Uw wil is mijn wet, deel II
deel II (dit verhaal is opgeknipt in 2 delen)
Moniek had het er moeilijk mee. Hoeveel ze zich vaak genoeg uit- en aangekleed had tijdens het onderzoek, was dit toch anders. Zo voor de Directeur en Dora. Precies: nu wel een gepast gêne. Ook zijn commentaar was daar op gericht. Het vormde deel van zijn opzet haar terug te voeren naar haar puberteit. Nu echter mèt schaamte. Zich bekeken voelen. En wetend dat ze als klein kind gestraft diende te worden.
Opmerkelijk was dat, wanneer ze te ver in de tijd terug gingen, oftewel: haar aankleden als een klein meisje, het beoogde effect ontbrak. Geen Lolita dus voor haar. Bloesje, korte rokjes, lage schoenen, strik in haar haar: hoewel dat natuurlijk eerder pre-puber dan puber kleding was, gaf dat wel het gewenste resultaat. En kostschoolkleding. Maar dat was voor later.
Wat ook goed werkte was de kleding van een serveerster. Met een voor haar net iets te kort rokje. Zodat als ze netjes bukte -dus zonder door haar knieën te gaan- haar witte broekje zichtbaar werd.
Het kwam dus uitstekend uit dat dezelfde avond er een groot diner gehouden werd met het personeel van het Instituut en leden van het Bestuur. Of beter gezegd het Genootschap, maar die term werd vanzelfsprekend niet gebezigd.
Natuurlijk protesteerde Moniek. Ze had nog nooit geserveerd. Maar de Directeur was onverbiddelijk.
“Luister goed naar de instructies van Dora. Gehoorzaam haar. Ze zal je tijdens het serveren observeren. En reken maar dat ze aan mij rapporteert als je haar instructies in de wind slaat.”
En weg was hij.
Zo ging Dora met haar aan de slag om het bedienen te oefenen. En omdat Dora niet gewend was streng te zijn, koste dat haar heel veel moeite. Elke keer dat het net niet helemaal was zoals het hoorde, moest Moniek alles opnieuw doen. Zo liet Dora haar tien, twintig keer een glas inschenken. Dan stond ze te dichtbij, dan weer te ver af. Dan bukte ze niet diep genoeg, dan weer niet elegant genoeg. En telkens moest ze lief blijven glimlachen.
“Je bent een meisje van pakweg vijftien,” hield Dora haar voor, “die is nog zo onschuldig dat ze niet in de gaten heeft dat het niet hoort wat ze doet. Die serveert omdat haar papa heeft gezegd dat ze dat moet doen. En dat doet ze dus met heel veel overtuiging. En in haar onschuld op een manier die de heren maar al te graag zien. Oh, dat bedenk ik me net, ik zou de Directeur ook maar zo aanspreken: als je papa. Vraag hem maar of je het goed doet? Of hij tevreden is. Doe ik het goed, papa? Bent u tevreden, papa...”
Maar Moniek bleef het moeilijk vinden. Dat eindeloos herhalen. Zelfs dat eveneens eindeloze geduld van Dora werkte op haar zenuwen. Waardoor ze het gevoel kreeg dat het straks allemaal helemaal fout zou gaan. Wat haar weer extra gespannen maakte. Zodat toen de gasten binnenkwamen en zij ze van een drankje moest voorzien, ze op was van de zenuwen. Met als gevolg dat ze direct van die kinderlijke fouten maakte. Het verkeerde drankje aan de verkeerde persoon. Morsen bij het inschenken. En zelfs een glas wijn, gelukkig witte, over de jurk van een keurige dame uitgoot.
Op dat moment barstte ze in huilen uit. Maar in plaats van haar te troosten, voer één van de vrouwen, een wat oudere dame, hard tegen haar uit.
“Sta daar niet te grienen kind. Zie je niet dat je deze mevrouw in verlegenheid hebt gebracht. Waar zijn je manieren gebleven. Help potverdorie. En zorg ervoor dat ze droge kleren krijgt.”
Om tegenover omstanders verder te voeteren: “Ongelofelijk zo’n kind. Mag ze eindelijk op een feest helpen om te serveren, krijg je dit.. Onze kop heeft ze stuk gezeurd. Echt, ongelofelijk. Dan verwacht je toch dat ze zich weet te gedragen.”
