| Gepost op donderdag 10 september 2020 - 10:06 pm: | 
|
|
alleen gelaten volg ik, ja wat? mijn hart? mijn ...
Ik neem afscheid van de Oude Heer en het jonge meisje.
Ik denk niet langer aan haar als hoertje
maar als ...meisje?
“Mag ik haar weer netjes maken?” vraagt ze aan mijn Meester.
Dat mag ze.
Ze knielt voor me neer,
streelt mijn billen voor ze de haakjes loslaat
kust mijn kutje voor ze daar het zelfde doet.
Maakt mijn polsen los, voor even.
Trekt mij mijn omslagvestje aan.
Dan voel ik haar handen bij mijn borsten.
Ze streelt.
Ik voel iets wat ik niet plaatsen kan.
Dan zijn mijn polsen weer gebonden
en geeft ze mijn leiband weer aan wie het toebehoort,
mijn Meester.
Met een kus neemt ze afscheid,
net zoals de Oude Heer daarna.
De huishoudster doet ons uitgeleide.
Vlak voor de deur ontbloot mijn Meester mijn billen,
en haakt de achterpanden van mijn vast.
Nu weet ik zeker dat de huishoudster het ziet,
en de zes streepjes op mijn billen.
Ik heb er vrede mee.
Net zoals we eerder vertrokken zijn keren we nu terug.
Thuis neemt hij bezit van mij.
Eerst gekleed, daarna steeds naakter,
tot de laatste keer dat hij me neemt
en komt
laat hij ook mij komen.
Ik mag naast hem slapen,
lepeltje lepeltje,
met alleen mijn banden nog om
en mijn leiband in zijn hand
vallen we beide in slaap.
‘s Ochtends, nog voor ik ben opgestaan, is hij al weg.
“Tot vanavond,” zegt hij als afscheid.
Ik ben vandaag alleen, geen werk, niets om handen.
Maar dat is geen verrassing,
dat heeft hij zo beslist, al eerder.
Ik sta op.
Douche me en voor ik me aankleed
ruim ik alles op wat ik gisteravond ‘verloren’ ben.
Bijna zie ik het over het hoofd.
Het papiertje is maar klein.
Er staat een telefoonnummer op
en iets wat ik bijna niet kan lezen.
‘bel me’ staat er geschreven.
Ik ontbijt.
Het briefje blijft trekken:
‘bel me’
Ik weet van wie dit briefje is.
Het jonge meisje,
het hoertje
zij die me toe fluisterde dat ik lief was
en begeerlijk.
Ik weet echt eerlijk niet of ik mijn Meester had gebeld
als ik dat had gekund.
Maar nu ik het niet kan, vandaag, stop ik met aarzelen.
Ik zal haar bellen.
Het is ook niet zo dat ik het niet zou mogen, van mijn Meester.
Er zijn hierin geen regels, geen geboden of verboden.
Ze neemt op, zegt haar naam: Marianne.
“Je wilde dat ik belde,” is alles wat ik kan uitbrengen.
“Ahhh” zegt ze lachend, “mijn slavinnetje van gisteren”.
Ik zou haar moeten tegenspreken, weet ik,
ik ben maar van één iemand,
en dat is mijn Meester.
Maar ik laat het gaan.
Antwoorden was ook niet nodig, want ze zegt:
“Ik kom je halen. Waar ben je?”
Ik geef mijn adres.
Ik hoor haar rekenen.
“Over vijfentwintig minuten ben ik bij je. Wacht buiten op me.”
Ze verbreekt de verbinding zonder op antwoord te wachten.
Ik kleed me om.
Zonder dat ik me het bewust ben, trek ik het zelfde aan als gisteren,
toen voor mijn Meester, nu voor haar,
mijn mooie zomerjurkje.
Maar met slip en beha, dat toch weer wel.
Tien minuten te vroeg sta ik aan de weg,
maar zij is precies op tijd.
Ik stap in en krijg een kus.
Even kijkt ze me aan.
“Je bent mooi,” zegt ze en rijdt weg,
zonder nog wat te zeggen of te vragen.
Ik laat me rijden,
Pas als we er zijn, zie ik waarheen ze me brengt:
het grote oude herenhuis.
Ik begrijp het niet.
“Hij is er niet, vandaag. Zijn huishoudster ook niet.
Ik mag het huis gebruiken als ik dat wil.
Dat deed ik nooit, maar nu dus wel,
alleen jou en mij.”
Ze was de eerste vrouw die me kuste,
gisteren,
daar...
Ze was de eerste vrouw die me liet komen,
bijna...
Ze was de eerste vrouw die me lief en begeerlijk vond
die me deed voelen dat ik dat was
die me deed verlangen
naar een vrouw...
Meer: ik verlangde naar haar.
En toen ze me uitkleedde,
en me bewonderde
maakte ze in me los
wat ik niet eerder kende.
Ongeremd gaf ik me aan haar,
en gaf zij zich aan mij...
Uitgekleed lig ik nu op het kleed voor de haardvuur,
naakt nog steeds.
