| Gepost op dinsdag 20 april 2021 - 07:13 pm: | 
|
|
wordt er dan nog les gegeven? jazeker, maar anders...
Vandaag was de laatste schooldag.
Alle leraressen hadden hun best gedaan om van hun laatste les iets leuks te maken.
Zelfs Madame had hen verrast. Ze had hen voorgelezen. En eerlijk is eerlijk: ze deed dat prachtig. Maar echt bijzonder was wàt ze had voorgelezen en hòe: twee delen uit Histoire d’O van Pauline Réage, en zowel in het Nederlands als het Frans.
Wat ze als eerste voorlas, in het Nederlands, was het begin van boek: hoe O door René in de taxi gereed gereedgemaakt wordt voor Roissy.
Natuurlijk was het boek al eerder in de klas behandeld bij Literatuur. Alle meisjes waren het er over eens dat juist dat begin subliem was. Hoe René haar in een taxi laat instappen. Hoe ze haar tas moet afstaan. Haar handschoenen uit moet trekken. En daarna haar jarretels moet verwijderen, slipje uit moet trekken en op haar blote billen moet gaan zitten. Haar handschoenen weer aan moet trekken om daarna te zwijgen tot ze bij Roissy zijn aangekomen. Over wat er daarna met O gebeurde waren de meningen verdeeld, maar dat begin: dat wilden allemaal maar wat graag meemaken.
Ze hingen dus aan de lippen van Madame Mélisande. Daarna las ze hetzelfde fragment nogmaals voor, maar nu in het Frans. Wouw, wat kon de Franse taal mooi zijn.
Het tweede fragment was een gesprek tussen O en Natalie. Natalie, het zusje van Jacqueline die zelf min of meer de vriendin en rivale van O was. Een jong meisje, volgens de schrijfster bijna zestien, en daarmee jonger dan de kostschoolmeisjes. Natalie bewondert O zozeer dat ze wanhopig wil dat Sir Stephan haar net zo behandelt als hij O doet.
Tsja, is dat niet wat ook de luisterende meisjes graag wilden? Natalies wanhoop, was dat voor met name de internetmeisjes niet ook hun wanhoop...
Nu echter las Mélisande eerst in het Frans voor, en pas daarna in het Nederlands. Ze deed dat zo goed dat de meisjes al bij het Frans beelden kregen van wat er gebeurde. Toen Madame het verhaal opnieuw voorlas, maar nu in het Nederlands viel alles op zijn plek. Zo konden ze twee keer genieten van Natalie en O.
Madame Mélisande eindigde met Natalies smeekbede aan O, en omdat die voor de meisjes zo aangrijpend was hier even letterlijk:
“Leer mij dat ook, O, alsjeblieft, begon ze weer, ik wil net zo zijn als jij. Ik zal alles doen wat je zegt. Beloof mij dat je me meeneemt wanneer je daar weer heen gaat, waar Jacqueline mij van heeft verteld... naar Roissy”
Even was het stil. Toen begonnen alle meisjes te klappen en te juichen.
Ja, naar Roissy gaan, dat wilden ze allemaal maar al te graag. Maar was dat in feite niet waar ze nu al waren...?
Dan was er nog de les van Juffrouw V.
Etiquette natuurlijk. Moest dat nou? Hoe je beleefd van iemand afkwam, bijvoorbeeld? Of zou ze...?
Juffrouw V. had echter echt iets bijzonders bedacht.
“Meisjes,” begon ze streng, “jullie hebben geleerd hoe je een kniksje hoort te maken wanneer je iemand begroet die meer aanzien heeft dan jou. Een kniksje maken is een eeuwenoud gebaar. En hoe verder je in de tijd terug gaat, hoe belangrijker het was. Ik ga met jullie vanmiddag zó ver in de tijd terug dat, als je toen een fout kniksje maakte, het je je leven kon kosten. Oftewel: de Middeleeuwen. Toen het nog niet een kniksje heette maar een revérence. Een foute revérence bij de Koning gold als een ernstige belediging. Wat ik jullie ga leren is de revérence voor de ontmoeting met een man van aanzien. Dus een ontmoeting onder gelijken, want jullie zijn natuurlijk vanzelfsprekend ook ‘van aanzien’.
En aangezien hier geen mannen aanwezig zijn...”
