| Gepost op zaterdag 14 november 2020 - 03:08 pm: | 
|
| Hoezo? Klasse-Oudste  
waarin geheimen onthuld worden en Moniek in opstand komt
Moniek zat op haar kamer in haar eentje Klasse-Oudste te wezen.
Marjan en Juliette waren op hun eigen kamer mentor-pupil dingen aan het doen. Net zoals de andere kostschoolmeisjes waarschijnlijk. Wat voor dingen dat waren wist ze niet. Dat zou ze natuurlijk als Klasse-Oudste wel moeten weten, dat wist ze best. Maar dan zou ze zich er ook mee moeten bemoeien, verantwoordelijk zijn, leiding geven en zo, en dat waren nou juist dingen waar ze helemaal geen zin in had. Niemand had haar wat verteld en dat was dus helemaal goed zo. Of niet? Nou ja, ze had dus aan Maartje gevraagd of ze vanmiddag even langs wilde komen. Natuurlijk: Maartje was nu een pupil, en Sophie haar mentor, maar op één of andere manier was wel duidelijk dat die twee nooit mentor-pupil dingen deden. Waarom? Geen idee. Ook weer iets wat ze eigenlijk als Klasse-Oudste hoorde te weten. Kortom: eigenlijk was ze het ook niet: Klasse-Oudste. Of dan tenminste een heel waardeloze Klasse-Oudste.
En precies daarom had ze Maartje gevraagd om op haar kamer te komen. Want Maartje was dat wel. Een heel gerespecteerde. Geweest dus.
Ze was nog in gedachten toen Maartje daadwerkelijk binnenkwam. Zonder te kloppen. Ook weer iets waar ze ongetwijfeld geacht werd iets van te zeggen. Nou, mooi niet. Net zoals ze zich niets van het kostschoolprotocol aantrok dat zei dat de Klasse-Oudste in haar fauteuil moest zitten als ze kostschoolmeisjes op haar kamer ontving.
“Gewoon gaan zitten,” zei ze dus toen Maartje haar vragend aankeek na haar wijzen op de fauteuil.
Toch wilde ze het uitleggen aan Maartje: “Ik zit gewoon het liefst op het bed en jij in de fauteuil als ik met je praat.”
“No problem, mejuffrouw,” antwoordde Maartje.
Hoorde ze daar toch een milde spot?
Nou, wat gaf het.
“Ik wil graag met je praten, Maartje.”
“Ik luister.”
“Over het Klasse-Oudste zijn.”
Maartje keek haar vragend aan, maar zei niets. Laat maar komen, dacht die.
Maar Moniek keek somber naar de grond. Wat ze wilde zeggen kòn helemaal niet.
“Toe, joh,” moedigde Maartje haar uiteindelijk aan: “gooi het er maar uit.”
Moniek haalde diep adem, en barste toen los in één lange ratel: “Jij was een geweldige Klasse-Oudste. En toen werd je niet alleen heel erg gestraft voor iets wat eigenlijk helemaal niks voorstelde. En hebben ze je daarna ook nog eens ontslagen. En mij aangesteld. Terwijl ik helemaal geen Klasse-Oudste wil zijn. En er dus ook helemaal niks van bak. Dat iedereen vind dat ik het zo geweldig gedaan heb met de ontgroening van Marjan en Juliette en zo, maar dat kwam dus alleen omdat het gewoon zo ging. Dat ik eh van Marjan hou, en ook van Juliette, dat het dus daarom gewoon helemaal vanzelf ging. Dat had helemaal niks met Klasse-Oudste-zijn te maken dus. En nu doe ik helemaal niks meer en vindt iedereen me geweldig. Waar dus niks van kan kloppen. Jij was gewoon Klasse-Oudste. Je wist alles. Je zorgde voor alles. Jij was de baas. Je was gewoon eh een echte Klasse-Oudste. En ik bak er dus helemaal niks van.”
Zo, dat was eruit. Ze verviel in herhalingen, merkte ze. Nu even diep ademhalen. Pfoe, dat voelde goed.
Toen pas keek ze Maartje weer aan. Ze had dus gewoon in zichzelf zitten ratelen. Als dat niet het bewijs was dat een niet deugde als Klasse-Oudste, nou, wat dan wel.
“Sorry,” voegde ze toe aan haar diepe zucht.
“Niks sorry,” antwoordde Maartje: “Dat vind ik nou zo goed van je, weet je. Jij zegt het gewoon. Ik zou gewoon doorgaan en doen alsof er niks aan de hand is. En zie waar me dat gebracht heeft. Pupil zonder een echte Mentor. Dieper kun je niet zinken op de Kostschool.”
Moniek schoot in de lach. “Volgens mij vinden we dat beide van onszelf.”
“Dus jij denkt echt dat ik een goede Klasse-Oudste was?” vroeg Maartje.
“Sure, een super Klasse-Oudste.”
“En het helpt niet als ik je zeg dat alle meiden jou geweldig vinden als Klasse-Oudste en veel liever jou hebben dan mij?”
Moniek knikte dat die veronderstelling helemaal correct was.
“En als ik je nou vertelde dat ik dat ook zelf vind?”
“Je weet dat dat onzin was. Je was echt goed. En ook al hadden ze soms de pest in op je, niemand wilde een ander.”
“Okay, okay, daarin heb je gelijk.”
