| Gepost op vrijdag 26 november 2021 - 05:28 pm: | 
|
|
... maar ik moet - all in the family: Manons verhaal
Ik wil het er niet over hebben.
Ik heb echt wel genoeg geschreven. Wendy heeft toch alles al verteld.
Niet dus?
Oh, je wilt weten hoe het in de slaapkamer ging.
Nou ja. Jullie zijn gewoon een stelletje viespeuken. Allemaal.
Het was erg, gewoon heel erg. Zo goed?
Die cane was vreselijk. Toch ben ik blijven liggen, echt wel. Ik heb het allemaal doorstaan. Met mijn gezicht in het kussen moeten schreeuwen van de pijn. Waarom? Nou, ik wilde niet dat m’n grote zus me zo kon horen. Echt niet.
En dat ik daar zo lag, op zijn bed, nou ja, hun bed, zo tentoongesteld. Zo ongelofelijk naakt. Oh, wat had ik me graag voor hem verleidelijk uitgekleed. En dan zelf zo op het bed gaan neerstrijken. Zoo vreselijk geil. Met mijn kontje omhoog, mijn benen gespreid. Mijn kut open en beschikbaar. Voor hem, Jacob, om me te nemen, me te neuken.
Niet dus. Hij raakte me niet eens aan. Nou ja, op dat moment durfde ik echt al niet meer me verleidelijk te gedragen. No way. Hij had me al helemaal gedrild, helemaal klein gekregen. En was dàt niet wat ik wilde? Eigenlijk? Niet dus!
Weet je nog? Toen ik vanmiddag binnenkwam in het nieuwe huis van mijn zus. En ik dus zag hoe ze daar stond. Grote mooie zus. In haar seksie jurk. Toen dacht ik nog dat ik op een feestje kwam. Dat hij, Jacob, haar voor mijn ogen over de knie zou leggen. Enne, misschien ook wel dat ik dat mocht. Van hem. Als extra straf. Voor haar.
Hij heeft het ook beloofd. Toen ik nog maar net binnen was. Echt waar.
Maar nu ik ben niet meer dat brutale jonge ding wat haar grote zus een lesje wil leren. Ooit was dat. Dat ze bij mij over de knie ging omdat ik haar betrapt had. Dat is echt wel gebeurd, toen. Ongelofelijk, maar echt waar. En zo heerlijk om te doen, toen. Haar over mijn knie te leggen. Haar billen bloot. Háár, mijn grote zus, te straffen. Billekoek. Zucht ... nu zo lang geleden
Maar nu, nu ik zojuist pas echt gestraft ben, nu voel ik me alleen maar klein. Schaam ik me voor mijn tranen. Mijn rood behuilde gezicht. Mijn naakte lijf. Mijn billen die nog zo erg zeer doen.
Ik moet mijn excuses maken. Aan mijn zus. Ook dat nog. Maar nu, nu wil ik het maar al te graag.
Ik kniel voor haar neer. Weer heb ik het gevoel te falen. Het lukt me gewoon niet. Eerst m’n ene knie, dan de ander. Het lijkt echt nergens op. Waar is die sierlijke zelfbewuste Manon gebleven?
Terecht spreekt ze me vermanend toe: “Nu weet je wat er met stoute kleine meisjes gebeurt. Nou?”
Dat zegt ze echt. Ze, ze pakt me bij mijn kin. Mijn god, ik krijg een preek. Ik word kleiner en kleiner. Ik huil opnieuw. Hoor nauwelijks wat ze zegt.
“streng gestraft... meisjes die huilen ... schreeuwen”
Heb ik geschreeuwd? Ik heb geschreeuwd.
Ze gaat maar door en ik met huilen.
“stoute meisjes” is alles wat ik hoor, “stoute meisjes stoute meisjes stoute meisjes.”
Ik ik ik...
“Nou Manon, je mag het zeggen.”
Ik kijk haar met betraande ogen aan. Ik mag het zeggen. Wat mag ik zeggen?
Dat valt het kwartje. Ik stamel en stotter mijn excuus.
En dan is het ineens over.
“Vergeven?” vraagt ze. Natuurlijk, ik knik van ‘ja’. Ik had het verdiend.
En dan is ze alleen maar lief. Ze troost me, mijn grote zus. Dit is wat ik nu wil zijn, alleen maar dit. Haar kleine zusje zijn.
Ze is meer dan lief voor me. Ze verzorgt mijn billen. Teder.
Dan grijpt Jacob.
“Staan, Manon.”
Zijn stem is onverminderd streng. Ik gehoorzaam, direct, maar moeizaam. Mijn billen zijn dan wel verzorgd, maar over is het nog lang niet. Alles eigenlijk... Ik voel me verslagen. En hij zal toch niet...