Oh, wat voelde ze zich klein. Die oudere mevrouw had ze eerder ontmoet op het Instituut. Het enige wat ze wist dat zij en de Directeur nogal close met elkaar waren. Met elkaar getrouwd waren ze echter zeker niet, had men haar verteld. En nu gedroeg ze zich alsof zij haar moeder was. Een heel teleurgestelde moeder.
Bijna reageerde ze ook op die manier tegenover haar. Een ‘het spijt me, mama’ lag op haar tong. Zo voelde ze zich echt, maar gelukkig sprak ze die woorden niet uit. Later hoorde ze dat ze zelfs niet met haar naam aangesproken wenste te worden, maar alleen met Juffrouw V.
Maar helpen deed de uitbrander die Juffrouw V. haar gaf wel. Zonder de moeite te nemen haar tranen te drogen nam ze haar slachtoffer mee naar het toilet. Boos eiste die van haar dat ze voor vervangende jurk zorgde. Boos foeterde ze een lui wicht was toen daarmee terugkwam. Boos smeet ze de natte jurk in haar gezicht. Boos trok ze de jurk aan waarvoor Moniek gezorgd had. Boos eiste ze dat ze haar volgde toen ze de Directeur opzocht. Om nog steeds even boos zich bij hem over haar te beklagen. Alsof het zijn schuld was dat ze als serveerster faalde.
“Hoe haal je haal in je hoofd om die dochter van je dit werk te laten doen. Natuurlijk, meneer geeft haar altijd wat ze wil, zo is het altijd al geweest. Wat krijg je dan? Een verwend nest dat doen alsof ze heel wat is. En kijk toch hoe ze er uitziet. Dat jij dat goed vindt. Dat dat kind daarvoor nog veel te jong is, ja, dat vergeet meneer. En dan krijg je dit dus dit,” waarbij ze het rokje van Moniek demonstratief optilde, “Gewoon ongepast.”
“Okay okay, je hebt gelijk. Maar kan ik het helpen dat ze misdraagt? Dat heeft ze echt niet van mij, dat weet je. Maar ik zal haar straffen. Echt waar. Dit keer wel. En heel streng.”
“Hmm het zal,” en weg was de dame.
Was dat dan de echtgenoot van de Directeur?
Maar de Directeur hielp haar uit die droom -of liever nachtmerrie, want hij beet haar toe: “Nou heb je het helemaal verbruid bij je tante. Nou is er geen weg terug, meisje. Die wil je billen zien na afloop. Zeker weten.”
Zou er dan eindelijk gebeurde wat ze zo graag wilde? Gestraft worden. Maar zo was het helemaal niet meer spannend en opwindend. Dit was vreselijk. Ze schaamde zich zo. En toch moest ze door. De maaltijd serveren. De handtastelijke mannen verdragen. De dodelijke blikken van hun vrouwen accepteren. Voor haar was het allang niet meer het etentjes van het personeel en directie van het Instituut. Voor haar was het een familiedrama, met haarzelf in de hoofdrol. Precies zoals de Directeur voor haar in petto had gehad.
Oh, ze had zo het gevoel dat ze in alles faalde naarmate de avond verstreek. Een gevoel dat versterkt werd door de steeds dodelijker blikken die de Directeur haar toewierp. Zo was het eigenlijk een opluchting voor haar toen de laatste gasten de eetzaal verlieten. Was ze blij dat hij boos op haar toeliep. Nu zou ze gestraft worden voor alles.
Maar in plaats dat hij haar weer de hoek instuurde greep hij haar bij haar oor. Ze gaf een schreeuw van pijn en probeerde weg te komen. Natuurlijk tevergeefs: hij had vaker dit varkentje gewassen. Terwijl ze beschermend naar haar oor reikte en in elkaar dook, sleurde hij haar al heel effectief mee. De eetzaal uit, een zijkamer door, naar de directiekamer. En daar, direct naast de deur, richting hoek.
Hij gaf haar nog een zetje en beet haar toe: “En nu in de hoek. Ga je schamen.”
