Het Spaanse behandelplan. Een vergeten concert en wat daarna volgde.
Dit verhaal is deel 5 in de serie Stopoktober. Het is eigenlijk een vervolg op deel 3 “Geen mooier vermaak dan leedvermaak”. Deel 4 “Intermezzo” is een tussen stuk, de naam zegt het al, waarin wordt ingegaan op de diepere gevoelens van Emmy en Hans bij spanking. Daarna volgt nog een seksscène. De seksscène aan het slot van deel 5 is vrijwel hetzelfde. Vandaar de verwijzing naar deel 4.
Voor alle duidelijkheid: het Spartaanse behandelplan is de methode die Emmy heeft gevolgd om te stoppen met roken, waarbij ze ook met de tawse is gestraft. Bij het Spaanse behandelplan wordt met een Spaans rietje gestraft.
Emmy vertelt.
Een paar weken later belde Ellen mij. Zij wilde nog een keer met mij praten, voor ze zou besluiten of ze het Spartaanse behandelplan zou volgen. Ook was ze nieuwsgierig naar het Spaanse behandelplan. Zij nodigde mij uit om bij haar langs te komen. Een week later was ik bij haar. Wat mij opviel dat het in haar huis niet naar rook stonk. Alsof ze al gestopt was. Voor ik ernaar vroeg, bekende ze dat ze de hele dag nog niet gerookt had en ’s morgens haar appartement uitgebreid had gelucht.
“Wat goed meid! En hoe gaat het?”, vroeg ik.
“Moeilijk Emmy. Vannacht heb ik vreselijk liggen hoesten en dacht: nu moet het afgelopen zijn. Dus vanaf vandaag ben ik gestopt. En dat is erg moeilijk. Ik denk dat ik dat Spartaanse behandelplan van jou maar moet volgen. Anders lukt het weer niet.”
“Heel verstandig Ellen. Hans en ik zullen je helpen. Zal ik samen met jou het huis doorlopen of er nog ergens sigaretten liggen? Als je er toevallig nog een paar vindt, is het extra moeilijk voor je, om ervan vanaf te blijven.”
We liepen samen het huis door en vonden nog er nog een stuk of tien, die ik voor de zekerheid meteen maar in mijn tas stopte.
“Weet je zeker dat je ze zelf niet oprookt?” vroeg Ellen nog.
“Heel zeker! Hans en ik hebben het er kortgeleden nog over gehad en toen zijn de consequenties, als ik weer zou gaan roken, nog eens doorgenomen. Als ik daaraan denk lopen de rillingen over mijn rug. Er staat een container voor restafval beneden bij de uitgang, daar gaan ze zo gauw mogelijk in.”
“Zijn die consequenties dan zo heftig, dat je zeker weet dat je niet meer rookt?” vroeg Ellen.
“Ja, ik krijg zo’n hard en langdurig pak slaag dat ik vrees pas na een week weer eens kan gaan proberen te zitten zonder pijn. Daarnaast is het ondergaan van de straf al vreselijk, erger als ik ooit heb gehad.”
“Is die vent van jou dan zo streng voor je?”
“Ja Ellen, dat moet hij zijn, anders werkt het niet". Hij stelt: “zachte heelmeesters maken stinkende wonden.”
“Krijg ik als ik de eerste keer rook, al meteen zo’n vreselijk pak slaag” vroeg Ellen angstig.
“Dat denk ik niet, maar dat bepaalt Hans. Als je de eerste keer in de fout gaat en dat eerlijk aangeeft zal het, denk ik, niet zo’n vreselijk pak slaag zijn, maar als je het verzwijgt en het komt uit, kan het die kant wel eens opgaan. Ik zal je elke vrijdag bellen om te vragen of je het de hele week hebt volgehouden, niet te roken.”
“En als ik naar waarheid toegeef dat ik gerookt heb?” vroeg Ellen.