De meisjes moesten lachen. Ja, dat die er niet waren was hun bekend...
“speelt de ene helft van jullie de man, de ander de vrouw. En later wisselen we, zodat jullie beide rituelen leren. Eerst zijn de Mentoren de man, en de Pupillen de vrouw, daarna draaien we het om.
Vragen?
Het was Marcha die opstond en netjes wachtte tot mevrouw V. haar het woord gaf. Gelukkig dacht Moniek. Als Klasse-Oudste had ik dat eigenlijk moeten doen.
“Zeg het maar, Marcha”
“Hoe moet dat dan, juffrouw V. Dat je voor man speelt. En doet alsof je in de Middeleeuwen leeft.”
Zo, dachten de meiden, dat is best wel een brutale vraag. Maar gelukkig was het Marcha, daar waren ze het wel van gewend.
Tot ieder opluchting werd Marcha’s vraag met een big smile door juffrouw V. beantwoord. Maar antwoord gaf ze niet. In plaats daarvan liep ze naar de deur en deed die open.
“Kom er maar in.”
Dat was gericht aan Dora die binnenkwam, gevolgd door een kledingrek vol met kleding.
“Doe jullie allemaal je blazers maar uit, en de Mentoren ook hun rok. Voor de dames zijn er Middeleeuwse lange jurken, kun je gewoon over je kleding aantrekken. En voor de mannen een pofbroek en wambuis.
Nou, zijn jullie er klaar voor?”
Voor de eerste keer werden juffrouw V. woorden met gejuich en applaus begroet.
Ja, natuurlijk, dit was leuk. Echt leuk.
En toen zowel de dames als de heren waren omgekleed, waarbij ook de Klasse-Oudste een jurk kreeg aangereikt, begon de les.
“Het begin is heel simpel, je maakt als vrouw oogcontact.
Daarna buigt de man voor haar: hij draait daarbij met zijn rechterhand uitnodigend twee rondjes in de lucht terwijl hij tegelijkertijd nog extra met zijn hoofd een kleine buiging maakt en jou tenslotte weer aankijkt. Hij blijft staan met zijn hand open naar jou toe.
En is het de beurt aan de dame.
Die zet haar rechtervoet schuin achter haar linker met alleen haar voorvoet aan de grond. Pakt haar jurk met beide handen, gaat lichtjes door haar knieën terwijl ze tegelijkertijd haar jurk een beetje omhoog tilt. Om daarna weer rechtop te gaan staan en haar jurk weer los te laten. Dat is dus de revérence.
Tenslotte maakt de man nog een korte buiging waarbij hij uitnodigend haar zijn onderarm aanbied om haar hand op te leggen. Waarbij beiden natuurlijk tegelijkertijd naar elkaar toedraaien.”
Juffrouw V. deed het samen met Moniek een paar keer voor, die gelukkig een natuurtalent bleek.
Daarna mochten de meisjes.
Zodat al snel iedereen aan het buigen en draaien was. De meiden maakten met name van de revérence een echt wedstrijdje wie het meest elegant was. Juliette won, natuurlijk, en onbetwist.
Nu was er nog één laatste les te gaan: die van Vatjana. Mode!
Daarvoor verhuisden ze naar het kledingmagazijn op zolder.
Van Vatjana mochten ze allemaal een avondjurk passen. Voor vanavond!
Grappig hoe ze daarbij de meisjes hielp.
Als er één van de Kostschoolmeisjes voor sexbom kon doorgaan was het Paulien wel, en, als grijze muis onder de meisjes, Sophie. Maar Vatjana zag dat anders. Eerst liet ze de meisjes kiezen en mocht iedereen hen bewonderen. Toen liet ze beide meisjes iets heel anders aantrekken. Zo stond Paulien volgens Vatjana een kuise jurk het best, en koos ze voor Sophie een uitdagend en heel sexie model. En het gekke was, merkte de meisjes: het klopte. Zo moest je je dus blijkbaar kleden...
Alleen Juliette vormde geen verrassing. Als mevrouw was ze altijd perfect gekleed, en dat bleef ze. Elegant en stijlvol. En in de ogen van menige man: uitermate aantrekkelijk. Wat alle kostschoolmeisjes alleen maar konden bevestigen.
Terug naar het klaslokaal. Nog een korte instructie door Vatjana hoe je je met een avondjurk aan diende te gedragen. Ja echt. Maar ook dat was leuk. Je zwierig gedragen. Een dansje maken. Oftewel dikke pret.
