| Gepost op zondag 25 oktober 2020 - 05:54 pm: | 
|
|
een verhaal vol nieuwe onthullingen en onverwachte verlangens
Ik realiseer me dat dit een hoofdstuk is van een boek en dat het dus teruggrijpt op wat eerder gebeurd is. Het is daarmee onvermijdelijk die je niet alles kunt plaatsen.
Toch vind ik het leuk dat je dit verhaal leest zonder die voorkennis. Zelf denk ik dat er prima ‘over heen’ kunt lezen...
Maar zeker weten doe ik het niet.
Dus loop je tijdens het lezen vast, of vind je het plezierig om wèl het ‘wat vooraf ging’ te lezen, hieronder de belangrijkste feitjes samengevat (en ik hoor heel graag of dat te veel of te weinig was).
over wat vooraf ging
Juliette is een vrouw van 35 die vanwege overspel ‘vrijwillig’ opgenomen is op het Instituut om, daarna tot haar verbijstering tot kostschoolmeisje gebombardeerd te worden.
Dora is een dienstmeisje, een Gecertificeerd Dienstmeisje zelfs. Binnen het Instituut verzorgde Dora Juliette als haar ‘mevrouw’. Dora adoreert Juliette.
Marjan is een meisje van 18 met in haar jeugd een (positieve) billekoek ervaring.
Op de Kostschool is Marjan nu Mentor van Juliette
Eerder was ze dat van Moniek (een vrouw van 27). Moniek is verliefd op haar. Moniek is nu Klasse-Oudste en wordt door alle meisjes geadoreerd.
Zowel Juliette als Marjan werden door de andere kostschoolmeisjes ontgroend (zie de twee vorige hoofdstukken). Dora was daarbij als zaalwacht aanwezig.
In het tweede deel van dit verhaal speelt “Het Genootschap” een belangrijke rol. Hoewel in eerdere verhalen genoemd, heb je hier die voorkennis niet nodig.
Wil je toch nu al meer over “Het Genootschap” weten, lees dan het hoofdstuk: “Genootschap en Instituut”
Tenslotte wordt er een aantal keren teruggeblikt op wat eerder gebeurd is. Volgens mij kun je het gewoon ‘ter kennisgeving’ aannemen.
Voor de liefhebbers: onder dit verhaal vind je toch wat extra 'terugblik'linkjes.
en een echte 'wat vooraf ging' link zoals gebruikelijk, oftewel de link naar het voorgaande verhaal
wat vooraf ging:
de Billekoek Carrousel
“Zo, daar zitten we dan,” zei Marjan tegen Juliette, “Mentor en Pupil te wezen.”
“Je mist Moniek,” antwoordde Juliette.
Dat was geen vraag, maar een constatering.
Toch keek Marjan haar raar aan: “Hoezo missen? Ik weet gewoon niet wat we geacht worden te doen. Wat ik geacht word te doen.”
“Met mij.”
Ook dat was geen vraag. Maar Marjan wilde er nog niet aan.
“Dat hele mentor-pupil gedoe, bedoel ik.”
“Volgens mij vond je het met Moniek helemaal niet zo ingewikkeld.”
Marjan keek haar verbaasd aan.
“Volgens mij vond je het zelfs heel erg leuk en spannend om Mentor van Moniek te zijn.”
“Hoe weet jij dat nou!”
Maar Juliette negeerde Marjans ontkenning.
“Volgens mij vond je Moniek gewoon heel erg leuk.”
Marjan haalde haar schouders op.
“Volgens mij werd het alleen maar leuker toen je merkte dat ze verliefd op je begon te worden.”
Nu keek Marjan haar pas echt kwaad aan.
“Niet boos worden. Alsjeblieft?” en keek Marjan smekend aan: “ik vind het alleen maar lief. En iedereen weet het van jullie, hoor. Echt waar.”
Marjan keek haar verbaasd aan: “Echt waar?”
Juliette knikte bevestigend.
“En nou is Moniek gebombardeerd tot Klasse-Oudste. En zit jij met mij opgescheept.”
“Ik zit helemaal niet met jou opgescheept,” antwoordde Marjan verontwaardigd. “Het is gewoon dat....”
Marjan zuchtte diep.
“Nou ja. Je hebt gelijk. Dit waren anders de momenten voor ons tweetjes. Nu ze ineens Klasse-Oudste is zie ik haar helemaal niet meer. Enne... Ze heeft ook nog eens jou als Gidsmeisje. Heeft ze tijd over dan moet ze zich met jou bemoeien. En met z’n drietjes samen zijn schijnt ook al niet meer te mogen.”
Ze keek Juliette aan en liet zich op haar bed vallen. Draaide zich op haar buik en stak haar handen onder haar kin.
“Weet je: ik mis haar. Het was heerlijk met z’n tweetjes op kamer. En, nou ja, ook toen jij erbij was, dat was ook best wel okay. En toen met het ontgroenen. Dat was zo lief van haar.”