Maartje zuchtte diep. Ook al had Moniek in dat laatste gelijk, toch was het echt waar dat Moniek een veel betere Klasse-Oudste was dan dat zijzelf was geweest. Hoe maakte ze haar dat nou duidelijk? Dan moest ze ‘uit de kast’ komen. Maar wilde ze dat wel, vertellen wie ze werkelijk was?
Oh ja, dat wilde ze heel graag. Maar mocht dat niet. Niet van de Kostschool, niet van het Instituut, niet van de Directeur, niet van haar Meester.
Toch deed ze het.
“Ik ben helemaal geen kostschoolmeisje.”
Zo, dat was eruit. Ze wilde diep ademhalen om verder te gaan, maar zag Moniek protesteren. Natuurlijk, dat was een fout begin.
“Jij ook niet, dat weet ik heus wel. Maar bij mij is het anders. Jijzelf bent ook geen kostschoolmeisje, maar toch ben je het wel. Heel erg kostschoolmeisje. Ik, nou ja, ik ook een beetje. Maar wat ik wil zeggen: ik ben heel erg géén Klasse-Oudste.”
Okay, nou moest ze het zeggen. Ze haalde nogmaals diep adem.
Moniek keek haar verbaast aan. Waar wilde ze in godsnaam naar toe?
“Ik ben een actrice,” zo, het was er uit: “Ik ben een actrice die speelt dat ze Klasse-Oudste is. Ik was zo’n goede Klasse-Oudste omdat ik een heel goed actrice ben. En ik kan zo goed zijn omdat ik zelf helemaal niet zo ben. De baas, alles regelen, alles weten, heel zelfverzekerd, heel egoïstisch.”
Verbluft keek Moniek Maartje aan. Een actrice? Maartje?
Maar toen ze over haar ontzetting heen was, moest ze toegeven: het klopte wel. Het verklaarde zóveel. Hoe lijdzaam ze was tijdens het proces, en de straf. En vooral daarna: geen enkel protest nadat ze gedegradeerd was tot pupil. Hoe ze stil een hoekje opzocht tijdens het Klasseberaad.
Maar er was één ding wat ze niet begreep. Maartje had gezegd dat ze als Klasse-Oudste zo goed was omdat ze zelf helemaal niet zo was. Dat was toch precies omgekeerd?
“Je snapt dat laatste niet,” zei Maartje, “dat ik zo goed kon zijn omdat ik het zelf niet was.”
Moniek keek haar heel verbaasd aan: “Hoe weet je nou dat ik precies dat dacht.”
Maartje lachte: “Dat is dus nou precies waarvoor ik ben opgeleid.”
Natuurlijk maakte dat het mysterie voor Moniek nog groter.
“Ik doe niet aan teksttoneel of zo. Ik ben een improvisatie actrice. Heel goed op een ander letten en invoelen. Daar dan op inspelen. De vloer op en zo, weet je wel. En ik speel in rollenspelen. Als ik groot mag spelen, zeg maar overdrijven, dan is het heel makkelijk om een rol te spelen die ver van je vandaan ligt. Hoe moet ik je dat nou uitleggen?”
Ze dacht even na. “Ik kan het je het beste uitleggen met een theaterdiner wat ik vaak gespeeld heb. Ik speel daarin een tweeling. Ik ga dan af als de één en kom weer op als de ander. Ik speel dan twee heel verschillende rollen. De Bitch en het Lieve Meisje. En die speel je dan lekker vet is de bedoeling. De grap is dat mijn regisseur daarbij altijd zegt dat ik de rol die het dichtst bij me staat juist klein moet houden. Want als ik die rol echt vet speel, in mijn geval het Lieve Meisje, word ik een heel vervelende trut, een aanstelster. Net zoals bij mijn tegenspeler trouwens: de aardige gevoelige man wordt dan een soort homo. Maar als ik de Bitch speel, mag ik helemaal los. Dan pikt iedereen dat ik heel erg over de top speel.”
Moniek keek haar verbaast aan. Dat Maartje dus de hele tijd Klasse-Oudste had gespeeld. Geen moment dat ze dáár aan getwijfeld had: Maartjes wàs de Klasse-Oudste. Punt. Maar ze had wel degelijk getwijfeld aan het timide meisje dat ze daarna geworden was. Dat probeerde zich onzichtbaar te maken tijdens het Klasseberaad. Dat had ze maar raar gevonden.
“Er is alleen één nadeel aan het zo over de top spelen. Het is geweldig leuk om te doen, maar je kunt het niet erg lang volhouden. Meestal speel ik op die manier maar een paar uur lang. Of soms een dag lang. Dit was dagenlang. Dus ik moest wel weg - als Klasse-Oudste. Niet dat ik dat zelf besliste hoor. En zeker niet hoe. In feite namen juffrouw V. en de Directeur mij toen in bescherming.”
“Bescherming? Ik vond die vreselijke strafzaak en vooral die afschuwelijke straf nou niet echt een beloning.”
Maartje keek Moniek lief aan.
