We zijn allebei moeilijke karakters, eigenzinnig en stuurs. We neuken liever dan dat we praten, want als we praten maken we ruzie.
Het meisje dat voor me wordt geleid heeft een trotse houding, ondanks haar sjofele uiterlijk. Ik vermoed omdat ze zich ervan bewust is dat ze mooi is. Haar schoonheid is een munteenheid. Haar huid is zonverbrand en haar gezicht is bedekt met sproeten. Ze is klein van stuk en ik schat haar leeftijd op een jaar of twintig. Er zit nog wat stro in haar warrige bruine krullen, want Miete heeft haar in de hooischuur gevonden, waar dat meisje vredig lag te slapen. Ze is waarschijnlijk een zwerver, een vrouw die gaat waar ze wil gaan, en wie het niet uitmaakt of ze er welkom is, of niet. Zo één die nergens werkt, maar van iedereen op haar pad steelt, en daarvan leeft. Miete houdt niet van dat soort volk. Als het aan haar ligt, krijgt deze ‘zwerver’ een pak slaag, knap meisje of niet.
Miete is bijzonder, ze is mijn steun en toeverlaat. Ze werkt hier al tien jaar en regelt het huishouden op mijn landgoed. We zijn allebei moeilijke karakters, eigenzinnig en stuurs. We neuken liever dan dat we praten, want als we praten maken we ruzie. Toen Miete bij haar klootzak van een echtgenoot wegliep, was ik de enige in de hele streek die haar werk wilde geven. Volgens de wet en voor de kerk is ze nog getrouwd, maar als dat niet zo was, dan had ik haar allang een nieuwe ring over haar vinger geschoven. Ik ben Jaenen, herenboer in ’t Blote, en ik bezit meer land dan eender wie op de polders. Toch is Miete mijn kostbaarste goed.
“Heeft dat meisje gezegd wie ze is?”
“Nee”, antwoordt Miete. “Ze heeft van alles gestolen ook, Jaenen. Het is al laat nu, maar ik kan haar morgenochtend aan de Schout uitleveren. Of heb je liever dat ik de zaak zelf afhandel?”
Dat is waar, dat het laat is. De schemering heeft zich al ingezet. Vandaag gaan we nergens meer naartoe. Ik werp een aarzelende blik op het meisje en ze kijkt terug. De uitdrukking op haar sproetige gezichtje is er één van pure paniek. Haar trots smelt als sneeuw voor de zon nu ze van diefstal wordt beschuldigd en in één adem daarbij ook de Schout wordt genoemd. Ze frunnikt zenuwachtig aan de kraag van haar groezelige jurk en schraapt haar keel.
“Ik ben Annelot”, zegt ze. Haar stem klinkt ijl. Angstig. “Breng mij niet naar de Schout, meneer… alstublieft? Ik pikte iets om te eten, maar ik ben geen dief… ik… ik doe alles wat u wilt, meneer!”
“Ze praat niet als iemand van hier, Jaenen”, reageert Miete. “Ze komt van over de grens. Ik zal haar een pak slaag geven dat ze nooit vergeet, maar geen Schout. Is dat goed?”
Ik knik instemmend, want ik ben het met Miete eens. Het is niet omdat we ruzie maken dat we het vaak oneens zijn. Integendeel, meestal zijn we het roerend met elkaar eens. We maken ruzie omdat we steenezels zijn. En over kleine dingen. Wie vergeten is de deur dicht te doen. Of wie de lamp heeft laten branden in de keuken. Er zijn geen winnaars of verliezers bij dat spel, alleen maar twee mensen die boos worden en het dan later in bed weer goed maken. Daar vinden onze lichamen elkaar als vanzelf, keer op keer. Dat is al zo sinds die eerste nacht dat Miete in mijn kamer naar binnen sloop. Nu doen we niet meer stiekem. Iedereen die voor me werkt weet dat Miete en ik een stel zijn.
“We zullen het nu doen”, zeg ik. “Breng haar maar naar binnen en jaag iedereen uit de keuken. Ik zoek een geschikte twijg en zal die met azijn besprenkelen.”
“Je wilt een twijg gebruiken?”
“Ja, wat anders?”
Miete denkt even na. “Nee, niets, laat maar. Een twijg is goed.”
