het sm-spel, maar altijd. Het vormt je relatie. Je man is je Meester, jij zijn Slavin. Je schrijft het vierentwintig schuin streepje zeven.
24/7 wordt gezien als een levensstijl. De onderdanige is dus de gehele dag bezig met het uitvoeren van opdrachten of het navolgen van bepaalde regels. Ze is elk moment beschikbaar om te voldoen aan de behoeften en verlangens van de Dominant. De dom domineert de sub, de sub is onderdanig aan de dom.”
De meisjes keken hem verwonderd aan. Aan de ene kant leek het allemaal heel logisch. Je was als Slavin toch onderdanig? Maar als ze even om zich heen keken: niemand van hen gedroeg zich onderdanig. En niemand zat te wachten op opdrachten. Nou ja, van Maartje wisten ze het niet helemaal zeker.
Maar als klas van Kostschoolmeisjes was het liefste wat ze deden: revolteren tegen het gezag. En samen doen waar ze zin in hadden.
En als je dan gestraft werd omdat je de één of andere regel had overtreden: nou èn. Zonder straf was het saai. Met straf opwindend. Nou ja, en ook pijnlijk. En vernederend. Maar ook dat was niet ‘naar’, dat was ehh tof. En voor sommigen zelfs: geil.
“Heel goed: ik zie jullie verwarring. Dat onderdanige zit niet in jullie. Onderdanigheid is voor het Genootschap zeker geen eis, en voortdurend opdrachten uit moeten voeren al wel helemaal niet. Waarom dan toch 24/7 en nog wel met die 100 erachter?
Voor het Genootschap geldt dat je als Slavin volledig eigendom bent van het Genootschap en in de praktijk: van je Eigenaar. Die honderd staat dan ook voor honderd procent: je bent volledig eigendom van je Eigenaar, cq het Genootschap. Of van je Meester of Meesteres, dat bekt beter. Maar Eigenaar is in feite voor het Genootschap de enige correcte naam. Je bent hun ‘eigendom’.
Vergelijk het maar met een kunstschat. Je bent verantwoordelijk voor het behoud daarvan. De plicht om het te restaureren zelfs. Te beschermen. Te koesteren. En voor sommige eigenaren: er mee te pronken. Maar nu weidt ik wat te ver uit.
In ieder geval: ook onder elkaar hebben we het gewoon over een ‘Meester’ of ‘Meesteres’, niet een ‘Eigenaar’. Je Meester mag dus in alles vóór jou en òver jou beslissen èn beschikken, en dus met jou doen zoals het hem of haar behaagt. Altijd.”
Zo, dachten de meisjes. Altijd. Ik zal altijd bij jou blijven. Van die dingen. Maar de werkelijkheid was anders. Mensen trouwden net zo vaak dan dat ze scheiden. Maar de Directeur scheen het echt te menen. Want hij keek hen één voor één aan.
“Altijd.”
En liet een stilte vallen.
“Altijd. Maar -en dat is een belangrijk verschil met dat ‘gewone’ 24/7- in alles wat je Meester doet staat jouw welzijn centraal, jouw geluk. Alles zal daarvoor moeten wijken. Je Meester zal, theatraal gezegd, zijn leven daarvoor geven.”
Weer die haast plechtige pauze.
“Maar zonder pijn en verdriet, lijden en afzien, wachten en smachten, geen geluk en welzijn. En zeker niet voor vrouwen zoals jullie die verlangen naar een Meester om zich aan over te geven.
Maar misschien moet ik het wat concreter voor jullie maken: wat gaat dat 24/7-100 voor jullie in je dagelijkse leven betekenen?”
Hij wachtte een moment om door te gaan. Van theorie naar praktijk. Hij wilde dat ze zich realiseerden dat wat hij nu ging vertellen gold voor hun hoe leven er vanaf dàn zou uitzien.
“Je Meester mag op elk moment over elk aspect van je leven een beslissing nemen, je opdrachten geven, je regels opleggen en je straffen als hij dat nodig vindt. Gevraagd of ongevraagd, gewenst of ongewenst. Hij zal dus regels voor je opstellen en als je die overtreedt zal hij je daarvoor straffen. Maar net zo goed kan hij die regels weer veranderen, en je straffen voor overtredingen die je niet begaan hebt.”
Kijk, dat begrepen de meisjes.
Ze wisselden een onderlinge blik. Regels veranderen. Straffen voor dingen die je niet gedaan had. Zo kon het wel weer.
En glunderden.