“Dat je nu nog steeds voor me opkomt vind ik tof. En natuurlijk was het ook heel erg. Maar wat je toen zag was niet gespeeld. Dat was echt. En voelde ook echt. Het voelde alsof ik heel erg terecht gestraft werd. Dat huilen en schreeuwen, dat moest er gewoon uit. Zo lang moeten zijn die je niet bent, dat gaat schuren. Je wordt op het laatst gewoon schizofreen. Die vernedering die ik moest ondergaan, die pijn daarna die ik leed, dat ervoer ik als loutering. Ik mocht weer mezelf zijn.”
“En dat timide Meisje, dat is wie je echt bent?”
Maartje lachte: “Laten we zeggen dat ik daar niet veel voor hoef te doen.”
Moniek keek haar indringend aan: “Ik wil je echt graag leren kennen als jezelf. Voor mij was jij altijd een voorbeeld. Een voorbeeld waar ik dus in de verste verte niet aan kon tippen. Ik vind het erg dat ik zo dom geweest ben om dat niet te zien, dat ik alleen maar zag wat ik wilde zien. Maar dat je veel meer dat timide Meisje was, en dat ik daar geen aandacht voor had: dat vind ik pas echt erg.”
“Maar dat klopt toch helemaal wie jij bent, Moniek? Jij bent lief en zorgzaam. En dat bleef je ook als Klasse-Oudste. Daarom is iedereen zo dol op je als Klasse-Oudste. Hoe kun je zo iemand iets kwalijk nemen?”
Ontroerd ging Maartje naast Moniek zitten en omhelsde haar.
“En daarom moet je me geloven dat je een echt super gave Klasse-Oudste bent.
En niet alleen omdat alle meiden je op handen dragen.”
Was dat dan zo? Het was wel zo dat niemand kritiek op haar had. En alle meiden deden zonder enig protest wat ze hen opdroeg. Zochten haar vaak op, dat was ook waar. Wilden haar mening over wat dan ook, soms zelfs zo dat ze dacht: waarom vraag je dat nou aan mij? Maar dat zei ze nooit, want ze vond het fijn om er voor hen te zijn.
Toch kon het niet waar zijn wat Maartje zei.
“Ik geef helemaal niet echt leiding. En ik straf niet en zo...”
“En tijdens de Ontgroening dan?”
“Dat was niet echt straffen. Ik deed precies waar Marjan en Juliette behoefte aan hadden. Zodat ze er vanaf dan weer helemaal bij hoorden. En dat straffen deden de andere meiden dus veel erger dan ik.”
“Eerlijk gezegd was jouw straf voor Marjan toch echt de heftigste. En mijn straf was de meest emotionele voor Marjan, die jij dus had bedacht. Die zo emotioneel was omdat jij mij vertelde waar het om ging, van haar vader en zo en haar terugverlangen daarnaar. Trouwens, omdat ik dat wist èn omdat ik een actrice ben, ging dat zo goed. Ze heeft me daar later nog voor bedankt, Marjan: dat wat er toen, jaren geleden, gebeurde de reden was om kostschoolmeisje te willen worden. Dat het echt voelde dat hij het was, haar vader, die haar strafte, niet ikzelf. Meid, daarom ben ik dus actrice. Groter compliment kun je niet krijgen.
Maar ehh, dat was dus allemaal dankzij jou, beste Moniek. Niemand anders dan jij kunt zo’n ehh mooie Klasse-Oudste zijn. En lieve, en leuke en...”
“Stop stoooop,” riep een vreselijk blozende Moniek, “Ik zou je gewoon moeten straffen vanwege Klasse-Oudste slijmen.”
“Tuurlijk graag. Maar niet voor slijmen, maar gewoon omdat je niet tegen de waarheid kunt,” antwoordde Maartje en stak haar tong uit.
“Durf je wel,” gilde Moniek en sprong van het bed en trok Maartje uit haar stoel. Die gaf maar al te graag mee, en zo buitelde ze beide terug op het bed.
Dan weer lag de een boven dan de ander.
Tot Maartje zich dramatisch overgaf toen ze voor de derde keer onder kwam te liggen.
Ze vouwde haar handen boven haar hoofd en zei nederig: “Ik geef me over mejuffrouw Klasse-Oudste. Ik ben uw nederige slavin, ik ben nog minder dan een pupil en alleen geschikt om u te dienen en te gehoorzamen. Ik smeek u...”
“Stop,” riep Moniek nogmaals, “kappen. Tjeee, jij bent echt goed als slavin. Eh sorry, actrice.”
Maartje lachte.
“Weet je, ik vind het echt heel leuk om een rol te spelen. Echt wel.
Maar als Klasse-Oudste vond ik het steeds moeilijker om jullie te bedriegen. En vooral jou. Omdat ik jou bewonder. Omdat ik, ergens, ook graag jou zou willen zijn.”
Moniek keek Maartje verbaast aan: “Maar als je een bitch kunt spelen is mij spelen toch niet zo moeilijk.”
Maartje lachte: “Gekkie. Ik bedoel natuurlijk jou ‘zijn’, niet spelen. Spelen kan ik dat best wel, maar dat is dan niet echt. Misschien moet ik wat meer vertellen waarom ik je bewonder?”
Moniek knikte: graag.