En zich schamen deed ze. Niet beseffend dat het precies die plek was waar ze bij binnenkomst in het Instituut onderzocht werd. Maar ja, nu waren kamerscherm en onderzoeksbed verdwenen. Sterker: de hoek was kaal en leeg.
Hij nam zelf plaats achter zijn bureau.
“Zo, dat is voor jou, kind, de enige plek waar je hoort. In de hoek. Voor straf. Maar denk maar niet dat je er daarmee bent. Oh, nee. Je hebt me zwaar teleurgesteld. Je gedrag...”
Hij zweeg bewust even om zijn woorden harder te laten aankomen.
Om met nog meer minachting te vervolgen: “Jij gaat nadenken, dame, over...”
Weer liet hij een stilte vallen. Kuchte overdreven en schraapte zijn keel.
“Jij gaat nadenken. Nadenken waarom je gestraft moet worden. Echt en streng gestraft moet worden. Ik heb het helemaal gehad met je...”
Weer zo’n akelige pauze alsof hij moeite had om zijn woede in te houden.
“Jij gaat me vertellen waarom je straf verdient. En dan wil ik geen hele lijst met van die onbenullige dingen als het verspillen van goed wijn of het beledigen van een dame...”
Zo, nu tijd voor het laatste dreigement.
“Jij gaat me vertellen wat er mis is met je. Waarom je niet deugt. Waarom ik nog de moeite zou moeten nemen om je te straffen.
Het is je laatste kans. Zo niet, dan ga je het huis uit. Het kan me niet schelen waar je dan terecht komt. Wat mij betreft in de goot. Je mag dan mooi je spullen pakken en verdwijnt. Verdwijnt uit mijn ogen.”
Het werd heel stil in de kamer. Haar hoofd was gebogen. Hij wist dat ze geluidloos huilde. Hij zou haar moeten corrigeren over haar houding. Zo hoorde ze niet in de hoek te staan. Maar dit was beter. Hij wilde bewust haar wanhoop exploiteren. Hij wilde dat ze vertwijfeld op zoek ging naar wat ze tegen hem moest zeggen. Wat ze op moest biechten. Waarvoor ze moest vragen om gestraft te worden.
Wat ze niet wist was dat het hem niet uitmaakte. Wat ze ook zou aanreiken: hij zou het gebruiken om haar nog kleiner te maken dan ze al voelde.
Zodat, wanneer hij haar uiteindelijk zou straffen, ze die straf als loutering zou ervaren voor alles wat er mis was met haar.
Hij wachtte heel lang met haar naar zich toe te roepen. Hij bleef haar al die tijd aandachtig observeren. Zo zag hij door een subtiel opheffen van haar hoofd dat ze bedacht wat ze moest gaan zeggen, om daarna weer naar de grond te staren wanneer de twijfel daarover weer de kop op stak.
Hij wist dat ze niet alleen het afgelopen uur bij langs ging, maar alles vanaf het moment dat hij gezegd had dat ze straf verdiende. Wat ze allemaal fout gedaan had en hoe erg dat was geweest.
Alleen, in werkelijkheid was het voor haar nog veel groter dan hij zich realiseerde. Haar hele tijd op het Instituut passeerde. Over wanneer ze had gefaald, wanner ze was tekort geschoten. Maar zelfs haar relatie met haar man en haar verlangen slavin te willen worden. Had hij, haar man toen ook niet gezegd dat ze geen slavin was? Of had zij dat alleen gedacht en niet hij? Waar was ze naar opzoek, waarin was ze verdwaald?
Dan keerden haar gedachten weer terug naar het heel concrete. Vandaag had ze zo graag aan zijn verwachtingen willen voldoen. Ze was het meisje geworden hij haar wenste te zijn. Maar niets had ze goed gedaan. Ze had zich misdragen als dienstertje. Ze had gefaald als dochter. Ze had de gasten van haar ouders mishaagd. Hun gezellig etentje verpest.
Of waren dat juist de dingen die hij niet wilde horen? Onbenulligheden wilde hij niet horen, had hij gezegd. Maar hij had wel gedreigd haar het huis uit te zette. Als meisje. Als dochter. Zo had het geklonken en zo had het gevoeld. En gek genoeg, met dat gevoel... het gevoel als onmogelijk kind het huis uit gegooid te worden... begon ze opnieuw te huilen. Klein en ongelukkig. Een onmogelijke puber. Daarvoor moest ze worden gestraft.
