| Gepost op vrijdag 13 augustus 2021 - 11:04 pm: | 
|
|
Een les in nederigheid en vertrouwen
Ineens spelen de vlinders in mijn buik op, als ik de straat van mijn meester inrijd. Ga ik dit echt doen? De opdracht van de meester was duidelijk. Tot in detail had hij beschreven waar ik mijn auto neer moest zetten, om welk tijdstip ik exact de auto moest verlaten, wat ik aan moest hebben en ook wat vooral niet.
Een wit, loszittend sportbroekje, en een wit sportshirt dat ik van mijn meester heb gekregen. Te klein, een maat XS. Met mijn 1,70 ben ik niet heel groot, maar mezelf in dat shirt wringen is toch een uitdaging. Om nog maar te zwijgen over hoe weinig verhullend het is. Mijn platgedrukte borsten kun je bijna letterlijk door de stof heen zien.
Verder mocht ik van de meester niets aan. Geen ondergoed, geen sokken of schoenen. De meester was duidelijk. Verder niets betekent verder niets. Thuis had ik mezelf al mooi en schoongemaakt voor de meester en de juiste kleding aangetrokken. Voor de autorit had ik er nog wel een vest overheen aangetrokken en schoenen aangedaan.
Ik was ruim op tijd vertrokken en stond nu dus al een aantal minuten op de aangegeven plek geparkeerd te wachten tot het aangegeven tijdstip. De straat was verlaten. Het was koud en donker, alleen een paar verouderde lantaarns wierpen her en der wat licht.
Van waar ik zat in mijn auto kon ik het huis van de meester nog net niet zien. De opdracht was om de auto een aardig eind van zijn huis te parkeren en de rest te lopen. Nog niet eerder had de meester mij een opdracht in het openbaar laten uitvoeren. We waren nog niet eens begonnen en de rand van mijn comfort-zone was al bereikt.
Nog een paar minuten… dan zou ik in mijn voorgeschreven outfit naar het huis van de meester moeten lopen. Het ging bijna gebeuren en de zenuwen gierden door mijn lijf. Over wat me daarna te wachten stond wilde ik nog helemaal niet nadenken. We zouden een spel gaan spelen. Meestal pakt dat voor mij pijnlijk uit.
Nog één minuut. Ik hoopte maar dat er niemand in de straat zou zijn als ik in mijn weinig verhullende en toch best wel opvallende kleding naar het huis moest lopen. Tijd om de spreekwoordelijke buurman met de hond te laten passeren had ik niet, de planning van de meester was heel precies. Te laat komen was geen optie.
Het is tijd! Ik haal nog een keer diep adem en doe mijn vest en schoenen uit. Ik spreek mezelf moed in: ‘Dit is wat je meester je opgedragen heeft. Jij bent een gehoorzaam sletje en doet wat je opgedragen wordt.’
Gelukkig zie ik niemand in de straat.
Dan open ik het portier van de auto en stap uit. Als ik mijn voet op de grond zet trekt de kou meteen mijn voet in. Als ik niet al trilde zou ik dat nu wel doen. Maar ik ga door, sluit de auto af en loop zo onopvallend mogelijk door de straat, om mij heen kijkend of niet iemand mij zou betrappen. Alsof buitenstaanders zouden weten wat ik aan het doen was.
Net toen de kou van de stoep steeds meer mijn aandacht begon te vragen schrok ik op. Beweging in de straat. Een in het donker gekleed figuur liep mij tegemoet. Mijn hart bonsde in mijn keel.
Ik sprak mezelf opnieuw moed in: ‘Doe wat je meester je heeft gezegd, je hoeft alleen maar door te lopen.’
En dat deed ik. De figuur en ik passeerden elkaar, waarbij ik zoveel mogelijk oogcontact vermeed. Na het passeren voelde ik me opgelucht, maar besefte dat dit nog maar het begin was.
Bij het huis van mijn meester aangekomen liep ik met mijn blote voeten die inmiddels best wel gevoelig waren van de kou het grindpad op. Ik verdacht mijn meester ervan dat met voorbedachten rade aangelegd te hebben, maar probeerde ondanks de pijn in mijn voeten vooral zo weinig mogelijk geluid te maken.