“Jij bent een sub. Of slavin, dat komt op hetzelfde neer. Of eh, dat wil je graag worden. Daarom ben je hier. Dat ben ik ook, een sub. Maar ik ben een heel ander soort sub. Ik ben een bottom. En jij een top. Ik vind het heel fijn om te volgen, jij om initiatief te nemen. Een top en een bottom gaan heel goed samen. Twee bottoms samen en er gebeurt nooit iets; twee tops en je hebt altijd ruzie. En een top en een bottom dienen samen een Meester. Of Meesteres. Vaak zijn die dan onderling bi, maar dat hoeft niet. Kan best zijn dat ze zelfs hetero zijn. Het gaat niet bij top en bottom om de seksualiteit, maar op volgen en leiden.”
Moniek keek peinzend naar Maartje.
“Dus jij zegt dat we beide subs zijn. En omdat ik een top ben en jij een bottom, zouden we samen wat kunnen hebben. Dat is geen bewondering, maar een aanzoek.”
Maartje kreeg een kop als vuur en keek weg.
“Nee, niet doen. Ja of nee.”
“Ehhh ja,” stamelde Maartje, “Ik eh weet dat je wat hebt met Marjan wat heel mooi is en ehh daar wil ik echt niet tussenkomen. Maar ehh zou je mijn top willen zijn?”
“Hee, rare, volgens mij heb je nou net gezegd dat we dan beide dezelfde dom moeten hebben. Nou, en ik heb er geen. En geen idee wie de jouwe is.”
Toen werd het stil. Maartje wist duidelijk niet goed hoe ze hier op moest reageren. Natuurlijk, ergens klopte het wel wat Moniek zei. Maar niet helemaal. En om nu echt te gaan zeggen wat ze graag wilde. Wat ze voor Moniek wilde zijn. Of nog beter gezegd: wat ze ‘van’ Moniek wilde zijn.
Verdorie, ze was een bottom. En ze had echt geen zin om om...
Maar als ze niets zei, gebeurde er ook niets.
Ze keek naar Moniek.
Die bleek al een tijdje liefdevol naar haar te kijken. Ze wees haar niet af. Nog niet tenminste...
“Toe maar,” moedigde Moniek haar aan.
“Ik eh wil graag van jou zijn. Hier op de kostschool. En misschien.. Dat ik ook jouw Gidsmeisje wordt. Die nog dan minder meetelt dan een pupil... Een ehh
“Feut dus,” vulde Moniek aan: “Bij studentenverenigingen noemen ze dat een feut. Iemand die nog niks is, niet meetelt. Een groentje.”
Maartje knikte blij. Dat was precies wat ze bedoelde.
“Je hebt al een Mentor: Sophie,” herinnerde Moniek haar.
“Nou, die is voor mij net zo’n Mentor als Sophie voor Juliette was toen die mijn Gidsmeisje was. Die mocht dus niks. En hoefde niks. Alleen naast haar lopen en zo. Sophie is gewoon mijn Mentor geworden omdat ze over was toen Juliette jouw Gidsmeisje werd en Marjan Juliettes Mentor.
Maar Sophie kan helemaal geen Mentor zijn. Ook geen Pupil trouwens. En toen ik dus Pupil werd, en Juliette Marjan als Mentor kreeg, moest ik ook een Mentor hebben. En Sophie was over. Dat had ik al gezegd, dus.”
Okay, dat laatste snapte Moniek. Dat Sophie over was. Maar hoezo kon Sophie geen Mentor of Pupil zijn?
“Wat is er dan met Sophie? Waarom kan die geen Mentor zijn en geen Pupil?”
Maartje kreeg een kop als vuur. Mijn god, wat had ze nu gedaan. Ze had opnieuw haar mond voorbij gepraat. En niet zo’n klein beetje. Maar toch had het wel gemoeten. Ze wilde immers Gidsmeisje worden. Dat was al moeilijk genoeg. Maar met Sophie als Mentor kon dat eigenlijk niet.... Ze moest het wel vertellen. Eerlijk zijn was het enige wat er voor haar over bleef.
“Ik eh heb mijn mond voorbij gepraat. Het kan me ook niet meer schelen. Als je me veroordeelt, als je me naar het strafbankje stuurt, houdt toch alles op. Wil ik ook geen kostschoolmeisje meer zijn. Dus ehh...
Sophie is nog veel minder een kostschoolmeisje dan ik. Is je nooit opgevallen dat Sophie nooit iets doet, nooit iets zegt, maar alleen maar meehuppelt.”
Dat klopte. Maar Sophie deed dat heel onopvallend. Ze was altijd enthousiast als de andere enthousiast waren. Of verslagen, bang of bedrukt... Ze was de perfecte meeloper, maar zonder echt mee te doen.
“Maar waarom?” vroeg Moniek.
“Sophie is er om alles in de gaten te houden.”
“Voor wie?”
Ja, voor die vraag was Maartje al bang. Maar ze kon nu niet meer terug.
“Voor Juffrouw V.”
Wat?! Juffrouw V. Hoezo Juffrouw V? Juffrouw V. was gewoon eh Juffrouw V.
“Sophie is van Juffrouw V.”
“Als in slavin en meesteres, sub en dom?”
Maartje knikte.
“Jij denkt dat het Schoolhoofd hier de baas is. Dat is ze alleen in naam. Juffrouw V. leidt de Kostschool voor Moeilijk Opvoedbare Meisjes. Samen met de Directeur. Maar als het er echt op aan komt is zij de enige echte baas, niet de Directeur.”