Ik antwoorde: “dan moet je naar ons toekomen of ik haal je op. Dan bepaalt Hans wat er met je gaat gebeuren. Maar de kans is heel groot dat je bij Hans over de knie gaat voor een stevig pak op je blote billen. Dan wordt het steunen, kronkelen, trappelen, huilen en later blèren. Die nacht slaap je op je buik en dan kan je een paar dagen niet zitten zonder pijn. Denk daar maar aan, als je in de verleiding komt om te roken.”
Ellen schrok en zei: “Dat is dus erger dan ik de vorige keer heb gehad. Moet ik al bij de eerste keer zo streng gestraft worden?”
“Ja Ellen, anders werkt het niet. Je krijgt vermoedelijk hetzelfde pak slaag als ik heb gehad, toen ik voor de eerste keer in de fout ging. Toen kon ik de vierde dag pas weer zitten zonder pijn. Dat was ook de eerste dag, dat weer naar mijn werk moest na dat pak slaag.”
“En hoe gaat het Spaanse behandelplan? Dat is nog erger zei jij. En dit lijkt mij al vreselijk. Maar ik wil het toch graag weten.”
“Goed dan, na het tweede pak slaag, nadat jij ik met jou mijn laatste sigaret had gerookt, kon ik bijna een week niet zitten zonder pijn. De vierde dag moest ik weer naar mijn werk. Dat ik steeds voorzichtig ging zitten, viel na een tijdje op. Op een vraag van een collega, gaf ik als antwoord dat ik op mijn kont was gevallen en dat het nog pijn deed. Iedereen accepteerde die verklaring en vroeg niet verder.”
Hierna volgt een uitleg van Jenny (een andere collega van Emmy) over het Spaanse behandelplan en hoe zij dat heeft ondergaan. Jenny denkt al te weten hoe Emmy gestopt is met roken, maar wil dat zeker weten. Emmy is nog niet zover, vandaar de aarzeling bij haar. Je zou kunnen zeggen een gesprek tussen twee lotgenoten, al weten ze dat op dit moment nog niet van elkaar. Emmy ziet tijdens deze uitleg, dat Ellen het verhaal geboeid en genietend zit te volgen".
Aan het eind van de dag kwam Jenny naar mij toe en vroeg: “Heb je even tijd Emmy, om na het werk wat met mij te drinken? Ik wil je wat vragen en doe dat liever onder vier ogen.”
“Dat kan wel Jenny. Ik heb daar wel tijd voor.”
Dus zochten wij na het werk een rustig plekje op in een café. Ik legde een kussen op mijn stoel. Ik moest nog steeds heel voorzichtig gaan zitten.
We bestelde ieder een glas wijn en ik vroeg:
”Wat voor vertrouwelijks wil je met mij bespreken?”
“Ik heb gemerkt dat je gestopt bent met roken. Hoe gaat dat en hou je het vol, denk je?”
Ik dacht gelijk: “waarom komt ze daar nu mee? En: heeft ze soms in de gaten, dat mijn pijnlijke kont daar iets mee te maken heeft. Ik voelde dat ik een kleur kreeg. Ik wist even niet wat ik moest zeggen.”
Jenny begreep mijn aarzeling, kwam mij te hulp en ging verder met:
“Een half jaar geleden ben ik ook gestopt met roken. Dat was heel erg moeilijk. In die tijd waren er ook dagen dat ik voorzichtig moest gaan zitten. Misschien weet je dat nog. Jij vroeg mij toen wat er was en ik had dezelfde verklaring als jij. Bij mij was de echte reden: billenkoek. Als dat nu bij jou ook het geval is, kan je dat tegenover mij wel toegeven. We praten nu toch vertrouwelijk met elkaar en ik kan je verzekeren dat alles onder ons blijft.”
Totaal verrast kon ik even geen woord uitbrengen. Mijn gedachten gingen terug naar die tijd en herinnerde mij, dat zij twee keer in een tamelijk korte periode, moeite had gehad met gaan zitten.
Ik had, toen we even alleen waren, nog schertsend gevraag of Danny, haar vriend, haar over de knie had gelegd. Haar antwoord was heel beslist:
“Nee hoor, dat laat ik niet toe, ik ben gevallen. Ik heb de laatste tijd wat moeite met evenwicht.”