En gespeeld verontwaardigd: “maar ik ben heus niet verliefd op haar.”
“Zei ik dat dan?”
“Nee, maar ehh”
Ze fronste haar wenkbrauwen.
“Of ben ik dat wel? Ik weet niet zo goed hoe dat voelt.”
“Als je verliefd bent weet je dat heus wel. En je hoeft echt niet verliefd te zijn om van iemand te houden.”
Juliette schrok van haar eigen woorden: “Moet je mij nou horen. Alsof ik daar verstand van heb. Ik weet zelfs niet of ik ooit van iemand gehouden heb.”
“Ook niet van je man?”
Juliette verbleekte.
“Wat weet jij van mijn man?”
Marjan keek haar aandachtig aan: “Dat je er dus één hebt.”
En aarzelend: “En dat ik hem ken.”
Juliette werd lijkwit.
“Sorry. Ik wilde niet je...”
“Vertel,” vroeg Juliette smekend.
“Nou ehh, tijdens het diner. Die man die ze de Advocaat noemen.”
Juliette keek haar verbluft aan.
“Hoe weet jij...”
Marjan lachte.
“Dat wist ik helemaal niet. Het kwam zomaar bij me op. Het ging heel vreemd op het diner, tussen jou en die man. Alsof jullie elkaar voortdurend vermeden. En toen jij zo schrok, zo net. Nou ja, toen wist ik het gewoon ineens.”
Juliette beet op haar lip. Shit, dit was niet de bedoeling. Ze wilde niet dat iemand wist van haar verleden. Hoe had ze zich zo kunnen verraden? Ze keek wanhopig op Marjan neer.
Maar die was van de prins geen kwaad. Keek alleen maar bezorgd naar Juliette.
“Hé joh. Geeft nik hoor. Als je wilt dat ik het voor me hou, no problem. Zelfs niet naar Moniek, hoor.”
Juliette zuchtte diep.
“Dankjewel wel.”
“Maar eh je gaat niet naar hem terug of zo? Niet dat ik nieuwsgierig ben. Nou ja, eigenlijk wel dus. Want je bent echt heel bijzonder hier. Je bent geen kostschoolmeisje en toch ben je het wel. Je bent één van ons. En als jij het moeilijk hebt wil iedereen hier je graag helpen.”
Juliette keek haar verbaasd aan.
“Je bent echt onze held hoor. Na Moniek natuurlijk. En na de ontgroening kan je helemaal niet stuk meer hier.”
Juliette zuchtte.
“En ik maar denken dat een oud wijf zijn op de Kostschool mijn grootste probleem was.”
Marjan lachte.
“Nou, lach jij maar. Jullie zijn veeel te lief voor mij. Maar over mijn man. Ehh. Ik weet niet wat er na de Kostschool gebeurt.”
Marjan knikte. Nog maar een paar dagen, en dan gingen in ieder geval de internetmeisjes naar huis.
“Ik geloof dat ik dan intern blijf. Zoiets beloofde de directeur. Op de Kostschool dus. Geen idee hoe dat dan gaat.”
Juliette keek Marjan verbaasd aan. Kon dat dan: intern blijven op de Kostschool? Aarzelend begon ze haar verhaal te vertellen. Deels natuurlijk. De echte waarheid: haar overspel, durfde ze aan niemand kwijt.
“Ik ben hier dus zelf eerst opgenomen geweest, dat weet je vast wel. Maar niet op de Kostschool maar op het Instituut. Dat was... Oh mijn god...”
Juliette trok voor de tweede keer bleek weg. Shit, dat had ze helemaal niet mogen zeggen. Van het bestaan van Instituut mochten de kostschoolmeisjes niets weten.
“Gekkie,” stelde Marjan haar gerust. “Ik weet echt wel van het Instituut hoor. Zo kwam ik op de Kostschool terecht. Vast heel anders dan jij, maar toch. Maar niemand van de anderen die dat weet hoor. Denk ik. Wat we weten is dat jij als mevrouw zomaar ineens op het strafbankje verscheen. De rest is history.”
“Okay,” ze haalde opgelucht adem. “Nou ja, ik werd dus opgenomen in het Instituut. Veel heb ik niet gezien. Maar ik neem aan dat ik daar wel weer naar terug ga of zo. Niet naar mijn man dus, denk ik. Hoop ik.”
Ze keek peinzend voor zich uit: “Ik zou ook best wel willen blijven, net als jij. Op de Kostschool dus.”
Toen, zich realiserend wat Marjan daarnet gezegd had: “Maar wat ga jij dan doen op de Kostschool. Waarvoor ga je leren?”
“Geen idee. Ik werkte als dienstertje in een Grand Café. En als Kamermeisje in een hotel. Maar nu....”
Ze zuchtte: “Dat was best wel leuk werk hoor. Maar zo oppervlakkig. Niet spannend. Dat van Dora is veel leuker...”
Ze keek Juliette verbaasd aan. Alsof dat haar ineens op een idee gebracht had.