Wouw, wat een onthulling. Moniek begreep Maartjes angst. Maar alles klopte wel. Ze had wel eens vaker gedacht hoe het toch kon dat Juffrouw V. zoveel wist. En wat ze van Juliette en Marjan gehoord had over het diner: eigenlijk had toen Juffrouw V. de touwtjes in handen gehad.
Maar hoe zat het dan met Maartje zelf?
“En jij dan? Van wie ben jij. Je ontweek mijn vraag daarnet, dat heb ik heus wel gemerkt. Ben jij van de Directeur?”
Weer dat blozen van Maartje. Raar, maar als Klasse-Oudste had ze haar dat nooit zien doen...
Schuchter gaf Maartje toe: “Ja, ik ben van de Directeur. Min of meer. Hij leent me heel vaak uit. Vooral aan het Instituut natuurlijk. Maar eh hij gaat me denk ik verkopen.”
Wat! Verkopen? Kon je een slavin als meester verkopen. Ze had veel sm boeken gelezen, maar hier, in Nederland een slavin verkopen? Onbestaanbaar. We leven echt niet in Sahalië zoals in Denise in Haremslavin.
“Vertel,” gebood Moniek haar.
“Soms kan dat. Als je bent gekocht. Zoals ik. Vrijwillig hoor. Maar dan eh... daar mag ik niet over praten.”
Moniek fronste haar wenkbrauwen. Gekocht, Verkopen? Dat gebeurde alleen op sm feestjes. En dan was het gewoon nep.
“Je denkt dat het erg is. Dat is niet zo. Het is heel erg fijn. Je weet dat er altijd door het Genootschap voor je gezorgd zal worden. Het is eh het fijnste wat me ooit is overkomen. De dag dat ik gekocht werd... Jee, ik moet echt mijn mond houden. Dit gebeurt er dus als ik gewoon mijzelf ben. Geen toneel speel. Dan praat ik te veel. Dan geef ik veel te gemakkelijk toe.”
Ze keek Moniek beslist aan: “Je moet gewoon mijn Top worden. Dat kan niet anders. Nou ja, op de Kostschool dan dus jouw Gidsmeisje.”
Moniek keek Maartje peinzend aan. Het was haar duidelijk dat Maartje het meende. Maar wat vond ze zelf? Het idee sprak haar wel aan. Ze was best wel dol op die timide maar tegelijk ook gretige Maartje. En wat ze nu allemaal vertelde? Nu ze helemaal los kwam? En zou Juliette het erg vinden? En Marjan? Dat was iets waar ze zich niet zeker over voelde. Nou ja, op Marjan was ze verliefd. Dat ging echt niet zomaar over. En Marjan had die gevoelens min of meer wel beantwoord. En Juliette? Die was net zoals Maartje. Die vond alles goed. Die schoof gewoon aan als zij met Marjan was. Echt een ideaal Gidsmeisje. En Juliette had Dora natuurlijk. Trouwens, Marjan en Juliette voelden zich best wel schuldig over die strafhangstraf van Maartje; ze hadden beide het gevoel dat zij dat veroorzaakt hadden. Wat ook wel zo was, zeker Juliette...
Nee, bij de meisjes verwachtte ze geen problemen. Maar de Kostschool zelf? Kon dat wel, als Klasse-Oudste twee Gidsmeisjes hebben?
Maartje beantwoordde haar ongestelde vraag: “De Kostschool vindt dat wel prima. Ze zitten toch echt een beetje met mij in de maag. Ze zien dat ik me erg verloren voel. En voor Sophie zou het ook geweldig zijn. Hoeft ze zich niet langer schuldig te voelen als ze mij verwaarloost. Maar waar ze dus van de Kostschool echt heel blij mee zullen zijn is dat het hun keuze voor jou als Klasse-Oudste bevestigd. Dus ja, ik denk echt niet dat ze moeilijk gaan doen. Zeker als je mij, als je eerste daad, gaat straffen. Want dat wil ik.”
Oh jee, ze hoorde zichzelf: ‘en dat wil ik’ Moet je horen wie het zegt. Toch was het zo. En wist ze dat het zo moest.
“Okay. Dan dus twee Gidsmeisjes in plaats van één. Maar dan wil ik ook een echt Sloofje.”
“Je hebt anders zelf Sophie uitgekozen, hoor. Alle andere meisjes stonden te dringen om je Sloofje te worden. Kiest ze Sophie!”
Maartje kon het niet laten om te lachen, vooral omdat Moniek heel sip keek.
“Ja, lach jij maar. Maar nou weet ik dus waarom dat zo’n slechte keus was. Spion van Juffrouw V. Bah.
Maar dat ze allemaal zo graag wilden was juist de reden om geen van hen te kiezen. Dat werd ook niemand jaloers. Want ja Sophie...
Tegen Sophie had niemand bezwaar. Jij ook niet, Maartje.”
Maartje haalde haar schouders op.
“En nou wil je dus wel één van hen kiezen? Nou, wie dan?”
“Nee, dat wil ik nog steeds niet.”
“Huh?”
“Ik wil als Sloofje diegene die dat niet mag worden.”
Juist, dat was duidelijk. Ze wilde Marjan! Mentor van haar Gidsmeisje. En zoals zo duidelijk door Zofia was gesteld was dat ‘reglementair onverenigbaar’.