Ook realiseerde ik mij dat zij sinds die tijd niet meer gerookt had. Verder had ik wel meer vertrouwelijk met haar gepraat en dat was vertrouwelijk gebleven. Ik besloot maar toe te geven.
“Je hebt gelijk Jenny, ik zal het maar toegeven. Ik ben gestopt met roken en als ik in de fout gaat, legt Hans mij over de knie en hij kan hard en lang slaan, dat verzeker ik je.”
“Arme meid, krijg je alleen met de hand of gebruikt hij nog een slaginstrument?”
“Ja de laatste keer, afgelopen vrijdag heeft hij een tawse gebruikt, nadat hij mij eerst met zijn harde hand langdurig en hard op mijn blote billen had geslagen.”
“Was dat vrijdag? Dan is dat wel aangekomen, dat je vier dagen later, nog moeite hebt met zitten.”
Ik vertelde haar precies hoe het gegaan was. En van de dreiging van een nog erger pak slaag.
“Maar wat heeft Danny met jou gedaan om te bereiken dat gestopt bent.”
"Hij heeft mij eerst twee keer voor straf over de knie gelegd. Eerst nog op mijn broekje maar de tweede keer langer, harder en direct op mijn blote billen. Na dat pak slaag dreigde hij een Spaans rietje te kopen om mij daarmee te straffen, als ik weer zou roken. Ik hield het een maand vol en daarna ging het niet meer. Ik heb nog geprobeerd het voor hem geheim te houden en dacht daarin geslaagd te zijn, totdat er een langwerpig pakket voor hem werd afgeleverd.
We waren alle twee thuis. Hij pakt het uit en tot mijn grote schrik kwam er een heel soepel, buigzaam Spaans rietje tevoorschijn. Ik had er niet echt rekening mee gehouden dat het een serieus dreigement van hem was. Dat was het dus wel. Danny nam het in zijn hand en liet het een paar keer angstaanjagend door de lucht zoeven."
“Zo heel stout meisje. Je gaat een zeer pijnlijk uurtje tegemoet. Dat je weer rookt is al erg, maar dat je het voor mij verzwijgt, is wel heel lelijk. We hadden afgesproken dat je het altijd eerlijk zou toegeven als gerookt had. Je krijgt negen slagen met dat rietje. Daarna ga je nog bij mij over de knie voor een hard en langdurig pak op je blote billen.”
Na lang smeken, beterschap beloven en dat het maar een paar sigaretten waren geweest, werd het teruggebracht tot zes slagen. Plus dat ik moest beloven voortaan altijd alles eerlijk op te biechten, als ik weer gerookt had.
“Ga in de hoek staan Jenny”, beval hij, “met je neus in de hoek en je handen op je rug als een stout schoolmeisje en opschieten anders worden het alsnog negen slagen!”
Ik deed zonder dralen wat hij bevolen had, uit angst voor extra straf. In de hoek gingen mijn gedachte als een magneet naar wat mij te wachten stond: zes slagen met dat vreselijke ding. Hij zal er toch wel mee op mijn broek slaan, toch niet op mijn blote billen. Ik had een dunne zomerbroek aan die strak over mijn kont zat. Als ik gebukt moet gaan staan zit die broek nog strakker. Dan doen die slagen toch al pijn genoeg. Of denkt hij van niet? Ik kreeg het Spaans benauwd bij de gedachte dat ik misschien wel op mijn blote billen ga krijgen met dat rietje. Waarom ben ik ook zo stom geweest om weer te gaan roken? En nog dommer om dat niet op tijd te zeggen. Hoewel dat laatste waarschijnlijk weinig uitgemaakt zou hebben. Ik zou toch wel met dat ding gekregen hebben, als ik het wel had gezegd voor hij er achter kwam. Wanneer zou hij het gemerkt hebben? Dat moet wel minstens een week geleden zijn. Sneller heb je zo’n ding toch niet in huis. Oei, ik heb er meer dan een paar gerookt. Gelukkig dat hij daar niet achter is gekomen. Dan waren het negen slagen gebleven. Af en toe liet hij dat rietje door de lucht zoeven, terwijl hij mij kennelijk nauwlettend in het oog hield. Als mijn houding verslapte klonk meteen zijn stem “Rechtop staan Jenny” En weer zoeft dat rotding door de lucht. Ik rilde van angst. Hoe lang sta ik al in de hoek? Het lijkt wel een half uur. Aan de ene kant denk ik, nog even uitstel, aan de andere kant, laat hij het maar doen. Afstel wordt het toch niet. “Toe Danny begin”, dacht ik. Anders vreet ik mij helemaal op van de zenuwen.
