| Gepost op woensdag 10 februari 2021 - 07:52 pm: | 
|
|
ik ga over zijn knie, niet jij, jij komt nog wel
all in the family: zus om zus
verdorie, ik kom er gewoon niet tussen.
zusjelief, ik ben het die hier gestraft wordt, dus dit is mijn verhaal
en ik, Manon dus, begin gewoon opnieuw.
Nou ja, dat super romantische gedoe bij ons thuis sla ik hier maar over.
Zaterdag, om twee uur, had Jacob gezegd. En wees op tijd. Niet te vroeg, niet te laat.
Echt, dat zei hij letterlijk.
Daarom heb ik het ook maar zo opgevat.
Natuurlijk ben ik er daarom vijf minuten te vroeg. Ik maak even een ommetje door het hofje. Dat is het overigens niet echt. Het zijn blokken van drie woningen die aan beide kanten van een lus liggen. Je kunt er wel met een auto komen maar dat is duidelijk niet de bedoeling. Een ruim plantsoen ook. Ik maak een rondje op de fiets en heb het gevoel dat al die oudjes toekijken. Dus zet ik mijn fiets vlakbij en wacht tot het tijd is. Dan loop ik naar het goede huisje en bel aan.
Jacob doet meteen open en geeft me een zoen.
Ik loop naar binnen en zie haar meteen.
Wouw, ze staat in de hoek. Mijn zus. In de strafpositie van vader.
Die ene keer dat ik niet mocht kijken maar stiekem toch deed.
Nu staat ze daar voor mij, weet ik. Daarom moest ik precies op tijd zijn.
Ik loop langzaam naar haar toe.
“Dag Wendy,” zeg ik.
Maar mijn groet beantwoorden doet ze niet. ‘Heerlijk,’ denk ik, ‘ze heeft straf.’ Maar waarvoor?
“Heb je haar net gestraft, of moet ze het nog krijgen?” vraag ik.
“Kijk zelf maar.”
Nou, dat laat ik me niet twee keer zeggen.
Ik kniel vlak achter haar op de vloer.
Sexy jurkje. Dat ken ik nog niet. En die hoge hakken al wel helemaal niet, en kousen met naad, zie ik.
Zou ze die voor Jacob gekocht hebben? En werd ze daarom gestraft?
Ik til haar jurk voorzichtig omhoog.
Jemig, het kan nog beter. Ze heeft jarretels en een bijpassend sexy slipje aan.
Zie ik daaronder en er naast streepjes op haar billen?
Ik vraag of ik beter mag kijken.
Hij gaat naast me staan en tilt haar jurk nu zelf omhoog.
Hij wil dat ik haar slipje naar beneden trek.
Zes streepje op beide billen is wat ik zie. Keurig netjes naast elkaar.
“Wouw,” zeg ik, “ik wordt er stil van.”
Hij wil dat ik haar slip weer op zijn plaats trek en zegt me te gaan zitten.
Zelf neemt hij tegenover mij plaats en vertelt dat ze ook nog extra straf heeft verdiend.
Billekoek dus.
Tuurlijk wil ik weten waarvoor, maar hij geeft geen sjoege.
In plaats daarvan begint hij over mijn eigen ervaring met billekoek. Ik ga er maar vanuit dat m’n zus hem wel alles zal hebben vertelt, dus ben ik eerlijk.
Maar wat hij dan voorstelt zie ik echt niet aankomen.
Hij vraag me of ik haar wil straffen. Echt waar, ik, haar jonger zusje!
Ik weet niet meer wat ik geantwoord heb maar het zal instemmend geweest zijn.
Maar er is een maar. Er is altijd een maar, toch?
Hij vindt dat ook ik straf verdiend heb. Vertel mij wat. Natuurlijk heb ik straf verdiend. Ik heb zijn lief over mijn knie gelegd en haar echt een flink plak slaag op haar blote billen gegeven. Zo hard als ik durfde. En kon. Maar dat bedoelt hij niet. Het is nog veel erger.