Na een paar passen belde ik aan. In de gang was het donker. En dat bleef het een tijdje. Was ik te laat? Heeft hij de bel niet gehoord? Zal ik opnieuw aanbellen? Ik besloot te wachten. Ik wachtte een tijd die eeuwig leek te duren, maar in werkelijkheid waarschijnlijk nog geen minuut geduurd heeft, voordat ik mijn geduld verloor en opnieuw aanbelde.
De kou en het grind begonnen nu toch echt een pijnlijke combinatie te worden, en mijn shirtje en broekje waren ook niet bepaald geschikte kleding voor deze temperaturen.
Ik belde een derde keer aan en kort daarna deed mijn meester open. Ik was blij hem te zien en hoopte heel erg dat hij trots op mij zou zijn dat ik de eerste opdrachten goed uitgevoerd had. Maar hij was afstandelijk.
Hij bekeek me van top tot teen, checkte of ik aan het kledingvoorschrift voldaan had en zei kortaf: “Ga naar je kamer.”
Ik had in het huis van de meester een eigen kamer om te rusten en bij te komen van zijn spelletjes.
Daar aangekomen trof ik een teil met warm water en een handdoek. Hiermee kon ik mijn voeten schoon en warm maken en mezelf voorbereiding op wat komen zou. Hoewel, met de meester wist je het nooit. Ook deze keer was ik vanaf het begin al totaal in verwarring. Waarom duurde het zo lang voor de deur open ging? Waarom liet hij niet meer trots blijken? En dan nu toch deze warme beloning? Ik kon geen hoogte van hem krijgen. Het enige wat ik kon was de situatie accepteren zoals die is en mijn meester gehoorzamen.
Na een paar minuten kwam hij me ophalen en bracht me naar de speelkamer.
“Tijd voor je warming-up,” zei hij.
‘Een beetje warmte is nog steeds behoorlijk welkom,’ dacht ik, me tegelijk realiserend dat deze warmte vast minder prettig zou zijn dan het warme water van daarnet.
In de speelkamer voelde ik me weer meer thuis. Dit was de ruimte die ik kende, hier had ik mijn meester vaker gediend. De vertrouwde plek gaf me een gevoel van rust. De meester gebood me mijn handen op het bureautje te zetten, mijn rug hol te maken en mijn stevige bilpartij aan hem aan te bieden als een goed sletje. Dit kon ik, ik wist hoe mijn meester mij wilde hebben en ik zou hem weer kunnen laten zien hoe braaf ik was.
Toen ik mijn positie ingenomen had streelde de meester mij. Over mijn rug, door mijn haren, langs mijn kin, over mijn borsten en via mijn billen langs mijn benen naar beneden en terug. Het voelde heerlijk om op deze manier contact te maken met mijn meester.
Ik verlangde automatisch naar meer. Naar harder. Naar zijn stevige hand. En ik kreeg wat ik wilde. De meester kroop met zijn hand onder mijn sportbroekje en pakte mijn bil stevig vast. Met zijn andere hand stroopte hij het broekje op zodat hij mij de eerste heerlijke pets van de avond kon geven. Vol op mijn bil. Een tweede en derde slag volgden niet lang daarna. Hiernaar had ik verlangd.
Alle spanning die zich in mij opgebouwd had kwam er in één keer uit. Dit wilde ik, ik wilde meer.
“Meer meester, spank me!” smeekte ik, gek van genot.
Maar het broekspijpje ging weer omlaag. Opnieuw verwarring. Ik snapte het niet. Dit was toch waar ik voor gekomen was? Dit was toch hoe ik hem kon dienen? Waarom stopte het opeens? Ik baalde enorm. De sterke hand van mijn meester gaf mij ook het gevoel een goed sletje te zijn. Was ik dat niet? Had ik wat fout gedaan? Waarom spankte hij niet gewoon door?
“We gaan naar buiten,” sprak hij beslist.