“Als ik voor twee Gidsmeisjes moet zorgen, wil ik ook een echt Sloofje. Marjan. Als ik dan zo’n geweldige Klasse-Oudste ben mag ik ook de regels veranderen.”
Zo, dat was duidelijk, vond Maartje. Maar Moniek deed er nog een schepje bovenop.
“Anders zoeken ze maar een andere Klasse-Oudste. En leggen ze mij maar in de strafhang.”
Maar dat laatste was grootspraak wisten zowel Moniek als Maartje.
Er was maar één kostschoolmeisje die dat aankon....
Een echte Klasse-Oudste
Mooi. Moniek en Maartje waren het eens. Juliette èn Maartje werden beiden Gidsmeisjes. En Marjan werd Monieks Sloofje, oftewel haar Adjudant.
Maar hoe dat aan te pakken?
Als Juffrouw V. het op de Kostschool voor het zeggen had moesten ze daar maar eerst naar toe, vond Moniek.
Maartje was het daar echter volslagen mee oneens.
“Je gaat echt niet de Directeur passeren. Het Schoolhoofd, okay, maar hij niet.
Hoeft ook niet. Als Klasse-Oudste mag je gewoon bij hem aankloppen. Dan zeg je dus gewoon dat je graag even wilt overleggen. En dat je de ex-Klasse-Oudste daar ook bij nodig hebt. Of dat okay is. Dat moet je dus wel vragen. Ik sta dan op de gang. Natuurlijk zegt hij ‘ja’ en dan kom ik achter jou aan.
Enne, jij gaat dan gewoon zitten -niet aarzelen, want je bent Klasse-Oudste- en dan blijf ik naast jou staan. Heel timide.”
Zo gezegd zo gedaan. Maartjes voorspelling klopte helemaal. Maartje mocht ‘aanschuiven’ en ging netjes gedwee naast Moniek staan, haar handen op haar rug en hoofd gebogen.
Ook bij het voorstel van Moniek reageerde hij niet ontzet. Hoogstens wat verbaasd.
“Ik weet dat het onreglementair is, meneer de Directeur,” reageerde Moniek, “maar het is nodig. Sophie functioneert niet als Adjudant, en één van de andere Mentoren kiezen geeft alleen maar scheve ogen. Dat geldt niet voor Marjan, tenslotte was zij eerder mijn Mentor.
Maartje echter heeft duidelijk begeleiding nodig. En voor mij zijn haar adviezen als ex-Klasse-Oudste zeker bruikbaar. Tijdens het slaapzaal overleg ging dat prima, want ze was altijd in de buurt. Maar tijdens de reguliere kostschooltijd is daar natuurlijk geen sprake van. Bovendien zit ze maar wat te verpieteren op haar kamer, want ook als Pupil functioneert ze voor geen meter. Tsja, wat wil je, als je als Pupil aan je lot wordt overgelaten.”
Zo, dat kwam er lekker zakelijk uit. Dat ze dat in zich had! Niks geen emotioneel pleidooi. Het mooie was dat de Directeur het ook heel normaal vond.
“Hmm,” zei hij, “je hebt zeker een punt. Maartje gaat daar ook mee akkoord?”
“Ik denk dat ik haar geen keuze laat,” reageerde Moniek gevat.
Oh, wat was Maartje blij dat ze beschaamd naar de grond keek. Anders had ze beslist een dikke grijns niet kunnen onderdrukken. Ja, Moniek was goed als Klasse-Oudste. Misschien zelfs een beetje tè goed...
“Juist. Ik denk dat we het wel even moeten doornemen met de dagelijkse Kostschoolleiding. Het Schoolhoofd, natuurlijk. Juffrouw V. en Tess vanwege de praktische kant. En Dora, lijkt me handig dat ook zij erbij is.”
Zo, dat was verrassend. Dora wel en Madame niet!
“Hm, nader beschouwd, haal Mélisande er ook maar bij. De Franse Les heeft duidelijk aan status gewonnen sinds de rolwisseling.”
Dus toch...
“Waar sta je nog op te wachten, meisje,” klonk het bars.
Moniek schrok. Maar niet terecht want de Directeur had het helemaal niet tegen haar. Maar tegen Maartje. Huh?
“Jij weet waar je ze kunt vinden. Volgens mij zijn ze allemaal in huis en beschikbaar. Zeg maar dat ik ze meteen voor overleg verwacht.”
Alsof deze opdracht de gewoonste zaak van de wereld voor haar was vatte Maartje samen: “Dus u verwacht Juffrouw V., mevrouw het Schoolhoofd, Madame Mélisande en Tess hier voor overleg?”
“Precies. En doe dat even in omgekeerde volgorde.”
Maartje glimlachte dienstbaar: “U wilt de juffrouw niet laten wachten.”
De Directeur grinnikte.
“Nee, dat willen we zeker niet.”
En tegen Moniek: “Ik snap waarom Maartje voor jou als Klasse-Oudste van nut is. En daarmee ook voor mij.”
Waarbij zijn gegrinnik overging in een lach.
Zodra Maartje verdwenen was, keerde de Directeur zich weer tot Moniek.
“Ik kan je natuurlijk gewoon wegsturen nu. Tenslotte hoor je niet bij dat overleg. Hmm. Maar het is natuurlijk wel handig als je in de buurt bent. Hmm. Je op de gang zetten is ook zo wat. En het strafbankje roept maar weer vragen op bij de andere meisjes. En docenten.”