Ook dat had ik kunnen weten. Natuurlijk verraadde mijn zusje me. Nou ja, zelf schaam ik me er ook wel over. Dat ik haar vriendje zat te beledigen, terwijl ik eigenlijk best wel op hem geil. Ik bedoel, ik val op jongens zoals hij. Hij lijkt zo op mijn vader. Lekker streng, en duidelijk. Zo vanzelfsprekend altijd de baas. Wat perfect werkt voor Manon. Ook voor mijn moeder, trouwens. Maar niet voor mij. Nou ja, ik blijf vader dus uitdagen. Maar daar weten jullie al alles van.
Maar met Jacob heb ik dat nooit gedurfd.
En nou confronteert hij me met mijn eigen wangedrag. Weet dat ik zelfs met opzet die ruzie met Wendy uitgelokt heb. Ik schaam me diep.
Toch moet ik slikken wanneer hij me zegt dat ik daarvoor gestraft hoor te worden. Door hem.
Het duurt lang voordat ik me realiseer dat hij op antwoord zit te wachten.
“Goed,” is het enige dat ik weet uit te brengen.
“Jullie wisselen,” zegt hij.
Jeetje, het is hem ernst. En ik ben de eerste die hij wil gaan straffen. Met mijn zus als toeschouwer.
Hij wil dat ik in de hoek ga staan. Laat dat nou precies de plaats zijn waar ik me wil verstoppen. Even me bij elkaar rapen. Me realiseren wat er gaat gebeuren. Mij en Jacob. En ik en mijn zus. We kruisen elkaar halverwege de kamer. Ze glimlacht lief tegen me. Helemaal niet haatdragend; of zich verkneukelend over wat me te wachten staat; of boos over dat ik haar opnieuw mag straffen: dat alles gaat in een split second door me heen.
Maar nee, ze is alleen maar lief. Had ik maar wat meer van haar. Maar nee, ik ben zo graag de bitch. Nou, dat zal me leren...
Netjes in de wacht, net zoals mijn zus. Hoe stond ze al weer. Oh ja, voeten uit elkaar. Handen in haar nek en in elkaar. Ze stond zonet zo mooi, hoe kreeg ze dat voor elkaar? Oh ja, dat sexy jurkje, hoge hakken en pikante ondergoed. Ik ben in alles de minste. Ik, verslagen door mijn zusje. Eh, grote zus dus. Nou ga ik gestraft worden onder haar ogen.
En ik besef: dat was nou precies Jacobs bedoeling.
Het gekke is: die wetenschap doet me eindelijk ontspannen.
Wendy is van Jacob, niet ik. Ik ben er alleen voor de fun.
En dat is goed.
Laat ze maar met me spelen, beide.
Wendy
Ik kijk naar mijn zusje.
Zusje, want voor het eerst zie ik hoe jong ze nog is.
In het elkaar voorbijlopen vang ik haar blik. Zo onzeker.
Ze is zo’n heksje vaak, maar ook zo kwetsbaar.
Ik zie haar gaan staan daar waar ik eerst stond: in de hoek. Ik zie dat ze zich geen houding weet. Ik wil haar zeggen: lief zusje van me, het is goed. Ik hou van je. Ik hou van Jacob. Dat blijft. Ik vind het fijn dat jij me zodra mag straffen. Net zo goed als ik jou Jacob gun. Laat hem met je spelen. Laat je gaan. Wees weer de bitch die je zo graag speelt.
Het is net alsof ze dat voelt: mijn golf van warmte naar haar toe, want ik zie haar ontspannen. Ze hoeft zich geen houding te geven. Letterlijk in dit geval: gewoon in de houding gaan staan. Niet nadenken, gewoon ervaren.
En ik mag kijken. Net zoals ik nu al doe: met liefde, compassie en... opwinding. Wetend dat Jacob haar zo dadelijk gaat straffen.