Ik schrok, maar volgde hem braaf. Gelukkig bedoelde hij met buiten zijn diepe achtertuin, waar we nog enigszins beschut waren. Hij ging zitten op een ouderwets wit tuinbankje en wees naar de grond recht voor zich.
Ik begreep het gebaar en ging geknield op de grond voor hem zitten. Dit keer gelukkig in het gras, in plaats van dat vervloekte grind. Hij sloeg een deken om me heen, het was immers behoorlijk koud, en begon zijn verhaal:
“Meisje, meisje, meisje” begon hij, met een combinatie van teleurstelling en medelijden in zijn stem. “Ik zie dat je graag een gehoorzaam sletje wil zijn, maar je moet nog veel leren.”
Ik bleef onderdanig naar de grond staren, me nog steeds afvragend wat ik fout had gedaan.
“Twee dingen zijn erg belangrijk om goed in je hoofd te prenten als je een goed sletje wil worden. Eén: Het draait om de meester, niet om jou. En twee: Je kunt, nee: moet je meester vertrouwen.”
Ik knikte, dat klonk logisch, maar dat had ik toch gedaan? Ik had precies gedaan wat hij van me vroeg.
De meester ging verder: “Je bent deze avond goed begonnen, je hebt de kledingvoorschriften gevolgd en hebt mijn opdracht goed uitgevoerd. Daarvoor heb je ook een warme beloning gekregen op je kamer.”
“Dank u meester.” Zei ik zachtjes, beantwoord door een aai over mijn bol. Blijkbaar was mijn meester nog niet klaar met mij, wat mij van binnen blij stemde.
“Maar…” ging hij verder. “Je vond het ook nodig om vanavond drie keer aan te bellen! Denk je dat ik doof ben? Of erger: denk je dat het allemaal om jou draait? Of nog erger: Vertrouw jij je meester niet?”
Ik schrok van deze woorden en tranen welden op in mijn ogen. Zo had ik het helemaal niet bedoeld. Ik had alleen maar… Ik dacht dat…
“En in de speelkamer was het al niet anders meisje.” Ging hij verder. “Ging het je niet snel genoeg? Vond je jouw genot belangrijker dan het mijne?”
Ik wist niet wat ik hoorde, dit is totaal niet wat ik vond. Nee, nee, neeneenee dacht ik. Het begon te tollen in mijn hoofd, mijn ademhaling versnelde en ik begon te snikken. Mijn meester had het door, pakte mijn kin en keek me nu recht in mijn waterige ogen aan.
“We gaan jou eens even een lesje leren. Letterlijk. We gaan van jou een beter sletje maken vanavond, zodat je je meester in de toekomst nog beter kunt dienen.”
Dat was zo fijn om te horen. Ik knikte hevig. Ik wilde zo graag aan mijn meester bewijzen dat hij het belangrijkste voor mij was. Ik had daar alles voor over!
“Het lesje vanavond gaat over geduld sletje. Dat gaan we op twee manieren doen. Eerst krijg je straf voor je slechte gedrag, en daarna gaan we oefenen met goed gedrag en dat belonen.”
Weer knikte ik hevig. Dit klonk logisch en ik wilde alles doen om te bewijzen dat ik een goed sletje kon zijn.
“Goed, sta maar op meisje, en ga met je handen achter je hoofd staan, ellebogen uit elkaar.”
Dit kon ik. Ik gehoorzaamde direct: ik gooide de deken af en ging in de gevraagde positie staan. Ik was blij met de kans om mezelf te bewijzen.
“Je hebt net drie keer aangebeld. De eerste keer is natuurlijk geen probleem. Maar veertig seconden later een tweede keer en twintig seconden daarna nog een keer. Die tijd ga je nu dubbel inhalen, hier buiten.”
Ik knikte begripvol. Ik ging laten zien dat ik het geduld kon opbrengen, en eerlijk gezegd vond ik het reuze meevallen dat ik nu op het zachte gras stond in plaats van het grind.
“Ik start de tijd nu,” hoorde ik achter me.