Tsja, wat eigenlijk. Nog meer straf? Of dat wat hij eerder beloofd had? Wat toen zo fijn had geleken. Mijn grote zus straffen, billekoek geven. Maar nu, nu voel ik me alleen maar gestraft, heel erg gestraft. Ik kan gewoonweg niet nu... mijn zus... mijn grote zus.
“Trek je rok en je truitje aan, Manon. Maar dat grote slipje? Ik dacht het niet.”
Dat laatste is dus bedoeld voor Wendy, want dat had ze beloofd zonet. Niet dus. Maar Jacob gaat gewoon door. Met mij. Zucht.
“Daarna ga je op mijn stoel zitten, Manon. De billekoekstoel. Op je blote billen, want jouw straf is nog niet voorbij.”
Dat laatste is een opluchting. Hij heeft nog meer voor me in petto. Geeft niet. Mijn billen zijn genoeg gestraft. Dus wat hij ook in petto heeft voor me, zo erg zal het niet zijn.
Maar dat is het wel. De stoel is koud en hard. Mijn billen heet. Goeie combinatie zou je denken. Niet dus. Jemig, wat schrijnen m’n billen.
Braaf leg ik mijn handen in mijn nek. Mijn straf is nog niet voorbij. Maar hoe dan? Moet ik niet alleen mijn rokje maar ook mijn truitje omhoogtrekken? Dat hij dan mijn naakte borsten kan straffen. Want anders zou ik het niet weten.
Hij schudt inderdaad meewarig zijn hoofd terwijl hij me aankijkt. Dus het klopt. Oeps. Snel trek ik daarom maar mijn truitje omhoog en leg mijn handen weer waar ze horen. Ellebogen nu echt goed naar achteren, zodat mijn borsten mooi naar voren wijzen. Borsten waar ik trots op ben: niet te groot, niet te klein, precies goed. Toe maar, denk ik, straf ze maar, daar zijn ze voor...
Hij schudt nu pas echt meewarig zijn hoofd.
“Manon Manon Manon, meisje...”
Hij zucht. En ik, ik weet niet wat ik moet doen...
Dan gaat hem er een lichtje op. Ik zie het in zijn gezicht.
“Jij denkt dat ehh als ik jouw billen niet meer kan slaan, wat klopt, ik dan maar op je borstjes over moet gaan?”
Borsten, denk, mooie borsten. Borsten die mannen aantrekkelijk vinden. Geen borstjes... Ik kijk beledigd... weg. Want pas dan realiseer ik me weer hoe ik daar zit. Met mijn blote roodgeslagen billen op een harde houten stoel en mijn handen in mijn nek. En blote borsten. Ik bloos ... ja dat kan ik nog. Snel trek ik mijn truitje weer naar beneden. Maar nog voor ik mijn handen weer in positie kan brengen corrigeert hij me opnieuw.
“Los, Manon, armen los.”
Ik gehoorzaam, natuurlijk. Heb zin om te gaan grienen. Niks doe ik goed.
“Waarom zit je daar, Manon, nou?”
Ik denk niet dat het de bedoeling is dat ik iets terugzeg, dus staar ik maar beschaamd naar de grond. Ik denk dat hij me precies gaat vertellen waarom ik daar zit. Inderdaad op mijn rode blote billen en die verdomde harde stoel.
“Jij zit daar omdat je zus zo bij je over de knie gaat. Dat had ik beloofd, weet je nog. Jou beloofd, maar haar net zo goed. Maar ik geloof dat die vreugde bij jou wat gedaald is, niet waar, Manon?
En kijk me aan!”
Ik gehoorzaam onmiddellijk. Maar ik vecht nu tegen mijn tranen. Ik wil niet huilen. Niet nu ik hier zit op die rottige hardhouten stoel met m’n zere kont. Maar ik voel mijn lippen trillen.
Maar het lijkt wel of hij dat niet ziet. Of niet wil zien. Want hij kijkt me strak aan en gaat gewoon door met zijn tirade.
“Oh ja, ik weet het best,” begint hij sarcastisch, “jij had er je zinnen op gezet om mijn mooie meisje over de knie te leggen. Maar weet je wel wat dat betekent, in jouw geval, nu? Als ze op je schoot gaat liggen. Nou?
Hij grinnikt: “Tsja, fors gebouwd is ze niet, maar ik wed dat toch wel heel wat weegt. En dat ga jij dus voelen. Op je billen. Te meer dat jij haar gaat straffen, weet je nog?
Jij gaat haar een pak slaag geven op haar billen. En weet je nou wat het leuke daarvan is?”