“Uitgezonderd natuurlijk dat je niet gestraft wordt als je in overtreding bent. Zeker als je dat had kunnen voorkomen. Er zijn grenzen.”
Nu had hij de lachers op zijn hand.
“Wat die regels zullen zijn, en hoe vaak hij beslissingen voor je neemt: dat zal voor elke Meester-Slavin-relatie verschillend zijn. Of je bijvoorbeeld veel vrijheid krijgt, of dat je juist streng aan banden gelegd zal worden. Wellicht zelfs letterlijk: aan banden gelegd...
Maar zeker is dat straffen een wezenlijk deel van je leven zal zijn, net zoals het belang van je seksualiteit. En de wetenschap dat je Meester je altijd zal accepteren zoals je bent. Verlegen of brutaal, gehoorzaam of ondeugend, voorzichtig of onbesuisd, actief of passief. Of dat een harmonische relatie oplevert, of één die heftig is en met veel weerstand gepaard zal gaan: dat zal afhangen van jullie, Slavinnen, maar ook van het karakter van je Meester.”
Weer een zucht van opluchting: er was dus nog steeds een toekomst voor brutale ongehoorzame Kostschoolmeisjes. Ook als Slavin.
“Maar leidend zal altijd jullie geluk en welzijn zijn. Maar zoals gezegd: zonder pijn geen welzijn, zonder emoties geen leven, zonder heftige emoties geen heerlijk leven, zonder afzien geen geluk.
Daarom is de koppeling van Meester en Slavin ook zo vreselijk belangrijk.
Daarom ook kan het zijn dat je afscheid moet nemen van je oude Meester om een nieuwe Meester te verkrijgen. Als een toekomstig geluk groter is dan het verdriet van het afscheid. Vooral dàn zal het Genootschap over je lot beschikken.”
Even liet de Directeur een stilte vallen. Laat dat maar even binnenkomen, dacht hij.
Afscheid en verdriet hoort er ook bij. En keek begripvol naar Maartje, die een traan moest wegpinken. Voor haar was dat geen theorie, maar werkelijkheid.
“Dan rest mij nog één ding om over het Genootschap te vertellen. Het zal zelfs jullie eerste echte kennismaking daarmee worden, met het Genootschap dus.
Jullie Meesters maken deel uit van een Meesterkring van het Genootschap. Elke actieve Meester maakt deel uit van één Meesterkring, die 5 tot 9 leden telt.
De Kring: zo zal ik de Meesterkring vanaf nu noemen. Dat is ook onder elkaar het gebruik: je gaat gewoon naar de Kring. Maar formeel is de naam dus: Meesterkring, en niet alleen omdat het aantal Meesters telt: 5 tot 9, en niet het aantal Slavinnen. Dat kunnen er dus meer zijn en soms, tijdelijk, zelfs minder. Maar ook omdat de Meesters altijd aanwezig horen te zijn, ziekte uitgezonderd en actief betrokken.
Als een Kring 8 Meesters telt wordt er gewacht met uitbreiding totdat er twee nieuwe Meesters door het Genootschap toegelaten zijn. Dan wordt de oude Kring opgesplitst in twee nieuwe Kringen en krijgt iedere nieuwe Kring een nieuweling.
Nu, in ons geval zijn er echter drie nieuwe Meesters en we hebben besloten dat ze alle drie deel gaan uitmaken van dezelfde Kring. Niet omwille van henzelf, maar vanwege de nauwe band die hun Slavinnen met elkaar hebben.
Ik heb het natuurlijk over Paulien, Marcha en Moniek. Ja Moniek, ook jouw echtgenoot telt, als Erelid, voor onze Kring als Meester.
Ik maak al deel uit van de oude kring en ga mee naar de nieuwe. Ik neem zelfs twee slavinnen mee: Maartje en Juliette. Samen met nog een Meester die jullie al kennen, in dit geval dus een Meesteres: Juffrouw V. Zij neemt, zoals een aantal van jullie inmiddels hebben ontdekt, haar Slavin Sophie mee. En haar Gecertificeerde Dienstmeisje Dora.”
Zie je wel, zag je een aantal meisjes tegen elkaar zeggen zonder woorden. We wisten het! En daarna, zeker van uit Juliette, ook een heel dankbare glimlach. Want daar hadden ze absoluut geen rekening mee gehouden: dat een Gecertificeerd Dienstmeisje ook mee zou mogen komen. Maar eigenlijk lag het wel voor de hand: een Gecertificeerd Dienstmeisje ging altijd mee met hun werkgevers, waar die ook maar naar toegingen. Dat had Dora hen al eerder duidelijk gemaakt.