Ik had nu de tijd om mijn gedachten bij elkaar te rapen. Ik nam me voor niet alleen maar gehoorzaam te zijn, maar mij volledig in dienst van mijn meester te stellen. Zijn genot staat centraal, en hem kan ik vertrouwen, dat zijn de lessen van vanavond. Ik herhaalde ze voor mezelf om ze niet te vergeten, maar ook om niet op de kou te hoeven letten.
Tot ik achter me opeens mijn meester hoorde “Dit is voor de tweede keer aanbellen.”
Een hoos water stortte zich over mij heen! Koud! Aaah! Ik kroop ineen maar mijn meester corrigeerde mij snel: “Rechtop!”
Ik had het gevoel dat al mijn spieren in mijn lichaam verkrampten en kon met moeite ademhalen.
“Dit is voor de derde keer aanbellen.”
Klats! Weer een stortvloed koud water over me heen. Ik was nu echt zeiknat en begon te trillen als een riet. Mijn tepels waren stijf van de kou en prikten nu meer dan ooit in de stof van het strakke shirt.
“Je moest de tijd dubbel inhalen meisje, dus je bent nu op de helft. De tweede helft gaan we het wat moeilijker maken.”
Nog moeilijker? Dacht ik, maar ik besefte me meteen dat het niet om mij draaide, maar om de meester en dat ik deze straf moest ondergaan omdat ik zo ongeduldig was geweest. Goede sletjes stellen dan geen vragen, maar gehoorzamen. En dat deed ik.
Ondertussen had de meester de mouwen en schouders van mijn t-shirt aan de bovenkant opengeknipt. Hij stroopte het omlaag zodat mijn borsten eindelijk de vrijheid kregen. Op zich wel fijn maar mijn God wat was het koud! Hij trok ook mijn broekje omlaag en gebood me eruit te stappen.
Meteen daarna waren er blijkbaar weer veertig seconden om want ik kreeg weer de volle laag! De kou ging nu echt pijn doen en normaal ademen kon ik al niet meer. Nog twintig seconden.
Als in trance doorstond ik die om vervolgens voor de laatste maal een emmer koud water over me heen gekieperd te krijgen. Gelukkig wikkelde mijn meester me snel daarna weer in een deken.
Bibberend en half huilend van de kou schuifelde ik met hem mee terug naar binnen. Ik was trots dat ik dit doorstaan had, maar ik wist dat het niet om mij draaide.
“Dank u meester.”
Fluisterde ik hem toe, en ik kreeg een kus op mijn natte voorhoofd. Een glimlach kwam op mijn gezicht.
Toen we weer binnen waren gingen we meteen naar de badkamer. De meester zette mij in het bad, trok het restant van het t-shirt van mijn natte lijf en pakte zelf de douchekop. Met een warme straal spoelde hij me af en warmde hij me op. Ik voelde me net een klein kind dat gewassen wordt door haar moeder. De liefde waarmee hij dat deed alleen al maakte mij van binnen warm.
Met een washand wreef hij me nog extra warm en schoon. Zijn hand ging over mijn hele lijf. Met name mijn bevrijde borsten kregen extra aandacht. Hij masseerde ze, kneep erin en speelde met mijn tepels die dat onmiddellijk beantwoordden door weer stijf te worden. Wat voelde dat heerlijk en wat voelde het ook fijn dat de meester van mijn lichaam kon genieten. Nadat hij me afgedroogd had liepen we terug naar de speelkamer.
“Nu kun je je beloning verdienen als je je goed gedraagt. Dat wil zeggen dat je geduldig wacht, ook al heb je het niet makkelijk.”
Voor deze opdracht had mijn meester een speciale opstelling gemaakt. Het bestond uit een jerrycan met water die aan het plafond hing. Via een kleine kraantje kon daar zo snel of langzaam als de meester wilde water uit druppelen of stromen. Daaronder een plexiglas koker, met streepjes erop. Een soort mega maatbeker. De koker kon met een katrol opgetild worden.
Mijn meester gaf me opdracht met mijn gezicht naar de opstelling te gaan staan. Ik kreeg tepelklemmen op mijn mooie borsten. Ik had dat vaker gehad en kon dat goed hebben. Nu werd het touw waar de koker aan hing bevestigd aan het kettinkje dat de tepelklemmen met elkaar verbond. Gelukkig rustte de koker nog op de grond, waardoor het gewicht nog niet aan mijn borsten trok, maar iets zei me dat dat niet lang meer zou duren.