“Zou dat kunnen, denk je? Zoals Dora worden?”
“Een Gecertificeerd Dienstmeisje? Zou je dat willen dan?”
Marjan bloosde bij het idee.
“Jaah, dat zou ik echt wel tof vinden. Dienstmeisje bij een familie zijn. Gewoon, dat een echtpaar of zo wil dat je voor hen zorgt. Zegt wat je moet doen. En ehh”
Ze bloosde weer.
Juliette vulde haar aan: “En onbetamelijke dingen met je doet.”
Marjan lachte.
“Ja, dat je ‘Meneer toch’ mag zeggen. Of ‘oh jee, Mevrouw, wat doet nu...’
Maar Gecertificeerd Dienstmeisje...
Ik dacht dat je op het Instituut...
Natuurlijk wil ik graag slavin worden. Maar dan heb je een meester nodig.
Maar ehh, zou dat kunnen denk je? Gecertificeerd Dienstmeisje worden? Jij hebt daar best wel veel verstand van.”
“Nou, dat wens ik te betwijfelen. Mag ik je even herinneren aan Madam Mélisande?”
“Nou niet flauw doen, Juliette. Tijdens de ontgroening deed je het echt heel erg super.”
“Je zou het kunnen vragen aan Dora.”
Marjan schudde haar hoofd.
“Echt niet.”
“Hoezo?”
“Nou, ik heb haar gestraft weet je nog. Over mijn knie. Billekoek. Tijdens ons diner.”
“Alsof ze dat erg vond.”
“Nou, maar toch. Ik was niet eens een Mevrouw. Gewoon een Kostschoolmeisje.”
Ineens bedacht Marjan iets. “Zou je niet met me mee willen? Jij hebt iets speciaals met haar. Voor haar ben je een Mevrouw.”
Juliette zuchtte. Dat was waar. Voor Dora was ze nog steeds een ‘Mevrouw’. Dacht ze. Terwijl zij hoopte dat ze veel meer voor haar was. Haar eigen gevoelens voor Dora... Nee. Die kant wilde ze niet op. Maar door Marjan te helpen had ze wel een heel goed excuus om haar op te gaan zoeken.
Konden ze even weg van hun kamer. Want ze wist best wel waarom het nu tussen hen, Marjan en haar, Mentor en Pupil, zo spastisch ging. Ze hadden samen gedanst. Vlak voor het diner. Toen had ze er niet bij stilgestaan dat Marjan haar Mentor was. Trouwens, ook niet niet daarvoor, toen Sophie nog haar Mentor was. Toen zij en Marjan samen strafwerk moesten maken. En daarna in de lerarenkamer... Ze glimlachte toen ze daaraan terugdacht. Nee, tussen haar en Marjan zat het wel goed. Dat spastische, dat zat alleen in haar hoof.... Marjan was gewoon Marjan. En zij, Juliette, kon haar helpen.
“Kom, we gaan naar Dora op zoek. Ik denk dat ik haar wel weet te vinden,” ze keek op haar horloge: “in de bibliotheek.”
“Hallo Dora.”
“Dag ehh”
Oeps. Bijna had Dora ‘Mevrouw’ gezegd. Want dat bleef ze voor haar. Een Mevrouw. Haar Mevrouw. Zucht, als dat zou kunnen. Geen kostschoolmeisje.
“Dag Juliette. En Marjan. Oh ja, je bent Juliettes Mentor nu. Dus hoort het omgekeerd: Dag Marjan, en Juliette. Wat kan ik voor u eh jullie doen?”
“Marjan heeft een vraag voor je, Dora.”
Dora keek verbaasd. Wie was hier nu de Mentor? Maar het was goed zo. Voor haar was dat Kostschoolmeisje gedoe van niet-kostschoolmeisjes maar een eh ... gedoe.
Jammer alleen dat ze Juliette niet Mevrouw mocht noemen...
“Sorry van dat pak slaag,” zei Marjan vlug.
Dora moest lachen. Bijna had ze gezegd: ‘dat aaibeurtje van jou na het diner?’
Maar dat was flauw geweest. Marjan had dat best heel goed gedaan. Maar dat ze nu zo verlegen was? Waar was dat brutaaltje gebleven?
Dus knikte ze alleen maar van ‘dat is goed’.
“Ik wil worden zoals jij.”
Zo, dat was er uit.
Nu moest Dora pas echt lachen.
“Onmogelijk,” antwoordde ze.
Marjan bloosde. Dat was nou precies waarom ze zo graag wilde dat Juliette meeging.
“Toe nou, Dora. Je weet best wat Marjan bedoelt. Help haar een beetje, wil je.”
“Sorry, ik kon het gewoon niet helpen. Straft u me later maar daarvoor.”
Juliette keek haar bevreemd aan. Hoezo straffen?
“Later, als u eh sorry ‘je’ geen Kostschoolmeisje meer bent.
Kom maar mee, dan gaan we even naar de kostbaarhedenkamer.”
Ze gingen aan de grote houten tafel zitten.