Na afloop van deze heerlijke les, de laatste in een rij, kwam de Directeur op bezoek.
Het was duidelijk dat hij hen wat te vertellen had. Snel zochten de meisjes een plaatsje op en stak hij van wal.
“Mag ik jullie eerst even complimenteren met hoe fantastisch jullie er uitzien. Jullie denken misschien: die Directeur houdt alleen van kostschoolmeisjes in kostschoolkleren. En dat is ook natuurlijk zo...
Marcha kon het niet laten om hard “Boe” te roepen. Natuurlijk moest iedereen lachen, inclusief de Directeur.
“Maar ik kan ook heel erg genieten van mooie vrouwen. Zoals jullie.
Dames: jullie zien er prachtig en buitengewoon aantrekkelijk uit!”
De meisjes klapten enthousiast. De jongeren onder hen glunderden. Yes! Dat waren ze: mooi en aantrekkelijk.
“Dit gezegd hebbend: vandaag is jullie laatste schooldag. Morgen gaan jullie weer naar huis. Dan sluit ook de Kostschool voor Moeilijk Opvoedbare Meisjes. En ik moet zeggen: jullie waren beslist Moeilijk Opvoedbaar. Héél moeilijk opvoedbaar. Onwaarschijnlijk moeilijk opvoedbaar.”
Even zweeg hij. De meisjes keken ontzet. Waren ze echt zo erg geweest?
“Ik heb van jullie genoten. Jullie waren geweldig. Ik heb nog nooit in het bestaan van de Kostschool zulke fantastische moeilijk opvoedbare meisjes meegemaakt.”
Natuurlijk juichten de meisjes en gaven ze elkaar high fives. Jeetje, hij had hun echt even tuk gehad. En daarna de verwondering. Was het dan juist de bedoeling om zich ‘onmogelijk’ te gedragen? Ja, natuurlijk. Aan brave meisjes had de Kostschool geen boodschap. Die konden ze niet tot de orde roepen, disciplineren. En vooral straffen! Daar was het niet alleen hen om te doen, maar ook de Kostschool.
“Morgen nemen jullie dus afscheid. Dat doen we in de vorm van een Slotceremonie. Daarbij zijn niet alleen alle docenten en personeel van de Kostschool aanwezig, maar ook degene die jullie komen ophalen. Dat zijn natuurlijk dezelfden die jullie eerder ook zijn komen brengen.”
Juliette schrok. Dat was geheim. Niemand mocht dat van te voren weten. De Directeur had het alleen aan haar vertelt. Sterker: hij had met hel en verdoemenis gedreigd als ze het door zou vertellen. En nu zei hij zelf...
Maar ja hij was de Directeur. Hij mocht alles...
“Die gaan overigens ook nog een rol spelen in de ceremonie, maar ik ga jullie alleen niet vertellen welke.
Wat ik jullie wel vertel is dat jullie je gaan presenteren aan de aanwezigen in de zaal. Want ja, natuurlijk vind de Slotceremonie plaats in de theaterzaal. Ik heb jullie Klasse-Oudste reeds verteld wat ik ongeveer van jullie verwacht, dus die zal het voortouw nemen. Wat jullie gaan doen is echter helemaal aan jullie. Ik laat me dan morgen ook graag door jullie verrassen.
Wat me brengt tot het leukste wat ik jullie te vertellen heb: mijn verrassing. Straks gaan jullie samen met elkaar dineren. Natuurlijk in jullie avondjurken. Leoni heeft, vertelde ze me, heerlijk voor jullie gekookt. En een paar van de leraressen gaan jullie bedienen.”
De meisje begonnen spontaan te applaudisseren. De Directeur wuifde het echter weg.
“Ik heb nog meer. Vanavond is jullie laatste avond. Die is helemaal voor jullie. We hebben een geluidsinstallatie en sfeerverlichting in de ontspanningsruimte op zolder aangebracht. Die is helemaal voor jullie alleen. Wij, de leraressen en ik, zullen zelfs niet in de buurt zijn. Dora is er wel, maar alleen als jullie kamermeisje. En uitdrukkelijk niet om toezicht te houden, maar alleen om te helpen de dingen te regelen die jullie graag willen. Als het maar niet gaat om alcohol of drugs. Er zal géén avondinspectie zijn en géén nachtwacht. We vragen jullie alleen om 12 uur je gereed te gaan maken om te gaan slapen. Dat betekent alles uitrekken en jullie avondjurken aan de hangers hangen, om daarna naar de badkamer te gaan. Schone kostschoolkleding voor de volgende dag ligt al op jullie kamers. Om half één verwachten we dat het stil is op de gangen.”