“Dat betekent dus vier Meesters en één Meesteres. Dat zou op zich voldoende zijn voor een nieuwe Kring. Maar we willen graag dat ook meer ervaren Meesters behalve Juffrouw V en ik, deel uit gaan maken van de nieuwe Kring. En met name meer ervaren Slavinnen. Daarom komen er vanuit een oude Kring nog twee Meesters mee, samen met hun Slavinnen. Ze zijn beide een stuk ouder dan jullie meisjes, en véél meer ervaren.
Oftewel, om even de optelsom voor jullie te maken: 6 Meesters en één Meesteres, 8 Slavinnen en één Gecertificeerd Dienstmeisje.
En, Marjan, nu kom ik dus bij jou terecht...”
Hoopvol keek ze hem aan. Zou het dan toch nog...
“Ik kan je nog niets beloven, maar ik wil aan het Genootschap voordragen om jou, als je met opleiding als Gecertificeerd Dienstmeisje bent begonnen - en dat zal het geval zijn bij de eerste bijeenkomst van de nieuwe Kring - jou onder hoede van Moniek en haar echtgenoot als Dienstmeisje-In-Opleiding aan de Kring toe te voegen. Zie het maar als stage binnen je opleiding.”
Zo waar, hij kreeg van Marjan een kushandje. Dat was wel heel erg brutaal.
“Goed, ik ben bijna aan het eind van mijn toespraak gekomen. Rest mij nog één ding: wanneer gaan we elkaar weer gaan ontmoeten. Oftewel: wanneer zal de eerste bijeenkomst van jullie Kring plaatsvinden.
Iedere kring komt minimaal eens in de 2 maanden een weekend bij elkaar, 5 keer per jaar - want in de zomer zit meer dan 2 maanden tussen. Voor onze nieuwe Kring betekent dat over 6 weken.
Dat doen we dus niet op het Instituut, maar daarvoor gaan we naar één van de vele vakantiewoningen die eigendom zijn van het Genootschap. Luxe vakantiewoningen met alles erop en eraan. In een mooi omgeving en alles wat het hartje van iedere slavin begeert.”
Waarbij hij hen zo verlekkerd aankeek dat de meisjes betwijfelden of het meer hun hartje was wat hij begeerde. Er doemde zich direct een beeld op dat hij hen begeerde, en dat verlekkerde de mogelijkheid betrof om hen om vele manieren te kunnen straffen. Nou ja, ze waren nu Slavinnen, dus wat dat betreft...
Maar hij had geen oog voor hun angsten of hun verlangens en vervolgde: “Vakantiewoningen overigens waarvan wij leden van het Genootschap ook doordeweeks vrij van gebruik mogen maken, alleen of met andere Meesters en Slavinnen. Ook in de zomer, en dan zelfs langer dan doordeweeks. In de zomer zijn er immers gedurende 4 maanden geen Kringbijeenkomsten maar alleen een Landelijke bijeenkomst, zodat de meeste Kringhuizen in die periode dus vrij zijn.
Voor jullie een prettige bijkomstigheid. Want het Genootschap is rijk en heeft met name veel onroerend goed. Landhuizen en kastelen, landerijen maar dus ook veel grote vakantiewoningen. Verblijf kost de leden dus niets.
Goed, dat geldt ook voor de hapjes en drankjes die voor jullie klaarstaan.
Mocht ik jullie dan niet meer spreken, dan wens ik jullie alvast een goede thuiskomst en tot ziens bij onze eerste Kringbijeenkomst.”
wie was nou al weer wie?
lijst met personages Kostschool: herzien - opent in nieuw tabblad
lijst met personages Genootschap - opent in nieuw tabblad
en waar speelde zich het allemaal af?
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
 verhalen maken dromen waar 
|
|
    
Luxuria
Actief lid
Bericht Nummer: 23
Aangemeld: 05-2020
Beoordeling: 
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 01 januari 2022 - 05:07 pm: |
|
slavin zijn... van het Genootschap |
Nieuwsgierig als ik was begon ik dit hoofdstuk getiteld “Het Genootschap” te lezen.
Als slavin ben je normaliter maar alleen met je Meester. Soms hunker je dan naar méér. Het Instituut intrigeerde natuurlijk, maar ik begreep dat dat Genootschap nog iets ‘meer’ was dan dat.