Voor Juliette was het even slikken. Hier was ze voor het eerst samen geweest met de meiden. De eerste keer dat ze zich helemaal geaccepteerd had gevoeld. De boeken van Dubigeon. Wat zou ze graag willen grasduinen in de collectie. Kwam vast nog wel eens.
Eerst Marjan.
“Jij wilde mij worden,” begon Dora.
Marjan knikte.
“Een Dienstmeisje.”
Juliette vulde aan: “Eigenlijk is ze dat al. Ze is serveerster en kamermeisje.”
“Klopt, dat moet je ook kunnen als Dienstmeisje. Maar als Dienstmeisje ben je veel meer privé. Je bent altijd het Dienstmeisje ‘van’. Vroeger vaak een Huis. Nu altijd een Meneer of Mevrouw. Of beide.”
Marjan schraapte haar keel: “Ik wil heel graag een echt Gecertificeerd Dienstmeisje worden. Zoals u.”
Dora hoorde het wel, dat ‘u’, maar zei er niets van.
“Weet je wel wat het betekent om Gecertificeerd te zijn?”
“Alleen van de ontgroening van Juliette.”
Dora zuchtte. Tsja dan wist ze al heel veel. Die ontgroening had ook zo zijn nadelen.
“Nou, heel belangrijk is dat je altijd intern bent. En ben je ‘in huis’ dat ben je altijd in functie. Ook in je vrije tijd. Net zo goed als wanneer je met je Meneer of Mevrouw op stap bent trouwens.”
“Heb je dan ook altijd je Dienstmeisjeskostuum aan?”
“Nee hoor, maar je moet gewoon doen wat ze willen wat je moet doen. Ook als je bijvoorbeeld op je kamer lekker tv kijkt. Of andere spannende dingen aan het doen bent. Of gewoon lekker diep in slaap bent. Heb je pech. Want in alle gevallen trek je direct je Dienstmeisjesuniform aan en doe je wat je opgedragen wordt. Ook al is dat alleen maar ‘er voor hun zijn’.
Nou, nou klinkt het al minder leuk hè, een Gecertificeerd Dienstmeisje zijn.”
“Juist niet. Het lijkt me super gaaf dat ze altijd over je mogen beschikken. Geen vrijheid meer.”
Dora moest lachen om het enthousiasme van Marjan.
“Nou ja, dan moet ik je teleurstellen. Je hebt best wel veel vrij. En Meneer en Mevrouw moeten zich aan heel veel regels houden. En die moet jij allemaal óók leren. Want je mag nooit toestaan dat zij de regels overtreden. Daar is het Genootschap heel streng in.”
“Genootschap? Welk Genootschap?” vroeg Marjan verbaasd.
Dora zuchtte. “Sorry, ik heb mijn mond weer eens voorbij gepraat.”
En tegen Juliette: “Is ze echt serieus, mevrouw?”
Juliette keek haar vermanend aan.
Oeps. “Sorry, eh Juliette, maar eh..”
“Ja, ze meent het echt heel serieus. En ik denk dat het ook wel bij haar past.”
“Dan mag ik vast wel wat er over zeggen. Van dat Genootschap. Maar alleen over wat je mag weten als je in opleiding gaat. En dus niet aan de anderen doorvertellen, alsjeblieft.”
Ze keek Marjan en Juliette even aan, waarop beiden tegelijkertijd antwoorden met: “beloofd.”
“Goed zo. Nou, het is dus het Genootschap dat je in dienst neemt. Niet je Mevrouw en Meneer. Het Genootschap betaalt je. Leidt je op. En leent je dus min of meer uit. Je Meneer en Mevrouw betalen het Genootschap. En dat hoeft niet hetzelfde bedrag te zijn. Niet dat je dat komt te weten. Dat is zelfs verboden. Zij mogen je niet vertellen wat zij betalen. En jij mag hen niet vertellen wat jij verdient.
Nog belangrijker: het Genootschap controleert of je wel goed door je Meneer en Mevrouw behandeld wordt. Of ze zich aan de regels houden. Regels die trouwens voor elk meisje en elk ‘dienst’ verschillend zijn. Zo noem je dat trouwens: als je aan het werk bent heb je ‘dienst’. Dus ook als je lekker in bad zit en Meneer komt binnen heb je meteen ‘dienst’. Wat trouwens helemaal niet mag: Meneer die ongevraagd je badkamer binnenkomt. Die je overigens altijd hebt. Net zoals een eigen kamer met keukentje en een eigen opgang.
Nou, wat wil je nog meer weten?”
Tof, vond Marjan. Eigen kamer. Eigen opgang. Eigen huis dus eigenlijk. Dat wilde ze! Dus stelde haar belangrijkste vraag: “Hoe wordt je een Gecertificeerd Dienstmeisje?”
Dora knikte goedkeurend.
“Twee jaar interne opleiding. Met regelmatig een huis waar je in de week gaat werken. Vaak bij verschillende mensen. Die twee jaar krijg je heel weinig vrij. Soms een weekendje bij je ouders, dat is het wel. Veel sporten. Ze willen dat je topfit bent. Goed uithoudingsvermogen.”