Ze steekt het haardvuur aan.
Ze belt op haar mobiel.
Gek genoeg zegt ze niets, maar luistert.
“Ja,” zegt ze na een tijdje, “dat klopt.”
Weer luistert ze, nu maar voor even.
“Okay,” en beëindig het gesprek.
Even denk ik ‘was het de Oude Heer?’
Maar ik denk niet verder,
waarom zou ik,
want ze komt naast me liggen.
“Wil je nog meer?” vraagt ze.
Ik schudt van nee.
Het was al zoveel dat ze me gegeven heeft.
“We hebben nog een uurtje of twee,” zegt ze,
“wil je nog wat uitrusten?”
Ik knik van ‘ja graag’.
“Kom maar mee naar mijn bed.”
Ze neemt me bij de hand.
Haar bed is groot. Ze gooit het beddengoed er van.
Het is er warm genoeg voor.
We gaan liggen en ze neemt me in haar armen.
Voor ik het weet slaap ik.
Als ik wakker word is ze al aangekleed.
Ze heeft mijn kleren in haar handen.
“Kom, ik kleed je aan,” zegt ze.
Wat ze doet, maar zonder beha en zonder slip.
“Heb je niet nodig,” vindt ze.
Ze pakt iets uit het nachtkastje.
In de woonkamer zie ik dat het een zijden sjaal is.
“Ik ga je blinddoeken,” verduidelijkt ze me.
Zonder te kunnen zien probeer ik te luisteren.
Ik hoor alleen haar hakjes, ze opent de deur.
Iemand komt binnen.
“Hier is ze,” hoor ik haar zeggen.
Maar wie ze ook binnen heeft gelaten,
er wordt door hem of haar niet geantwoord.
Ze gaat achter me staan en fluistert: “Handen in je nek.”
Natuurlijk gehoorzaam ik.
Ze tilt mijn jurkje op om mijn naakte borsten te tonen,
en mijn kut natuurlijk.
Draait me vervolgens met haar andere hand half om,
zo toont ze mijn billen.
Zouden de streepjes nog zichtbaar zijn?
“Ze is vier keer klaargekomen,” vertelt ze ongevraagd aan de onzichtbare,
“waarvan drie keer met toestemming.
Drie keer bijna.
Ze heeft ook mij drie keer bevredigd.
De eerste keer onwennig, maar de laatste keer hartstochtelijk.
En, moet ik toegeven, zelfs voor mij heel opwindend.
In het nemen en in het geven, was ze onverzadigbaar.”
Moet ik trots zijn, of beschaamd?
Ik ben het beide.
Ze drukt me tegen zich aan.
Ik hoor voetstappen naderen.
En voel een mond me kussen.
Gretig sta ik het toe.
Ben ik dan zo onverzadigbaar als ze zegt?
Blijkbaar.
Terwijl handen me vastgrijpen, ruik en voel ik wie die vreemde is.
Mijn Meester.
Met zijn kus weet dat ik vergeven ben.
Mijn blinddoek is niet langer nodig.
Zijn mond maakt zich van me los.
“Onverzadigbaar,” zegt hij.
Ik knik.
“Onverzadigd in je onmatigheid.
Je vierde zonde. Na Woede, IJdelheid en Jaloezie.”
“Zijn dat geen doodzondes?” vraag ik voorzichtig.
“Niet voor jou, meisje, niet voor een slavin, en zeker niet voor een slavin van mij.”
“Maar ik verdien wel straf,” zeg ik stellig.
“Oh ja, meisje, dat is zeker. Maar welke straf?
Welke passende straf.”
“Nou,” zeg ik ad rem, “volgens mij weet je dat best.
Volgens weet je dat al vanaf het moment dat...”
Ja, vanaf welk moment?
Het meisje had hem gebeld.
Had zij dan niet al eerder...
En dat briefje?
Dat briefje dat ik vond toen ik opstond.
Dat had zij in mijn korset gestopt bij ons afscheid gisteravond.
Maar vanochtend lag het op de grond.
“Nadenken is niet voor slavinnen,” onderbreekt hij mijn gedachten.
“En dacht je nou echt dat ik je voorstelde om je eigen straf te bedenken?”
Oeps.
Hoe dom kon ik zijn.
Had mijn genot met haar er voor gezorgd dat ik ...
net zo brutaal werd als zij?
Niks daarvan.
Maar een strafverzwaring had het me zeker opgeleverd.
Niks mis mee toch?
“Hmm, het moet een echte straf zijn,
vind je niet?
Drie keer heb ik je nu gestraft,
maar je hebt niets geleerd.”
“Maar dat hoef ik toch ook niet, Meester?”
Hij lacht.
Dat was een goed teken, toch?
“Maar ik ga je niet nog meer genot bezorgen.
Als Onmatigheid je zonde is,
dan lijkt me Onthouding een passende straf.
Leren genieten van wat ik je geef.
Niet minder maar ook zeker niet méér.”
Deed ik dat dan niet?
