| Gepost op zaterdag 04 december 2021 - 12:10 pm: | 
|
|
Hoe Herman en Diana elkaar een dienst bewijzen
Ik versmaadde een plomp propje, een nerveus ogende, aantrekkelijk tengere, maar piepjonge blondine, en een studente die naar mijn smaak wat al te geringschattend terugkeek. Daarna werd Diana aan me voorgeleid, ook studente, wiebelend op haar lange dunne benen, blozend onder mijn blikken. Wat me misschien wel het heftigst in haar aantrok, was haar kledingkeuze, een te korte blauwe blazer boven een grijs truitje waarvan de mouwen te lang waren, ook nog onoordeelkundig opgerold, en daaronder een schotse rok die twijfelde tussen lang of kort. De oude bruine schoenen om haar strak naast elkaar gezette voeten deden deze nog groter lijken.
Ze sloeg haar bruine ogen neer zodra ik knikte.
“Herman,” sprak ik. “Aangenaam kennis te maken.”
Gekozen worden maakte nooit echt blij, al zou de verdienste dat wel doen, want daarvan kon ze weer eens verse groenten of een nieuw setje kleren kopen. Of drank en lachgas natuurlijk, de wallen onder haar ogen hoefden niet van de studiestress te zijn. Ik pakte haar hand zodra ik naast haar stond, de medewerker van PlayPal die haar aan mij had voorgeleid, uit het zicht verdwenen. Andere mannen keken amper op terwijl ik met haar wegliep uit de ontvangstzaal richting privévertrekken.
Ze beantwoordde mijn vragen op stroeve toon. Ze was tweeëntwintig jaar oud en studeerde Psychologie.
“Dat is wat me goed ligt,” antwoordde ze op de vraag waarom ze zich ingeschreven had voor Lijfstraf en Vernedering, en niet voor Romantisch Apart. We stonden samen voor een boogvormige houten deur met ouderwets sleutelgat. Mijn met QR code uit een kluisje gehaalde sleutel paste.
“Dit is neem ik aan niet jouw eerste keer,” vroeg ik. “Tenminste, als je al weet dat dit jou goed ligt.”
Ze knikte traag.
“Er zijn best veel mannen waartegen je moet zeggen dat het de eerste keer is, anders worden ze boos of onzeker.”
Waarna ze me verraste met een wedervraag. Of mijn thuisfront wist dat ik bij PlayPal over de vloer kwam.
“Weten jouw huisgenoten dat je bij PlayPal ingeschreven staat?”
“Een paar wel,” antwoordde ze tot mijn verrassing. Ze keek om, inmiddels binnen de lichtcirkel die van de stoel het middelpunt van het kamertje maakte. Hoewel, elke student had een bijbaan nodig, en met de economie volledig ingestort na vijf jaar corona, moest je erg veel geluk hebben om in de horeca of op een callcenter te kunnen werken. Er was nog één manier om je eer te redden, maar 14 uur per dag pakketten of maaltijden bezorgen was heel wat zwaarder dan dit.
“Wacht,” zei ik.
“Waarom doe je dat, Herman?” vroeg Diana, terwijl ze me zag hannesen met het gordijn dat haperde bij het dichttrekken. Maar ik rustte niet voor de wandbrede spiegel uit het zicht was, al verspilde ik 2 van 30 minuten Dianatijd. Ik was haar niks verschuldigd, zeker geen verklaring, maar na even aarzelen zei ik dat mezelf in de spiegel zien, in deze setting, me alleen maar deed denken aan toen.
“Toen ik nog wel haar had, nog wel een strakke buik.”
“En toen ik nog niet wachtte op een operatie,” zei ik ook nog snel, voordat ik mijn gezicht liet opklaren en tegen Diana zei dat ze over de knie ging.
“Maar dan wel met eerst jouw haren losgemaakt en daarna al jouw kleren uit.”