Hij tikte met zijn pen op het bureau.
“Ik weet het goed gemaakt, Klasse-Oudste. Je gaat gewoon daar in de verste hoek staan, samen met dat toekomstige tweede Gidsmeisje van je. Neuzen tegen de muur. Mondjes dicht. En gewoon beide jullie oren even dichtstoppen.”
Hij moest lachen om zijn eigen grap. Maar wat was die grap? Dat ze juist goed haar best moest doen om wel te luisteren naar wat er besproken werd? Of dat ze alleen geacht werd het niet te horen... Of was het juist het beide?
Toen iedereen aanwezig was en het overleg met zachte stemmen begon werd haar duidelijk dat het dat laatste was. Want het was steeds de Directeur die de anderen maanden hun stem te dempen. Maar zelf duidelijk verstaanbaar een paar mysterieuze uitspraken deed.
“De focus ligt op dit moment op de mentor-pupil relatie...
Terwijl de rol van de Klasse-Oudste...
Ja zeker, een groot succes. Absoluut. En voor herhaling vatbaar. De Billekoek Carrousel wordt dat genoemd, nietwaar? Kostelijk, echt kostelijk.
Maar juist daarom...
...
Juist die vier bij elkaar. Twee Gidsmeisjes en een nieuwe Adjudant met een dubbelfunctie. Dat biedt zeker mogelijkheden...
Dus als ik het goed begrijp, Dora, is dat Moniek als Klasse-Oudste in feite al door Marjan wordt ondersteund en tòch haar plaats weet binnen de klas. Dat zij èn Juliette zeer geliefd zijn. Dus, dames uw bezwaren zijn...
...
Nee, ik vergeet Paulien en Marcha niet.
Ik weet dat Marcha wel wat extra aandacht kan gebruiken. Die hele geschiedenis met de Oude Heer, en haar verleden van daarvoor natuurlijk. Dat zo’n meisje van lichte zeden... En dan zo jong...
We hebben natuurlijk altijd nog het afscheid over een paar dagen.
En ja, ook dan blijven we voorzichtig met de jongste vier meiden...
...
Hoezo bestraffing van een pupil door haar mentor? Dat is toch eh normaal? Aha, het gaat dus om Aya? Bij Nina. Zo zo. Als wraak, werkelijk waar? Na de rolwisseling? ...
Maar pas na het Klasseberaad dus. Hmm. Juist.
En Nina accepteerde haar straf?
Maar ehh de details, ik denk niet dat ik die wil weten. Niet in mijn hoedanigheid van Directeur van de Kostschool. Ze zijn beide minderjarig tenslotte. Onreglementair of niet, ik denk dat zo’n aanpak van een meeloper alleen maar eh laat ik het zo zeggen, effectief is.
...
Dus, mag ik concluderen dat we het zo houden? Jij ontfermt je wat meer over Sophie, en ik ga, wanneer de tijd daar is, het gesprek aan met Juliette. Dus, dames, het voorstel van de Klasse-Oudste...
...
Ja ja, de laatste avond. Natuurlijk. Dat moet iets heel bijzonders gaan worden. Ideeën zijn welkom, dames.
...
Ik begrijp wat jullie bedoelen. Heel aantrekkelijk. Beslist op het randje voor een kostschool, maar zolang ze het zelf organiseren... En na het afscheid? De toekomst van de meisjes?
...
Nee, dames, ik vergeet echt niet dat er nog het nodige geregeld moet worden. Ook met het Genootschap. Dat heeft mijn volle aandacht. Natuurlijk V., natuurlijk. ”
En die laatste uitspraak was zo eh bizar dat ze amper geloofde wat ze hoorde.
De Directeur die Juffrouw V. zelf ‘V’ noemde? Of heette ze gewoon Fee? Van Fien?
© Paul Gérard
alle onderstaande links openen in nieuw tabblad
wie was nou al weer wie?
lijst met personages: herzien
en waar speelde zich het allemaal af?
het Gebouw
links naar andere hoofdstukken/gebeurtenissen die in dit verhaal voorbij komen:
“Klasseberaad”
“die vreselijke strafzaak”
“die afschuwelijke straf (de strafhang)”
“Moniek straft Marjan (de billekoek carrousel)”
“Maartje straft Marjan (de billekoek carrousel)”
“een Sloofje kiezen”
“reglementair onverenigbaar”
omdat de "volgende/vorige hoofdstuk links" in de blauwe balk hieronder niet werken
naar het volgende hoofdstuk:
Vierspan
 verhalen maken dromen waar 
|
|
    
Lees en Beleef
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 80
Aangemeld: 09-2019
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 21 november 2020 - 04:36 pm: |
|
dit is echt grappig |
Voor de lezers die nog niet zo zijn ingevoerd in de wereld van de Kostschool voor Moeilijk Opvoedbare Meisjes (heerlijk die naam, elke keer als ik die in type denk ik: dat ben ik ook, dat ben ik ook, heel erg onopvoedbaar).
Die kostschool heeft maar één klas, een kleine (even nageteld: 11 dus). Eén van de meisjes is de baas. Die noem je de Klasse-Oudste. Dan heb je ook nog pupillen en mentoren, maar dat is nu even van geen belang.
