De Billekoek Carrousel, deel II
deel II (dit verhaal is opgeknipt in 2 delen)
“Marcha, jouw beurt. En Marjan, opstaan, maar bij je bed blijven en ons aankijken. Handen in je nek. Goedzo. Ik wil de laatste keren je haren zien wapperen. Dus Marcha, verwijder haar haarband.”
Die haarband was Marjan allang vergeten. Maar ze snapte Moniek wel dat die nu pas weg moest. Ze wist hoezeer Moniek op haar borstjes gesteld was. Die moesten natuurlijk zo snel mogelijk bloot. Haar haarband kon wachten. Alleen haar slipje uittrekken had nog meer voorrang gehad. Nu waren er alleen nog haar kousen en schoenen. En haar rokje natuurlijk. Maar dat kunnen optillen was te leuk.
En zo was het precies.
“Marcha, ze is van jou.”
“Dankuwel, Klasse-Oudste. Marjan, omdraaien en tegen je bed aan gaan staan. Iets terug zodat je benen nog wat ruimte hebben. Want je gaat eerst je benen zover mogelijk spreiden, ja, doe maar, en je raadt het vast al: daarna je vooroverbuigen om met je handen op het bed te gaan steunen. Je mag wat naar achteren schuifelen als je je zo beter aan de rand van het bed kunt vasthouden. Want ook nu geldt: je mag niet voorover komen. Doe je dat wel, dan beginnen we opnieuw.”
Was de vorige houding al moeilijk, deze was dat nog veel meer. En nog vernederender. Uiteindelijk lukte het haar, door haar knieën even te ontspannen, zich aan de bedrand vast te grijpen. Om vervolgens haar knieën weer op slot te kunnen zetten, moest ze daarna nog iets verder naar achteren schuifelen. Dat lukte. Zo vormde ze met haar benen en haar rug een keurige ‘V’.
Goedkeurend bekeek Marcha haar. Om tot Marjans ontzetting een klein tikje met haar voet tegen Marjans voet te geven. Ze wilde dat ze zich nog meer spreidde. Nee.
“Ja,” zei Marcha, “het kan nog wijder.”
En dat kon het. Gewoon je knieën op slot houden. Maar om zo te moeten blijven staan terwijl ze geslagen werd?
En geslagen werd ze. Niet zoveel anders dan Aya daarvoor. Maar haar billen waren nog veel strakker gespannen. Dus kwam alles harder aan. Gelukkig mocht ze nu wel bewegen. Als haar handen en voeten maar op hun plek bleven.
En bewegen deed ze. Schudden zelfs. Haar borstjes schudden mee. De toeschouwers genoten.
Maar het was verrekte moeilijk om vol te houden. Vooral omdat ze voor elke nieuwe klap weer strak gespreid moest staan.
De achtste kwam zo hard aan dat ze het niet langer hield. Ze viel op het bed.
Moeizaam stond ze op en wilde haar houding weer aannemen.
Moniek greep in: “Stop. Rechtop staan. Mij aankijken. Handen in je nek. Goedzo.
Ik had je gewaarschuwd. Wat zou er gebeuren als je je omhoog zou komen?”
Nee! Dat niet.
Toch gehoorzaamde ze. Huilend.
“Opnieuw mejuffrouw. Alstublieft. Niet opnieuw.”
“Nou, meisje Marjan. Je hebt geluk. Ik vind dat je alleen maar gevallen bent. Mocht ook niet. Maar vooruit. Je was bij acht. Die moet over. En één extra voor straf. Lijkt me redelijk.”
Marjan vond het helemaal niet redelijk, zeker niet die extra. Maar Moniek was Klasse-Hoofd.
Dus antwoordde de braaf: “Jawel mejuffrouw. Dankuwel mejuffrouw.”
“Mooi. In positie!”
Nu was het voor haar nog veel moeilijker om goed te gaan staan. Maar toen ze eenmaal stond maakte Marcha het haar niet langer lastig. Gek eigenlijk. Of was ze daar op uit geweest, dat ze het niet zou houden?