Ik trad terug tot buiten de lichtcirkel en keek toe hoe haar donkere haren rond haar introverte gezicht vielen, hoe ze me één blik schonk voor ze zonder franje, zonder emoties te tonen, haar kleren voor me uittrok, als laatste haar mondkapje. Onder haar opvallend bleke buik en tussen haar gespierde dijen prijkte een driehoekje donker, ongetrimd schaamhaar. Ze bleef staan tot ik zat en haar wenkte. Door haar hand te pakken stuurde ik haar onderlichaam tot bovenop mijn schoot. Ze slingerde haar benen recht. Met mijn knieën regelde ik dat haar romp in evenwicht kwam. Ik gaf mijn ogen de kost aan haar bleekroze billen.
“Daar gaan we dan,” zei ik. Met mijn hand gestrekt en vingers bij elkaar, sloeg ik op haar billen. De eerste paar klappen was ik voorzichtig, maar Diana lag er rustig bij, haar armen richting de vloer gestrekt, haar hoofd diep tussen armen gezakt, haar haren wapperend toen ik haar hard sloeg en zij kreunde. Ik sloeg haar nog wat harder. Mijn hand begon pijn te doen, wat betekende dat haar billen moesten gloeien. Maar ze kon de afstraffing aan.
Al schond ik daarmee de transactievoorwaarden, straks zou ik snel tussen haar benen voelen of ze er ook van genoten had. Ik had zo’n gevoel dat Diana me die vrijheid ging toestaan.
|
|
    
Lees en Beleef
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 106
Aangemeld: 09-2019
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 13 december 2021 - 02:37 pm: |
|
mooi, maar oh zo droevig |
Wat een mooi kort verhaal
Maar zo droevig...
Het is alsof subjackt het verlangen naar een spanking wil terugbrengen tot een samenballing van troosteloosheid.
Elk detail richt zich daar op, heb ik het gevoel.
De keuze van de hoofdpersoon, kleding van het meisje, zijn verontschuldiging voor zijn uiterlijk. En dan ben ik bepaald onvolledig in mijn opsomming.
Zelfs hun korte gesprek is oppervlakkig. Hun gebrek aan intimiteit schrijnend.
En dan bijna aan het eind die terloopse melding van de ‘aard’ van deze zakelijke transactie...
Om dan, met een diepe zucht mijnerzijds, toch nog de opluchting van een ‘hoopgevend’ afsluiting. Een tegendraads en verboden ‘eind’ van deze afstandelijke ontmoeting: de verwachting van genot...
wederzijds?
we zullen het niet weten...
het lezen van een mooi verhaal ... is het zelf beleven
| |
subjackt
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 157
Aangemeld: 07-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 14 december 2021 - 04:42 pm: |
|
weten doe je niks, maar ... |
Dank voor je reactie, Lees en Beleef.
Over het algemeen ben ik best een vrolijk man, maar voor vrolijke verhalen moet je geloof ik niet bij mij zijn. Vrolijke liedjes idem dito, geef mij maar melancholisch, want daar word ik blij van.
De sfeer van het verhaal komt trouwens voort uit somberte over de lockdown en de m.i. niet heel florissante vooruitzichten v.w.b. de rest van de winter. In dat gevoel ben ik gewoon even lekker los gegaan.
Het gebrek aan intimiteit is een thema waar ik graag mee stoei. SM beleving heeft voor mij alles te maken met paradoxen. Hechten door onthechting is er zo een.
Herman verlangt terug naar betere tijden. Laten we zeggen dat hij op zijn manier invulling geeft aan de opendakauto met blondine op de voorbank.
Nee, Lees en Beleef, we kunnen niet weten of de ontmoeting tot wederzijds genoegen strekt. Al zou je het misschien niet zeggen, op dit punt ben ik toch best optimistisch ;-)
|
Lees en Beleef
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 108
Aangemeld: 09-2019
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 17 december 2021 - 01:35 pm: |
|
melancholisch |
Geen dank, subjackt, zeggen we dan.
Mijn dank gaat naar jou.
Melancholisch... dat is het woord. Natuurlijk, het verlangen naar betere tijden.
Door alle triestigheid: jouw verhaal - de hotelkamer, haar en zijn uiterlijk, het emotieloze .... naast de vervreemding van de lockdown.
Altijd dat verlangen naar betere tijden.
Dan is dat hele kleine lichtpuntje aan het eind van je verhaal genoeg.
En daar was licht....
het lezen van een mooi verhaal ... is het zelf beleven
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?