Eindelijk zei hij: “Kom maar Jenny en buig je voorover over de tafel.”
Als ik voorover sta, laat hij dat rietje nog een paar keer vervaarlijk door de lucht zoeven en daarna geeft hij mij een paar slagen op mijn broek. Eerst nog niet hard maar daarna een paar harder. Ik voel die slagen best maar eigenlijk valt het wel mee. Dan krijg er nog twee behoorlijk hard. AU!AU!! riep ik. Maar ook dacht ik “Ik heb er zes gehad, dat rietje valt wel mee”.
Danny zei echter: “Je denkt nu zeker Jenny, dat valt wel mee. Maar dit was nog maar een voorproefje. Ik moest eerst even oefenen, want als ik dat rietje verkeerd gebruik, kan er blijvende schade aan die mooie billen van jou ontstaan. En dat wil ik absoluut niet. Nu overeind komen, je broek en je schoenen uit. Doe je mooie bloes ook maar uit. Die kreukt anders toch maar. Daarna ga je over de leuning van de bank liggen.”
“Moet dat echt” vroeg ik angstig, maar hij was niet te vermurwen en dreigde bovendien met extra straf. Ik deed wat hij zei en even later lag ik over de armleuning van de bank. Mijn billen staken omhoog. Mijn broekje bood nog enige bescherming.
Hij wacht een paar minuten en liet vervolgens het rietje vervaarlijk door de lucht zoeven. Ik trok angstig mijn billen samen, hij wachtte nog even en sloeg dan twee keer kort achter elkaar op mijn broekje. Ik schreeuwde het uit en trappelde met mijn benen. Daarna voelde ik zijn hand onder de zoom van mijn broekje.
“Nee”, gilde ik in paniek, “niet op mijn blote billen met dat ding.”
“Dat moet wel, ik moet het resultaat zien”, was zijn korte antwoord.
Hij trok mijn broekje helemaal uit, streelde even over mijn billen en kneep er zachtjes in. Ik huiverde.
“Het ziet er goed uit Jenny, de overige vier kunnen er nog best bij. Dan krijg je zes rode striemen netjes onder elkaar.”
Daarna zwiepte dat rietje nog vier keer, harder als de eerste twee, met korte tussenpauze over mijn blote billen. De slagen zijn vreselijk. Ik heb liggen trappelen, gillen en sloeg met mijn vuisten op de zitting van de bank. Na de tweede slag sprong ik overeind en hing om zijn hals en smeekte:
“Alsjeblieft niet meer met dat rietje, lieve schat. Het doet zo’n pijn. Ik zal echt niet meer roken.”
Maar hij was onverbiddelijk. Ik moet weer over de leuning van de bank gaan liggen voor de laatste twee. Die twee zijn nog erger. Er was even pauze. Ik moest weer in de hoek gaan staan.
“Handen in je nek Jenny en niet over je billen wrijven. Ik moet goed aan je billen kunnen zien of ik voldoende mijn best heb gedaan met dat rietje.”
“Dat heb je wel gedaan, meer dan dat.” riep ik “En ik moet ook nog over de knie” Het was even stil. Ik rilde van angst. Stel je voor dat ik weer terug moet over de leuning van de bank voor nog meer slagen met dat kreng.
“Je hebt wel gelijk, ik kan het nog corrigeren als je straks over de knie gaat.” zei hij.