De meiden wisten het wel. Die hadden Marcha’s verbeten trekje gezien op het laatst. Terwijl ze nu heel ontspannen de laatste vier klappen uitdeelde.
Moeizaam kwam Marjan weer overeind. Mocht ze nu eindelijk bij dat bed vandaan. Nee dus.
“Paulien. Trek haar schoenen uit. Moet ook, anders is het niet veilig voor je. En haar kniekousen.”
Tuurlijk wist Paulien waarom. Ze had er zin in. Want het zou niet zo heel pijnlijk zijn, maar wel heel vernederend. En laat ze dat nou ontzettend leuk vinden om te doen....
“Voet optillen,” beval Paulien.
En knielde voor Marjan. Als gebaar voor wat komen ging. Zo trok ze Marjans schoenen en kniekousen uit.
“Je mag liggen op het bed,” zei ze tegen Marjan alsof het een gunst was.
Dat dacht Marjan in ieder geval. Maar dat was het niet.
“In de lengte, maar zo laag mogelijk. Je benen dus wat op laten kruipen. Goed zo. Lig je goed?”
Marjan knikte. Liggen was heerlijk. Tot ze zag dat Paulien ook het bed opkroop. Achter Marjans hoofd. Toen met haar knieën aan beide kanten van haar hoofd. Haar nachthemd was niet echt lang. Zodat Marjan recht in haar kutje keek. Lekker toch?
“Benen omhoog en spreiden.”
Heerlijk dat kutje zo dichtbij, vond Paulien. Marjan dacht hetzelfde.
“Ik ga zo je billen slaan. Als je beweegt heb je kans dat ik je in je kutje raak. Vind ik niet erg. Maar jij wel, denk ik. En ik ga je echt niet zacht slaan. Maar als je wilt mag je je voeten vastpakken. Moet je je benen wel extra naar achteren en opzij trekken. Je extra spreiden dus. Lekker toch?”
Niet dus. No way. Dus greep Marjan zich met haar handen stijf aan het bed vast. Zo moest het kunnen.
Na de eerste klap die al hard aankwam dacht ze nog, okay, dit red ik. De tweede was al veel moeilijker. Bij de derde schudde ze heen en weer. Zodat de vierde op haar kut terecht kwam. Mij god, wat deed dat zeer. Ze greep naar haar dijen. Huilde van de pijn. En vooral de vernedering.
“In positie,” beval Paulien.
“Nee,” huilde Marjan.
“In positie,” herhaalde Paulien.
“Mag ik ... alsjeblieft ...mijn handen... gebruiken,” snifte Marjan.
“Tuurlijk,” zei Paulien tevreden. “Goedzo, en goed optrekken.”
Ze kon het niet laten om even haar nu wel heel erg open kutje te strelen.
“Doet het nog pijn?” vroeg ze.
Nee, schudde Marjan. Niet daar...
Paulien had Marjan waar ze haar hebben wilde: stabiel en wijd geopend. Nu kon ze heel doeltreffend precies daar slaan waar ze haar wilde raken: de tere huid van haar billen net boven haar schaamstreek. Ze sloeg nu niet hard meer. Maar voor Marjan hard genoeg.
Bij elke slag gilde ze. Niet zozeer van de pijn maar van angst, angst dat ze toch haar schaamlippen zou raken. Wat natuurlijk niet gebeurde. Paulien had het vaker gedaan.....
Haar billen deden zeer. Gloeiden. Waren heet. Maar gelukkig, met haar kutje was niets aan de hand.
Ze kon nog meer hebben.
“Maartje. Voor jou de fauteuil.”
Natuurlijk, Maartje was er nog. Net zo ervaren als Sophie dacht ze, maar met heel veel wraakgevoelens.
“Je laat haar rokje nog even zitten, wil je.”
Tsja, het enige dat nog uitgetrokken kon worden. Maar waarom moest het blijven zitten? Alle meiden waren op Maartje na geweest.
“Ga achter de fauteuil staan,” zei Moniek streng.
Raar dacht Marjan. Waarom gaf Maartje niet dat bevel.
“Je kent de procedure, Marjan.” Moniek weer.