Ja, hij heeft gelijk.
Mijn Woede, IJdelheid, Jaloezie
steeds weet ik dat ik overtreding ben
steeds verlang ik naar de straf
geniet ik in mijn overgave
ben ik geil
onmatig geil.
Maar onthouding?
Dat is toch geen straf voor een slavin als ik?
Onthouding is ...
“Je maakt de komende dagen je agenda leeg,
lukt je dat?”
Ik heb geen baan, dus ja.
Maar lief dat hij ernaar vraagt
denk ik sarcastisch.
“Je krijgt voor onbepaalde tijd huisarrest.”
“Ik mag nergens meer naar toe?” vraag ik ontzet.
“Het gaat nog wel wat verder dan dat.
Maar ja, dat klopt.
Ook geen bezoek wat je verwacht?”
Ik zou natuurlijk wat kunnen verzinnen,
maar wil het niet erger maken dan het al is,
dus zeg ik timide: “nee Meester”.
“Goed,” zei hij, “neem dan nu afscheid van elkaar.
De komende dagen zullen jullie elkaar niet meer zien
noch elkaar spreken.”
Het was niet wat hij zei,
maar de toon waarop,
doet me rillen
en geeft me hoop.
Marianne omhelst me meteen,
zodat ik niets meer hoefde te zeggen.
Ik zal haar missen
zeker
maar als ik zelfs haar niet mag spreken
met wie dan wel?
Dat huisarrest
zou vast veel meer zijn
dan alleen maar thuis blijven...
woede, ijdelheid, jaloezie, onmatigheid, luiheid, hebzucht en ...
|
|
    
Lees en Beleef
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 74
Aangemeld: 09-2019
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 17 oktober 2020 - 08:03 pm: |
|
de romantiek van het passief zijn |
ahhh zo wil ik wel veroverd worden
Wat een romantisch verhaal heb je geschreven, Luxuria.
Zo wil ik ook wel veroverd worden.
Dat briefje is een gouden vondst. Dat maakt de timing volmaakt.
Dat begint al met “ik voel iets wat ik niet plaatsen kan” bij het afscheid.
De simpele boodschap van dat briefje, en haar reactie daarop.
Om je daarna zo je zonder gewetensproblemen over te mogen geven.
Niet meer na hoeven denken, alleen maar voelen en ervaren.
Heerlijk opwindend.
Je overgang daarna (als je haar Meester weer in het verhaal moet introduceren) met als vondst de blinddoek is ook bijzonder.
Alles wat je schrijft is zo ... vanzelfsprekend.
Maar die straf die ze krijgt, die wens je geen enkele slavin toe.
Waarom is een gewoon pak slaag ineens niet passend meer?
Waarom moet een straf überhaupt ‘passend’ zijn.
Vooruit, mede slavinnen: laten we een einde maken aan deze ‘meesterlijke’
onzin...
het lezen van een mooi verhaal ... is het zelf beleven
| |
SmFan
Lid
Bericht Nummer: 17
Aangemeld: 12-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 31 oktober 2020 - 08:44 pm: |
|
hoezo onmatigheid? we want more |
Natuurlijk te gek dat je al die zondes afloopt, maar ehh onmatigheid?
Gewoon doen is meer het motto van dit verhaal
Lekker opwindend ook.
Ik zie het gewoon voor me
dat telefoontje
en dat hoertje dat gewoon doet waar ze zin in heeft
En jij die volgt ... je bent niet voor niks een sub, toch?
Dus ehh hoertje? volgens mij klopt daar niks van Luxuria.
Meer een Femme Fatale
SPANKING ... lekker om te lezen - leuk om te doen ... SM
| |
Lief & Streng
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 72
Aangemeld: 05-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 07 november 2020 - 07:04 pm: |
|
heerlijk romantisch zwijmelen |
Ik had er al op gehoopt na dat afscheid van het hoertje in je vorige verhaal, je vorige zonde, jaloezie. Natuurlijk was je jaloers, maar ook geïntrigeerd door haar.
Natuurlijk ontroerd je thuiskomst, het uitkleden, het slapen.
Maar de volgende dag wordt het pas echt romantisch.
Die paar woorden die nodig zijn om je over te halen,
dat kleine beetje twijfel
Dat woordeloze autoritje
Die subtiele suggestie van wat komen gaat.
Om dat het verhaal weer op te pakken met "Uitgekleed lig ik nu op het kleed voor de haardvuur".
Er gebeurt in feite zo weinig
maar er wordt zoveel gesuggereerd.
Heel mooi!
En "Lees en Beleef": inderdaad die blinddoek, een gouden vondst.
Daarmee ons ook in het ongewisse latend.
Maar ik moet je tegenspreken bij je protest tegen 'passende straffen'.
Als je van te voren weet dat je billekoek krijgt ... is dat geen verrassing meer
en dus ook minder een straf.
Dus Meesters onder u: weest inventief!
 als je geeft èn neemt heb je dubbel plezier 
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Onmatigheid 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?