Dora glimlachte toen ze de onuitgesproken vraag van Marjan zag: waarom een goed uithoudingsvermogen?
“Komt vaak voor dat je een paar uur in de kamer moet staan wachtten tot Meneer of Mevrouw iets van je willen. En dat betekent dan ‘netjes’ staan.
Wat wil je nog meer weten?”
Zoveel!
Maar er was met name nog één brandende vraag. Maar of ze die durfde te stellen?
Nou ja, vooruit: “Wat mag een Meneer met je doen. En een Mevrouw?”
“Heel goed Marjan, daar draait het natuurlijk om: wat mag je werkgever van je verlangen? Dat, wat een normale werkgever beslist niet mag. Dat is toch wat je wilt weten?”
Marjan bloosde. Inderdaad, dat was wat ze bedoelde. De foute dingen en zo.
“Alles wat een werkgever mag en niet mag, of dat nou fout is of niet, staat in de regels die het Genootschap opstelt. Dat is altijd heel persoonlijk en verschilt voor elk dienstmeisje. En voor elke werkgever. En voor elke dienstbetrekking.
Maar eigenlijk denk ik dat je naar iets heel anders vraagt. Bijvoorbeeld... of je Meneer je mag ‘nemen’.”
Marjan bloosde nogmaals: dat was precies waar heimelijk naar verlangde.
“Nou, eigenlijk nooit. En zeker niet zomaar. En zéker niet bij jonge meisjes zoals jij. Zelfs niet omgekeerd.”
Marjan keek teleurgesteld. Maar wat bedoelde Dora met dat ‘omgekeerd’?
“Dat, als jij je aanbiedt, of zelfs aan hem opdringt, hij je moet afwijzen. En verplicht straffen. Geldt ook voor een ‘haar’ trouwens.”
Nu was Marjan geschokt. Mocht ze dan niet met een man naar bed? Lekker seks hebben. En, nu ze er over nadacht: dat was toch één van de dingen die wel mocht, toen op de slaapzaal bij Juliettes ontgroening? Durfde ze dat te zeggen? Nou ja, als het niet mocht werd ze gestraft. Toch?
“Bij de ontgroening van Juliette mocht het wel.”
“Mocht wat wel?”
“Seks met Meneer.”
Dora lachte. “Wat ben jij lekker brutaal, meisje. Ik mag dat wel.
Je bedoelt vast toen Paulien over de grond kroop naar haar meneer om hem te bevredigen. Waar haar mevrouw dus bij zat.”
Marjan knikte.
“Je vergeet dat Paulien en Meneer helemaal geen seks met elkaar hadden. Paulien bevredigde hem en dat is iets heel anders. Bovendien was het op haar eigen initiatief. Dan mag Meneer dat toestaan, of haar daarvoor straffen. Zijn keuze.
Het wordt echter al anders als hij haar beveelt om dat te doen. Soms mag dat volgens de regels. Soms ook niet. Maar wees gerust, in de meeste contracten zal dat dan weer wel zijn toegestaan.
Maar vrijen doe je maar met je vriendje of vriendinnetje. Laat staan neuken.”
Marjan keek sip. Dat was nou net wat haar zo spannend leek. Seks zonder inspraak.
“Volgens mij vergeet je iets Dora.” Dat was Juliette. “Volgens mij gaat het er om dat haar werkgever dat niet mag. En zij niet met hem. Maar als hij niet haar werkgever is, ligt het anders.”
“Klopt. Geldt zelfs voor zijn vrouw. Zolang zij maar niet ook haar Werkgever is. Want ook dat kan natuurlijk. Kijk maar naar mijzelf.”
Nu keken zowel Marjan als Juliette verbaasd. Hoezo ‘kijk maar naar mezelf’. Maar ze kregen geen kans om te reageren, want Dora deed gewoon alsof ze hun verwarring niet opgemerkt had.
“Er was nog een tweede dienstmeisjes-probleem tijdens de ontgroening dat daarover ging. Die van de handtastelijke gast. Dat het dienstmeisje die moet ontvangen terwijl haar mevrouw er naast staat.
Als haar Werkgever haar dus heeft opgedragen om zijn gasten met alle egards te ontvangen - en dat was het geval volgens mij- en de ‘regels’ staan het toe -wat meestal het geval zal zijn- dan is ze als dienstmeisje verplicht om best veel toe te staan. Maar echt niet alles. Als die gast zich maar gastvrij ontvangen weet. Maar veel verder dan handtastelijkheden zal het niet gaan. Misschien een lichte ontkleding van het meisje. Als het een ‘handige’ gast is.”
Zelfs Dora zelf moest even om die woordspeling lachen.
“Maar reken er maar op dat, als de ‘vrouw-van’ er naast zou staan, die al snel zou roepen wat Juliette toen deed: ‘Menéér tòch!’”