Wel dat de vorige Klasse-Oudste een tijdje geleden vreselijk de fout ingegaan. Nou ja, ze gaf de leraressen een bijnaam. Zoals Kip...
Tja, in de wereld van Paul kan dat natuurlijk niet. Toen dat uitkwam werd ze daarvoor vreselijk publiekelijk gestraft en stond ze voortaan onderaan de pikorde. Maartje dus.
Vervolgens beslist de schoolleiding in zijn oneindige wijsheid dat dan maar meteen het meisje dat daarvoor onderaan stond nu maar de nieuwe Klasse-Oudste moest worden. Ja die Paul houdt wel van een grapje. Moniek heet ze.
Vervolgens doet die weer heel gave dingen door twee meisjes te laten ontgroenen op de slaapzaal.
Nou ja, die Moniek vind het nog maar steeds niks dat ze Klasse-Oudste is. Die roept de oude Klasse-Oudste dus bij zich.
Boeie, denk je dan.
Nou, dat is niet waar. Natuurlijk verwacht je dan dat er iets spannends tussen die twee ontstaat.
Maar niet dat die hele wereld van de Kostschool op zijn kop staat.
Toch doet Paul dat. En hij doet dat heel geloofwaardig.
En zeer humoristisch.
Maar wel zo dat je denkt: dit klopt gewoon tè goed.
Ik ga niet verklappen waarom, dat moet je zelf maar lezen.
Maar ik heb het gevoel dat het laatste woord hierover nog niet geschreven is...
het lezen van een mooi verhaal ... is het zelf beleven
| |
Paul Gérard
Oppasser
Bericht Nummer: 364
Aangemeld: 04-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 26 november 2020 - 03:53 pm: |
|
hoofdstuk 'Een echte Klasse-Oudste' bijgeplaatst |
De hoofdstukken "Hoezo? Klasse-Oudste" en "Een echte Klasse-Oudste" horen bij elkaar.
Bovendien zijn ze beide wat minder 'los' leesbaar.
Omdat ze samen nog net niet te lang zijn heb ik ze nu, bij uitzondering, in één hoofdstuk geplaatst.
Het volgende hoofdstuk is weer een 'echt' spankingverhaal. Beloofd!
Lees en Beleef
Tenslotte nog een reactie op Lees en Beleef haar bijdrage hierboven.
In de eerste plaats natuurlijk bedankt voor de mooie inleiding die je in feite op dit verhaal geeft.
Grappig en zeer ter zake.
Lees die dus, beste mensen voor je aan het verhaal begint... 
En grinnik grinnik, dat je het zo humoristisch vindt. Had ik zelf nog niet zo ervaren.
Dat het de hele wereld van de Kostschool op zijn kop zet?
Laat ik het zo zeggen: er zitten best wel 'persoonlijke' stukjes in. Die ik er dus met veel plezier ingevoegd heb...
verhalen maken dromen waar
| |
Lief & Streng
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 76
Aangemeld: 05-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 03 januari 2021 - 04:15 pm: |
|
humor en theater |
Grappig dat jij, Lees en Beleef, je de humor opvalt waarin Maartje alle relaties binnen de Kostschool op zijn kop zet. Natuurlijk is het ook grappig. Zeker wanneer zijzelf dan weer door Moniek op haar plek gezet wordt... om te vertellen wat ze eigenlijk helemaal niet wil.
Dat zijn natuurlijk ook prachtige psychologische spelletjes die gespeeld worden.
Wat mij echter treft is de rol van theater hier. Actrices die een rol spelen.
Ja! denk ik dan. Dat is toch het hele spel van sub en dom, slavin en meester?
Je speelt een rol. Een rol waarin je gelooft. Een rol die een deel van jezelf vertegenwoordigt. Maar het blijft een rol. Niemand is alleen maar slavin of meester. Ook in een relatie niet. Zelfs niet in een 24/7 relatie. Misschien is het de bovenste laag. Misschien is het de bepalende laag. Maar het blijft een laag.
En ik ben benieuwd of ik nu discussie binnen het sm wereldje ga uitlokken, maar een echte meester-slavin bestaat niet. Niet vrijwillig tenminste, en binnen de sm is vrijwilligheid onmisbaar (niet in verhalen overigens: daarin mag alles).
Wat ‘gewone’ subs onderscheidt van sub-actrices is dat je niet geleerd hebt om met je sub-zijn te 'spelen'. Natuurlijk doe je dat wel, maar het blijft ‘eng’. Want je hebt niet geleerd om te spelen met je gedrag en je gevoelens. Groter maken, maar ook kleiner maken, je naar binnen keren, net zo goed als 'groot-maken'. Inderdaad: ik heb wel een beetje ervaring, met theater workshops en zo...
Daarom is het zo mooi om te zien dat Maartje dat wel doet.
En die theorie van Maartje, dat je extreem andere kant de makkelijkste is (mijn woorden), is dat echt zo? Ik wil dat best eens proberen, maar het lijkt me echt heel eng.... Ik heb altijd het gevoel dat als ik met mijn gedrag speel, ik heel dicht bij mezelf moet blijven... Waarbij voor mij moet ik eerlijk bekennen sub-zijn eigenlijk altijd sub-spelen is.
Maar als dom spelen.... Nou nee. Daarvoor moet je Maartje heten.
 als je geeft èn neemt heb je dubbel plezier 
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?