De meisjes direct begonnen te kwebbelen, maar de Directeur onderbrak ze nog een laatste maal.
“Vergeet niet dat jullie morgen nog een belangrijke dag te wachten staat. Zorg dat je daarvoor fit genoeg bent. Vergeet niet de opdracht die ik jullie gegeven hebt voor de Slotceremonie. En tot slot: ik ga nu Dora voor jullie halen en wens jullie heel veel plezier.”
Waarop de meiden dankbaar applaudisseerden.
“Kom Vatjana, we zijn hier niet langer nodig.”
En weg waren ze...
Moniek liet de meisjes eerst even ‘uitrazen’. Om zodra de rust was weergekeerd opdracht te geven naar zolder te gaan. Onderweg voegde Dora zich bij hen. Natuurlijk vol bewondering voor hun prachtige outfit. Graag lieten de meisje zich bekijken. Om vervolgens te proberen haar over te halen ook een avondjapon aan te trekken in plaats van haar keurig dienstmeisjesuniform.
Ze schudde echter haar hoofd: zij mocht niet één van hen worden. Maar haar witte schortje en hoofdkapje wilde ze wel afdoen.
In de grote zaal op zonder, gedeeltelijk met schuin plafond, stak Moniek meteen van wal.
“De Slotceremonie. Wat vaststaat is dat we officieel opkomen. Dus in twee rijen, mentoren links, pupillen rechts. En ik ga jullie voor. Grote verschil is natuurlijk met de vorige keer, voor de Tuchtraad, dat we nu niet in de zaal gaan zitten maar het podium opkomen. We gaan net zoals toen rechts om en in rust. Maar wat daarna gebeurd is geheel aan ons. De directeur verwoordde dat tegen mij als ‘dan maken jullie een dansje of zo’. Dat wordt wat mij betreft dus dat ‘of zo’.”
Daarmee waren de meiden het volmondig eens. Maar wat dan wel? Ze staken letterlijk de hoofden bij elkaar. Het ene wilde idee volgde het andere op. Even leek het alsof het niks zou worden. Maar dat was niet zo. Langzaam vormde zich een plan. Ze wilde het niet te ingewikkeld maken. Voor het diner moest het klaar zijn. Hun feest lieten ze zich niet afpakken.
Op het laatst konden ze hun lachen niet meer inhouden. Het laatste plan was heel erg grappig. Maar ook erg gewaagd.
Alleen Juliette leek wat afwezig en lachte niet mee. Moniek zag het.
“Juliette? Wat is er? Vind je dat we te ver gaan?”
Juliette schudde haar hoofd.
“Nee hoor. Als jullie dat durven durf ik dat ook. Maar ehh”
Haar ogen gleden langs Aya, Nina Dawn en Zofia.
“Ze noemen jullie toch de internetmeisjes.”
Zofia verduidelijkte: “We hebben gereageerd op een oproep op spankingverhalen.nl. Om mee te doen aan de zomereditie van de Kostschool voor Moeilijk Opvoedbare Meisjes. Maar je mocht nog geen 18 zijn”
“Ehhh... Wie gaat jullie dan ophalen?”
“Mijn vader en moeder natuurlijk. Wie anders,” reageerde Zofia direct.
“Nou ik denk niet dat die van mij komen,” antwoordde Aya, “maar wel mijn oudere broer. Mijn ouders vonden het maar niks, maar hij vond het fantastisch. Hij heeft ze overgehaald. En heeft me trouwens ook gebracht. Echt, hij is super nieuwsgierig.”
Alle meisjes begonnen te lachen. Ja, dat zou best.
“Zul je zien straks, mijn vader is net zo.” Dawn dus. “Die komt, maar wel samen met mama, dat is een echte schat. Maar mijn Pa zei dus bij het afscheid dat ie benieuwd was of ik hier nou eindelijk mijn zin zou krijgen.”