Hij wordt nu echt sarcastisch.
“Elke keer dat jij haar op haar billen slaat, sla je dus ook op je eigen billen. Als het ware.”
En tegen Wendy: “En nee, Wendy, jij mag daar geen rekening mee houden.
Integendeel, jij gaat zo liggen dat alleen je tenen de grond raken, en je handen leg je op je rug. Je houdt jezelf maar in evenwicht, en als je dat niet goed genoeg lukt, moet die klap over.
Terug naar Manon: “Trouwens, net zoals dat jij, Manon, haar geen aaibeurtje geeft.
En dat bepaal ik dus, Manon, of je haar hard genoeg slaat. Als je verstandig bent zorg je dat je heel snel leert...
Nee, nou is het helemaal zo leuk niet meer, hè Manon. Dat je je oudere zus mag straffen. Nou, je zorgt maar dat je jezelf daaroverheen helpt. Want mijn geduld is op. Helemaal op.”
Met een kop als vuur zit ik hem aan te kijken.
Ik weet niet meer wat ik moet doen, moet voelen, mag denken.
Huilen, dat is wat ik wil. Maar ik weet zeker dat dat niet mag.
Mijn lippen beginnen opnieuw te trillen. Nieuwe tranen wellen op in mijn ogen.
Dan draait hij zich om. Ik volg hem met m’n ogen in stilte. En zie door mijn tranen heen dat hij zich omdraait en hun grote leunstoel vlak voor mij neer zet.
Hij gaat erop zitten en knikt me toe. Zijn gezicht verzacht. Evenals zijn stem als hij weer begint te spreken.
“Goed zo, Manon. Huil maar even. Voel je maar even heel klein. Dat is goed voor je.”
Zou het? Ik wil graag stoppen, maar kan het niet. Niet als hij zo meelevend naar me kijkt. Ik ben gewoon een grienend kind.
Gelukkig wendt hij zich nu naar Wendy.
“Ga over haar schoot liggen, meisje van me. En zorg dat zij goed zit.”
Zo lief is hij voor haar. En zij voor mij. Dat ze gestraft wordt, door mij, is helemaal geen straf, voor haar. Maar wel voor mij. Nu wel. Gek hoor.
Al snel ligt ze op mijn schoot. Ze schuift een beetje heen en weer. Met haar handen verplaatst ze zich op mijn knieën. Zoekt de goede balans met handen en voeten. Ik zie inderdaad dat nu alleen haar tenen de grond raken. En haar handen, tot ze goed ligt. Dan legt ze die gekruist op haar op haar rug. Voor mij dus: om ze vast te pakken. Ik gehoorzaam met mijn linkerhand, mijn rechter is om te slaan.
Mijn huilen is gestopt, mijn tranen laat ik voor wat ze zijn.
“Haar rokje.”
Oh ja, dat moet omhoog. Kan ik met één hand.
“En slipje.”
Dat gaat niet, ik moet haar weer loslaten. Met beide handen gaat het prima.
Want haar billen moeten bloot, ik weet het, helemaal bloot. De zes streepjes verschijnen weer. Hoelang nog blijven ze nog zichtbaar?
“Je gaat haar straffen in een heel gelijkmatig en langzaam ritme. Ik wil dat je ook je eigen billen voelt. Dus bij elke slag buig je naar voren, om na de slag weer terug te veren tegen de zitting aan. Duidelijk?”
Zijn boosheid is nu uit zijn stem verdwenen. Maar dwingend klinkt hij beslist.
Ik gehoorzaam. Met mijn linkerhand grijp ik mijn zus weer stevig vast. Mijn eerste klap valt. Wendy’s billen dansen even. Ze geeft een zachte kreun. Net zoals ik wanneer ik weer terugveer. Daarom moet ik dat van hem: naar voren en weer terug. Zo glijden mijn billen over de zitting heen en weer. Het hout in stroef. Het schrijnt. Mijn hand tintelt. Maar nog niet genoeg.
“Harder Manon, je kunt het. En ik waarschuw niet opnieuw.”
Wat is hij streng. Ik bloos. Wendy is dus echt niet de enige die gestraft wordt, ik net zo goed. Of nog veel meer.
Het is Wendy zelf die haar billen aanbiedt.
“Toe,” fluistert ze zacht.
Voor haar is het geen straf. Geen echte. Zij doet het voor Jacob. Of misschien ook voor mij?
Ik sla opnieuw. Harder nu. Auw, dat doet echt zeer. Wendy kreunt wat harder. Ik durf Jacob nu aan te kijken. Hij knikt. En knikt opnieuw. Een bemoedigende glimlach. Ik doe het goed!