“En nog iets. Ik heb het wel steeds over je Meneer en je Mevrouw. Maar dat klopt eigenlijk niet. Het praat alleen veel gemakkelijker.
Je hebt namelijk altijd maar één Werkgever. Die noemen we nu maar even je Meneer. Dat komt ook verreweg het meeste voor. Die Meneer heeft altijd een partner, want anders kom je niet voor een Gecertificeerd Dienstmeisje in aanmerking. In het geval van een Meneer dus altijd een vrouw: een ‘mevrouw’, maar vaak ook zelfs een ‘slavin’.
Ook die mevrouw kan een Gecertificeerd Dienstmeisje opdrachten geven, zelfs als ze zelf een slavin is. Opdrachten die nodig zijn om je goed je werk te laten doen. Bijvoorbeeld dat je moet gaan bedienen. Of afstoffen. De bedden opmaken. Maar ook er netjes uitzien. Of opdracht geven om je om te kleden in wat zij nodig vindt.
Maar alleen als er een reden voor is èn het binnen je takenpakket valt.
Twee voorbeeldjes.
Stel dat afstoffen tot je taken behoort. Dan mag je best wel de opdracht om te gaan afstoffen weigeren. En een schort aan te trekken. Bijvoorbeeld omdat er volgens jou niks valt af te stoffen. Krijg je gelijk, dan is er voor jou niets aan de hand, maar voor mevrouw wel. Zeker als ze slavin is.
Maar je bent de pineut als je Meneer het niet met je eens is, om wat voor reden dan ook. Dan mag hij jou straffen. En vergis je niet: dat gebeurt best wel vaak. Want reken maar dat hij zijn vrouw eerder steunt dan jou.
Tenzij... hij vindt dat zijn vrouw nodig gestraft moet worden. En gelukkig voor Gecertificeerde Dienstmeisjes komt ook dàt heel vaak voor.
Maar je weet het nooit. En precies dat maakt het beroep van een Gecertificeerd Dienstmeisje zo spannend.”
Yes, dat leek het Marjan. Super spannend.
“Kan zo’n Meneer dan maar doen waar hij zin in heeft? Ik bedoel maar, een Gecertificeerd Dienstmeisje moet hem toch gewoon gehoorzamen? Of gestraft worden. Meer smaken zijn er niet. Toch?”
Dora moest lachen. Tsja, zo zou ze het zelf nooit gezegd hebben. Maar zo was het wel. Toch moest ze er wat tegen in brengen. Want het was nu haar taak om Marjan goed voor te lichten. En laten we wel wezen: dàt vond ze hartstikke leuk.
“Oh, maar in principe mag een Meneer echt wel doen waar hij zin in heeft. Met name straffen, óók als het eigenlijk niet hoort. Laat ik het zo zeggen: elke Meneer vindt het straffen van een Gecertificeerd Dienstmeisje leuk, te leuk. Gelukkig voor Gecertificeerde Dienstmeisjes moet je Meneer wel voorzichtig zijn met dat ‘zomaar’ straffen. Als hij dat te vaak doet gaat vroeg of laat het Genootschap echt ingrijpen en is hij de pineut. Dan verliest hij meer dan zijn Gecertificeerd Dienstmeisje.”
Zo dat klonk best wel dreigend. Zo bezien was het gevaarlijk om een Meneer te zijn. Net goed!
Dora ging verder: “Nou ook nog even het omgekeerde: iets wat niet in je takenpakket staat. Bijvoorbeeld het doen van boodschappen. Meestal is dat zo. Boodschappen doen doet ze maar zelf.
Maar nou zegt je mevrouw tegen je dat je nog snel even een boodschapje moet doen voordat Meneer thuiskomt. Meestal doe je dat dan gewoon. En ehh als je dan met het verkeerde thuiskomt heb je straf verdiend.”
Marjan en Juliette schoten in de lach. Dat was óók een manier om gestraft te worden. Onthouden, dacht Marjan.
“Maar stel dat je weigert? En je mevrouw klaagt daarover bij je Meneer? Dan wordt het echt spannend. En dan -dat geldt voor mij persoonlijk - komt het mooiste van het vak. Dan kan het namelijk zomaar zo zijn dat jìj gestraft wordt èn je mevrouw.”
Marjan protesteerde: “Maar dat is niet eerlijk. Ze hoefde dat immers toch niet te doen?”
“Klopt, het zat niet in haar takenpakket. Maar het zijn wel de dingen waarin je je mevrouw hebt te gehoorzamen. En omdat je best wel weet dat het een heel redelijke opdracht was, is het juist zo leuk om je mevrouw te trotseren.
Je weet van te voren: misschien gebeurt er niets, misschien ben alleen jij de pineut, of zij...
Maar als je samen gestraft wordt... Nou ja, ik vind dat altijd genieten. Oh, wat er ook nog bijkomt in het geval dat mevrouw een slavin is: dan wordt zij véél strenger gestraft dat jijzelf.