Als ik iets later met een vers afgesneden twijg in de keuken naar binnen loop, heeft Miete de stoelen opzij geschoven. Het meisje dat van me stal staat naakt over het uiteinde van de lange houten tafel gebogen en ik kijk recht op haar blote billen. De groezelige jurk die ze aan had, ligt bij haar voeten op de vloer. Haar ellebogen rusten op het massieve tafelblad, haar hoofd houdt ze gebogen. Ik kan zien hoe haar benen trillen en horen hoe gejaagd haar ademhaling klinkt, het lijkt wel alsof ze hijgt van opwinding, maar dat is natuurlijk niet zo. Het is angst, ze is bang voor wat komen gaat.
Miete neemt de in azijn gedrenkte twijg van me aan. We kijken allebei naar het magere lijf van het meisje. Ze heeft kippenvel en huivert om de haverklap. Het vuur is uit en het is koud in de keuken. Ik loop naar de mand met houtblokken en maak aanstalten om een vuur aan te steken.
“Ga je vuur maken, Jaenen?” vraagt Miete.
“Ja.”
“Is dat wel een goed idee? Er is niemand meer in de keuken.”
“Wij zijn in de keuken.”
“Ja, maar niet lang meer”, zegt Miete. Ze wijst naar de rug van het naakte meisje dat over de keukentafel gebogen staat. “De tijd om haar een pak slaag te geven. Daarna gaan we slapen, toch?”
“Zij kan in de keuken slapen.”
“O, dus je gaat een vuur aansteken voor deze trien?”
Ik haal mijn schouders op. Het bevalt me niets, de kant die onze ruzie nu opgaat. We zijn nooit jaloers, we neuken de sterren van de hemel, Miete en ik. Dat doen we al vele jaren en met groeiend plezier, waarom zouden we dan jaloers zijn? Ik kijk naar Miete, ik kijk naar haar mooie gezicht met die grote, zinnelijke mond waar ik zo van hou. Zwijgend volgt mijn blik de lijnen van haar lichaam, de rijpe volheid van haar borsten en heupen, afgetekend onder de jurk die ik met Pasen voor haar kocht. En haar benen, de mooiste van allemaal, ik heb honderden meiden die voor me werken, maar niet één met zo ’n fraai stel benen als mijn Miete.
“Jaenen? Wat is er? Waarom kijk je zo?”
Zonder een woord te zeggen neem ik haar in mijn armen om haar te kussen. Mijn mond op haar mond. Mijn borst tegen haar tieten en mijn opverende pik tegen haar buik. Ze voelt meteen hoe hard hij is. Mijn grote handen krommen zich rond haar billen terwijl een golf van lust me overspoelt.
“Je bent jaloers”, fluister ik in haar oren.
“Ik ben niet jaloers!” sist ze.
“Jawel, maar maak je geen zorgen, Miete, mijn vuur brandt alleen voor jou.”
“Onnozelaar”, zegt ze, maar ze moet lachen. Dan kust ze me terug en haar hand glijdt in mijn broek naar binnen, waar ze mijn lange harde pik beet pakt. Voor een minuut vergeten we dat er twee meter verderop een meisje over onze keukentafel staat heen gebogen, naakt en rillend van de kou, geduldig wachtend op haar straf.
Het is Miete die de tegenwoordigheid van geest heeft – misschien door de twijg die ze nog altijd in één hand geklemd houdt – om ons aan het meisje te herinneren. Het meisje dat van over de grens kwam en ons zei dat ze Annelot heet.
“Steek het dan maar aan”, zegt Miete ineens terwijl mijn pik los latend, haar toon uitdagend en speels tegelijkertijd, “dat vuur van jou, Jaenen… we zullen straks de draad wel terug oppikken.”
“Welke draad?”
“Die in je broek, meneer de herenboer”, repliceert ze met een grijns, maar ik durf er mijn leven op verwedden dat ze net zo opgewonden is als ik. Meestal is er niet veel meer nodig dan een zoen of een goed gerichte tik op haar kont om haar lusten op te wekken. En het vooruitzicht om de indringster te bestraffen, zal haar nog natter gemaakt hebben dan anders. Ja, Miete kan er wat van. Er zijn nachten waarin ze onze lakens zo nat maakt, dat we er niet meer in kunnen slapen wanneer we klaar zijn.
Mijn harde pik vormt nog altijd een flinke bobbel in mijn broek, ook nadat ik het vuur heb aangestoken. Mijn opwinding is er nog omdat ik naar Miete verlang en zij is in mijn nabijheid, met haar goddelijke lijf in die nauwsluitende jurk. Gelukkig kan Annelot dat allemaal niet zien, het enige wat zij ziet, is het massieve, verweerde hout van onze keukentafel, waar ze overheen gebogen staat. Ze hoort ons wel naderen en ik zie haar lichaam verstijven van angst.