Gek, maar dat verzacht mijn eigen pijn. Versterkt de wens om het goed te doen.
En dat doe ik.
Ik blijf doorslaan nu. Traag, maar hard. Ik ben me niet langer bewust van mijn eigen pijn. Ook niet van mijn eigen kreunen. Wel dat van Wendy. En van haar billen die op en neer dansen.
Het kreunen wordt grommen. En net als ik denk dat zij het niet langer houdt, en ik ook niet, roept Jacob zacht maar beslist: “Stoppen.”
Wendy ontspant langzaam, ik ook. Mijn rechterhand ligt op Wendy’s billen. Ik kijk Jacob aan: mag ik ze strelen? Hij begrijpt het en geeft me een goedkeurend knikje.
Ze voelen heet en opgezwollen, Wendy’s billen. Maar niet zoals die van mij. Geen schade. En ik denk dat ik zelfs nog een beetje de streepjes zie. Heb ik dan niet hard genoeg geslagen? Nee, dat is het niet. Wendy’s billen zijn nu veel roder dat toen ik haar thuis strafte. Het is meer dat ik zelf daarvoor zo hard gestraft werd door Jacob, dat ik dat denk.
En voor Wendy was het helemaal geen straf. Ik zie dat ze haar hoofd draait om me aan te kijken. Dat gaat natuurlijk een beetje moeizaam. Maar haar glimlach is zo lief.
“Dank je wel, Manon. Je hebt het goed gedaan, zusje. Dankjewel.”
Echtwaar, dat zegt ze. En ik weet, ik voel, dat ze het meent.
En als ik naar Jacob kijk zie ik dat hij het helemaal met haar eens is.
Ze zijn veel te lief voor mij. Want ik weet: ik ben en blijf een Kreng.
 als je geeft èn neemt heb je dubbel plezier 
|
|
    
Lees en Beleef
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 105
Aangemeld: 09-2019
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 02 december 2021 - 03:50 pm: |
|
ik wil meeer |
Wat een mooie titel van dit verhaal: “Ik wil niet meer”.
We hebben het wel over de bengel van smverhalen.nl.
Tenminste zo zie ik Manon, de hoofdpersoon van deze verhalenreeks (All in the family). Altijd vol lef, in de contramine, en, welbeschouwd egoïstisch.
Ja, heden ten dage noemen we dat ‘met jezelf bezig zijn’...
Zo nu en dan sluimerde er al wel wat liefde door voor haar slachtoffers.
Maar nu, in dit verhaal, zien we toch vooral een heerlijk staaltje zelfmedelijden.
En zowaar, ze breekt zelfs ... uiteindelijk....
Je hebt het echt mooi beschreven, Lief & Streng.
Dat lijkt me moedig om de andere kant van je hoofdpersoon te laten zien. We hebben het hier immers over spankingverhalen. Met toch wel hele vaste rolpatronen, geschreven om op te winden...
Maar dat is nog niet alles.
Vervolgens beschrijf je de spanking, niet als ‘slachtoffer’, maar als ‘dader’ die ... slachtoffer wordt.
Dat klopt niet, zegt je gevoel als lezer. Een spanking geven hoort opwindend te zijn, of dan in ieder geval zeer bevredigend opvoedkundig. Zijn spanking gevoelens dan zoo vluchtig dat ze van het ene uiterste gaan naar het andere? Dan wordt het toch gewoon een 'mislukte spanking'.
Maar ja, deze spanking was al 'verhalen eerder' aangekondigd.
Logischer was dan om er maar van af te zien. Maar niet voor jou, Lief & Streng. Jouw oplossing is héél anders.
Want wat je vervolgens beschrijft is de spanker in de slachtoffer rol, en de spankee als eh dader. Nee dat klopt natuurlijk niet. Dat is onze Jacob natuurlijk. Die is de dader. Maar het blijft wel de spankee die glorieert en de spanker die het meeste lijdt.
Dat komt natuurlijk door de bizarre maatregel van Jacob, die maakt dat ook de spanker spankee wordt. Spreek in in raadselen? Lezen dat verhaal!
Je beschrijft het in ieder geval heel overtuigend, Lief & Streng, maar spreek je uit eigen ervaring? Nee, ik moet me nu zelf even tot de orde roepen: dat vraag je niet aan een schrijver. Als het overtuigt dan moet je zelf maar verder dromen dat het gewoon ‘kan’.