Je kent de procedure, Marjan. Oh my god.... Die woorden. Lang geleden. Twee jaar om precies te zijn. De laatste keer toen. Hoe wist...
Omdat zij het haar had verteld. Toen, die eerste avond samen. Maar...
“Voorover. Benen wijd tegen de stoel aan. Handen op je rug. Heel goed. Nu met je handen je ellebogen vasthouden.
En je weet dat loslaten of je plek verlaten betekent dat je gebonden wordt. In dit geval: meteen.”
Ze hoorde haar vader. Diezelfde strengheid. Diezelfde toon. Toch was het Moniek. Maar Moniek was ver weg, haar vader heel dichtbij.
“Maartje: rokje omhoog. En wees streng voor haar.”
En Maartje was streng voor haar.
Marjan was terug bij die laatste keer, thuis, lang geleden. Haar moeder die haar vastbond. Zij die protesteerde. Haar vader die het haar eigen schuld noemde. De directeur die toekeek. Zo verwarrend. Schaamtevol en opwindend tegelijk. Geen verzet. Dat kwam pas later. Toen de directeur had ingegrepen. Eerst was ze hem dankbaar geweest. Veel later had ze spijt gehad.
En nu werd ze opnieuw gestraft. Met de cane. Dat moest. Net zoals toen.
Maar dat gebeurde natuurlijk niet. Maartje sloeg haar met haar volle hand. Hard. Ze gilde. Ze gilde alsof het de cane was die ze voelde. Riep één. Dankuwel mevrouw. Mag ik de volgende. Riep twee....
Pas achteraf wist ze dat dat raar was. Het was alsof ze weer gestraft werd door haar vader. Met haar moeder en de Directeurs die toekeken. Het had zo ‘echt’ gevoeld. Maar toen had ze nooit het aantal hoeven afroepen. Moeten bedanken. Om een nieuwe slag vragen. Toch had ze dat gedaan. En het had gevoeld alsof het allemaal klopte.
Dat moest iets te betekenen hebben. Het was als vanouds. En toch was het helemaal nieuw. Toen was het verschrikkelijk geweest. Achteraf ontstond het verlangen. Nu was het ook verschrikkelijk... en fijn.
Oh, ze wilde ze allemaal omhelzen. Alle meiden. Moniek in het bijzonder. Maartje ook. Dit was haar ontgroening. Dit was waar ze naar verlangd had.
Maar ze kon het niet. Opstaan. Ze lag nog steeds over de fauteuil. Voorover. Met gespreide benen en gebonden handen. Nee, geen gebonden handen. Zelfs dat had echt gevoeld.
Maartje hielp haar uiteindelijk. Ze hobbelde naar Moniek. Wilde haar omhelzen.
“Je bent nog niet klaar, meisje,” klonk het streng.
Moniek, nee het Klasse-Hoofd.
Iedereen had haar gestraft. Hoezo nog niet klaar. Nou ja, Dora niet. Maar die had echt geen bevoegdheid om te straffen.
Kon zij weten dat nog maar een paar uur geleden het Dora was geweest die Juliette had gestraft? Maar het klopte wel dat het niet bij Dora paste. Dat was de enige reden geweest dat Moniek haar overgeslagen had. En nu was zijzelf de enige die nog over was.
“Marjan, je vergeet mij...” Weg was het toontje dat bij het Klasse-Oudste-zijn hoorde. Terug haar lieve Moniek.
Ze nam Marjan bij de hand en leidde haar naar de keukenstoel. Ging er zelf op zitten. Ze spreidde haar benen zodat Marjan er tussen kon gaan staan.
Trok Marjans rok voorzichtig uit en liet hem vallen.
“Het toetje.”
Marjan was dol op toetjes.
“De mooiste manier om een meisje te straffen. Zittend op een stoel. Bloot over de knie. Die heb ik dus voor mijzelf gereserveerd. Is het Klasse-Oudste zijn toch nog ergens goed voor.”
Marjan bloosde. Wat was ze toch lief. En streng. Dat samen. Misschien was dat wel waarom ze zo van Moniek hield.