“Ze is wel mager, hé?” zegt Miete. Ze prikt met het uiteinde van de twijg in de slanke billen van het meisje. “Wat vind jij van deze trien, Jaenen? Vind je haar mooi?”
“Met wat meer vlees op haar botten… mmmja, misschien”, antwoord ik. “Ik zou kunnen zeggen dat ze lelijk is, maar liegen heeft weinig zin, Miete, je kent me te goed.”
“Ja, dat is waar.”
“Hoeveel?” vraag ik, gebarend naar de blote kont van het meisje voor ons.
“Ik dacht een dozijn, is dat goed?”
“Ja, doe maar”, zeg ik.
De twijg maakt een zoevend geluid terwijl hij door de lucht zwiept. Dan horen we het typerende, wat dof klinkende geluid van menselijke huid die gestriemd wordt door een twijg. Het meisje knijpt haar billen samen en onderdrukt een kreun. Ze probeert zich sterk te houden.
Miete haalt voor een tweede keer uit.
“Hhhggg!”
Ik sta erbij en zie hoe Miete het meisje nog tien keer slaat. Annelot kermt en kreunt. Haar billen zijn voortdurend in beweging terwijl ze die afwisselend ontspant en samen knijpt. Ik hoor hoe ze halverwege stilletjes begint te snikken. Na afloop tekenen er zich twaalf vlammend rode striemen af op haar kont, maar ze heeft niet één keer geschreeuwd of gesmeekt.
“Het is voorbij”, zegt Miete, “je mag je jurk oprapen en je aankleden.”
Zodra ze zich omdraait, vallen me een aantal dingen op. Haar sproetige gezicht is betraand en haar ribben zijn te zien. Daaronder zie ik haar magere buik en het bot van haar heupen. Ik vang een glimp op van het zwarte vachtje tussen haar benen, vlak voor ze zich voorover buigt om haar jurk op te rapen.
“Geef haar iets te eten voor je naar boven komt, Miete”, zeg ik. Ik hoop dat ze aan mijn stem niet kan horen hoe ik me voel, want de aanblik van de tranen en het magere lijf van dat meisje bezorgen me een schuldgevoel. Dat wicht steelt van me en slaapt in mijn vers gemaaide hooi, en ik voel me schuldig?
Ik zit rechtop in bed als Miete in de slaapkamer naar binnen komt en zich begint uit te kleden. Iets mooier bestaat niet. Ze weet dat ik graag kijk en ze neemt er haar tijd voor. Als ze in haar ondergoed is, zegt ze dat het meisje beneden uitgehongerd op het eten aanvloog. Miete schudt haar hoofd terwijl ze haar laatste kledingstuk uittrekt en naakt naast me op het bed komt zitten.
“Ze zal wel op haar buik slapen vannacht, de trien”, zegt ze. “Ik heb gezegd dat je haar morgen zal uitleggen wat haar opties zijn.”
“Haar opties?”
Miete kijkt me in de ogen. Ze hoeft niets te zeggen. Ze weet het ook. Dat meisje is misschien toch niet het type van zwerver waar we haar voor hielden. Ze is op de vlucht voor iets, of iemand. En we gaan haar helpen. Dat pak slaag was omdat ze van ons stal in plaats van om hulp te vragen. Had ze dat gevraagd, dan hadden we haar geholpen en dat weten we allebei.
“Kom bij me”, zeg ik terwijl mijn hand haar blonde haren streelt. “Ik verlang naar je.”
Miete kruipt over me heen. Ze legt zich zo dat haar volmaakte billen over mijn knieën komen te liggen en binnen handsbereik zijn. Haar lichaam voelt warm. Haar buik is zacht en mijn harde pik drukt er tegenaan.
“Je hoeft je niet in te houden, Jaenen”, fluistert ze, schuin naar me opkijkend. “Niet vandaag.”
Ik glimlach naar Miete en laat mijn hand krachtig op haar billen neerkomen. Het klinkt alsof er iemand in zijn handen klapt. Ze gniffelt van plezier en beweegt haar billen. Ik wil die nu al beetpakken en kussen, maar Miete heeft liever dat ik er nog een paar rake tikken op geef. Wat ik dan ook doe.
Het malse vlees van haar blote achterste trilt onder de kracht van mijn klappen. Na elke klap hapt ze naar adem en dan kreunt ze van de opwinding die ze voelt. Haar billen kleuren roze. Ik laat mijn hand tussen haar benen glijden en voel daar hoe vochtig ze is. Miete slaakt een diepe langgerekte zucht wanneer ik aan haar clit voel. Dan begint het plagen.