Komt de Directeur (alias meneer Gérard?) binnen met
....en jullie op het punt staan in het Genootschap opgenomen te worden...
gevolgd door de precisering: het ‘Genootschap van Eigenaren’
Ik stel me dan voor dat mij dat zou overkomen.
Wetend dat de Directeur beslist niet mijn Meester is (zoals bij bijna alle dames in kwestie).
Dan weet je dus dat je ... echt een slavin bent.
En plaatsvervangend geeft dat een heerlijk gevoel.
Natuurlijk wil je dan weten wat dat inhoudt.
En dat houdt inderdaad heel veel in.
Wat mij echter persoonlijk heel erg raakt is de nadruk op dat alles om de ‘Slavin’ gaat.
Haar welzijn, haar geluk.
Ik kan het niet laten om hier meneer de Directeur te citeren:
"Paul Gérard schreef:Maar leidend zal altijd jullie geluk en welzijn zijn. Maar zoals gezegd: zonder pijn geen welzijn, zonder emoties geen leven, zonder heftige emoties geen heerlijk leven, zonder afzien geen geluk.
En zo zijn er nog meer van die mooie bundelingen van de essentie van het Slavin-zijn. Ik kan het niet laten nog zo’n mooie samenballing te citeren:
"Paul Gérard schreef:Maar zeker is dat straffen een wezenlijk deel van je leven zal zijn, net zoals het belang van je seksualiteit. En de wetenschap dat je Meester je altijd zal accepteren zoals je bent. Verlegen of brutaal, gehoorzaam of ondeugend, voorzichtig of onbesuisd, actief of passief.
zo waar, zo universeel zelfs
woede, ijdelheid, jaloezie, onmatigheid, luiheid, hebzucht en ...
| |
Lees en Beleef
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 110
Aangemeld: 09-2019
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 03 januari 2022 - 01:00 pm: |
|
twee verhalen door elkaar heen gevlochten |
Paul is het in dit hoofdstuk gelukt om twee verhalen door elkaar heen te schrijven.
Niet alleen knap, en erg complex om te doen lijkt mij, maar ook boeiend om te lezen.
Oftewel het afscheid en lot van de slavinnen en het bestaan van het Genootschap van Eigenaren.
Het maakt dat het verhaal over het Genootschap niet saai wordt: en dat wordt zo’n beschrijving van een fictieve organisatie, een fictieve maatschappij bijna, al heel erg snel.
En dat we op een heerlijke manier afscheid nemen van alle hoofdpersonen. Een afscheid dat naar ik hoop tijdelijk zal zijn.
En al die afscheidsstukjes, met zowel een persoonlijke toespraak van de Directeur en de reactie van de persoon in kwestie -en soms zelfs andere lotgenoten, als haar toekomstig lot, zijn kleine portretjes op zichzelf.
Natuurlijk roept het allemaal vragen op. En meningen over de wenselijkheid van zoiets als het Genootschap: utopie of schrikbeeld.
Maar het wellicht meest discutabele: het beeld dat alles om het welbevinden van de slavin draait.... is natuurlijk het allermooist. Je bent een sub of niet.
dank je wel Paul,
en voor nu wil ik het hier even bij houden en bewaar het voor later (inclusief jouw mooie reactie Luxuria)
het lezen van een mooi verhaal ... is het zelf beleven
| |
Hij Van Wie Zij Is
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 44
Aangemeld: 04-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 06 januari 2022 - 08:54 pm: |
|
Hmmm ... de slavin om wie alles draait |
Wat een heerlijke omkering: niet de Meester is de baas maar diens Slavin.
Want als hij ‘alleen’ maar alles doet voor haar welzijn, haar geluk.... dan draait alle om háár. Hij past zich aan haar aan, niet omgekeerd. Haar verlangens, haar behoeftes zijn leidend. Zij mag lijden ... voor haar eigen bestwil.
Gestraft worden ... voor haar eigen bestwil. Regels die ze niet mag overtreden ... voor haar eigen bestwil.
Dan zou je weer zeggen: dus toch haar Meester die de baas is?
Natuurlijk ... ook dat is wat zij verlangd. Die wetenschap, dat hij de baas is, is wat het maakt dat zij zich Slavin voelt.
Maar die wetenschap -woordspeling- is dus niet wetenschappelijk.
Het tegenovergestelde beschouw ik als bewezen.
Als je een gelukkige sm relatie wilt, overschrijdt haar Meester nooit haar grenzen
en geeft hij haar het gevoel dat ze Zijn slavin is,
perfect in al haar twijfels, misdragingen
èn behoefte om door hem gestraft te worden.