Maar ze hield even in voor een mooi effect. Natuurlijk wilden de meiden meer weten.
“Dat ik eindelijk in plaats van om als straf huisarrest te krijgen een pak slaag zou ‘verdienen’...”
Allen lachten.
“Nou ja, ik ben maar zo eerlijk geweest om te zeggen dat dat voor de internetmeisjes hier verboden was. Dat als hij vond dat ik dat verdiende hij dat dan maar moest doen. Hij lachte wat en zei toen: ‘wie weet, als je weer thuis bent’.”
Weer gelach.
Maar Paulien was scherp: “Had je dat dan liever van je pa: een pak slaag? En wilde hij dat dan niet.”
Dawn keek nadrukkelijk heel sip. Dat was antwoord genoeg.
Het was Juliette die zich realiseerde dat Nina nog niet gereageerd had.
“Komen jouw ouders niet, Nina?”
“Ik heb geen ouders meer,” zei ze zacht.
De meiden keken haar verschrikt aan.
“Mijn ouders zijn drie jaar geleden in een auto-ongeluk omgekomen. Ik woon sindsdien bij mijn oom en tante. En die interesseert het geen lor wat ik doe. Ik word opgehaald door mijn oudere zus en haar vriend. Die zijn best wel lief, maar bij hen kan ik niet wonen...”
Het viel even stil. Plotseling realiseerden ze zich waarom Nina in het begin van de Kostschooltijd zich als een vreselijke meidennaaister had gedragen. Ze was dus op zoek geweest naar een vaderfiguur: de Directeur, de leraressen en vooral Klasse-Oudste Maartje, en had dat uiteindelijk gevonden toen zij gedegradeerd werd tot Pupil en Aya haar Mentor werd.
“Maar waarom vraag je dat, Juliette?” besloot Nina om de stilte te doorbreken.
“Nou, degenen die je ophalen zitten dan in de zaal. Enne eh”
De internetmeisjes begonnen te giechelen.
“Oh, die vinden dat echt wel leuk.”
“Mijn broer gaat genieten.”
“Mama krijgt een rood hoofd. En mijn Pa roept vast meer! meer!”
Het giechelen werd lachen. Juliette had haar antwoord.
“Maar goed van je Juliette,” besloot Moniek toen het weer rustig was. “Het brengt me op een vraag voor Dora. Kan het wel wat we doen? En krijg jij er geen problemen mee?”
Dora glimlachte. Ja, het kon. Natuurlijk riskeerde zij zelf een pak slaag en dáár zat ze niet mee, integendeel. En voor hen was het het einde van de Kostschooltijd. De Directeur zou hen echt niet straffen voor de ogen van hun publiek.
Dus gingen de meiden aan de slag om te bedenken hoe ze hun plannetje gingen uitvoeren. Wat opviel was hoeveel lol ze daarbij samen hadden. Je hoorde kreten als “oh, maar dat kan helemaal niet”, “durf jij dat?”, “oh dit is echt vet”, “nee joh, dit gaat echt te ver”, “maar om te bedenken is wèl leuk”... “nou vooruit, we doen het” ... “iedereen? ja iedereen!”
Toen de beslissing was gevallen, bedachten ze wat ze nodig hadden, zodat Dora er voor kon zorgen. Grote stukken etalage karton. Viltstiften, verf. En donkerpaarse lippenstift, bedacht Maartje.
Dora ging er voor zorgen. De meiden gingen aan de slag om hun plan uit te werken.
Letters tellen. Ze hadden ruimte voor 22 letters. En dat twee keer. Maar voor het ene hadden ze letters te weinig en voor het andere te veel. Een uitroepteken zei de één. Prima: zo was het eerste probleem opgelost. Maar dat tweede: te veel letters, was een stuk lastiger. Totdat Aya riep: ‘en’ is ook &. En daarna Nina: okay, dan schrijf je ‘het’ dus gewoon als ‘‘t’. Opgelost!
En daarna: knutselen. En oefenen. Totdat ze hun ‘opkomst’ voor alle genodigden konden dromen....
wie was nou al weer wie?
lijst met personages: herzien - opent in nieuw tabblad
en waar speelde zich het allemaal af?
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
 verhalen maken dromen waar 
|
|
    
Lees en Beleef
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 100
Aangemeld: 09-2019
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 12 oktober 2021 - 05:52 pm: |
|
ach en wee: het einde van de Kostschool |
Oeps, dat krijg je als je ‘even van weggeweest’ bent: een hele serie nieuwe verhalen.