“Maar dat is dat toch heel slecht voor, nou ja, hoe het is tussen jou en je mevrouw?”
“Niet als ze slavin is. En reken maar dat een slavin het juist leuk vind om jou uit te dagen. Kan het zomaar een wedstrijdje ‘uitdagen’ worden.
Maar ik ken genoeg Gecertificeerd Dienstmeisjes die hun Meneer alleen voor zichzelf willen. Met een brave ‘mevrouw’ dus. Dat zij dus de enige is die gestraft kan worden. Ook leuk. Maar niks voor mij.
Wat er dan nog een beetje tussen in zit, dus tussen een Meneer met een slavin en een Meneer met een mevrouw, zijn stellen die aan Huiselijke Discipline doen. Hij is dan de Heer des Huizes en zij degene die aan zijn regels moet gehoorzamen.”
“Dan is zij toch ook een soort van slavin?”
“Absoluut niet. Mevrouw wordt alleen gestraft als ze regels overtreedt. Dus wanneer ze iets fout doet. Dan krijgt ze bijvoorbeeld billekoek. Net zoals haar Gecertificeerd Dienstmeisje. Alleen wordt zij geacht daar niet opgewonden van te worden. Dus straf is voor haar echt straf, dat is de bedoeling tenminste. Dat het in de praktijk vaak heel anders uitpakt...”
Dora moet om haar eigen woorden grinniken.
“Maar dit terzijde. Ook je Meneer wordt bij Huiselijke Discipline geacht zich niet op te geilen tijdens het straffen. Daar ben jij dan voor ... achteraf... haha.
Nou ja, zo gaat het dan vaak. En heeft ook wel zo zijn charme voor een Gecertificeerd Dienstmeisje. Om Mevrouw gestraft te zien worden, en daarna jij de lol. Komt alleen niet zo vaak voor. Maar leuk om te vertellen, toch?”
Klopt. Maar het bracht Marjan bij iets wat haar hoog zat: “Hoezo lol? Je zei in het begin dat seks geen optie was voor Gecertificeerd Dienstmeisjes.”
“Rare, natuurlijk is seks een optie. Wie kan er nou zonder seks. Maar niet neuken, niet vrijen met je Meneer. Dat is wat ik zei. En ik heb wel horen fluisteren -maar dat weet je niet van mij- dat in die laatste situatie, met die huiselijke discipline, dat juist wel vaak gebeurd.”
Marjan keek heel nieuwsgierig naar Dora. Even aarzelde ze, maar ze kon het gewoon niet laten. Batste het eruit.
“Wie is jouw Werkgever dan. En van wat voor soort is hij?”
Dora lachte. Maar Juliette reageerde verontwaardigd.
“Zoiets vraaag je niet, Marjan. Dat is eh”
“Ongepast?” reageerde Dora: “Volgens mij is hier mevrouw aan het woord.”
En het om het te benadrukken - en haar te plagen: “Mevrouw Juliette.”
Juliette trok bleek weg. Natuurlijk had Dora gelijk: zo had ze geklonken. Terwijl ze helemaal niet een Mevrouw wilde zijn voor Marjan. En al wel helemaal niet de mevrouw wilde uithangen.
Kon ze toch geen echt Kostschoolmeisje zijn?
Dora zag haar ontzetting. Net zoals Marjan trouwens.
Marjan was het die in de lach schoot: “Hé joh, zo erg is dat niet hoor: effe de Mevrouw uithangen. Je moet alleen leren er mee te spelen. Doe ik ook hoor.”
En demonstreerde dat meteen met een bekakte stem: “Juffrouw Juliette, wilt u zich niet bemoeien met zaken die u niet aangaan. Dora is ècht wel mans genoeg om met brutale vragen van kinderen om te gaan. Nietwaar Dora.”
Nu schoten ze alle drie in de lach en hadden moeite om te stoppen.
Het was natuurlijk Dora die de draad weer oppakte.
“Je kent mijn Werkgever Marjan. Heel goed zelfs. Dus zeg het maar.”
“Nou, dan is het de Directeur. Ik weet het zeker. Wouw Dora... de Directeur.”
Juliette schudde haar hoofd. “Ik geloof er niks van. De Directeur doet wel bazig over haar, dat klopt, maar ehh”
“Hij gedraagt zich niet als mijn Werkgever,” vulde Dora aan. “Maar waarom denk je dat het een man is?”
“Het is Juffrouw V.” riep Juliette verrast uit: “Maar, eh die had het tijdens het diner erover dat de Directeur Dora’s eigenaar was.”
“Wat niet kan,” vulde Dora, “een Gecertificeerd Dienstmeisje heeft geen eigenaar. Ze heeft je misleid, Juliette. Opzettelijk”
Even was het stil. Marjan en Juliette keken verbaast naar Dora. Dora die bleek trok. Dora die zich realiseerde wat ze zojuist gezegd had.
Ze had haar Mevrouw beschuldigd. Nog erger, ze had prijs gegeven wat niemand van de meisjes mocht weten. Wat had haar bezield?