Ik zie dat Jacob haar ook observeert. We wisselen een blik. Ik word week van binnen. Hoe kan ik toch zo van hem houden? En van Manon tegelijkertijd. Wetend dat...
“Mooi,” zegt hij.
Dat kan van alles betekenen. Dat het goed is, zo. Dat ik mooi ben. Dat Manon daar mooi staat. Dat het leven mooi is.
Dat is allemaal zó waar. Geeft het dat ik niet welk ‘mooi’ hij bedoelt? Er glijdt een traan langs mijn wang. Ik voel me gelukkig.
Jacob gaat staan en drukt een kus op mijn traan. Natuurlijk heeft hij die gezien. Hoe kan het dat alles zo vanzelfsprekend voor hem is. Een meisjestraan, dat is toch reden van zorg? Niet voor hem. Hij pakt gewoon de rechte stoel en gaat daar op zitten.
“Manon.”
Ik schrik op. Mijn gedachten dwaalden van gestraft worden naar billekoek en weer terug. Wat ik daar toch mee heb? Terwijl ik nu dus gewoon sta te wachten op billekoek. En bezig hoor te zijn met waarom ik gestraft ga worden. Een biecht en berouw en zo. Dat past niet bij me, maar zo ga ik me wel gedragen, besluit ik snel.
Bedeesd draai ik me om, leg mijn handen op mijn rug en mijn hoofd ligt gebogen. Boetevol. Is de bedoeling natuurlijk. Maar zo voel ik me helemaal niet.
Ik voel de opwinding van het zo gestraft gaan worden. Over zijn knie, mijn billen bloot. En slaag, veel slaag. Het maakt me ... geil.
En terwijl ik voor hem staand mijn handen weer braaf in mijn nek leg en hem voorzichtig aankijk... barsten we beide in lachen uit.
Ben ik dan zó doorzichtig. Boetevol en berouw... twee woorden, maar zo totaal niet bij me passend.
Maar biechten, dat wil ik wel.
“Ik ben een bitch,” begin ik. “Nee, sorry, ik ben een kreng. Ik ben gemeen en wraakzuchtig en wil dat alles om mij draait.”
Ik kijk vol bravoure even richting Wendy: “en dat doet het ook, thuis en nou,” bijna zeg ik ‘hier’ maar kan me nog net op tijd inhouden, dat is te erg, dus zeg ik: “altijd dus.”
Jacob kijkt me misprijzend aan. Natuurlijk weet ik dat het onzin is. Maar ik geef hem graag extra redenen om me hard te straffen.
“Enne, ik heb dus gewoon proberen te stoken tussen mijn zus en jou. Heb heel gemene dingen gezegd die allemaal gelogen zijn. Maar dat kun je me dus echt niet kwalijk nemen want dat is gewoon wie ik ben: een kreng.”
Hij lacht en ik grijns.
“Dacht je nou echt dat ik je dat kwalijk nam? Dat je een kreng bent? Ach, ik zou natuurlijk kunnen beweren dat dáárin,” hij wijst naar me, “ook nog een klein hartje zit.”
Hij doet alsof hij er over zit na te denken: “Maar dan zou ik liegen. Nee, ik geef je waar je recht op hebt: een flink pak slaag. Om mee te beginnen. Over mijn knie, bitch. Nu!”
Even wil ik me over zijn knieën werpen, zo venijnig komt dat er uit. Maar ik beheers me en draai verwaand met mijn hoofd alsof me dat helemaal niets doet en talm alsof ik er over nadenk welke kant ik weg wil lopen, om ten slotte zo begeerlijk mogelijk me te verwaardigen om over zijn knie te gaan liggen ..... Zo van, zal ik me verwaardigen om over jou knie te gaan liggen.