“Je ziet dat de koker is opgedeeld in zes stukken van elk tien streepjes,” begon mijn meester zijn uitleg. “Voor elk van de eerste dertig streepjes krijg je een mep met de hand op je achterwerk. Dat wilde je toch zo graag?” Dat is inderdaad waar ik al de hele avond naar verlangde. Naar wat ik kende en wat mij als een klein onderdanig sletje zou wegzetten. Waar ik nog lang van na kon genieten als ik de pijn in mijn billen voelde. Dat wilde ik inderdaad.
Mijn meester ging verder met zijn uitleg. “Na de eerste dertig streepjes volgen er twintig waarbij je voor elk streep je een klap met de paddle krijgt.
En de laatste tien krijg je met de cane. Als je zo ver komt natuurlijk, want je moet het nog wel verdienen!”
Ik wilde het, ik wilde het zo graag. Ik wilde mijn billen laten teisteren door mijn meester, ik wilde een goed sletje zijn en ik wilde laten zien dat ik vanavond geleerd had en de pijn kon weerstaan als mijn meester dat wenste. Ik nam mezelf voor om de hele koker vol te laten lopen, hoe pijnlijk dat ook zou zijn en hoe lang dat ook zou duren.
“Doe twee stappen naar achteren, we gaan beginnen.”
Gebood mijn meester. Voorzichtig stapte ik naar achteren. Het touw trok strak en mijn borsten dus ook. Gelukkig viel het gewicht van de koker mee, ik kon dit makkelijk lang volhouden.
Mijn meester draaide het kraantje van de jerrycan open en langzaam sijpelde er water in de koker. Centimeter voor centimeter zag ik het waterpeil stijgen. De eerste tien streepjes waren snel verdiend. Ik voelde me trots. Streepje elf tot twintig gingen ook nog prima, maar ik begon het gewicht van het water te voelen. Ik verroerde me niet en met enige moeite haalde ik streepje dertig.
De klemmetjes leken zich steeds harder in mijn borsten vast te grijpen en het begon ook lang te duren. Maar ik zou niet opgeven, ik had een missie. Halverwege de twintig streepjes van de paddle kreeg ik het echt zwaar. Ik begon te zweten, heftiger te ademen en kon af en toe een kleine kreun niet onderdrukken.
Streepje veertig tot vijftig leken nog wel langzamer te gaan en ik was echt in gevecht met de pijn. De pijn werd heviger en heviger, mijn borsten leken wel kapot te scheuren en de tranen stonden in mijn ogen. Toen zette mijn meester het kraantje stil! ‘Nee! Dacht ik! Wat een rotstreek!’ Maar ik corrigeerde mijn eigen gedachten en besefte dat het niet om mij ging, maar dat ik simpelweg te doorstaan had wat mijn meester voor mij in petto had.
“Je doet het goed meisje, tijd voor een kleine samenvatting van wat je geleerd hebt vanavond. Wat heb je vanavond fout gedaan?”
“Ik was te ongeduldig meester.”
“En waarom is dat erg?”
“Omdat het niet om mij draait maar om u meester.”
“En…?”
“En omdat ik u moet vertrouwen meester.”
“Goed zo meisje,” en hij draaide het kraantje van de jerrycan vol open!
Ik voelde nu de koker elke seconde zwaarder worden, waardoor de pijn snel toenam. Ik gilde het uit. Pas toen het water over het zestigste streepje was gaf mijn meester me toestemming om naar voren te stappen en de koker op de grond te laten zakken. Mijn tepels stonden in brand! Mijn meester ontdeed me van de tepelklemmen en masseerde voorzichtig mijn borsten en tepels.
“Je hebt het volbracht sletje, je hebt je beloning verdiend. Je weet waar je moet gaan staan.” Dat wist ik inderdaad en dat liet ik me geen twee keer zeggen. Ik verheugde me nog meer op de spanking die ik zou gaan krijgen nu ik die zelf verdiend had.