Juliette zag het en wilde Dora troosten.
Dora schudde van ‘nee’.
Bovendien had Marjan het helemaal niet in de gaten en riep: “Maar wie is dan de meneer van Juffrouw V. Want je zei dat die er ook altijd was. Of vrouw, want dat kon ook zei je. Of slavin.”
Gelukkig. Dora moest lachen om weer zo’n brutale opmerking.
“Nou, dàt ga ik je heus niet aan je neus hangen. Alleen dat het nog heel wat gecompliceerder ligt dat normaal.”
alle onderstaande links openen in nieuw tabblad
wie was nou al weer wie?
lijst met personages: herzien
en waar speelde zich het allemaal af?
het Gebouw
links naar andere hoofdstukken/gebeurtenissen die in dit verhaal voorbij komen:
“Juliettes echtgenoot”
“Juliette ontmoet Dora”
“Een Gecertificeerd Dienstmeisje”
“Kostbaarhedenkamer”
“een dansje”
“Marjan straft Dora”
“Genootschap en Instituut”
© Paul Gérard
 verhalen maken dromen waar 
|
|
    
Lees en Beleef
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 79
Aangemeld: 09-2019
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 07 november 2020 - 05:49 pm: |
|
Meester van de dialoog |
Eigenlijk bestaat dit verhaal uit twee delen:
het gesprek tussen Marjan en Juliette, en Dora die vragen van beide beantwoordt.
Marjan en Juliette
Voor een deel is het gesprek tussen Marjan en Juliette een terugblikken. Om vervolgens op heel natuurlijke wijze eerst Juliettes wereld op zijn kop te zetten en daarna die van Marjan.
Dat ‘natuurlijke’ zit er hem vooral in dat Pauls dialogen zo natuurlijk verlopen.
Ik weet niet of je alles zo van te voren uitgedacht hebt, Paul, maar heel vaak begint het met okay, ja dat wisten we al, tot weer een heel nieuwe wending zich ontrolt. Heel knap.
Vandaar dus mijn kopje “Meester van de dialoog”. Vond ik wel grappig.
op bezoek bij Dora
In het tweede deel van dit verhaal, waar beide meisjes bij Dora op bezoek gaan, gebeurt dat opnieuw. Dachten we dat we zo langzamerhand wel alles wisten over “Gecertificeerde Dienstmeisjes” dan zet Paul weer alles op zijn kop.
En blijkt de rol van Het Genootschap ook hier een belangrijke rol te spelen.
Wat vraagt om meer. Hoezo Genootschap?
Paul vraagt of zijn ‘wat vooraf ging’ belangrijk is, of je het gerust kunt overslaan.
Eerlijk gezegd weet ik dat niet. Ik weet zelf daarvoor nog te veel van de vorige verhalen.
Maar ik vind het zelf wel handig. Even een opfrissertje.
En die linkjes onderaan bij het verhaal stimuleren me om stukjes te gaan herlezen.
Doe ik als ik een ‘echt’ boek lees ook vaak als ik even de draad kwijt ben. Hier maakt Paul het ons lezers supergemakkelijk. Gaat soms zelfs precies naar de 'juiste passage' middenin een verhaal.
het lezen van een mooi verhaal ... is het zelf beleven
| |
Lief & Streng
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 74
Aangemeld: 05-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 30 december 2020 - 01:40 pm: |
|
ik verlang er naar u te dienen |
Dienend verlangen. Wat een heerlijke titel alleen al.
Je moet een man en meester zijn om dat te bedenken, toch?
Toch toch, geldt dat niet voor iedere sub? Of liever: iedere vrouwelijke sub?
Want waar je hem kunt dienen, kan hij, wanneer je daarin faalt, je straffen. Juist in het dienen zit het falen verpakt. Want dienen kun je nooit volmaakt. Maar ik draaf door. Te meer daar Paul hier een héél ander dienen bedoelt: bedienen.
Grappig dat daar zo’n verschil in zit.
Toch moet je denk ik als sub je eigen instelling in die richting verplaatsen. Naar bedienen dus. Meer willen bedienen dan dienen ... is meer kansen op straf! Want bedienen is concreet, dienen vaag. Vager dan vaag - want een overtreffende trap bestaat niet (vager, vaagst... bah)
Maar goed, daarover gaat dit verhaal niet.
Wel over de grote kansen die het bedienen biedt aan onderdanige verlangens. Wat ik echt zo knap beschreven vind is de vele valkuilen en de vele mogelijkheden die de regels van ‘wat hoort’ bieden. Er is altijd wel iets te bedenken om gestraft voor te worden. En dan heb ik het nog niet eens gehad over die prachtige wisselwerking tussen een dienstmeisje en haar mevrouw - die zelf een slavin is.
Daar zou een volwaardig verhaal over geschreven moeten worden. Om Dora te citeren: over het doen van de ‘verkeerde’ boodschappen en het daarover klagen...
 als je geeft èn neemt heb je dubbel plezier 
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?