Hij pakte een stoel en zette die midden in de kamer. Hij wachtte, terwijl ik nog steeds met mijn neus in de hoek stond. De striemen brandden. Ik wilde dolgraag even over mijn arme billen wrijven, maar dat dorst ik niet uit angst voor drie extra striemen. Wat later zei hij zacht:
“Kom maar Jenny.” Hij ging op de stoel zitten. Ik kwam bij hem staan. Daarna legde hij mij over de knie voor nog een pak slaag. Zijn harde hand deed vreselijk zeer op mijn gestriemde billen. Eindelijk, eindelijk hield hij op en hielp mij overeind. Meteen begon ik over mijn arme gloeiende billen te wrijven. Daarna strompelde ik hevig huilend naar onze slaapkamer om mijn billen in de spiegel te bekijken. Ze waren vuurrood geslagen. En die zes striemen waren goed te zien en te voelen. Nog dagen later. Daarna liet ik mij op mijn buik op bed vallen en snikte het uit. Danny kwam mij later troosten en verzorgde met zalf mijn zeer pijnlijke, gloeiende billen.
Nog heb ik mijn lesje niet geleerd. Het is ook zo vreselijk moeilijk om te stoppen met roken. Een maand later moest hem bekennen dat ik weer gerookt heb.
Toen zwiepte dat rietje wel twaalf keer over mij blote billen en over de achterkant van mijn dijen. Er was even pauze. In die pauze moest ik weer in de hoek gaan staan en mocht niet over mijn billen wrijven. Anders moest ik weer terug over de leuning van de bank voor nog drie striemen.
Daarna ging ik weer over de knie. Nadat hij met zijn harde hand mijn gestriemde billen kersenrood had geslagen, ging hij door op de achterkant van mijn dijen. De pijn was hels. Het heeft meer dan een week geduurd voordat ik weer normaal kon zitten. Zitten was nu nog pijnlijker dan na het eerste pak slaag met het rietje, omdat hij ook mijn dijen had bewerkt. Sommige striemen waren twee weken later nog te zien. Het was een vreselijk pak slaag geweest!
Ook dreigde hij, dat als ik weer zou roken, ik 18 slagen met het rietje zou krijgen plus over de knie en zodra mijn billen voldoende hersteld waren, nog een keer hetzelfde. De herinnering aan het laatste pak slaag en de dreiging waren sterk genoeg en ik heb nooit meer gerookt.
“Was je kwaad op hem Jenny, na die straffen met het rietje?” vroeg ik.
“Eerst wel, ik ben woedend geweest na de eerste keer. Ik heb ook wild liggen spartelen en roepen, dat hij op moest houden, toen hij mij over de knie had. Maar hij ging gewoon door en kon mij in bedwang houden. Ik ben nog enige tijd erg kwaad op hem geweest. Hij reageerde alleen met dat ik hem later dankbaar zou zijn, wat mij eigenlijk nog kwader maakte. Hij mocht niet aan mij komen. Als hij het toch deed volgde een grauw of een snauw. Danny begreep vrij snel dat hij mij met rust moest laten. Na twee weken hebben wij het uitgepraat. Toen mocht hij mijn billen onderzoeken of ze ongeschonden uit de strijd waren gekomen. Hij legde mij over de knie, deed mijn rok omhoog en trok mijn broekje naar beneden.”
“Zij zijn nog net zo mooi als ze waren, Jenny” zei hij, terwijl hij zachtjes over mijn billen streelde.
“Wat heb je toch een lekkere kont” zei hij en gaf mij nog een stel behoorlijk stevige klappen op mijn billen. Ik had wel verwacht dat hij zoiets zou doen, nu mijn billen bloot en zo verleidelijk voor hem op zijn schoot lagen.
Daarna trok hij mij overeind. Hij drukte mij tegen zich aan en begon mij hartstochtelijk te zoenen en we hebben heerlijk gevreeën.
Op het tweede pak slaag met het rietje heb minder heftig gereageerd, hoewel dat nog erger was.