“Hč hč was dat nou zo moeilijk. Denk je dat ik onder de indruk ben van dat prinsesjes gedrag van jou? Je billen zijn zo dadelijk even bloot, en je schreeuwen even hard, prinsesje of niet. Een verwaand prinsessen krengetje”
En hoppa, daar gaat mijn rok omhoog en mijn slip naar beneden. Ver naar beneden en met het nodige geweld. Is hij boos? Ik hoop het, dan is het pak slaag des te hard.
Pats. Zeker, hij houdt zich niet in. Toch verwacht ik dat hij wel harder kan.
Pats. Dat is ook...
pats pats.
Ik besef nog net dat ik geen tijd meer heb om te denken.
Dit doet pijn.
Ik roep auw.
Van mijn voornemen om voluit te gaan schreeuwen is niets meer over. Iets willen is voorbij. Ik word gestraft. Ik ben alleen nog het lijdend voorwerp. Ik kan alleen maar ‘auw’ roepen.
“Au au au...”
Wat overgaat jammeren.
Wat uiteindelijk verwordt tot schreeuwen.
Jezus wat slaat hij hard. Wat slaat hij snel. Ik krijg echt niet de tijd voor wat dan ook.
Ik word gestraft. Echt gestraft.
Dan houdt het op. Hoor ik alleen mijzelf nog roepen.
Oeoeoe. Dat is niet de bedoeling.
Ik ben de bitch. Ik hoor...
Ik voel mijn billen gloeien, maar de pijn vloeit weg. Ben ik dan helemaal zo streng niet gestraft? Of kan ik dat gewoon hebben als het zo snel gaat?
Ik voel de triomf.
Jacob heeft me gestraft. Yes. Voor de ogen van zijn lief. Mijn zus. Yes.
Ik richt me half op en zoek haar met mijn ogen.
“Zielig hoor, dat je alleen mag kijken,” zeg ik snerend tegen haar. “En dan ga je ook nog straks bij mij over de knie in plaats van je lief. Echt sneu ook, door je kleine zus gestraft gaan worden.”
Ze kijkt me vervolgens natuurlijk met die lieve blik in haar ogen weer aan.
“Het was fijn om te mogen kijken. En mooi. En ik vind het ook fijn om door jouw gestraft te worden. Net als de vorige keer. Dat je mijn zusje bent maakt het alleen maar ... mooier.”
Ik wil nog tegen haar roepen dat ze niet zo verdomde klef moet doen, maar ik krijg de kans niet.
“Staan jij,” zegt Jacob streng: “ik heb het helemaal gehad met jou, Manon.”
Ik weet niet hoe snel ik van zijn schoot af moet om netjes in de wacht te gaan staan. Allesbehalve charmant zullen we maar zeggen.
“Ik was pas halverwege met je billekoek, mevrouw het kreng. Maar mooi niet dus, als je je zo misdraagt.”
Shit denk ik, dat was niet de bedoeling. Ik weet me geen houding te geven. Hij is echt boos op mij. Terwijl die aandacht van hem zo heerlijk was. Nou ja, die straf dus. En dat heb ik dus maar weer mooi verpest met mijn scherpe tong.
“Nee voor jou geen billekoek Manon,” voegt hij er dreigend aan toe.
Het huilen staat me nader dan het lachen. Maar een meisje als ik huilt niet. Sorry zeggen is ook niet voldoende. Het enige wat ik kan bedenken is hulpeloos naar de grond kijken. Er in wegzakken natuurlijk, maar dat gaat helaas niet lukken.
“Voor jou, Manon...” hij last een pauze in om de spanning op te bouwen.
Ik voel mijn buik zich samentrekken van ellende.
“... de cane.”
Huh?
Krijg ik een beloning?
Want dat is iets waar ik echt niet op durfde hopen.
Natuurlijk ben ik er ook bang voor. Echt wel. Maar ik kan me niets spannenders voorstellen dan gestraft te worden met de cane. Ik fantaseer daar al jaren over. Echt waar. Ik was stik jaloers dat ik die streepjes op Wendy’s billen zag.