Maar nieuwsgierig ben ik wel... Heeft iemand een soortgelijke ervaring als hier beschreven?
het lezen van een mooi verhaal ... is het zelf beleven
| |
Hij Van Wie Zij Is
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 43
Aangemeld: 04-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 02 december 2021 - 10:42 pm: |
|
Mooi verhaal, mooie reactie. |
Je laatste opmerkingen intrigeren me, Lees en Beleef.
Je vraagt je af of het kan, dat wat je ‘de bizarre maatregel van Jacob’ noemt. En of er iemand ervaring mee heeft.
Voor ik verder ga, toch even kort uitleggen wat Jacob in feite opdracht toe geeft:
De spanker (Manon) was daarvoor de spankee (de caning van Jacob), en heeft dus bepaald zere billen omdat ze een harde caning van hem kort daarvoor ontving. Omdat ze bij het straffen van haar grote zus Wendy steeds met blote billen heen en weer moet schuiven op een harde stoel is dat dus zeker weer pijnlijk. Het grappige is echter dat de pijn op zichzelf wel meevalt. Het geven van een handspanking doet zelf echt veel meer pijn dan bij het ‘schuiven’ op een stoel.
Maar dat doet er helemaal niet toe.
Als je iemand een handspanking geeft hoort de pijn die het doet op je eigen handen erbij. Maar bij elke klap die je geeft, krijg je ook heel veel bevrediging. Het slaan zelf, de reactie van je sub: schreeuwen, huilen, verzetten en bewegen (een van deze of allemaal tegelijk - leuk om dat zo op een rijtje te zetten en op te schrijven), de verkleuring van de billen. Dan is zelfs de pijn van je hand aangenaam.
Maar dat geschuif op je eigen billen? Dat herinnert je er alleen maar aan dat jezelf zojuist gestraft bent. En dat is dus niet een fijne herinnering. Tenzij je een echte switch bent, en je elkaar afwisselt, natuurlijk. Maar zelfs bij de meeste switchen ga je van de rol van ‘dom’ naar de rol van ‘sub’. En dat je pijn je juist herinnert aan je vorige rol, dat leidt je dus af. En dat is het laatste wat je wilt.
En hier komt er nog overheen dat je daartoe gedwongen wordt...
En dat geeft ook het dominante een ‘tik’.
Ja, dan is het andere koek.
In dit verhaal is het natuurlijk een persoonlijke oorlog tussen Jacob en Manon.
Hij wordt gedwongen om de rolverdeling tussen hen duidelijk te maken. Manon mag een switch zijn, maar hij is de Dominant. En Wendy de Sub.
En zij, Manon, moet het doen met een beetje van beiden.
Kortom, de heftigheid van de pijn die Manon ervaart door het heen en weer bewegen is niet relevant, wel het psychische effect.
En dat laatste is niet zozeer van belang omdat Manon een switch is, maar een relsubje. Oftwel: rebels. In Manons woorden: een Kreng.
Dus of het zo werkt als beschreven? Jazeker. Daarvan ben ik overtuigd.
Of je het zo moeten doen? En of het ooit eerder gedaan is? Ik betwijfel het.
Het is en blijft tenslotte een mooi verhaal.
 voor Mijn Meisje
| |
SmFan
Productief lid
Bericht Nummer: 35
Aangemeld: 12-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 16 december 2021 - 03:41 pm: |
|
heerlijk wreed |
Prachtige en diepzinnige dingen allemaal, Hij Van Wie Zij Is en Lees en Beleef.
Maar het is en blijft toch gewoon een heerlijk spanking verhaal.
Zo Manon dus op die stoel te grazen wordt genomen door Jacob - heerlijk wreed.
En die spanking zelf die steeds heftiger wordt.
Je hebt het weer voor elkaar Lief & Streng...
ik werd er lekker geil van
SPANKING ... lekker om te lezen - leuk om te doen ... SM
| |
SmFan
Productief lid
Bericht Nummer: 36
Aangemeld: 12-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 17 december 2021 - 09:08 pm: |
|
we willen méér |
Mag ik even verwijzen naar je eigen bericht zojuist geplaatst, Lief & Streng.
Sprookjes bestaan niet.
Tuurlijk: gelijk heb je.
Helemaal
Alleen moet je horen wie het zegt.
Zitten wij dus gewoon op een vervolg van jouw! verhaal te wachten.
“We willen meer” schreef Lees en Beleef.
Ik dacht dat ik me daar bij had aangesloten.
enne jouw verhaal is van 26-11, dat van Paul van 29-11
(oeps, zoveel scheelt het niet)
Nou ja, laten we het er maar op houden dat er veel te weinig verhalen geplaatst worden.
En nee, Artie, ik schrijf zelf niet. Verhalen dus.
SPANKING ... lekker om te lezen - leuk om te doen ... SM
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?