“Tel je mee?”
“Ja meester.”
De eerste klap kwam meteen hard aan op mijn gewillige kontje. Hij spaarde me niet, en ik zou niet anders willen.
Klets! “Eén meester.”
Om en om sloeg hij mijn billen met flinke kracht. Klets! “Twee meester” Klets! “Drie meester.”
Bij nummer twintig voelde ik mijn billen al goed gloeien, en ik wist wat er nog komen ging. Ik wist dat het pijn ging doen en ik werd zo ongelooflijk geil van.
“Dank u meester,” wist ik na de dertigste slag nog uit te brengen. Hij zweeg, maar gaf me een goedkeurend klopje en een aai over mijn billen.
Hij pakte de paddle. Het was een lichte langgerekte houten paddle waar ik al eerder de slagen van op mijn zitvlak te verwerken had gehad. Het was een venijnig ding en juist dat maakte me nog geiler. Ik had vanavond geleerd geduldig te zijn, dus ik bleef braaf in mijn positie staan wachten op de slagen van de meester.
Ik werd niet teleurgesteld. De slagen kwamen weer, en ik telde weer mee.
Whack! “Eénendertig meester”
Een iets langere pauze volgde.
Whack! “Tweeëndertig meester”
Het tempo ging iets omhoog en nummer drieëndertig volgde al snel. Ook de slagen daarna volgden elkaar op met slechts een paar seconden ertussen. Mijn billen stonden in brand en ik begon onvrijwillig met mijn billen te wiebelen.
Mijn meester hield me hierop stevig vast, zodat ik geen kant op kon. Het gevoel in mijn billen in combinatie met de sterke arm van mijn meester om mijn middel geklemd maakte mij nog geiler. Ik wilde meer, ik wilde dat het nooit zou ophouden. Ik bleef meetellen.
Whack! “Negenenveertig meester”
Whack! “Vijftig meester, dank u meester.”
En hij liet mij even los.
De pijn en het genot gierden door mijn lijf en ik had amper door waar ik was toen mijn meester alweer terugkwam met de cane. Ooit had ik zes slagen met de cane gehad, en daar had ik nog wel een paar dagen last van gehad. Maar op de één of andere manier smachtte ik naar het duivelse ding. Ik was zo opgewonden, vanavond wilde ik alles. Ook nu telde ik weer mee.
Pets! “Eénenvijftig meester”
De slagen kwamen nu wat minder snel na elkaar, waardoor ik minder heen en weer wiebelde. Na elke slag ging er een schok van pijn en opwinding door me heen, waardoor ik alle moeite had om in mijn positie te blijven en mijn billen aan te blijven bieden aan mijn meester, maar het lukte.
Na de zestigste slag telde ik, bedankte ik mijn meester en daarna vulde de kamer zich met een serene stilte. Mijn hoofd was leeg en ik was intens gelukkig. Moe, trots, voldaan. Ik voelde mijn billen, maar ik voelde vooral hoe het was om een goed sletje te zijn. Hoe blij en tevreden ik daarvan werd.
De stem van mijn meester haalde me terug naar het hier en nu: “Ga naar je kamer.”
Die woorden had ik eerder gehoord. Aan het begin van de avond hadden ze voor verwarring gezorgd, paniek misschien zelfs, maar nu niet. Ik wist dat mijn meester goed voor mij was en ik vertrouwde hem volledig.
Ik plofte op mijn buik op bed en zakte weg in een soort halfslaap. Opeens voelde ik een hand op mijn billen, die mij insmeerde met een zalf. Ik wist niet hoe lang ik daar al lag, ik had niet gezien wie er binnen was gekomen en wanneer, maar ik hoefde niet te kijken.
Ik wist dat het mijn meester was en dat het goed was. Nadat hij mijn billen had ingesmeerd ging hij naast mij liggen en hield mij in zijn stevige, veilige armen. Ik kroop dicht tegen hem aan en wist mij geborgen bij hem. Met een glimlach om mijn mond viel ik in slaap.
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?