“Jaenen, smeerlap”, hijgt ze. “Je maakt me gek!”
“O, ik ben een smeerlap, hé?”
“Ja, een grote smeerlap!”
Ze beweegt haar lichaam en rolt van mijn schoot. Grijnzend met die grote zinnelijke mond van haar komt ze naast me liggen. Haar hand reikt naar omlaag, waar haar sterke vingers zich rond mijn stijve sluiten. Haar vingers voelen koud en dat is zo ’n lekker gevoel, die koude vingers op mijn harde, naar haar aanrakingen hunkerende pik.
“Hhhggg… oh, Miete! God!”
Ons voorspel duurt lang. Het is extatisch. Ik geloof dat we al zo ’n uur aan de gang zijn wanneer ik opeens een beweging opmerk vanuit mijn ooghoek. De deur staat op een kier en het meisje van daarnet, staat daar met ogen groot van opwinding naar ons liefdesspel te kijken. Haar mond staat open en ze is ons zo aan het begluren dat ze niet eens doorheeft dat ik haar in de smiezen heb. Ik heb zojuist Miete nog eens lekker laten klaarkomen. Dat deed ik door haar met het plat van mijn hand op haar vochtige spleet te slaan. Onzachte, intens lekkere tikken waren dat. Precies lang, vaak en hard genoeg toegediend.
“Hela jij”, zeg ik met mijn bromstem. “Ja, ik zie je wel, meisje. Blijf daar niet staan. Kom binnen.”
Met een rood hoofd opent ze de deur en schuifelt ze in onze kamer naar binnen. Ze weet zich geen houding te geven. De schaamte die ze voelt weerspiegeld op haar sproetige gezicht. En nog iets anders ook. Zelfverwijten. Omdat ze zich alweer door ons heeft laten betrappen op iets wat niet door de beugel kan.
“Annelot is het, hé?”
Ze knikt. Ze durft ons niet aan te kijken. Daarnet deed ze dat nochtans wel. Ik laat me van het bed glijden en wandel spiernaakt tot bij de plek waar ze staat. Ik zie hoe ze alle moeite van de wereld doet om niet naar mijn half stijve pik te kijken. Ze faalt jammerlijk. Ik moet erom glimlachen en vraag: “Had Miete je niet gezegd om in de keuken te slapen?”
“Jawel, meneer. Het spijt me.”
“Sta je al lang naar ons te kijken? Niet liegen!”
“Ja”, zegt ze stilletjes.
“Waarom?”
Ze haalt haar schouders op. Aarzelend schraapt ze haar keel.
“Jullie zijn mooi samen”, zegt ze dan.
Achter mij, op het bed, begint Miete te grinniken. Zij is niet langer boos op dit meisje en ik ook niet. Ik leg mijn hand op de schouder van het meisje en gebaar haar om met me mee te lopen.
“Je mag nog wat langer blijven”, zeg ik terwijl ik haar groezelige jurk begin open te knopen. Ze staat nu links naast het bed. “Maar deze keer is het aan ons om te kijken en aan jou om te luisteren.”
Zodra ze naakt is, draai ik haar om zodat ze met haar rug naar ons toe gekeerd staat. Ze kan ons horen, maar niet zien. De aanblik van haar gestriemde billen ontlokt Miete een stille zucht. Ze likt haar lippen en werpt mij een zwoele blik toe. Mijn pik roert zich om meteen daarop weer helemaal op te veren. Dan kan Miete. Me staalhard maken, met één blik.
“Niet bewegen”, fluister ik Annelot toe. “Stil zijn en gewoon blijven staan zoals je staat. Is dat begrepen?”
“Ja, meneer.’
We kijken naar de mooie kont van het meisje terwijl we neuken. Naar de donkere verkleuringen op haar slanke billen. We kijken elkaar in de ogen, we gniffelen en we kussen. We genieten. Ik verlies mezelf en vergeet zelfs dat het meisje van over de grens in haar blootje naast ons bed staat, want ik zit zo diep in Miete verankerd dat ik het gevoel heb dat ze me helemaal heeft opgeslokt. En dat ik in haar verdwijn. Ik voel dat ik ga klaarkomen en probeer het moment nog wat uit te stellen, maar lang hou ik dat niet vol. Dan smelt ik en word ik vloeibaar. Dan zijn we één, Miete en ik, wat best vreemd is voor twee mensen die zoveel ruzie maken als wij.
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?