Natuurlijk ben ik er ook bang voor, de cane. Bang dat ik het niet kan verdragen. Dat het te erg is. Maar tegelijkertijd wil ik dat het te erg is. Raar hč, ik zit raar in elkaar, ik weet het.
“Wil jij hem even pakken, Wendy. En dan wil ik dat je hem aan Manon geeft.
En jij Manon, moet hem met eerbied ontvangen.
Maar eerst ga je je uitkleden. En je weet Manon, hoe dat hoort. Dat doe je heel netjes. Alles wat je uittrekt vouw je netjes op en legt het op tafel. Dan kijk je naar om voor toestemming om het volgende uit te trekken. Tot je helemaal naakt voor me staat. Pas dan krijg je de cane van je zus.
Toe maar Wendy, haal hem maar. En maak tegelijkertijd even het bed op.”
Zo, daar zal het dus plaats vinden. In hun slaapkamer.
Wendy komt al snel terug met de cane in haar handen en gaat weer zitten in haar fauteuil. Ze speelt er wat mee in haar handen alsof ze hem koestert. Wat ongetwijfeld het geval is. Hij leek net heel erg lang en heel erg dik. Maar wat wist ik er van. Een cane ken ik alleen van plaatjes. Evenzogoed is het een heel erg exemplaar. Maar bang ben ik er niet meer voor.
Wel dat uitkleden.
Gek, hoeveel verschil dat maakt. Dat je je moet uitkleden voor de ogen van je zus en haar vriend, voor straf. Of dat je je mag uitkleden voor begerige ogen van ehh om ehh... Maar wat weet ik daar nou van. Ik heb me nog nooit... Niet over nadenken, trut.
Toch is het lang niet zo erg als bij het uitkleden voor de straf van vader. Al die extra regeltjes, niet door je knieën mogen gaan en zo. Ook nu is het eerst best wel beschamend. Maar naarmate ik naakter word krijgt het ook iets opwindends. Ik bedoel maar: mijn zus die kijkt en vooral Jacob, waarvan ik het weet dat die het opwindend vindt. Toch?
Maar op het moment dat ik het een beetje wulps wil doen, een beetje teasen en showen, is de blik van Jacob overduidelijk afkeurend. En nog een strafverzwaring? Nee, echt niet. Gewoon mijn handen naar mijn rug, mijn beha losmaken en uittrekken. Opvouwen en neerleggen. Dan weer terug en wachtend op een goedkeurend knikje. Zo, dat voelt weer als straf en schaamte kruipt opnieuw bij me naar binnen.
Als ik dan eindelijk naakt voor hen beide sta weet ik even niet wat ik moet doen. Ja, de cane van Wendy ontvangen, maar die maakt nog geen aanstalten. Jacob kijkt me streng aan. Even denk ik dat ik in de hoek moet gaan staan. Maar dan realiseer ik me dat dat niet gaat als ik de cane moet ontvangen. Maar daarmee weet ik wel wat ik wčl heb te doen: hier voor hen in de wacht gaan staan. Strak en deemoedig mezelf presenteren. Voor Wendy en Jacob. Naakt, heel erg naakt.
Dan pas staat Wendy op en gaat voor me staan. Met beide handen biedt ze me de cane aan: alsof het een grote kostbaarheid is. Wat het ook is, voor mij en voor haar. Op dat moment weet ik ook hoe ik het moet ontvangen: ook met beide handen en met het maken van een keurig kniksje.
“Dankjewel Wendy,” zeg ik plechtig, “dankjewel dat je zo lief bent om jouw cane op mijn billen te laten gebruiken.”
“Ik ben je zus, weet je nog. Wij delen alles,” antwoordt ze.
Maar Jacob niet, denk ik jaloers, terwijl ik Jacob de cane overhandig.
Jacob is alleen van jou....
 als je geeft čn neemt heb je dubbel plezier 
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?