Ik begon in te zien dat het mijn eigen schuld was. Nu ben ik hem wel dankbaar dat hij heeft doorgezet en ik nu van het roken af ben.
“Heeft hij je later nog over de knie gelegd al dan niet voor straf?” vroeg ik
“Ja Emmy, maar niet voor straf. Meestal voor de fun. Hij dreigt er wel eens mee en voert het ook wel uit. Soms wil ik zelf dat hij het doet en daag hem uit, maar daar moet ik voorzichtig mee zijn. Anders kan het uit de hand lopen en krijg ik een paar behoorlijk warme tintelende billen.
Het rietje heeft hij nog wel maar is niet meer gebruikt. Al geldt dat rietje nog steeds als dreiging als ik weer zou gaan roken.”
Direct nadat ik Ellen het Spaanse behandelplan had uitgelegd, ging mijn mobieltje af. Ik zag gelijk dat het Hans was.
“Waar blijf je?” klonk een duidelijk geïrriteerde stem. “Ik kom net binnen en verwachte dat het eten klaar is en er is niets. Weet je dan niet meer dat wij vanavond naar een concert gaan, waar ik mij bijzonder op verheugd heb en veel moeite heb moeten doen om kaarten te krijgen. Waar zit je?"
Ik schrok mij rot! Waarom ben ik nou uitgerekend dat concert vergeten. Nu dreigt er straf vreesde ik.
“Ik ben bij Ellen en kom onmiddellijk. Ik ben binnen een kwartier bij je”.
“Tot zo dan” was het korte antwoord.
“Ellen, ik heb wat belangrijks vergeten en moet meteen weg. We moeten vanavond naar een concert. Als ik opschiet, redden we het misschien nog. Zo niet, dan zwaait er wat. Rook niet meer, ik bel je morgen wel even om alles definitief af te spreken”.
Ik trok mijn jas aan, pakte mijn tas en vertrok. Gelukkig had ik de lift en de stoplichten mee en stond binnen het kwartier in de huiskamer. Hans had vlug eten voor zichzelf gemaakt, en zat te eten.
“Tijd om samen te eten is er niet meer” zei Hans, “ga je maar gauw verkleden, dan redden wij het misschien nog.”
In de haast om naar boven te komen liet ik per ongeluk mijn tas vallen. Er was niets stuk maar de sigaretten van Ellen rolde eruit. In de paniek was ik vergeten, deze in de container te gooien.
Ik schrok mij dood en stond als aan de grond genageld.
“Wat, ben je toch weer gaan roken?” vroeg Hans zichtbaar teleurgesteld. Hij vervolgde: “Je moet vanavond toch al voor straf over de knie, nu komt de tawse er ook nog aan te pas. Zitten zal de eerste tijd wel heel moeilijk voor jou worden. Waarom doe je zo stom?”
“Ik heb niet gerookt” jammerde ik, “echt niet. Die sigaretten zijn van Ellen en die zou ik weggooien, maar dat ben ik in de haast vergeten.”
“Kom hier!” beval hij streng en stond op.
Ik liep angstig naar hem toe. Hij drukte mij tegen zich aan, rook aan mijn kleding en gaf mij een korte tongkus.
“Vraag het anders maar aan Ellen” zei ik, na de zoen.
“Niet nodig Emmy, ik geloof je wel. Gelukkig heb je niet gerookt.”
Hij liet mij los en gaf mij een stevige klap op mijn kont.
“Ga je maar gauw omkleden, lieve schat van me. Ik ben heel blij, dat je niet gerookt hebt.”
Ik rende de trap op. Mijn kleding voor vanavond had ik gelukkig al uitgezocht, dus kon mij vrij snel omkleden. Ik werkte mijn make-up bij zodat ik er mooi uitzag en hij met mij voor de dag kon komen.
Toen ik beneden kwam, was Hans al uitgegeten.
“Dat heb je vlot gedaan, schat. En, je ziet er schitterend uit. Ik heb intussen een paar broodjes en een beker koffie voor je gemaakt. Dan kun je dat in de auto nuttigen. Dat spaart tijd. Ik denk dat wij het nu net redden.”