En terwijl haar tranen nog stroomden draaide ze om en liep naar de Directeur.
Zonder dat hij haar hoefde te roepen. Toch was hij pas net daarvoor op een rechte stoel gaan zitten middenin de grote kamer.
Het enige wat hij hoefde te zeggen was: “Kijk mij aan,” waarop ze losbarstte.
“Wilt u mij straffen ... eh”
Haar keel raakte vol emotie. Ze wilde zeggen Directeur maar dat kon ze niet. Hij was haar vader niet, en toch was hij het wel... niet haar vader, maar een vader. Een vader die niet bestond, maar wel daar voor haar op die stoel zat. En zij, zij was zijn puberdochter.
“Wilt u mij straffen, vader, voor, voor dat ik geen goede dochter ben, een slecht meisje, een meisje wat niet weet hoe ze zich moet gedragen, dat alles voor u en moeder en tante verpest, dat ik u te schande maak dat dat”
Ze snikte hikkend verder “dat heel graag ... weer ... uw meisje ... wil worden.”
“Kijk me aan meisje.”
Want ze was in haar emotie vergeten dat ze hem aan moest kijken.
“Je hebt je inderdaad heel slecht gedragen. En daarvoor is het nodig dat ik je heel streng ga straffen.”
Hij tikte op zijn knieën: “Hier.”
Ze keek hem aan. Ze werd niet weggestuurd. Alles zou weer goed komen. Ze zou gestraft worden. Terwijl haar tranen nog over haar wangen liepen keek ze dankbaar in zijn ogen, voor ze zich voorzichtig over zijn schoot drapeerde. Maar zijn ogen wezen haar opnieuw terecht. Straf, dat was wat ze verdiende. Geen liefde.
Even zocht ze onwennig haar plaats op zijn schoot, waarbij hij haar hielp.
“Lig je goed meisje?”
Nog even draaide ze zich nog wat naar voren.
“Ja vader.”
Ze voelde dat haar rokje opgeschoven werd. Ze werd klaar gemaakt voor een pak slaag. Ze hield haar adem vast. Maar natuurlijk was hij nog niet klaar met zijn voorbereidingen. Haar broekje moest nog naar beneden. Haar billen moesten bloot.
Hij greep haar linker hand en zocht, naar ze snel begreep, naar haar rechter hand.
Gehoorzaam legde ze ook die op haar rug. Ze voelde de vaste greep van zijn linkerhand om haar beide polsen. Ze voelde zich machteloos, en klaar voor de straf.
Toch wachtte hij nog even om haar goed te laten doordringen wat komen ging.
Ze zou worden gestraft. Billekoek. Eindelijk...
Toen die dan eindelijk kwam was dat heel intens.
Al bij de eerste klap schreeuwde ze. Niet hard en niet van pijn. Meer als ontlading. Gestaag sloeg hij door. Eerst netjes van de ene bil naar de andere en netjes in het midden van iedere bil. Tot haar billen daar begonnen te gloeien. De pijn zich opbouwde.
Om haar daarna op willekeurige plaatsen te raken en kriskras heen en weer te gaan. Zijn slagen veranderde in een chaos. Chaos op haar billen, Chaos in haar hoofd. Chaos van pijn.
Chaos die maakte dat ze niet langer stil kon blijven liggen. Alsof ze zijn slagen wilde ontwijken. Maar dat was niet zo. Dat was puur de reflex van haar lijf dat pijn leed. Maar zijn greep was stevig. Elke keer dat ze spartelde drukte hij haar weer terug op zijn schoot. Tot ze ook dat niet langer kon verdagen en pas echt begon te schreeuwen en roepen. Wat ze riep wist ze niet en was voor hem onverstaanbaar. Over schuld en spijt en nooit meer doen... Van die dingen.
Tot het voorbij was.
Het duurde lang voordat haar ademhaling weer normaal werd. Ze lag daar maar gewoon te liggen over zijn schoot. Allang met haar voeten en handen nu op de vloer.