Nou ja, hele serie....
Gezien het feit dat dat ‘even’ best wel lang was, toch wel wat teleurstellend.
Maar er is moois genoeg.
Eerst maar de serie van drie verhalen van Paul.
Ik ga ze wel ook apart bespreken... dat wordt zo langzamerhand een beetje van mij verwacht. Maar ze vormen in mijn ogen een drie eenheid.
Oftewel het slot van de “Kostschool voor Moeilijk Opvoedbare Meisjes” om het maar weer eens voluit te schrijven. Want die titel blijft wat mij betreft een heerlijke vondst.
Ik weet niet hoe het met jullie zit, onderdanige dame-lezers, maar het gegeven dat je moeilijk opvoedbaar bent en daarmee de hoofdprijs wint .... ja, wie wil dat nou niet.
Maar ik kan me niet voorstellen dat er na deze hoofdstukken nog een ‘hierna’ is.
In deze hoofdstukken wordt alles afgesloten. Alle hoofdpersonen krijgen nog wat aandacht, de één wat meer dan de ander, maar toch.
De laatste dag, avond en dan: het afscheid.
Met als slot een echte tearjerker (maar daarover later).
Je merkt dat Paul zijn best doet om zo’n afscheid ook nog spannend te maken, en wat mij betreft is dat ook wel gelukt. Maar verwacht geen spanking of sm meer. Ik denk dat je daar ook moeilijk nog overheen kunt, na de hoofdstukken op de kamer van de Klasse-Oudste (en de billekoek carrousel natuurlijk haha).
Wat je bij blijft in ieder geval (bij mij) is dat het zo’n leuke club met meiden is. Daar word ik altijd een beetje jaloers van....
Goed. Dit verhaal.
Leuk is natuurlijk het aanhalen van Histoire d’O in de Franse Les. Ik weet niet of je lang hebt moeten zoeken, Paul, maar deze twee scènes passen inderdaad perfect in de Kostschool. Eerlijk gezegd betwijfel of het er überhaupt meer zijn.
En je realiseert je dat een meisje als Nathalie nu echt niet meer kan. Vijftien is ze dus. Tsja, die tijdgeest.
En lezers: let op hoe Mélisande als lerares Frans nu wordt neergezet....
Ook leuk is de suspense die gelegd wordt voor de slotceremonie.
Hoe je zonder het te verklappen het toch spannend kunt maken.
het lezen van een mooi verhaal ... is het zelf beleven
| |
Paul Gérard
Oppasser
Bericht Nummer: 382
Aangemeld: 04-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 14 oktober 2021 - 12:18 pm: |
|
het einde van de Kostschool ... of toch niet? |
Het is inderdaad het einde van de Kostschool, Lees en Beleef.
En toch weer niet...
Want er komen zeker nog nieuwe verhalen. De eerste twee zijn al zo ongeveer ‘af’.
En veel al in de planning.
Zie het maar zo: eerst waren alle verhalen onderdeel van Het Instituut. Dat werd uiteindelijk De Kostschool voor Moeilijk Opvoedbare Meisjes. Ja, ik ben ook een beetje verliefd op die titel. Vandaar dat weer eens de moeite neem om hem voluit uit te typen. Die verschuiving is zuiver een pragmatisch. Ik denk dat "De Kostschool voor Moeilijk Opvoedbare Meisjes" als titel meer aanspreekt dan "Instituut voor Discipline Opvoeding & Advies".
Maar wat er hierna gaat volgen hou ik nog even voor me. Pas na het volgend verhaal openbaar ik dat. Beetje suspence is nooit weg.
Je opmerking over het uitzoeken van een citaat uit Historie d’O klopt helemaal. Dat was beslist niet gemakkelijk. En eigenlijk had ik op langere citaten gerekend, maar dat zat er gewoon niet in.
En je opmerking van deze 3 hoofdstukken als afsluitend drieluik is een groot compliment. Beginnen met schrijven is gemakkelijk. Je laten leiden door het verhaal, door wat je aan het schrijven bent is heerlijk. Maar om het af te sluiten... that’s something completely different. Om “Monty Python” maar weer eens fout te citeren.
verhalen maken dromen waar
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?