Ze vleide zich over Monieks schoot. Een beetje heen en weer schuiven zodat ze goed lag.
“Lig je goed?”
“Ja.”
Nu even geen mevrouw.
“Ik ben het Klasse-Hoofd, dus ik hoef me niet aan mijn eigen regels te houden. Dus voor mij geen tien klappen. Ik stop pas wanneer ik tevreden ben.
Maar ik wil dat je één ding goed hoort. En onthoudt. Ik straf je als wie ik ben. Moniek. Omdat ik...,” ze slikte even, “...omdat ik van je hou. Van je hou om wie je bent. Mijn Marjan.”
Zo iets liefs horen en dan over de knie liggen en niks kunnen doen. Gek hoor. Maar ook wel mooi. Kon ze alleen maar luisteren. En voelen. Zo fijn. Om die liefde te mogen ontvangen.
Moniek begon Marjans billen te strelen. Te voelen hoe warm ze al waren. Waar ze wat dik voelden en waar niet. Te zien waar ze rood waren en waar roze.
De eerste tikjes. Haast voorzichtig en zacht. Heel veel tikjes die langzamerhand tikken werden. Tikken die in slagen veranderden. Langzaam aan werden haar billen weer ‘opgewarmd’. Begon zich de pijn weer te laten gelden. Ontsnapten er kreetjes van haar. En kreuntjes. Kreuntjes werden kreunen. Kreunen werd au-roepen. Het deed pijn. Haar handen die naar haar billen zochten. Onwillekeurig. Om het slaan te stoppen.
Natuurlijk mocht dat niet. Dat wist ze best wel. Maar ze mocht alles, had Moniek gezegd. Ze dacht er niet bij na, deed het gewoon. Even liet Moniek Marjans handen los. Legde ze vervolgens bij elkaar in haar linker hand. Stevig vast. Nu moest ze zich wel overgeven. Volledig.
Monieks slagen werden harder. Er ontstond een ritme. Nu niet meer op dezelfde plaatsen maar op steeds weer andere. Niet elke keer van links naar recht maar willekeurig. Monieks gezicht veranderde mee. Van liefdevol naar toegewijd tot verbeten. Nu wilde ze haar ook echt straffen. Wilde ze zelf ook voelen dat het moest. Voelen dat het meisje waarvan ze hield straf verdiende. Stout was geweest. Slaag verdiende.
Er kwam zelfs een soort van boosheid in haar op. Dit meisje. Dit brutaaltje. Dat dacht dat alles maar kon. Dat alles maar om haarzelf draaide. Dat meisje. Dat meisje dat over haar knie lag. Verdiende straf.
Nu dan, dan maakte het niet meer uit dat haar hand pijn begon te doen. Dat hoorde bij straffen. Want dat was wat ze deed: haar straffen. Elke klap deed pijn.
En elke klap deed ook haar pijn: Marjan. Gaf ze een kreet, een schreeuw. Een lange jammerklacht. Die uitmondde in huilen. Huilen en schreeuwen tegelijk. Een slagenregen die niet ophield. Onverdraaglijk werd. Ze wilde ontsnappen. Weg van die handen. Weg van die pijn. Maar ze kon het niet. Ze lag vast. Ze kon niet anders dan schreeuwen en huilen en schreeuwen.
Lang nadat Moniek gestopt was...
Het werd weer stil. Marjan was uitgeput. Moniek was uitgeput.
Ademloos hadden de meiden toegekeken. Meegevoeld.
Dit was wat een Kostschool hoorde te zijn. Een Kostschool voor Moeilijk Opvoedbare Meisjes. Zoals zijzelf....
wie was nou al weer wie?
lijst met personages: herzien - opent in nieuw tabblad
en waar speelde zich het allemaal af?
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
reacties vind je in deel I
gebruik onderstaande links voor het volgend/vorige deel
omdat de "volgende/vorige hoofdstuk links" in de blauwe balk hieronder niet werken
naar het volgende hoofdstuk:
Dienend verlangen
 verhalen maken dromen waar 
|
Verhalen 
Verhalen
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