Dat lukte. Vlak voordat de grote deuren dicht gingen, konden we als een van de laatsten de zaal in.
Het was vervelend voor de mensen, die al zaten, om weer op te staan om ons door te laten. Verontschuldigend en met mijn liefste glimlach op mijn gezicht, ging ik voorop, inschuivend naar onze plaatsen.
“Zo’n charmante, mooie meid vergeef je toch als ze laat komt”, hoorde ik in het voorbij gaan, een van de mannen zeggen. Ik hoop dat Hans het ook gehoord heeft, dacht ik nog. We zaten.
De lichten doofden en de dirigent kwam onder applaus de hoge trap af. Het was een geheel Beethoven programma met het oog op het komende Beethovenjaar: ouverture Egmont, vijfde en negende symfonie.
Hans zat zichtbaar te genieten. Bij het applaus na de ouverture fluisterde Hans in mijn oor: “Ik heb die opmerking van net ook gehoord en ben het ermee eens.“
Opgelucht kon ik nu nog meer genieten van mijn favoriete vijfde symfonie.
Daarna was het pauze. In de pauze namen wij alle twee een glas wijn en ik vroeg aan Hans of hij van het concert had genoten.
“Zeker schat, maar ik verheug mij op de negende. Hoe vind jij het.”
“Ik heb het meest genoten van de vijfde en speciaal het eerste deel. Het is een eenvoudig thema, maar zo wondermooi gebruikt, vooral aan het eind van het eerste deel, geniaal! Dat blijft mij boeien.”
Het deel na de pauze was een prima uitvoering van de negende. Zo’n life uitvoering, daar geniet je toch het meeste van.
Nog nagenietend reden wij huiswaarts. Op een bepaald moment zei Hans:
“Die vele paukenslagen in het tweede deel van de negende brengen mij op een idee”
“Welk idee is dat” vroeg ik argeloos.
“Ik denk dat ik dat tweede deel thuis opzet, met de afstand bediening onder handbereik. Dan leg ik jou over de knie, zet de cd aan en direct na elke paukenslag een extra harde slag op je lekkere kont. Daartussen krijg je duidelijk minder harde klappen.”
“Ik zou toch niet meer voor straf over de knie gaan” zei ik, een beetje bang.
“Nee lieve schat, dat gebeurt vanavond ook niet. Ik heb je vergeven en daar kom ik niet op terug. Misschien ga je wel over de knie, maar zeker niet voor straf. Wel wil ik weten waarom je zo laat was.”
Ik vertelde wat ik met Ellen had besproken. Ik sloot af met:
“Het kan dus gebeuren dat er binnenkort voor jou werk aan de winkel is. Dat is toch geen probleem voor je?”.
“Nee Emmy ik help graag mee Ellen te doen stoppen met roken.”
Toen ik ’s avonds in mijn nachtpon in bed wilde stappen, Hans lag er al in, zag ik dat er een stoel klaar stond. Ik schrok mij rot. Angstig vroeg ik: “Wwwaarom staat die stoel daar?”
“Omdat ik jou straks over de knie ga leggen… Maar, maak je geen zorgen, het is niet voor straf. We gaan samen genieten, zoals die zondagmorgen. Doe je nachtpon maar uit en kom maar lekker bij mij in bed, lieve schat van me.”
Mijn angst sloeg om in verlangen. Ik deed mijn nachtpon uit en ging ik in bed liggen. Daarna kroop ik lekker dicht tegen hem aan. Ik merkte dat hij al naakt was. We lieten onze handen over elkaars lijf gaan en een lange tongkus volgde. Hij trok langzaam mijn broekje uit en…
Enige tijd later lag ik heerlijk ontspannen op mijn rug na te genieten. Hans had mij echt lekker op mijn billen geslagen en ik reageerde alsof hij mij echt hard sloeg. Toen onze lust gevoelens naar een hoogtepunt gingen, werd ik lekker genomen. Net als die zondagmorgen (zie ” deel 4 Intermezzo”).
Wordt vervolgd.
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Prelude 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?