Paul bewijst het hier wetenschappelijk verantwoord:
zo zou een Meester-Slavin moeten zijn.
En de macht van zijn Genootschap waarborgt die.
Amen!
 voor Mijn Meisje
| |
Lees en Beleef
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 116
Aangemeld: 09-2019
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 18 januari 2022 - 01:31 pm: |
|
Handboek Slavin |
Je hebt helemaal gelijk, Luxuria:
dit verhaal vormt ook het Handboek Slavin...
Voor iedere Meester natuurlijk
maar ook voor Slavinnen.
Slavinnen aller landen verenigd u.
Want: citaat van Paul èn Luxuria: alles draait om de ‘Slavin’: haar welzijn, haar geluk.
Laten wij strijden voor onze rechten,
zodat wij in veiligheid rechteloos mogen zijn.
Zo, als dat geen contradictio in terminis is (even checken op de juiste spellingswijze want ik ben geen latinist).
Waarom is dat Handboek Slavin er eigenlijk nog niet?
Dit zou er in ieder geval in moeten staan:
"Handboek Slavin::Je Meester mag dus in alles vóór jou en òver jou beslissen èn beschikken, en dus met jou doen zoals het hem of haar behaagt. Altijd.
Maar in alles wat je Meester doet staat jouw welzijn centraal, jouw geluk.
Alles zal daarvoor moeten wijken.
Je Meester zal, theatraal gezegd, zijn leven daarvoor geven.
Je Meester mag op elk moment over elk aspect van je leven een beslissing nemen, je opdrachten geven, je regels opleggen en je straffen als hij dat nodig vindt.
Gevraagd of ongevraagd, gewenst of ongewenst.
Hij zal dus regels voor je opstellen en als je die overtreedt zal hij je daarvoor straffen.
Maar net zo goed kan hij die regels weer veranderen, en je straffen voor overtredingen die je niet begaan hebt.
Uitgezonderd natuurlijk dat je niet gestraft wordt als je in overtreding bent. Zeker als je dat had kunnen voorkomen.
Wat die regels zullen zijn, en hoe vaak hij beslissingen voor je neemt: dat zal voor elke Meester-Slavin-relatie verschillend zijn.
Of je bijvoorbeeld veel vrijheid krijgt, of dat je juist streng aan banden gelegd zal worden.
Wellicht zelfs letterlijk: aan banden gelegd...
Maar zeker is dat straffen een wezenlijk deel van je leven zal zijn, net zoals het belang van je seksualiteit.
En de wetenschap dat je Meester je altijd zal accepteren zoals je bent.
Verlegen of brutaal, gehoorzaam of ondeugend, voorzichtig of onbesuisd, actief of passief.
Of dat een harmonische relatie oplevert, of één die heftig is en met veel weerstand gepaard zal gaan: dat zal afhangen van jou, Slavin, maar ook van het karakter van je Meester.
Maar weet, als Slavin ben jij de kunstschat van je Meester, zijn meest kostbare bezit.
Je Meester is verantwoordelijk voor het behoud van deze ‘kunstschat’.
De plicht om het beschermen. Te koesteren. Om het te restaureren zelfs.
En altijd: het te bewonderen.
En pas dan: mag hij er mee te pronken. En er van genieten.
Met de nodige eerbied: want een kunstschat is nimmer een gebruiksvoorwerp.
Dit loopt een beetje uit de hand.
Ik zou er een verhandeling over moeten schrijven....
het lezen van een mooi verhaal ... is het zelf beleven
| |
Paul Gérard
Oppasser
Bericht Nummer: 393
Aangemeld: 04-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 18 januari 2022 - 03:34 pm: |
|
Handboek Slavin |
Kijk eens aan, Lees en Beleef, zet jij zomaar een Handboek Slavin in elkaar. 
Oha wacht, dat komt me bekend voor ...
plagiaat!!!!
Grapje. Maar zo'n handboek is zo'n gek idee nog niet.
Vaak wordt er veel te veel vanuit de Meester gedacht.
Onterecht, want ik meen oprecht dat het de Slavin is die bepaald.
Want, wat ik vaak roep: het gaat om haar geluk.
Haar wensen, verlangens en mogelijkheden horen leidend te zijn en pas daarna, heel misschien, lijdend.
Want dat is wat ze wil, uiteindelijk, toch?
Nee dus. Als pijn en/of straf betekent lijden in plaats van ... welk positief gevoel dan ook, zit je fout, als Meester, en als sm-spanking-gemeenschap.
verhalen maken dromen waar
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?