En heel langzaam kwam het besef terug. Besef wat er was gebeurd. Ze was gestraft als een klein meisje. Nee, als een moeilijke puber. Eindelijk. Dit was wat ze nodig had gehad. Dit was waar ze zo lang naar opzoek geweest was. En langzaam waren er weer de tranen. Tranen van geluk. Van dankbaarheid. Van vervulling.
Juist dat gevoel van vervulling vroeg om een waardig slot. De Directeur wist het. Zij zelf had het niet kunnen zeggen, of zelfs maar voelen. Zij lag daar alleen maar over zijn schoot en huilde.
Maar voor die afsluiting moest ze opstaan. Hij hielp haar. Leidde haar naar zijn bureau. Tilde haar daarop en legde haar neer. Ze voelde onmiddellijk wat hij wilde. Wat zij nodig had. Tilde haar benen omhoog en trok ze naar zich toe. Onmiddellijk was hij in haar.
Hij neukte haar zonder terughoudendheid. Zonder op haar te wachten. Toch kwam ze bijna weer eerder klaar dan hij. Nog net kon ze zich inhouden. Nog net kon ze hem smeken of ze ook mocht komen. En na een harde “ja” van zijn kant kwam ze, terwijl ze zich aan hem vastklemde.
Nadat ze op adem was gekomen, maar nog voordat hij was opgestaan fluisterde ze: “Heeft uw straf me... ”
Ze zocht naar het juiste woord... “gebroken?”
Ze wist dat ook dit niet het juiste woord was. Maar hij begreep haar heel goed.
“Je bent heel diep gegaan meisje. Heel diep. Je hebt je gegeven. Je gaat een heel goede slavin worden. Maar anders dan je dacht.”
Hij gaf haar voorzichtig een zoen.
“Ik was een echt meisje. Uw meisje. Toch?”
“Oh ja, dat was je.”
Zo liet haar in de waan dat haar breekpunt was bereikt.
Natuurlijk, wat nu was gebeurd was heel belangrijk. Ze had ervaren hoezeer ze verlangde naar straf. Naar gestraft te worden. Dat was de kern van haar slavin zijn. Want ‘het zichzelf aan een ander kunnen geven’ had altijd al in haar gezeten. Maar voelen dat je van een ander bent, van je Meester, dat kon ze pas als ze zich echt gestraft wist.
Gestraft worden voor datgene waarvan ze wist dat ze gestraft moest worden. Dat ze dat nodig had om weer verder te kunnen. Gelouterd door straf betekende voor haar pas een echte overgave.
Nu was die noodzaak om gestraft te worden door hem geënsceneerd. Want laten we wel wezen: waarvoor was ze nu eigenlijk gestraft? Slechts voor haar eigen gevoel gefaald te hebben, toch?
Hij had haar gedwongen om in het moment te leven. Door haar gevoelens te manipuleren, door het theater dat hij daar omheen had gecreëerd, door dat alles langzaam op te bouwen: zo had hij haar wanhoop gevoed. Wanhoop die voor haar onontkoombaar resulteerde in de noodzaak streng gestraft te moeten worden.
Zodat ze -voor even- wist wat het was om slavin te zijn.
Als meisje dat gestraft moest worden.
Het meisje-in-haar dat slavin werd.
Slavin werd van hij die haar strafte.
Het moment dat dat gebeurde...
...dat had haar breekpunt betekent.
Maar het was te vluchtig.
Zonder die lange opbouw en het theater daaromheen was ook hèm dat niet gelukt, laat staan dat haar man dat kon bereiken.
Simpelweg haar het bevel geven om in de hoek te gaan staan, om na te denken waarom ze gestraft moest worden. Om dan daar in de hoek staand te voelen hoe noodzakelijk die straf was.
Dat was haar voorland als slavin.
Maar de weg daarnaar toe was nog lang.
Wellicht via een tweede breekpunt wat veel dichterbij haar eigen werkelijkheid zou liggen dan dat van zojuist?
Of een langdurige terugkeer naar haar meisjesbestaan, maar nu met strenge ouders?
Of een strenge school?
waar het zich allemaal afspeelde:
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
reacties vind je in deel I
gebruik onderstaande links voor het volgend/vorige deel
 verhalen maken dromen waar 
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
